โลกของหนูแหวน_

“ใชแลว” ผีพูดอยา งกระตือรือรน “เธอไปพบดอกพลับพลงึ ดอกหนึ่ง แลวเธอกร็ กั มัน มันก็เปนดอก พลบั พลงึ ทพ่ี ิเศษกวาดอกอ่นื มนั เปนดอกหนึ่งและดอกเดยี ว ถาหากวามนั เหย่ี วแหงไป ดอกพลบั พลึงทง้ั โลกก็มา แทนไมไ ด น่ีแหละความรัก” “คงจะจริงอยางนน้ั ” หนูแหวนพูดขึ้น “แมข องฉันก็เปนผหู ญิงคนหนึ่งและคนเดียวในโลก ผหู ญิงคนอื่น ๆ มาแทนแมไ มไ ด ถึงแมบางครั้งฉันจะเกลียดแม แตฉันกค็ งรกั แมนะ” “เห็นไหมความรักเปน ของไมยากเลย” ผพี ดู “บางทีมนั กย็ ากเหมือนกนั ” หนูแหวนทวง “เปน ตน วาถา หากวา ฉันไมชอบดอกพลบั พลึงท้ังหมด ไมวา จะ เปนดอกไหน” ผถี อนใจเฮือกใหญ “ฉันคงนา เกลียดจนรกั ไมล ง ฉันไมว า อะไรเธอ บางทฉี ันอาจจะเรยี กรอ งจากเธอมาก เกนิ ไปกไ็ ด หนแู หวนมองผีอยา งเห็นใจ อยากจะบอกมันวารกั แตม ันกน็ าเกลยี ดเหลอื เกิน เธอจึงไดแ ตนง่ิ มองมนั อยางเงียบ ๆ ทสี่ ุดผพี ดู ข้ึนวา “ผาออมคงจะแหง แลว ฉนั จะกลับไปหาลกู ของฉนั เธอไมต อ งเสียใจวาเธอรกั ฉัน ไมได เพราะฉนั กม็ ีสง่ิ ท่ีฉนั รัก ความรกั ท่เี ราใหผ ูอ ่ืนนัน้ ยง่ิ ใหญก วาความรักทเี่ รารบั มา ฉันไปกอนละนะ” หนแู หวนมองดูเงาทย่ี าวยืดของผีหา งออกไปทุกที ๆ แลว พดู กับตวั เองวา “ฉนั คงลืมเธอไมล ง แตฉนั ก็ไมร ู วา ฉนั รกั เธอหรอื เปลา ” 51

หนแู หวนกับมนษุ ยอ วกาศ ลุงคงกาํ นันเอาขาวใหญม าเลาใหระบอื กันไปท้งั หมูบา นวา มมี นษุ ยบ นิ ข้นึ ไปบนดวงจันทรไดแลว มนุษย พวกนเ้ี รยี กวา ฝรง่ั ชอบอยูในเมืองทมี่ ีตึกสงู กวา ยอดตาลเสียอกี ปา จันทแ กฟงแลว ถงึ กับเอามอื ลูบอก แกเถยี งคอ เปนเอน็ ทีเดยี วละวาไมจรงิ ใครจะไปถึงพระจันทรไ ด ใหพ ระอินทรมาเขยี ว ๆ ก็ไมเ ช่ือ ลงุ คงตองอธบิ ายแลว อธบิ ายอีกจนบอ นแตก ก็ยงั ไมมีใครยอมเชอื่ กันเทาใดนกั วา มมี นษุ ยข น้ึ ไปบนดวงจนั ทรได ตอนกลางคืนหนแู หวนนง่ั หอยเทา ดูดวงจนั ทรอยูท น่ี อกชาน แลวก็นึกเหน็ ดว ยกบั ปาจนั ทเ หมอื นกนั วาคน จะขึน้ เปนไปไดอ ยางไร มนั ใกลอยูนกั รึ มันนา จะมองเหน็ บา งถา มีคนขน้ึ ไปจริง ๆ แตว าหนูแหวนน้นั อยากใหส ิง่ ท่ี ไมนา จะเกิดขึน้ เกิดข้ึนเสมอ เพราะวา มันนา ตื่นเตนสนกุ กวา เธอจึงบอกกบั ตัวเองวา เรื่องคงจะเปน เชนนั้น รงุ ขน้ึ เธอยงั คดิ ถงึ เรอ่ื งนอี้ ยูไมห าย เธอถามนกยางทยี่ ืนขาเดยี วคอยจับปลาทช่ี ายนาํ้ วา “เธอเชือ่ ไหมวามี คนขนึ้ ไปบนดวงจันทรจ รงิ ๆ” นกยางขยับตวั นดิ หนึ่ง ตอบวา “คนไมมปี ก จะบนิ ข้ึนไปไดอ ยา งไร” “เธอละบนิ ไดส งู แคไ หน เธอเคยบินไปดวงจนั ทรไหม” “ฉนั บนิ ไดสูงกวา เนนิ เขาอกี แตวา กไ็ มเ คยถึงดวงจนั ทร เธอเชอ่ื เถิดวา ไมม ใี ครบินไปถึงพระจนั ทรได หรอก” “แตค นมเี คร่ืองบินนะ มจี รวดดวย” หนูแหวนพดู ตามทีไ่ ดย ินมา “อยา งนน้ั คงจะเปนไดก ระมัง” นกยางพูดอยางไมคอ ยมน่ั ใจ “พวกเธอนะทาํ อะไรแปลก ๆ ไดสารพัด จน ฉันไมคอยจะเชอ่ื เลยวา เธอเปนพวกเดียวกบั ฉนั ” หนูแหวนถอยออกมาอยางไมคอ ยสบายใจ เธอนกึ เกรงไปวา มนุษยท ข่ี ึ้นไปบนดวงจันทรเปน คนละพวกกบั เธอ “คงเปนพระอนิ ทรม ง้ั ” หนูแหวนนกึ ปลอบใจ เธอไปถามนกกระจาบวา “เธออยากไปพระจนั ทรไ หม” “ทน่ี ัน่ มีตนชมพใู บหนาหรือเปลา ” นกกระจาบยอนถาม “ไมมีดอก บนนัน้ ไมม ตี น ไม มีแตด นิ โลงแหง ๆ นํ้ากไ็ มม”ี “ถา อยางน้นั จะขึน้ ไปทาํ ไมเลา” หนแู หวนนะ ความทต่ี น่ื เตนกบั เร่อื งนจ้ี งึ ไมเ คยคดิ อยางนกกระจาบมากอน เธอตอบดยุ ๆ ไปวา “เขาคง ไมมที ี่ว่ิงเลน มง้ั ” 52

