นิทานอีสปกบกับหนู

กาลครัง้ หนงึ่ นานมาแล้ว กลางป่าที่มีสตั ว์น้อยใหญ่อาศยั อยกู่ นั อยา่ งสงบสขุ มีหนพู เนจรตวั หนง่ึ กาลงั เดนิ หา อาหารด้วยความโหยหิว มนั เดนิ ไปเรื่อย ๆ จนเจอลาธารขนาดใหญ่ \"โอ๊ย !! ทงั้ เหน่ือยทงั้ หวิ ทาไมแถวนีไ้ มม่ ีอะไรให้ข้ากินบ้างเลย เหน็ ทีจะต้องข้ามไปป่าฝั่งน้นู เสยี แล้ว วา่ แตเ่ ราจะข้ามลาธารนีไ้ ปได้อยา่ งไร ในเม่ือข้าวา่ ยนา้ ไมเ่ ป็น\" เจ้าหนนู งั่ พกั และกลา่ วตดั พ้อกบั ตวั เอง ในขณะทห่ี นกู าลงั คดิ แผนเพ่ือจะข้ามไปหาอาหารท่ีป่าฝ่ังตรงข้ามอยนู่ นั้ สายตาของมนั เหลือบไปเหน็ กบตวั หนงึ่ กาลงั วา่ ยนา้ เลน่ อยขู่ ้าง ๆ ลาธาร มนั จงึ วางแผนคดิ กลอบุ ายหลอกเจ้ากบให้พาไปสง่ ที่ป่าฝั่งตรงข้าม



\"สวสั ดี เจ้าอยใู่ นลาธารแหง่ นีม้ านานแล้วหรือ ?\" เจ้าหนกู ลา่ วทกั ทายกบด้วยความเป็นมิตร \"ใช่ ข้าอยใู่ นลาธารแหง่ นีม้ าตงั้ แตเ่ กิดเลยละ่ แล้วทา่ นมาจากท่ีไหนทาไมข้าไมค่ ้นุ หน้าทา่ นเลย\" กบถามด้วย ความสงสยั \"ออ๋ ข้าเป็นนกั เดนิ ทาง ตอนนีก้ าลงั จะข้ามฝ่ังไปหาสมบตั อิ นั ลา้ คา่ ที่ป่าฝั่งตรงข้าม\" เจ้าหนเู ริ่มใช้กลอบุ าย เพื่อหลอกให้กบไปสง่ อีกฝ่ังของลาธาร



\"จริงเหรอทา่ น ท่ีป่าฝ่ังตรงข้ามมีสมบตั จิ ริง ๆ เหรอ\" เจ้ากบถามด้วยความตื่นเต้น \"จริงสิ ข้าออกเดนิ ทางตามลา่ หาสมบตั มิ าแล้วนบั ไมถ่ ้วน ข้าจะโกหกท่านทาไม\" เจ้าหนกู ลา่ ว \"ถ้าอยา่ งนนั้ ข้าขอเดนิ ทางไปกบั ทา่ นได้ไหม ? ข้าอยากเหน็ เพชรพลอยเป็นบญุ ตาสกั ครัง้ ในชีวิต\" กบขอร้อง หนจู อมเจ้าเลห่ ์ \"ได้สิ แตม่ ีข้อแม้ เจ้าต้องพาข้าวา่ ยนา้ ข้ามลาธารนีไ้ ปให้ได้ ข้าถงึ จะนาทางเจ้าไปยังขมุ สมบตั ิ\" เจ้าหนกู ลา่ ว ตอ่ รอง

