note จดหมายถึงมนุษย์

“ง้นั ผมขอทาถามคณุ ไดไ้ หม ว่าถา้ ผมบอกคุณไป คณุ จะทาอะไรต่อ” เขา จอ้ งหนา้ ผมแลว้ ถามมา ซง่ึ ผมกม็ คี าตอบกบั คาถามนีอ้ ย่แู ลว้ “ผมกจ็ ะตามหามนั ใหเ้ จอ หาขอ้ มูลแลว้ ก็แจ้งตารวจ แลว้ เอามนั เขา้ คกุ ให้ ไดไ้ งครบั คดีนีม้ นั ยงั ไมจ่ บสกั หน่อย” “แลว้ ถา้ คนท่ที ามนั เป็นตารวจละ่ ครบั คณุ จะไปแจง้ ใคร” ผมองึ้ กบั คาตอบของเขา มนั หมายความว่าไง “ดึกแลว้ ผมว่าเรากลับกันเถอะ ไวว้ ันหลังผมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟั ง เอาไวค้ ณุ ใจเย็นแลว้ พรอ้ มจะรบั ฟังจริงๆ ผมจะบอกทุกอย่าง ตอนนีก้ ลบั กนั ก่อน ผมไมอ่ ยากใหค้ ณุ ขบั รถแถวนตี้ อนค่ามืด” ในเม่อื เขาพดู แบบนนั้ ผมก็จะทาตามท่ีเขาบอก เอาไวเ้ ขาพรอ้ ม ผมพรอ้ ม แลว้ ค่อยเล่าก็ได้ ตอนนีผ้ มคงใจรอ้ นเกินไปแบบท่ีเขาพูด และเขาก็คงมีเหตุผล ละ่ มง้ั ผมไม่รูอ้ ะไรเลยดว้ ยซา้ จะดอื้ ใหเ้ ขาเลา่ ก็คงไม่ถูก มนั คงเป็นเร่อื งใหญ่เขาถึง ไดก้ ังวลท่ีจะเล่าขนาดนี้ เอาใหผ้ มพรอ้ มท่ีจะรบั ฟังและรบั มือจรงิ ๆ ผมหวงั แค่ว่า ตอนนน้ั เขาจะบอกผมทกุ อย่างกพ็ อ “ ก็ไดค้ รบั ผมรบกวนเวลาคณุ มามาก ตอ้ งขอโทษดว้ ยครบั ” “ไม่ไดร้ บกวนอะไรหรอก ต่อใหเ้ ราไม่เจอกนั วนั นี้ ผมก็กะว่าจะตามหาคณุ อย่ดู ี” “ทาไมครบั ” “ เอาไวพ้ ่ีเลา่ ใหฟ้ ัง ตอนนีเ้ รากลบั ไปพกั เถอะ” ผมกบั เขาต่างกลบั ท่รี ถของตวั เอง เตรยี มตวั แยกยา้ ยกนั กลบั ผมขนึ้ ไปขบั รถ มอเตอรไ์ ซตข์ องตวั เองเพ่อื ท่จี ะกลบั หอ รถของเขาขบั นาหนา้ ผมออกไป น่าแปลกท่ี 49

เสน้ ทางท่ีผมกลบั เป็นเสน้ ทางเดียวกันกับเขา สงสยั ท่ีพกั เขาคงไปทางเดียวกับหอ ผมละมงั้ ผมขบั รถใกลจ้ ะถงึ หอแลว้ แต่ทาไมรถของเขายงั ไปตามเสน้ ทางนีอ้ ยู่ ตรง เขา้ ไปอกี นดิ กถ็ งึ หอของผมแลว้ อย่าบอกนะวา่ เขา.. จๆู่ รถของเขากจ็ อด ผมเลยขบั เขา้ ไปใกลๆ้ เพราะไม่รูว้ ่าเกิดอะไรขนึ้ รเึ ปลา่ “คุณหลงทางหรือครบั ” แต่กลับเป็นเขาท่ีจู่ๆ ก็ถามผมออกมาแบบนั้น ทาไมเขาถงึ ไดค้ ดิ ว่าผมหลงทางกัน “เปลา่ ครบั ผมไม่ไดห้ ลงทาง น่ีทางกลบั หอผม ครบั ” “คณุ พักท่ีน่ีเหรอครับ” เขาชีไ้ ปท่ีหอขา้ งหน้า ซ่งึ ผมก็ไดแ้ ต่พยกั หนา้ เป็น คาตอบ จากนนั้ เขาก็ขบั รถมาท่ีหอพักท่ีผมอย่จู รงิ ๆ ก็คงจะเป็นคาตอบไดแ้ ลว้ ว่า เราสองคนพกั อย่ทู ่ีเดียวกนั เรอ่ื งบงั เอญิ น่ีมนั อะไรกนั แน่ “ผมไม่คิดเลยวา่ คณุ จะพกั ท่ีเดียวกับผม” เขาพดู ระหว่างท่ีเราสองคนกาลงั เดินขนึ้ หอหลงั จากท่ีจอดรถเสรจ็ “น่นั สคิ รบั ผมก็ไมค่ ิดเหมือนกนั ว่าแตค่ ณุ อยหู่ อ้ งไหนครบั ผมอย่4ู 13” “ครบั ผม412” 50

บทท่ี6 ตอนนีเ้ ป็นเวลาเกือบจะ2ทมุ่ ผมอาบนา้ จัดการตัวเองเรยี บรอ้ ย สงสยั เป็น เพราะผมนอนไปแลว้ เม่ือตอนกลางวนั ก็เลยไม่รูส้ กึ ง่วงเลยสกั นิด ผมไปน่งั ท่ีโต๊ะ เครอ่ื งแป้ง จดั การทาครมี บารุงต่างๆ ลงใบหนา้ ไม่รูเ้ ป็นเพราะช่วงนีผ้ มคิดมากไปรึ เปลา่ มองดตู วั เองในกระจกแบบนี้ สงั เกตดีๆ ผมก็โทรมขนึ้ เยอะเลย มีหลายเร่อื ง ใหค้ ิดจนทาใหน้ อนไมห่ ลบั ติดต่อกนั หลายสปั ดาห์ พอมาคิดๆ ดแู ลว้ เขามาอย่ขู า้ งหอ้ งแบบนีก้ ็ดีเหมือนกัน เหมือนระหว่าง เราสองคนมีเร่อื งท่ีตอ้ งข้องเก่ียวกันยังไงไม่รู้ หลายๆ คาตอบก็ดูเหมือนว่าเขาจะ เป็นคนเดียวท่ีตอบผมได้ เหมือนโชคชะตาจะลิขิตใหผ้ มตอ้ งเจอกับเขาอะไรแบบ นนั้ ผมสะบดั ความคิดทกุ อย่างใหอ้ อกไปจากหวั วนั นที้ งั้ วนั แทนท่ีจะไปพักแบบ สบายๆ กลบั มีเร่อื งใหค้ ิดมากมาย พรุง่ นีผ้ มตอ้ งออกไปหางาน ตอ้ งรีบข่มตานอน ใหห้ ลบั และหยดุ ความคิดทกุ อยา่ งเอาไวก้ ่อน “โอย๊ ย” ยงั ไม่ทนั ท่ีจะไดพ้ ัก ระหว่างท่ีลกุ ขาก็ดนั ไปชนกบั โต๊ะเคร่อื งแป้ง ท่ี ติดผนงั อยู่ ผมลม้ ลงไปน่งั กบั พืน้ เพราะความเจ็บ สงสยั พรุง่ นีเ้ ชา้ คงมีรอยชา้ ท่ีหัว เขา่ แน่ ๆ ผมรวบรวมแรงแลว้ ลกุ ขนึ้ ไปขยบั โต๊ะเคร่อื งแป้งใหเ้ ขา้ ท่ี ไมร่ ูว้ า่ พงั รเึ ปลา่ ถา้ เป็นอยา่ งนนั้ คงไดเ้ สยี ตงั คใ์ หเ้ จา้ ของหอ แต่ระหว่างท่ีขยบั โต๊ะอย่นู น้ั สายตาผมดนั ไปเหน็ ซองจดหมายเลก็ ๆ ท่ีหลน่ อยขู่ า้ งลา่ ง ผมหยบิ จดหมายน้นั ขนึ้ มา ดเู หมือนว่า ข้างในจะมีกระดาษอยู่ด้วย ผมค่อยๆ เปิ ดและหยิบกระดาษข้างในออกมา ขา้ งหนา้ กระดาษมเี พียงขอ้ ความสนั้ ๆ ท่ีเขียนว่า “ถงึ คณุ ผเู้ ป็นมนษุ ย”์ 51

ผมเปิดอ่านขอ้ ความขา้ งใน “ถา้ ใครไดเ้ หน็ ขอ้ ความนี้ เด็ก และผหู้ ญิง ถนน ภมู ิรกั ษา โรงพยาบาลเกา่ เราก็มนษุ ย์ คณุ ก็มนษุ ย์ ไดโ้ ปรดช่วยพวกเราดว้ ย” ขอ้ ความในกระดาษถกู เขียนไวแ้ ค่นัน้ แต่ท่ีน่าแปลกใจคือ ลายมือบนขอ้ ความ เหมอื นกบั ว่าคนเขียนนนั้ ใชเ้ วลาเขยี นอย่างรวดเร็ว เพราะลายมือตวดั แทบจะอ่าน ไมอ่ อก เหมือนผมตอนรบี สง่ ขอ้ สอบแตเ่ วลาไมพ่ อ ใจความในกระดาษก็เหมือนจะ บอกแค่สง่ิ ท่สี าคญั ซ่งึ ผมก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่ามันคืออะไร แลว้ เขากาลงั ขอรอ้ งความ ช่วยเหลอื แบบไหน หรอื ไมก่ อ็ าจจะเป็นแคจ่ ดหมายลกู โซ่ หรือชวนเขา้ ลทั ธิ ท่ีคนทิง้ ไวเ้ ลน่ ๆ กไ็ ด้ ผมผบั กระดาษแลว้ เก็บลงไปในลนิ้ ชัก ไม่รูว้ ่ามันสาคัญยังไงเหมือนกัน แต่ ผมเก็บไวก้ ่อน เอาไวถ้ ามเจา้ ของหอ เพราะเขาอาจจะเขา้ ใจขอ้ ความเหลา่ นกี้ ็ได้ เม่ือคืนกว่าผมจะข่มตานอนได้ ก็ปาไปเกือบจะเท่ียงคืน อย่างท่ีบอกว่า วนั นผี้ มมีสมั ภาษณง์ าน ไม่รูว้ า่ จะไดร้ เึ ปลา่ ถา้ ครง้ั นไี้ ม่ได้ ผมคงตอ้ งกลบั ไปทางาน เป็นนกั สบื ตามเดมิ “ขนึ้ มา เด๋ยี วพ่ไี ปสง่ ” คณุ ธนิน จอดรถขา้ งๆ ผม แลว้ ลดกระจกรถลงมาถาม จรงิ ๆ ผมก็ยงั ไม่ชินท่ีเขาแทนตัวเองว่าพ่ี ยงั รูส้ กึ เกร็งๆ ทุกครง้ั ท่ีไดย้ ิน แต่ถา้ ไดฟ้ ัง บ่อยๆ ผมวา่ เด๋ยี วผมกค็ งชนิ ไปเอง “เออ่ .. ไมเ่ ป็นไรครบั เด๋ยี วผมออกไปเรยี กแท็กซ่ีขา้ งหนา้ ” ผมปฏิเสธเขาไป เพราะไม่รูว้ า่ เขาจะไปทาธรุ ะท่ีไหน อาจจะเสยี เวลาไปสง่ ผมเอาได้ “พ่ีไปส่งได้ ขนึ้ มาเถอะ” แต่ถึงอย่างน้ันเขาก็ยังยืนยันจะไปส่งผมใหไ้ ด้ สดุ ทา้ ยผมกไ็ ม่มที างเลอื ก ทาไดเ้ พยี งขนึ้ มาน่งั ตามท่ีเขาส่งั 52

“ใหพ้ ่ีไปสง่ ท่ไี หน” “บริษัทชัยนคร แถวๆ สะพานขาวครับ แต่ถา้ คุณไม่ไดไ้ ปทางนั้น ก็สง่ ผม ตรงแค่สแ่ี ยกกไ็ ดค้ รบั เด๋ยี วผมน่งั วนิ ต่อเขา้ ไปเอง” “พ่ี” “ครบั ” ผมขานรบั เพราะไม่แน่ใจว่าเขาพดู อะไร “เรยี กพ่ีกไ็ ด้ ถือว่าเรารูจ้ กั กนั แลว้ เรยี กคณุ ก็ดจู ะเหนิ ห่างกนั เกนิ ไป” “ออ๋ งนั้ ก็ไดค้ รบั ” “ พ่ีธนิน” ผมหนั ไปมองก็พบวา่ เขายมิ้ ตรงมมุ ปากนิดๆ ดทู ่าจะพอใจท่ีผมเรยี กแบบนน้ั อะไรกนั ผมเหน็ วา่ หนา้ น่งิ มาไดต้ งั้ นาน ไม่คิดวา่ จะมายมิ้ เพราะอะไรแบบนี้ “ทาไมถงึ ไมท่ างานนกั สบื แลว้ ละ่ ” จๆู่ เขากถ็ ามผมออกมา “ไมใ่ ช่ไม่อยากทาครบั แต่ผมแค่คิดว่าผมควรพักกบั งานนีส้ กั หน่อย ตอนนีผ้ มยงั ไม่แนใ่ จเหมอื นกนั วา่ จะทางานออกมาไดด้ ี“ เขามาสง่ ผมถงึ ขา้ งหนา้ ท่ที างาน แถมยงั อวยพรใหผ้ มโชคดอี กี ดว้ ย พอไดม้ า คยุ ดว้ ยจรงิ ๆ ผมรูส้ กึ วา่ เขาก็ไมไ่ ดห้ นา้ กลวั เหมือนวันแรกท่ีเจอกนั ออกจะใจดีดว้ ย ซา้ เหมือนผมจะไดพ้ ่ีชายดีๆ เพ่ิมมาอกี คนแลว้ ถือว่าโชคดที ่ีไดม้ ิตรดๆี มาเพ่ิม “ ผมขอถามไดไ้ หมครบั ทาไมคุณถึงห่างหายจากการทางานไปถึง2ปี แถมประสบการณด์ า้ นนีก้ น็ อ้ ยมากๆ ระหว่างนน้ั คณุ ทาอะไรเหรอครบั ” “เป็นนกั สบื ครบั ” เม่อื ไดย้ ินคาตอบจากผม ทกุ คนก็ตา่ งมองหนา้ กัน ตอนนีผ้ ม รูไ้ ดท้ นั ที ว่าผลมนั จะออกมาเป็นยงั ใครกนั จะอยากไดน้ กั สบื เขา้ มาทางาน พวกเขา คงกลวั ขอ้ เสยี ท่ีอาจจะกระทบพวกเขาก็ได้ ซ่งึ ผมก็เตรยี มใจมายอมรบั ขอ้ นีด้ ี “เรยี บรอ้ ยแลว้ ครบั ทางเราจะสง่ ผลไปทางอเี มล ยงั ไงกข็ อใหโ้ ชคดนี ะครบั ” 53

ผมเดินคอตกออกมาจากบรษิ ัท แค่นีก้ ค็ งไมต่ อ้ งรอฟังผลแลว้ มั้ง ผมคงหมด หวงั กบั งานสายนีแ้ ลว้ จรงิ ๆ “ไงไอห้ มา ทาไมคอตกแบบนน้ั ” “พ่ีเปรม” ผมแบะปากทาท่าเหมอื นจะรอ้ งไห้ ใสพ่ ่ีเปรมท่ขี บั รถมาถงึ พอดี “รบี ขนึ้ รถมา เด๋ยี วรถไดช้ น แลว้ จะแบะไมอ่ อก” “พ่ีคงไม่ตอ้ งถามแลว้ มง้ั วา่ เป็นยงั ไง” “กต็ ามนนั้ แหละครบั ” “เอานา่ อย่าคิดมาก ท่ีบอกจะพกั ยงั ไม่เห็นว่าจะพกั จรงิ ๆ เลย เอาจรงิ ๆ เรา พกั ก่อนกไ็ ด้ ไม่ตอ้ งรบี หรอก สว่ นงานนกั สบื ถา้ พรอ้ มกค็ อ่ ยกลบั มา” “มนั พกั นานไดท้ ่ีไหนกนั เลา่ เงินเมลไดห้ มดพอดี” “เอางไี้ หม ไปทางานกับเพ่ือนพ่ีก่อน เห็นว่ากาลงั หาคนทาบัญชี เป็นบรษิ ัท เลก็ ๆ ถา้ อยากทาฆา่ เวลาไปกอ่ นกบ็ อกพ่ี” “ทาครบั ๆๆ พ่ีบอกเพ่ือนพ่ีไดเ้ ลย งานหนกั เบาผมไม่เก่ยี ง ทาไดห้ มดครบั ” “อา่ ๆ โอเค เด๋ยี วพ่บี อกให้ ยงั ไงเด๋ยี วพ่บี อกอีกที “ขอบคณุ ครบั ” ผมยมิ้ ใหพ้ ่ีเปรมอยา่ งอารมณด์ ี “ใหพ้ ่ีแวะพากินไรก่อนไหม หรอื จะไปกินแถวโรงพยาบาลเลย” “ไปกินแถวนั้นเลยดีกว่าครบั เด๋ียวเลยเวลาเย่ียม” หลงั จากตกลงกันเสร็จ ผมกบั พ่เี ปรมกม็ ่งุ หนา้ ไปท่โี รงพยาบาลเพ่ือเย่ยี มลงุ ทนั ที คณุ ลงุ หนา้ ดูสดใสขนึ้ มากๆ จากครง้ั ก่อน แถมหมอยังบอกอีกดว้ ยว่าลงุ มี การตอบสนองขนึ้ หลายอยา่ ง อกี ไมน่ านคงฟื้นจากอาการโคม่า “คณุ เมลค่ะ” จ่ๆู พยาบาลท่ีดแู ลอาการของลงุ ก็เรยี กผม 54

