นิทานอีสป

นทิ านอสี ป เร่อื ง สนุ ขั จ้งิ จอกกบั พวงอง่นุ

กาลคร้งั หนงึ่ นานมาแล้ว ปา่ ผนื ใหญท่ ี่เหลา่ สตั วไ์ ดอ้ าศัยพักพงิ เกดิ ความแห้งแล้งกันดาร มีแหล่งน้าและอาหาร ไม่เพียงพอต่อการประทงั ชวี ติ เจา้ สุนขั จง้ิ จอกที่อาศัยอยู่ทแี่ ห่งนีม้ าเนนิ่ นาน จึงตัดสินใจออกเดนิ ทางด้วยหวังใจ ว่าจะเจอกับแหล่งหากินอนั อุดมสมบูรณ์ มันเรม่ิ เดนิ รอนแรมอยูห่ ลายวัน ไมไ่ ดก้ นิ แม้กระทง่ั นา้ สกั หยดจนเริม่ หมดแรง \"เอายังไงล่ะเรา เดนิ มาไกลขนาดน้ีแลว้ ยงั ไมเ่ จออะไร ควรตดั ใจแลว้ กลับไปทีเ่ ดิมดไี หมนะ\" สุนขั จงิ้ จอกผหู้ ิวโหยบ่นกบั ตัวเอง \"ไหน ๆ กม็ าแลว้ เดินต่อไปอีกหนอ่ ยก็แลว้ กนั นะ\" มันจงึ รดุ หน้าเดนิ ตอ่ ไปอยา่ ง ออ่ นแรง

เดนิ มาไดส้ ักพกั ไมท่ ันเหนื่อยนัก เจา้ สุนขั จง้ิ จอกก็เหลอื บไปเหน็ องนุ่ พวงโตแดงฉา่้ น่ากิน \"นไ่ี ง ! โชคดีแลว้ เรา เจออง่นุ พวงใหญข่ นาดน้ี ถ้าได้ล้ิมลองคงหวานฉ่าและอิ่มท้องหลายวนั แน่ ๆ\" สุนัขจิ้งจอกไมร่ อชา้ รีบ กระโดดคว้าองุ่นในทนั ใด \"ฮบึ ! อีกนิดเดยี ว... ฮึบ !\" เจา้ สนุ ขั ส่งเสยี งใหก้ า้ ลังใจตวั เองอยา่ งฮึกเหมิ แต่ทา้ อยา่ งไรก็ยังกระโดดไมถ่ ึงพวงองุ่นสกั ที

\"ลองกระโดดจากหินกอ้ นน้นั ดู นา่ จะทุ่นแรงและเออ้ื มถงึ องุ่นพวงนี้ง่ายขน้ึ อยนู่ ะ\" วา่ แลว้ สนุ ัขจิ้งจอก จึงเดินไปยงั กอ้ นหนิ นน้ั พร้อมกระโดดขึน้ จนสุดแรง \"ฮึบ ! โธ่ อกี เพยี งเอ้อื มกจ็ ะไดล้ ิม้ รสอง่นุ แลว้ \" สนุ ขั จง้ิ จอกบน่ อยา่ งทอ้ ใจ แลว้ พยายามขึน้ ไปบนก้อนหินเพอ่ื กระโดดอกี ครงั้ \"ฮึบ !\" สุดทา้ ยมันกพ็ ลาด ไม่อาจคว้า องนุ่ มากนิ ได้ \"อันทจี่ ริงองุน่ พวงนีก้ ็ไม่เหน็ จะน่ากนิ สกั เทา่ ไรนัก ถ้าเรากัดเข้าไปอาจเปร้ียวจี๊ดจนกนิ ไมไ่ หว เลยก็ได้\" สนุ ัขจ้งิ จอกแสรง้ บ่นแล้วเดินทางต่อดว้ ยความหิวโซ พร้อมหลอกตัวเองในใจเรอื่ ยไปวา่ \"ฉนั มีความ อดทนและความพยายามนะ แตอ่ ง่นุ พวงน้ันคงเปรยี้ วเกนิ ท่ีฉันจะกินได\"้

นทิ านเร่ืองนส้ี อนให้รวู้ า่ : เม่ือคดิ จะทา้ สง่ิ ใดก็ควรท้าใหส้ ดุ กา้ ลังท่ีมี อยา่ ยอมแพ้แมว้ า่ สิ่งน้ันต้องใช้เวลานานเพยี งใดก็ตาม เพราะ สดุ ท้ายแลว้ ความพยายามจะน้ามาซงึ่ ผลลพั ธท์ ดี่ กี ว่าเสมอ ดงั นัน้ เดก็ ๆ จึงไม่ควรทา้ ตามสุนัขจ้งิ จอกผมู้ ัวโทษ สิง่ อื่นรอบตัว แต่กลบั ลมื นึกไปว่าตนเองนน่ั แหละที่ไมพ่ ยายามมากพอ