ย่ิงคดิ หนแู หวนยง่ิ เวยี นหวั เธอจึงไปขุดดนิ มาปนเลน ปนไปปน มากลายเปนมนษุ ยดวงจันทร เปนคนจมูก งมุ ติดปก เสียดวย เหน็ แลวอดถามไปไมไดวา “เธอไปดวงจนั ทรท าํ ไม เธออยตู กึ สงู ๆ ไมมีทวี่ ่ิงเลน หรอื ” “เราไปเพอ่ื สนั ตภิ าพของโลก” มนุษยอวกาศตอบ “สนั ติภาพแปลวาอะไร” “สนั ตภิ าพหมายถงึ ความสงบสุข ไมมีสงครามการตอส”ู “บานเมอื งเธอมกี ารตอ สูมากนกั หรือ ทบ่ี านฉนั ไมคอยเห็นใครตอสกู บั ใครเลย ถาเธอตอ งการสิ่งนฉี้ ันมใี ห เธอเยอะแยะ ไมตอ งไปเอาถงึ ที่พระจันทรด อก” “เธอไมร ูอะไร” มนุษยอ วกาศวา “ทวั่ โลกมีการรบเต็มไปหมด” “แลว เธอหา มเขาไดไหมไหม” หนแู หวนซกั “ไมไดห รอก” มนษุ ยอวกาศตอบอยางเศรา ๆ “เธอกท็ าํ ไมสาํ เรจ็ เทาไรนะ ซ”ี หนแู หวนถามเบา ๆ อยา งเหน็ ใจ “กไ็ มเ ชิงทเี ดยี ว” มนุษยอ วกาศทาทางกระปรก้ี ระเปราขึน้ “มนั เปนกาวใหญข องมนุษยชาต”ิ “ใช” หนูแหวนเหน็ ดวย “เธอตอ งกาวใหญมากทีเดยี วจึงจะกา วถงึ ดวงจันทรไ ด” “ไมใช” มนุษยอวกาศขัดขนึ้ “มนั เปนความกา วหนา ของมนษุ ยท ั้งมวล” “ฉนั ไมร ูวา มนั เปนความกาวหนาอยางไร ฉันก็ยงั เหน็ วาฉันกย็ งั อยูเหมือนเดิม” “หมายความวาเดยี๋ วน้มี นุษยไ มไดถ กู ขงั อยแู ตในโลกนีเ้ ทา นนั้ มนุษยส ามารถเดนิ ทางไปสดู วงดาวอื่น ๆ ได” มนุษยอ วกาศพยายามอธิบาย “ฉันอยากเดินทางแตใ นโลกนเ้ี ทา นั้น” หนแู หวนบอกความปรารถนาของเธอ มนุษยอวกาศมองหนแู หวน อยางเขา ใจ หนูแหวนพดู ตอไปวา “โลกนีก้ วา งใหญพ อทจ่ี ะใหค นเดินทางไปไมใ ชห รือ” “แตว าก็มีบางครง้ั นะท่ีเราอยากจะไปใหไ กลกวาน้ี ไปไกลจนสดุ จักรวาลเลย” มนุษยอวกาศพดู ขึ้นลอยๆ หนูแหวนมองดมู นุษยอวกาศดวยความชืน่ ชม ถามวา “เธอเหน็ อะไรบนนน้ั ” “กอนหนิ หลากๆ สีสดุ สายตา เธอคงแทบจะไมเชอ่ื มันสวยเหลอื เกนิ ” “เหมือนทงุ นาไหม” “โลง เหมอื นทุงนา แตว า ไมม นี ํา้ ไมม อี ากาศ ไมม ีตน ไมเลยสักตน ” “เธออยไู ดอยา งไรกันในท่ีน้ัน” “ฉนั มีชดุ อวกาศน”่ี “ชุดอวกาศเปน อยา งไร มันคงวิเศษมากนะท่ีทาํ ใหเ ราอยทู ไี่ หนกไ็ ด” “ถูกแลวมนั วเิ ศษมากทเี ดียว เม่อื เธอไดไปอยูในทที่ ีไ่ มเ คยคิดวาจะอยไู ด” “ทุกคนตองมชี ดุ อยางนนั้ หรือจึงจะอยูบนดวงจันทรได” หนูแหวนซกั 53

“ถูกแลว” “เธอพดู สิ่งนา กลัวเหลอื เกนิ ฉันไมค อยเห็นความจําเปนนักหรอกทีค่ นจะตองไปอยดู วงจันทร ในเมอื่ บน โลกน้มี ีเสียงนกรอง และกลน่ิ ดอกขาว เม่ือคนตองจากโลกซึ่งเปนที่เกดิ ของเขา ฉันคดิ วาเขาถกู ลงโทษมากกวา” “เขาจะถกู ลงโทษเร่ืองอะไร เขาเปน ผชู นะตา งหาก เขาเปน ผูพิชิตอวกาศ” มนษุ ยอ วกาศพูด “แตเ ธอเดนิ ทางไปไกลนกั นี่ แลวก็ตอ งสวมชุดอะไรนัน่ เธอเขา ใจไหม เธอถกู เนื้อถูกตัวกนั ไมไ ดเ ลย” “วนั หนง่ึ เราอาจจะไดพ บกับดวงดาวท่นี าอยูเหมือนโลกนี้ ไมแ หงแลงอยา งดวงจนั ทรก ไ็ ด” มนษุ ยอ วกาศ แยง “กเ็ ธอทาํ โลกนใี้ หน า อยูเ สยี ทเี ดยี วไมไดห รอื ” หนแู หวนถาม “เธอทําใหฉันงุนงง” มนษุ ยอ วกาศเอยขน้ึ หลังจากทเี่ งยี บไปนานวา “ฉันเดินทางไปเผชิญภัยหรอื เดินทาง หนจี ากตวั ของฉันเอง” “เธอกท็ าํ ใหฉ นั งนุ งงเหมอื นกัน” หนแู หวนตอบ “ท่ีเธอบอกวา บนพระจนั ทรส วยนน้ั เธอพดู ดว ยความรสู ึก ของเดก็ ท่ีไดข องเลนสมความปรารถนาอยา งฉนั หรอื วาพูดดว ยความกลา หาญ” 54

