“ใชแลว” ผีพูดอยา งกระตือรือรน “เธอไปพบดอกพลับพลงึ ดอกหนึ่ง แลวเธอกร็ กั มัน มันก็เปนดอก พลบั พลงึ ทพ่ี ิเศษกวาดอกอ่นื มนั เปนดอกหนึ่งและดอกเดยี ว ถาหากวามนั เหย่ี วแหงไป ดอกพลบั พลึงทง้ั โลกก็มา แทนไมไ ด น่ีแหละความรัก” “คงจะจริงอยางนน้ั ” หนูแหวนพูดขึ้น “แมข องฉันก็เปนผหู ญิงคนหนึ่งและคนเดียวในโลก ผหู ญิงคนอื่น ๆ มาแทนแมไ มไ ด ถึงแมบางครั้งฉันจะเกลียดแม แตฉันกค็ งรกั แมนะ” “เห็นไหมความรักเปน ของไมยากเลย” ผพี ดู “บางทีมนั กย็ ากเหมือนกนั ” หนูแหวนทวง “เปน ตน วาถา หากวา ฉันไมชอบดอกพลบั พลึงท้ังหมด ไมวา จะ เปนดอกไหน” ผถี อนใจเฮือกใหญ “ฉันคงนา เกลียดจนรกั ไมล ง ฉันไมว า อะไรเธอ บางทฉี ันอาจจะเรยี กรอ งจากเธอมาก เกนิ ไปกไ็ ด หนแู หวนมองผีอยา งเห็นใจ อยากจะบอกมันวารกั แตม ันกน็ าเกลยี ดเหลอื เกิน เธอจึงไดแ ตนง่ิ มองมนั อยางเงียบ ๆ ทสี่ ุดผพี ดู ข้ึนวา “ผาออมคงจะแหง แลว ฉนั จะกลับไปหาลกู ของฉนั เธอไมต อ งเสียใจวาเธอรกั ฉัน ไมได เพราะฉนั กม็ ีสง่ิ ท่ีฉนั รัก ความรกั ท่เี ราใหผ ูอ ่ืนนัน้ ยง่ิ ใหญก วาความรักทเี่ รารบั มา ฉันไปกอนละนะ” หนแู หวนมองดูเงาทย่ี าวยืดของผีหา งออกไปทุกที ๆ แลว พดู กับตวั เองวา “ฉนั คงลืมเธอไมล ง แตฉนั ก็ไมร ู วา ฉนั รกั เธอหรอื เปลา ” 51
หนแู หวนกับมนษุ ยอ วกาศ ลุงคงกาํ นันเอาขาวใหญม าเลาใหระบอื กันไปท้งั หมูบา นวา มมี นษุ ยบ นิ ข้นึ ไปบนดวงจันทรไดแลว มนุษย พวกนเ้ี รยี กวา ฝรง่ั ชอบอยูในเมืองทมี่ ีตึกสงู กวา ยอดตาลเสียอกี ปา จันทแ กฟงแลว ถงึ กับเอามอื ลูบอก แกเถยี งคอ เปนเอน็ ทีเดยี วละวาไมจรงิ ใครจะไปถึงพระจันทรไ ด ใหพ ระอินทรมาเขยี ว ๆ ก็ไมเ ช่ือ ลงุ คงตองอธบิ ายแลว อธบิ ายอีกจนบอ นแตก ก็ยงั ไมมีใครยอมเชอื่ กันเทาใดนกั วา มมี นษุ ยข น้ึ ไปบนดวงจนั ทรได ตอนกลางคืนหนแู หวนนง่ั หอยเทา ดูดวงจนั ทรอยูท น่ี อกชาน แลวก็นึกเหน็ ดว ยกบั ปาจนั ทเ หมอื นกนั วาคน จะขึน้ เปนไปไดอ ยางไร มนั ใกลอยูนกั รึ มันนา จะมองเหน็ บา งถา มีคนขน้ึ ไปจริง ๆ แตว าหนูแหวนน้นั อยากใหส ิง่ ท่ี ไมนา จะเกิดขึน้ เกิดข้ึนเสมอ เพราะวา มันนา ตื่นเตนสนกุ กวา เธอจึงบอกกบั ตัวเองวา เรื่องคงจะเปน เชนนั้น รงุ ขน้ึ เธอยงั คดิ ถงึ เรอ่ื งนอี้ ยูไมห าย เธอถามนกยางทยี่ ืนขาเดยี วคอยจับปลาทช่ี ายนาํ้ วา “เธอเชือ่ ไหมวามี คนขนึ้ ไปบนดวงจันทรจ รงิ ๆ” นกยางขยับตวั นดิ หนึ่ง ตอบวา “คนไมมปี ก จะบนิ ข้ึนไปไดอ ยา งไร” “เธอละบนิ ไดส งู แคไ หน เธอเคยบินไปดวงจนั ทรไหม” “ฉนั บนิ ไดสูงกวา เนนิ เขาอกี แตวา กไ็ มเ คยถึงดวงจนั ทร เธอเชอ่ื เถิดวา ไมม ใี ครบินไปถึงพระจนั ทรได หรอก” “แตค นมเี คร่ืองบินนะ มจี รวดดวย” หนูแหวนพดู ตามทีไ่ ดย ินมา “อยา งนน้ั คงจะเปนไดก ระมัง” นกยางพูดอยางไมคอ ยมน่ั ใจ “พวกเธอนะทาํ อะไรแปลก ๆ ไดสารพัด จน ฉันไมคอยจะเชอ่ื เลยวา เธอเปนพวกเดียวกบั ฉนั ” หนูแหวนถอยออกมาอยางไมคอ ยสบายใจ เธอนกึ เกรงไปวา มนุษยท ข่ี ึ้นไปบนดวงจันทรเปน คนละพวกกบั เธอ “คงเปนพระอนิ ทรม ง้ั ” หนูแหวนนกึ ปลอบใจ เธอไปถามนกกระจาบวา “เธออยากไปพระจนั ทรไ หม” “ทน่ี ัน่ มีตนชมพใู บหนาหรือเปลา ” นกกระจาบยอนถาม “ไมมีดอก บนนัน้ ไมม ตี น ไม มีแตด นิ โลงแหง ๆ นํ้ากไ็ มม”ี “ถา อยางน้นั จะขึน้ ไปทาํ ไมเลา” หนแู หวนนะ ความทต่ี น่ื เตนกบั เร่อื งนจ้ี งึ ไมเ คยคดิ อยางนกกระจาบมากอน เธอตอบดยุ ๆ ไปวา “เขาคง ไมมที ี่ว่ิงเลน มง้ั ” 52
