wawa

เรียงความ “วนั แมแ่ ห่งชาติ” เน่อื งจากวนั ที่ 12 สิงหา เป็นวันแมแ่ หง่ ชาติ ซ่งึ ทุก ๆ ปีจะมีการจัดกิจกรรมวันแมแ่ ห่งชาติข้ึนเพื่อใหล้ ูก ๆ ทกุ คนนัน้ ระลึกถงึ พระคุณของทา่ น ที่ทรงเลย้ี งดูเรามาตัง้ แตเ่ ล็ก อุ้มเรามา อบรมสัง่ สอนเรามาจนกระทงั่ ไดเ้ ติบโตจนถงึ วนั น้ี ใหเ้ หน็ ความสาคัญอย่างมาก ถ้าไม่มที ่านก็ไม่มีเราจนถึงวนั นี้ ดังนนั้ทุก ๆ ปี ก็จะมกี ารจดั กจิ กรรมวนั แมแ่ หง่ ชาติ ลูก ๆ ทกุ คนทไี่ ด้เกิดจากท้องแม่นัน้ ซึง่ เปน็ ความภาคภมู ใิ จของแมผ่ ู้หนึง่ ทต่ี อ้ งใช้ระยะเวลานานประมาณ 8-9 เดอื น กวา่ จะไดล้ กู มาสักคนหนึง่ แมต่ ้องคอยพยงุ อมุ้ ทอ้ งมานานมาก ต้องคอยระวังสิง่ต่าง ๆ ไมใ่ หก้ ระทบกระแทก เพอื่ ใหล้ ูกท่ีอยู่ในท้องปลอดภัย ตอ้ งคอยดูแลเอาใจใสอ่ ย่างมาก การทานอาหารกต็ อ้ งคอยระวังไม่ใหเ้ กดิ อันตรายกบั เด็กทอี่ ยใู่ นทอ้ ง ตอ้ งทานอาหารทีเ่ ป็นประโยชนเ์ พือ่ เด็กในท้องออกมาจะไดม้ รี า่ งกายที่แข็งแรงและสมบรู ณ์ วันนนั้ แหละ่ ท่ีเป็นความภาคภูมใิ จของแม่ ทีไ่ ดเ้ หน็ ลกูออกมาจากทอ้ งแม่ ตอนที่ผมเปน็ เดก็ ผมยงั จาไดว้ า่ ตอนทผี่ มเขา้ เรียนแรก ๆ คอื เขา้ ชัน้ อนุบาล ซ่ึงตอนนั้นผมเปน็ เด็กทซี่ นมาก ไม่เชือ่ ฟงั ครูบาอาจารย์ แม้แตต่ อนขน้ึ ป.1-ป.2 ซงึ่ ยงั ไมค่ ่อยจะร้เู รือ่ งอะไรเลยผมชอบเล่นกับเพ่อื น ๆ ไปโรงเรียนก็ไม่ค่อยเรียน ไมต่ ง้ั ใจเรยี นชอบเล่น ชอบคุย จนหลายครงั้ โดนครูว่าเอาแปรงลบกระดานแข็ง ๆ ตนี ิ้วบ้างหรอื ใช้ไม้ตบี า้ ง ซึง่ บ่อยนักทไ่ี ม่คอ่ ยฟงั ครูหรอื พ่อแม่ ตอนกลับบา้ นก็ได้แต่เล่นกบั เพื่อน ๆ ตลอด แมเ่ รยี กใหก้ ลับบา้ นกไ็ ม่ยอมกลับ เวลามีกิจกรรมต่าง ๆ โดยเฉพาะวนั แมแ่ หง่ ชาติ ด้วยความที่เราไม่คอ่ ยร้วู า่ ทาไมถงึ จัดกจิ กรรมวนั แมห่ รือกจิ กรรมอน่ื ๆ รูแ้ ตว่ ่าตอ้ งไหว้แม่ โรงเรียนก็บอกให้ไปเกบ็ ดอกไม้เพือ่ เอาไปไหว้แม่ ซงึ่ เราไมร่ ูเ้ ลยวา่ วันแม่สาคัญอยา่ งไร แล้ววันนัน้แม่แต่ละคนก็จะซือ้ ขนมหรือของต่าง ๆ มาให้เรากนิ ซึง่ เป็นความรู้สึกทีด่ ีใจมากท่ีไดก้ นิ ขนม ผมไปเรยี นไปกลบั ทกุ วนั ก็เจอพ่อกับแม่ พีน่ ้องทกุ ๆ คน ในบางครงั้ บางคราผมอาจจะทาใหแ้ มต่ อ้ งโกรธและโมโหในสิง่ ท่ีผมไม่ปฏบิ ัติ ไมฟ่ งั แม่ เวลาทีแ่ มไ่ ปทางานท่ีไร่ สว่ นผมไปโรงเรียนพอกลับจากโรงเรยี นแมก่ ็ใหผ้ มอยู่บา้ น แมใ่ หผ้ มตักนา้ ล้างจาน ทาความสะอาดบา้ นและทากับข้าวรอ ผมกไ็ ม่เชอื่ ฟังท่าน จนทาใหแ้ ม่ต้องดา่ วา่ ๆ ทาไมไมล่ า้ งจาน ทาความสะอาดบา้ น และทากบั ข้าวรอ ท้ัง ๆ ท่ีแมต่ อ้ งเหนด็เหนอื่ ยจากการไปทางานท่ไี ร่ แล้วกลบั มาบา้ นต้องมาดา่ วา่ ลูกอกี ซง่ึ หลายครั้งท่ีผมทาใหท้ า่ นต้องเปน็แบบนี้ ทาใหท้ า่ นอารมณ์ไม่ได้ แตท่ า่ นไม่เคยขับไล่ลูกไปจากบ้าน และไม่เคยตดี ว้ ยซ้า จนทาให้ผมคิดได้วา่ ทาไมเราทาห่านตอ้ งไม่สบายใจ อารมณไ์ ม่ดี ซ่งึ ย่งิ ทาใหผ้ มรสู้ ึกสงสารแม่มากข้ึน เพราะแมต่ ้อง

ทางานหนักกเ็ พ่ือเราเอง เลาเราตอ้ งการส่ิงใด แม่ก็ใหเ้ ราเท่าทีจ่ ะทาให้ไดเ้ พอ่ื ใหล้ ูกมีความสุขเหมอื นเพือ่ นคนอืน่ ๆ แมไ่ มเ่ คยพดู ปฏิเสธเลย ผมได้อยู่กับแมต่ อนผมเรียนอยู่ทบ่ี า้ นประมาณ 12-13 ปี ผมไม่เคยจากบา้ นไปไกลทไ่ี หนหรือห่างจากแมเ่ ลย จนกระทง่ั ผมเรยี นจบชนั้ มัธยมศกึ ษาตอนตน้ แลว้ ผมก็ได้มาเรียนตอ่ ท่ีนี้ ซึ่งเป็นครงั้ แรกท่ผี มได้อยหู่ ่างไกลจากบ้านมาก ซ่ึงตอนมาแรก ๆ ผมมีความรสู้ ึกที่อยากจะกลับบา้ นมากทส่ี ุด คิดถงึ พอ่ กับแม่เปน็ คนแรกและอยากกลับไปหาพอ่ กบั แม่ ผมคดิ ว่าทาไมเราตอ้ งมาเรียนไกลถึงขนาดน้ี และก่อนท่ีจะมาเรียนที่น้ีแมผ่ มกบ็ อกผมวา่ ต้องมีความอดทนต่อสงิ่ ต่าง ๆอยา่ คดิ ว่าจะกลบั บา้ นง่าย ๆ เพราะเราไปเรยี น ไปหาความรู้ ตอ้ งพยายามใหม้ าก ส่งิ ท่ีแมไ่ ด้พดู ไปมนัย้อนกลับมาหาผม ซึ่งผมกลวั มาก ทาอะไรกไ็ มถ่ ูก เพราะไมเ่ คยห่างไกลจากบา้ นขนาดน้เี ลย เปน็ ชวี ิตคร้ังแรกทผ่ี มไดเ้ จอส่ิงตา่ ง ๆ มากมาย ท่านเป็นผู้ท่ยี ่ิงใหญ่มากและเป็นทกุ สิ่งในชวี ิตของผม ในโอกาสวนั แมน่ ้ี ผมก็อยากให้ลูก ๆ ทกุ คนนั้นระลึก ถงึ พระคณุ ของทา่ นที่ท่านไดร้ ับภาระท่ีแสนหนกั ทไ่ี ด้เลี้ยงดเู ราต้ังแต่เลก็ จนโต คอนตกั เตือน อบรมส่งั สอน ใหค้ วามรกั ความหว่ งใยและใหท้ ุกสง่ิ กบั ชีวิตเราจนถึงวนั น้ี ผมกอ็ ยากให้ลูกทกุ คนระลึกถงึ ทา่ น และผมเชื่อว่าในโลกน้ีคงไม่มีใครทไ่ี ม่รูจ้ กั กับคาว่าแม่ ซึง่ มนั ยิ่งใหญ่มากเกนิ ท่ีจะมสี ง่ิ ใดมาเทยี บกบั คาเดยี ว คาว่า “แม่” สนั้ ๆ ได้ นายปรีชา แยเซาะ สาขางานยานยนต์ ปวช.2