สารคดี เล่นลม

เ ล่ น ล มสารคดี เ รื่ อ ง แ ล ะ ภ า พ : ไ ห ม แ ก้ ว คำ ย น ต์

ทุ ก ๆ วั น เ ว ล า ที่ ห มุ น ผ่ า น ตั ว เ ร า ก็ ไ ม่ เ ค ย เ ห มื อ น ดั ง เ ดิม สิ่ ง ใ ด ที่ ทำ ไ ป แ ล้ ว ย่ อ ม ไ ม่ ห ว น ก ลั บ ม า ถึ ง จ ะ โ ศ ก า แ ล ะ เ ศ ร้ า โ ศ ก แ ต่ โ ล ก ก็ ยั ง ห มุ น ไ ป ไ ม่ มี ใ ค ร กำ ห น ด ไ ด้ ป ล่ อ ย ว า ง แ ล ะ เ ดิน ต่ อ ไ ป ไ ม่ มี อ ะ ไ ร ที่ อ ยู่ ยื น ย ง

ข ณ ะ นั้น เ ว ล า 1 6 . 4 7 น า ฬิ ก า เ ป็ น เ ว ล า ที่ โ ร ง เ รีย น ส่ ว น ใ ห ญ่ จ ะ เ ลิ ก เ รีย น กั น แ ล้ ว จึ ง ทำ ใ ห้เ ป็ น ช่ ว ง เ ว ล า ที่ ก า ร จ ร า จ ร ขั บ ค ลั่ง เ ป็ น พิ เ ศ ษ ร ถ ย น ต์ ม า ก ม า ย ห ล า ก ห ล า ย รุ่น พ ร้อ ม ด้ ว ย ทั้ง ร ถ จั ก ร ย า น ย น ต์ ห ล า ย สิ บ คั น ต่ า ง ต้ อ ง ย อ ม ส ย บ ต่ อ ไ ฟ จ ร า จ ร สี ส ด ใ ส ที่ ตั้ง ต ร ะ ห ง่ า น บ น เ ส า ไ ฟ สี ดำ ข ลั บ ที่ สี่ แ ย ก ไ ฟ แ ด ง ฉั น ก็ เ ป็ น ห นึ่ ง ใ น นั้น ร ถ จั ก ร ย า น ย น ต์ สี ดำ ส ลั บ เ ห ลื อ ง ที่ เ ห็น เ ด่ น ชั ด ม า แ ต่ ไ ก ล ข อ ง ฉั น ก็ ต้ อ ง ย อ ม ส ย บ ต่ อ ท่ า น ไ ฟ แ ด ง ผู้ เ ก รีย ง ไ ก ร ด้ ว ย เ ช่ น กั น แ ต่ ด้ ว ย อ า ก า ศ ข อ ง เ ดื อ น ธั น ว า ค ม ทำ ใ ห้บ ร ร ย า ก า ศ ใ น ก า ร ร อ นั้น ไ ม่ น่ า ลำ บ า ก ใ จ เ ท่ า ไ ห ร่เ ห มื อ น อ อ ก ม า ขี่ ร ถ เ ล่ น ม า ก ก ว่ า จ น ส า ย ล ม เ ย็ น ๆ ป ะ ท ะ ห น้ า ฉั น จั ง ๆ ทำ เ อ า ซ ะ ห น า ว ไ ป ห ม ด เ ล ย โ อ้ ท่ า น ไ ฟ แ ด ง ไ ด้ โ ป ร ด ป ล่ อ ย ข้ า ไ ป ด้ ว ย เ ถิ ด