พระศรีอาริย เรื่องทแี่ มเลา จับใจหนูแหวนมากทีส่ ุดกค็ ือเรอ่ื งพระศรอี าริยข ี่มา ขาวมาโปรดมนษุ ยในสมัยนนั้ มตี น กลั ปพฤกษสม่ี ุมเมอื ง ใครอยากไดอ ะไรก็ไปขอเอา หนูแหวนอยากไดบา นใหญ ๆ ตุกตาสวย ๆ อยางของหนูติ๋ม เมื่อเธอไปบอกเรื่องนก้ี บั เจา แพะ มนั บอกวามันไปตอ งการบา นใหญห รอื ตกุ ตาหรอก แตมนั ตองการจะรักใครสกั คนหนึ่ง และใหค นนนั้ รกั มนั หนแู หวนตอ งกลับมาถามแมว า พระศรีอารยิ น นั้ ใหไดแตของเทานัน้ หรอื จะใหค วาม รกั บางไดไหม แมก าํ ลังยุง กด็ ุวาชา งซักไมเ ขาเรื่อง ไปถามพระศรีอาริยเอาเองสิ หนแู หวนเร่ิมคดิ ไดว า สมัยพระศรีอาริยจ ะตอ งมอี ะไรมากกวาทีแ่ มเ ลาไว แมย งั ไมรดู ว ยซ้าํ วา พระศรอี ารยิ  จะมาโปรดเม่อื ไร และจะตอ งทําอะไรพระศรีอารยิ จ งึ จะมาโปรด หนูแหวนเคยฟง นทิ านหลายเรื่องกร็ วู า ถา ใคร กราบทลู พระเจา แผนดนิ ดี ๆ ก็จะไดรบั ของ ทีด่ นิ ทรัพยส นิ มากมาย เธอเอาเรือ่ งนี้ไปปรกึ ษากบั เจา แพะวา “เธอคิดไหมวา ถาเราพดู จาใหไ พเราะออนหวาน พระศรอี ารยิ กจ็ ะมาโปรดเรา” “ถา ฉันเปนพระศรีอาริย” เจาแพะตอบอยางสขุ ุม “ฉนั จะไปหาคนทฉ่ี นั รักมากกวาคนทพ่ี ดู ออนหวานกบั ฉัน” “เธอคดิ วาพระศรีอาริยจ ะรกั คนแบบไหนเลา ” “ฉนั กไ็ มรู มาขาวฉันกย็ ังไมมีเลย ฉนั จะคิดออกไดอ ยา งไร” “เธอคงไมค ิดวา ฉันควรจะไปถามมา หรอกนะ” หนูแหวนพดู อยางฉุน แลว กเ็ ดนิ หนมี า เธอเคยพดู เรื่องนีก้ ับเพื่อน ๆ เชน กบหรือดอกตอยต่ิงก็ไมม ใี ครสนใจ เจา กบั นนั้ สายตวั ทเี ดยี วเพราะวาคอ มันส้นั มันบอกวา พระศรอี ารยิ จ ะสูแมลงเมา ไดอ ยางไร คร้นั หนูแหวนอธบิ ายวาจะขอแมลงเมาจากพระศรอี าริยก ่ี ชามกไ็ ด ก็ไมเ ชื่อ “ใครจะใจดถี ึงขนาดน้นั ” มันวา “คร้นั เวลาพวกงเู หาขอกบก็มเิ อาฉนั ไปใหหรอื ” หนแู หวนชกั จน ปญญาเหมอื นกนั วาพระศรอี ารยิ จ ะเอาของท่ไี หนมาใหไดท ัว่ ถงึ ขางฝา ยดอกตอ ยต่งิ สมี ว งก็บอกใหหนูแหวนหยดุ คดิ ฟงุ ซา นเสยี ที ไมม ีใครทจ่ี ะไดอ ะไรดังใจทกุ อยางหรอก ดอกตอยติ่งวาอยา งนี้ แลวอีกอยา งมนั ก็คงไมส ามารถขออะไรจากพระศรีอาริย เพราะไปไหนตอ ไหนกไ็ มไ ด หนู แหวนกย็ ิ่งวาวนุ ไปใหญ ถาเปนเชนนั้น ถงึ พระศรอี ารยิ มาจรงิ ก็โปรดไมท่วั พระศรีอารยิ ค งไมมีจริงหรอกนะ หนแู หวนราํ พึงกบั อแี ตนสุนัขคูหู อแี ตนครางงี้ด ๆ มันไดยินหนูแหวนบน อยางนี้หลายคร้ังจนเบอ่ื แลว หนูแหวนพดู ตอไปวา “บางทเี ดย๋ี วนถี้ งึ ยุคพระศรอี ารยิ แลว กไ็ ด แตว า บางคนอยา งตน ตอยต่งิ ไมสามารถจะไปขอส่ิงท่ปี รารถนาได” เธอกเ็ ท่ยี วตะลอนไปหาตนกัลปพฤกษ แตกไ็ มเ คยพบ ซํา้ จะถกู แมต ี ท่ไี มยอมกลบั บา นกลับชอ งอีก 55

หนแู หวนชักจะหมดศรัทธากับพระศรอี ารยิ เ สยี แลว เพราะวา พยายามเทาใดก็ไมส ามารถจะพบวแี่ ววของ พระศรอี ารยิ  จนกระทงั่ วนั หนึง่ เธอคดิ เอาตามนิสยั ทีแ่ มด ุอยเู สมอวา ชอบเอาใหไ ดดังใจ วาเมอ่ื หาไมพบก็สรางเอา ดกี วา หนูแหวนจัดแจงเดนิ ลัดทงุ ไปใตต น ตาล ขดุ ดนิ ขนึ้ มาเปนตนไม บอกวา “ฉันไมรูวา ตนกลั ปพฤกษเ ปน อยา งไร แตเ ธอเปน ตน กัลปพฤกษกแ็ ลวกนั ” แลวพดู ตออยางไมค อ ยมน่ั ใจวา “ไหนลองเอาพระศรอี าริยม าซ”ิ ทนั ใดนนั้ กม็ ีชายหนมุ ทาทางแข็งแรงขี่มา ขาวออกมา “พระศรีอาริยห รอื ” หนูแหวนอุทานดว ยความตกใจพลางกราบตดิ ดนิ “เหตใุ ดเธอจึงคดิ วา กราบลงอยางนฉี้ ันจะชอบ” ชายคนน้ันถาม “หนไู มทราบ” หนแู หวนตอบ “หนูทาํ ตามธรรมเนยี มของคนยุคนี้ ไมใ ชสมยั พระศรีอารยิ ” “ลุกข้นึ เถอะ ยุคพระศรอี ารยิ ไ มใ ชยคุ ขอทาน” พระศรอี ารยิ พ ดู “ทา นเอาของที่ไหนมาแจกกันมากคะ” หนแู หวนลกุ ขึ้นนงั่ ถาม “ก็เอามาจากทีค่ นสรา งข้ึนไงเลา คนยงิ่ ทํามากก็ยิง่ แจกไดมาก” “แตว าก็มบี างพวกทไี่ มไดรับกไ็ ด อยางเชน ...ตนตอ ยตง่ิ ” หนแู หวนซักตอ “ผทู ี่ตั้งความปรารถนาไดกจ็ ะไดส่งิ ที่เขาปรารถนาเสมอ ถาหากวา เขารูจกั วิธแี บงปนและอยดู ว ยกัน” “ถาอยา งนั้นสิ่งท่ีไมส ามารถจะต้ังความปรารถนาไดก ต็ องลําบากนะ ซ”ี “คนท่ไี มร ูจักตัง้ ความปรารถนาและพยายามทาํ ใหส มปรารถนากเ็ หมือนไมมชี วี ิต เธอไมต องหว งเขานัก ดอก” “พระศรีอาริยทาํ ไมใจรายอยา งน้ี หนูนะนกึ วาพระศรอี าริยจะใจดี เทย่ี วแจกของเดก็ เหมือนลงุ ใบเสียอกี ” หนแู หวนพดู อยางผดิ หวัง “มีคนจํานวนมากที่เขาออนแอ เราจะไมใหเ ขาอยูเ ชียวเหรอ” 56

