นิติวัฒน์

นิทานเรือ่ งนีส้ อนใหร้ ูว้ ่า : หากเราใชช้ ีวิตอยา่ งประมาทกอ็ าจเป็นหนทางท่ีนามาสคู่ วามพ่ายแพไ้ ด้ ดงั เชน่ เจา้ กระตา่ ยตวั นที้ ่ีประมาทเลนิ เลอ่ คดิ ว่าตวั เองวิง่ ไดเ้ รว็ กวา่ จงึ ชะลา่ ใจ ไมค่ ดิ ท่ีจะ พยายามหรอื ว่ิงแข่งใหส้ าเรจ็ จนสดุ ทา้ ยก็โดนเจา้ เตา่ วิง่ แซงเขา้ เสน้ ชยั ไปในท่ีสดุ เช่นเดียวกนั กบั การเรยี น หากเดก็ ๆ หลงคดิ วา่ ตวั เองเกง่ แลว้ จงึ ไมข่ ยนั ตงั้ ใจอา่ นหนงั สอื เพ่อื นท่เี ขามคี วามขยนั และมคี วามพยายามมากกวา่ กอ็ าจมผี ลการเรยี นทด่ี กี ว่าเราได้ สว่ นกรณีของเจา้ เตา่ นนั้ ตอ้ งใชค้ วามเพียรพยายามอยา่ งมากจงึ จะประสบ ความสาเรจ็ ถึงแมว้ ่าเขาจะเดนิ ชา้ แตก่ ไ็ มท่ อ้ ถอย และยงั คงกา้ วเดินตอ่ ไป แมต้ อ้ งเหน็ด เหนอ่ื ยหรอื ใชเ้ วลานานแค่ไหน แตส่ ดุ ทา้ ยเขากส็ ามารถเดนิ เขา้ เสน้ ชยั ไดส้ าเรจ็ ซงึ่ หาก เดก็ ๆ อยากประสบความสาเรจ็ ในชวี ิต กค็ วรขยนั หม่นั เพียร ตงั้ ใจเรยี น มีความอดทน และไมย่ อ่ ทอ้ ตอ่ อปุ สรรค ดงั ขอ้ คดิ ท่วี ่า ความพยายามอยทู่ ่ีไหน ความสาเรจ็ อยทู่ ่ีน่นั คะ่



เหตกุ ารณน์ ีท้ าใหเ้ จา้ กระต่ายรูส้ กึ เสียใจมากท่ตี อ้ งมาพา่ ยแพใ้ หก้ บั เจา้ เตา่ เพียงเพราะ ความประมาทของตวั เองน่นั เอง...

สว่ นเจา้ เตา่ กย็ งั คงเดนิ ตว้ มเตยี้ ม ๆ อย่างไม่เหน็ดเหน่ือยย่อทอ้ เดนิ มาเรอ่ื ย ๆ จน เกือบจะถึงเสน้ ชยั ดา้ นกระต่ายท่นี อนอยแู่ ถวนนั้ กส็ ะดงุ้ ต่นื ขนึ้ เห็นรอยเทา้ เตา่ ท่พี นื้ ก็รบี วง่ิ ตามไป แต่ก็ไมท่ นั เสยี แลว้ เพราะเม่อื เจา้ กระตา่ ยวงิ่ มาถงึ เสน้ ชยั กพ็ บวา่ เจา้ เตา่ ท่ี ตวั เองเคยสบประมาทไวน้ นั้ ไดเ้ ดนิ เขา้ เสน้ ชยั เป็นผชู้ นะในการแข่งขนั ครงัั้ นี้

เม่อื ถึงวนั แขง่ ขนั เจา้ กระตา่ ยไดว้ ิง่ ออกจากจดุ เร่ิมตน้ ไปดว้ ยความเรว็ เต็มฝีเทา้ แซงหนา้ เจา้ เต่าไปไกล และเม่อื หนั หลงั กลบั ไปดกู ็ไม่เหน็ แมแ้ ตเ่ งาของเจา้ เต่า เลยคดิ วา่ คงอกี นานกวา่ เจา้ เตา่ จะเดนิ มาถึง จงึ นึกในใจวา่ \"งนั้ ขา้ ของบี เอาแรงสกั หน่อยดีกวา่ ยงั ไง กช็ นะอยูแ่ ล้ว\" แลว้ ไม่นานเจา้ กระตา่ ยกเ็ ผลอหลบั ไป

เจา้ เตา่ ไดย้ ินดงั นนั้ กเ็ กิดอาการไมพ่ อใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปว่า \"ถงึ ข้าจะเดนิ ชา้ แตข่ ้า กก็ ลบั ถึงบ้านทกุ วนั ถ้าอย่างงัน้ เรามาลองวง่ิ แข่งกนั มยั้ ละ่ แล้วข้าจะเอาชนะเจ้า ให้ดู\" กระต่ายเหน็ วา่ เจา้ เต่าทา้ แข่งอย่างนนั้ กต็ อบตกลง พรอ้ มกบั พดู ไปอยา่ งขา ๆ ว่า \"ฮา่ ฮา่ ฮา่ โถ... เจ้าเต่า เชอื่ งช้าอย่างเจ้าน่ะเหรอ จะมาชนะกระตา่ ยทรี่ วดเร็ว อยา่ งข้าได้ ไมม่ ที างหรอก\"

ณ ป่าใหญ่แห่งหนง่ึ มีกระตา่ ยตวั หนง่ึ ม่นั ใจในความเรว็ ของฝีเทา้ ตวั เองมาก และมกั พดู โมโ้ ออ้ วดวา่ ไม่มีใครเทยี บเทียมได้ จนวนั หนึ่ง เจา้ กระต่ายไดพ้ บกบั เตา่ ท่กี าลงั เดนิ ตว้ มเตยี้ มผา่ นมา เม่อื เหน็ ดงั นนั้ เจา้ กระต่ายก็หวั เราะเยาะและพดู ลอ้ เลยี นว่า \"น่ีเจา้ เต่า มวั แตเ่ ดนิ อดื อาดอยา่ งนี้ แลว้ เม่อื ไรจะถึงบา้ นกนั ละ่ เนย่ี ตอ่ ใหเ้ จา้ เดนิ นาหนา้ ไปก่อนครง่ึ วนั ขา้ ยงั ตามเจา้ ทนั เลย\"