note จดหมายถึงมนุษย์

ฝนเทกระหน่าลงมาในค่าคนื ท่ตี อ้ งปฏิบตั ิหนา้ ท่ี จะว่าไม่ดีก็ไม่เชิง หรือจะ ว่าดีก็ไม่ใช่ มันมีทั้งขอ้ ดีและขอ้ เสีย ฝนตกลงมาแบบนี้ทาใหก้ ารทางานลาบาก เพราะเม็ดฝนท่เี ทลงมา ทาใหม้ ืดมัวจนมองอะไรไม่ชดั หากเขา้ ไปปะทะ ก็อาจจะ เกิดการผิดพลาดได้ แต่การท่ีฝนตกลงมาก็ทาใหพ้ วกมันมองเห็นไม่ชัดเช่นกัน เพราะงน้ั การจะแอบเขา้ ไปเลยงา่ ยกว่าปกติ “สามสบิ ผมขอทราบการปฏิบตั ิ รายงานความคืบหนา้ ” ผมยกวิทยสุ ่อื สาร ขนึ้ มาขอความคบื หนา้ จากอีกฝ่ัง ตอนนีเ้ ป็นเวลาเกือบจะเท่ียงคืน บริเวณทางดา้ น ท่ีผมอย่มู คี นคอยเฝา้ ทางเขา้ 4 คน มีช่วงท่ีพวกมนั เปล่ยี นกะการทางาน ช่วงเวลา นนั้ แหละท่ีเราจะเขา้ ไป “สามสบิ รายงาน เป็นไปตามแผน ทางดา้ นฝ่ังนีพ้ วกมันกาลงั จะส่งตวั คน เปล่ยี นกะ อกี 10นาที คาดวา่ จะเขา้ ไปขา้ งในได้ จะใชเ้ วลาประมาณ20นาทีหาเด็ก ในเจอ ทีมเอ เตรยี มพรอ้ มไดเ้ ลย” ภายในรถยนตส์ ดี าสนิท ท่ีจอดไวห้ นา้ บา้ นของใครสกั คน เหมือนกาจอดรถ ปกตขิ องคนในชมุ ชนแถวนี้ ผมอย่ใู นเสอื้ สีดานอกเคร่อื งแบบท่ีง่ายต่อการพรางตัว น่งั อย่ขู า้ งในรถ สายตาคอยจอ้ งไปท่ีประตูทางเขา้ เม่ือไหร่ท่ีแสงไฟสญั ญาณจาก รถของสายตารวจคนั ขา้ งหนา้ สว่าง แผนการจะเรม่ิ ทนั ที ผ่านไป 10 นาทตี ามท่รี ายงาน รถคนั ขา้ งหนา้ ก็สง่ สญั ญาณมาให้ ผมค่อยๆ ลงจากรถ ตามมาดว้ ยสายสบื อีก3คน รบี เขา้ ไปทางประตอู ีกฝ่ังอย่างรวดเรว็ ก่อนท่ี พวกมันจะต้ังตัว ในเวลาท่ีพวกมันเปล่ยี นกะ จะมีช่องว่างท่ีพวกมนั ใชไ้ ปกับการ แลกเปลย่ี น พดู คยุ กนั เสมอ เพราะอย่างนน้ั จงึ ทาใหพ้ วกมนั ไมท่ นั ไดส้ งั เกต 99

“สามสบิ รายงานความคืบหนา้ ดว้ ย” หลงั จากท่ีเขา้ ไปขา้ งในได้ ตอ้ งรบี หา ตวั เดก็ ท่ีเหลอื ใหเ้ จอ เพราะนอกจากเด็กท่ีกาลงั จะถกู สง่ ตวั ไป ท่ีน่ีพวกมนั กกั ขังเด็ก ไวอ้ ีกจานวนมาก ระหวา่ งท่ีธมั รงกาลงั เดินทางมา เราตอ้ งรูท้ กุ จดุ ท่ีมเี ดก็ อยู่ “สายสามสิบรายงาน พบท่ีจับกุมตัวเด็กแลว้ สองจุด ท่ีตึก 2 ชั้น 8 ตาม ขอ้ มลู จะเรง่ หาเด็กท่ีเหลอื โดยเรว็ ท่สี ดุ ” ชอ่ งใตบ้ นั ไดขนาดเลก็ ท่ีผมใชห้ ลบ กลายเป็นจดุ ซ่อนตวั ท่ีสามารถมองเห็น พวกมนั ได้ โรงพยาบาลเก่าๆ ท่ีทุกคนมองเห็นแค่ภายนอกนัน้ จริงๆ แลว้ ขา้ งใน ไม่ใช่แบบท่ีคิดเลย ขา้ งในนีแ้ ทบจะเป็นโรงแรมขนาดย่อยดว้ ยซา้ หอ้ งทุกหอ้ งได้ กลายเป็นหอ้ งพกั ไม่รูว้ ่าพวกมนั ใชท้ าอะไรเก่ยี วกบั เดก็ ในนีบ้ า้ ง แต่ท่ีแน่ๆ มนั ไม่ใช่ เร่อื งดีแนน่ อน เด็กสามคนท่ีจะถูกพวกมนั ส่งตัวไป ถูกนามามดั จบั ไว้ท่ีห้องตรงขา้ มกับ บันไดท่ีผมหลบอยู่ ผมเห็นแลว้ อยากจะเขา้ ไปจบั พวกมันทันที ย่ิงเห็นภาพท่ีพวก มนั ทารา้ ยเด็กแบบนี้ ผมอยากจะเก็บพวกมนั ทุกตวั ใหส้ นิ้ ซากซะตอนนีเ้ ลยดว้ ยซา้ เพยี งแต่ผมจะทาอะไรบ่มุ บา่ มไมไ่ ด้ ผมตอ้ งรอเวลาท่ไี อธ้ มั รงมนั ออกมา และจับมนั ไมใ่ หห้ ลดุ มือไปไดเ้ หมอื นครงั้ ก่อนๆ น่ีเป็นโอกาสสาคญั ท่ีผมจะพลาดไมไ่ ด้ “ย่ีสิบรายงาน ตอนนีธ้ ัมรงกาลงั มาถงึ ทุกสายเตรยี มพรอ้ มไดเ้ ลย” เสียง ของสายรายงานเขา้ มาท่ีหูฟังสดี าท่ีติดไวท้ ่ีหขู องผม ผมหยิบปืนขนึ้ มาเพ่ือเตรยี ม ความพรอ้ ม” 100

