note จดหมายถึงมนุษย์

“ระวงั อย่าใหพ้ วกมนั มีจงั หวะ จับตวั เด็กมาประกันเด็ดขาด ไดย้ ินเสียงปืน แลว้ เขา้ ไปชว่ ยเดก็ ทนั ที” พวกมนั เร่มิ เคลอ่ื นไหว ลกู นอ้ งของธมั รง เดินออกไปขา้ งหนา้ เป็นสญั ญาณ ชใี้ หเ้ ห็นว่า ธมั รงกาลงั มาถงึ ธัมรงเดินเขา้ มาภายใหห้ อ้ งมนั เดินเขา้ มาตรวจเช็กรา่ งกายเด็กทีละคน ทา เหมือนเป็นส่งิ ของ ส่งิ ท่ีมันกาลงั จะเอาไปแลกเงิน คือชีวิตของคนคนนึง มันไม่มี ความเป็นคนดว้ ยซา้ ตารวจท่ีเขา้ ขา้ งมนั มาเห็นภาพนีแ้ ลว้ จะยงั มคี วามสขุ กับเงินท่ี กนิ อย่กู นั อีกไหม ทเุ รศสนิ้ ดี “ น่ีเป็นสัญญาซือ้ ขายท้ังหมด อ่านข้อเสนอใหด้ ี และตอ้ งไม่มีขอ้ มูลใดๆ หลดุ ออกมาเดด็ ขาดวา่ มาจากพวกเรา ถา้ รบั ทราบก็เซ็นสญั ญาไดเ้ ลย” พวกมนั กาลงั ทาสญั ญาซอื้ ขายเดก็ ตามแผน “ทกุ คนเตรียมตัว ทีมเอกาลงั เขา้ ไป เตรยี มพรอ้ มกนั ไดเ้ ลย” ปัง! เสยี งปืนท่ผี มเลง็ ไปท่ธี มั รงดงั ขนึ้ เป็นทง้ั เสียงปืนส่งสญั ญาณ และเสยี งปืนท่ี จะหยดุ ธัมรงไว้ การเจรจาขา้ งในหอ้ งน้นั แตกต่ืน หลงั จากเสียงปืนของผมดับลง เสยี งปืนจากฝ่ังตรงขา้ มก็ดงั ขนึ้ ทนั ที ตารวจว่งิ เขา้ ไปจบั กมุ ผตู้ อ้ งหาภายในหอ้ ง ฝ่ัง นน้ั มมี ากกวา่ ตารวจ และตอนนีเ้ ราก็กาลงั เสยี เปรยี บ แต่น่ีมนั กเ็ ป็นแค่แผน “หวั หนา้ พวกมนั ปลอ่ ยเด็กออกไปหมดแลว้ ครบั ” จงั หวะท่ีพวกมนั กาลงั จะ ลงมือเกบ็ หลกั ฐานหลบหนี ก็มีลกู ว่งิ มาบอก จนพวกมนั ลนแทบจะทาตวั ไมถ่ กู “พวกมงึ รอไรกนั วะ มงึ ไปจบั พวกมันทกุ คนกลบั มาด่วนเลย ถา้ ไม่อยากจบ เหก่ นั ท่นี ่ี” 99

ขณะท่ีธัมรงกาลงั หันไปคุยกับลกู นอ้ ง ผมก็ใช้ปืนกระแทกเข้าท่ีก้านคอ ของธมั รงทนั ที “ปล่อยกู พวกมึงคิดหรอ ว่าจะจับกูได้ หึ มีกันแค่นี้ มึงยังอวดเก่ง เหมือนเดมิ เลยนะธนนิ ” “หบุ ปาก อย่างนอ้ ยตอนนีก้ กู ็จับมงึ ไดแ้ ลว้ กัน มงึ ทากับคนแบบนีไ้ ดย้ ังไง มงึ เคยรูส้ กึ ผดิ กบั สง่ิ ท่มี งึ ทาบา้ งไหม” “แต่กไู ม่นา่ ถาม คนอยา่ งมงึ มนั ไม่ใช่คน มนั จะไปรูส้ กึ อะไร” “หึ กจู ะบอกอะไรใหน้ ะ สง่ิ ท่กี ทู า เขาเรยี กว่าการสงเคราะห์ ชีวิตคนพวกนน้ั อย่ไู ปกไ็ รป้ ระโยชน์ แลว้ ทาไมกต็ อ้ งไปสนใจ ชีวิตพวกมนั ดว้ ย” “อ๊กั ” ผมชกเขา้ ไปท่ีไปใบหนา้ ของธัมรงหลายครงั้ จนเลือกจากปากไหล ออกมาเป็นสาย “มงึ ยมิ้ หรอ กบู อกใหม้ งึ หบุ หยุดยิม้ ช่วั ของมงึ ” แมผ้ มจะชกมันไปก่ีครง้ั ธัม รงก็ยงั สง่ ยิม้ โรคจิตนนั้ กลบั มา ผมลงหมดั ไปบนใบหนา้ ของธังรงดว้ ยความโกรธ ย่ิง เห็นมนั ยมิ้ กลบั มาแบบนี้ ผมอยากฆ่ามนั เสยี ใหไ้ ด้ “ ธนิน มงึ หยดุ ก่อนเด๋ียวมันไดต้ ายจริงๆ” ดินเขา้ มาหา้ มเพ่ือนสนิทเพราะ เห็นทา่ จะไม่ดี “พวกมงึ คงคิดวา่ มนั จบแลว้ สนิ ะ กจู ะบอกใหว้ ่ามนั ยงั ไมจ่ บง่ายหรอก” ธัมรง พยายามตะเกียกตะกาย ยกหนา้ ขนึ้ มาพดู พรอ้ มกบั ยิม้ เหมือนกาลงั จะป็นผชู้ นะ “ถา้ ไม่อยากใหม้ นั ตาย ก็เลือกว่าจะปลอ่ ยกู หรือแลกกับชีวิตมัน” ธัมรงค่อยชีไ้ ป ทางดา้ นหลงั ตารวจทกุ นายมองไปตามนิว้ มือนน้ั ชายร่างเล็กท่ีถูกซอ้ มจนใบหนา้ บวมเขียวไปหมด เนือ้ ตวั เตม็ ไปดว้ ยบาดแผล และรอยพกชา้ ท่ีบ่งบอกว่าอาจจะถกู ซอ้ มมาก่อนเวลานหี้ ลายช่วั โมง เจา้ ตวั ค่อยๆ ลมื ตาขนึ้ “พ่ีธนนิ ชว่ ย..เมลดว้ ย” 100

บทท่ี 13 คงเพราะปีนีฝ้ นจะดีเป็นพเิ ศษละ่ มง้ั ถงึ ไดเ้ ลน่ ตกทกุ วนั แบบนี้ ชีวิตไอเ้ มล ท่ีมี แค่มอเตอรไ์ ซคไ์ อแ้ ดงค่ใู จ ก็เลยตอ้ งลาบาก จะไปไหนทีก็ตอ้ งเดาฟ้าฝนว่าจะตก ไหม แถมตอนกลางคืนก็ยังพ่วงมาด้วยความน่ากลวั ต่างๆ ทาไมชีวิตมันถึงไม่มี ความปลอดภัยอยเู่ ลยนะ เม่อื กะจะรอว่าใหฝ้ นหยดุ ตกก็ดูเหมือนจะไม่มีทีท่า ผมท่ียังไม่ไดท้ านอะไร ตง้ั แต่เท่ยี ง ทอ้ งของผมตอนนีก้ ็เลยเรียกรอ้ งแข่งกบั เสียงฟ้าใหผ้ มรีบหาอะไรลงไป ผมหยิบเสอื้ กันฝนสีเหลืองตวั เก่ง ท่ีช่วงนีใ้ ชเ้ กือบจะทุกวันขนึ้ มาสวม ก่อนจะดึก