ใ น ที่ สุ ด ฉั น ก็ ม า ถึ ง ฉั น มีสีแเสหมงืยอานมกเับย็นน้ำทผึำ้งใเห้ลทุยกลที่่ะ! ยสเแสเกสผืัฉ้ดืกนสาะี่ราอยกยใะงพเิับหยทวดตแกคกมกบใาูดั่่ำหนขปอรจ้ด่ลฉาอัลนอัสงองีนงอนมนีคาข้เฉ่ยๆสัำกรออิน่ผอกาึมา็ยง้ยไยงศคูรฉป่่ๆู้ลักหอยต็นเพัมนผัยชาว้เ่ดเมานาบๆอรืผปด่เขา่อยอราผๆ็ย่ยังนนะาบตเไนูทป้ า ก้ า ว ไ ป ข้ า ง ห น้ า ส ถ า น ที่ แ ห่ง นี้ คื อ ทุ่ ง ศ รีเ มื อ ง ห รือ มี ชื่ อ เ ดิ ม ว่ า น า ทุ่ ง ศ รีเ มื อ ง เ ป็ น ส ว น ส า ธ า ร ณ ะ ป ร ะ จำ จั ง ห วั ด อุ บ ล ร า ช ธ า นี อั น ตั้ง อ ยู่ ที่ ถ น น อุ ป ร า ช ตำ บ ล ใ น เ มื อ ง อำ เ ภ อ เ มื อ ง ห รือ บ ริเ ว ณ ห น้ า ศ า ล า ก ล า ง ห ลั ง เ ก่ า ( ซึ่ ง ปั จ จุ บั น คื อ พิ พิ ธ ภั ณ ฑ์ เ มื อ ง อุ บ ล ร า ช ธ า นี ศ รีว ะ น า ไ ล นั่น เ อ ง ) โ ด ย ทุ่ ง ศ รีเ มื อ ง จ ะ ถู ก ล้ อ ม ร อ บ ด้ ว ย ค ล อ ง แ ล ะ มี ป ร ะ ตู เ ข้ า อ อ ก อ ยู่ ใ น แ ต่ ล ะ ทิ ศ ถึ ง จ ะ ขึ้ น ชื่ อ ว่ า ส ว น ส า ธ า ร ณ ะ แ ต่ ก็ ไ ม่ จำ เ ป็ น ต้ อ ง อ อ ก กำ ลั ง ก า ย ก็ ส า ม า ร ถ ม า ทำ กิ จ ก ร ร ม ต่ า ง ๆ ที่ นี่ ไ ด้

เมื่อฉันเริ่มเดินลัดเลาะไปตามทางฉันก็ได้พบกับอะไรบางอย่าง ที่เป็นแท่งสี่เหลี่ยมคล้ายปล่องไฟ ด้วยความสงสัยฉันจึงเดินเข้าไป ดูใกล้ๆ ทำให้ฉันได้รู้ว่านี่คือ อนุสาวรีย์แห่งความดี เมื่อครั้งมหา สงครามเอเชียบูรพาในปี 1941 ญี่ปุ่นได้ส่งทหารเข้ามาที่ประเทศไทย และจับทหารของฝ่ายสัมพันธมิตรเป็นเชลยจำนวนมาก ซึ่งจังหวัด อุบลราชธานีก็เป็นที่ที่ทหารญี่ปุ่นได้ใช้เป็นสถานที่ในการกักกันเชลย ไว้ คนอุบลที่มาพบเห็นก็เกิด ความสงสาร จึงได้พากันนำ อาหารเครื่องนุ่งห่มมาให้เชลย เหล่านี้ แต่สุดท้ายก็ได้รับการขัด ขวางจากทหารญี่ปุ่นจนถึงขั้น ถูกทำร้ายร่างกายเข้า แต่ชาว อุบลก็ยังแอบนำอาหารและ เครื่องใช้ให้แก่ทหารเชลยเหล่านี้ ด้วยความเมตตาต่อไป เป็น ซึ่งมี 1กิ1จพกฤรศรจิมกราำยลนึกขคอวงาทมุกดีๆปี ความกล้าหาญและความน่าภาค ในวันที่ ภูมิใจของชาวอุบลราชธานีจริงๆ

หลังจากเรียนรู้ประวัติศาสตร์ เป็นใบสไีมส้ส้ีมเอขีย่ยูสวินกำะลัสงแวปยลจังงรเ่าลงย! อย่างเต็มอิ่ม ฉันก็เดินเล่นตากลม ต่อไปตามทาง พลางคิดโน้นนี่เรื่อย เปื่ อยตามประสาคนขี้เบื่อ ฉันชอบที่ จะใช้เวลากับตัวเอง มองผู้คนที่ใช้ ชีวิตกันอย่างสุดความสามารถ ทบทวนเรื่องต่างๆที่หมุนเวียนผลัด เปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่ผ่านเข้ามา เหมือนกับต้นไม้ที่ใบเปลี่ยนสีตาม ฤดูกาล สู้ต่อไป! เจ้ากังหันน้ำ! เสียงน้ำไหลที่ดังกระหึ่ม ลอดผ่านหูฉันไป ฉันปรายตาไปที่ คลองข้างๆด้วยสัญชาตญาณ มี เจ้ากังหันน้ำตัวน้อยกำลังทำงาน ด้วยความกระฉับกระเฉง ถึงจะ ไม่ค่อยมีใครสังเกตว่ามีกังหันน้ำ กำลังทำงานอยู่ แต่เจ้ากังหันน้ำ ก็ยังคงทำงานของมันต่อไป เป็น กังหันน้ำที่ตั้งใจทำงานจริงๆ ฉัน จะเป็นกำลังใจให้แกนะ เจ้าเพื่อน ยาก!