“แนใ่ จนะคะวา่ คณุ สมปองไมม่ ญี าตทิ ่ีไหน” “แนใ่ จครบั ลงุ แกไม่ครอบครวั ภรรยาก็เสยี ไปนานแลว้ ครบั ” “คอื เม่อื หลายวนั ก่อน มีคนมาทาลบั ๆ ลอ่ ๆ บอกว่าเป็นญาติ ซ่งึ ดิฉันก็จาได้ วา่ ประวตั ิผปู้ ่ วยไม่มญี าตทิ ่ีไหน ก็เลยไมใ่ หเ้ ขา้ พบนะ่ คะ่ ดทู า่ ทางไมน่ า่ ไวใ้ จดว้ ย” จากท่ีพยาบาลพดู มา ทาใหผ้ มนึกถึงคาพดู ของพ่ีธนิน ท่ีบอกว่าลงุ อาจจะ เป็นพยานสาคญั ท่ีรูเ้ รอ่ื งราวของพวกมันก็ได้ อย่างนีย้ ่ิงน่าเป็นห่วง ไม่รูพ้ วกมันจะ วกมาทารา้ ยลงุ ตอนไหน ผมเล่าเร่อื งท่ีพยาบาลบอกใหพ้ ่ีเปรมฟัง ซ่งึ ผมกบั พ่ีเปรมก็ตัดสินใจกันว่า จะจา้ งคนมาเฝา้ ลงุ จนกวา่ ท่ีทกุ อยา่ งจะดปู กติขนึ้ เพราะไมว่ ่ายงั ไง ความปลอดภัย ของลงุ ก็ตอ้ งมากอ่ น “ไม่ตอ้ งคิดมาก ยังไงพ่ีก็มาหาลงุ ทุกวันอย่แู ลว้ แถมในโรงพยาบาลก็มีคน เขา้ ออกตลอดเวลา เป็นเร่อื งยากถา้ หากพวกมันจะลงมือไดง้ ่ายๆ มันไม่เหมือนกบั ในละครหรอกนะ อยา่ กงั วลไปเลย” หลงั จากพ่ีเปรมมาสง่ ท่หี อ ผมก็ไดแ้ ต่มาน่งั คิดมากเร่อื งลงุ ผมกลวั กลวั ว่า พวกมนั จะมาทารา้ ยลงุ จรงิ ๆ ผมตดั สนิ ใจเดินออกไปเคาะประตหู อ้ งขา้ งๆ อย่างนอ้ ยพ่ีธนินก็ตอ้ งรูเ้ ร่อื ง และวนั นผี้ มตอ้ งไดค้ าตอบ ผมเคาะประตไู ปสองครง้ั ประตกู ็ถกู เปิดออก “ผมขอเขา้ ไปไดไ้ หมครบั ผมมเี รอ่ื งจะถาม เร่อื งท่ีเราคยุ กนั ไวค้ ราวกอ่ น” “ออื เขา้ มาส”ิ เขาตอบรบั เป็นการอนญุ าตใหผ้ มเขา้ ไปขา้ งใน 55

ภายในหอ้ งของเขามีขา้ วของมากมาย ท่ีเยอะจนตอ้ งสะดดุ ตาก็คงเป็นกอง เอกสารท่ีวางไวท้ ง้ั บนโต๊ะและขา้ งลา่ ง “ พ่ีทางานอย่รู เึ ปล่าครบั ” ผมถามเขาออกไปเพราะกลวั ว่าจะไม่สะดวกคยุ กบั ผมตอนนี้ “ไม่เป็นไร คยุ ได้ ไปน่งั ท่โี ต๊ะเถอะ” ผมทาตามท่ีเขาบอกไปน่ังรอท่ีโต๊ะ ท่ีดู เหมอื นจะเป็นโตะ๊ ท่ีเขาเอาไวใ้ ชท้ านขา้ ว และทางานไปดว้ ย เพราะมีเอกสารในเต็ม ไปหมด เขาเอานา้ ด่ืมมาวางใหผ้ ม จากนน้ั ก็น่งั ลงเกา้ อีท้ ่ีตรงขา้ มกบั ผม “ เราอยากรูเ้ ร่อื งไหนกอ่ นละ่ ” เขาถามผมออกมา “คนๆ นน้ั เป็นใครครบั ทาอะไร มีอานาจแค่ไหน แลว้ เขาจะทาอะไรลงุ ผมรึ เปลา่ ” ผมถามทกุ ส่งิ ท่ีอย่ใู นหวั ตอนนีอ้ อกไป คนพวกนั้นเป็นใคร ทาไมถึงไดอ้ ยู่ เหนือกฎหมายแบบนี้ มีทางไหนบ้างท่ีจะจับตัวพวกมันได้ ผมอยากรูแ้ ละก็หวัง คาตอบจากคนตรงหนา้ เช่นกนั 56

บทท่ี 7 พ่ีธนินยังคงไม่พูดอะไรออกมา เขาทาหนา้ หนกั ใจอย่สู กั พัก ก่อนจะเร่ิม เลา่ และอธิบายใหผ้ มฟัง “เม่ือ3ปีก่อน ผมทาคดีเก่ียวกับพวกคา้ มนุษย์ ทางานติดตามสืบผทู้ ่ีอยู่ เบือ้ งหลงั จนไม่ไดพ้ กั ทกุ อย่างดาเนนิ ไปเป็นปกติ แต่จุดเปล่ยี นคือผมเร่มิ มาสงั เกต วา่ ตารวจท่ีเคยทาคดนี ีห้ ลายคน มนั จะมีจดุ จบอย่สู องอย่าง” “ อย่างแรกคือถอดใจเพราะสาวถึงตวั คนท่ีอย่เู บือ้ งหลงั ไม่ได้ อย่างท่ีสอง คอื ถกู ดาเนนิ ทางวนิ ยั หรอื เรยี กไปปรบั ทศั นคติ แตส่ ดุ ทา้ ยทกุ คนก็มีจุดจบเดียวกนั คือเลกิ ทาคดีเหลา่ นี”้ “ ผมก็หน่งึ ในนายตารวจ ท่ียังไม่คิดจะถอดใจในตอนนน้ั สืบทกุ อย่าง จนรู้ ตน้ ตอของปัญหา แต่สง่ิ ท่พี บระหว่างการหาตน้ ตอน้นั มันมีเด็ก และผหู้ ญิงจานวน มากท่ียงั เป็นเหย่อื ในคดีเหลา่ นี”้ “มนั ยงั วนลปู ไมไ่ ดร้ บั ความช่วยเหลอื บางคนเป็นคนท่ีมีคดีติดตวั เป็นต่าง ดา้ ว หรอื เด็กท่ีถูกทอดทิง้ พูดง่ายๆ ก็คือเสียงของเขาเปลา่ ประโยชน์ และไม่มีคน ไดย้ นิ ซง่ึ ผมทงิ้ คนเหลา่ นไี้ ม่ได”้ “ผมคดิ จะชว่ ยคนเหลา่ นอี้ อกมาจากพวกนัน้ ตามจบั ลกู สมุนพวกมันไปทีละ นิด แต่ย่งิ ตามสบื มากเทา่ ไหร่ เพ่ือน ลกู นอ้ งของผม ต่างก็ถกู เดง้ ถูกยา้ ยกนั เกือบ หมด หนกั สดุ ก็ตอ้ งออกจากอาชีพตารวจ” 57

“คณุ ฟังมาถงึ ตรงนี้ คณุ กพ็ อจะตง้ั คาถามแลว้ ใช่ไหมครบั ว่าทาไมทกุ คนถึง ไดม้ จี ดุ จบแบบนนั้ ” “เป็นเพราะคนอยู่เบื้องหลังเป็ นตารวจหรือครับ ท่ีคุณเคยบอกผมไว้” ผมถามเขาออกไป “ในวงการนี้ ทาเงินมหาศาล ตารวจหลายนาย ทาเงินจากการรบั สินบน แทบจะเป็นหลกั ดว้ ยซา้ ทกุ คนพรอ้ มใจมองขา้ มปัญหาแลว้ ก็ปลอ่ ยผา่ น “ “แลว้ คนท่ยี ิงลงุ คอื ใครครบั เก่ยี วอะไรกบั วงการนีร้ เึ ปลา่ ” “ถา้ ถามวา่ เก่ยี วไหม เขาแทบจะเป็นคนท่ีคมุ เกมนีอ้ ย่เู ลยละครบั ลอยหนา้ ลอยตาอยใู่ นวงการนีโ้ ดยท่ีใครไม่สามารถทาอะไรได”้ พ่ีธนนิ เลา่ มาถงึ ตรงนีก้ ็ลกุ ขนึ้ ไปหยิบเอกสาร เขาหยิบแฟ้มสดี าขนึ้ มาแลว้ ย่นื ใหก้ บั ผม “พลตารวจเอก ดารงชยั สวสั ดิว์ ง” ผมอ่านช่ือในประวัติหนา้ แรกท่ีอยู่ ในแฟ้ม ผมรูจ้ กั เขา ไมส่ ทิ กุ คนตอ้ งรูจ้ กั “เขาเป็นนกั การเมอื ง” “ใชค่ รบั เขาคือคนท่คี ณุ เห็นผ่านตาตามหนา้ ทวี นี ่นั แหละ” “เขา เป็นคนท่ียิงลงุ หรอื ครบั ” “ไม่ใช่เขาหรอก คุณลองเปิ ดหน้าถัดไปดู”ผมเปิดเอกสารไปหน้าถัดไป ตามท่ีเขาบอก “ธัมรง สวสั ดว์ิ ง” ผมอ่านช่อื ท่ปี รากฏตรงหนา้ เบาๆ “ครบั ธมั รง สวสั ด์วิ ง ลกู ชายของดารงชยั มนั เป็นคนยิง” 58

ผมอา่ นช่อื ของมนั ซา้ ๆ มนั เองสนิ ะคนท่ที ารา้ ยลงุ คนท่กี ระทืบลงุ จนนอนไป กบั พนื้ แมว้ า่ ลงุ จะออ้ นวอนมนั แคไ่ หน มนั กย็ งั ยิงลงุ แบบไรค้ วามปรานี ผมโกรธจน เผลอกากาป้ันจนจิกผวิ หนงั ตวั เอง “สองคนนจี้ ะบอกว่าเอาผิดไม่ไดก้ ็ไม่ถกู เพราะมนั ไม่เคยมีใครคิดจะเอาผิด พวกมนั เลย คณุ น่าจะรูด้ วี า่ กฎหมายอย่างเดียวทาอะไรพวกมนั ไม่ได้ กฎหมายมนั กก็ บั เหมอื นอาวธุ และตารวจเปรียบเหมือนคนท่ีมีสิทธ์ิท่ีจะใชอ้ าวธุ และถา้ ตารวจ ไมค่ ดิ จะหยิบอาวธุ น่นั มาใช้ กฎหมายมนั เลยเปลา่ ประโยชนอ์ ยา่ งท่เี หน็ ” “คา้ มนษุ ยท์ ่ีว่ามีอะไรบา้ งครบั มนั เร่อื งรา้ ยขนาดนี้ แถมเก่ียวกับมนุษยด์ ว้ ย แลว้ ทาไมถงึ ไมม่ ใี ครคดิ จะทาอะไร” ดารงชยั มันอย่ใู นเบือ้ งหลงั ท่ียากจะสาวถึง ถา้ จะใหเ้ ปรียบเทียบมันก็คง เหมือนคนท่ีรอจ่ายแลว้ ก็รอรบั เพียงอย่างเดียว มันไม่ไดล้ งมือไปทาความผิดเอง โดยตรง แตใ่ ชก้ ลมุ่ อาชญากรรม ท่ีรวมเป็นองคก์ รต่างๆ มากมาย ไปกระทาแทน “พวกมันค้ามนุษย์หลายรูปแบบเลยครบั แต่ใหญ่ท่ีพบคือการบังคับให้ ค้าประเวณี ทั้งถ่ายเป็ นคลิปออนไลน์ ท้ังทาเป็ นโรงแรมเลยก็มี แต่ห้องคลิป ออนไลนม์ ีเงินหมุนเวียนจากการเข้ามาดูเป็นจานวนมากคลา้ ยๆ กับเว็บพนัน ออนไลน์ พวกมนั มเี งนิ ไหลเวยี นอย่ตู ลอด แถมคนสว่ นมากท่ีตกเป็นเหย่ือ ก็คือคนท่ี มีปัญหาทางครอบครวั เด็กเรร่ อ่ น หนีออกจากบา้ น เป็นคนท่ีไรท้ างสทู้ ง้ั นนั้ ” 59

“และแนน่ อนครบั วา่ ทงั้ คา้ มนษุ ย์ ทง้ั พนันออนไลน์ ลว้ นแลว้ แต่มีสองพ่อลกู นีอ้ ยเู่ บือ้ งหลงั ถงึ ทาใหอ้ งคก์ รพวกนีไ้ ม่โดนจบั สกั ที” ผมไดแ้ ต่น่งั ฟังเขาเงยี บๆ ย่งิ ฟังย่งิ รูส้ กึ ว่าแน่นหนา้ อกไปหมด ในขณะท่ีโลก ใบหน่ึงของคนคนหน่ึงถูกกดข่ี ไม่มีทางเลือก แต่โลกของอีกคนกลับมีแต่ ผลประโยชน์ ทาไมคนเรามนั ถงึ เลวไดข้ นาดนี้ ขนาดมนุษยด์ ว้ ยกนั เองแทๆ้ มันยงั ใชเ้ ป็นเคร่อื งมอื ได้ พอฟังพ่ีธนินเล่าแบบนี้ มันทาใหผ้ มนึกยอ้ นไปถึงความทรงทาในวัยเด็ก ตอนนน้ั ผมอย่แู คช่ นั้ ป.3 ในวนั ท่แี มม่ ารบั ผมกลบั จากโรงเรยี นชา้ กว่าปกติ ผมน่ังรอ แมท่ ่สี นามเดก็ เลน่ เหมือนทกุ ๆ ครงั้ ในเวลาตอนเย็นท่ีผคู้ นเร่มิ ทยอยกันกลบั เหลือ เพียงแค่ผมคนเดียวในสนามเดก็ เลน่ จ่ๆู ก็มีรถตมู้ าจอดขา้ งหนา้ ชายสองคนลงจากรถและอมุ้ ผมขนึ้ รถตทู้ นั ที ผมในตอนนน้ั ทงั้ กลวั และตกใจ ไม่รูว้ ่าพวกเขาจะพาไปไหน ไมร่ ูด้ ว้ ยซา้ ว่าน่ันมนั คือ การลกั พาตวั ในรถตมู้ ีเด็กอย่ดู ว้ ยประมาณส่คี น และทกุ คนต่างก็พากนั รอ้ งไห้ พวก มนั จบั เดก็ ทกุ คนมดั มือ มดั เทา้ รวมทงั้ ผมดว้ ย จาไดเ้ ป็นภาพรางๆ ว่าพวกมนั พาไปท่ีหอ้ งหอ้ งหน่งึ ในน้ันมีเด็กอย่ดู ้วยอีก หลายคน ผมทงั้ กลวั และส่นั ไปหมด เชือกท่ีมันใชม้ ัดรดั กับผิวหนงั ของผมจนเลือด ซมึ ออกมา ผมเจ็บและรอ้ งไหไ้ ปพรอ้ มกบั เดก็ ๆ ในนน้ั 60