ย่ิงคดิ หนแู หวนยง่ิ เวยี นหวั เธอจึงไปขุดดนิ มาปนเลน ปนไปปน มากลายเปนมนษุ ยดวงจันทร เปนคนจมูก งมุ ติดปก เสียดวย เหน็ แลวอดถามไปไมไดวา “เธอไปดวงจนั ทรท าํ ไม เธออยตู กึ สงู ๆ ไมมีทวี่ ่ิงเลน หรอื ” “เราไปเพอ่ื สนั ตภิ าพของโลก” มนุษยอวกาศตอบ “สนั ติภาพแปลวาอะไร” “สนั ตภิ าพหมายถงึ ความสงบสุข ไมมีสงครามการตอส”ู “บานเมอื งเธอมกี ารตอ สูมากนกั หรือ ทบ่ี านฉนั ไมคอยเห็นใครตอสกู บั ใครเลย ถาเธอตอ งการสิ่งนฉี้ ันมใี ห เธอเยอะแยะ ไมตอ งไปเอาถงึ ที่พระจันทรด อก” “เธอไมร ูอะไร” มนุษยอ วกาศวา “ทวั่ โลกมีการรบเต็มไปหมด” “แลว เธอหา มเขาไดไหมไหม” หนแู หวนซกั “ไมไดห รอก” มนษุ ยอวกาศตอบอยางเศรา ๆ “เธอกท็ าํ ไมสาํ เรจ็ เทาไรนะ ซ”ี หนแู หวนถามเบา ๆ อยา งเหน็ ใจ “กไ็ มเ ชิงทเี ดยี ว” มนุษยอ วกาศทาทางกระปรก้ี ระเปราขึน้ “มนั เปนกาวใหญข องมนุษยชาต”ิ “ใช” หนูแหวนเหน็ ดวย “เธอตอ งกาวใหญมากทีเดยี วจึงจะกา วถงึ ดวงจันทรไ ด” “ไมใช” มนุษยอวกาศขัดขนึ้ “มนั เปนความกา วหนา ของมนษุ ยท ั้งมวล” “ฉนั ไมร ูวา มนั เปนความกาวหนาอยางไร ฉันก็ยงั เหน็ วาฉันกย็ งั อยูเหมือนเดิม” “หมายความวาเดยี๋ วน้มี นุษยไ มไดถ กู ขงั อยแู ตในโลกนีเ้ ทา นนั้ มนุษยส ามารถเดนิ ทางไปสดู วงดาวอื่น ๆ ได” มนุษยอ วกาศพยายามอธิบาย “ฉันอยากเดินทางแตใ นโลกนเ้ี ทา นั้น” หนแู หวนบอกความปรารถนาของเธอ มนุษยอวกาศมองหนแู หวน อยางเขา ใจ หนูแหวนพดู ตอไปวา “โลกนีก้ วา งใหญพ อทจ่ี ะใหค นเดินทางไปไมใ ชห รือ” “แตว าก็มีบางครง้ั นะท่ีเราอยากจะไปใหไ กลกวาน้ี ไปไกลจนสดุ จักรวาลเลย” มนุษยอวกาศพดู ขึ้นลอยๆ หนูแหวนมองดมู นุษยอวกาศดวยความชืน่ ชม ถามวา “เธอเหน็ อะไรบนนน้ั ” “กอนหนิ หลากๆ สีสดุ สายตา เธอคงแทบจะไมเชอ่ื มันสวยเหลอื เกนิ ” “เหมือนทงุ นาไหม” “โลง เหมอื นทุงนา แตว า ไมม นี ํา้ ไมม อี ากาศ ไมม ีตน ไมเลยสักตน ” “เธออยไู ดอยา งไรกันในท่ีน้ัน” “ฉนั มีชดุ อวกาศน”่ี “ชุดอวกาศเปน อยา งไร มันคงวิเศษมากนะท่ีทาํ ใหเ ราอยทู ไี่ หนกไ็ ด” “ถูกแลวมนั วเิ ศษมากทเี ดียว เม่อื เธอไดไปอยูในทที่ ีไ่ มเ คยคิดวาจะอยไู ด” “ทุกคนตองมชี ดุ อยางนนั้ หรือจึงจะอยูบนดวงจันทรได” หนูแหวนซกั 53
“ถูกแลว” “เธอพดู สิ่งนา กลัวเหลอื เกนิ ฉันไมค อยเห็นความจําเปนนักหรอกทีค่ นจะตองไปอยดู วงจันทร ในเมอื่ บน โลกน้มี ีเสียงนกรอง และกลน่ิ ดอกขาว เม่ือคนตองจากโลกซึ่งเปนที่เกดิ ของเขา ฉันคดิ วาเขาถกู ลงโทษมากกวา” “เขาจะถกู ลงโทษเร่ืองอะไร เขาเปน ผชู นะตา งหาก เขาเปน ผูพิชิตอวกาศ” มนษุ ยอ วกาศพูด “แตเ ธอเดนิ ทางไปไกลนกั นี่ แลวก็ตอ งสวมชุดอะไรนัน่ เธอเขา ใจไหม เธอถกู เนื้อถูกตัวกนั ไมไ ดเ ลย” “วนั หนง่ึ เราอาจจะไดพ บกับดวงดาวท่นี าอยูเหมือนโลกนี้ ไมแ หงแลงอยา งดวงจนั ทรก ไ็ ด” มนษุ ยอ วกาศ แยง “กเ็ ธอทาํ โลกนใี้ หน า อยูเ สยี ทเี ดยี วไมไดห รอื ” หนแู หวนถาม “เธอทําใหฉันงุนงง” มนษุ ยอ วกาศเอยขน้ึ หลังจากทเี่ งยี บไปนานวา “ฉันเดินทางไปเผชิญภัยหรอื เดินทาง หนจี ากตวั ของฉันเอง” “เธอกท็ าํ ใหฉ นั งนุ งงเหมอื นกัน” หนแู หวนตอบ “ท่ีเธอบอกวา บนพระจนั ทรส วยนน้ั เธอพดู ดว ยความรสู ึก ของเดก็ ท่ีไดข องเลนสมความปรารถนาอยา งฉนั หรอื วาพูดดว ยความกลา หาญ” 54
