อีสป2

หญงิ สาวและถังนม เดก็ หญิงกเ็ ริม่ ฝันกลางวนั พร้อมกับราพงึ ราพันกับตวั เองว่า \"ถา้ เราขายนมถังนไี้ ปเงินทีไ่ ดเ้ ราจะเอาไปซอื้ ไขไ่ กม่ าฟักเปน็ ตวั ซื้อสกั 300 ฟอง เผอ่ื ไว้วา่ อาจเสยี หรือถกู สตั วอ์ ่ืนกนิ กค็ งจะเหลอื สกั 250 ตวั เปน็ อยา่ งนอ้ ย\" หญงิ สาวชาวชนบทยังคงฝันตอ่ ไปวา่ \"พอมนั ฟกั เปน็ ตวั แลว้ มันก็จะโตเต็มทใี่ นช่วงปีใหมพ่ อดี และในชว่ งปใี หมเ่ รากจ็ ะมีเงินซื้อเสอื้ ผ้า สวยๆ ใส่ไปงานรืน่ เรงิ ในหมู่บ้าน บรรดาชายหนมุ่ ทัง้ หลายก็คงตกใจในความงามของเราเปน็ แน่ และเขา้ มาหวังจะเอาชนะใจเพราะอยากจะได้เราเปน็ คู่ครอง เอ เราจะพยักหนา้ หรือจะส่นั ศรี ษะดี ไมไ่ ด้ เรา จะตอ้ งสนั่ ศรี ษะและปฏเิ สธชายหนมุ่ ทกุ คน\" หญงิ สาวพดู พลางยม้ิ อยู่ผู้เดียว ในขณะทีห่ ญงิ สาวชาวชนบทกาลงั จินตนาการฝนั หวานอยูน่ น้่ั ถัง น้านมใบทีห่ ล่อนเทนิ บนศรี ษะนนั้ กเ็ อยี งเอน และหลน่ ลงมาจากศรี ษะ น้านมไหลนองเต็มพื้น ความฝัน ของหญิงสาวจังมลายหายไปในเวลาเพยี งชว่ั วินาทเี ดยี ว :: นิทานเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: คนเราอยา่ มัวแตเ่ พ้อฝนั ควรทาตามความฝันนนั้ ดว้ ยจึงจะเกดิ ผล

หมาบ้านกบั หมาปา่ หมาบา้ นตวั หนงึ่ เปน็ หมาตะกละตะกลาม กนิ ไมร่ ูจ้ กั อ่ิม อิ่มไม่รจู้ กั พอ แม้ว่าเจ้านายจะเลยี้ งอยา่ งดแี ลว้ มนั กเ็ ท่ยี วลกั ของบ้านโนน้ บา้ นนก้ี นิ อยู่เป็นประจา วนั หนึง่ มหี มาปา่ ตวั หน่งึ เขา้ ไปลักไก่เจา้ นายของหมาบ้านตวั นนั้ ไปกนิ หมาบา้ นเห็นเขา้ พอดี จงึ รอ้ งดา่ วา่ \"ไอห้ วั ขโมย แกน่เี กง่ แตข่ โมยเขากนิ นะ\" หมาปา่ ถามว่า \"แกวา่ ขา้ ร\"ึ หมาบ้านตอบวา่ \"ก็วา่ แกนะ่ ซิ จะมใี ครเสียอกี เล่า\" หมาป่าย้อนวา่ \"แตข่ า้ ก็เคยเหน็ แกเทย่ี วลกั ของบา้ นโนน้ บา้ นน้กี นิ อยู่บอ่ ยๆ เหมอื นกันนะ หรอื วา่ จะเถยี ง\" :: นทิ านเรอ่ื งน้ีสอนให้รวู้ า่ :: การจะวา่ คนอ่นื เลว ตวั เองกต็ อ้ งไมท่ าเลวดว้ ย

