นิทานดาวลูกไก่1

7





ค ืค 7 “๋ คุ ” …ค ค ค สฝ …ค



หลายวนั ตอ่ มา ระหวา่ งท่ีตากาลงั เดินกลบั มา จากสวนก็ไดพ้ บพระธดุ งคร์ ูปหน่งึ น่งั สมาธิอยู่ ตารบี เดินเขา้ ไปกราบทา่ นในทนั ที และตาไดร้ บี กลบั บา้ นไปเลา่ ใหย้ ายฟัง

\"เม่อื กีต้ อนกาลงั เดนิ กลบั บา้ น ฉนั เจอกบั พระธดุ งคร์ ูปหนง่ึ จงึ เดินเขา้ ไปกราบทา่ น\" ตาเลา่ ใหย้ าย ฟังดว้ ยความดีใจ \"จรงิ หรอื ตา จะวา่ ไปเราก็ไม่ไดท้ าบญุ กนั มานานแลว้ นะ ฉนั อยากทาบญุ กบั ทา่ นจงั เลย\" ยายกลา่ วตดั พอ้ \"งนั้ พรุง่ นีเ้ ชา้ เราทาอาหารไปถวายทา่ นกนั ดีไหมยาย \" ตาชกั ชวน ยาย \"กด็ ีเหมือนกนั นะ แตเ่ ราไมม่ ขี องดี ๆ ไปถวายทา่ นเลย และตอนนีผ้ กั ของเรากย็ งั ไม่โตดว้ ย เราจะทาอะไรไปถวายทา่ นดลี ะ่ ตา\" ยายกลา่ วอย่างหมดหวงั

\"ตาวา่ เราอาจจะตอ้ งนาแมไ่ กม่ าทาอาหารถวายพระดีไหมยาย ?\" ตาถามยาย \"ฉนั เห็นดว้ ยกบั ตานะ งนั้ พรุง่ นีเ้ ชา้ ฉนั จะรบี ต่นื มาทาอาหารไปถวายพระเอง\" ยายกลา่ ว

แมไ่ กไ่ ดย้ นิ เร่อื งราวทงั้ หมดท่ตี ากบั ยายคยุ กนั ตงั้ แตต่ น้ จนจบ กร็ ูช้ ะตากรรมของ ตวั เองทนั ทีว่าพรุง่ นีเ้ ชา้ ตนจะตอ้ งจากลกู ๆ ไปอย่างไม่มีวนั กลบั แต่ดว้ ยความท่ี ตากบั ยายเป็นผมู้ พี ระคณุ กบั ตนและลกู ๆ แมไ่ ก่จงึ คดิ จะตอบแทนบญุ คณุ ของ ทา่ นทงั้ สองดว้ ยชีวติ ของตนเอง

“ลกู เอย๋ วนั รุง่ แมก่ ็ตอ้ งตายแลว้ แมจ่ ะตอ้ งตอบแทนบญุ คณุ ตากบั ยาย ท่ชี บุ เลีย้ งมาตงั้ แตย่ งั เป็นลกู เจีย๊ บ” ลกู ไก่ทงั้ 7 ไดย้ นิ ดงั นนั้ ก็รอ้ งไหซ้ บอกแมแ่ นน่ ขนึ้ แม่ไก่กร็ อ้ งไหส้ ะอืน้ ส่งั เสียลกู ต่อไปวา่ “ลกู ๆทงั้ 7 ตวั ตอ้ งรกั กนั สามคั คกี นั นอ้ งจ๋วิ ตอ้ งเช่อื ฟังพ่ใี หญ่” แลว้ แม่ไก่กก็ อดลกู นอ้ ยรอ้ งไหท้ งั้ คนื จนกระท่งั หลบั ไป



เชา้ มดื วนั รุง่ ขนึ้ ตากบั ยายทาอาหาร…ตาจงึ เชือดแมไ่ กเ่ อาไปทาแกง เม่อื ตากบั ยายกอ่ ไฟเตรียมประกอบอาหาร ทนั ใดนนั้ ตากบั ยายก็ตอ้ งตกตะลงึ จนรอ้ งไม่ออก เม่อื เห็นลกู ไก่ทงั้ 7 ตวั กระโดดเขา้ กองไฟ ตายตามแม่ไก่ไป

เทวดานางฟา้ ตา่ งกท็ ราบซงึ้ ในความกตญั ญขู องแมไ่ กแ่ ละลกู ไก่ จงึ ไดร้ บั ลกู ไกท่ งั้ 7 ตวั ไปอยบู่ นฟากฟ้า มแี สงระยบิ ระยบั เป็นประกาย ท่ีทาใหล้ กู ไก่ทงั้ 7 ไดไ้ ปเกิดเป็น “ดาวลกู ไก่” หรอื ท่ีเรยี กว่ากลมุ่ ดาวฤกษ์ ๗ ดวง ช่ือ “กตั ติกา” บนทอ้ งฟา้ คอยประกาศถงึ ความดี…ท่มี ีความรกั และความสามคั คีของพ่นี อ้ งทงั้ 7 น่นั เอง



นทิ านเร่ืองนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ ในความเป็นนทิ านนนั้ ผเู้ ลา่ มงุ่ หวงั จะสะทอ้ นใหเ้ หน็ ถงึ ความรกั ของแม่ท่มี ตี อ่ ลกู ความเมตตาของ มนษุ ยท์ ่ีมีตอ่ สตั วเ์ ลยี้ ง และความกตญั ญรู ูค้ ณุ อกี ทงั้ ความตงั้ ใจทาหนา้ ท่ีตามบทบาทของตนใหด้ ี ท่ีสดุ ดงั นนั้ ขอใหน้ อ้ งๆ เรยี นรูแ้ บบอย่างท่ีดจี ากนิทานเร่อื งนี้ เม่ือใด…ท่ีแหงนมองขนึ้ ไปบนทอ้ งฟ้า… แลเหน็ กลมุ่ ดาวลกู ไก่…ก็ขอใหน้ กึ ถึงความสามคั คี…ความรกั …ความกตญั ญ…ู ท่ีจะสอ่ งประกาย ระยิบระยบั อยใู่ นใจของพวกเราตลอดไป