พระศรีอาริย เรื่องทแี่ มเลา จับใจหนูแหวนมากทีส่ ุดกค็ ือเรอ่ื งพระศรอี าริยข ี่มา ขาวมาโปรดมนษุ ยในสมัยนนั้ มตี น กลั ปพฤกษสม่ี ุมเมอื ง ใครอยากไดอ ะไรก็ไปขอเอา หนูแหวนอยากไดบา นใหญ ๆ ตุกตาสวย ๆ อยางของหนูติ๋ม เมื่อเธอไปบอกเรื่องนก้ี บั เจา แพะ มนั บอกวามันไปตอ งการบา นใหญห รอื ตกุ ตาหรอก แตมนั ตองการจะรักใครสกั คนหนึ่ง และใหค นนนั้ รกั มนั หนแู หวนตอ งกลับมาถามแมว า พระศรีอารยิ น นั้ ใหไดแตของเทานัน้ หรอื จะใหค วาม รกั บางไดไหม แมก าํ ลังยุง กด็ ุวาชา งซักไมเ ขาเรื่อง ไปถามพระศรีอาริยเอาเองสิ หนแู หวนเร่ิมคดิ ไดว า สมัยพระศรีอาริยจ ะตอ งมอี ะไรมากกวาทีแ่ มเ ลาไว แมย งั ไมรดู ว ยซ้าํ วา พระศรอี ารยิ จะมาโปรดเม่อื ไร และจะตอ งทําอะไรพระศรีอารยิ จ งึ จะมาโปรด หนูแหวนเคยฟง นทิ านหลายเรื่องกร็ วู า ถา ใคร กราบทลู พระเจา แผนดนิ ดี ๆ ก็จะไดรบั ของ ทีด่ นิ ทรัพยส นิ มากมาย เธอเอาเรือ่ งนี้ไปปรกึ ษากบั เจา แพะวา “เธอคิดไหมวา ถาเราพดู จาใหไ พเราะออนหวาน พระศรอี ารยิ กจ็ ะมาโปรดเรา” “ถา ฉันเปนพระศรีอาริย” เจาแพะตอบอยางสขุ ุม “ฉนั จะไปหาคนทฉ่ี นั รักมากกวาคนทพ่ี ดู ออนหวานกบั ฉัน” “เธอคดิ วาพระศรีอาริยจ ะรกั คนแบบไหนเลา ” “ฉนั กไ็ มรู มาขาวฉันกย็ ังไมมีเลย ฉนั จะคิดออกไดอ ยา งไร” “เธอคงไมค ิดวา ฉันควรจะไปถามมา หรอกนะ” หนูแหวนพดู อยางฉุน แลว กเ็ ดนิ หนมี า เธอเคยพดู เรื่องนีก้ ับเพื่อน ๆ เชน กบหรือดอกตอยต่ิงก็ไมม ใี ครสนใจ เจา กบั นนั้ สายตวั ทเี ดยี วเพราะวาคอ มันส้นั มันบอกวา พระศรอี ารยิ จ ะสูแมลงเมา ไดอ ยางไร คร้นั หนูแหวนอธบิ ายวาจะขอแมลงเมาจากพระศรอี าริยก ่ี ชามกไ็ ด ก็ไมเ ชื่อ “ใครจะใจดถี ึงขนาดน้นั ” มันวา “คร้นั เวลาพวกงเู หาขอกบก็มเิ อาฉนั ไปใหหรอื ” หนแู หวนชกั จน ปญญาเหมอื นกนั วาพระศรอี ารยิ จ ะเอาของท่ไี หนมาใหไดท ัว่ ถงึ ขางฝา ยดอกตอ ยต่งิ สมี ว งก็บอกใหหนูแหวนหยดุ คดิ ฟงุ ซา นเสยี ที ไมม ีใครทจ่ี ะไดอ ะไรดังใจทกุ อยางหรอก ดอกตอยติ่งวาอยา งนี้ แลวอีกอยา งมนั ก็คงไมส ามารถขออะไรจากพระศรีอาริย เพราะไปไหนตอ ไหนกไ็ มไ ด หนู แหวนกย็ ิ่งวาวนุ ไปใหญ ถาเปนเชนนั้น ถงึ พระศรอี ารยิ มาจรงิ ก็โปรดไมท่วั พระศรีอารยิ ค งไมมีจริงหรอกนะ หนแู หวนราํ พึงกบั อแี ตนสุนัขคูหู อแี ตนครางงี้ด ๆ มันไดยินหนูแหวนบน อยางนี้หลายคร้ังจนเบอ่ื แลว หนูแหวนพดู ตอไปวา “บางทเี ดย๋ี วนถี้ งึ ยุคพระศรอี ารยิ แลว กไ็ ด แตว า บางคนอยา งตน ตอยต่งิ ไมสามารถจะไปขอส่ิงท่ปี รารถนาได” เธอกเ็ ท่ยี วตะลอนไปหาตนกัลปพฤกษ แตกไ็ มเ คยพบ ซํา้ จะถกู แมต ี ท่ไี มยอมกลบั บา นกลับชอ งอีก 55
หนแู หวนชักจะหมดศรัทธากับพระศรอี ารยิ เ สยี แลว เพราะวา พยายามเทาใดก็ไมส ามารถจะพบวแี่ ววของ พระศรอี ารยิ จนกระทงั่ วนั หนึง่ เธอคดิ เอาตามนิสยั ทีแ่ มด ุอยเู สมอวา ชอบเอาใหไ ดดังใจ วาเมอ่ื หาไมพบก็สรางเอา ดกี วา หนูแหวนจัดแจงเดนิ ลัดทงุ ไปใตต น ตาล ขดุ ดนิ ขนึ้ มาเปนตนไม บอกวา “ฉันไมรูวา ตนกลั ปพฤกษเ ปน อยา งไร แตเ ธอเปน ตน กัลปพฤกษกแ็ ลวกนั ” แลวพดู ตออยางไมค อ ยมน่ั ใจวา “ไหนลองเอาพระศรอี าริยม าซ”ิ ทนั ใดนนั้ กม็ ีชายหนมุ ทาทางแข็งแรงขี่มา ขาวออกมา “พระศรีอาริยห รอื ” หนูแหวนอุทานดว ยความตกใจพลางกราบตดิ ดนิ “เหตใุ ดเธอจึงคดิ วา กราบลงอยางนฉี้ ันจะชอบ” ชายคนน้ันถาม “หนไู มทราบ” หนแู หวนตอบ “หนูทาํ ตามธรรมเนยี มของคนยุคนี้ ไมใ ชสมยั พระศรีอารยิ ” “ลุกข้นึ เถอะ ยุคพระศรอี ารยิ ไ มใ ชยคุ ขอทาน” พระศรอี ารยิ พ ดู “ทา นเอาของที่ไหนมาแจกกันมากคะ” หนแู หวนลกุ ขึ้นนงั่ ถาม “ก็เอามาจากทีค่ นสรา งข้ึนไงเลา คนยงิ่ ทํามากก็ยิง่ แจกไดมาก” “แตว าก็มบี างพวกทไี่ มไดรับกไ็ ด อยางเชน ...ตนตอ ยตง่ิ ” หนแู หวนซักตอ “ผทู ี่ตั้งความปรารถนาไดกจ็ ะไดส่งิ ที่เขาปรารถนาเสมอ ถาหากวา เขารูจกั วิธแี บงปนและอยดู ว ยกัน” “ถาอยา งนั้นสิ่งท่ีไมส ามารถจะต้ังความปรารถนาไดก ต็ องลําบากนะ ซ”ี “คนท่ไี มร ูจักตัง้ ความปรารถนาและพยายามทาํ ใหส มปรารถนากเ็ หมือนไมมชี วี ิต เธอไมต องหว งเขานัก ดอก” “พระศรีอาริยทาํ ไมใจรายอยา งน้ี หนูนะนกึ วาพระศรอี าริยจะใจดี เทย่ี วแจกของเดก็ เหมือนลงุ ใบเสียอกี ” หนแู หวนพดู อยางผดิ หวัง “มีคนจํานวนมากที่เขาออนแอ เราจะไมใหเ ขาอยูเ ชียวเหรอ” 56