หมาปา่ หลงกลลา ลากินหญา้ อยูใ่ นทุง่ หญา้ ทเ่ี ขียวขจี สายตากเ็ หลือบเห็นหมาปา่ ตัวหนงึ่ เขา้ มาหามัน \"มนั ไม่ได้มาดแี น\"่ ลาพดู แลว้ จงึ แกล้งทาเป็นเจบ็ ขา เม่อื หมาปา่ เหน็ ก็ถามว่า \"ขาเจา้ เป็นอะไรทาไมจึงเดินขาไม่เสมอกนั \" ลากต็ อบวา่ \"ขา้ โดนหนามตาเทา้ ก่อนทขี่ า้ จะมากินหญา้ ทีน่ \"ี่ ลาคิดใช้อบุ ายหลอกลอ่ ใหห้ มาป่าหลงกลมนั วา่ \"เจา้ ช่วยดเู ท้าทเี่ จบ็ ใหข้ ้าหนอ่ ย เพราะมนั เจ็บ เหลอื เกิน\" หมาปา่ พยายามหาหนามที่จาเทา้ ของลา ลาไดโ้ อกาสก็ใช้ขาอกี ขา้ งหน่ึงเตะหมาป่าอยา่ งสดุ กาลงั ทา ใหฟ้ นั มนั ล่วงหมดปาก และมนั กร็ าพึงราพนั กบั ตวั เองว่า พ่อสอนใหม้ ันฆา่ สตั ว์ แตไ่ ม่ได้สอนให้มนั รกั ษาสตั ว์ :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนให้รวู้ า่ :: ความหวงั ดขี องเราอาจกลับมาทารา้ ยเราเอง

แกะ หมาป่า และราชสีห์ แกะฝงู หนึ่งเที่ยวเดนิ กนิ หญา้ และหลงเข้าไปในฝูงหมาปา่ พวกหมาปา่ จึงทาการล้อมฝงู แกะไวแ้ ละทยอย จับกนิ เป็นอาหารกันจนหมดทกุ ตวั กอ่ นท่ีแกะตัวสุดทา้ ยจะถกู จบั กนิ นัน้ มันไดก้ ลา่ วคาขอรอ้ งให้หมาปา่ ปล่อยมนั ไป \"ปล่อยขา้ ไปเถอะ ขา้ เพยี งแตเ่ ดินทางหลงมาในฝงู ของเจ้า เจา้ อภยั ใหข้ ้าไดไ้ หม\" กล่าวจบมันก็ ถกู หมาปา่ กดั กินในทนั ที ฝูงหมาปา่ เมอ่ื อมิ่ กันแล้ว ตา่ งกพ็ ากันนอนหลับ ขณะนัน้ ไดม้ ีลกู ราชสหี พ์ ลัดหลงเขา้ มาในกลุ่ม ของพวกหมาปา่ พวกมันก็ลอ้ มลกู ราชสีหไ์ ว้ ตังใจวา่ จะจับกินเหมือนฝูงแกะ ลกู ราชสีหก์ ลัวมากจึงบอก กับฝูงหมาปา่ วา่ \"พอ่ กบั แม่และญาตขิ องขา้ อย่ไู มไ่ กลจากทน่ี ่ี ถา้ พวกเจ้ายังไม่ปลอ่ ยขา้ พวกเจา้ ตอ้ งถกู จบั กิน แนๆ่ \" พวกหมาปา่ ตา่ งไมเ่ ชอ่ื ทลี่ ูกราชสีหพ์ ดู และพากนั หวั เราะ ขณะนน้ั กลุ่มราชสหี ์ทซ่ี ุ่มอยกู่ พ็ ากันออกมาลอ้ มกลุ่มหมาป่าไว้ พวกหมาปา่ พอเห็นดังนนั้ ก็พากนั ตกใจ คิดจะวงิ่ หนีแตก่ ไ็ ปไหนไมไ่ ด้ เพราะถกู ล้อมไวห้ มด ในท่สี ดุ ฝูงราชสีห์กจ็ บั ฝงู หมาป่ากนิ เปน็ อาหาร หมาปา่ ตวั สดุ ท้ายกอ่ นที่จะถกู จับกินกร็ าพงึ ขนึ้ วา่ \"ถา้ ขา้ ยอมปลอ่ ยราชสหี น์ อ้ ยไป ขา้ คงไมถ่ กู จับกนิ แบบน\"ี้ :: นิทานเรอ่ื งนี้สอนใหร้ วู้ ่า :: ทาให้ผอู้ นื่ เดือดรอ้ นก็จะได้รบั ความเดอื ดรอ้ นกลบั มา