เด็กผู้ชายท่ีดูอายุจะมากท่ีสุด ขยับเข้ามาหาผม เขาคลายเชือกให้ผม เล็กนอ้ ย และบอกใหผ้ มหยุดรอ้ ง เขากระซิบผมเบาๆ ว่ากาลังจะมีคนมาช่วย หลงั จากนนั้ ไม่ก่ชี ่วั โมง ตารวจก็บกุ เขา้ มาจรงิ ๆ ถา้ วนั น้นั ผมไม่ไดโ้ ชคดี ป่ านนีก้ ็คง มีจดุ จบแบบเดียวกบั ท่เี ดก็ ๆพวกนน้ั กาลงั เจอ “เป็นอะไรรเึ ปลา่ ทาไมถงึ ทาหนา้ เหมือนจะรอ้ งไห้ แบบนนั้ ” พ่ีธนินถามผมออกมา คงเพราะสงั เกตเห็นวา่ มใี บของผมเร่มิ ไมด่ ี จรงิ ๆ ผมเกอื บจะเหมือนเด็กพวกน้ันแลว้ ครบั ตอนเด็กผมเคยถูกลกั พาตวั ผมเร่มิ เลา่ เร่อื งราวของผมใหพ้ ่ีธนินฟัง ไม่รูท้ าไมเวลามันก็ผ่านไปต้งั นานแลว้ แต่ ทกุ ครง้ั ท่ผี มนกึ ถงึ ความกลวั ในตอนนน้ั เหมอื นเป็นความรูส้ กึ ท่ีฝังใจผมมาจนถงึ ทุก วนั นี้ ท่ีนกึ ทไี รก็เหมอื นมนั เพ่ิงเกดิ เม่อื วาน ผมยังจาความรูส้ กึ ตอนนั้นไดเ้ ป็นอย่าง ดี พ่ีธนนิ ลกุ มาขนึ้ มายนื ขา้ งๆ ผม เขาค่อยๆ จบั มือผมขนึ้ มาและลกู มันเบาๆ เป็นการปลอบ “ ไม่เป็นไรนะ ทกุ อย่างมนั ผา่ นมาแลว้ เราเก่งมากๆ ท่ีเติบโตมาไดด้ ีขนาดนี้ ไมต่ อ้ งกลวั ตอนนีไ้ ม่มใี ครทาอะไรเราไดแ้ ลว้ ” คาพดู ของเขาปลอบความกลวั ในใจของผมลงไปไดเ้ ยอะมาก เม่ือเขาเห็นว่า ผมตาแดงก่าเหมือนจะรอ้ งไห้ เขากเ็ ปลย่ี นจากลบู มอื มาเป็นกอดเบาๆ และลบู หลงั 61

แทน ตอนนีผ้ มรูส้ กึ ว่าผมค่อยๆ กลบั มาโลกปัจจุบนั แลว้ ปกติทกุ ๆ ครง้ั ท่ีผมนึกถึง มนั ผมจะด่งิ อย่กู บั ความกลวั นนั้ เป็นเวลานาน แต่พอมีคนมาบอกว่ามันผ่านไปแลว้ แลว้ ผมเติบโตมาได้ มันเลยเหมือน เป็นการดงึ ผมกลบั ขนึ้ มา จากความทรงจารา้ ยๆ เหลา่ นน้ั บรรยากาศทกุ อยา่ งกลบั มาเป็นปกติ ผมรวบรวมสติแลว้ กลบั มามีใบหนา้ ท่ี ปกติแบบเดมิ ผมไดร้ ูท้ กุ อย่างท่สี งสยั และแรงจงู ใจท่คี นพวกนนั้ อยากจะฆ่าลงุ “เราไม่มีทางท่ีจะจับพวกมันได้เลยเหรอครบั ” ถึงแม้พวกมันจะมีอานาจ ขนาดไหน แตม่ นั จะไม่มีสกั ทางเลยเหรอ ท่ีพวกมนั จะไดร้ บั โทษ “จรงิ ๆ ผมคดิ วา่ มนั พอมที าง” 62

บทท่ี 8 พ่ีธนินลุกขึ้นเดินไปท่ีโต๊ะทางาน สกั พักเขาก็กลับมาพร้อมกับเอกสาร มากมาย เขาย่นื เอกสารพวกนนั้ มาใหผ้ ม เอกสารพวกนเี้ ป็นขอ้ มลู ของ ธัมรง สวสั ดว์ิ ง ลกู ชายของนกั การเมืองคนนน้ั ในเอกสารโยงขอ้ มลู บคุ คลท่ีมสี ว่ นไดส้ ว่ นเสยี ของบรษิ ัทๆ หนง่ึ พอผมอ่านช่ือบรษิ ัท ก็พบว่าเป็นบริษัทท่ีมาจา้ งใหพ้ วกผมสืบค้นทุจริต น่นั ก็คือของส.ส.วิชัย แสดงว่า บรษิ ัทนมี้ นั ไม่ไดม้ แี คก่ ารสง่ ออกสารเสพติดอยา่ งท่เี ห็น ผมเงยหนา้ ขนึ้ ไปมองเขาเพราะไมเ่ ขา้ ใจ จบั ส.ส.วิชยั แลว้ แต่มนั จะจับพวกท่ี เหลอื ไดย้ งั ไง “คณุ ดตู รงนี”้ เขาชไี้ ปท่ีเอกสารอีกแผ่น “น่ีเป็นเอกสารท่ีผมแอบนาออกมา จากขอ้ มลู ท่ีลงุ คณุ ให้ กอ่ นท่ีตารวจจะทาลายหลกั ฐานทิง้ ” ถา้ เราตามหาเด็กกล่มุ นี้ ท่ีถกู พวกมนั จบั ตัวไป เราจะสาวไปถึงตวั ธัมรงได้ ทันที เพราะเด็กกลุ่มเป็ นกลุ่มท่ีธัมรงมันกาลังหาผลประโยชน์ให้ตัวมันเอง โดยเฉพาะ มนั จบั เด็กกลมุ่ นมี้ าเพ่ือขายใหก้ บั เศรษฐีชาวต่างชาติ เป็นการขายเด็ก ไม่ก่คี น ท่ีมนั จะไดเ้ งนิ มหาศาล “ขายเด็ก ผมไม่เขา้ ใจ พวกมันจะขายเด็กไปทาไมกนั แลว้ เศรษฐีพวกน้ัน มนั จะซอื้ เดก็ ไปทาในจานวนเงนิ มหาศาล” 63

“พวกมนั ไม่ไดซ้ อื้ แค่ตวั เดก็ แตม่ นั รวมถงึ อวยั วะขา้ งในดว้ ย เศรษฐีพวกน้ัน ถา้ ป่ วยแลว้ หาอวยั วะไมไ่ ด้ ทางเดียวท่ีพวกมันทา ก็คือซือ้ เถ่ือนจากคนเป็นๆ แบบ นีแ้ หละ” โหดเหีย้ ม ไม่มีคาไหนท่ีใหพ้ วกมนั ได้ นอกจากคานี้ เลวท้ังคนซือ้ เลวทั้ง คนขาย ผมไมเ่ คยคิดเลยว่ามนั จะมอี ะไรแบบนีอ้ ยบู่ นโลก พวกมนั ไม่มีความเป็นคน กนั เลยสกั นิด “ เพราะอย่างนนั้ เราตอ้ งถงึ รูใ้ หไ้ ดก้ ่อนว่าเดก็ ๆ กลมุ่ นถี้ กู จับอย่ทู ่ีไหน เราถึง จะจบั ธมั รงมนั ได”้ “เราแจง้ ตารวจ ไมไ่ ดเ้ หรอครบั เราจะทากนั เองไดย้ งั ไง” “แจง้ ไดค้ รบั แตม่ นั ไม่ใช่ทกุ คน และตอนนีพ้ วกเราก็มีตารวจท่ีไวใ้ จไดต้ าม เรอ่ื งนีก้ นั อย่”ู “ พ่ีไมไ่ ดอ้ อกจากตารวจใชเ่ หรอครบั ทาไมถงึ ตามสบื เรอ่ื งนีไ้ ด”้ พ่ีธนินยิม้ เบาๆ ใหก้ ับคาพูดผม ก็ผมอดสงสยั ไม่ไดน้ ิ เขาบอกว่าออกจาก การเป็นตารวจแลว้ แต่ภายในหอ้ งของเขากลบั มีขอ้ มูลมากมายเก่ียวกบั คดี แลว้ อย่างนจี้ ะใหผ้ มเช่อื ไดย้ งั ไงว่าเขาไมไ่ ดเ้ ป็นตารวจแลว้ “มนั เป็นแผนเหรอครบั ” ผมย่นื หนา้ เขา้ ไปใกลๆ้ เพ่ือถามเอาความม่นั ใจ “โอย๊ .. แลว้ พ่ดี ดี หนา้ ผากผมทาไมเน่ยี ” “ก็ใครใชใ้ หม้ นั สงสยั เกง่ ไปหมด” 64

“งนั้ กจ็ รงิ นะส”ิ “ผมยงั สบื เรอ่ื งนีอ้ ย่างเปิดเผยไม่ได้ อีกทง้ั ข่าวลือท่ีว่าผมออกจากตารวจก็ แพรอ่ อกไปทงั้ โรงพกั ผมเลยใชโ้ อกาสนีส้ บื เรอ่ื งนีไ้ ปดว้ ยเลย” “ตอนนีผ้ มยงั เป็นตารวจอย่กู จ็ รงิ แตอ่ กี ไม่นานกค็ งไม่ใช่แลว้ ผมตัดสนิ ใจจะ ออกจากอาชีพจรงิ ๆ” “ผมถามไดไ้ หมครบั ว่าทาไมพ่ถี งึ อยากออกจากการเป็นตารวจ” จรงิ ๆ คนเป็นตารวจมักจะดูม่ันใจและรกั ในอาชีพตวั เองเสมอ แต่พ่ีธนิน กลบั ไมเ่ ป็นแบบนน้ั เลย เขาดไู มม่ ีความสขุ ไม่รูส้ ิ ผมก็แคร่ ูส้ กึ แบบนัน้ ซ่งึ มันอาจจะ ไม่ใชก่ ็ได้ ท่ีผมถามไปก็เพราะไมอ่ ยากคดิ แทนเจา้ ตวั “พ่ีแค่รูส้ กึ ว่าตวั เองโดนบบี บีบใหเ้ ขา้ ไปในระบบแบบนนั้ พ่ีกลวั กลวั ว่าสกั วนั จะกลายเป็นคนแบบนนั้ จรงิ ๆ กลวั วา่ สกั วนั พ่จี ะเป็นคนทามนั เอง” “แลว้ พ่เี ป็นแบบนนั้ รยึ งั ครบั ” “พ่ีกลวั ผิดหวงั ในตวั เองใชไ่ หม” ผมจอ้ งหนา้ เขาแลว้ ถามออกไป แววตาของ เขาเหมือนจะเป็นคาตอบใหผ้ มอย่างดี “พ่ีอย่ากลวั เลยนะ แค่นีพ้ ่ีก็เก่งมากๆแลว้ ครบั และผมเช่ือว่าพ่ีจะไม่เป็น แบบนน้ั แนน่ อน แต่ถา้ พ่อี อกไปจรงิ ๆ พ่ีไดต้ งั้ คาถามกบั ตวั เองรยึ งั ครบั ว่าตอนนนั้ พ่ี จะไม่เสยี ใจกบั มนั รเึ ปลา่ ” “แต่ผมเสยี ใจครบั เสยี ใจท่ีตารวจดๆี กาลงั จะหายไปอกี คน” พ่ีธนินฟังผมพดู โดยไม่โตแ้ ยง้ อะไร ผมไม่รูว้ ่าเขาเจออะไรมาบา้ ง และผมก็ ไม่มีสทิ ธ์ิตดั สนิ อะไรเขาดว้ ย เพียงแต่ผมแค่อยากบอกใหเ้ ขาไดฟ้ ังว่าท่ีผ่านมาเขา ไดท้ ามนั เตม็ ท่แี ลว้ และผมไม่อยากใหเ้ ขาตอ้ งมาเสยี ใจทีหลงั “ผมจะอยขู่ า้ งๆพ่ีเองครบั ผมจะช่วยพ่ีตามหาเดก็ กลมุ่ น้ัน 65

พ่ีธนนิ เช่อื ใจไอเ้ มลไดเ้ ลย” ผมยกมอื ทงั้ สองขา้ งขนึ้ มาเป็นกาป้ัน เป็นการบอก วา่ สู้ ๆ เพ่ือเรยี กกาลงั ใจเขากลบั คนื มา “โอ๊ยพ่ดี ีดหนา้ ผากผมอีกทาไมเน่ยี ” “ไมต่ อ้ งเลย เร่อื งนีอ้ นั ตรายเกินไป ปลอ่ ยใหเ้ ป็นหนา้ ท่ขี องตารวจก็พอ” “อะไรกนั ผมนกึ ว่าเราลงเรอื ลาเดียวกนั แลว้ ซะอีก” “แค่นีเ้ ราก็ช่วยพ่ีไว้เยอะแลว้ ถา้ เราไม่ไดเ้ จอกัน และพ่ีไม่ไดข้ อ้ มูลจากลุง สมปอง พ่ีก็ไม่รูว้ ่าจะมาถึงตรงนีไ้ หม อาจจะพับทกุ อย่างเก็บไว้ แลว้ เดินออกไป นานแลว้ กไ็ ด”้ พ่ีธนินคดิ ว่าการเจอกนั และเร่อื งราวต่างๆ ทาใหเ้ ขาไม่ยอมแพ้ แต่เช่ือไหม ครบั เวลาผมมองดวงตาคนู่ น้ั มนั ไม่ไดท้ าใหผ้ มรูส้ กึ แบบน้นั เลย ดตู าท่ีเต็มไปดว้ ย ความมงุ่ ม่นั แบบนน้ั ตอ่ ใหพ้ วกเราไมเ่ จอกนั เขาทาแบบนอี้ ย่ดู ี “เราจะดตู อ่ ก็ไดน้ ะ พ่ีขอตวั ไปทางานต่อก่อน” เม่อื ไดร้ บั อนญุ าตใหอ้ า่ นขอ้ มลู พวกนีไ้ ด้ ผมจึงอ่านประวัติของพวกมันไปที ละหนา้ ในประวตั พิ วกนี้ ไม่มีขอ้ มลู อะไรท่ีบอกตรงๆ ว่าพวกมันทาผิดกฎหมาย มี เพียงแตร่ ายรบั รายจา่ ยท่ีดยู งั ไงกร็ ูว้ ่ามนั ผิดปกติ “เด๋ียวผมเก็บให้นะครบั ” ผมหันไปบอกพ่ีธนินท่ีกาลงั วุ่นอยู่ท่ีหนา้ จอ คอมพิวเตอร์ ผมหยิบเอกสาร เกบ็ เขา้ ไวด้ ว้ ยกนั เพ่ือจะนาไปไวท้ ่ีเดิม ไม่รูว้ ่าเขาหา ขอ้ มลู ขนาดไหน หอ้ งของเขาถงึ ไดเ้ ตม็ ไปดว้ ยเอกสารแบบนีแ้ ทบจะทกุ มมุ “วางตรงนไี้ ดใ้ ช่ไหมครบั ” “อือ้ ตรงนน้ั แหละ 66