“ระวงั อยา่ ใหพ้ วกมนั มจี งั หวะ จับตัวเด็กมาประกันเด็ดขาด ได้ยินเสียงปืน แลว้ เขา้ ไปช่วยเด็กทนั ที” พวกมนั เรม่ิ เคลอ่ื นไหว ลกู นอ้ งของธัมรง เดินออกไปขา้ งหนา้ เป็นสญั ญาณ ชใี้ หเ้ ห็นว่า ธัมรงกาลงั มาถงึ ธมั รงเดนิ เขา้ มาภายใหห้ อ้ งมนั เดินเขา้ มาตรวจเช็กรา่ งกายเด็กทีละคน ทา เหมือนเป็นส่งิ ของ ส่งิ ท่ีมันกาลงั จะเอาไปแลกเงิน คือชีวิตของคนคนนงึ มันไม่มี ความเป็นคนดว้ ยซา้ ตารวจท่ีเขา้ ขา้ งมนั มาเห็นภาพนีแ้ ลว้ จะยงั มีความสขุ กบั เงินท่ี กนิ อย่กู นั อกี ไหม ทเุ รศสนิ้ ดี “ น่ีเป็นสัญญาซือ้ ขายท้ังหมด อ่านข้อเสนอใหด้ ี และตอ้ งไม่มีขอ้ มูลใดๆ หลดุ ออกมาเดด็ ขาดวา่ มาจากพวกเรา ถา้ รบั ทราบกเ็ ซน็ สญั ญาไดเ้ ลย” พวกมนั กาลงั ทาสญั ญาซอื้ ขายเด็ก ตามแผน “ทกุ คนเตรียมตวั ทีมเอกาลงั เขา้ ไป เตรยี มพรอ้ มกนั ไดเ้ ลย” ปัง! เสยี งปืนท่ผี มเลง็ ไปท่ธี ัมรงดงั ขนึ้ เป็นทงั้ เสยี งปืนส่งสัญญาณ และเสยี งปืนท่ี จะหยดุ ธัมรงไว้ การเจรจาข้างในหอ้ งนน้ั แตกต่ืน หลงั จากเสียงปืนของผมดับลง เสยี งปืนจากฝ่ังตรงขา้ มก็ดงั ขนึ้ ทนั ที ตารวจว่งิ เขา้ ไปจบั กมุ ผตู้ อ้ งหาภายในหอ้ ง ฝ่ัง นนั้ มีมากกวา่ ตารวจ และตอนนีเ้ ราก็กาลงั เสยี เปรยี บ แตน่ ่ีมนั กเ็ ป็นแค่แผน “หวั หนา้ พวกมนั ปลอ่ ยเดก็ ออกไปหมดแลว้ ครบั ” จงั หวะท่ีพวกมนั กาลงั จะ ลงมอื เก็บหลกั ฐานหลบหนี กม็ ลี กู ว่งิ มาบอก จนพวกมนั ลนแทบจะทาตวั ไม่ถกู “พวกมงึ รอไรกนั วะ มงึ ไปจบั พวกมันทกุ คนกลบั มาด่วนเลย ถา้ ไม่อยากจบ เหก่ นั ท่นี ่ี” 101

ขณะท่ีธัมรงกาลงั หันไปคุยกับลูกนอ้ ง ผมก็ใชป้ ืนกระแทกเขา้ ท่ีก้านคอ ของธัมรงทนั ที “ปล่อยกู พวกมึงคิดหรอ ว่าจะจับกูได้ หึ มีกันแค่นี้ มึงยังอวดเก่ง เหมือนเดิมเลยนะธนิน” “หุบปาก อย่างนอ้ ยตอนนีก้ กู ็จับมงึ ไดแ้ ลว้ กัน มงึ ทากบั คนแบบนีไ้ ดย้ งั ไง มงึ เคยรูส้ กึ ผดิ กบั ส่งิ ท่มี งึ ทาบา้ งไหม” “แตก่ ไู ม่น่าถาม คนอย่างมงึ มนั ไม่ใช่คน มนั จะไปรูส้ กึ อะไร” “หึ กจู ะบอกอะไรใหน้ ะ สง่ิ ท่กี ทู า เขาเรยี กว่าการสงเคราะห์ ชีวิตคนพวกน้ัน อยไู่ ปกไ็ รป้ ระโยชน์ แลว้ ทาไมกต็ อ้ งไปสนใจ ชวี ิตพวกมนั ดว้ ย” “อ๊กั ” ผมชกเขา้ ไปท่ีไปใบหนา้ ของธัมรงหลายครง้ั จนเลือกจากปากไหล ออกมาเป็นสาย “มงึ ยมิ้ หรอ กบู อกใหม้ ึงหบุ หยุดยิม้ ช่วั ของมงึ ” แมผ้ มจะชกมันไปก่ีครง้ั ธัม รงก็ยงั สง่ ยิม้ โรคจิตนน้ั กลบั มา ผมลงหมดั ไปบนใบหนา้ ของธังรงดว้ ยความโกรธ ย่ิง เห็นมนั ยมิ้ กลบั มาแบบนี้ ผมอยากฆ่ามนั เสยี ใหไ้ ด้ “ ธนิน มึงหยุดก่อนเด๋ียวมันไดต้ ายจริงๆ” ดินเขา้ มาหา้ มเพ่ือนสนิทเพราะ เห็นท่าจะไมด่ ี “พวกมงึ คงคิดวา่ มนั จบแลว้ สนิ ะ กจู ะบอกใหว้ ่ามนั ยงั ไมจ่ บง่ายหรอก” ธัมรง พยายามตะเกียกตะกาย ยกหนา้ ขนึ้ มาพดู พรอ้ มกบั ยิม้ เหมือนกาลงั จะป็นผชู้ นะ “ถา้ ไม่อยากใหม้ ันตาย ก็เลือกว่าจะปลอ่ ยกู หรือแลกกบั ชีวิตมัน” ธัมรงค่อยชีไ้ ป ทางดา้ นหลงั ตารวจทกุ นายมองไปตามนิว้ มือนน้ั ชายร่างเล็กท่ีถกู ซอ้ มจนใบหนา้ บวมเขยี วไปหมด เนือ้ ตวั เตม็ ไปดว้ ยบาดแผล และรอยพกชา้ ท่ีบ่งบอกว่าอาจจะถกู ซอ้ มมาก่อนเวลานหี้ ลายช่วั โมง เจา้ ตวั ค่อยๆ ลมื ตาขนึ้ “พ่ีธนนิ ชว่ ย..เมลดว้ ย” 102