\"ข้าก็ตวั พอ ๆ กบั ทา่ น แล้วข้าจะพาทา่ นวา่ ยนา้ ข้ามฝั่งไปได้อยา่ งไร ลาพงั ตวั ข้าเองก็ยงั จะเอาตวั ไมร่ อด\" เจ้า กบกลา่ วตดั พ้อ \"งนั้ เจ้ากเ็ อาเชือกมาผกู เท้าเจ้าให้ติดกบั เท้าข้าสิ เจ้าจะได้ไมเ่ หน่ือย\" เจ้าหนอู อกความคดิ เหน็ \"โอเคลองดู แตถ่ ้าทา่ นเป็นอะไรขนึ ้ มาข้าไมร่ ับผดิ ชอบนะ\" เจ้ากบพดู ดกั หลงั จากท่ีตกลงกนั เสร็จเรียบร้อย ทงั้ คกู่ ใ็ ช้เชือกผกู ตดิ ที่เท้าของตวั เอง แล้วเจ้ากบจึงเร่ิมวา่ ยนา้ ไปเร่ือย ๆ จน มาถงึ บริเวณกลางลาธาร มนั รู้สกึ เหน่ือยล้า วา่ ยนา้ ตอ่ ไปไมไ่ หว จงึ ขอหยดุ พกั สกั ครู่หนง่ึ \"แฮก่ ๆ ข้าขอหยดุ พกั หายใจสกั ครู่นะทา่ น ข้าจะไมไ่ หวแล้ว เหน่ือยเหลือเกิน\" เจ้ากบกลา่ วด้วยนา้ เสยี งท่ี เหนื่อยล้า



แตท่ วา่ ไมม่ ีเสียงตอบรับจากเจ้าหนู มนั จงึ หนั หลงั กลบั ไปดกู ็พบวา่ เจ้าหนจู มนา้ ตายเสียแล้ว เจ้ากบจงึ รีบ วา่ ยนา้ ตอ่ เพื่อให้ถงึ ฝั่งโดยเร็วที่สดุ เพราะหากปลอ่ ยไว้แบบนีไ้ มน่ านร่างของหนจู ะย่ิงถ่วงให้มนั จมลงไปด้วย แตแ่ ล้วร่างของหนกู ลบั คอ่ ย ๆ ลอยขนึ ้ ในขณะเดียวกนั มีเหย่ียวตวั ใหญ่กาลงั หาอาหาร มนั เหน็ ร่างของหนลู อย ขนึ ้ มาเหนือนา้ จงึ บนิ โฉบร่างของหนลู อยขนึ ้ ไปบนท้องฟา้ เพื่อเป็นอาหารเยน็ ในขณะเดียวกันร่างของเจ้ากบก็ พลอยติดร่างแหไปด้วย เพราะทงั้ คใู่ ช้เชือกผกู ติดกนั ไว้ ทาให้มนั ถกู เหย่ียวจบั กินเป็นอาหารไปด้วย นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้วา่ : การที่เจ้าหนใู ช้กลอบุ ายหลอกกบให้พาวา่ ยนา้ ไปยงั ป่ าฝ่ังตรงข้ามด้วยการใช้เชือกผกู เท้าตดิ กนั จากนนั้ เจ้าหนกู ็จมนา้ ตาย เพราะความดือ้ รัน้ และความเจ้าเลห่ ์ของตวั เอง เร่ืองนีเ้หมือนดง่ั สภุ าษิตที่วา่ “ให้ ทกุ ข์แก่ทา่ น ทกุ ข์นนั้ ถงึ ตวั ” สร้างความเดือดร้อนให้กบั ผ้อู ื่น ผลสดุ ท้ายก็ย้อนมาทาให้ตวั เองเดือดร้อนไปด้วย นน่ั เอง ขอบคณุ ข้อมลู จาก : americanliterature.com, bedtimeshortstories.com

จดั ทำโดย นางสาว สุทธดิ า ดนุพงค์ลขิ ิต รหัสนักศกึ ษา 62121188012 สาขา การประถมศกึ ษา คณะครุศาสตร์ อาจารย์ดร. ประพรรธน์ พละชีวะ รายวชิ าETP206 นวัตกรรมและเทคโนโลยสี ารสนเทศ เพ่ือการส่ือสารการศกึ ษาและการเรียนรู้