ผมนากระดาษเอกสารไปวางไวท้ ่ีชน้ั ตามเดิม แต่ก่อนท่ีจะวางเอกสารท่ีอยู่ ในมือ ตาของผมกเ็ หลอื บไปเห็นซองจดหมาย มนั มลี กั ษณะคลา้ ยกบั จดหมายท่ีผม เจอเม่อื วนั กอ่ นท่ีหอ้ งของผม หนา้ ซองถกู เขียนไวป้ ระโยคเดียวกนั คือ ‘ถึงคณุ ผเู้ ป็น มนษุ ย’์ ผมหยิบจดหมายนน้ั ขนึ้ มาและเปิดดูขอ้ ความขา้ งใน ‘ไม่มีใครรู้ ไม่มีใคร เห็น ไม่มใี ครไดย้ นิ แมก้ ระท่งั เสยี ง ตวั ฉนั ท่ีไม่รูว้ ่าอย่ทู ่ีไหน แต่ไดโ้ ปรด ไดโ้ ปรดช่วย เราดว้ ย’ ขอ้ ความในจดหมายเขียนไวแ้ บบน้ัน ผมว่ามนั ไม่ปกติแลว้ ดูจากลายมือ แลว้ จดหมายทง้ั สองฉบบั นตี้ อ้ งเป็นคนคนเดียวกนั ท่ีเขียนแน่ๆ ผมม่นั ใจ แลว้ ทาไม หอนีถ้ งึ มจี ดหมายพวกนีถ้ กู ซอ่ นไว้ มนั เป็นคาถามท่ีขนึ้ มาในหวั ของผมตอนนี้ “จดหมายนีห้ มายความว่าอะไรครบั ” ผมหนั ไปถามพ่ีธนินท่ีกาลงั น่งั อ่าน เอกสารอยทู่ ่ีเดมิ เขาเดินมาหาแลว้ หยบิ กระดาษจากมือผม” “จดหมายจากเด็กท่ีเคยถูกจับไว้ในหอนี้ ผมก็ยงั ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร เหมอื นกนั แต่ท่ีแนๆ่ คือเป็นหนง่ึ ในเหย่อื การคา้ มนษุ ยข์ องไอธ้ มั รง” “หอนี้ หมายความวา่ อะไรครบั มนั เคยเป็นท่ีแบบนัน้ เหรอ”เขาพยกั หนา้ ให้ ผมแทนคาตอบ “เม่ือประมาณ3ปีทีแลว้ น่ะ พวกมันเคยจับเด็กมาไวท้ ่ีหอนี้ พวกผมบุก จบั กมุ เขา้ มาท่นี ่ี แต่มาชา้ ไป เหลอื เพียงเด็กแค่บางส่วนท่ียงั อยู่ พวกมันส่งเด็กส่วน ใหญ่ออกไปกอ่ นท่เี ราจะมาถงึ หลงั จากน้นั หอนีก้ ็ถูกยึดและขายทอดตลาดอย่างท่ี เห็น” “3ปีท่ีแลว้ เหรอ... พ่ีคดิ ว่าเขาจะยงั อย่ทู ่ีเดมิ ไหมครบั ” “หมายความว่ายงั ไง” 67

บทท่ี 9 ผมเดนิ กลบั เขา้ มาท่หี อ้ งของตวั เอง เดนิ ไปยงั ลนิ้ ชักท่ีผมเก็บจดหมายน้นั เอาไว้ ผมหยบิ จดหมายนนั้ ขนึ้ มาเปิดดู ไม่ผิดแน่คนเขียนคือคนคนเดียวกนั ไม่รูว้ ่า จดหมายทง้ั สอง เขยี นห่างกันนานแค่ไหน ไม่รูว้ ่าสถานท่ีท่ีถูกเขียนไว้ จะใช่แบบท่ี ผมคิดรเึ ปลา่ ผมเดนิ กลบั มาท่หี อ้ งของพ่ีธนิน นาจดหมายท่ีผมเจอย่ืนใหเ้ ขา เขาดตู กใจ กบั ขอ้ ความขา้ งไหนไม่นอ้ ย เราคดิ เหมอื นกนั วา่ น่คี ือเบาะแสชิน้ สาคญั ท่ีอาจจะทา ใหเ้ จอคนท่ถี กู ธัมรงจบั ตวั ไว้ “ดนิ มงึ มาท่หี อ้ งกดู ว่ น” พ่ีธนนิ รบี โทรหาเพ่ือนช่ือดิน ท่ีน่าจะเป็นตารวจเหมือนกนั ใหม้ าหา ตอนนี้ เขาดูรอ้ นรนเหมือนคนใจรอ้ น ไม่รูว้ ่าเขาหาแหลง่ กบดานของพวกมนั มานานแค่ ไหน ถ้าส่ิงนีค้ ือส่ิงท่ีนาไปสกู่ ารจับตัวพวกมันได้ ก็ไม่แปลกท่ีเขาจะดูรอ้ นใจได้ ขนาดนี้ เวลาผ่านไปสกั พักคนช่ือดินก็มาถงึ เขาตัวสงู พอๆ กับพ่ีธนิน แต่สีผิวดจู ะ แทนกว่า หนา้ ตาหลอ่ เหลา เรยี กไดว้ า่ ความหลอ่ สองคนนีไ้ ม่นอ้ ยหนา้ กันเขาหนั มา สบตาผมท่นี ่งั อยใู่ นหอ้ งของพ่ีธนนิ ผมยมิ้ ใหเ้ ขาอย่างเป็นมติ ร “ สวสั ดคี รบั ผมเมล” ผมยมิ้ ใหเ้ ขากวา้ งขนึ้ และกลา่ วทกั ทายเขา “คนท่ใี หข้ อ้ มลู เราตอนจบั ส.ส.วชิ ยั ” เม่อื เหน็ วา่ เพ่ือนทาหนา้ สงสยั พ่ีธนินจงึ แนะนาคนท่ีน่งั อย่ใู นหอ้ งอีกครงั้ ดินดเู ขา้ ใจเขาพยกั หนา้ ตอบรบั ตามคาพดู ของเพ่ือน 68

“พดู ได้ นอ้ งเป็นพวกเดยี วกบั เรา” เม่ือเห็นว่าเพ่ือนของตวั เองเงียบ ธนิ นจงึ เอ่ยออกมาเพ่ือใหเ้ พ่ือนสบายใจ เขาสองคนสืบคดีนีจ้ ะเรยี กว่าอย่างลบั ๆ ก็ถูก เพราะถา้ เม่ือไหรท่ ่ีเร่ืองนีไ้ ปถึงหูตารวจท่ีไดป้ ระโยชนจ์ ากเร่อื งนี้ เขาสองคนก็จะ ทางานกนั ลาบาก อีกท้ังตอนนีต้ ารวจหลายนายเขา้ ใจว่าธนินโดนพกั งาน และกาลงั จะออก จากการเป็นตารวจตามขา่ วลอื ทาใหต้ ารวจท่ีพัวพนั กับคดีเหลา่ นีช้ ะล่าใจกันเกือบ หมด ถือว่าเป็นการเปิดทางใหเ้ ราทางานกนั ไดส้ ะดวกก็ว่าได้ “กขู อดจู ดหมายท่ีมงึ บอกหนอ่ ย” ดนิ หยบิ จดหมายท้งั สองฉบับขนึ้ มาดู อันแรกเขาเคยเห็นแลว้ เพราะธนิน เอาใหด้ ทู งั้ แตว่ นั ท่เี จอ เราทง้ั ครู่ ูด้ ีว่ามนั คอื จดหมายจากคนท่ีเคยถกู กักขังไวท้ ่ีน่ี แต่ มนั ก็สบื อะไรตอ่ ไมไ่ ด้ เพราะจดหมายไม่ไดบ้ อกขอ้ มลู อะไรไวเ้ ลย แตจ่ ดหมายอนั ท่สี องน่ีสิ ทงั้ ถนนภูมิรกั ษา ทงั้ โรงพยาบาลเก่า ดูท่าจะเป็น ขอ้ มลู สาคญั เลยทเี ดยี ว ถนนภูมริ กั ษา ผมทวนช่ือถนนในหัวไปมา ย่ิงพดู ก็ย่ิงคนุ้ ผมหยิบโทรศัพท์ ขนึ้ มาเพ่ือเปิดแผนท่ดี ู ผมพิมพช์ ่อื หมบู่ า้ นเกา่ ท่เี คยอย่ขู องผมลงไป มีจริงดว้ ย ถนน ภูมริ กั ษา บา้ นเก่าท่ีผมอยู่ อย่หู ่างจากตรงนีพ้ อสมควร พอมานกึ ๆดผู มก็จาไดว้ ่าแถว นนั้ มีโรงพยาบาลเกา่ จรงิ ๆ ไม่รูว้ ่าใช่ท่ีเดียวกนั ไหม หรือมนั อาจจะแค่บงั เอิญผมก็ แนใ่ จเหมอื นกนั “ เราจะเอายงั ไงกนั ตอ่ ” หมวดดนิ ท่นี ่งั เครยี ดมาสกั พกั ถามขนึ้ มา “กค็ งตรงตามหาสถานท่ีตามท่ีไดจ้ ากเบาะแส” “เอ่อผมไม่รูว้ ่าใช่ไหม แต่เหมือนว่าผมจะรูจ้ กั สถานท่ีนีค้ รบั ” ผมพดู แทรก ขนึ้ มา มนั อาจจะไม่ใช่แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ ผมย่ืนโทรศัพท์ไปใหพ้ วกเขาดู ช่ือถนนใน แผนท่ี 69

“ถา้ ตามท่ีเขยี นไวใ้ นจดหมาย ตรงนมี้ ีหมดเลยครบั โรงพยาบาลเก่าก็มี” เขาสองคนพรอ้ มใจกนั มองหนา้ ผมเป็นเชิงคาถาม คือผมก็ไม่รูแ้ ละก็แปลก ใจเหมือนกัน ไม่เคยคิดว่ามันจะบังเอิญได้ขนาดนี้ เร่ืองราวท้ังหมดเหมือนจะ เกิดขนึ้ รอบตวั ผม ซง่ึ ผมก็ไมไ่ ดต้ ง้ั ใจเอาตวั เองเขา้ ไปอยดู่ ว้ ย “อย่ามองหนา้ กนั แบบนนั้ ไดไ้ หมครบั แลว้ กห็ ยดุ ความคิดประหลาดๆดว้ ย” “ความคิดอะไรท่ีว่าประหลาด” พ่ีธนนิ มองหนา้ ผมแลว้ ถามออกมา “ก็ใครจะรู้ พ่ีอาจจะสงสยั ในตวั ผมก็ได้ ผมเลยพดู ดกั ไวก้ ่อน” พ่ีธนินหลบสายตา สงสยั วา่ ผมจะเดาใจเขาถกู มนั น่านอ้ ยใจจรงิ ๆ ไหมเน่ยี “ คือแถวนีม้ นั เป็นบา้ นเก่าของผมเองครบั ก็เลยคนุ้ ช่ือถนน พอลองเอาไป คน้ หามนั กใ็ ช่จรงิ ๆ แลว้ ผมกจ็ าไดว้ ่าแถวนนั้ มีโรงพยาบาลเก่า ผมขบั รถผ่านประจา แต่มนั รา้ งมากๆ ไมค่ ดิ ว่าจะมคี นอย่ขู า้ งในนนั้ ได้ หมวดสองคนมองหนา้ เหมือนส่อื สารกนั ผา่ นสายตา “รา้ งๆ แบบนนั้ แหละพวกมันชอบ” พ่ีดินยิม้ มมุ ปากมาใหผ้ ม อะไรกนั น่ีเขา ม่นั ใจกันแลว้ เหรอ ถา้ ไม่ใช่จะผิดหวังกันรเึ ปล่า คือท่ีบอกว่ารา้ ง มันรา้ งจริงๆ มี ตน้ ไมท้ ่ีขนึ้ ปกคลมุ ไปหมด ผา่ นตอนกลางคืนก็ไรแ้ สงไฟ พอคิดว่าถา้ มีคนอย่ใู นน้นั ก็ไม่รูว้ ่าไปอาศยั ตรงจดุ ไหน “พวกมันทางานผิดหมาย ถา้ จะเลอื กสถานท่ีสกั แห่ง รูใ้ ช่ไหมพวกมันจะ เลอื กแบบไหน” พ่ีดนิ อธิบายเสรมิ ใหผ้ มฟัง ผมคิดตามท่ีเขาพดู กถ็ กู อย่างท่วี ่า “งน้ั เด๋ยี วผมชว่ ยสบื อีกแรง” “ไม่ต้องเลย เด๋ียวพวกพ่ีจัดการกันเอง พ่ีขอบคุณเรามากท่ีบอกเร่ือง จดหมายกบั ขอ้ มลู แต่เร่อื งนีม้ นั อนั ตรายเกนิ ไป พ่ีไมอ่ ยากใหเ้ ราเขา้ ไปเส่ียง” 70

จะบอกใหผ้ มเลิกย่งุ ทั้งๆ ท่ีตัวผมรูเ้ ร่อื งราวท้ังหมดไดย้ ังไง ใหอ้ อกมาดือ้ ๆ แบบนี้รูส้ ึกผิดในใจยังไงบอกไม่ถูก ตอนนี้ผมเข้าใจลุงสมปองแลว้ ว่าถา้ เรารู้ เร่อื งราวทง้ั หมด การจากออกมาโดยไมท่ าอะไรเลยมนั รูส้ กึ ผิดขนาดไหน ผมกลบั มาหอ้ งของตัวเอง แต่ในใจก็ยงั คิดไม่ตกกบั เร่อื งราวทงั้ หมด คนท่ี เขยี นจดหมายพวกนีป้ ่ านนีจ้ ะเป็นยงั ไง ถา้ เขาออกมาจากวงั วนพวกน้นั ไดแ้ ลว้ ก็คง ดี พอมาคิดว่าหอ้ งนีเ้ คยมีเด็กท่ีถกู กักขังไว้ ผมจะหลบั ตาลงไปในค่าคืนนีไ้ ดจ้ ริงๆ เหรอ ฮอื ...ฮอึ อ...เด็กชายตวั เลก็ รอ้ งใหจ้ นตวั ส่นั สองมือสองเทา้ ถูกมัดดว้ ยเชือก ท่ีแนน่ จนเลอื ดซมึ ออกมา “เงียบกบู อกใหม้ ึงเงียบ” ชายร่างสงู ใหญ่ตวาดเขาจนสะดงุ้ ต่ืนด้วยความ ตกใจชายรา่ งใหญ่เอามือมาบีบปากเลก็ ๆ ของเด็กชายเอาไว้ เดก็ ชายตวั ส่นั หนกั กวา่ เดมิ แตก่ ็ตอ้ งกลนั้ เสยี งเอาไวเ้ พราะความเจบ็ “พ่ี พ่ีจะพาผมไปไหน..ฮือ..ผม แมร่ อผมอยู่ เด็กชายวยั แปดขวบรอ้ งไหแ้ ละ รอ้ งขอใหเ้ ขาปลอ่ ยอีกรอบแตก่ ไ็ รผ้ ล “ มงึ ไม่เงียบใช่ไหม” ชายรา่ งใหญ่จับเด็กขนึ้ มาจากนน้ั ก็ใชไ้ มฟ้ าดลงไปท่ี กลางลาตวั เดก็ นอ้ ยพนมมือขอรอ้ ง “อยา่ ตผี ม ผมเจ็บ ฮอื อ..ผมเจบ็ ...ฮึ “อย่า..” เมลสะดงุ้ ต่นื จากความฝัน แกม้ ทั้งสองขา้ งอาบเต็มไปดว้ ยนา้ ตา แม้ มนั จะเป็นแค่ความฝัน แตเ่ ขากลบั รูส้ กึ ถงึ ความเจ็บปวดนนั้ จรงิ ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่าน มานานแค่ไหน เขากไ็ ม่เคยลมื ความเจ็บปวดในวันนนั้ ไดส้ กั ครง้ั บาดแผลมนั ฝังลกึ ในจิตใจของเขามาจนถงึ ทกุ วนั นี้ 71

เม่อื กอ่ นไมว่ า่ เขาจะฝันรา้ ยแค่ไหนก็ยังมีแม่อย่ขู า้ งๆ แต่ตงั้ แต่ท่ีแม่จากเขา ไป ไม่ว่าจะก่ฝี ัน เขากต็ อ้ งคอยปลอบตัวเองดว้ ยการตบไปท่ีอกเบาๆ ว่ามนั เป็นแค่ ฝัน อย่างท่ีเขาทาอย่ตู อนนี้ ถา้ แม่ยงั อยู่ไม่แน่ฝันรา้ ยของเขาอาจจะเบาบางลงไป มากกว่านี้ เร่อื งราวการถกู จบั ตวั ในวยั เด็กของเมลนน้ั นบั วา่ โชคดที ่ีมคี นมาช่วยเหลอื เขามา รูท้ ีหลงั วา่ หนง่ึ ในเดก็ ท่ีถกู จบั ตวั ไปวนั นนั้ เป็นลกู ของนายตารวจยศใหญ่ พวกมันถึง ไดถ้ กู บกุ จบั ไดเ้ รว็ ถา้ วนั นน้ั ไมม่ เี ดก็ คนนน้ั อยู่ เขาก็ไมร่ ูเ้ หมือนกนั ว่าชีวิตตัวเองจะมี จดุ จบเป็นยงั ไง อาจจะเป็นแบบเดก็ ๆ กลมุ่ นที้ ่ีถกู จบั ตัวไปก็ได้ เสียงพวกเขาคงดงั ไม่พอให้ ใครมาช่วย คงตอ้ งทนอย่กู ับความทุกขท์ รมานทุกวนั ย่ิงคิด เขาย่ิงอยากจะช่วย เด็กเหลา่ นนั้ ออกมา เขาไมย่ งุ่ กบั เร่อื งนีไ้ ม่ไดห้ รอก เรอ่ื งมาถงึ ขนาดนแี้ ลว้ ถา้ เขาจะอย่เู ฉยๆ โดย ไมย่ ่นื มอื เขา้ ไปช่วย เขาเองน่แี หละจะเสยี ใจกบั มนั ท่สี ดุ 72