ชาวประมง กลางท้องทะเลยามเยน็ มีชาวประมงจับปลาโดยวิธีลากอวน ถึงกลางทะเลก็ลากอวนลงทะเล ปลอ่ ยสักครู่ ก็ลากอวนดู รสู้ กึ วา่ อวนหนกั เขาคิดวา่ ได้ปลาและคงเปน็ ปลาตวั ใหญ่ ชาวประมงคนหนงึ่ จึงพูดกับเพือ่ นวา่ \"วันนพ้ี วกเราคงไดป้ ลาเยอะ เพราะอวนหนกั มาก เรามาฉลองกันก่อนเถอะ\" ครน้ั ตอ่ มากล็ ากอวนขึน้ เรอื กพ็ บวา่ มีปลาอยู่ 3-4 ตวั พวกเขาตา่ งเศร้าโศกเสยี ใจยิ่งนัก ชาวประมงอีกคนไดพ้ ูดออกมาวา่ \"หยดุ เศรา้ เสียใจเถอะเพือ่ น เพราะวา่ รอ้ งไหค้ รา่ ควรญไปปลากไ็ ม่ตดิ อวนมาหรอก ขา้ วา่ ความ ทุกข์มนั กป็ ะปนไปกบั ความสขุ โอกาสหนา้ เราคอ่ ยกลบั มาแก้มอื กันใหม่ได้\" :: นิทานเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ า่ :: อยา่ ได้คาดหวงั อะไรมากเกนิ ไป เพราะมนั อาจไมเ่ ปน็ อยา่ งท่ีหวังกไ็ ด้

ราชสีห์ โจร และนักเดนิ ทาง ขณะทีร่ าชสหี ก์ าลังวจะกนิ ววั ทพี่ งึ่ ตะปบควา่ ลงไปนอนสน้ิ ใจอยู่บนพื้นดนิ โจรจึงรีบเขา้ ไปขรู่ าชสหี ใ์ ห้ แบ่งววั ให้เขาบา้ ง ราชสหี จ์ งึ พดู วา่ \"ขา้ จะแบ่งววั ตวั น้ีใหเ้ จา้ ก็ไดน้ ะ หากเจา้ ไมม่ นี ิสยั ชอบแย่งชิงเอาแตข่ องคนอนื่ โดยทีเ่ จา้ ไม่เคยให้ ของของเจา้ กบั ใครเลย\" พดู จบราชสีหก์ ็ไล่โจรให้หนีเตลดิ ไป โจรกลวั มากจนหนแี ทบไม่ทนั เมือ่ โจรหนีไปไดส้ กั พกั หนึ่ง นักเดนิ ทางก็บงั เอญิ เดนิ ผา่ นมา เมื่อมาเห็นเจา้ ปา่ อยา่ งราชสีห์ เขากร็ ีบถอยหนี แต่ราชสีห์กลับพดู กับนัก เดินทางอยา่ งอ่อนโยนวา่ \"ทา่ นไม่ต้องกลวั ขา้ หรอก และท่านจงกล้าหาญรบั เนอื้ ววั ทข่ี ้าแบ่งให้ทา่ น เพราะความทเ่ี จา้ เป็นคน ออ่ นน้อมถอ่ มตน\" ราชสีหก์ แ็ บ่งเนือ้ วัวใหก้ บั นกั เดนิ ทาง และก็คาบเน้อื ววั ในส่วนของตนเองวงิ่ เขา้ ไปในปา่ เพือ่ เปิด โอกาสให้นกั เดนิ ทางจัดการกบั เนื้อท่ไี ด้รบั :: นิทานเรอ่ื งน้สี อนใหร้ วู้ ่า :: ผู้ทมี่ จี ิตใจออ่ นโยน ยอ่ มมีคนสมั ผัสถงึ ได้ และชวี ติ จะพบแตส่ ิ่งทดี่ ี