นิทานเรื่องกระต่ายแสงจันทร์

นทิ านเร่อื งกระต่ายแสงจนั ทร์ ด.ญ.เตชนิ ี ฤทธพิ นั ธ์ ชน้ั มธั ยมศึกษาปีท่ี 1/9 เลขท่ี 31

ในตำนำนเก่ำแกข่ องชำวกระต่ำย มเี ร่อื งเลำ่ ถึง ‘กระตำ่ ย แสงจันทร์’ ผู้คอยปกปอ้ งและชว่ ยเหลอื กระตำ่ ยน้อย ทง้ั หลำยให้พน้ จำกอันตรำยตำ่ ง ๆ เดก็ ๆ ชำวกระตำ่ ย ต่ำงมีกระต่ำยแสงจันทรเ์ ปน็ พระเอกในดวงใจดว้ ยกัน ท้งั นน้ั กระต่ำยตวั น้อย ๆ ทง้ั หลำยมักจะฟุ้งฝันอยำก เปน็ กระตำ่ ยแสงจนั ทร์ในวันทพ่ี วกเขำโตขึน้

‘เจ้ำเมฆขำว’ เป็นกระตำ่ ยน้อยอีกตัวหน่ึงที่ ใฝ่ฝนั อยำกจะเป็นกระตำ่ ยแสงจันทร์ ปู่ของ เมฆขำวเคยเล่ำใหเ้ มฆขำวฟงั วำ่ ดวงจันทรจ์ ะ มอบพลังให้แก่กระตำ่ ยผกู้ ลำ้ หำญ เพ่ือให้ กระต่ำยตัวน้นั ใช้พลังแหง่ แสงจนั ทรต์ ่อส้กู บั เหลำ่ ร้ำยในยำมท่ีเกดิ เหตคุ ับขัน เมฆขำวต้ังใจ ท่ีจะเปน็ กระต่ำยแสงจนั ทร์ใหจ้ งได้ ด้วยเหตุน้ี เมฆขำวจงึ ปฏญิ ำณกบั ตัวเองวำ่ เขำจะตอ้ ง เป็นกระต่ำยท่กี ล้ำหำญ เพอื่ ใหด้ วงจนั ทรม์ อบ พลังวิเศษให้แก่เขำเพ่ือน ๆ ของเมฆขำวมกั จะ พำกันหัวเรำะเยำะเมอ่ื ไดย้ ินเมฆขำวพดู ถึง ควำมใฝฝ่ ันทเี่ ขำอยำกจะเป็นกระตำ่ ยแสง จันทร์ จริงอยู่ทเี่ ดก็ ๆ ชำวกระต่ำยต่ำงใฝ่ฝนั อยำกจะเปน็ กระต่ำยแสงจันทรด์ ว้ ยกนั ท้งั น้ัน แต่เพรำะเมฆขำวเปน็ กระตำ่ ยตวั เลก็ ๆ ทไี่ ม่ นำ่ จะมีเรยี่ วแรงพอจะไปปกปอ้ งใครได้ ควำม ใฝ่ฝันของเมฆขำวทอี่ ยำกจะเปน็ วรี บุรษุ ผู้ พทิ ักษ์จงึ กลำยเป็นเรอื่ งตลกขบขันในสำยตำ ของกระต่ำยนอ้ ยตัวอ่ืน ๆ แม้เมฆขำวจะถกู เพอื่ น ๆ หวั เรำะเยำะอยู่เปน็ ประจำ แตเ่ มฆขำวกไ็ มเ่ คยเสยี กำลังใจหรอื เลกิ ล้มควำมตง้ั ใจของเขำเลยแมส้ กั ครั้ง

เยน็ วนั หนงึ่ ในขณะทเี่ มฆขำวออกไปหำกง่ิ ไมใ้ นปำ่ เพ่ือนำมำกอ่ ไฟไล่ควำมหนำว มีหมำปำ่ ที่หิวโหยฝูง หนึ่งบุกเข้ำโจมตหี มบู่ ้ำนกระตำ่ ย แลว้ จดั กำรจบั กระต่ำยทุก ๆ ตวั มำรวมกนั ไวใ้ นกระโจมขนำดใหญ่ กลำงหมบู่ ำ้ น พวกหมำป่ำตง้ั ใจจะบังคบั ให้ กระตำ่ ยทงั้ หมดเดนิ ทำงไปกับพวกมนั ในตอนเช้ำ โดยพวกมันวำงแผนทจี่ ะขังกระตำ่ ยทั้งฝงู เอำไว้ใน ถำ้ เพอื่ สำรองเป็นอำหำรสำหรับฤดหู นำวท่กี ำลงั จะ มำถงึ