73

บทท่ี 10 รา้ นอาหารตามส่งั ป้าพรดเู หมือนจะต่อเติมขนึ้ มาหน่อย ตน้ มะยมตรงหนา้ บา้ นกส็ งู ขนึ้ จนเลยหลงั คาไปแลว้ บา้ นลงุ สมปองดเู หมือนจะมีคนมาซือ้ ไปซะแลว้ จาไดว้ ่าเม่ือก่อนลงุ ปลูก ตน้ ไมจ้ นเตม็ หนา้ บา้ น พอกลายเป็นบา้ นคนอ่นื กเ็ ปล่ยี นไปเยอะเหมือนกนั ผมไม่ไดก้ ลบั มาท่นี ่ีหลายปี เพราะตั้งแต่ท่ีแม่เสียผมก็ตอ้ งออกไปอย่กู ับนา้ พอเรยี นจบลงุ สมปองกช็ วนมาทางานท่ีบรษิ ัทนกั สบื หลงั จากนั้นก็ไม่มีเร่อื งอะไรให้ กลบั มาท่ีน่ีอีก หลายอย่างท่ีน่ีก็เหมือนเดิม แต่หลายอย่างก็เปล่ียนแปลงไปตาม กาลเวลา “ฮลั โหลพ่ีเปรม” ผมหยบิ โทรศพั ทท์ ่ีส่นั ตรงกระเป๋ ากางเกงขนึ้ มารบั สาย “ เมลเร่อื งงานท่พี ่ีเคยถาม ถา้ เราจะทาวนั เสารเ์ ด๋ยี วพ่สี ง่ ท่อี ย่ไู ปให”้ ผมนกึ ถงึ เรอ่ื งท่ีเคยตกลงกบั พ่เี ปรมไว้ ลมื มนั ไปซะสนิท และคิดว่าตอนนีค้ ง ตอ้ งลมื มนั ตอ่ ไปอีกสกั พกั สกั พกั “ขอโทษนะพ่ีเปรม แต่ว่าช่วงนผี้ มยงั ทาไมไ่ ด”้ “มอี ะไรรเึ ปลา่ ทาไมอยๆู่ ถงึ เปล่ยี นใจ” “ ไม่มอี ะไรครบั เอาไวเ้ จอกนั เด๋ยี วผมเลา่ ใหฟ้ ัง “ตามใจเราแลว้ กนั ไวพ้ รอ้ งค่อยเลา่ ใหพ้ ่ีฟังก็ได”้ ผมกดวางสายจากพ่ีเปรม ม่งุ หนา้ ขบั รถไปท่ีถนนภูมิรกั ษา อย่างนอ้ ยวันนีผ้ ม ตอ้ งไดข้ อ้ มลู อย่างนอ้ ยใหม้ สี ว่ นช่วยเรอ่ื งนีส้ กั นิดก็ยงั ดี 74

“กะเพราท่ีหน่งึ ครบั ป้า” ผมเขา้ มาน่งั ท่ีรา้ นอาหารตามส่งั รมิ ถนน ท่ีฝ่ังตรง ขา้ มเป็นโรงพยาบาลเก่า ท่ีผมคดิ ว่านา่ จะเป็นท่เี ดียวกนั กบั ในจดหมาย “กะเพราไดแ้ ลว้ ลูก มาทาธุระแถวนี้เหรอ หรือมาสมัครงานตรงโรงงาน ขา้ งหนา้ ละ่ ” ป้าเอาขา้ วมาเสริ ฟ์ แลว้ ถามไถ่ผมตอ่ ปา้ รา้ นขา้ วเป็นเหมือนกนั ทุกรา้ น รเึ ปลา่ นะ จะตอ้ งคยุ กับลกู คา้ ใหไ้ ด้ แต่ถึงยงั ไงมนั ก็เป็นการดีสาหรบั ผม ถือว่าเขา้ ทางท่จี ะไดถ้ ามขอ้ มลู ตอ่ “ เปลา่ ครบั ป้า ผมก็คนหม่บู า้ นขา้ งหนา้ น่แี หละ” “…เอ่อปา้ ครบั โรงพยาบาลน่ีรา้ งมานานรยึ งั ต้งั แต่ผมยา้ ยมาไม่เห็นมีใคร มาทาอะไรพืน้ ท่ตี รงนเี้ ลย” “อ่อโรงพยาบาลนีน้ ะเหรอ รา้ งมานานแลว้ นะ เม่อื กอ่ นเห็นมีข่าวลอื ว่ามีคน รวยมาซอื้ ไปแลว้ ดว้ ย คงยงั ไมม่ ีแผนจะทาอะไรตอ่ ละมง้ั ” “คนรวยเหรอ จะใชไ่ อธ้ ัมรงไหมนะ” “อ่อ อยา่ งนนี้ ่ีเอง ท่ีผมถามเพราะว่าครง้ั กอ่ นท่ีผ่านมา เหมือนจะเห็นไฟดวง เลก็ ๆ ขา้ งใน ก็เลยนกึ วา่ มีคนอย่นู ะครบั ” ผมแกลง้ ๆ ทาทา่ ชไี้ ปทางโรงพยาบาล เม่อื ผมชเี้ สรจ็ ป้าถงึ กบั ทาหนา้ ตกใจ ถงึ ขน้ั มาน่งั ลงท่เี กา้ อขี้ า้ งหนา้ ผม “ ป้านึกว่าป้าเห็นคนเดียวซะอีก” ป้าทาท่าทางเหมือนกลวั อะไรสกั อย่าง แถมยงั ลบู แขนตวั เองไปมา “เน่ียพอคิดแลว้ ก็ขนลกุ หลายวนั ก่อนป้าเก็บรา้ นช่วงประมาณสามท่มุ กะ ว่าจะเงยหนา้ ดลู มฟา้ อากาศ แต่สายตาดนั ไปสะดุดตรงเงาคน ตรงตึกท่ีสองน้นั น่ะ คดิ ไวไ้ ม่มผี ดิ ว่าโรงพยาบาลนีม้ นั จะตอ้ งมีผี เน่ียพดู มาแลว้ ป้ากข็ นหวั ลกุ ” “เงาเหรอครบั ” 75

“ใช่ แลว้ มนั ไมไ่ ดม้ แี คเ่ งาเดียวดว้ ยนะ บางครง้ั ป้าก็เห็นมนั มาเป็นกล่มุ เลย ย่งิ คิดถงึ ภาพแลว้ ปา้ ย่งิ กลวั ไมค่ ดิ วา่ ชีวติ นีจ้ ะเห็นจะจะ ขนาดนี”้ “ป้าเหน็ เงาประมาณตรงไหนเหรอครบั ” “ตรงตกึ ท่ีสอง ประมาณชน้ั เกือบๆสดุ ทา้ ย ป้าไมอ่ ยากจะมองขนึ้ ไปดูเลยลกู เอย๊ กลวั วา่ จะเจออกี ” “ป้าไปผัดข่าวต่อแลว้ ลกู คราวหลงั ผ่านมาทางนี้ก็พกพระมาด้วย จะได้ ปลอดภยั ” ปา้ บอกผมเสรจ็ กไ็ ปรบั ลกู คา้ ตอ่ ไมผ่ ดิ แน่ โรงพยาบาลตอ้ งมีคนอยู่ ไมค่ ดิ เหมือนกนั ว่าการมาน่งั รา้ นขา้ วผม จะไดข้ อ้ มลู ขนาดนี้ กวา่ ผมจะไลห่ าขอ้ มลู ตา่ งๆ เสรจ็ ก็ค่า ถงึ จะไดข้ อ้ มลู มาไม่เยอะ แต่มนั ก็ทา ใหผ้ มม่นั ใจเลยทีเดยี วว่า โรงพยาบาลนนั้ มีคนอย่จู รงิ ๆ ท่ีทาใหผ้ มม่นั ใจมีแค่ขอ้ มูล รา้ นป้าท่ีบอกว่าเป็นผนี ่นั แหละ สว่ นท่ีอ่ืนๆ ท่ีผมไปถาม สว่ นมากก็ไม่รูไ้ ม่เห็นอะไร กนั เลย ผมขบั รถกลบั หอพกั ของตวั เอง ไม่ว่าจะก่ีครง้ั ท่ีขบั รถเขา้ มา ผมก็ไม่เคยชิน ถนนน่ีเลยสกั ที ทง้ั มืด ทงั้ เปล่ยี ว ขบั มาหลายครง้ั ก็ยงั กลวั อยเู่ ลย ผมเลยี้ วเขา้ มาถงึ ตรงซอยหอพกั “แปลก” รถข้างหลงั เหมือนจะตามผมมา ตง้ั แตเ่ ม่อื กี้ ผมมองกระจกหลงั ทไี รก็ยงั เห็นรถคนั นตี้ ามมาอย่ตู ลอด ผมเรง่ รีบบิดรถ ใหเ้ รว็ ขนึ้ มนั เรง่ ความเรว็ ตามผมเขา้ มาจนใกล้ ไมป่ กตลิ ะ พวกมนั ไมใ่ ช่คนดีแลว้ พวกมนั ขบั มาจนขนาดกบั รถของผม จากนนั้ กใ็ ชเ้ ทา้ ยนั จนผมเซตง้ั หลกั ไม่ได้ ลม้ ลงไป “ปล่อย อัก.. กูบอกใหป้ ลอ่ ย” พวกมันสองคนเขา้ มาจับตัวผมเอาไว้ ผมดิน้ สดุ กาลงั ท่มี ี ใชเ้ ทา้ สองขา้ งยนั พวกมนั จนกระเด็นออกไป 76

“อัก” พวกมันชกมาท่ีหนา้ ท้องจนผมจุกและหน่วงๆ ในท้องจน ไม่มี เรย่ี วแรงขนึ้ สู้ “เอาไงดลี กู พ่ี” “ มงึ ไปเอาเชอื กท่ีรถมามดั มนั ไวก้ ่อน” ผมดนิ้ ขดั ขนื พวกมนั อกี รอบ ท้งั ใชเ้ ทา้ ถีบ ท้งั ใชม้ ือดันพวกมันออกไป พวก มนั มกี นั สองคน มนั ยากเกนิ ไปท่ผี มจะสแู้ รงของพวกมนั ไหว “มงึ แรงเยอะดีจงั ได้ ไดม้ งึ ยงั ไม่เข็ดใช่ไหม” มนั งา้ งมือขนึ้ มาทาท่าจะตบผม ผมหลบั ตาอตั โนมตั ิ รอรบั ความเจบ็ ท่กี าลงั จะกระแทกเขา้ ใบหนา้ “อ๊าก” น่นั ไม่ใชเ่ สยี งผม “ พ่ีธนนิ ” ไม่รูว้ า่ เขามาตอนไหน เขาชกไปท่ีใบหนา้ ของผชู้ ายท่ีกาลงั จะตบผมเม่ือครู่ ไปหลายหมดั จนมนั นอนสลบลงไปกองกบั พนื้ “ลกู พ่ี” พ่ีธนินลกุ ขนึ้ เดนิ เขา้ ไปหาอีกคน กอ่ นจะสวนมดั เขา้ ไปท่ใี บหนา้ มันอย่างจัง ขาอีกขา้ งกถ็ ีบเขา้ ไปบรเิ วณทอ้ ง จนมนั ลงไปนอนหงายบนพืน้ สภาพไม่ต่างกับคนท่ี มนั เรยี กว่าลกู พ่ี “ลกุ ไหวไหม เจ็บตรงไหนรเึ ปล่า” พ่ีธนินค่อยๆ พยงุ ผมขนึ้ มา ตวั ผมส่นั จน แทบจะไมม่ ีแรงจบั พ่ธี นินไว้ ไม่รูว้ า่ ตวั เองเจ็บตัวตรงไหนบา้ ง เพราะดูเหมือนความ กลวั จะมมี ากกว่าความเจ็บปวดเหลา่ นนั้ “ไมต่ อ้ งกลวั พ่ีอยตู่ รงนแี้ ลว้ ” 77

พ่ีธนินใชม้ ือลบู หัวผมเบาๆ หลงั จากนัน้ เขาก็ลกุ ขึน้ ไปจับสองคนนั้นใส่ กญุ แจมอื และนาเชอื กท่ีพวกมนั พกมามดั ขาทง้ั สองขา้ งของพวกมนั ไว้ พ่ีธนินลว้ งกระเป๋ าหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มา น่าจะโทรหาใครสกั คนท่เี ป็นตารวจ ผ่านไปไม่ถึงย่ีสิบนาที รถตารวจก็ขับเขามา เป็นจ่าคนน้ันเอง ท่ีผมเจอ พรอ้ มกบั พ่ธี นนิ ครงั้ แรก ตอนท่ีบกุ โกดงั ส.ส.วิชยั “เจอกนั อีกแลว้ นะไอห้ นู เป็นยงั ไงบา้ ง” จา่ คนนนั้ เดนิ เขา้ มาทกั ทายผม “เอ่อ.. ผม ไมเ่ ป็นไรครบั ” ผมบอกจ่าออกไปแบบนนั้ แมม้ ันจะขดั กบั สภาพ ตวั เองตอนนีน้ ดิ หน่อย “จ่าผมฝากดว้ ย เด๋ยี วผมจะมาเมลไปโรงพยาบาล” “ไม่ตอ้ งหว่ งครบั หมวด สองตัวนีม้ ีคนแจง้ ความมาก่อนหนา้ นีไ้ ม่ก่ีวนั เด๋ียว ผมจดั การเอง” ผมถกู พ่ีธนินพยงุ ให้มาน่งั บนรถ ซ่งึ ผมก็บอกเขาไปแลว้ ว่าไม่ไดเ้ ป็นอะไร มาก เขาก็ยงั ยนื ยนั วา่ จะพาผมไปโรงพยาบาลใหไ้ ด้ ผมเลยเขา้ มาน่งั เงียบๆ โดยไม่ โตแ้ ยง้ อะไร ผมยงั เหม่อและยงั คิดถงึ เหตกุ ารณเ์ ม่ือกี้อยู่ ถา้ พ่ีธนินไม่ผ่านมา มันจะ เป็นแบบนน้ั เหมือนตอนนน้ั อีกรเึ ปลา่ ผมสะดุง้ เม่ืออยู่ๆ ก็มีมือเอื้อมมาเช็ดน้าตาบนหน้า ผมไม่รูต้ ัวว่าตัวเอง รอ้ งไหต้ อนไหนเหมอื นกนั รูต้ วั อีกทีมนั กไ็ หลออกมาแลว้ “ขอโทษครบั ผมไม่ไดต้ ้ังใจรอ้ ง” ผมรีบเช็ดนา้ ตาตวั เองออก มันน่าอาย จรงิ ๆ ผมโตขนาดนีแ้ ลว้ ยงั รอ้ งไหเ้ ป็นเดก็ ๆ ใหค้ นอ่นื เหน็ 78

“ไม่เป็นไร รอ้ งออกมาเถอะ” “ พ่ีอย่ตู รงนี้ ไมม่ ีใครทาอะไรเราไดแ้ ลว้ ” ร่างกายของผมไม่ได้รบั บาดเจ็บอะไร มีเพียงรอ้ ยซา้ บนหนา้ ทอ้ งท่ีเกิดจาก การโดนชกและแผลถลอกนดิ หน่อย ผลเอกซเ์ รยก์ ็ปกติ คุณหมอใหย้ าก็กลบั บา้ นได้ พ่ีธนินน่ังรอผมจนทุกอย่างเสร็จ แอบเกรงใจอยู่เหมือน เพราะกว่าจะเสร็จทุก ขน้ั ตอน ก็ใชเ้ วลาเกือบจะสองช่วั โมง “ขอบคณุ ครบั ผมทาใหพ้ ่ีเดอื ดรอ้ นอกี แลว้ ” ผมรูส้ กึ ขอบคณุ และก็อยากขอ โทษเขามากๆ เพราะไมว่ า่ จะเจอกนั ก่คี รง้ั ผมก็สรา้ งเรอ่ื งตลอด “ไมเ่ จบ็ ตรงไหนก็ดีแลว้ ไม่ตอ้ งรูส้ กึ ผิดอะไร มนั ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเรา” “ถงึ อยา่ งนน้ั ผมกย็ งั อยากขอบคณุ พ่ีอย่ดู ี” “ต่อไปนีถ้ า้ ออกไปไหนค่า ก็ใหร้ ะวงั ตวั มากกว่าเดิม ถา้ เลอื กไดไ้ ม่จาเป็นก็ อย่าออกไปเลย” พอเขา้ มาน่งั ในรถผมกโ็ ดนคาส่งั ใหร้ ะมดั ระวงั ตวั ทันที “ระวงั มากกว่าเดิมแลว้ จะไมโ่ ดนเหรอ” กจ็ รงิ นิ เอาเขา้ จรงิ เรอ่ื งแบบนีจ้ ะบอกใหร้ ะวงั มนั ก็ยาก ผมไม่รูใ้ จพวกมันสกั หน่อยว่าจะมาทารา้ ยกนั ตอนไหน ต่อใหผ้ มระวงั ตวั ถา้ พวกมันจะทารา้ ยมันก็ทา รา้ ยไดอ้ ย่ดู ี “พ่ีกต็ อบไม่ไดเ้ หมอื นกนั พ่ีแค่เป็นห่วง ท่ีบอกใหร้ ะวงั เพราะเป็นส่งิ เดียวท่ี ทาได”้ “ใครบอก พ่ีทามากกว่านนั้ อกี ” 79