“คนออ นแอนั้นอยไู ดแ ตใ นโลกท่ีขาดแคลนอดมื้อกินมือ้ อยใู นยคุ ทอ่ี ุดมสมบรู ณไ มไ ด” พระศรีอารยิ เ ตอื น “หนูนะนึกวายุคพระศรีอารยิ น าอยู ทีแ่ ทไ มเ ห็นจะนา อยูสักหนอย” หนแู หวนบน เอาตรง ๆ “คนทุกคนกเ็ หมาะสําหรบั อยูใ นยคุ ของตน อยา คดิ ฝน จะไปอยยู คุ อ่ืนเลยไ พระศรีอารยิ พูดอยา งตรง ๆ เหมือนกัน แลวดูเหมือนนึกอะไรไดก็ถามวา “ถา เธอไปอยูย ุคของฉนั เธอจะขออะไร” “หนูจะขอตกุ ตาสวย ๆ บา นใหญ ๆ ใหญก วา ของหนตู ๋มิ อกี ” “เธอจะเอาไปทาํ ไม” “กเ็ อาไปอวดเขาซิคะวาของหนูมีดกี วา ของเขาอีก” “ไมมีประโยชนอะไรน”่ี พระศรีอารยิ พ ูดขึน้ “พอเธอออกจากบา น หนา ของเธอก็เหมือนกบั ทกุ ๆ คน เหมือนกันหนตู ิ๋มดวย เธอจะเอาของเหลานไ้ี ปอวดตวั เธอเองหรือ” “ถา ทกุ คนหนาเหมือนกนั หนูแหวนก็ไมม ีนะ ซี หนา ของหนูแหวนกไ็ มจําเปนใชไ หม” หนูแหวนซักอยาง รอ นใจ “ถกู แลว ” พระศรอี ารยิ ต อบ “ในยุคของฉนั หนา ไมมีความสําคัญ เพราะวา ทกุ ๆ คนไดใชสง่ิ ท่ีเขาตอ งการ เหมือน ๆ กัน” “คนกไ็ มม ีความหมายอะไร ตวั หนจู ะตา งกับหนตู ิ๋มอยางไร” “แลว แตเธอจะตองการอะไร หมายเลขนั้นกไ็ มเ หมือนกันกัน เธออาจจะไดห มายเลขท่ี 24 เมื่อออกจาก บา นกพ็ ูดไดวา หมายเลข 24 ออกจากบา น เมอื่ เธอตายก็บอกวา หมายเลข 24 ตาย กต็ อ งหาคนทเี่ หมาะสมมาใส หมายเลขน”ี้ “หนูกม็ คี วามสําคญั เทา กับตวั เลขเทาน้ันใชไ หมคะ” หนแู หวนพดู “เธอคิดวาเธอสําคัญอะไรกวา นนั้ หรอื ” “หนกู ไ็ มร วู าหนมู ีความสาํ คญั แคไ หน แตห นูเหน็ วา ใครกค็ ิดวาตัวเองเปน คนสําคัญกันทง้ั น้นั ทําไมหนจู ะ คดิ อยางน้นั บา งไมไ ด” พระศรอี าริยพยายามเขา ใจความรูสึกของหนแู หวนแลว พดู ข้นึ วา “ถา ใครๆ คิดกันวาเขาจะตองดีกวาคน อื่น เขาก็เขา ยุคของฉนั ไมไ ดดอก ฉันเห็นจะตองไปเสยี ท”ี วาแลวก็ขี่มาหายเขาไปในตน ไม หนแู หวนน่งั มองตะลึงอยูครูหน่ึงแลว พมึ พําวา “ถาหากวา หนา ฉนั ตอ งเหมอื นกบั หนา ของหนูตมิ๋ แลว ฉันก็ ไมอ ยากอยใู นยุคพระศรอี ารยิ เหมอื นกัน” 57
พบความจรงิ แมวาหนูแหวนจะเติบโตอยูในกลางแสงแดดและสายลมแรง ไมไดฟงวิทยไุ มไ ดด ูโทรทศั น แตชา ๆ นาน ๆ เธอก็ไดข า วสารจากลุงกาํ นนั บาง จากนักพฒั นาบา ง ขา วสารเหลานที้ าํ ใหห นแู หวนไมค อยจะสบายใจนกั เปน ตน วาหนูแหวนเคยเขาใจวาฝนเปน เทพเจาแมเ รยี กวา พระพริ ุณ มีเร่ืองเลาอกี ยืดยาวแตหนูแหวนไมคอ ยอยากจะสนใจ จาํ นกั เพราะรสู ึกวาเทพเจาคงไมสนใจกบั เธอเทาใด เธอเองก็ไมอยากจะรอ งเพลงสรรเสริญเทพเจา ดวย ไปตปี ูนา เลน ยงั จะดเี สียกวา ความรใู หมทีเ่ ธอไดม าแปลกเหลือเกิน บอกวา ฝนเปน ไอนา้ํ เหมือนกับไอนา้ํ ทพ่ี งุ จากชามแกง เลยี ง ตั้งแตน ้นั มาฝนกไ็ รร าศลี งไปต้ังแยะในความรูสึกของเธอ เธอนงั่ คดิ อยตู ้งั หลายวันจึงไปถามลุงกาํ นนั วา ไอ น้าํ จะมาจากไหนไดเ ยอะแยะ ตกลงมาจนทว มทงุ ลงุ กํานันไดเ คยเดนิ ทางมาเขา กรุง ไดเ คยเห็นทะเล ก็ตอบใหฟง วา ไอนาํ้ มนั ก็มาจากทะเลท่ีใหญกวา ทงุ นาท้งั ทุงอกี ถงึ อยางน้นั ก็เสยี เวลาอยนู านเหมอื นกันวา หนูแหวนจะปรบั ตวั ใหเ ขากับความจริงใหมน ้ี รายกวาน้ัน เมื่อสองสามวนั มานห้ี นูแหวนไดข าวใหมไ ดมาจากพ่ีชายหนตู ิ๋มท่เี ขาไปเรียนในกรงุ พ่ีชาย หนูตม๋ิ บอกวา รางกายของคนเรานี้ประกอบดว ยเมด็ เลก็ ที่มีชอ่ื อยางทเ่ี ธอไมเคยไดยนิ มากอ น ดังน้นั จึงลมื ไปแลว อยตู ้งั เปนลา น ๆ โกฏิ ๆ เมด็ หนูแหวนรูสกึ คลางแคลงในขา วสารนี้มาก และรูสกึ วา โลกนีซ้ ับซอ นเกินกวาทเ่ี ธอจะ เขา ใจไดงา ย ๆ เสียแลว เธอเกบ็ เอาความหนักใจนี้ไปถามนกเอ้ยี งทีเ่ กาะอยูทก่ี ง่ิ ตนนนุ วา “ถา เธอรูว า ตวั ของเธอประกอบดว ยเมด็ เลก็ ๆ ตงั้ ลา นตง้ั โกฏเิ ม็ด เธอจะรสู ึกอยา งไร” เจานกเอ้ยี งไมร สู ึกอะไรดอก มันไมเ ขาใจคาํ ถามของหนแู หวนเสียดวยซาํ้ แตเ มอื่ มันเห็นสีหนา ที่ยุงยากใจ ของหนูแหวน มนั กพ็ ยายามคิดและตอบวา “ฉันไมร เู ลยวาตัวฉนั มเี ม็ดตง้ั ลานต้ังโกฏเิ มด็ แตฉ ันคดิ วา มนั คงลําบากมากทเี ดียว ขนาดฉนั มปี กเพยี ง 2 ปก ยังทาํ ความสะอาดไมค อยหมดเลย วาแตวาเธอรูมาแตไ หนวาตัวฉนั มีเม็ดอะไรตัง้ ลานต้งั โกฏิเม็ด” นกเอีย้ งนกึ แลว ชักสนใจขึ้นมาบาง หนแู หวนซึง่ ยังไมเ ขา ใจเรือ่ งเซลลตอบวา “ฉันก็ไมร เู หมือนกัน มคี นไปเรียนในเมอื งกรุงบอกไวอยา งน้ี ฉนั ลองนบั ไฝดกู ็เห็นมีไมกีเ่ มด็ ถึงขนจะมมี ากกไ็ มถ ึงลานถงึ โกฏอิ กี ” นกเอี้ยงพยายามชว ยหนแู หวนคดิ แตค ดิ เทา ไรกไ็ มออก ในทีส่ ดุ มนั กย็ อมแพบนิ หนีไป พลางพูดวา “หนู แหวน ทําไมเธอถงึ ชอบเอาเรือ่ งยาก ๆ มาถามนะ ทาํ ไมเธอจึงไมถามฉนั วา วนั นีจ้ ิกแมลงทีห่ ลังเจาเผือกไดก่ตี วั แตถึงอยา งไรฉันกค็ ิดวา ฉันมเี ม็ดนอยกวาเธอ เพราะฉันตวั เลก็ กวา เธอต้งั แยะ” 58
หนูแหวนมองนกเอย้ี งทีบ่ ินลับไปทางกอไผขางคลองแลวกม ลงดูตัวเอง เธอกย็ ังไมเ ห็นวา เธอมีเมด็ อะไรตง้ั เปนลานเปนโกฏเิ ม็ดในตวั เธอ เมื่อมดี บาดหรอื หนามตําเลือดจะไหล เธอกร็ สู กึ เจบ็ ปวด ไมมีวแ่ี ววจะไดเ หน็ เมด็ เหลา นั้นเลย เธอบา ยหนาไปยังโคกโดยไมร ตู ัว ครนุ คดิ อยแู ตวา ความจรงิ ขอ นมี้ นั จะมีประโยชนอะไร จะใหท ํานาไดมาก ขน้ึ หรือก็เปลา แตถ าไมมีประโยชนท ําไมคนจึงยอมเสยี เงนิ เสยี ทองตงั้ มากเพ่อื ไปเรียนสิง่ เหลาน้ี “หนแู หวนเปน อะไร หนา เครยี ดทเี ดยี ว” เสยี งปนู าทกั “ฉันกาํ ลังคิดถึงเมด็ เล็ก ๆ” “เมด็ เล็ก ๆ กเ็ ม็ดดินนะ ซ”ี ปูนาเจา คารมตอบ “มเี ยอะแยะทีเดยี ว เธอจะบดมันใหละเอยี ดเทา ใดกไ็ ด” พดู ถงึ เมด็ ดินหนูแหวนกน็ ึกขน้ึ มาได กอนดนิ ก็ประกอบดว ยเมด็ ดนิ เล็ก ถา มนี าํ้ อยกู เ็ กาะกันแนน ถาไมม ี นาํ้ กร็ วนเปน ผง เมด็ ในตัวเธอกค็ งเปน อยา งนน้ั รวมกันอยูไ ดเ พราะวา มนี ํ้า พอคิดออกเธอก็รูสกึ อยากจะรจู ะเห็น มากขึน้ เธอวงิ่ ไปแกะลูกกระถินจนถงึ ชัน้ ใน มันมยี างเหนยี ว ๆ หนูแหวนพึมพําวา “ความจริงนี่ชา งนา รจู ักจรงิ ๆ” “ฉนั อยทู น่ี ่ีแลว ไง” เสียงเบา ๆ พดู อยูขางเธอ หนแู หวนเหลยี วดูจนรอบก็ไมเห็นใคร เสยี งนนั้ พดู หัวเราะ เม่อื เหน็ หนูแหวนทําหนาต่ืน “เธออยากจะพบฉนั ไมใชห รือ ฉนั มาพบเธอแลว ไงเลา ” “แตฉ นั ไมเ ห็นตวั เธอนี่ เธออยูที่ไหน เธอเปนใคร” “ฉันกอ็ ยูร อบ ๆ ตัวเธอนน่ั แหละ ฉนั คือความจรงิ ” เสียงนน้ั ตอบมา “ความจรงิ จรงิ ๆ หรือ” หนูแหวนถาม “ทาํ ไมฉันจึงจะไดเห็นตวั เธอเลา” “ทําไมเธอจึงอยากเห็นตัวฉนั นัก” “ฉันกต็ อบไมถูกเหมอื นกัน แตฉ ันเห็นผใู หญเขาชอบพดู ถึงเธอ เขามกั จะบอกวา ความจรงิ นะ เปน อยา งไร ความจริงเปน อยางโนน ความจริงเปน อยางนี้ ฉนั อยากจะจบั เธอไปใหผใู หญด”ู 59