บทท่ี 13 คงเพราะปีนีฝ้ นจะดีเป็นพเิ ศษละ่ มง้ั ถงึ ไดเ้ ลน่ ตกทุกวนั แบบนี้ ชีวิตไอเ้ มล ท่ีมี แค่มอเตอรไ์ ซคไ์ อแ้ ดงค่ใู จ ก็เลยตอ้ งลาบาก จะไปไหนทีก็ตอ้ งเดาฟ้าฝนว่าจะตก ไหม แถมตอนกลางคืนก็ยังพ่วงมาด้วยความน่ากลวั ต่างๆ ทาไมชีวิตมันถึงไม่มี ความปลอดภัยอยเู่ ลยนะ เม่อื กะจะรอว่าใหฝ้ นหยดุ ตกก็ดูเหมือนจะไม่มีทีท่า ผมท่ียงั ไม่ได้ทานอะไร ตง้ั แต่เท่ยี ง ทอ้ งของผมตอนนีก้ ็เลยเรียกรอ้ งแข่งกับเสียงฟ้าใหผ้ มรบี หาอะไรลงไป ผมหยิบเสอื้ กันฝนสีเหลืองตวั เก่ง ท่ีช่วงนีใ้ ชเ้ กือบจะทุกวันขนึ้ มาสวม ก่อนจะดึก และฝนตกแรงไปกว่านี้ ผมคงตอ้ งรบี ออกไป ผมขบั รถมาท่ีรา้ นขา้ วของปา้ ท่ีผมเคยมาทานตง้ั แต่วันแรกท่ีมาท่ีน่ี โชคดีท่ี ปา้ ปิดดกึ ก็เลยไดฝ้ ากทอ้ งไว้ ผมน่งั ทานอย่สู กั พกั ฝนก็กระหน่าลงมาอีกครง้ั ดทู ่า คงตอ้ งน่งั รอจนกว่าฝนจะซา “ครืด..” เสยี งส่นั จากโทรศัพทด์ งั ขนึ้ เป็นเบอรแ์ ปลก ท่ีผมไม่ไดเ้ มมไวโ้ ทร เขา้ มา ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มากดรบั สาย “ฮลั โหลครบั เมลพดู ครบั ” ปลายสายเงียบไม่พดู ไม่มีเสยี งตอบรบั กลบั มา “ฮลั โหล” ผมลองพดู กบั ปลายสายอกี ครง้ั “พ่ีเมล ชว่ ยยอดดว้ ย” “ ยอด เป็นอะไรรเึ ปลา่ ทาไมเสยี งส่นั แบบนนั้ ” เป็นยอดท่โี ทรเขา้ มา ไม่รูเ้ กิด เรอ่ื งอะไรขนึ้ จ่ๆู กโ็ ทรมาขอความชว่ ยเหลอื แถมเสยี งยงั ส่นั แบบนน้ั อกี ” “ยอดไดย้ ินพ่ไี หม เป็นอะไร เกิดอะไรขนึ้ ” “ ฮอื .. พ่ีเมล ผมถกู จบั ตวั ไปขายบรกิ าร ผมไมร่ ู้ ผม..” 103

“ยอดใจเย็นๆ แลว้ บอกพ่ีมาท่ีน่นั ท่ไี หน แลว้ พวกมนั ทาอะไรยอดรยึ งั ” “ผมไม่แน่ใจ แต่มันรา้ งมากๆ ผมเห็นแค่สญั ลกั ษณโ์ รงพยาบาลครบั พวก มนั ยงั ไม่ทาอะไรผมครบั แต่คนท่ีน่ีเขาโดนเกือบหมดเลย ผมจาไดว้ ่าพวกมนั พามา ท่ีชนั้ 8ครบั ผมจาเลขได้ พ่ีเมล.. ยอดกลวั มาช่วยยอดดว้ ย” “โอเค ยอดใจเย็นตง้ั สติไว้ แลว้ ..” “ฮะ..ฮือ พ่ีแลว้ ผมตอ้ งวางแลว้ ผมขโมยโทรศพั ทพ์ วกมนั มาใช้ พ่ีตอ้ งมานะ ช่วยผมดว้ ย” ยอดกดวางสายโดยท่ีผมยงั ถามไม่เสรจ็ เสยี งรอ้ งไหก้ ่อนนอ้ งจะตัดสาย ไป นนั้ มนั ทาผมจะจะขาดใจไปดว้ ย ตอนนีผ้ มลนไปหมด ไม่รูว้ ่าจะตอ้ งทายังไง คิดไม่ ออกวา่ จะเรม่ิ จากจดุ ไหน ไมค่ ิดเลยว่ามนั จะเกิดกบั คนใกลต้ วั แบบนี้ “ โรงพยาบาลรา้ ง ช้ัน8” สาบานไดเ้ ลยว่าในหัวผมตอนนี้ มีอย่ทู ่ีเดียว ไม่รู้ ว่ามันเร่อื งบังเอิญ หรืออะไรกันแน่ แต่จะใหผ้ มคิดยงั ไง ผมก็คิดไม่ออกนอกจาก โรงพยาบาลนน้ั จรงิ ๆ เรว็ กว่าความคิดก็ตวั ผมเน่ียแหละ รูต้ วั อีกทีก็ขบั มาจนถึงโรงพยาบาลรา้ ง แห่งนีจ้ นได้ ก่อนจะมาถึงท่ีน่ี ผมแทบจะไปถึงสถานีตารวจแลว้ ดว้ ยซา้ แต่พอมา คดิ ดู ถา้ พ่ธี นินเขากาลงั จดั การเรอ่ื งนีอ้ ยู่ มนั จะพงั ไปกนั หมดไหม ผมไดแ้ ต่คิดซา้ ไป ซา้ มา สดุ ทา้ ยกม็ ายนื อย่ตู รงนเี้ หมือนคนโง่ๆ คนหน่งึ แต่ผมก็ไม่รูจ้ ะทาอย่างไรแลว้ จรงิ ๆ ผมเป็นห่วงนอ้ งมากดว้ ย มนั เสย่ี งมาก แตผ่ มกค็ งตอ้ งลอง ผมจอดรถไอแ้ ดงไวข้ า้ งทาง และเดินเลาะตามถนนบริเวณโรงพยาบาลไป เร่อื ยๆ เพ่ือหาช่องทางเขา้ ไป ฝนท่ีตกลงมาทาให้ บดบงั เสน้ ทางจนผมเกือบมอง อะไรไม่เหน็ แตถ่ งึ อยา่ งนน้ั ผมกย็ งั ไมถ่ อดใจท่ีกลบั ไปตอนนี้ 104