เม่ือชำวกระตำ่ ยถูกหมำปำ่ จับมำขังเอำไวใ้ น กระโจม กระต่ำยหลำยตัวกลวั จนนำ้ ตำไหล เพรำะรู้ซ้งึ ถึงชะตำกรรมทพ่ี วกมนั กำลัง เผชญิ อยู่ คุณปู่ของเมฆขำวเห็นเดก็ ๆ ชำวกระต่ำยตื่นกลัวจนเน้ือตวั สน่ั ดังนัน้ คุณปู่จึงตดั สนิ ใจเล่ำตำนำนกระตำ่ ยแสง จันทร์ เพือ่ ปลอบใหก้ ระตำ่ ยนอ้ ยทั้งหลำย คอ่ ยคลำยควำมกงั วลลงไปบ้ำง พวกหมำปำ่ ท้งั ฝูงที่นั่งเฝำ้ อยู่ในกระโจม ไมพ่ อใจท่คี ณุ ป่เู ลำ่ เร่ืองกระต่ำยแสงจันทร์ ให้เดก็ ๆ ชำวกระตำ่ ยฟงั พวกมนั พำกัน เดินตรงมำหำคณุ ปู่และส่ังใหค้ ณุ ปสู่ งบ ปำกสงบคำกอ่ นที่พวกมนั จะอดใจเอำไว้ไม่ ไหว คุณปจู่ ำใจต้องหยุดเล่ำเร่อื งตำมคำขู่ ของฝูงหมำปำ่ แตใ่ นขณะเดยี วกนั คุณปกู่ ็ สังเกตเหน็ สีหนำ้ ของเหลำ่ หมำป่ำทีด่ ซู ดี เผือดอย่ำงประหลำด ซ่งึ ในตอนนนั้ คุณปู่ กระต่ำยไม่รู้เลยวำ่ ตำนำนเรอ่ื งกระตำ่ ย แสงจันทรท์ ช่ี ำวกระตำ่ ยช่นื ชมกันนักหนำ กลับเป็นตำนำนสยองขวัญทช่ี ำวหมำปำ่ ตำ่ งหวำดผวำและไมอ่ ยำกจะพดู ถงึ เปน็ ที่สุด

ตกดกึ เมฆขำวแบกก่งิ ไมห้ อบใหญต่ รงกลับมำท่ี หมู่บำ้ นของเขำ คนื น้ัน พระจนั ทร์สนี ำ้ เงนิ ฉำย แสงสวำ่ งจำ้ เมฆขำวรู้สกึ แปลกใจทบ่ี ำ้ นเรอื นของ ชำวกระตำ่ ยดับไฟมืดกันไปหมด เขำมองกระโจม สขี ำวขนำดใหญ่กลำงหมบู่ ้ำนทมี่ แี สงเทยี น วอมแวมอยู่เรอื ง ๆ “นี่มันเกดิ อะไรขึน้ กนั แน่” เมฆขำวเงยี่ หูฟงั เสยี งท่ีลอ่ งลอยมำจำกกระโจม เขำไดย้ นิ เสียงกระตำ่ ยวัยไลเ่ ลยี่ กับเขำกำลงั รอ้ งไหส้ ะอึกสะอ้ืนดว้ ยควำมกลัว เมฆขำว พยำยำมตงั้ สติ และในขณะนัน้ เอง กลนิ่ ของสตั ว์ รำ้ ยที่ไม่นำ่ พิสมัยก็ลอยตำมสำยลมมำกระทบ กบั จมูกของเขำ เมฆขำวขนลุกซู่ เขำรใู้ นทนั ทวี ่ำ เหตุรำ้ ยคร้งั ใหญไ่ ดเ้ กิดขนึ้ กบั ชำวกระต่ำยเขำ้ ให้ เสียแลว้

เมฆขำวมที ำงเลอื กอยู่ 2 ทำง คือกำรหนีเอำตัว รอด หรือหำทำงชว่ ยชำวกระตำ่ ยให้พน้ ภยั เมฆ ขำวตัวส่นั เทำดว้ ยควำมกลัว กระตำ่ ยตวั เล็ก ๆ อยำ่ งเขำจะเอำอะไรไปสกู้ บั ฝงู หมำปำ่ ทโี่ หดเห้ยี ม ได้ เมฆขำวคิดหนกั ฉับพลนั …ถอ้ ยคำท่ีคุณปเู่ คย บอกเล่ำกแ็ ว่วเข้ำมำในห้วงคำนึงของเจ้ำกระตำ่ ย ตัวน้อย “ดวงจนั ทร์จะมอบพลงั ใหแ้ ก่กระตำ่ ยผกู้ ลำ้ หำญ เพ่อื ให้กระต่ำยตวั นั้นใช้พลงั แห่งแสงจันทร์ต่อสู้ กบั เหล่ำรำ้ ยในยำมทเี่ กดิ เหตคุ บั ขนั ”