และฝนตกแรงไปกว่านี้ ผมคงตอ้ งรบี ออกไป ผมขบั รถมาท่ีรา้ นขา้ วของปา้ ท่ีผมเคยมาทานตง้ั แต่วนั แรกท่ีมาท่ีน่ี โชคดีท่ี ปา้ ปิดดกึ ก็เลยไดฝ้ ากทอ้ งไว้ ผมน่ังทานอย่สู กั พัก ฝนก็กระหน่าลงมาอีกครงั้ ดูท่า คงตอ้ งน่งั รอจนกว่าฝนจะซา “ครืด..” เสยี งส่นั จากโทรศพั ทด์ งั ขนึ้ เป็นเบอรแ์ ปลก ท่ีผมไม่ไดเ้ มมไวโ้ ทร เขา้ มา ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มากดรบั สาย “ฮลั โหลครบั เมลพดู ครบั ” ปลายสายเงยี บไม่พดู ไมม่ ีเสยี งตอบรบั กลบั มา “ฮลั โหล” ผมลองพดู กบั ปลายสายอกี ครงั้ “พ่ีเมล ชว่ ยยอดดว้ ย” “ ยอด เป็นอะไรรเึ ปลา่ ทาไมเสยี งส่นั แบบนนั้ ” เป็นยอดท่โี ทรเขา้ มา ไม่รูเ้ กิด เรอ่ื งอะไรขนึ้ จ่ๆู กโ็ ทรมาขอความชว่ ยเหลอื แถมเสยี งยงั ส่นั แบบนนั้ อีก” “ยอดไดย้ ินพ่ไี หม เป็นอะไร เกิดอะไรขนึ้ ” “ ฮอื .. พ่ีเมล ผมถกู จบั ตวั ไปขายบรกิ าร ผมไมร่ ู้ ผม..” 101

“ยอดใจเย็นๆ แลว้ บอกพ่ีมาท่ีน่นั ท่ไี หน แลว้ พวกมนั ทาอะไรยอดรยึ งั ” “ผมไม่แน่ใจ แต่มันรา้ งมากๆ ผมเห็นแค่สญั ลกั ษณโ์ รงพยาบาลครบั พวก มนั ยงั ไม่ทาอะไรผมครบั แต่คนท่นี ่ีเขาโดนเกือบหมดเลย ผมจาไดว้ ่าพวกมนั พามา ท่ีชน้ั 8ครบั ผมจาเลขได้ พ่ีเมล.. ยอดกลวั มาช่วยยอดดว้ ย” “โอเค ยอดใจเย็นตง้ั สตไิ ว้ แลว้ ..” “ฮะ..ฮอื พ่ีแลว้ ผมตอ้ งวางแลว้ ผมขโมยโทรศัพทพ์ วกมันมาใช้ พ่ีตอ้ งมานะ ช่วยผมดว้ ย” ยอดกดวางสายโดยท่ีผมยงั ถามไม่เสรจ็ เสียงรอ้ งไหก้ ่อนนอ้ งจะตัดสาย ไป นน้ั มนั ทาผมจะจะขาดใจไปดว้ ย ตอนนีผ้ มลนไปหมด ไม่รูว้ ่าจะตอ้ งทายังไง คิดไม่ ออกวา่ จะเรม่ิ จากจดุ ไหน ไมค่ ิดเลยว่ามนั จะเกิดกบั คนใกลต้ วั แบบนี้ “ โรงพยาบาลรา้ ง ช้นั 8” สาบานไดเ้ ลยว่าในหัวผมตอนนี้ มีอย่ทู ่ีเดียว ไม่รู้ ว่ามันเร่อื งบังเอิญ หรอื อะไรกันแน่ แต่จะใหผ้ มคิดยงั ไง ผมก็คิดไม่ออกนอกจาก โรงพยาบาลนนั้ จรงิ ๆ เรว็ กว่าความคิดก็ตัวผมเน่ียแหละ รูต้ ัวอีกทีก็ขับมาจนถึงโรงพยาบาลรา้ ง แหง่ นีจ้ นได้ ก่อนจะมาถงึ ท่ีน่ี ผมแทบจะไปถึงสถานีตารวจแลว้ ดว้ ยซา้ แต่พอมา คดิ ดู ถา้ พ่ธี นนิ เขากาลงั จดั การเรอ่ื งนีอ้ ยู่ มนั จะพงั ไปกนั หมดไหม ผมไดแ้ ต่คิดซา้ ไป ซา้ มา สดุ ทา้ ยกม็ ายืนอย่ตู รงนเี้ หมือนคนโงๆ่ คนหน่งึ แต่ผมก็ไม่รูจ้ ะทาอย่างไรแลว้ จรงิ ๆ ผมเป็นห่วงนอ้ งมากดว้ ย มนั เสย่ี งมาก แตผ่ มกค็ งตอ้ งลอง ผมจอดรถไอแ้ ดงไวข้ า้ งทาง และเดินเลาะตามถนนบริเวณโรงพยาบาลไป เร่อื ยๆ เพ่ือหาช่องทางเขา้ ไป ฝนท่ีตกลงมาทาให้ บดบังเสน้ ทางจนผมเกือบมอง อะไรไมเ่ หน็ แตถ่ งึ อย่างนนั้ ผมกย็ งั ไม่ถอดใจท่ีกลบั ไปตอนนี้ 102

103

ผมเดินมาจนเกือบจะถึงข้างหลงั โรงพยาบาล ผมสงั เกตเห็นรอยรา้ วตรง กาแพงท่มี ตี น้ ไมเ้ ลอื้ ยบดบงั เอาไว้ ผมถอดชดุ กนั ฝนสีเหลอื งเด่นทิง้ และจดั การเอา เครอื ไมพ้ วกนนั้ ออก กาแพงขา้ งลา่ งมันรา้ ว ผมใชเ้ ทา้ ยันไปสองสามครงั้ มันก็แตก ออกมา โชคดีท่ีผมตัวเล็ก เลยพอท่ีจะลอดผ่านช่องว่างนีส้ ุดทา้ ยผมก็เขา้ มาได้ สาเรจ็ ผมมงุ่ หนา้ เดินไปท่ีตึกท่ี 2 ทนั ที ตอนนีผ้ มไดแ้ ต่ภาวนาว่า อย่าไดใ้ หใ้ คร มาเจอตอนนีเ้ ลย ทางเขา้ ตรงบนั ไดหนไี ฟ เป็นท่ที ่ีผมแอบใชเ้ ขา้ กว่าจะถึงช้ันท่ี 8 ก็ใชเ้ วลาไป เกอื บ10นาที พอเดินเขา้ มาถึง ขา้ งในนีม้ นั อะไรกนั แน่ ไม่คิดว่าพวกมนั จะทากนั ย่งิ ใหญ่ขนาดนี้ ในนีแ้ ทบจะรวมธุรกิจอย่างว่ามาไวห้ มด มีหอ้ งต่างๆ มากมาย ท่ี พวกมนั ใชห้ ากินกบั ชีวิตคน มีทงั้ หอ้ งอดั คลปิ หอ้ งท่ีเอาไวใ้ หใ้ ชบ้ รกิ าร แค่คิดว่าตอ้ ง มคี นทรมานจากส่งิ เหลา่ นี้ ก็ไม่อยากใหพ้ วกมนั ตายดีกนั เลยสกั คน ผมเดนิ แอบตรงซอกประตขู องบันไดหนีไฟ ไม่รูว้ ่าหอ้ งท่ีพวกมนั ขังยอดไว้ คอื หอ้ งไหน แถมบางคนก็มคี นคมุ อย่างหนาแน่ ขนื ออกไป ผมคงไม่นา่ รอด ผมเดนิ ลงไปอีกชน้ั เพ่ือหาอปุ กรณท์ ่ีพอจะทาใหเ้ ขา้ ไปขา้ งในได้ ผมเดินตรง ไปท่ีหอ้ งเก็บของ โชคดีท่ีมีวิชาการไขกุญแจ เลยแอบงัดเข้ามาไดส้ บาย มองไป รอบๆ หอ้ ง เพ่ือหาอะไรสกั อย่างท่สี ามารถพรางตวั เขา้ ไปได้ ผมเจอชดุ อะไรสกั อยา่ ง มนั ดเู หมอื นชดุ ของช่างซ่อม ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เขาใสท่ าอะไร “เอาวะ ลองด”ู ผมหยบิ ชดุ นน้ั มาใส่ ก่อนจะออกจากหอ้ ง แลว้ กลบั ไปท่ีช้นั แปดตามเดมิ 104

“พ่ีใหญ่ใหม้ าซอ่ มใช่ไหม ” ชายตวั โตท่ีน่งั เฝา้ อยทู่ างดา้ นหนา้ เดินเขา้ มาทัก เขา้ ทางดเู หมือนว่าชดุ นีจ้ ะเป็นของชา่ งจรงิ ๆ “ ใชพ่ ่ี พ่ีใหญ่เรยี กมา” “ไหนอปุ กรณ์ ทาไมมงึ มาตวั เปลา่ ” “เอ่อ.. .มาดไู วก้ ่อนนะ่ จะไดร้ ูว้ ่าใชไ้ รบา้ ง งนั้ ผมไปนะพ่ี” “เด๋ยี ว ขอดบู ตั รผา่ นหน่อย” มนั ค่อยเดินเขา้ มาใกลๆ้ ผม เงาท่ีสะท้อนตรงกระจกทาใหผ้ มเห็นว่ามัน กาลงั หยิบปืนตรงเอวขนึ้ มา ซวยแลว้ ผมตงั้ สตแิ ลว้ มองไปขา้ งๆ จากนน้ั ก็ “ อ๊กั ..”ชกเขา้ ไปเต็มท่เี บา้ ตาของมนั “จบั มนั ! ” “มคี นบกุ เขา้ มา” และหลงั จากนนั้ ผมกจ็ าไดแ้ คค่ วามรูส้ กึ ท่ีเจบ็ ปวด จนแทบจะอย่ตู ่อไมไ่ หว ผมฟื้นขนึ้ มาจากความเจบ็ ปวด แขนสองขา้ งถกู ผชู้ ายสองคนหิว้ ไว้ ผมปวด ระบมไปหมดจนขยบั แทบไม่ได้ พยามปรบั สายตาใหก้ ลบั มาเป็นปกติ เพราะตอนนี้ มนั พรา่ มวั ไปหมด จนไม่รูว้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ ผมตั้งสติอยู่สกั พัก ก่อนท่ีสายตาจะกลับมามองเห็น ภาพตรงหน้าคือ เจา้ หนา้ ท่ตี ารวจท่ีจบั คมุ ตวั พวกนีไ้ ว้ และอกี ใบหนา้ ท่ผี มเหน็ อย่ตู อนนี้ พ่ีธนิน เป็นเขาจรงิ ๆ ดว้ ยความกลวั และรา่ งกายท่ีเจ็บปวดอย่างหนัก มนั เจ็บ จนผมตอ้ งพดู คานอี้ อกมา “พ่ีธนิน ชว่ ยเมลดว้ ย” 105