105

ผมเดินมาจนเกือบจะถึงข้างหลงั โรงพยาบาล ผมสงั เกตเห็นรอยรา้ วตรง กาแพงท่มี ตี น้ ไมเ้ ลอื้ ยบดบงั เอาไว้ ผมถอดชดุ กนั ฝนสีเหลอื งเด่นทิง้ และจัดการเอา เครอื ไมพ้ วกนนั้ ออก กาแพงขา้ งลา่ งมนั รา้ ว ผมใชเ้ ทา้ ยันไปสองสามครงั้ มนั ก็แตก ออกมา โชคดีท่ีผมตัวเล็ก เลยพอท่ีจะลอดผ่านช่องว่างนีส้ ุดท้ายผมก็เขา้ มาได้ สาเรจ็ ผมมงุ่ หนา้ เดินไปท่ีตึกท่ี 2 ทนั ที ตอนนีผ้ มไดแ้ ต่ภาวนาว่า อย่าไดใ้ หใ้ คร มาเจอตอนนีเ้ ลย ทางเขา้ ตรงบนั ไดหนไี ฟ เป็นท่ที ่ีผมแอบใชเ้ ขา้ กว่าจะถงึ ช้ันท่ี 8 ก็ใชเ้ วลาไป เกอื บ10นาที พอเดินเขา้ มาถึง ขา้ งในนีม้ นั อะไรกนั แน่ ไม่คิดว่าพวกมนั จะทากนั ย่งิ ใหญ่ขนาดนี้ ในนีแ้ ทบจะรวมธุรกิจอย่างว่ามาไวห้ มด มีหอ้ งต่างๆ มากมาย ท่ี พวกมนั ใชห้ ากินกบั ชีวิตคน มีทงั้ หอ้ งอดั คลปิ หอ้ งท่ีเอาไวใ้ หใ้ ชบ้ รกิ าร แค่คิดว่าตอ้ ง มคี นทรมานจากส่งิ เหลา่ นี้ ก็ไม่อยากใหพ้ วกมนั ตายดีกนั เลยสกั คน ผมเดนิ แอบตรงซอกประตขู องบันไดหนีไฟ ไม่รูว้ ่าหอ้ งท่ีพวกมนั ขงั ยอดไว้ คอื หอ้ งไหน แถมบางคนก็มคี นคมุ อย่างหนาแน่ ขนื ออกไป ผมคงไมน่ า่ รอด ผมเดนิ ลงไปอีกชน้ั เพ่ือหาอปุ กรณท์ ่ีพอจะทาใหเ้ ขา้ ไปขา้ งในได้ ผมเดินตรง ไปท่ีหอ้ งเก็บของ โชคดีท่ีมีวิชาการไขกุญแจ เลยแอบงัดเข้ามาไดส้ บาย มองไป รอบๆ หอ้ ง เพ่ือหาอะไรสกั อย่างท่สี ามารถพรางตวั เขา้ ไปได้ ผมเจอชดุ อะไรสกั อยา่ ง มนั ดเู หมอื นชดุ ของช่างซ่อม ไม่แน่ใจเหมือนกนั ว่า เขาใสท่ าอะไร “เอาวะ ลองด”ู ผมหยบิ ชดุ นน้ั มาใส่ ก่อนจะออกจากหอ้ ง แลว้ กลบั ไปท่ีชนั้ แปดตามเดมิ 106