ผมหนั ไปยมิ้ ใหเ้ ขา กไ็ ม่รูส้ ิ แตท่ กุ ครง้ั ท่พี ่ีธนนิ อย่ใู กลๆ้ แบบนีผ้ มรูส้ กึ สบายใจ อย่างบอกไมถ่ กู ทงั้ ท่รี ูจ้ กั กนั ไดไ้ ม่นาน แตพ่ ออย่ดู ว้ ยกลบั รูส้ กึ ว่าจะไม่มีมาทาอะไร ผมได้ ประมาณนนั้ ไม่รูว้ า่ ใชเ้ รยี กคานไี้ ดร้ ยึ งั ท่ีเขาเรยี กกนั วา่ เซฟโซน “หมายความว่าไง” เขาหันมาทาหนา้ สงสยั กบั ผม ผมเลยแกลง้ ยิม้ และหนั หนา้ ออกไปมองกระจกโดยท่ีไม่ตอบอะไร เขาใชม้ ือมายีหวั ผมหน่งึ ที จากน้นั ก็ไม่ได้ เซา้ ซอี้ ะไรตอ่ “พ่ีถามไดไ้ หมว่าวนั นเี้ ราไปไหนมา ทาไมถงึ ไดก้ ลบั ค่าแบบนี”้ ผมจะบอกเขาไปตรงๆ ดีไหมนะว่าออกไปสืบโรงพยาบาลนน้ั มา แต่ยงั ไง คนท่ผี มจะเอาขอ้ มลู ไปใหก้ ็คือเขาอย่ดู ี สดุ ทา้ ยยงั ไงก็ตอ้ งบอก “เอาไวถ้ งึ หอแลว้ ผมจะบอกไดไ้ หมครบั ” เขาละสายตาจากทอ้ งถนนมามองผมแป๊ บหน่งึ ก่อนจะหนั กลบั ไป “เอางน้ั ก็ได้ ตามใจเรา” 80

บทท่ี 11 เราสองคนกลับมาถึงท่ีหอพัก ผมนาข้าวของไปเก็บท่ีห้องเองก่อนจะ กลบั มาท่หี อ้ งพ่ีธนนิ เพ่ือจะเลา่ ทกุ อยา่ งตามท่ีสญั ญา “กนิ อะไรก่อนไหม หิวรเึ ปลา่ ” เขาถามผม ตอนท่ีเปิดประตเู ขา้ มา “ไมเ่ ป็นไรครบั ผมไมค่ อ่ ยหิวเท่าไหร่” จะเรยี กว่าอ่ิมเลยก็ได้ ก็วันนีผ้ มเล่น กินไปซะหลายรา้ นเพ่ือหาขอ้ มลู ตอนนีท้ อ้ งเลยรบั อะไรไม่ไดแ้ ลว้ จรงิ ๆ ตอนท่ีโดน ชกผมแทบจะอว้ กออกมาดว้ ยซา้ เม่อื เห็นวา่ ผมตอบแบบนน้ั เขากเ็ ดินกลบั มาน่งั ท่โี ต๊ะ ผมเดินเขา้ มาน่งั ท่ีตรง เกา้ อตี้ วั ตรงขา้ ม เขามองหนา้ ผมเพ่ือรอฟังคาตอบ ตอนนีผ้ มเร่มิ ชกั กลวั ขนึ้ มา ไม่รู้ จะเรม่ิ บอกจากตรงไหน ถา้ บอกไปเขาจะหาวา่ ผมไปย่งุ รเึ ปลา่ นะ “ เออ่ ...” “ทาไม มนั เร่อื งรา้ ยแรงรไึ ง ถงึ ไดท้ าหนา้ ลาบากใจแบบนนั้ ” “ผมไปหาขอ้ มลู โรงพยาบาลนน้ั มาครบั ” ผมตดั สนิ ใจบอกเขาออกไปตรงๆ เงียบ มแี ต่ความเงียบท่ีเขาส่งกลบั มา แบบนีย้ ่ิงทาใหผ้ มกลวั มากกว่าเดิม ผมโดนดา่ มาเลยยงั จะดีซะกวา่ “เมล” เขาเรยี กช่อื ผมดว้ ยนา้ เสียงน่ิงๆ พรอ้ มกับแววตาท่ีดูเหมือนกาลงั จะ ขอรอ้ งอะไรสกั อยา่ ง “พ่ีขอไดไ้ หม เขาอย่าเขา้ ไปยงุ่ เก่ียวกบั เร่อื งนีเ้ ลย พ่ีรูว้ ่าเรามีเหตผุ ล แต่มัน อนั ตรายเกินไป ถา้ ไอธ้ ัมรงมนั รู้ มนั ไมป่ ลอ่ ยเราไวแ้ น่” 81

“พ่ีสญั ญา พ่ีจะจบั ตวั มันมาใหไ้ ด้ เพราะงั้นเรารอพ่ีและก็อย่ขู า้ งๆ พ่ีก็พอ ไดไ้ หม” ตอนนีต้ วั ผมเหมือนจะชาไปดือ้ ๆ ก็ดคู าขอรอ้ งของเขาสิ มันดเู หมือนคนรกั กาลงั ขอรอ้ งยงั ไงไมร่ ู้ ซ่งึ กใ็ ช่ ผมคดิ ไปเองลว้ นๆ เพราะความจริงพ่ีเขาก็แค่เป็นห่วง ความปลอดภยั แค่นน้ั และถา้ ผมเขาไปย่งุ การทางานของเขา เขาก็อาจจะลาบาก เพ่ิมขนึ้ ก็ได้ อะไรประมาณนน้ั “ ก็ไดค้ รบั หลงั จากนีผ้ มจะไม่ไปสืบอะไรแลว้ ” มนั คงเป็นเร่อื งท่ีดีกว่าจริงๆ ท่ีผมจะรอดูแค่ตรงนี้ ซ่งึ ผมก็ไม่ไดค้ ิดจะทาอะไรไปมากกว่านีต้ ัง้ แต่แรก เพราะถา้ เกดิ อะไรขนึ้ มา คงมีคนท่ตี อ้ งลาบากเพราะผม สว่ นสง่ิ ท่ผี มทาวนั นี้ ผมเห็นว่ามันไม่ เดือดรอ้ นอะไรก็เลยตดั สนิ ใจทาอย่างท่ีเหน็ “ แต่ตอนนี้ ใหผ้ มไดบ้ อกขอ้ มลู ท่ีไดว้ นั นไี้ ดไ้ หมครบั ” “หลงั จากนน้ั ผมจะอย่เู ฉยๆ ขา้ งๆ พ่ี ตามท่ีบอกครบั ” ผมเลา่ ขอ้ มลู ทกุ อย่างในวนั นใี้ หเ้ ขาฟัง ซ่งึ พ่ีธนินก็คิดเหมือนกนั ว่ามีโอกาส สงู ท่จี ะใช่โรงพยาบาลนนั้ จรงิ ๆ ซ่งึ เขาก็บอกกับผมว่าตอนนีแ้ ผนการทุกอย่างกาลงั เสรจ็ ถา้ เสรจ็ เม่อื ไหร่ เขาจะเขา้ ไปท่โี รงพยาบาลนนั้ ทนั ที “ ครบั ผมจะรอ พ่ีจะตอ้ งช่วยทกุ คนออกมาไดแ้ น่นอน” “กลบั หอ้ งไปพกั เถอะ วนั นเี้ ราคงเหน่ือยมาทง้ั วนั ” “ครบั ฝันดนี ะพ่ีธนิน” “อืม ฝันดเี หมือนกนั ” 82

ธนิน PART ธนินลกุ ขนึ้ ไปหยิบโทรศัพท์ กดหารายช่ือของเพ่ือนสนิทตัวเองทนั ทีท่ีเมล เดินออกจากหอ้ ง เขากดโทรออก รอสายสกั พกั เพ่ือนสนทิ กร็ บั สาย “ ดินมงึ มาท่ีหอ้ งกดู ่วนเลย” ผมไม่พูดเยอะ รีบบอกจดุ ประสงคข์ องตวั เอง ทนั ที ใชเ้ วลาไมน่ านเพ่ือนสนทิ ของตวั เองก็มาถงึ “มีอะไรดว่ นรปึ ่ าววะ ถงึ ไดเ้ รียกออกมากะทันหันแบบนี้” ดินมาถึงหอ้ งของ เพ่ือนสนิทก็เปิดประเดน็ ถามทนั ที เรยี กเขามาดว่ นแบบนี้ กค็ งมีเรอ่ื งอีกตามเคย ดนิ เดินเขา้ มาน่งั ท่ีโต๊ะอย่างเคยชิน ผมน่งั ลงตรงขา้ มกับเพ่ือน เตรียมท่ีจะ คยุ เร่อื งสาคญั “มีขอ้ มลู เพ่ิมเตมิ วะ” “ พวกมนั อาจจะเกบ็ คนไวท้ ่ีตกึ สองดว้ ย คาดว่าน่าเป็นชนั้ 8” “มงึ ไปไดข้ อ้ มูลมาจากไหน สายเรารายงานแค่ว่าพบเด็กท่ีถูกขังท่ีเดียวคือ บรเิ วณตกึ ท่ี1ชน้ั 3 มงึ แน่ใจนะวา่ มอี ีกท่ี” “อือ้ ม่นั ใจ คดิ ดดู ิ พวกมนั ไมม่ ีทางเก็บเดก็ ไวท้ ่ีเดียวแน่” “กกู ค็ ิดแบบนนั้ แต่แคไ่ ม่รูว้ า่ มนั เกบ็ ไวส้ ว่ นไหนของโรงพยาบาลบา้ ง แลว้ ได้ ขอ้ มลู มาจากไหนวะ มงึ อยา่ บอกนะ” ดนิ ทาหนา้ สงสยั เขาชีน้ ิว้ ไปท่ีหอ้ งขา้ งๆ แทน คาถาม 83

“อือ้ ” ผมตอบเพ่ือนสนิทไปสนั้ ๆ เพราะเขาก็ไม่รูจ้ ะพดู อะไรต่อเหมอื นกนั “ม่นั ใจนะมงึ ว่าเช่อื ได้ สายของเราสบื ตง้ั หลายวนั ยงั ไม่พบเบาะแสอะไรเลย แลว้ เด็กน่นั ทายงั ไงถงึ ไดข้ อ้ มลู มาได”้ “ผนี ะ่ ” “ผีอะไรของมงึ ” ดินถงึ กบั งง ไม่คาดคิดว่าเพ่ือนของตนจะพดู ออกมา แบบนี้ “เออช่างเถอะ มงึ เปิดใจเช่อื ขอ้ มลู นีก้ พ็ อ” “ไมใ่ ชว่ า่ กไู มเ่ ช่อื แต่มงึ รูใ้ ช่ไหมว่ามนั เส่ยี ง กว่าจะขนึ้ ไปถึงชัน้ ท่ี8 กูกลวั ว่า พวกมนั จะเลน่ งานเราเสรจ็ ก่อนพอดี” “แตถ่ า้ มีเด็กอยจู่ รงิ ๆ ยงั ไงก็คงตอ้ งเส่ยี ง” “’งน้ั ก็คงตอ้ งเปล่ยี นแผนกนั นดิ หนอ่ ย ถา้ ตามท่ีสายเราบอกอีกสามวนั พวก มนั จะทาการส่งตวั เด็กออกนอกประเทศ เรายังพอมีเวลาคิดแผนนิดหน่อย กูไม่ อยากใหค้ รงั้ พลาด” “มึงกลับไปคุยกับสายเราให้เรียบรอ้ ย ส่วนกูจะจัดการทาเร่ืองไฟล์ เคร่อื งบนิ ของพวกมนั ” “มงึ ไดบ้ อกนอ้ งขา้ งหอ้ งใช่ไหมวา่ พวกเราจะทาวนั ไหน” “อือ้ ไมไ่ ดบ้ อก” “โอเคตามนน้ั ” 84

“ ธนิน กถู ามอะไรหน่อย” จ่ๆู ดินท่ีกาลงั เดินออกไปจากหอ้ งก็หันหน้า กลบั มา “ มงึ เปล่ยี นใจเร่อื งท่ีจะลาออกรยึ ัง มึงอาจจะไม่รูต้ วั แต่ต้ังแต่ท่ีมงึ เจอนอ้ ง มงึ ดมู ไี ฟเหมือนตอนท่ีมงึ ทาคดนี ีแ้ รกๆ เลยว่ะ” “มงึ ไม่ตอ้ งตอบกูก็ได้ แต่กูอยากใหม้ ึงตอบตัวเอง ส่วนกู ก็ยังหวงั ให้มึง เปลย่ี นใจอย่ตู ลอด เหมือนเดิม” ดินพูดเสรจ็ ก็เดินออกไป เขาไม่ไดร้ อฟังคาตอบใดๆ จากเพ่ือน ทิง้ ไวเ้ พียง คาถาม ท่ีทาใหธ้ นินตอ้ งหาคาตอบใหก้ บั มนั อีกครง้ั 85

แสงแดงสอ่ งเขา้ มาภายในหอ้ ง บ่งบอกว่าเชา้ วันใหม่ไดเ้ ร่มิ ตน้ ขนึ้ ผมท่ีต่ืน มาเหมือนคนไม่มแี รง รา่ งกายปวดระทมไปหมด สขี องรอยซา้ ก็ชัดขนึ้ อย่างเห็นได้ ชดั ผมไมอ่ ยากลกุ ขนึ้ ไปอาบนา้ เลย แผลท่ีถลอกถา้ โดนนา้ ก็คงจะแสบน่าดู คิดแลว้ ก็ไม่อยากจะลกุ ขนึ้ ไปเลย ไหนๆ วนั นผี้ มก็ไม่มีแพลนจะออกไปไหน เลยถือโอกาสทาตวั ขีเ้ กียจ นอน เลน่ โทรศัพทไ์ ปก่อน ถา้ ผมเปิดเขา้ แอพนกสีฟ้าเช็คข่าวสารบา้ นเมือง แฮชแท็ก อนั ดบั หนง่ึ วนั นชี้ ่อื ว่า ‘นกั การเมือง’ ผมกดเขา้ ไปดทู ันทีว่าเกิดอะไรขนึ้ ดูเหมือนว่า จะมกี ระแสออกมาวิพากษ์วิจารณน์ กั การเมืองท่ีใชง้ บประมาณไปกับเร่อื งสว่ นตัว โดยใชเ่ หตุ กเ็ ลยกถู ลม่ จากชาวเน็ตอย่างหนัก ผมก็ไม่เขา้ ใจเหมือนกนั นักการเมืองเป็นแบบนีท้ ุกคนรเึ ปลา่ พอเขา้ มามี อานาจ แทนท่ีจะทาหน้าท่ีของตัวเองใหด้ ีเพ่ือประชาชน แต่น่ีอะไร มีแต่ตักตวง ผลประโยชน์ แลว้ เม่อื ไหรช่ าติมนั จะเจรญิ ผมไดแ้ ตห่ วงั ว่าสกั วนั คนเหลา่ นีม้ ันจะไม่ มที ่ยี ืน และกห็ วงั ว่าสกั วนั กฎหมายตรวจสอบคนพวกนีไ้ ด้ ระหวา่ งท่ีกาลงั หวั รอ้ นกบั ข่าวการเมือง โทรศพั ทก์ ็แสดงสายเรยี กเขา้ เป็นพ่ี เปรมน่นั เองท่ีโทรมา มอี ะไรรนึ ะเปลา่ ถงึ ไดโ้ ทรมาเชา้ ขนาดนี้ “ครบั พ่เี ปรม” “จรงิ เหรอครบั ครบั ผมจะรบี ไปเด๋ยี วนเี้ ลย” ผมกดวางสายจากพ่ีเปรม แลว้ รีบกระโดดลงจากเตียงว่ิงเขา้ หอ้ งนา้ อย่าง ลมื ความเจบ็ ปวด พ่ีเปรมโทรมาบอกว่าลงุ สมปองฟื้นแลว้ ผมดีใจจนไม่รูส้ กึ เจ็บเลย สกั นิดท่ีนา้ โดนแผล ดใี จจนไม่ถสู บเู่ พราะจะไดเ้ สรจ็ เรว็ ๆ แลว้ รบี ไปหาลงุ 86