“เธอจบั ฉันไปไมไดดอก” “ถา อยางนน้ั ฉนั จะไปบอกกับพวกผูใหญว า ฉันไดพบเธอ” หนแู หวนพูดเสียงเอาจริงเอาจัง “ก็คงไมม ใี ครเชอื่ ใครจะเชื่อวาเดก็ เล็ก ๆ อยางเธอจะพบความจรงิ ได” “ฉนั จะทําอยางไรกบั เธอดเี ลา แตวา อนั ทจี่ ริงเธอนี่ก็นา เบ่ือเหมอื นกนั มองก็ไมเห็น ซํ้ายงั ทาํ ใหต องปวด หวั ดวย เธอทาํ ใหตน หมากรากไม หรอื ดวงดาวเปนรูไปหมดดวยเม็ดเล็ก ๆ เวลาฉนั พดู กับพอ ฉนั ก็ไมแนใ จวา ฉัน กาํ ลงั พูดกับพอ ของฉัน หรอื กบั เมด็ ในตวั พอ ของฉัน” “น่ันมนั แลวแตทีเ่ ธอจะคิดไปเอง ฉนั เปน อยางทีเ่ ธอคดิ ฉันเหมอื นกับกอนดินกอ นหน่งึ เธอปนฉันเปน ควายฉันกเ็ ปน ควาย เธอปนฉนั เปนบานฉนั ก็เปนบา น เธอปน เปนตกุ ตาฉนั กเ็ ปน ตุก ตา” “เธอเปนหลาย ๆ อยา งอยา งน้ี ฉันจะบอกไดอยา งไรวาเธอเปนอะไร” “ก็ตอ งอยทู ี่ความสามารถของเธอนะซ”ี เสยี งความจริงบอก “ถา เธอสามารถทําใหคนอืน่ เชือ่ วา ฉนั เปน ควาย ฉนั กเ็ ปนควาย ถาเธอทําใหคนอน่ื เชื่อวา ฉนั เปน ตกุ ตา ฉนั กเ็ ปนตุกตา” “เธอน่ชี า งหลอกลวงแท ๆ” หนูแหวนวา “ฉนั ไมอยากจะเอาใจใสก บั เธออกี แลว ถา มใี ครมาทําดตี อ ฉนั ฉัน ก็จะเช่ือวา เขาทาํ ดีตอฉัน ไมม านั่งนึกสงสัยวาเขามาทาํ ดตี อฉันจรงิ ๆ หรอื เปลา ” ความจริงมองดูหนูแหวนดวยความเหน็ ใจแลว พูดข้ึนวา “ฉันขอโทษดว ยที่ทาํ ใหเ ธอไมส บายใจ บางทฉี นั ก็ นึกเหมือนกนั วา ฉนั ไมคอยมปี ระโยชนแ กเ ธอเทา ใดนกั ” “เธอรูตัวอยา งน้นั บา งกด็ ”ี หนูแหวนตอบ “ฉนั กร็ ูตวั ของฉนั เสมอ เพราะวา ฉันเปนความจรงิ ” เสียงความจริงขัดข้ัน ทง้ั สองน่ิงอยูพักหนงึ่ หนแู หวนจงึ พูดข้ึนวา “ตอจากนเ้ี ธอจะไปไหนอกี ” “ฉนั ก็จะไปหาคนท่อี ยากจะพบฉันนะ ซ”ี “เธอพบเขาแลวเธอก็จากเขาไปเรือ่ ย ๆ อยา งนน้ั หรอื ” “ไมใชหรอก” เสยี งความจรงิ คาน “เขาเปน ฝายทง้ิ ฉนั กอ นเหมือนอยางที่เธอคดิ จะทง้ิ ฉันไปกอ นน่ีละ” “เธอคงเหงามากนะซ”ี หนแู หวนพดู ขึน้ อยา งเห็นใจ “ถาอยางนน้ั เธอจะอยกู บั ฉนั ตอ ไปก็ได แตเธอตอ งไม แบง ฉันออกเปน เม็ดเล็ก ๆ ตัง้ ลานเมด็ นะ ฉนั เปนหนแู หวนที่แบงแยกไมได ฉันคิดวา คนอ่นื ๆ กค็ ดิ อยางน้ี เหมือนกัน” “ตกลงฉันจะตามเธอไปเสมอ” เสียงความจริงตอบ “เมือ่ เธอตองการใชฉ ันเมอ่ื ใดฉันก็จะมารบั ใชเ ธอ” ดงั น้นั ทกุ แหงที่หนแู หวนไป จะมีความจริงที่ไมปรากฎตัวตามไปดวย คณุ หนูเชื่อไหมวา คนทุกคนสามารถ ใหความจริงตดิ ตามตวั ไปดวยไดเสมอ ถาหากวา เขามคี วามเหน็ ใจความจริง ไมย อมละท้ิงความจริงไปดว ยความ หวาดกลวั หรอื ความเหน็ แกต วั เอง 60
รําพงึ ถงึ ตัว หนแู หวนนุงผาซน่ิ กระโจมอกเดนิ ฝาความหนาวเยน็ ไปทลี่ ําคลอง ซงึ่ ไหลเอือ่ ยอยูช่ัวนาตาป เธอจะไป อาบนาํ้ มนั เปนความเคยชิน ความจาํ เปนหรือความตอ งการ เธอตอบไมไ ด แตเธอกอ็ าบนํ้าท่ีลําคลองนี้ทกุ เชา วันนี้อากาศเย็นนัก หนูแหวนจึงรรี ออยู ชะโงกหนาไปเห็นเงาของเธอใสแจว อยูใ นนาํ้ เธอจงึ เพ่ิงสงั เกตวา ตัวเธอนนั้ โตขน้ึ เธออาบนํ้าท่ลี าํ คลองน้มี าแตเ ล็ก ทแี รก ๆ แมอ าบให เดี๋ยวน้เี ธออาบเองไดแลว “ฉนั โตข้นึ บางไหมจะ ” หนูแหวนถามลําคลอง “โตขึน้ เหมือนกันจะ ” ลําคลองตอบ กวา มันจะพูดประโยคนจ้ี บก็กินเวลาถงึ สบิ นาที เพราะวา มันไหลชา เหลอื ทน อืดอาดอยางนี้ หนแู หวนจงึ ไมคอยอยากจะพดู กับมันมากนักดอก เธอน่ิงดูความเปลย่ี นแปลงชา ๆ อันเปน ทท่ี เี่ ธอเกิดและเติบโตมา ไมค อ ยมีอะไรเกดิ ขน้ึ ทนี่ ี่ และเมือ่ อะไร เกิดข้ึนแลว อยางเชน ดนตรจี ากกรุงมาเลนทง่ี านวัด ชาวบานก็จะทรงจาํ มนั ไดเ ปน เวลานานนบั เดือนกวาจะลมื และเม่ือไมม อี ะไรเกิดขนึ้ นาน ๆ เขา มันก็จะกลายเปนยุคทอง ยคุ อันแสนสนกุ ที่เลาสบื กันมาอยา งไมร ูจกั เบือ่ นกึ ถึงงาน หวั ใจของหนูแหวนกเ็ ตนแรง อกี ไมก ี่วนั พ่ีบัวผันเขากจ็ ะแตง งานไปแลว เธอกมหนาลงดเู งาอกี ครง้ั หน่ึงแลว ก็ถอนใจวา ฮึ ใครเขาจะมาแตงกับเรา หนแู หวนไมร วู าแตง งานกินความหมายอะไรบา ง เธอรูแตวา เม่ือคนโตเขาทาํ อะไรเธอกอ็ ยากจะทาํ บา ง