เมฆขำวแหงนหนำ้ มองพระจันทร์ดว้ ยแววตำที่ มงุ่ มั่น ไมม่ ใี ครอีกแล้วทจ่ี ะช่วยชำวกระต่ำยใหร้ อด พน้ จำกเครำะหก์ รรมในครั้งนไี้ ด…้ นอกจำกเขำ เมฆ ขำวอธษิ ฐำนขอพลงั จำกดวงจนั ทร์ และหลังจำกที่เขำ นงิ่ จอ้ งมองดวงจันทร์อยู่พักใหญ่ ในทีส่ ดุ เมฆขำวก็ ตดั สนิ ใจรวบรวมควำมกลำ้ ท้งั หมดทมี่ อี ยู่ แล้วเดนิ ตรงไปยังเนินดินเตี้ย ๆ ทอ่ี ยรู่ ะหว่ำงกระโจมกบั แสงจนั ทร์ จำกนั้น เขำก็ชูก่ิงไมแ้ หง้ ทเี่ กบ็ มำใชท้ ำ ฟนื ขึ้นเหนอื ศีรษะ แล้วโบกมนั ไปมำกลำงอำกำศ พร้อมๆ กับส่งเสยี งกรู่ อ้ งขบั ไลฝ่ ูงหมำป่ำอย่ำงบ้ำ คล่ัง ! ฝงู หมำปำ่ และชำวกระตำ่ ยทงั้ หมดตกใจตนื่ เมอื่ ได้ ยินเสยี งรอ้ งคำรำมขบั ไล่ทด่ี ังฝำ่ ควำมเงยี บสงัดใน ค่ำคนื นน้ั และทนั ทที ีเ่ หล่ำหมำปำ่ มองไปยังผนัง ผำ้ ใบสขี ำวของกระโจม พวกมันกต็ ้องตกใจจนแทบ สน้ิ สติ เมือ่ เหน็ เงำของกระตำ่ ยในตำนำนท่ีมงุ่ หมำย จะขยำ้ พวกมนั ให้สิ้นซำกดว้ ยกรงเลบ็ ในองุ้ มอื ขนำด มหมึ ำ

แนน่ อน…ฝูงหมำป่ำแตกกระเจิงไปคนละ ทิศละทำงในช่ัวเวลำเพยี งพรบิ ตำเดยี ว ส่วนชำวกระต่ำยทัง้ หลำยทต่ี ง้ั สตไิ ดก้ เ็ ริ่ม หล่ังน้ำตำดว้ ยควำมปลมื้ ปิติ และพำกนั สง่ เสยี งรอ้ งเรียกวรี บรุ ุษทพี่ วกเขำศรทั ธำให้ เขำ้ มำปรำกฏตวั ตอ่ หน้ำพวกเขำ เจำ้ เมฆขำวคอ่ ย ๆ เดนิ ตรงไปยังกระโจม ตำมเสยี งเรียกรอ้ ง และทันทีทเี่ มฆขำวมดุ เขำ้ ไปในกระโจม เงำของวีรบรุ ุษผ้ยู ่งิ ใหญ่ กก็ ลบั กลำยเป็นเจ้ำกระต่ำยตัวเลก็ ๆ ทถ่ี ือ กง่ิ ไมแ้ หง้ เอำไว้ในมอื ทง้ั สองขำ้ ง กระต่ำย ทกุ ตวั ตะลงึ งนั ตอ่ ภำพทีป่ รำกฏตรงหนำ้ นค่ี ือกระต่ำยแสงจันทร์ตวั จริงทชี่ ว่ ยชีวิต พวกเขำเอำไวใ้ นครำวคบั ขัน กระตำ่ ย ทง้ั หลำยพำกันย้มิ และยอมรบั ในควำมกล้ำ หำญของกระตำ่ ยนอ้ ยท่มี ชี อ่ื วำ่ ‘เจำ้ เมฆ ขำว’ โดยไม่มีขอ้ โตแ้ ย้ง

นิทานเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ู้ว่า อยา่ หลงเชือ่ คนคิดไม่ซอ่ื พทุ ธภาษิต น วิสฺสเส อวิสสฺ ฏเฺ ฐ วิสสฺ ฏเฺ ฐปิ น วิสสฺ เส. ไมค่ วรไว้ใจในคนไมค่ นุ้ เคย แมใ้ นคน คุน้ เคย กไ็ มค่ วรไวใ้ จ.