ผมจดั การตวั เองใหเ้ รยี บรอ้ ยโดยใชเ้ วลาไมถ่ งึ 15นาที เม่ือออกมาขา้ งนอกก็ นกึ ไดว้ ่ารถของตวั เองถกู นาไปซ่อมท่ีอู่ ผมเดนิ กลบั ไปเคาะประตูหอ้ งของพ่ีธนิน ผม คงตอ้ งรบกวนกวนใหพ้ ่ีเขาไปสง่ ผมเคาะประตไู ปสองครงั้ ประตกู ็ถูกเปิดออก “พ่ีธนินครบั ผมรบกวนไดไ้ หม ช่วยไปสง่ ผมท่โี รงพยาบาลหน่อย” “เป็นอะไรรเึ ปล่า เจ็บแผลเหรอ” พ่ีธนินถามผม อยา่ งเป็นหว่ ง “เปล่าครบั ลุงสมปองฟื้นแลว้ ครบั ” ผมบอกเขาไปพรอ้ มกับรอยยิม้ ท่ีหุบ ไมไ่ ด้ “งน้ั รอพ่แี ป๊ บหนง่ึ พ่ีขอเปลย่ี นเสอื้ กอ่ น” “ไดค้ รบั ผมลงไปรอขา้ งลา่ งนะ” ไมถ่ งึ หา้ นาทดี ว้ ยซา้ พ่ีธนินกเ็ ดินลงมา ดเู ขารบี ไมต่ า่ งจากผม คงแค่เปล่ยี น เสอื้ จรงิ ๆ ไม่ไดอ้ าบนา้ ดว้ ยซา้ “ขอบคณุ นะครบั ท่ไี ปสง่ ” “ขอบคณุ อะไร ลงุ ฟื้นทง้ั ที พ่ีก็ตอ้ งไปอย่แู ลว้ เน่ียพ่ีรบี ไม่ไดอ้ าบนา้ ดว้ ย” ผมยมิ้ ใหเ้ ขา ดจี รงิ ๆ ท่ีมีพ่ธี นนิ อย่ดู ว้ ย ไมง่ น้ั กวา่ จะไดไ้ ปเจอลงุ ใจผมคงได้ ขาดก่อนแนๆ่ ขบั มาสกั พกั กถ็ งึ โรงพยาบาลท่ีลงุ อยู่ จรงิ ๆ มนั กใ็ ชเ้ วลาไมน่ าน แต่ในตลอด ระยะเวลาท่ีน่งั อย่ใู นรถผมรูส้ กึ เวลามนั ผ่านไปชา้ มาก ไม่ถึงโรงพยาบาลสกั ท่ี พอ มาถงึ ผมจงึ รบี เปิดประตรู ถและว่งิ ไปทนั ที โดยท่ีลมื ไปเลยว่าพ่ีธนินกม็ าดว้ ย “พ่ีเปรม” เม่อื เหน็ พ่ีเปรม ผมกเ็ ผลอตะโกนเรยี กอยา่ งลมื ตวั “ทางนเี้ มล” พ่ีเปรมก็เผลอตะโกนออกมาเหมือนกนั จนคนท่ีผ่านไปมามอง กนั อยา่ งสงสยั ว่าเกดิ อะไรขนึ้ 87

“ไหนครบั ลงุ อยไู่ หน ทาไมพ่เี ปรมถงึ ออกมา” “หมอกาลงั เช็คอาการอีกทอี ยู่ อกี สกั พกั คงออกมา” ผมเดินกลบั ไปกลบั มาอย่หู นา้ ต่นื เตน้ ไปหมดจนอยนู่ ่ิงไมไ่ ด้ “ ใจเย็นเด๋ียวหมอก็ออกมาแล้ว” พ่ีธนินเดินเข้ามาลูบไหล่ผมช้าๆ ใหใ้ จเย็นลง “ญาติของนายสมปอง เขาเย่ยี มไดแ้ ลว้ ค่ะ” “ผมครบั ๆ” ผมตอบพยาบาลและรบี ว่งิ เขา้ ท่หี อ้ งทนั ที “ลงุ ” ผมโผเขา้ ไปกอดลงุ ยงั อย่าลืมตัว ลงุ ฟื้นจริงๆ แลว้ ดว้ ย ลงุ ลมื ตา แลว้ แขนละ่ ลงุ ขยบั แขนไดไ้ หม แลว้ ลงุ ไดย้ ิงเสยี งเมลรเึ ปลา่ “เมล ใจเยน็ ๆ ฟังหมดก่อน” ผมหนั ไปกพ็ บว่าหมอยนื ยมิ้ อยขู่ า้ งหลงั “ครบั อย่างท่เี หน็ วา่ ตอนนีค้ นไขฟ้ ื้นตวั แลว้ รา่ งกายอาจจะยงั ปรบั สภาพได้ ไมเ่ ต็มรอ้ ยเปอรเ์ ซ็นต์ กลา้ มเนือ้ ก็ยงั ไม่กลบั มาเหมือนเดิม ตอ้ งรอเวลาฟื้นตวั อีก สกั พกั ผปู้ ่ วยต่ืนตวั และสามารถพูดตอบโต้ไดบ้ ้าง แต่คงยงั พูดได้แค่บางคาสน้ั ๆ ครบั ผลการสแกนสมองไม่มีภาวะแทรกซอ้ น หรือสมองค่งั นา้ หมอคิดว่าเร็วนีๆ้ ผปู้ ่ วยกค็ งกลบั มามภี าวะปกตคิ รบั ” “ขอบคณุ ครบั หมอ ผมขอบคณุ มากจรงิ ๆ” ผมเร่มิ สารวจร่างกายของลงุ ไปทีละจุด แขนขาของลงุ ก็ดูเหมือนจะมีแรง ขนึ้ มาบา้ งแลว้ จรงิ ๆ “ลงุ ไดย้ ินเสยี งผมไหม ถา้ ลงุ ไดย้ ินขยับแขนใหผ้ มดูไดไ้ หม” ผมพูดเสร็จ มือ ของลงุ กค็ ่อยเลอ่ื นมาสมั ผสั ท่ีมอื ของผม วินาทที ่ีผวิ ของเราสมั ผสั กัน นา้ ตาของผมก็ ไหลออกมาทนั ที เป็นนา้ ตาท่ไี หลลงมาเพราะความดีใจ นานแค่ไหนแลว้ ท่ีลงุ ไม่ได้ 88

ย่ืนมือมาจบั ผมแบบนี้ ผมดีใจจริงๆ ดีใจจนตอนนีพ้ ดู ไม่ออกเลยสกั คา มีเพียง นา้ ตาท่กี าลงั ทาหนา้ อยตู่ อนนี้ “พ่ีบอกแลว้ ใช่ไหมว่าถ้ารอ้ งไหจ้ นหนา้ ย่นแบบนี้ ลงุ จะจาไม่ได้” พ่ีเปรม แกลง้ แหย่ผมเลน่ เพราะเห็นว่ารอ้ งไม่หยุด ซ่งึ ตอนนี้หนา้ ผมก็คงจะเป็นแบบน้ัน จรงิ ๆ ผมรบี เชด็ นา้ ตาตวั เอง ถา้ ลงุ จาไม่ไดข้ นึ้ มาจรงิ แบบนน้ั คงแย่ “ลงุ ผมดีใจมากนะท่ีลงุ ฟื้น ลงุ รูไ้ หมเรอ่ื งท่ีลงุ สบื เป็นประโยชนแ์ ค่ไหน กาลงั จะมีคนไปช่วยเดก็ ๆเพราะขอ้ มลู ของลงุ เลย เพราะงนั้ ลงุ ไม่ตอ้ งเป็นห่วงอะไรเขา้ ใจ ไหม” “ผมขอโทษ ขอโทษท่ีบอกว่าเร่ืองท่ีลงุ ทามนั เปล่าประโยชน์ มันไม่ใช่เลย ผมขอโทษ ขอโทษท่ีมคี วามคดิ แบบนน้ั ” ผมกมุ มือของลงุ ไว้ และบอกในสง่ิ ท่อี ยากบอกลงุ ออกไป ผมอยากใหล้ งุ รู้ รู้ วา่ สง่ิ ท่ลี งุ ทา มนั ย่งิ ใหญ่ขนาดไหน “เมล” ลงุ เรียกช่ือผมออกมา มันเป็นคาสนั้ ๆ แต่มันก็ทาใหน้ า้ ตาผมไหล ออกมาอีกครงั้ ผมไมไ่ ดย้ นิ เสยี งนมี้ าเป็นเดือนๆ ผมคิดถงึ เสยี งของลงุ มากๆ แมล้ งุ จะพดู กบั ผมไดแ้ คน่ ีก้ ็ดีมากๆ แลว้ “ครบั ผมเอง ผมดีใจนะท่ีลงุ ยงั จาผมดี ลงุ ตอ้ งรบี หายนะรูไ้ หม ผมสญั ญาผม จะไม่เถียงอะไรลงุ อกี เลย” “พ่ีอดั เสยี งไวแ้ ลว้ นะ ต่อไปนีจ้ ะเถยี งไมไ่ ดแ้ ลว้ ” “โธ่พ่ีเปรม ทียงั งนี้ ะเรว็ เชียว” 89

“กต็ อ้ งรบี นะสิ ของแบบนีม้ บี อ่ ยๆ ท่ีไหน ใช่ไหมครบั ลงุ ” พ่ีเปรมเดินเขา้ ไป จบั มือลงุ ท่อี ีกฝ่ัง “ใครๆ กร็ ูว้ ่าไอเ้ มลมนั ดอื้ แค่ไหน เพราะฉะนนั้ ผมจะปล่อยไปไม่ได้ ลงุ ก็คิดเหมือนผมใชไ่ หม” ผมขาใหก้ บั ท่าทจี รงิ จงั ของพ่เี ปรม สายตาดนั ไปเหน็ วา่ พ่ีธนินท่ียืนอย่ขู า้ งๆ ก็ แอบยมิ้ ออกมาเหมือนกนั “พ่ีธนินอยากคุยกบั ลงุ ไหม” ผมดีใจจนลืมไปเลยว่าพ่ีธนินก็มาดว้ ย ผม ถามเขาออกไป เพราะเช่อื ว่าเขาเองก็อาจจะมีอะไรท่ีอยากจะพดู กบั ลงุ เหมือนกนั “ ผมธนินนะครบั เป็นตารวจท่ีไดข้ อ้ มลู ของลงุ ผมขอบคณุ คุณมากๆ ขอ้ มลู นนั้ ชนี้ าใหเ้ ราไดเ้ หน็ เบาะแสหลายอยา่ ง และผมก็ม่นั ใจ คนเลวพวกนนั้ จะไดร้ บั ผิด ตามกฎหมายแนน่ อนครบั ” และพ่ีธนินเดินเขา้ มาหาลงุ ใกลๆ้ บอกเล่าเร่ืองราว ว่าส่งิ ท่ีลงุ ทากาลงั มี ประโยชนข์ นาดไหน ผมว่าตอนนี้ ลงุ คงกาลังสบายใจแน่ๆ เพราะน่นั มนั คือเป็น เปา้ หมายของลงุ ตงั้ แต่แรกอยแู่ ลว้ พ่ีธนินขอตวั กลบั ก่อน เพราะว่าธุระท่ีตอ้ งไปทา สว่ นผมกบั พ่เี ปรมอย่เู ย่ียม ลงุ ต่อจนพยาบาลเขา้ มาบอกว่าหมดเวลาเย่ียม ผมอยากอย่กู ับลงุ นานกว่านี้ แต่ก็ ตอ้ งจาใจออกมาจากหอ้ งตากกฎของโรงพยาบาล “เราจะไปไหนต่อรเึ ปลา่ หรอื จะกลบั หอพกั เลย” ผมยืนคิดอย่สู กั พักแต่ก็ไม่ มที ่ไี หนตอ้ งไปเป็นพิเศษ เลยคดิ ว่ากลบั หอพกั ไปเลยดกี ว่า “ไมค่ รบั ผมคงกลบั หอพกั เลย” ผมตอบพ่ีเปรมออกไป 90

“โอเค งนั้ เด๋ยี วพ่ไี ปสง่ ” “ไม่มีใครเขา้ มาทาอะไรลงุ ใช่ไหมครบั ” ผมถามพ่ีเปรมถึงเร่อื งคนท่ีมาปอง รา้ ยลงุ ระหวา่ งท่ีน่งั รถเพ่ือกลบั หอพกั “คนท่เี ราจา้ งเขารายงานวา่ มีคนแปลกหนา้ เขา้ มาถงึ สองครงั้ คงพอเห็นว่า ไม่มีช่องว่างให้เข้าไปทาร้ายลุงได้ ก็ไม่เห็นกลับมาอีกเลย แต่พ่ีเช่ือว่ามันตอ้ ง กลบั มาอกี พ่ีก็ยงั ไมค่ อ่ ยวางใจเร่อื งนี”้ “ผมกห็ วงั วา่ ทกุ อยา่ งมนั จะจบเรว็ ๆ นี”้ “คนนนั้ ใชไ่ หม ท่ีเคยเลา่ ใหพ้ ่ีฟัง” “ครบั ตอนนีเ้ หมอื นจะเจอสถานท่ี ท่ีพวกมนั ซ่อนเด็กเอาไวแ้ ลว้ ผมก็ไดแ้ ต่ ภาวนา ใหจ้ บั พวกเลวๆ พวกนนั้ ใหไ้ ดส้ กั ที” พ่ีเปรมมาสง่ ผมถึงหอพกั ผมชวนพ่ีเปรมอยู่ทานขา้ วดว้ ยกัน แต่เพราะพ่ี เปรมมีงานต่อก็เลยตอ้ งรบี กลับ ตอนนี้ผมก็เลยเหลอื ผมแค่คนเดียว พ่ีธนินไม่อยู่ ดว้ ย เฮอ้ ผมไมอ่ ยากอยคู่ นเดยี วเลยจรงิ ๆ “ หนู ลงุ ขอถามอะไรหน่อย” ผมท่ีกาลงั จะเดินขนึ้ ไปบนหอพกั จ่ๆู ก็มีเสยี ง ผชู้ ายเรยี กผมเอาไว้ ผมหันไปตามเสียงเรียก คนเรียกอย่ใู นชดุ ตารวจท่ีเรยี กไดว้ ่า เต็มยศ ดาวบนบ่า3ดาวและอะไรไม่รูท้ ่ีตดิ ตามเสอื้ มากมาย บ่งบอกว่าตาแหน่งของ เขานา่ จะสงู ไมน่ อ้ ย แลว้ ทาไมตารวจยศสงู ถงึ ไดม้ าอยทู่ ่ีน่ีกนั ละ่ 91

“เราพอจะรูจ้ กั คนช่ือธนิน ท่ีพกั อย่ทู ่ีน่ีไหม” เขาเดินมาถามผม ถามถึงพ่ีธ นิน ไม่แน่ใจเหมอื นกนั วา่ เก่ยี วขอ้ งกนั รูปแบบไหน เป็นหวั หนา้ หรอื เป็นพอ่ ซ่งึ ถา้ ให้ ผมเดา ผมเดาวา่ อาจจะเป็นทงั้ สองอย่าง “ พ่ีธนินอย่ขู า้ งๆ หอ้ งผมเองครบั แต่ว่าตอนนี้ เหมอื นจะไม่อย่คู รบั ” “งน้ั เหรอ ถา้ อย่างน้นั เขากลบั มาเม่ือไหร่ ลงุ วานช่วยโทรหาลงุ ทีนะ” พดู เสรจ็ เขาก็ย่ืนนามบัตรมาใหผ้ ม ผมรบั นามบัตรนั้นมาไวใ้ นมือ จากนั้นเขาก็เดิน กลบั ไปท่ีรถและขบั รถออกไป สว่ นผมก็คงรอพ่ีธนินกลบั มา ส่วนจะโทรบอกคณุ ลงุ ตารวจคนนั้นไหม คง ตอ้ งใหพ้ ่ีธนินเขาตดั สนิ ใจเอง 92