หนแู หวนเอาเทา แหยล งไปในน้าํ แลวชกั กลบั บรอื๊ ว หนาวเหลอื ทน เธอกลั้นใจแหยเ ทา ลงไปอกี แลว หยอ นตวั ลง วิบป ในทีส่ ดุ ก็ทําไดส าํ เรจ็ เธอดาํ ผดุ ดาํ วาย สง เสยี งเอะอะ กระทุมน้าํ เปน ฟอง จนกระท่งั หอยโขง ตัว หน่งึ เปดปากขึน้ อยา งเกยี จคราน พูดวา “เงยี บ ๆ หนอยเถิด ฉันยงั อยากจะนอนตออกี ” “ตายละ เธอนอนสายอยา งน้ที ุกวันหรอื ” หนแู หวนอุทาน “แมเธอไมตเี อาบางหรอื ” “ฉนั เปน แมห อยโขง ไมมใี ครมาตีฉัน” หอยโขง ตอบ “เธอโตแลวก็ตองรจู ักรบั ผดิ ชอบเล้ียงดูผูอื่น” หนแู หวนวา “ฉันไมเ หน็ ตองเลี้ยงใคร ฉนั ไมเห็นวาฉนั จะโตขึน้ อยางไร ฉนั จะนอนดีกวา ” วาแลว หอยโขง ก็เปด ปากหาว หวอด “ฉนั อยขู องฉนั ไปวันหนึ่ง ๆ เทา น้นั เอง” หนแู หวนหมดสนกุ เพราะคาํ พูดของเจาหอยโขง เธอขนึ้ จากนา้ํ ไปผลดั ผา เงยี บ ๆ เดนิ ไปตามชายทุง ทโ่ี ลง ราบเพราะเขาเกย่ี วขา วไปหมดแลว ไมช า แผนดนิ กแ็ ตกระแหงเพราะความรอ น ตอจากนัน้ ฝนก็ตก ชาวบา นก็ เตรยี มทาํ นาอกี ครง้ั ซ้าํ กันไปเชนน้ที กุ ป จนเหมอื นวาชวี ติ มีเพียงปเ ดยี วสองป ปูของหนแู หวนเปนชาวนา พอ ของ หนูแหวนก็เปน ชาวนา ตวั หนแู หวนเองก็คงเปน ชาวนาอกี เชน กนั หนูแหวนเดนิ ไปไดห นอ ยนงึ กไ็ ดพบเพ่ือนมากมาย เปนเตา นา ผีเส้ือ ตน ตอยตง่ิ ตัวบงุ ไสเดอื น ดอก พลบั พลึง เธอหยดุ ทกั ทาย เลนกับมันอยางสนุกสนาน โลกของเธอกร็ ื่นเริงสดใสเหมือนเคย หนูแหวนว่งิ กระโดด โลดเตน ไปตามคนั นา เท่ียวถามโนนซกั น่ี ไมเคยอยูท่ใี ดนาน ๆ ไมเคยคดิ ถงึ อะไรแนว แน หนูแหวนก็ไมรูตวั สนใจ อะไร ชอบอยางไหนแน จะใหรูไ ดอ ยา งไร ในเม่ือของมันชา งดขู ัดแยง กันไปหมด อีแตนบอกวา มี 4 ขาดี ไกตอกวา ตองมี 2 ขา นกกระจบิ ทีร่ มิ ร้วั ชอบมีตวั เลก็ ๆ ถามีตวั ใหญ กวาจะจับแมลงกินอ่ิมกเ็ หนือ่ ยตาย สวนเจานกกระยาง 61
บอกวาตอ งตวั โตสิ ไมอ ยา งนัน้ จะคาบปลาไหวหรือ เจา คางคกนน้ั เขาขางอแี ตนบอกวาตอ งมี 4 ขา แตว า ตอ งน่งั เอาขาหลงั ยันพ้ืนไวจึงจะดหี นแู หวนนะ ปวดหัวนัก วันหนึง่ หนูแหวนเดนิ ไปเทย่ี วเลน ไกลเกนิ กวาทเี่ คยไป หนแู หวนก็ไดเ หน็ ดอกไมดอกหน่งึ ทไ่ี มเ คยเห็นมา กอ น สีของมนั เปนสฟี า กลบี บางใส ขึ้นอยใู ตกอนหนิ มเี ศษหนิ เลก็ ๆ อยูโ ดยรอบ มนั แตกจากตนเลก็ นดิ เดียว เด็ดเอาไปบา นรึ หนูแหวนนกึ ในใจ อยาดกี วา เกบ็ ไวนแี่ ลวเรามาหาเขาบอย ๆ เถอะ แลว เธอกย็ ิ้มแปน เหมือนได ของทง้ั โลกมาครอบครอง “เธอสวยจรงิ ๆ ทาํ ไมเธอขนึ้ มาอยดู อกเดยี วจะ” หนูแหวนกลาวชมสมบัตขิ องเธอ “ฉนั สวยจริง ๆ หรอื ” ดอกไมถาม “ฉนั เปน เพยี งดอกหญา ดอกหนง่ึ เทานัน้ ” “เธอสวยจรงิ ๆ จะ ” หนูแหวนกลา วยาํ้ “คงจะเปนเชนน้ัน ฉันรสู กึ เหมอื นกับวาฉันสวย แตวาไมม ีใครบอกฉนั เชน นน้ั ไมม ีใครเหน็ ฉันเลยนอกจาก กอนหินที่เยน็ ชดื เหลา น้ี และก็ไมมดี อกไมดอกไหนมาขึ้นใกล ๆ ใหฉนั รวู าฉันสวยอยางไร” “นน่ั ซี ทาํ ไมเธอมาข้นึ อยดู อกเดยี วเลา ” “ฉันไมร ูจริง ๆ ฉนั เกดิ มาอยา งนน้ี ”ี่ ดอกไมเลา แลว กลา วอยางมคี วามรสู กึ วา “ฉันดีใจเหลอื เกนิ ทเี่ ธอมา พบฉนั ฉันนกึ วาฉนั จะตอ งเหย่ี วแหง ไปโดยไมม ใี ครเห็นเสียแลว” “มดี อกไมเหีย่ วแหงไปอยา งนนั้ หรือจะ ” หนแู หวนรีบถาม “มมี ากทเี ดยี ว ในโลกนี้มดี อกไมม ากมาย บางดอกอาจจะสวยกวา ฉันเสยี อกี ดอกไมเหลา นน้ั ขึ้นในทเ่ี รน ลบั ขาดการติดตอ มนั ผลิดอก แยม กลีบ เบง บานเต็มที่ แลวก็เหี่ยวแหง ตายไปโดยไมมใี ครรู ไมมใี ครรแู มก ระทั่ง วาเคยมดี อกไมแ สนสวยบานอยูทนี่ ัน่ ” หนแู หวนมองดอกไมส ฟี านนั้ ดว ยความเหน็ ใจ เธอจงึ เอาเร่อื งราวตาง ๆ ทไ่ี