“พ่ีใหญ่ใหม้ าซอ่ มใช่ไหม ” ชายตวั โตท่ีน่งั เฝา้ อยทู่ างดา้ นหนา้ เดินเขา้ มาทัก เขา้ ทางดเู หมือนว่าชดุ นีจ้ ะเป็นของชา่ งจรงิ ๆ “ ใชพ่ ่ี พ่ีใหญ่เรยี กมา” “ไหนอปุ กรณ์ ทาไมมงึ มาตวั เปลา่ ” “เอ่อ.. .มาดไู วก้ ่อนน่ะ จะไดร้ ูว้ ่าใชไ้ รบา้ ง งนั้ ผมไปนะพ่ี” “เด๋ยี ว ขอดบู ตั รผ่านหน่อย” มนั ค่อยเดินเข้ามาใกลๆ้ ผม เงาท่ีสะท้อนตรงกระจกทาใหผ้ มเห็นว่ามัน กาลงั หยิบปืนตรงเอวขนึ้ มา ซวยแลว้ ผมตงั้ สตแิ ลว้ มองไปขา้ งๆ จากนน้ั ก็ “ อ๊กั ..”ชกเขา้ ไปเตม็ ท่เี บา้ ตาของมนั “จบั มนั ! ” “มคี นบกุ เขา้ มา” และหลงั จากนน้ั ผมก็จาไดแ้ คค่ วามรูส้ กึ ท่ีเจบ็ ปวด จนแทบจะอย่ตู ่อไมไ่ หว ผมฟื้นขนึ้ มาจากความเจบ็ ปวด แขนสองขา้ งถกู ผชู้ ายสองคนหิว้ ไว้ ผมปวด ระบมไปหมดจนขยบั แทบไมไ่ ด้ พยามปรบั สายตาใหก้ ลบั มาเป็นปกติ เพราะตอนนี้ มนั พรา่ มวั ไปหมด จนไมร่ ูว้ ่าเกดิ อะไรขนึ้ ผมตั้งสติอยู่สกั พัก ก่อนท่ีสายตาจะกลับมามองเห็น ภาพตรงหน้าคือ เจา้ หนา้ ท่ตี ารวจท่ีจบั คมุ ตวั พวกนีไ้ ว้ และอกี ใบหนา้ ท่ผี มเหน็ อย่ตู อนนี้ พ่ีธนิน เป็นเขาจรงิ ๆ ดว้ ยความกลวั และรา่ งกายท่ีเจ็บปวดอย่างหนัก มนั เจ็บ จนผมตอ้ งพดู คานอี้ อกมา “พ่ีธนิน ช่วยเมลดว้ ย” 107

บทท่ี 14 สายตาของผมก็มองไปท่ีคนท่ีถูกพ่ีธนินจบั จนนอนลงไปกับพืน้ ใช่ เป็นมัน มนั ท่ียิงลงุ สมปอง ผมจานาฬิกาบนขอ้ มอื ของมนั ได้ “ปล่อย ปล่อยกู “ ผมดิน้ จนสดุ กาลังท่ีมีอยู่ ผมอยากว่ิงเขา้ ไปใสห่ นา้ มัน เพราะมันทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้ มันทารา้ ยลุง มันทารา้ ยเด็กดีๆ แบบยอด คน เลวๆ แบบมนั ไม่สมควรตายดี “ปลอ่ ยกดู ิวะ” “อกึ ” พวกมนั ชกเขา้ ท่หี นา้ ทอ้ งของผม จนผมทรงตวั ไมไ่ ดร้ ว่ งลงไปกบั พนื้ “พวกมึงทาไร ปล่อยตวั เขาเด๋ียวนี้!” ธนินตะคอกจนสดุ เสียง ย่ิงเห็นร่าง เลก็ ๆ น่นั รว่ งลงไปกบั พนื้ ใจเขาเหมือนจะขาด “ฮ่า ฮ่า ไม่เคยเห็นหมวดธนินขาดสติขนาดนีม้ าก่อน เด็กน่นั คงสาคัญไม่ นอ้ ยเลยสทิ า่ งน้ั ก็คงเลอื กไดแ้ ลว้ นะสิ ว่าจะปลอ่ ยฉนั ไป หรอื ใหเ้ ดก็ น่นั ไปแทน” “มงึ หบุ ปากไปเลยธมั รง มงึ ถกู จบั ขอ้ หาคา้ มนษุ ย์ และมงึ อย่าคิดว่าครง้ั นีม้ งึ จะรอด” ธนนิ จบั ตวั ของธมั รงกดไปกบั พนื้ จนตวั ส่นั เขาทงั้ โกรธ ทง้ั รงั เกียจ ไม่แมแ้ ต่ จะอยากฟังคาพดู ของมนั สกั คา “หึ มงึ คดิ ว่ามนั จะจบแค่นีเ้ หรอ” “หมวดครบั แยแ่ ลว้ ” ธนินรบั โทรศพั ทจ์ ากตารวจอีกนายมาดู มนั เป็นภาพ จากกลอ้ งวงจรปิด ในนน้ั ปรากฏภาพของเดก็ ท่ีกาลงั คอ่ ยๆ ถกู รมควนั “ เอาไงดีวะ แมง่ เอย้ ยงั มเี ด็กเหลอื อย่”ู ดินโกรธจนคมุ สติไมอ่ ยู่ 108

“มงึ บอกมาว่าเด็กอย่ไู หน” ดินกระชากคอเสอื้ ของธังรงจนขาด ดินชกหนา้ ผตู้ อ้ งหาอยา่ งธงั รงไปหลายหมดั แบบท่ีไมเ่ คยเป็นมาก่อน “พวกแกมีเวลาแค่ 10 นาที ถา้ ไมป่ ลอ่ ยนายใหญ่ เด็กพวกน้ันตาย” “โธ่เวย้ ” ทาไมมนั ตอ้ งเป็นแบบนีด้ ว้ ยวะ “โอเค กยู อมแลว้ ปลอ่ ยเด็กไป” “ธนนิ ” ดนิ เรยี กเพ่ือนสนิทอย่างหมดหวัง เขาเองก็รูว้ ่าน่ีเป็นทางเดียวท่ีจะ ชว่ ยเด็กและผหู้ ญิงได้ แต่เขาก็ทนเห็นธัมรงมนั หลดุ มอื ไปไม่ไดเ้ หมือนกนั และเขาก็ รูด้ ีอย่เู ต็มอก วา่ ถา้ งานนีม้ นั พลาดอกี เพ่ือนสนิทของเขาคงไดห้ นีขาดไปจรงิ ๆ “ยอด” ผมขยับเขาไปดูภาพเหล่านั้น เป็ นยอดจริงๆ ด้วย หน่ึงในคน เหลา่ นน้ั เป็นเด็กท่ีผมรูจ้ กั เป็นอยา่ งดีอย่ดู ว้ ย ภาพท่ีนอ้ งกาลงั ทุรนทรุ ายและสนิ้ หวัง กาลงั อย่ตู รงหนา้ ผม พ่ีขอโทษท่ีอย่ตู รงนีแ้ ลว้ แทๆ้ กลบั ช่วยเราออกมาไม่ได้ พ่ีขอ โทษ “ปลอ่ ยยอดไปเถอะครบั ปลอ่ ยนอ้ งออกมาเถอะ” ผมทรุดคกุ เข่าลงไปกับ พืน้ ยกมอื ขอรอ้ ง ออ้ นวอนพวกมนั ทง้ั นา้ ตา “กูจะนบั หน่งึ ถึงสาม พวกมึงตอ้ งปลอ่ ยตัวกูกับลกู นอ้ งทัง้ หมด แลว้ รโี มท บงั คบั ควนั จะเป็นของพวกมงึ ” “หนง่ึ ..” “สอง...” 109

