e

เรอ่ื ง พินอคคโิ อ ยงั มีชายชราผหู้ น่ึงชื่อวา่ เจพแพทโท เขาไม่มีลูกชายและอยู่ ตวั คนเดียว วนั หน่ึง เขากไ็ ดส้ ร้างหุ่นกระบอกที่ทาจากไมข้ ้ึนมา 1 ตวั แลว้ กน็ ่าประหลาดที่เจา้ หุ่นกระบอกนนั่ เร่ิมขยบั ตวั เอง “ช่ือของเธอคือ พนิ อคคิโอ นะ เธอจะตอ้ งเป็นลูกชายท่ีดี ของฉนั และจะตอ้ งไปโรงเรียนดว้ ยนะ จะสัญญากบั ฉนั ไดไ้ หม” “ครับ ผมสญั ญา ผมจะเป็นเดก็ ดีและจะไปโรงเรียน”

ในระหวา่ งทางไปโรงเรยี น พนิ อคคิโอไดเ้ สียงใครบางคนตะโกน เรยี ก “การแสดงหนุ่ กระบอกท่สี นกุ ท่สี ดุ มาแลว้ จา้ ! รบี ๆหนอ่ ยเรว็ ! ใกลจ้ ะเร่มิ แสดงแลว้ นะจ๊ะ” ขณะนนั้ พนิ อคคโิ อลืมคาสญั ญาทใ่ี หไ้ วก้ บั เจพแพทโทแลว้ พินอคคโิ อแลกหนงั สือของตวั เองกบั ต๋วั 1 ใบ แลว้ กว็ ง่ิ เขา้ ไปดกู าร แสดงห่นุ กระบอก ระหว่างการแสดง เหลา่ หนุ่ กระบอกทงั้ หลายก็เรยี กพินอคคิโอ “พนิ อคคิโอ มาน่ีเรว็ ! มากบั พวกเราส!ิ ”

พินอคคิโอกระโดดนขนึ้ ไปบนเวที น่นั ทาใหเ้ จา้ ของโกรธขนึ้ มา “แกทาลายการแสดงฉนั พงั หมดเลย!” เจา้ ของท่กี าลงั โกรธอย่คู นนนั้ ก็เอาตวั พนิ อคคโิ อไปขงั ไวใ้ น กรง พินอคคโิ อรอ้ งไหอ้ ยใู่ นกรงนนั้ “ช่วยดว้ ย! ช่วยดว้ ย!”

ทนั ใดนนั้ นางฟา้ สนี า้ เงินก็ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ พนิ อคคิโอ “เกิดเรอ่ื งอะไรขนึ้ กบั เธอจ๊ะ” ทาไมถงึ ไม่ไปโรงเรยี นละ่ จะ้ พนิ อคคโิ อ” “กผ็ ชู้ ายคนนนั้ บงั คบั ใหผ้ มเขา้ มาท่นี ่ีน่ีครบั ” จมกู ของพนิ อคคโิ อกง็ อกยาวขนึ้ ยาวขนึ้ “จมกู ของเธอทาใหฉ้ นั รูว้ า่ เธอโกหกอยนู่ ะจ๊ะ แตถ่ า้ เธอเป็นเด็กดี เม่อื ไหร”่ เธอจะไดก้ ลายเป็นคนจรงิ ๆนะ จะสญั ญากบั ฉนั ไดไ้ หม “ครบั ผมสญั ญา!” จากนนั้ จมกู ของพนิ อคคโิ อก็เลก็ ลงเหมือนเดมิ อกี ครงั้ นางฟ้าสนี า้ เงนิ ชว่ ยพนิ อคคโิ อเดนิ ทางกลบั บา้ น

ในระหวา่ งทางกลบั บา้ น เขากเ็ จอหมาป่ าตวั หน่ึงและแมวอีกหน่ึง ตวั “ฉนั กาลงั จะไปเมืองของเล่นนะ” “ทาไมไมไ่ ปกบั ฉนั ดว้ ยละ่ ” “ไมล่ ะ่ ฉนั ไมอ่ ยากไปหรอก ฉนั ตอ้ งกลบั บา้ นแลว้ พอ่ รอฉนั อย”ู่

แตเ่ ม่ือพนิ อคคโิ อเหน็ รถมา้ วิเศษ เขาก็เปล่ียนใจ เขากระโดดขนึ้ ไปบนรถมา้ คนั นนั้ ในท่ีสดุ พวกเขาก็มาถงึ เมืองของเล่น พนิ อคคิโอรูส้ กึ ต่นื เตน้ มากๆ แตเ่ ขาก็ไม่ทนั สงั เกตวา่ ตวั เองมีบางอย่างเปล่ยี นไป เขากลายเป็นลาไปแลว้ มีหางและหใู บใหญ่ “โอ้ ไม่นะ! ช่วยฉนั ดว้ ย! ฉนั ไมอ่ ยากเป็นลานะ!”

จนทา้ ยท่สี ดุ พนิ อคคิโอกห็ นอี อกมาจากเมืองของเลน่ เขากาลงั ลอ่ งเรอื เลก็ ๆลาหนงึ่ เพ่อื ตามหาพอ่ ของเขา “พอ่ จ๋า! พ่ออยไู่ หน มใี ครเหน็ พอ่ ฉนั บา้ งไหม” แตด่ ว้ ยพายทุ ่หี นกั มาก พินอคคิโอกจ็ มนา้ ลกึ ลงไปในทะเล

ไมน่ าน ก็มีปลาวาฬยกั ษต์ วั หน่งึ กลืนตวั ของเขาเขา้ ไป พินนอคคโิ อเดนิ เขา้ ไปในทอ้ งของปลาวาฬ เขาก็เห็นลาแสงหนง่ึ และเหน็ ชายชราคนหน่งึ กาลงั น่งั อย่ใู น เรอื “พ่อจ๋า!” “โอ้ ลกู พ่อ!” ทงั้ สองสวมกอดกนั และกนั “เราจะออกไปจากท่ีน่ียงั ไงกนั ”

ทนั ใดนนั้ พินอคคโิ อก็นกึ วธิ ีออก “มาจดุ ไฟกนั เถอะและทาใหม้ คี วนั เยอะๆเลย เด๋ยี วเจา้ ปลาวาฬ จามเอาพวกเราออกมา” เม่อื เจา้ ปลาวาฬรูส้ กึ ถงึ กองไฟและควนั น่นั มนั ก็จามอและปลอ่ ย ทงั้ สองคนออกมา “ฮ๊า-ชวิ๊ วว!”

เจพแพทโทและพินอคคิโอกเ็ ดินทางกลบั ถึง บา้ นได้ พินอคคิโอเสียใจกบั ส่ิงที่เขาทาไปมากๆ เขารู้สึกเสียใจจริงๆต่อพ่อของเขา แจพพาโท นางฟ้าสีน้าเงินจึงเสกใหพ้ นิ อคคิโอกลายเป็นคน จริงๆและท้งั สองกอ็ ยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมีความสุขแต่ น้นั มา