นิทาน

ณ ทองฟา สค รามกวางใหญ หมูเมฆกอ นขาวลองลอยไปกบั สายลมอยางมีความสขุ ขณะทหี่ มเู มฆ กําลงั ลอยละลองอยนู ั้น เมฆกอนหนง่ึ กพ็ ดู ขน้ึ วา \"วนั นี้พวกเราจะลอยไปไหนกันดี แตว นั นี้สายลมกาํ ลังดี ฉันอยากจะลอบไปกบั สายลมเรื่อย ๆ\" \"ฉันเหน็ ดวย\".



หลายเสย งจากกอ นเมฆขาวตา งตอบไปในทางเดียวกัน เวลาน้ันยังมีหานปากําลังบนิ ดวยความพยายามอยบู นทองฟาสครามเพอ่ื ท่ีจะหาอาหาร ขณะท่ีบินอยู น้นั กพ็ บกับกลุมกอนเมฆสขาวทีก่ ําลงั ลอยละลองกบั สายลมไปในทางตรงกนั ขาม หมูเ มฆกอ นขาวเม่ือ เห็นหานปา เมฆขาวกอ นหนึ่งจึงพูดทกั กบั หานปา \"สวสั ดจี ะหา นปา เธอกําลังจะไปท่ไี หนจะ\" \"ฉนั กําลังจะไปหาอาหาร\"

\"วาไปแลวนะหานปา เธอเหน็ ไหม พวกเราเน่ยี เหมือนกนั เลยนะ ไดโ บยบนิ อยูบนทองฟาสค ราม เหมือนกัน\" หานปาไดย ินเชน นัน้ จงึ ตอบกลบั ไปวา \"ไมเ หมอื นกนั หรอกนะเมฆขาว ที่จรงิ แลวเวลาท่ีฉนั บนิ ทกุ คร้ังฉันจะตอ งตอสูกบั สายลมเสมอ แตกตางจากพวกเธอที่เปนอนั หน่งึ อนั เดยี วกันกับสายลม“ :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหรูว า :: ผูทก่ี าํ ลงั พยายามนั้น ยอ มเหน่ือยกวาผูท ส่ี าเรจ็ แลว