นิทานอีสป

นทิ านอสี ป เร่อื ง สนุ ขั จ้งิ จอกกบั พวงอง่นุ

กาลคร้งั หนงึ่ นานมาแล้ว ปา่ ผนื ใหญท่ ี่เหลา่ สตั วไ์ ดอ้ าศัยพักพงิ เกดิ ความแห้งแล้งกันดาร มีแหล่งน้าและอาหาร ไม่เพียงพอต่อการประทงั ชวี ติ เจา้ สุนขั จง้ิ จอกที่อาศัยอยู่ทแี่ ห่งนีม้ าเนนิ่ นาน จึงตัดสินใจออกเดนิ ทางด้วยหวังใจ ว่าจะเจอกับแหล่งหากินอนั อุดมสมบูรณ์ มันเรม่ิ เดนิ รอนแรมอยูห่ ลายวัน ไมไ่ ดก้ นิ แม้กระทง่ั นา้ สกั หยดจนเริม่ หมดแรง \"เอายังไงล่ะเรา เดนิ มาไกลขนาดน้ีแลว้ ยงั ไมเ่ จออะไร ควรตดั ใจแลว้ กลับไปทีเ่ ดิมดไี หมนะ\" สุนขั จงิ้ จอกผหู้ ิวโหยบ่นกบั ตัวเอง \"ไหน ๆ กม็ าแลว้ เดินต่อไปอีกหนอ่ ยก็แลว้ กนั นะ\" มันจงึ รดุ หน้าเดนิ ตอ่ ไปอยา่ ง ออ่ นแรง

เดนิ มาไดส้ ักพกั ไมท่ ันเหนื่อยนัก เจา้ สุนขั จง้ิ จอกก็เหลอื บไปเหน็ องนุ่ พวงโตแดงฉา่้ น่ากิน \"นไ่ี ง ! โชคดีแลว้ เรา เจออง่นุ พวงใหญข่ นาดน้ี ถ้าได้ล้ิมลองคงหวานฉ่าและอิ่มท้องหลายวนั แน่ ๆ\" สุนัขจิ้งจอกไมร่ อชา้ รีบ กระโดดคว้าองุ่นในทนั ใด \"ฮบึ ! อีกนิดเดยี ว... ฮึบ !\" เจา้ สนุ ขั ส่งเสยี งใหก้ า้ ลังใจตวั เองอยา่ งฮึกเหมิ แต่ทา้ อยา่ งไรก็ยังกระโดดไมถ่ ึงพวงองุ่นสกั ที

\"ลองกระโดดจากหินก้อนน้นั ดู น่าจะทนุ่ แรงและเออ้ื มถงึ องนุ่ พวงน้งี ่ายข้นึ อยนู่ ะ\" วา่ แล้วสนุ ขั จ้งิ จอก จึงเดินไปยงั ก้อนหนิ นั้น พร้อมกระโดดข้ึนจนสดุ แรง \"ฮึบ ! โธ่ อีกเพียงเออ้ื มกจ็ ะไดล้ ้ิมรสองนุ่ แล้ว\" สุนขั จ้ิงจอกบน่ อยา่ งทอ้ ใจ แลว้ พยายามขึ้นไปบนกอ้ นหินเพ่ือกระโดดอีกครงั้ \"ฮึบ !\" สดุ ทา้ ยมนั ก็พลาด ไมอ่ าจคว้า องุ่นมากนิ ได้ \"อันทจ่ี ริงองุ่นพวงนกี้ ไ็ มเ่ หน็ จะน่ากนิ สกั เทา่ ไรนกั ถ้าเรากดั เขา้ ไปอาจเปรยี้ วจ๊ีดจนกนิ ไมไ่ หว เลยกไ็ ด้\" สุนขั จง้ิ จอกแสรง้ บ่นแล้วเดินทางต่อด้วยความหิวโซ พร้อมหลอกตวั เองในใจเร่ือยไปว่า \"ฉันมีความ อดทนและความพยายามนะ แตอ่ งุ่นพวงนัน้ คงเปรี้ยวเกินท่ฉี นั จะกินได\"้ นิทานเรื่องนส้ี อนให้รู้วา่ : เมอ่ื คดิ จะท้าส่ิงใดก็ควรท้าใหส้ ุดกา้ ลังทีม่ ี อยา่ ยอมแพ้แมว้ า่ สิง่ น้นั ตอ้ งใช้เวลานานเพียงใดก็ตาม เพราะ สดุ ทา้ ยแลว้ ความพยายามจะนา้ มาซง่ึ ผลลพั ธ์ทด่ี กี ว่าเสมอ ดงั น้ันเด็ก ๆ จึงไมค่ วรทา้ ตามสนุ ัขจ้งิ จอกผมู้ วั โทษ สง่ิ อ่ืนรอบตัว แต่กลับลมื นกึ ไปวา่ ตนเองนัน่ แหละท่ีไม่พยายามมากพอ