“จา่ ปลอ่ ยตวั พวกมนั ” “ธนินหยดุ กอ่ น” “ดนู ่ี” ดินย่ืนภาพจากกลอ้ งวงจรปิดมาให้ดู ตอนนีม้ ีกองกาลังบุกเขา้ ไป ภายในหอ้ ง และทาการช่วยเด็กๆ และผหู้ ญิงในหอ้ งนัน้ ออกมาแลว้ เสียงไซเรนดงั สน่นั จากทานดา้ นนอก ตารวจกว่าย่สี บิ นาย ลอ้ มสถานท่ีเอาไวเ้ กอื บหมด “อย่าเขา้ มา ไม่งน้ั เด็กน่ีตาย” ในช่วงเวลาท่ีทกุ คนกาลงั ตกใจ ธมรงก็ลกุ ขนึ้ มารดั คอ ใชป้ ืนจอ่ หวั ผมเอาไว้ “กบู อกอยา่ เขา้ มา” มนั โดนรดั คอแน่กว่าเดนิ จนหายใจไม่ออก ตอนท่ี พ่ีธนินกาลงั จะเขา้ มาช่วย มนั หนั ปืนออกจากหวั ผมแลว้ หนั ไปทางพ่ีธนิน “ถา้ เขา้ มากยู ิงมงึ แน่ ออกไป” มนั ลากตัวผมออกไปเร่อื ยๆ ตามทางเดิน คง คดิ วา่ จะหนรี อดจากการจบั กมุ ไดจ้ ริงๆ “ผมใชจ้ งั หวะช่วงท่ีมันระวงั ตัวจากตารวจ ใชศ้ อกกระแทกเขา้ ไปตรงหน้า ทอ้ งของมนั แรงๆ จนมนั เสยี งหลกั และใชโ้ อกาสนน้ั ว่งิ ออกมา “ปัง!” เสียงปืนหน่ึงนัดดังสน่ันไปท่ัว มือของผมค่อยๆ มีเลอื ดสีแดงไหลออกมา ความเจบ็ ปวดท่ีผมควรจะรูส้ กึ กลบั ว่างเปลา่ มเี พียงเลอื ดจากร่างของอีกคนท่ีว่ิงมา บดบงั ผมไว้ 110

“พ่ีธนนิ ” “จา่ เอารถพบาลเขา้ มาเลย” “ทุกคนเร่งคน้ หาพืน้ ท่ีนีใ้ หห้ มด จบั ตัวผตู้ อ้ งหาออกไป และเร่งหาตัวเด็ก โดยเรว็ ” ผมแทบจะไมไ่ ดย้ นิ และไม่รูแ้ ลว้ ว่าเหตกุ ารณเ์ กดิ อะไรขนึ้ ต่อไป พ่ีธนินยงั คง น่ิงอย่ใู นออ้ มแขนของผม “พ่ีธนิน ไดย้ ินผมไหม ไหนพ่ีสญั ญากบั ผมว่าเราจะไปกิน ขา้ วดว้ ยกนั ไง” “พ่ีรบี ฟื้นขนึ้ มาเลยนะ” “ผมยงั มอี ะไรจะบอกพ่ีตง้ั เยอะ” “พ่ีอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ไม่งน้ั ผมอย่ไู ม่ไดแ้ น่ ผมรอ้ งไหจ้ นเหมือนคนไม่มีสติ ทั้งนา้ ตาท้ังนา้ มูก ไหลออกมาปนกันไป หมด ทาไมกนั ทาไมทกุ คนท่ผี มรกั ถงึ ตอ้ งมาเจบ็ ตวั เพราะผมตลอดดว้ ย “เช็ดนา้ มกู กอ่ นเรว็ มนั ไหลใสห่ นา้ พ่หี มดแลว้ ” “พ่ีธนิน” “น่ีพ่ีแกลง้ ผมเหรอ” ผมตกใจท่ีจ่ๆู เขาก็ลืมตาขนึ้ มา แถมยงั พูดเหมือนคน ไม่รูส้ กึ เจบ็ อกี ดว้ ย “พ่ีไม่ไดแ้ กลง้ โดนยิงจริงๆ แต่มันแค่เฉียดไหล่น่ะ” เขายังมีหน้ามายิ้ม หนา้ ตาเฉยแบบนีไ้ ดอ้ ีกเหรอ 111