“คนออ นแอนั้นอยไู ดแ ตใ นโลกท่ีขาดแคลนอดมื้อกินมือ้ อยใู นยคุ ทอ่ี ุดมสมบรู ณไ มไ ด” พระศรีอารยิ เ ตอื น “หนูนะนึกวายุคพระศรีอารยิ น าอยู ทีแ่ ทไ มเ ห็นจะนา อยูสักหนอย” หนแู หวนบน เอาตรง ๆ “คนทุกคนกเ็ หมาะสําหรบั อยูใ นยคุ ของตน อยา คดิ ฝน จะไปอยยู คุ อ่ืนเลยไ พระศรีอารยิ พูดอยา งตรง ๆ เหมือนกัน แลวดูเหมือนนึกอะไรไดก็ถามวา “ถา เธอไปอยูย ุคของฉนั เธอจะขออะไร” “หนูจะขอตกุ ตาสวย ๆ บา นใหญ ๆ ใหญก วา ของหนตู ๋มิ อกี ” “เธอจะเอาไปทาํ ไม” “กเ็ อาไปอวดเขาซิคะวาของหนูมีดกี วา ของเขาอีก” “ไมมีประโยชนอะไรน”่ี พระศรีอารยิ พ ูดขึน้ “พอเธอออกจากบา น หนา ของเธอก็เหมือนกบั ทกุ ๆ คน เหมือนกันหนตู ิ๋มดวย เธอจะเอาของเหลานไ้ี ปอวดตวั เธอเองหรือ” “ถา ทกุ คนหนาเหมือนกนั หนูแหวนก็ไมม ีนะ ซี หนา ของหนูแหวนกไ็ มจําเปนใชไ หม” หนูแหวนซักอยาง รอ นใจ “ถกู แลว ” พระศรอี ารยิ ต อบ “ในยุคของฉนั หนา ไมมีความสําคัญ เพราะวา ทกุ ๆ คนไดใชสง่ิ ท่ีเขาตอ งการ เหมือน ๆ กัน” “คนกไ็ มม ีความหมายอะไร ตวั หนจู ะตา งกับหนตู ิ๋มอยางไร” “แลว แตเธอจะตองการอะไร หมายเลขนั้นกไ็ มเ หมือนกันกัน เธออาจจะไดห มายเลขท่ี 24 เมื่อออกจาก บา นกพ็ ูดไดวา หมายเลข 24 ออกจากบา น เมอื่ เธอตายก็บอกวา หมายเลข 24 ตาย กต็ อ งหาคนทเี่ หมาะสมมาใส หมายเลขน”ี้ “หนูกม็ คี วามสําคญั เทา กับตวั เลขเทาน้ันใชไ หมคะ” หนแู หวนพดู “เธอคิดวาเธอสําคัญอะไรกวา นนั้ หรอื ” “หนกู ไ็ มร วู าหนมู ีความสาํ คญั แคไ หน แตห นูเหน็ วา ใครกค็ ิดวาตัวเองเปน คนสําคัญกันทง้ั น้นั ทําไมหนจู ะ คดิ อยางน้นั บา งไมไ ด” พระศรอี าริยพยายามเขา ใจความรูสึกของหนแู หวนแลว พดู ข้นึ วา “ถา ใครๆ คิดกันวาเขาจะตองดีกวาคน อื่น เขาก็เขา ยุคของฉนั ไมไ ดดอก ฉันเห็นจะตองไปเสยี ท”ี วาแลวก็ขี่มาหายเขาไปในตน ไม หนแู หวนน่งั มองตะลึงอยูครูหน่ึงแลว พมึ พําวา “ถาหากวา หนา ฉนั ตอ งเหมอื นกบั หนา ของหนูตมิ๋ แลว ฉันก็ ไมอ ยากอยใู นยุคพระศรอี ารยิ เหมอื นกัน” 57

พบความจรงิ แมวาหนูแหวนจะเติบโตอยูในกลางแสงแดดและสายลมแรง ไมไดฟงวิทยไุ มไ ดด ูโทรทศั น แตชา ๆ นาน ๆ เธอก็ไดข า วสารจากลุงกาํ นนั บาง จากนักพฒั นาบา ง ขา วสารเหลานที้ าํ ใหห นแู หวนไมค อยจะสบายใจนกั เปน ตน วาหนูแหวนเคยเขาใจวาฝนเปน เทพเจาแมเ รยี กวา พระพริ ุณ มีเร่ืองเลาอกี ยืดยาวแตหนูแหวนไมคอ ยอยากจะสนใจ จาํ นกั เพราะรสู ึกวาเทพเจาคงไมสนใจกบั เธอเทาใด เธอเองก็ไมอยากจะรอ งเพลงสรรเสริญเทพเจา ดวย ไปตปี ูนา เลน ยงั จะดเี สียกวา ความรใู หมทีเ่ ธอไดม าแปลกเหลือเกิน บอกวา ฝนเปน ไอนา้ํ เหมือนกับไอนา้ํ ทพ่ี งุ จากชามแกง เลยี ง ตั้งแตน ้นั มาฝนกไ็ รร าศลี งไปต้ังแยะในความรูสึกของเธอ เธอนงั่ คดิ อยตู ้งั หลายวันจึงไปถามลุงกาํ นนั วา ไอ น้าํ จะมาจากไหนไดเ ยอะแยะ ตกลงมาจนทว มทงุ ลงุ กํานันไดเ คยเดนิ ทางมาเขา กรุง ไดเ คยเห็นทะเล ก็ตอบใหฟง วา ไอนาํ้ มนั ก็มาจากทะเลท่ีใหญกวา ทงุ นาท้งั ทุงอกี ถงึ อยางน้นั ก็เสยี เวลาอยนู านเหมอื นกันวา หนูแหวนจะปรบั ตวั ใหเ ขากับความจริงใหมน ้ี รายกวาน้ัน เมื่อสองสามวนั มานห้ี นูแหวนไดข าวใหมไ ดมาจากพ่ีชายหนตู ิ๋มท่เี ขาไปเรียนในกรงุ พ่ีชาย หนูตม๋ิ บอกวา รางกายของคนเรานี้ประกอบดว ยเมด็ เลก็ ที่มีชอ่ื อยางทเ่ี ธอไมเคยไดยนิ มากอ น ดังน้นั จึงลมื ไปแลว