บทท่ี 12 ฝนท่เี ทกระหน่าลงมาใช่ช่วงเวลาสามท่มุ ผมยงั คงนอนดซู ีร่สี ์ ไปเร่อื ยๆ หูของ ผมไมไ่ ดฟ้ ังเลยว่าตอนนีต้ ัวละครในซีร่สี ก์ าลงั พดู อะไร เพราะดเู หมือนหขู องผมจด จ่อไปท่ีเสยี งฝน และรอฟังเสยี งประตจู ากหอ้ งขา้ งๆ แต่ก็เหมอื นจะไรว้ ่ีแววท่ีเจา้ ของ หอ้ งนนั้ จะกลบั มา เวลาลว่ งเลยไป จนเข็มนาฬิกาบ่งบอกว่าเป็นเวลาของอีกวนั ผมลองเดิน ออกไปส่องดขู ้างนอก แสงไฟในโรงรถมีมากพอท่ีจะมองเห็นรถขา้ งในนั้นได้ ผม ทอดสายตาไปทีละจดุ ยงั ไม่มีรถของพ่ีธนิน เขายังไม่กลบั ผมอยากจะโทรหาหรอื ลองส่งขอ้ ความไปถาม เพียงแต่มันมีความคิดท่ีว่า ถา้ เขาทางานอย่มู นั คงจะเป็น การรบกวน สดุ ทา้ ยกเ็ ลยตดั สนิ ใจไม่โทรไปหา ถึงแม้ผมจะเป็นห่วงขนาดไหน ก็คงตอ้ งรอเวลาท่ีเจา้ ตวั กลับมา เขาคง ไมไ่ ดอ้ อกไปตามจบั พวกมนั วนั นหี้ รอกมั้ง เพ่ิงผ่านมาไม่ก่ีวัน มนั คงจะไม่เร็วขนาด นี้ เม่ือผมไม่รูว้ ่าพวกเขาจะจัดการทาภารกิจกันวันไหน พอไม่เห็นเจ้าตัวแบ บบี้ ความรูส้ กึ เป็นหว่ งก็เกดิ ขนึ้ มาดอื้ ๆ จนผมกไ็ ม่รูจ้ ะจดั การกบั มนั ยงั ไงเหมอื นกนั แสงแดดสอ่ งผ่านผา้ ม่านเขา้ มาใหห้ อ้ งนอน แสงอ่อนๆ กระทบบนใบหนา้ ทาใหช้ ายหน่มุ ลมื ตาขนึ้ มา เขาหยิบโทรศัพทข์ นึ้ มาก็พบว่าสายแลว้ คงเพราะเม่ือ คืนกว่าจะหลบั กใ็ ชเ้ วลาไปนานเกอื บจะเชา้ เลยทาใหน้ อนต่นื สายแบบนี้ เขาลกุ ขึน้ ไปอาบนา้ แต่งตัว จดั การธุระต่างๆ ของตัวเองใหเ้ สร็จ และเปิดประตูออกไปจาก หอ้ งนอนของตวั เอง ผมเคาะประตูหอ้ งขา้ งไปสองครง้ั มันไรเ้ สียงตอบรบั ไม่เหมือนทุกครงั้ ท่ี เคาะเพียงสองคร้ังประตูก็เปิ ดออกมา ผมเคาะไปอีกคร้ังก็ไร้เสียงตอบรับ เหมือนเดมิ พ่ีธนินคงไมไ่ ดก้ ลบั มาตง้ั แตเ่ ม่อื คืนจริงๆ 93

ผมเดินลงไปขา้ งล่าง เดินไปหามอเตอรไ์ ซค์ค่ใู จ ท่ีตอนนีน้ ้องถกู ซ่อมจน เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ ผมกาลงั จะเกา้ ขาขนึ้ ไป ก็มีเสยี งรถยนตข์ ับเขา้ มา ผมเกา้ ขา กลบั มายืนเหมอื นเดมิ มนั เป็นรถพ่ีธนนิ ผมยืนรอจนเจา้ ตวั เดินลงมา “รถซ่อมเสรจ็ แลว้ เหรอ” เขาเดนิ มาหาและทกั ทายผมพรอ้ มกบั รถไอแ้ ดง “ครบั ซ่อมเสรจ็ แลว้ ” ผมตอบเขาไป ในใจอยากจะถามว่าเขาไปไหน เกิด อะไรขนึ้ รเึ ปลา่ แตก่ ก็ ลวั มามนั จะดกู า้ วกา่ ยเกินไป สดุ ทา้ ยก็ไม่กลา้ และตอบเขาไป เพยี งแค่นนั้ ” “พ่ีอย่ปู ระชุม เตรียมแผนการของคดีน่ะ ก็เลยไม่ได้กลบั ” เขาเหมือนกับ อา่ นใจผมได้ เขาบอกในสง่ิ ท่ผี มสง่ สยั จนผมเผลอยิม้ ออกมาแบบไม่รูต้ ัว ผมดีใจท่ี เขายอมเลา่ ให้ผมฟัง เขาแค่บอกว่าทาอะไร ไม่รูเ้ หมือนกันว่าผมจะดีใจขนาดนี้ ทาไม “งนั้ พ่ีขึน้ ไปพักผ่อนเถอะครับ” เม่ือเห็นอย่างนั้นจึงบอกใหพ้ ่ีเขาไปพัก รา่ งกายพ่ีเขาดเู หน่ือยๆ ดูลา้ กว่าปกติ คงอาจจะไม่ได้นอนมาท้ังคืน ผมเลยไม่ อยากรบกวนเวลาของเขานานๆ “เมล” ผมกาลงั จะเดนิ ไปท่รี ถ จๆู่ เขากเ็ รยี กรงั้ ผมเอาไว้ “พ่ีอาจจะไมอ่ ยหู่ อ้ งอีกสกั สองสามวนั ไวพ้ ่ีกลบั มาเราไปกนิ ขา้ ว ดว้ ยกนั นะ” “เอางน้ั ก็ไดค้ รบั เด๋ยี วผมจะรอ” เราสองคนบอกกนั แค่นนั้ ก่อนจะแยกตวั กนั ออกไป “คิดมากอะไร ทาไมทาหนา้ อยา่ งนั้น ตัง้ แต่มาถึงยงั ไม่เห็นยิม้ เลย” สงสยั ผม จะคดิ มากจนพ่ีเปรมสงั เกตได้ “เปลา่ ครบั แคม่ เี ร่อื งใหค้ ดิ นิดหน่อย” 94

“มีอะไรก็บอกพ่ีไดร้ ูไ้ หม เราคุยกนั ไดท้ กุ เร่อื ง” ผมช่งั ใจอย่สู กั ครู่ สดุ ทา้ ยก็ ยอมเลา่ ใหพ้ ่ีเปรมฟัง มนั คงดถี า้ ไดร้ ะบายกบั ใครสกั คน “เรอ่ื งท่ีผมเคยเลา่ ใหพ้ ่ีฟังน่นั แหละครบั ตอนนีเ้ จอสถานท่ี ท่ีพวกมันจับตัว เดก็ ไปแลว้ พ่ีธนินกบั ทมี ของเขาน่าจะเขาไปจบั พวกมนั เรว็ ๆ นี”้ “กด็ ีแลว้ นิ แลว้ เรากงั วลอะไร” “ก็ใช่ครบั แตท่ ่ีผมกงั วลคอื ดเู หมอื นวา่ พ่ีธนนิ กบั พ่ดี ินจะทาคดีนีก้ ันลบั ๆ ผม เลยคดิ ว่าคงมีตารวจในทมี ไมเ่ ยอะ กเ็ ลยกงั วลวา่ มนั จะผา่ นไปไดด้ ว้ ยดีรเึ ปลา่ ” “เมล พ่ีรูว้ ่าเรากาลังเป็นห่วง เรารูเ้ ร่อื งราวพวกนี้ ไม่แปลกเลยท่ีจะทาให้ คดิ ถงึ มนั แต่วา่ ตอนนี้ คนท่กี าลงั ทาหนา้ ท่ี คงอยากไดใ้ ครสกั คนท่ีเช่ือใจ และตอ้ ง ปลอ่ ยใหเ้ ป็นหนา้ ท่ขี องเขา พวกเขาทาคดีนีโ้ ดยมีแต่คนท่ีคอยแต่จะขดั ขวาง และ ไม่เหน็ ดว้ ยอย่ตู ลอด พ่ีนบั ถือพวกเขานะ ท่ีสดุ ทา้ ยก็ยงั ตดั สนิ ใจทา” “ผมก็เหมอื นกนั ไม่คิดวา่ ชีวติ นีจ้ ะกลบั มานบั ถือตารวจเลย” หลงั จากคยุ กบั พ่เี ปรมเสรจ็ ผมก็เขา้ ไปเย่ียมลงุ วนั นีน้ ่าตาดูสดใสกว่าเม่ือ วานอีก มนั ดมี ากๆ ท่ีไดเ้ ห็นใบหนา้ ลงุ แบบนีอ้ กี ครง้ั “ลงุ ครบั ลงุ รูไ้ หมพวกท่ีทารา้ ยลงุ มันกาลงั ไดร้ บั ผลกรรมของพวกมนั พวก เราจะไดย้ ินข่าวดีในเรว็ ๆ นีแ้ นน่ อน” “ฮา่ ฮา่ ไดย้ นิ แบบนีม้ ีแรงขนึ้ มาเลยใชไ่ หมละ่ ไหนขยบั แขนใหผ้ มดหู น่อย” “โอ๊ะ แบบน้นั แหละ ลงุ เก่งขนึ้ เยอะเลยนะ” ผมยิม้ ใหก้ บั ลงุ ท่ีขยับรา่ งกาย ตามท่ีผมบอก สงสยั คงตอ้ งเอาข่าวดีมาลอ่ เรอ่ื ยๆ แลว้ ” 95

หลงั จากนนั้ พยาบาลก็เขา้ มาเช็กร่างกายลงุ ผมมองดูเวลาก็ใกลค้ ่าแลว้ ดู เหมอื นฝนจะตกดว้ ย คงตอ้ งรบี กลบั เพราะกลวั ว่ามนั จะอนั ตรายแบบครง้ั กอ่ น โชคดีท่ีมาถงึ หอพอดีฝนถึงกระหน่าลงมา ไม่อย่างนั้น ฝนตกแรงแบบนีค้ ง ไดจ้ อดหลบฝนท่ไี หนสกั ท่ี ผมมองไปท่ีประตหู อ้ งของพ่ีธนิน มันไรแ้ สงไฟ คงไม่อยู่ ตามท่ีเจา้ ตวั บอกจรงิ ๆ ผมเดินผ่านห้องเขา ตรงไปยังหอ้ งของตัวเอง รีบอาบนา้ ชาระร่างกาย อยากจะรบี เขา้ นอนใหเ้ รว็ ๆ วนั นมี้ นั จะไดผ้ า่ นไปสกั ที 96

ธนิน PART ภายในห้องส่เี หล่ยี มขนาดเล็ก ท่ีท่วั ทุกมุมหอ้ งเต็มไปดว้ ยกระดาษขอ้ มูล และภาพแผนผงั การทาทางาน นายตารวจท้ังหมด7นาย กม้ หนา้ กม้ ตาตรวจสอบ ข้อมูลกันอย่างจริงจัง สภาพร่างกายของแต่ละบ่งบอกว่าไม่ไดพ้ ักกันมาเป็ น เวลานาน “ธนินมึงดูตรงนีด้ ิ ทางเช่ือตรงนีถ้ า้ ยังไม่มีคนคอยสกัด พวกมันอาจจะ หลอบหนอี อกไปได”้ ผมละมือจากการตรวจเชก็ อปุ กรณก์ ารป้องกนั แลว้ เดินไปหาเพ่ือนสนิท “ตอนท่ีเราเขา้ ไปจับกุมพวกมันทางหอ้ งด้านนี้ มีเวลาประมาณห้านาที จะตอ้ งมีคนเขา้ ไปรอท่ีจุดนี้” ผมนาปากกาวงไปในแต่ละจุดบนแผนท่ี ผมกบั ทีม เตรยี มแผนกนั มาพอสมควร ตงั้ แต่ท่รี ูเ้ รอ่ื งเก่ยี วกบั โรงพยาบาล กต็ ามสบื กนั ทนั ที พวกมันจับกุมเด็กไวจ้ ริง และกาลงั จะส่งตัวเด็กออกต่างประเทศในคืน พรุง่ นี้ เพราะฉะนนั้ ตามแผนแลว้ เราตอ้ งรบี เขา้ ไปจบั กมุ พวกมนั ใหเ้ รว็ ท่ีสดุ เพยี งแต่ตอนนี้ พวกผมทาคดีกนั อย่างลบั ๆ มนี ายตารวจท่ีรว่ มดว้ ยไม่ก่ีนาย เพราะคดีนี้ ถ้าดังออกไปถงึ หตู ารวจบางนายเม่ือไหร่ การจับกุมก็จบทัน ปัญหา ตอนนี้ คือทายังไงก็ได้ เราตอ้ งกระจายตารวจท่ีเรามีเขา้ ไปจับกุมแต่ละจุดใหไ้ ด้ และเพ่ือไมใ่ หเ้ ส่ยี งเกนิ ไป เราจงึ จาเป็นตอ้ งละเดก็ บางสว่ นไว้ และเล็งเป้าไปท่ีธัมรง มนั กอ่ น จบั มนั ได้ เด็กทกุ คนก็จะปลอดภยั “ธนนิ มงึ คิดดๆี นะ เร่อื งนีม้ ึงจะไม่บอกพ่อมึงจริงๆ เหรอ ตอนนีเ้ ขาอาจจะ อาจจะอย่ขู า้ งเรากไ็ ด”้ “มงึ ฟังนะดิน เขาไม่เคยอยขู่ า้ งเรา ตอนนน้ั ไม่อยยู่ งั ตอนนีก้ ็ยงั เหมอื นเดิม” 97

“แต่มึงรูใ้ ช่ไหม พลตารวจเอก ธนันท์ อย่ขู า้ งเราเม่ือไหร่ เร่ืองนี้มนั จะจบ งา่ ยๆ ทนั ที “หึ หนง่ึ ในคนท่ีรบั เงนิ จากพวกมนั แบบนนั้ มงึ ยงั จะหวงั พง่ึ อย่อู ีกเหรอ” ผมลกุ ขนึ้ ไปหยิบปากกาไวทบ์ อรด์ ตรงไปท่กี ระดานเขยี นท่ใี ชส้ รุปแผน “เบือ้ งตน้ เรารูท้ างเขา้ พวกมันอย่สู ามทาง แต่ท่ีพวกเราจะเขา้ ไปคือตรงจุด นี”้ ผมใชป้ ากกาวงไปจดุ สแี ดงท่ใี ชแ้ ทนสญั ลกั ษณบ์ อกเสน้ ทางท่ีใช้ “พวกมนั จะทาสญั ญาซอื้ ขายเดก็ เบือ้ งตน้ คาดวา่ ไอธ้ ัมรงมนั จะมาถงึ ไม่เกิน 20นาที ก่อนท่ีเศรษฐีท่ีมาทาสญั ญามาถงึ สนามบิน” “เพราะฉะน้ันทีมเอ จะเป็นทีมท่ีเขา้ ไปบุกจับไอธ้ ัมรง ช่วงท่ีมันกาลังทา สญั ญา ในระหวา่ งช่วงเวลานี้ ทีมบตี อ้ งเขา้ ไปนาเด็กออกมาท่ีจดุ นีใ้ หไ้ ด”้ “ผมเช่อื ว่าเราทาได้ น่ีเป็นโอกาสสาคญั ท่ีเราจะจบั มนั เขา้ คุกได้ มี ชีวิตเด็ก หลายคนกาลงั รอพวกเราอยู่ ถา้ เราจับมันในครงั้ นีไ้ ม่สาเรจ็ เราอาจจะไม่มีโอกาส แบบนีแ้ ลว้ กไ็ ด้ “ “ผมเช่ือว่าตารวจทุกนายท่ีมาอย่จู ุดนี้ ได้รบั แรงกดดันกนั มามาก แต่น่ัน ไม่ใช่เหตุผลเลยท่ีเราจะถอย ตรงนี้ต่างหากท่ีเป็นหน้าท่ี เพราะฉะนั้นอย่าไดก้ ลัว และมาทาใหส้ าเรจ็ ไปดว้ ยกนั ” ผมเขา้ ใจความผิดปกตินีด้ ี ถา้ เป็นท่ีอ่ืน หรอื ประเทศอ่ืน การทางานตรงนี้ เป็นหนา้ ท่ีของตารวจอย่แู ลว้ ไมม่ ีอะไรตอ้ งกลวั หรอื แอบทาคดลี บั ๆ อยู่แบบนี้ น่ีคือ ความผิดปกตทิ ่ีผมเผชญิ มนั มาตลอด เสย่ี งกบั คนมีอานาจจากอีกฝ่ังไม่เท่าไหร่ แต่ อานาจจากตารวจดว้ ยกนั เองน่ีสิ ท่ีมันทาใหอ้ าชีพนีม้ นั หมดความน่าเช่ือถือลงไป ทกุ วนั 98