นิทานอีสป

นทิ านอสี ป เร่อื ง สนุ ขั จ้งิ จอกกบั พวงอง่นุ

กาลครง้ั หน่ึงนานมาแลว้ ป่าผนื ใหญท่ เี่ หลา่ สัตวไ์ ดอ้ าศยั พักพงิ เกิดความแห้งแลง้ กันดาร มีแหลง่ นา้ และอาหาร ไม่เพยี งพอต่อการประทงั ชีวิต เจ้าสุนัขจงิ้ จอกที่อาศยั อยทู่ แ่ี ห่งน้มี าเนนิ่ นาน จงึ ตัดสนิ ใจออกเดินทางด้วยหวังใจ วา่ จะเจอกบั แหลง่ หากนิ อนั อุดมสมบรู ณ์ มันเริม่ เดนิ รอนแรมอยหู่ ลายวัน ไมไ่ ดก้ นิ แม้กระทงั่ น้าสกั หยดจนเร่ิม หมดแรง \"เอายงั ไงละ่ เรา เดินมาไกลขนาดน้แี ลว้ ยงั ไม่เจออะไร ควรตดั ใจแล้วกลับไปท่เี ดมิ ดไี หมนะ\" สนุ ัข จิง้ จอกผหู้ ิวโหยบน่ กับตวั เอง \"ไหน ๆ กม็ าแล้ว เดินต่อไปอกี หนอ่ ยก็แล้วกันนะ\" มันจึงรุดหน้าเดนิ ตอ่ ไปอย่าง อ่อนแรง เดินมาไดส้ กั พกั ไม่ทันเหนอ่ื ยนกั เจา้ สนุ ขั จงิ้ จอกกเ็ หลือบไปเหน็ องนุ่ พวงโตแดงฉ้า่ น่ากิน \"นี่ไง ! โชคดีแลว้ เรา เจอองนุ่ พวงใหญข่ นาดน้ี ถา้ ไดล้ มิ้ ลองคงหวานฉ่าและอิ่มท้องหลายวันแน่ ๆ\" สุนัขจ้งิ จอกไมร่ อชา้ รีบ กระโดดควา้ องุ่นในทนั ใด \"ฮึบ ! อีกนดิ เดียว... ฮบึ !\" เจา้ สนุ ัขส่งเสียงให้ก้าลังใจตวั เองอยา่ งฮึกเหมิ แตท่ ้า

อย่างไรก็ยังกระโดดไมถ่ ึงพวงองุ่นสกั ที \"ลองกระโดดจากหินก้อนน้ันดู น่าจะทุ่นแรงและเอ้อื มถึงอง่นุ พวงนงี้ ่ายข้นึ อยนู่ ะ\" วา่ แลว้ สุนขั จ้ิงจอก จึงเดนิ ไปยงั ก้อนหินน้นั พร้อมกระโดดข้ึนจนสุดแรง \"ฮบึ ! โธ่ อีกเพียงเอ้ือมก็จะไดล้ ม้ิ รสองุน่ แล้ว\" สุนขั จิ้งจอกบ่นอย่างทอ้ ใจ แล้วพยายามขน้ึ ไปบนกอ้ นหินเพอ่ื กระโดดอกี คร้ัง \"ฮบึ !\" สุดทา้ ยมันกพ็ ลาด ไม่อาจควา้

องุน่ มากินได้ \"อนั ท่ีจรงิ องุ่นพวงนีก้ ไ็ มเ่ หน็ จะน่ากนิ สกั เทา่ ไรนัก ถา้ เรากัดเขา้ ไปอาจเปรี้ยวจ๊ีดจนกนิ ไมไ่ หว เลยกไ็ ด้\" สุนขั จงิ้ จอกแสรง้ บ่นแลว้ เดนิ ทางต่อดว้ ยความหิวโซ พร้อมหลอกตวั เองในใจเรื่อยไปวา่ \"ฉันมีความ อดทนและความพยายามนะ แตอ่ งนุ่ พวงน้นั คงเปรยี้ วเกนิ ท่ฉี นั จะกินได\"้

นทิ านเร่ืองนส้ี อนให้รวู้ า่ : เม่ือคดิ จะทา้ สง่ิ ใดก็ควรท้าใหส้ ดุ กา้ ลังท่ีมี อยา่ ยอมแพ้แมว้ า่ สิ่งน้ันต้องใช้เวลานานเพยี งใดก็ตาม เพราะ สดุ ท้ายแลว้ ความพยายามจะน้ามาซงึ่ ผลลพั ธท์ ดี่ กี ว่าเสมอ ดงั นัน้ เดก็ ๆ จึงไม่ควรทา้ ตามสุนัขจ้งิ จอกผมู้ ัวโทษ สิง่ อื่นรอบตัว แต่กลบั ลมื นึกไปว่าตนเองนน่ั แหละที่ไมพ่ ยายามมากพอ