อยตู ้งั เปนลา น ๆ โกฏิ ๆ เมด็ หนูแหวนรูสกึ คลางแคลงในขา วสารนี้มาก และรูสกึ วา โลกนีซ้ ับซอ นเกินกวาทเ่ี ธอจะ เขา ใจไดงา ย ๆ เสียแลว เธอเกบ็ เอาความหนักใจนี้ไปถามนกเอ้ยี งทีเ่ กาะอยูทก่ี ง่ิ ตนนนุ วา “ถา เธอรูว า ตวั ของเธอประกอบดว ยเมด็ เลก็ ๆ ตงั้ ลา นตง้ั โกฏเิ ม็ด เธอจะรสู ึกอยา งไร” เจานกเอ้ยี งไมร สู ึกอะไรดอก มันไมเ ขาใจคาํ ถามของหนแู หวนเสียดวยซาํ้ แตเ มอื่ มันเห็นสีหนา ที่ยุงยากใจ ของหนูแหวน มนั กพ็ ยายามคิดและตอบวา “ฉันไมร เู ลยวาตัวฉนั มเี ม็ดตง้ั ลานต้ังโกฏเิ มด็ แตฉ ันคดิ วา มนั คงลําบากมากทเี ดียว ขนาดฉนั มปี กเพยี ง 2 ปก ยังทาํ ความสะอาดไมค อยหมดเลย วาแตวาเธอรูมาแตไ หนวาตัวฉนั มีเม็ดอะไรตัง้ ลานต้งั โกฏิเม็ด” นกเอีย้ งนกึ แลว ชักสนใจขึ้นมาบาง หนแู หวนซึง่ ยังไมเ ขา ใจเรือ่ งเซลลตอบวา “ฉันก็ไมร เู หมือนกัน มคี นไปเรียนในเมอื งกรุงบอกไวอยา งน้ี ฉนั ลองนบั ไฝดกู ็เห็นมีไมกีเ่ มด็ ถึงขนจะมมี ากกไ็ มถ ึงลานถงึ โกฏอิ กี ” นกเอี้ยงพยายามชว ยหนแู หวนคดิ แตค ดิ เทา ไรกไ็ มออก ในทีส่ ดุ มนั กย็ อมแพบนิ หนีไป พลางพูดวา “หนู แหวน ทําไมเธอถงึ ชอบเอาเรือ่ งยาก ๆ มาถามนะ ทาํ ไมเธอจึงไมถามฉนั วา วนั นีจ้ ิกแมลงทีห่ ลังเจาเผือกไดก่ตี วั แตถึงอยา งไรฉันกค็ ิดวา ฉันมเี ม็ดนอยกวาเธอ เพราะฉันตวั เลก็ กวา เธอต้งั แยะ” 58

หนูแหวนมองนกเอย้ี งทีบ่ ินลับไปทางกอไผขางคลองแลวกม ลงดูตัวเอง เธอกย็ ังไมเ ห็นวา เธอมีเมด็ อะไรตง้ั เปนลานเปนโกฏเิ ม็ดในตวั เธอ เมื่อมดี บาดหรอื หนามตําเลือดจะไหล เธอกร็ สู กึ เจบ็ ปวด ไมมีวแ่ี ววจะไดเ หน็ เมด็ เหลา นั้นเลย เธอบา ยหนาไปยังโคกโดยไมร ตู ัว ครนุ คดิ อยแู ตวา ความจรงิ ขอ นมี้ นั จะมีประโยชนอะไร จะใหท ํานาไดมาก ขน้ึ หรือก็เปลา แตถ าไมมีประโยชนท ําไมคนจึงยอมเสยี เงนิ เสยี ทองตงั้ มากเพ่อื ไปเรียนสิง่ เหลาน้ี “หนแู หวนเปน อะไร หนา เครยี ดทเี ดยี ว” เสยี งปนู าทกั “ฉันกาํ ลังคิดถึงเมด็ เล็ก ๆ” “เมด็ เล็ก ๆ กเ็ ม็ดดินนะ ซ”ี ปูนาเจา คารมตอบ “มเี ยอะแยะทีเดยี ว เธอจะบดมันใหละเอยี ดเทา ใดกไ็ ด” พดู ถงึ เมด็ ดินหนูแหวนกน็ ึกขน้ึ มาได กอนดนิ ก็ประกอบดว ยเมด็ ดนิ เล็ก ถา มนี าํ้ อยกู เ็ กาะกันแนน ถาไมม ี นาํ้ กร็ วนเปน ผง เมด็ ในตัวเธอกค็ งเปน อยา งนน้ั รวมกันอยูไ ดเ พราะวา มนี ํ้า พอคิดออกเธอก็รูสกึ อยากจะรจู ะเห็น มากขึน้ เธอวงิ่ ไปแกะลูกกระถินจนถงึ ชัน้ ใน มันมยี างเหนยี ว ๆ หนูแหวนพึมพําวา “ความจริงนี่ชา งนา รจู ักจรงิ ๆ” “ฉนั อยทู น่ี ่ีแลว ไง” เสียงเบา ๆ พดู อยูขางเธอ หนแู หวนเหลยี วดูจนรอบก็ไมเห็นใคร เสยี งนนั้ พดู หัวเราะ เม่อื เหน็ หนูแหวนทําหนาต่ืน “เธออยากจะพบฉนั ไมใชห รือ ฉนั มาพบเธอแลว ไงเลา ” “แตฉ นั ไมเ ห็นตวั เธอนี่ เธออยูที่ไหน เธอเปนใคร” “ฉันกอ็ ยูร อบ ๆ ตัวเธอนน่ั แหละ ฉนั คือความจรงิ ” เสียงนน้ั ตอบมา “ความจรงิ จรงิ ๆ หรือ” หนูแหวนถาม “ทาํ ไมฉันจึงจะไดเห็นตวั เธอเลา” “ทําไมเธอจึงอยากเห็นตัวฉนั นัก” “ฉันกต็ อบไมถูกเหมอื นกัน แตฉ ันเห็นผใู หญเขาชอบพดู ถึงเธอ เขามกั จะบอกวา ความจรงิ นะ เปน อยา งไร ความจริงเปน อยางโนน ความจริงเปน อยางนี้ ฉนั อยากจะจบั เธอไปใหผใู หญด”ู 59