“ลกุ เลย ผมนกึ วา่ พ่ีเป็นอะไรไปสกั อีก” “ถา้ ไมแ่ กลง้ หลบั กค็ งไมร่ ูว้ ่ามคี นหว่ งขนาดนี”้ “พอเลย มาใหเ้ มลดหู น่อย พ่ีเจ็บมารเึ ปล่า ทาไมเลือดมันไหลออกมาเยอะ แบบนี”้ “พ่ีไม่เป็นไร เด๋ยี วรถพยาบาลกม็ า” “พ่ีอย่าเป็นอะไรไปอีกนะ แลว้ ก็หา้ มทาแบบเม่ือกีน้ ีอ้ ีก จะเอาตัวมาบังไว้ ทาไม” “ฮ่า ฮ่า พ่ีทาไม่ไดห้ รอก” ตอนนีท้ ่วั ทุกมมุ เต็มไปดว้ ยเจา้ หนา้ ท่ีตารวจท่ีกาลงั เก็บหลกั ฐานทุกอย่าง เน่ืองจากพ่ีธนินไมไ่ ดโ้ ดนกระสนุ เตม็ ๆ แค่เฉียดๆ ตอนเลยปฐมพยาบาลไปกอ่ น “ทาไมแกถงึ ไมบ่ อกฉนั ตอ้ งรอใหท้ กุ คนเดอื ดรอ้ นกอ่ นเหรอ แกถงึ จะคดิ ได”้ คณุ ลงุ คนนน้ั เดินเขา้ มาหาพ่ธี นนิ คณุ ลงุ ท่ใี หน้ ามบัตรผมวนั นั้น และคุณลงุ ท่ีมาช่วยเราวนั นดี้ ว้ ย “พ่อรูเ้ ร่อื งนีไ้ ดไ้ ง” ผมเดาไมผ่ ดิ เขาเป็นพอ่ ของพ่ีธนิน ถงึ จะดไู ม่สนิทกนั เท่าไหร่ แต่ก็พอเดา ไดไ้ มย่ าก “กเ็ ด็กคนนไี้ ง ท่ีโทรบอก” ใช่ครบั ผมตดั สนิ ใจโทรบอกเขา จะใหผ้ มไปแจง้ ความท่ีโรงพัก ก็ไม่รูว้ ่าเกิด อะไรขนึ้ มีเพียงนามบัตรของเขาท่ีติดกระเป๋ าอยู่ สดุ ทา้ ยผมก็ตัดสินใจโทรบอก เร่อื งราวตา่ งๆ ใหเ้ ขาฟัง ท่ีผมทาอย่างนัน้ คงเพราะผมม่นั ใจว่าเขาไม่มีทางทารา้ ย พ่ีธนินละมงั้ 112

“คงแลกเยอะสินะครบั ถึงยอมมาช่วยแบบนี้ ไม่กลวั แลว้ เหรอครบั พ่อเคย ถามดว้ ยเองไหม ถา้ คนท่ที าวนั นไี้ มใ่ ชผ่ ม พอ่ จะยอมมาชว่ ยรเึ ปลา่ ” “สดุ ทา้ ย พอ่ ก็ยงั ไมร่ ูส้ กึ อย่ดู ี เสยี ใจไหมล่ะครบั ท่ีกาลงั จะเสียผลประโยชน์ บางสว่ นไป” “ธนนิ !” “ผมพดู อะไรผดิ ละครบั ถงึ ตะคอกผมแบบนี้ ถา้ พ่อยังเป็นแบบนีอ้ ยู่ เราก็ไม่ นา่ จะตอ่ กนั ติดหรอกครบั ไมว่ า่ ดว้ ยเหตผุ ลไหนกต็ าม” พ่ีธนินพดู จบ เขากเ็ ดนิ ออกไป สว่ นพ่อของเขาก็หนั หลงั กลบั ไปทาหนา้ ท่ีต่อ เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ้ ไม่รูว้ า่ สองคนนมี้ ีเรอ่ื งอะไรคาใจกนั ขนาดไหน ถงึ ผมจะเป็น คนนอกกพ็ อดอู อก สองคนนตี้ ดั กนั ไมข่ าดจรงิ ๆ หรอก 113

บทท่ี15 หน่งึ วนั ผ่านไป ข่าวนีด้ งั สน่นั ไปท่วั ออกข่าวทุกช่องทาง ไม่ว่าจะโทรทัศน์ หรอื ทางโลกออนไลน์ ทกุ อย่างถกู เปิดเผย รวมถึงรายช่ือทกุ คนท่ีมีส่วนเก่ียวขอ้ ง กบั เรอ่ื งนี้ ยอดและเด็กๆ ทกุ คนปลอดภัย แต่ถึงแมจ้ ะออกมาได้ สภาพร่างกายของ บางคน ก็ยังไม่กลบั มาปกติ บางอย่างก็ไม่สามารถเอาคืนกลบั มาได้ พวกเขาน่า สงสาร น่าสงสารจนอยากใหค้ นท่เี ก่ยี วขอ้ งรบั กรรมอยใู่ นคกุ ใหห้ มด ถึงแม้จะโดนเปิดเผย แต่คนท่ีมีส่วนเก่ียวขอ้ งกับเร่ืองนี้ บางคนก็เป็ น นกั การเมอื ง เป็นคนมีอานาจ ไม่รูว้ ่ากฎหมายบา้ นเมืองนี้ จะนาความยตุ ิธรรมมา ใหพ้ วกเขาไดร้ เึ ปลา่ ไม่อยา่ งนนั้ พวกมนั กค็ งรอดเหมือนเดิม และกลบั ไปวนลปู กบั วงจรอบุ าทนอี้ กี ครงั้ “ทาไมยังไม่แต่งตัวอีก” พ่ีธนินเดินเขา้ มาในห้องระหว่างท่ีผมกาลังใช้ ความคิด “น่ีผมแต่แลว้ นะครบั มนั ดูไม่โอเคเหรอ” พอเขาถามอย่างนัน้ ผมก็เร่มิ ชัก กงั วล เราแค่จะออกไปทานขา้ วดว้ ยกนั เอง ผมตอ้ งแตจ่ ดั เตม็ เลยเหรอ “แบบนีก้ ็ได้ แบบไหนพ่กี ไ็ ปกบั เราอยดู่ ี” “เหรอครบั แต่ผมเร่มิ ไมม่ ่นั ใจ ผมไปเปล่ยี นดกี ว่า” 114

