สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว เล่ม 2

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เจยี งชงิ หวา่ นไดแ้ ตล่ กุ ขนึ้ รบั คำ� จากนน้ั กห็ นั หนา้ ไปมองเหอฮหู ยนิ แยม้ ยมิ้ นมุ่ นวล \"รบกวนเหอฮหู ยนิ แลว้ เจา้ คะ่ \" ทา่ ทางสง่าผ่าเผยและรู้มารยาทย่งิ เหอฮหู ยนิ ชอบหญงิ สาวเชน่ นมี้ าก เหน็ เจยี งชงิ หวา่ นรปู โฉมงดงาม ราวกับอัญมณีล้�ำค่า ท้ังยังเปน็ บุตรสาวสายตรงของจวนหย่งชางป๋อ จึง เกดิ ความคดิ อยากทาบทามใหห้ มน้ั หมายกบั บตุ รชายตนเอง แตก่ ระนนั้ เหอฮหู ยนิ กก็ งั วลวา่ จวนหยง่ ชางปอ๋ จะดถู กู พวกตน จงึ คดิ วา่ ควรไปขอใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ ชยุ กบั ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหารออกหนา้ กลา่ วเรอื่ งน้ี ให้ เนอ่ื งจากตอนนน้ั สามขี องเหอฮหู ยนิ มบี ญุ คณุ ชว่ ยแนะนำ� ฝากงาน ใหช้ ยุ จห้ี ลงิ ในใจฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ชยุ กบั ชยุ จห้ี ลงิ ตา่ งสำ� นกึ บญุ คณุ หลงั สามี ส้ินใจ สกุลชุยก็ให้การดูแลพวกนางสองแมล่ ูกเปน็ อยา่ งมาก ชุยจ้ีหลิง ยงั รบั บตุ รชายนางเปน็ บตุ รบญุ ธรรมอกี ดว้ ย มคี วามสมั พนั ธช์ น้ั นอ้ี ยู่ หากใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ ชยุ กบั ชยุ จห้ี ลงิ ออกหนา้ เรอื่ งการหมน้ั หมายน้ี เหอฮหู ยนิ เชอ่ื วา่ เรอื่ งราวนา่ จะสำ� เรจ็ เหอฮหู ยนิ จงึ ยง่ิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เจยี งชงิ หวา่ นอยา่ งสนทิ สนมเปน็ กนั เองขนึ้ กวา่ เดมิ หนั หนา้ ไปเหน็ จา้ วฮหู ยนิ จงู จา้ วอวหี้ วา่ นเดนิ มา กย็ ม้ิ พลางจบั มอื เจยี งชงิ หวา่ นไวแ้ ลว้ กลา่ วกบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งและเหยาซอ่ื \"พวกทา่ นวางใจ เถดิ ขา้ จะอยขู่ า้ งกายคณุ หนเู จยี งตลอด แลว้ จะพานางกลบั มาสง่ โดยไมใ่ ห้ บบุ สลาย\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งยอ่ มจะแสดงทา่ ทวี า่ วางใจ ตา่ งฝา่ ยตา่ งยมิ้ พลาง คุยกันอีกสองสามค�ำ จากน้ันเหอฮูหยินก็ส่ังสาวใช้ท่ีมาถ่ายทอดค�ำพูด 49

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 เมอื่ ครนู่ ้ี \"เจา้ นำ� ทางไป\" สาวใช้ยอบตัวตอบรับ ก่อนเชิญพวกเหอฮูหยินให้เดินตามนาง จนมาถึงนอกประตูทีก่ ้ันระหว่างเรือนสว่ นหนา้ และเรอื นสว่ นใน ชุยจี้หลิงรอจนหมดความอดทน แทบจะพุ่งตัวเข้าไปตามหา เจยี งชงิ หวา่ นในเรอื นดา้ นหลงั ดว้ ยตนเอง แตใ่ นเวลานเ้ี องกม็ องเหน็ คนไมก่ คี่ น เดนิ มา เพราะยงั อยหู่ า่ งไประยะหนงึ่ อกี ทง้ั แมจ้ ะมโี คมไฟแขวนอยทู่ ว่ั แต่ สายลมยามราตรคี อ่ ยๆ พดั แรงขน้ึ จนแสงเทยี นใตช้ ายคาระเบยี งวบู ไหว จงึ มองเหน็ หนา้ ตาของแตล่ ะคนไดไ้ มช่ ดั ชุยจ้ีหลิงมองเห็นรูปร่างของคนทางขวามือสุดดูบอบบาง ท่าทาง ยามก้าวเดินเหมือนกับคนผู้น้ันที่เขาจ�ำได้มิผิดเพี้ยน ก็คิดว่าจะต้องเป็น เจยี งชงิ หวา่ นอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั จงึ รบี กา้ วปราดๆ ไปหา หวั ใจในทรวงอก ใกลจ้ ะกระดอนออกมาแลว้ ฝา่ มอื กช็ น้ื เหงอ่ื ไปหมดดว้ ยความตกประหมา่ นอกจากความประหมา่ และความตน่ื เตน้ อนั พลงุ่ พลา่ นแลว้ ชยุ จหี้ ลงิ คน้ พบว่าอันทจ่ี ริงในใจเขายามนี้มไิ ด้มีความโกรธแค้นและความนอ้ ยใจ แมแ้ ตน่ อ้ ย ขอเพียงเจียงชิงหว่านอยู่ตรงนี้อย่างดี สามารถอยู่ในสายตาเขา ไดท้ ุกเวลา เขาก็ล้วนสามารถเลกิ ถอื โทษโกรธเคอื งเรือ่ งในอดีตได้ \"หวา่ นวาน\" ชยุ จห้ี ลงิ สง่ เสยี งเรยี กอยา่ งอดไมอ่ ยู่ ยนื่ มอื ไปคดิ จะจบั มอื ของเจยี งชงิ หวา่ น ทว่าหลังจากมองเห็นหน้าตาของ 'เจียงชิงหว่าน' ชัดเจน เขาก็ ชะงกั งนั ไปเลก็ นอ้ ย มอื ทยี่ น่ื ออกไปคา้ งอยกู่ ลางอากาศ เขาจำ� ไดว้ า่ นคี่ อื 50