“เธอจบั ฉันไปไมไดดอก” “ถา อยางนน้ั ฉนั จะไปบอกกับพวกผูใหญว า ฉันไดพบเธอ” หนแู หวนพูดเสียงเอาจริงเอาจัง “ก็คงไมม ใี ครเชอื่ ใครจะเชื่อวาเดก็ เล็ก ๆ อยางเธอจะพบความจรงิ ได” “ฉนั จะทําอยางไรกบั เธอดเี ลา แตวา อนั ทจี่ ริงเธอนี่ก็นา เบ่ือเหมอื นกนั มองก็ไมเห็น ซํ้ายงั ทาํ ใหต องปวด หวั ดวย เธอทาํ ใหตน หมากรากไม หรอื ดวงดาวเปนรูไปหมดดวยเม็ดเล็ก ๆ เวลาฉนั พดู กับพอ ฉนั ก็ไมแนใ จวา ฉัน กาํ ลงั พูดกับพอ ของฉัน หรอื กบั เมด็ ในตวั พอ ของฉัน” “น่ันมนั แลวแตทีเ่ ธอจะคิดไปเอง ฉนั เปน อยางทีเ่ ธอคดิ ฉันเหมอื นกับกอนดินกอ นหน่งึ เธอปนฉันเปน ควายฉันกเ็ ปน ควาย เธอปนฉนั เปนบานฉนั ก็เปนบา น เธอปน เปนตกุ ตาฉนั กเ็ ปน ตุก ตา” “เธอเปนหลาย ๆ อยา งอยา งน้ี ฉันจะบอกไดอยา งไรวาเธอเปนอะไร” “ก็ตอ งอยทู ี่ความสามารถของเธอนะซ”ี เสยี งความจริงบอก “ถา เธอสามารถทําใหคนอืน่ เชือ่ วา ฉนั เปน ควาย ฉนั กเ็ ปนควาย ถาเธอทําใหคนอน่ื เชื่อวา ฉนั เปน ตกุ ตา ฉนั กเ็ ปนตุกตา” “เธอน่ชี า งหลอกลวงแท ๆ” หนูแหวนวา “ฉนั ไมอยากจะเอาใจใสก บั เธออกี แลว ถา มใี ครมาทําดตี อ ฉนั ฉัน ก็จะเช่ือวา เขาทาํ ดีตอฉัน ไมม านั่งนึกสงสัยวาเขามาทาํ ดตี อฉันจรงิ ๆ หรอื เปลา ” ความจริงมองดูหนูแหวนดวยความเหน็ ใจแลว พูดข้ึนวา “ฉันขอโทษดว ยที่ทาํ ใหเ ธอไมส บายใจ บางทฉี นั ก็ นึกเหมือนกนั วา ฉนั ไมคอยมปี ระโยชนแ กเ ธอเทา ใดนกั ” “เธอรูตัวอยา งน้นั บา งกด็ ”ี หนูแหวนตอบ “ฉนั กร็ ูตวั ของฉนั เสมอ เพราะวา ฉันเปนความจรงิ ” เสียงความจริงขัดข้ัน ทง้ั สองน่ิงอยูพักหนงึ่ หนแู หวนจงึ พูดข้ึนวา “ตอจากนเ้ี ธอจะไปไหนอกี ” “ฉนั ก็จะไปหาคนท่อี ยากจะพบฉันนะ ซ”ี “เธอพบเขาแลวเธอก็จากเขาไปเรือ่ ย ๆ อยา งนน้ั หรอื ” “ไมใชหรอก” เสยี งความจรงิ คาน “เขาเปน ฝายทง้ิ ฉนั กอ นเหมือนอยางที่เธอคดิ จะทง้ิ ฉันไปกอ นน่ีละ” “เธอคงเหงามากนะซ”ี หนแู หวนพดู ขึน้ อยา งเห็นใจ “ถาอยางนน้ั เธอจะอยกู บั ฉนั ตอ ไปก็ได แตเธอตอ งไม แบง ฉันออกเปน เม็ดเล็ก ๆ ตัง้ ลานเมด็ นะ ฉนั เปนหนแู หวนที่แบงแยกไมได ฉันคิดวา คนอ่นื ๆ กค็ ดิ อยางน้ี เหมือนกัน” “ตกลงฉันจะตามเธอไปเสมอ” เสียงความจริงตอบ “เมือ่ เธอตองการใชฉ ันเมอ่ื ใดฉันก็จะมารบั ใชเ ธอ” ดงั น้นั ทกุ แหงที่หนแู หวนไป จะมีความจริงที่ไมปรากฎตัวตามไปดวย คณุ หนูเชื่อไหมวา คนทุกคนสามารถ ใหความจริงตดิ ตามตวั ไปดวยไดเสมอ ถาหากวา เขามคี วามเหน็ ใจความจริง ไมย อมละท้ิงความจริงไปดว ยความ หวาดกลวั หรอื ความเหน็ แกต วั เอง 60

รําพงึ ถงึ ตัว หนแู หวนนุงผาซน่ิ กระโจมอกเดนิ ฝาความหนาวเยน็ ไปทลี่ ําคลอง ซงึ่ ไหลเอือ่ ยอยูช่ัวนาตาป เธอจะไป อาบนาํ้ มนั เปนความเคยชิน ความจาํ เปนหรือความตอ งการ เธอตอบไมไ ด แตเธอกอ็ าบนํ้าท่ีลําคลองนี้ทกุ เชา วันนี้อากาศเย็นนัก หนูแหวนจึงรรี ออยู ชะโงกหนาไปเห็นเงาของเธอใสแจว อยูใ นนาํ้ เธอจงึ เพ่ิงสงั เกตวา ตัวเธอนนั้ โตขน้ึ เธออาบนํ้าท่ลี าํ คลองน้มี าแตเ ล็ก ทแี รก ๆ แมอ าบให เดี๋ยวน้เี ธออาบเองไดแลว “ฉนั โตข้นึ บางไหมจะ ” หนูแหวนถามลําคลอง “โตขึน้ เหมือนกันจะ ” ลําคลองตอบ กวา มันจะพูดประโยคนจ้ี บก็กินเวลาถงึ สบิ นาที เพราะวา มันไหลชา เหลอื ทน อืดอาดอยางนี้ หนแู หวนจงึ ไมคอยอยากจะพดู กับมันมากนักดอก เธอน่ิงดูความเปลย่ี นแปลงชา ๆ อันเปน ทท่ี เี่ ธอเกิดและเติบโตมา ไมค อ ยมีอะไรเกดิ ขน้ึ ทนี่ ี่ และเมือ่ อะไร เกิดข้ึนแลว อยางเชน ดนตรจี ากกรุงมาเลนทง่ี านวัด ชาวบานก็จะทรงจาํ มนั ไดเ ปน เวลานานนบั เดือนกวาจะลมื และเม่ือไมม อี ะไรเกิดขนึ้ นาน ๆ เขา มันก็จะกลายเปนยุคทอง ยคุ อันแสนสนกุ ที่เลาสบื กันมาอยา งไมร ูจกั เบือ่ นกึ ถึงงาน หวั ใจของหนูแหวนกเ็ ตนแรง อกี ไมก ี่วนั พ่ีบัวผันเขากจ็ ะแตง งานไปแลว เธอกมหนาลงดเู งาอกี ครง้ั หน่ึงแลว ก็ถอนใจวา ฮึ ใครเขาจะมาแตงกับเรา หนแู หวนไมร วู าแตง งานกินความหมายอะไรบา ง เธอรูแตวา เม่ือคนโตเขาทาํ อะไรเธอกอ็ ยากจะทาํ บา ง หนแู หวนเอาเทา แหยล งไปในน้าํ แลวชกั กลบั บรอื๊ ว หนาวเหลอื ทน เธอกลั้นใจแหยเ ทา ลงไปอกี แลว หยอ นตวั ลง วิบป ในทีส่ ดุ ก็ทําไดส าํ เรจ็ เธอดาํ ผดุ ดาํ วาย สง เสยี งเอะอะ กระทุมน้าํ เปน ฟอง จนกระท่งั หอยโขง ตัว หน่งึ เปดปากขึน้ อยา งเกยี จคราน พูดวา “เงยี บ ๆ หนอยเถิด ฉันยงั อยากจะนอนตออกี ” “ตายละ เธอนอนสายอยา งน้ที ุกวันหรอื ” หนแู หวนอุทาน “แมเธอไมตเี อาบางหรอื ” “ฉนั เปน แมห อยโขง ไมมใี ครมาตีฉัน” หอยโขง ตอบ “เธอโตแลวก็ตองรจู ักรบั ผดิ ชอบเล้ียงดูผูอื่น” หนแู หวนวา “ฉันไมเ หน็ ตองเลี้ยงใคร ฉนั ไมเห็นวาฉนั จะโตขึน้ อยางไร ฉนั จะนอนดีกวา ” วาแลว หอยโขง ก็เปด ปากหาว หวอด “ฉนั อยขู องฉนั ไปวันหนึ่ง ๆ เทา น้นั เอง” หนแู หวนหมดสนกุ เพราะคาํ พูดของเจาหอยโขง เธอขนึ้ จากนา้ํ ไปผลดั ผา เงยี บ ๆ เดนิ ไปตามชายทุง ทโ่ี ลง ราบเพราะเขาเกย่ี วขา วไปหมดแลว ไมช า แผนดนิ กแ็ ตกระแหงเพราะความรอ น ตอจากนัน้ ฝนก็ตก ชาวบา นก็ เตรยี มทาํ นาอกี ครง้ั ซ้าํ กันไปเชนน้ที กุ ป จนเหมอื นวาชวี ติ มีเพียงปเ ดยี วสองป ปูของหนแู หวนเปนชาวนา พอ ของ หนูแหวนก็เปน ชาวนา ตวั หนแู หวนเองก็คงเปน ชาวนาอกี เชน กนั หนูแหวนเดนิ ไปไดห นอ ยนงึ กไ็ ดพบเพ่ือนมากมาย เปนเตา นา ผีเส้ือ ตน ตอยตง่ิ ตัวบงุ ไสเดอื น ดอก พลบั พลึง เธอหยดุ ทกั ทาย เลนกับมันอยางสนุกสนาน โลกของเธอกร็ ื่นเริงสดใสเหมือนเคย หนูแหวนว่งิ กระโดด โลดเตน ไปตามคนั นา เท่ียวถามโนนซกั น่ี ไมเคยอยูท่ใี ดนาน ๆ ไมเคยคดิ ถงึ อะไรแนว แน หนูแหวนก็ไมรูตวั สนใจ อะไร ชอบอยางไหนแน จะใหรูไ ดอ ยา งไร ในเม่ือของมันชา งดขู ัดแยง กันไปหมด อีแตนบอกวา มี 4 ขาดี ไกตอกวา ตองมี 2 ขา นกกระจบิ ทีร่ มิ ร้วั ชอบมีตวั เลก็ ๆ ถามีตวั ใหญ กวาจะจับแมลงกินอ่ิมกเ็ หนือ่ ยตาย สวนเจานกกระยาง 61

บอกวาตอ งตวั โตสิ ไมอ ยา งนัน้ จะคาบปลาไหวหรือ เจา คางคกนน้ั เขาขางอแี ตนบอกวาตอ งมี 4 ขา แตว า ตอ งน่งั เอาขาหลงั ยันพ้ืนไวจึงจะดหี นแู หวนนะ ปวดหัวนัก วันหนึง่ หนูแหวนเดนิ ไปเทย่ี วเลน ไกลเกนิ กวาทเี่ คยไป หนแู หวนก็ไดเ หน็ ดอกไมดอกหน่งึ ทไ่ี มเ คยเห็นมา กอ น สีของมนั เปนสฟี า กลบี บางใส ขึ้นอยใู ตกอนหนิ มเี ศษหนิ เลก็ ๆ อยูโ ดยรอบ มนั แตกจากตนเลก็ นดิ เดียว เด็ดเอาไปบา นรึ หนูแหวนนกึ ในใจ อยาดกี วา เกบ็ ไวนแี่ ลวเรามาหาเขาบอย ๆ เถอะ แลว เธอกย็ ิ้มแปน เหมือนได ของทง้ั โลกมาครอบครอง “เธอสวยจรงิ ๆ ทาํ ไมเธอขนึ้ มาอยดู อกเดยี วจะ” หนูแหวนกลาวชมสมบัตขิ องเธอ “ฉนั สวยจริง ๆ หรอื ” ดอกไมถาม “ฉนั เปน เพยี งดอกหญา ดอกหนง่ึ เทานัน้ ” “เธอสวยจรงิ ๆ จะ ” หนูแหวนกลา วยาํ้ “คงจะเปนเชนน้ัน ฉันรสู กึ เหมอื นกับวาฉันสวย แตวาไมม ีใครบอกฉนั เชน นน้ั ไมม ีใครเหน็ ฉันเลยนอกจาก กอนหินที่เยน็ ชดื เหลา น้ี และก็ไมมดี อกไมดอกไหนมาขึ้นใกล ๆ ใหฉนั รวู าฉันสวยอยางไร” “นน่ั ซี ทาํ ไมเธอมาข้นึ อยดู อกเดยี วเลา ” “ฉันไมร ูจริง ๆ ฉนั เกดิ มาอยา งนน้ี ”ี่ ดอกไมเลา แลว กลา วอยางมคี วามรสู กึ วา “ฉันดีใจเหลอื เกนิ ทเี่ ธอมา พบฉนั ฉันนกึ วาฉนั จะตอ งเหย่ี วแหง ไปโดยไมม ใี ครเห็นเสียแลว” “มดี อกไมเหีย่ วแหงไปอยา งนนั้ หรือจะ ” หนแู หวนรีบถาม “มมี ากทเี ดยี ว ในโลกนี้มดี อกไมม ากมาย บางดอกอาจจะสวยกวา ฉันเสยี อกี ดอกไมเหลา นน้ั ขึ้นในทเ่ี รน ลบั ขาดการติดตอ มนั ผลิดอก แยม กลีบ เบง บานเต็มที่ แลวก็เหี่ยวแหง ตายไปโดยไมมใี ครรู ไมมใี ครรแู มก ระทั่ง วาเคยมดี อกไมแ สนสวยบานอยูทนี่ ัน่ ” หนแู หวนมองดอกไมส ฟี านนั้ ดว ยความเหน็ ใจ เธอจงึ เอาเร่อื งราวตาง