อนุสาวรีย์เจ้าคำผง หลังจากให้กำลังใจกับเจ้ากังหันน้ำแล้วฉันก็เดินเตร็ดเตร่ ต่อไปจนมาพบกับอนุสาวรีย์ พระปทุมวรราชสุริยวงศ์ หรือเรียก สั้นๆว่า เจ้าคำผง ในอดีตกาลอันนานโขเจ้าคำผงได้ร่วมมือกับเจ้า ฝ่ายหน้าผู้อนุชาซึ่งไปตั้งกองนอกเก็บส่วยอยู่ที่บ้านสิงห์โคกสิงห์ ท่าหรือ เมืองยโสธร และถูกบังคับให้ช่วยเหลือกองทัพเมืองนคร ราชสีปราบปรามกบฏอ้ายเชียงแก้วได้ พระบาทสมเด็จพระพุทธ ยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชจึงโปรดเกล้าฯให้พระประทุมราชวงศา เป็นที่พระปทุมวรราชสุริยวงษทรงยกเมืองอุบลขึ้นเป็น อุบลราชธานีศรีวนาลัยประเทศราชยกฐานะเมืองอุบลราชธานีเป็น เมืองประเทศราชและสถาปนาพระปทุมราชวงศาเป็นเจ้าเมือง อุบลองค์แรกเมื่อพ.ศ. 2321 จากนั้นเจ้าคำผงได้ครองเมือง อุบลราชธานีมาแต่ตั้งเมืองเป็นเวลาทั้งหมด 17 ปีจนถึงพ.ศ. 2338 จึงถึงแก่พิราลัยสิริรวมชนมายุได้ 85 ปี

หลังจากเรียนรู้ประวัติศาสตร์อีกครั้งหนึ่ง ฉันก็เดินต่อไป ตามหาสิ่งที่น่าสนใจต่อไป สิ่งที่โดดเด่นมาแต่ไกลตั้งแต่ก่อนที่ ฉันจะเข้ามาในตัวทุ่งศรีเมืองก็คือ อภิมหาเทียนพรรษา เฉลิมพระเกียรติ เป็นต้นเทียนจำลองสูงยาวตระหง่าน ที่ไม่ว่า ใครที่มาเห็นก็อดที่จะไม่เอากล้องถ่ายรูปหรือโทรศัพท์มือถือขึ้น มาถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึกอย่างแน่นอน รวมถึงฉันก็ด้วย สถานที่ต่อไปที่ฉันพบคือ ศาลหลักเมืองอุบลราชธานี เป็น ที่ที่สำหรับสักการะกราบไหว้ของชาวอุบลราชธานี และผู้ที่มา เยี่ยมเยือนทุกคน เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อปี 2515 และยังคงเป็นที่น่าเคารพบูชาจวบจนถึงปัจจุบัน แต่น่า เสียดายที่ฉันไม่ได้เข้าไปเพราะมีผู้คนที่กำลังกราบไหว้

เป็นวันที่สนุกจริงๆเลยนะ!!! เมื่อเสียงนกเริ่มดังเซ็งแซ่ ก็ทำให้รู้ว่าถึงเวลากลับบ้านเรา ได้แล้ว ถึงจะเสียใจที่ต้องบอกลาแต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ถึง สถานที่ที่ไปในวันนี้จะอยู่ใกล้ตัวมากอย่างไม่น่าเชื่อแต่กลับไม่ เคยให้ความสนใจเลย ในวันนี้การเดินทางมาเที่ยวที่ทุ่งศรีเมือง ทำให้ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ไม่ใช่แค่เรื่องประวัติศาสตร์ เมืองอุบลราชธานีแต่รวมถึงตัวเราเองด้วย ถ้ามีโอกาสอีกจะ แวะเวียนมาเล่นที่นี่บ่อยๆ มาเก็บเกี่ยวประสบการณ์อันล้ำค่าที่จะ ไม่มีวันลืมอีก ขอบคุณนะทุ่งศรีเมือง~

ขอบคุณทุกสิ่ง ขอบคุณทุกอย่าง ขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้าง ขอบคุณที่โอบกอดทุกเศษซากที่แตกสลาย