เรามาถงึ รา้ นอาหารท่ีจองไว้ ภายในรา้ นจดั แต่ดว้ ยไปและแสงเทียนสสี ม้ ดูโร แมนติก พ่ีธนินเป็นคนจอง ผมไม่คิดว่ามันจะหรูขนาดนี้ นึกว่าจะมากินเลีย้ ง ธรรมดาซะอีก ตอนนีช้ กั เรม่ิ รูส้ กึ เกรง็ ๆ แลว้ สิ “อยากทานอะไรส่งั เลยนะ” เขาบอกผมตอนท่ีพนกั งานนาเมนมู าให้ “งน้ั ผมไมเ่ กรงใจแลว้ นะ พ่ีบอกวา่ จะเลยี้ งนิ” “ฮา่ ฮา่ เต็มท่ีเลย” เขาหวั เราะออกมา แต่ผมก็ยังสงั เกตเห็นว่าแววตาของ เขายงั เศรา้ อยู่ “พ่ีโอเคใชไ่ หมครบั เร่อื งนนั้ ” “อือ้ พ่ีไม่เป็นไร มนั ควรจะเป็นแบบนนั้ อยแู่ ลว้ ” จากการเปิดโปงรายช่อื ผมู้ ีสว่ นเก่ยี วขอ้ ง หน่งึ ในนนั้ ก็เป็นรายช่ือของพ่อพ่ีธ นิน ท่ีเป็นคนมีสว่ นกับรายไดแ้ ละรบั สนิ บน ซ่ึงเขาก็ยอมรับผิดตามกฎหมายทุก อย่าง ซง่ึ ตอนนีก้ าลงั ถกู ดาเนินคดตี ามกฎหมาย ถงึ แมเ้ ขาจะเหน็ ดว้ ยกบั ความผดิ ท่ีพ่อของเขากาลงั ชดใช้ แต่พ่อก็คือพ่อ เขา จะทาตวั ไมเ่ ป็นไรแค่ไหน แตใ่ ครจะรูว้ ่าขา้ งในมนั แตกสลายไปหมดแลว้ “พ่ีธนิน เมลอย่ตู รงนี้ ถา้ พ่อี ยากรอ้ งพ่ีรอ้ งไดเ้ ลยนะ เมลจะอย่ขู า้ งๆ พ่ีเอง” พ่ีธนินค่อยๆ ก้มหนา้ ลง แล้วหยุดน้าตาก็ไหลออกมา ผมลุกขึน้ เดินไปหาเขา 115

กอดเขาไวเ้ บาๆ ไม่รูว้ ่าแบกรับอะไรคนเดียวไวม้ ากแค่ไหน ผมไม่อยากใหค้ นดีๆ แบบเขา ตอ้ งมาเจอจดุ จบแบบนีเ้ หมอื นกนั “พ่ีรูไ้ หม เมลอยากขอบคุณพ่ี สาหรบั ทุกอย่าง ไม่ว่าจะตอนนี้ หรอื เม่ือสิบ กวา่ ปีท่ีแลว้ มนั ก็ยงั เป็นพ่ที ่ีช่วยเมลตลอด” “เรารูแ้ ลว้ ” เขาค่อยๆ เงยหนา้ ขนึ้ มาสบตาผม “ใชค่ รบั เดก็ คนนน้ั ท่ชี ว่ ยเมลเม่ือสบิ กวา่ ปีก่อน คอื คนคนเดยี วกับท่ีช่วยเมล ในตอนนี”้ “เรารูต้ งั้ แต่ ตอนไหน” เขาสบตาผมอยา่ งจรงิ จงั เพ่อื รอคาตอบ” “ตงั้ แต่ท่รี ู้ วา่ คนคนนนั้ คอื พ่อของพ่ีครบั แค่เห็นช่ือผมก็จาไดว้ ่าเขาคือคนท่ี ไปช่วยวนั นน้ั แตพ่ ่ีเถอะจาได้ แตไ่ มย่ อมบอกผม” “ตอนนน้ั ท่ีเราเลา่ ใหฟ้ ัง พ่ีก็ตกใจเหมือนกัน แต่จะใหบ้ อกออกไปตอนนนั้ เราก็คงไม่เช่อื สดุ ทา้ ยพ่ีกค็ ดิ วา่ ต่อใหเ้ รารูไ้ หมหรอื ไมร่ ู้ พ่ีกย็ งั จะอยขู่ า้ งเราอย่ดู ี” ทกุ อย่างดาเนินต่อไป ธัมรงถกู ตดั สนิ จาคุกตลอดชีวิต รวมถงึ พ่อของเขาท่ี โดนขอ้ หาไปดว้ ย แต่ต่อใหพ้ วกมนั เขา้ ไปชดใชก้ รรมในคุก ก็ยังชดใชส้ ่งิ ท่ีพวกมนั ทาไม่ได้ พวกมนั ทาลายชวี ติ และคณุ ค่าของคนคนหนง่ึ ไปแลว้ และไม่มีใครสามารถ นากลบั คืนมาใหพ้ วกเขาไดอ้ กี 116

และสดุ ทา้ ย การตดั สนิ ใจครง้ั ใหมข่ องพ่ธี นิน เขาตดั สินใจเป็นตารวจอีกครงั้ ซ่งึ ผมก็เห็นดว้ ยมากๆ แมว้ งการนีม้ ันจะมีความเน่าเฟะอย่มู ากแค่ไหน ตารวจดีๆ หมดหวงั ไปในทกุ ๆ วนั กย็ งั มอี ยใู่ หเ้ ห็น แตพ่ ่ีธนินกลบั บอกกับผมว่า ถา้ เขากา้ วออกไป และคนอ่ืนๆ ก็กา้ วออกไป ดว้ ยเชน่ กนั สดุ ทา้ ยท่ีพง่ึ ท่ีประชาชนกาลงั คาดหวงั จะกลายเป็นความสญู เปล่าใน ท่ีสดุ เขาไมอ่ ยากเห็นจดุ นน้ั ถา้ เขาออกไป ถงึ วนั นนั้ เขาอยากจะช่วยทุกคนมากแค่ ไหน เขาก็คงแค่ยืนดู เขาจะไม่ทิ้งอาวธุ นีเ้ ด็ดขาด และจะใชอ้ าวุธนีใ้ ห้เต็มท่ี ใน หนา้ ท่ขี องเขา THE END 117

118