ๆ ทไ่ี ดพ บมาเลา ใหฟง เลาถงึ การ แขง เรอื การเลน ตอ งเต การเอากา นมะพราวมาสรางบา น และอ่นื ๆ อกี มากจนกระทัง่ เกือบเยน็ เธอสญั ญากับ ดอกไมวาวันหลังจะมาหาใหม ไมตองเกรงวา ตัวมันจะเหย่ี วแหงไปโดยไมมีคนเหน็ คนื นน้ั หนแู หวนนัง่ เอาคางเกยกบั หนาตา ง มองไปในความมืดมดิ เห็นแสงหง่ิ หอ ยเปดปด ไฟตวั เองแวววับ เธอกาํ ลงั นึกถึงส่งิ ทีย่ งั มาไมถ งึ เธอถามห่ิงหอยตัวหนึ่งทบ่ี นิ ผานมาใกล ๆ วา “ห่งิ หอยจะ โตขึน้ ฉันจะเปน อะไร” “กเ็ ปนอยา งทเี่ คยเปนนะ ซ”ี ห่ิงหอ ยตอบ “นนั่ แหละคือทฉ่ี ันไมร ”ู หนแู หวนชแ้ี จง “เมอ่ื ฉันถามปญหานี้ ฉันหมายความวาขณะนฉ้ี ันเปน อะไรดว ย” “เธอกเ็ ปนหนูแหวน ฉันเปน หิ่งหอ ย ไมเหน็ นา จะมีปญหาเลย” ห่งิ หอยตอบเสยี งรําคาญ “นนั่ นะ ซไี มน า จะมีปญหาเลย” หนแู หวนพูดกับตวั เอง เมอ่ื เจา ห่ิงหอ ยบนิ ไปแลว “เราไปนอนดกี วา ” วา แลวกค็ ลานไปท่มี ุง “สวสั ดีจะ หนูแหวน” มีเสยี งทักขา งหลัง หนูแหวนหันไปดเู หน็ นกฮูกตาโตเกาะอยูท ่ีขอบหนา ตาง นกฮกู ถามตอ ไปวา “ทําอะไรอยู ยงั ไมนอนอกี หรอื ฉันบนิ หาหนูเสยี เหน่ือย ขอพกั สกั ประเดย๋ี วนะ” 62

“เชญิ ตามสบายเถิด” หนูแหวนตอบ “ฉนั ยงั ไมงว งนอน จะคุยกบั เธอกไ็ ด” “เธอคดิ อะไรอยหู รือจงึ ไมง ว งนอน” นกฮูกถาม “ฉันกําลังคดิ วา ตอไปฉันจะเปนอะไร” “แลว เธอคดิ วาเธอจะเปน อะไรเลา” นกฮูกซกั “ฉันคดิ วาฉนั คงจะโตข้ึนไป แตงงานเหมอื นพ่ีบวั ผนั มีลกู เหมอื นแม เลี้ยงลกู ใหโ ตขึ้น แลวตวั เองก็แกลง ๆ จนตายไป” หนแู หวนเลา จบกร็ าํ ลึกถงึ คาํ แมท ่ีพูดอยูเสมอไดว า “แหวนเอย เอง็ อยา ซกุ ซนนกั ใหรูจักโตบา ง แมแก เฒาลงไปทุกวัน ไมไ ดอยเู ลี้ยงเอง็ ไปก่ีวนั หรอก” “ถา ส่ิงนีค้ นอนื่ ๆ เขาทาํ กนั ฉันวา ดีแลวนี่ท่เี ธอจะเปนอยางน้นั ” นกฮูกตอบ “แตวาฉนั ไมชอบน”ี่ หนูแหวนตอบ “โตขน้ึ แลวก็เลนไมไ ด พวกผใู หญน ะ เปนคนไมอ ยากจะทาํ อะไร พอ เห็นเด็กทําอะไรมากหนอ ยกห็ าวาซน” “พวกผใู หญนะเขาตอ งทาํ มาหากิน เขาโตแลว เวลาเขาทําผิดไมม ใี ครใหอภยั เขาเหมือนเม่อื เขาเปนเดก็ พวกเขาจึงระมดั ระวังตัวมาก เขากระโดดโลดเตน ทําโนน ทาํ น่ีอยางเธอไมไ ดห รอก” นกฮกู เตอื น “เธอกจ็ ะตอ งโต เปนผูใหญเหมอื นกัน” “ขอ นน้ั ฉันไมก ลวั เทาไรนัก แตเ ธอไมเ ขา ใจหรอก” หนูแหวนพยายามช้ีแจง “มสี ิ่งอื่นทน่ี ากลวั กวา น้ัน ท่ีฉัน ตองโตขนึ้ แตง งาน มีลกู เลีย้ งลกู แลว ก็...เหีย่ วแหง ไปโดยไมมีใครเห็น” หนแู หวนนกึ ถึงคําของดอกไมขนึ้ มาได “เธออยากจะพสิ ูจนค วามดาํ รงอยขู องตัวเธอใชไ หม” นกฮกู ยอนถาม 63

“ฉันไมเขาใจคําพูดยาก ๆ ของเธอหรอก” หนแู หวนตอบ “ฉันเพยี งแตรสู ึกเบือ่ และกลัวจะทต่ี องเปน อยาง นั้น” “ถา เชน นัน้ ” นกฮกู พดู ข้ึนอยา งครุนคดิ “เธอจะตอ งเดินทาง เธอจะตอ งออกสํารวจ มโี ลกอนั กวางใหญ ไพศาลอยตู รงหนาของเธอ ในโลกนีบ้ างทเี ธอจะไดพ บสิง่ ทม่ี คี า สมควรจะทํา สมควรจะไดไ ว เธอจะไดช อ่ื วา เธอมี ชวี ติ อยูจริง ๆ” “บางทีเทา นน้ั หรอกหรอื ทฉ่ี นั จะได” หนแู หวนถาม “บางทีเทา นั้นแหละ” นกฮูกตอบเบา ๆ แลวกลา วลาไปหากนิ ตอ ไป หนูแหวนรสู ึกสวา งไสวข้นึ เธอคดิ วาไดพ บคําตอบราํ ไร แตกไ็ มแ นใ จนกั เธอกลบั มาเอาคางเกยกับ หนาตางอกี แลว คิดอะไรเรื่อยเปอยวา เธอจะเปนหรือไมเ ปน อะไร ดวงดาวทเ่ี ธอเคยเหน็ แตเดก็ กค็ งสงประกาย ระยบิ ระยบั เหมอื นเคย แตค วามรสู ึกทีม่ ีตอ มนั เปลย่ี นไป เธอถามข้ึนวา “ดาวจา ฉันจะโตข้นึ เบงบาน และเหย่ี ว แหงไปโดยไมมีใครเหน็ หรือวา จะออกไปแสวงหาสิ่งที่เหมาะสมกบั ฉนั ด”ี คณุ ผูอา นชวยตอบแทนทไี ดไ หม 64