ดพ บมาเลา ใหฟง เลาถงึ การ แขง เรอื การเลน ตอ งเต การเอากา นมะพราวมาสรางบา น และอ่นื ๆ อกี มากจนกระทัง่ เกือบเยน็ เธอสญั ญากับ ดอกไมวาวันหลังจะมาหาใหม ไมตองเกรงวา ตัวมันจะเหย่ี วแหงไปโดยไมมีคนเหน็ คนื นน้ั หนแู หวนนัง่ เอาคางเกยกบั หนาตา ง มองไปในความมืดมดิ เห็นแสงหง่ิ หอ ยเปดปด ไฟตวั เองแวววับ เธอกาํ ลงั นึกถึงส่งิ ทีย่ งั มาไมถ งึ เธอถามห่ิงหอยตัวหนึ่งทบ่ี นิ ผานมาใกล ๆ วา “ห่งิ หอยจะ โตขึน้ ฉันจะเปน อะไร” “กเ็ ปนอยา งทเี่ คยเปนนะ ซ”ี ห่ิงหอ ยตอบ “นนั่ แหละคือทฉ่ี ันไมร ”ู หนแู หวนชแ้ี จง “เมอ่ื ฉันถามปญหานี้ ฉันหมายความวาขณะนฉ้ี ันเปน อะไรดว ย” “เธอกเ็ ปนหนูแหวน ฉันเปน หิ่งหอ ย ไมเหน็ นา จะมีปญหาเลย” ห่งิ หอยตอบเสยี งรําคาญ “นนั่ นะ ซไี มน า จะมีปญหาเลย” หนแู หวนพูดกับตวั เอง เมอ่ื เจา ห่ิงหอ ยบนิ ไปแลว “เราไปนอนดกี วา ” วา แลวกค็ ลานไปท่มี ุง “สวสั ดีจะ หนูแหวน” มีเสยี งทักขา งหลัง หนูแหวนหันไปดเู หน็ นกฮูกตาโตเกาะอยูท ่ีขอบหนา ตาง นกฮกู ถามตอ ไปวา “ทําอะไรอยู ยงั ไมนอนอกี หรอื ฉันบนิ หาหนูเสยี เหน่ือย ขอพกั สกั ประเดย๋ี วนะ” 62
“เชญิ ตามสบายเถิด” หนูแหวนตอบ “ฉนั ยงั ไมงว งนอน จะคุยกบั เธอกไ็ ด” “เธอคดิ อะไรอยหู รือจงึ ไมง ว งนอน” นกฮูกถาม “ฉันกําลังคดิ วา ตอไปฉันจะเปนอะไร” “แลว เธอคดิ วาเธอจะเปน อะไรเลา” นกฮูกซกั “ฉันคดิ วาฉนั คงจะโตข้ึนไป แตงงานเหมอื นพ่ีบวั ผนั มีลกู เหมอื นแม เลี้ยงลกู ใหโ ตขึ้น แลวตวั เองก็แกลง ๆ จนตายไป” หนแู หวนเลา จบกร็ าํ ลึกถงึ คาํ แมท ่ีพูดอยูเสมอไดว า “แหวนเอย เอง็ อยา ซกุ ซนนกั ใหรูจักโตบา ง แมแก เฒาลงไปทุกวัน ไมไ ดอยเู ลี้ยงเอง็ ไปก่ีวนั หรอก” “ถา ส่ิงนีค้ นอนื่ ๆ เขาทาํ กนั ฉันวา ดีแลวนี่ท่เี ธอจะเปนอยางน้นั ” นกฮูกตอบ “แตวาฉนั ไมชอบน”ี่ หนูแหวนตอบ “โตขน้ึ แลวก็เลนไมไ ด พวกผใู หญน ะ เปนคนไมอ ยากจะทาํ อะไร พอ เห็นเด็กทําอะไรมากหนอ ยกห็ าวาซน” “พวกผใู หญนะเขาตอ งทาํ มาหากิน เขาโตแลว เวลาเขาทําผิดไมม ใี ครใหอภยั เขาเหมือนเม่อื เขาเปนเดก็ พวกเขาจึงระมดั ระวังตัวมาก เขากระโดดโลดเตน ทําโนน ทาํ น่ีอยางเธอไมไ ดห รอก” นกฮกู เตอื น “เธอกจ็ ะตอ งโต เปนผูใหญเหมอื นกัน” “ขอ นน้ั ฉันไมก ลวั เทาไรนัก แตเ ธอไมเ ขา ใจหรอก” หนูแหวนพยายามช้ีแจง “มสี ิ่งอื่นทน่ี ากลวั กวา น้ัน ท่ีฉัน ตองโตขนึ้ แตง งาน มีลกู เลีย้ งลกู แลว ก็...เหีย่ วแหง ไปโดยไมมีใครเห็น” หนแู หวนนกึ ถึงคําของดอกไมขนึ้ มาได “เธออยากจะพสิ ูจนค วามดาํ รงอยขู องตัวเธอใชไ หม” นกฮกู ยอนถาม 63
“ฉันไมเขาใจคําพูดยาก ๆ ของเธอหรอก” หนแู หวนตอบ “ฉันเพยี งแตรสู ึกเบือ่ และกลัวจะทต่ี องเปน อยาง นั้น” “ถา เชน นัน้ ” นกฮกู พดู ข้ึนอยา งครุนคดิ “เธอจะตอ งเดินทาง เธอจะตอ งออกสํารวจ มโี ลกอนั กวางใหญ ไพศาลอยตู รงหนาของเธอ ในโลกนีบ้ างทเี ธอจะไดพ บสิง่ ทม่ี คี า สมควรจะทํา สมควรจะไดไ ว เธอจะไดช อ่ื วา เธอมี ชวี ติ อยูจริง ๆ” “บางทีเทา นน้ั หรอกหรอื ทฉ่ี นั จะได” หนแู หวนถาม “บางทีเทา นั้นแหละ” นกฮูกตอบเบา ๆ แลวกลา วลาไปหากนิ ตอ ไป หนูแหวนรสู ึกสวา งไสวข้นึ เธอคดิ วาไดพ บคําตอบราํ ไร แตกไ็ มแ นใ จนกั เธอกลบั มาเอาคางเกยกับ หนาตางอกี แลว คิดอะไรเรื่อยเปอยวา เธอจะเปนหรือไมเ ปน อะไร ดวงดาวทเ่ี ธอเคยเหน็ แตเดก็ กค็ งสงประกาย ระยบิ ระยบั เหมอื นเคย แตค วามรสู ึกทีม่ ีตอ มนั เปลย่ี นไป เธอถามข้ึนวา “ดาวจา ฉันจะโตข้นึ เบงบาน และเหย่ี ว แหงไปโดยไมมีใครเหน็ หรือวา จะออกไปแสวงหาสิ่งที่เหมาะสมกบั ฉนั ด”ี คณุ ผูอา นชวยตอบแทนทไี ดไ หม 64
Search