นิทานอีสป

นิทานอสี ป หนูบ้านกบั หนนู า

ในเช้าอันสดใสวันหน่ึง หนูบ้านที่อาศัยอยู่ในตัวเมืองอัน แสนวุ่นวายได้ออกเดินทางไปเย่ียมหนูนาท่ีชนบท ซ่ึงตัวเขาเองก็ ไม่ได้กลับไปท่ีนั่นมานานหลายปี มันเดินรอนแรมแบบไม่พักจน ตะวันตกดิน ในที่สุดก็มาถึงบ้านของหนูนา ท้ัง 2 เจอหน้ากันก็ เขา้ มาโผกอดทกั ทายอย่างดใี จ

\"พ่ีหนูบ้าน เป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดถึงพ่ีเหลือเกินไม่ได้พบกันต้ัง หลายป\"ี หนูนากล่าวทกั อย่างอารมณด์ ี \"พี่สบายดีน้องหนูนา กินอิ่มอยู่สบาย อยู่ในเมืองจะทา อะไรก็สะดวกไปหมด\" หนูบา้ นตอบแบบภมู ใิ จ \"ดีจริงที่ได้ยินอย่างนั้น... มา ๆ เข้าบ้านกันก่อนพี่ ฉัน เตรียมอาหารไว้มากมาย พี่เหน่ือยมาทั้งวันคงหิวแย่\" หนูนาเชิญ ชวนให้เข้ามาข้างในโพรงไม้ริมชายนาน่าพกั ผอ่ นของตน

พอเข้ามาในโพรงไม้ อาหารทหี่ นูนาจดั ไว้อยา่ งดกี ลบั มีเพียง ขา้ วสาร ธญั พืชและผลไม้เพยี งเล็กน้อย ไมไ่ ดม้ อี าหารนา่ กนิ เหมือนทห่ี นูเมอื งคดิ เอาไว้ \"โธ่ หนูนาน้องพี่ นเ่ี ธอกนิ อาหารพวกนี้ไปไดอ้ ย่างไรกนั วัน ๆ ไม่เคยได้กนิ ของทดี่ ีกว่าน้เี ลยหรอื ไร\" หนบู ้านหนั มาถามหนู นาดว้ ยสหี นา้ แสนห่วงใย

\"ฉันวา่ นี่กด็ แี ลว้ นะพ่ี อาหารแตล่ ะอย่างคุณภาพดี ๆ ทัง้ น้นั ขนาดคนเมืองยังมารบั ไปขายเลย\" เสียงของหนูนาตอบกลบั แบบ แผ่วเบา ดว้ ยความรสู้ ึกอายทว่ี ่าอาหารนน้ั ไมถ่ ูกใจแขกผู้มาเยอื น \"เอาอยา่ งนี้ เดี๋ยวเราเข้าเมืองไปเทีย่ วบ้านพก่ี นั รบั รองว่าจะ มขี องกินคุณภาพดมี ากมายใหเ้ ธอได้กินอยา่ งสุขสบาย\" พอหนูนา พดู จบ ท้งั 2 ก็กนิ อาหารแลว้ เขา้ นอน เมื่อพระอาทิตยฉ์ ายแสงมา พวกเขาจึงออกเดนิ ทางไปยังในเมืองทนั ที เมือ่ ถึงบ้านในเมอื งอนั แสนคบั แคบแต่เต็มไปดว้ ยขา้ วของ ทนั สมัย หนนู าทีเ่ พิ่งเข้ามาในเมืองคร้ังแรกกร็ ู้สึกแปลกใจเลก็ นอ้ ย ว่าพี่หนูบา้ นไม่อดึ อัดหรอื อย่างไร ท่ีตอ้ งอยูแ่ คใ่ นรูแสนคบั แคบ ของชมุ ชนเมืองแบบน้ี

หลงั จากนัง่ ไดส้ ักพักหนูบา้ นกถ็ ืออาหารละลานตามาพรอ้ มเสริ ฟ์ ต้อนรับแขก มที ง้ั ขนมเค้ก ชสี นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบที่หนู นาไม่เคยเห็นมากอ่ น \"โอโ้ ห ! พห่ี นบู ้าน พไ่ี ด้กนิ ของดีอย่างนีท้ ุก วนั เลยหรือจะ๊ \" หนูนารอ้ งออกมาดว้ ยเสยี งต่ืนเตน้

\"ใชแ่ ลว้ นอ้ งพี่ ก็เธออยชู่ นบทได้กนิ แต่ของไม่ดี อยูใ่ นเมืองแบบพี่ นสี่ ิ ชีวติ ทใี่ คร ๆ ก็อยากมกี นั \" หนบู ้านพูดจบกม็ ีเสยี งแปลก ๆ ดังข้ึนมาทันที \"เหมยี ว เหมยี ว !\" \"นั่นเสยี งอะไรหรอื พี\"่ หนูนาถามอย่างกงั วล \"คงเป็นเสยี งดนตรีแหละม้ัง คนแถวนี้เขาชอบฟังเพลงกัน ชา่ งเถอะนะหนูนาน้องพ่ี เรามากินอาหารกนั เถอะ\" หนูบ้านกับ หนนู ากินอาหารอยา่ งเอรด็ อร่อย แต่เสยี งรอ้ งเหมียว ๆ ก็ใกลเ้ ขา้ มาทกุ ที

ทนั ใดน้นั เอง แมวร่างใหญ่ก็โผล่เขา้ มาขา้ งโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ตา่ งวง่ิ หนีกระเจิดกระเจงิ ดว้ ยความตกใจ หนนู าวงิ่ ไปซอ่ นตวั ใน ถงั ขยะอนั เหมน็ เนา่ น่งั ตวั ส่ันเทาตรงน้นั หลายช่วั โมงแล้วค่อย กล้าเดินออกมา

\"นอ้ งหนูนา !\" เสยี งหนูบา้ นตะโกนดังลัน่ มาแต่ไกลเมอ่ื ไดเ้ ห็นหนา้ หนูนา \"ไปหลบทไ่ี หนมา พน่ี กึ วา่ โดนเจา้ แมวน่นั คาบไปเสียแล้ว\" \"ฉันหลบอยูท่ ่ีถงั ขยะเหม็นเนา่ มา ฉันกลัวเหลอื เกินพ่ี อยากกลับบา้ นเตม็ ทแี ลว้ \" หนนู าตอบดว้ ยเสยี งสน่ั เครอื \"แตท่ ี่น่มี ขี องดี ๆ รอใหเ้ ธอมากนิ อีกมากมายเลยนะ\" หนู บา้ นกลา่ วรง้ั ไว้

\"ของดีแค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ลงหรอกพี่ ขอตัวกลับบ้านไปกนิ ของ เท่าทม่ี ีแตร่ ูส้ กึ สบายใจในชนบทจะดีกวา่ \" พดู จบหนนู าก็เดนิ กลับ ชนบท ท้งิ ใหห้ นบู า้ นอย่อู ย่างหวาดหว่นั ท่ีเขตเมืองต่อไป

นิทานเร่ืองนส้ี อนใหร้ ้วู ่า : สง่ิ ไหนทเ่ี รามีแลว้ รสู้ กึ สบายใจทไี่ ดค้ รอบครองย่อมนาความสขุ มา สูช่ วี ิตเสมอ แตส่ ิง่ ใดท่ีมแี ลว้ หวาดหวัน่ ทุกคร้ังนน่ั คอื ความทกุ ข์ ดังนนั้ เราควรพอใจในสงิ่ ทต่ี วั เองมี แค่นั้นก็เพยี งพอแล้ว