บทท่ี 14 สายตาของผมก็มองไปท่ีคนท่ีถูกพ่ีธนินจบั จนนอนลงไปกับพืน้ ใช่ เป็นมัน มนั ท่ียิงลงุ สมปอง ผมจานาฬิกาบนขอ้ มอื ของมนั ได้ “ปล่อย ปล่อยกู “ ผมดิน้ จนสดุ กาลงั ท่ีมีอยู่ ผมอยากว่ิงเขา้ ไปใสห่ นา้ มัน เพราะมันทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้ มันทารา้ ยลุง มันทารา้ ยเด็กดีๆ แบบยอด คน เลวๆ แบบมนั ไม่สมควรตายดี “ปลอ่ ยกดู ิวะ” “อกึ ” พวกมนั ชกเขา้ ท่หี นา้ ทอ้ งของผม จนผมทรงตวั ไมไ่ ดร้ ว่ งลงไปกบั พนื้ “พวกมึงทาไร ปล่อยตวั เขาเด๋ียวนี้!” ธนินตะคอกจนสดุ เสียง ย่ิงเห็นร่าง เลก็ ๆ น่นั รว่ งลงไปกบั พนื้ ใจเขาเหมือนจะขาด “ฮ่า ฮ่า ไม่เคยเห็นหมวดธนินขาดสติขนาดนีม้ าก่อน เด็กน่นั คงสาคัญไม่ นอ้ ยเลยสทิ า่ งน้ั ก็คงเลอื กไดแ้ ลว้ นะสิ ว่าจะปลอ่ ยฉนั ไป หรอื ใหเ้ ดก็ น่นั ไปแทน” “มงึ หบุ ปากไปเลยธมั รง มงึ ถกู จบั ขอ้ หาคา้ มนษุ ย์ และมงึ อย่าคิดว่าครง้ั นีม้ งึ จะรอด” ธนนิ จบั ตวั ของธัมรงกดไปกบั พืน้ จนตวั ส่นั เขาทงั้ โกรธ ทง้ั รงั เกียจ ไม่แมแ้ ต่ จะอยากฟังคาพดู ของมนั สกั คา “หึ มงึ คดิ ว่ามนั จะจบแค่นีเ้ หรอ” “หมวดครบั แยแ่ ลว้ ” ธนินรบั โทรศพั ทจ์ ากตารวจอีกนายมาดู มนั เป็นภาพ จากกลอ้ งวงจรปิด ในนน้ั ปรากฏภาพของเดก็ ท่ีกาลงั คอ่ ยๆ ถกู รมควนั “ เอาไงดีวะ แม่งเอย้ ยงั มเี ดก็ เหลอื อย่”ู ดินโกรธจนคมุ สติไมอ่ ยู่ 106

“มงึ บอกมาว่าเด็กอย่ไู หน” ดินกระชากคอเสอื้ ของธังรงจนขาด ดินชกหนา้ ผตู้ อ้ งหาอยา่ งธงั รงไปหลายหมดั แบบท่ีไมเ่ คยเป็นมาก่อน “พวกแกมีเวลาแค่ 10 นาที ถา้ ไมป่ ลอ่ ยนายใหญ่ เด็กพวกนนั้ ตาย” “โธ่เวย้ ” ทาไมมนั ตอ้ งเป็นแบบนีด้ ว้ ยวะ “โอเค กยู อมแลว้ ปลอ่ ยเดก็ ไป” “ธนนิ ” ดนิ เรยี กเพ่ือนสนิทอย่างหมดหวัง เขาเองก็รูว้ ่าน่ีเป็นทางเดียวท่ีจะ ชว่ ยเด็กและผหู้ ญิงได้ แต่เขาก็ทนเห็นธัมรงมนั หลดุ มอื ไปไม่ไดเ้ หมือนกัน และเขาก็ รูด้ ีอย่เู ต็มอก วา่ ถา้ งานนีม้ นั พลาดอีก เพ่ือนสนิทของเขาคงไดห้ นีขาดไปจรงิ ๆ “ยอด” ผมขยับเขาไปดูภาพเหล่านั้น เป็ นยอดจริงๆ ด้วย หน่ึงในคน เหลา่ นน้ั เป็นเด็กท่ีผมรูจ้ กั เป็นอยา่ งดีอย่ดู ว้ ย ภาพท่ีนอ้ งกาลงั ทรุ นทรุ ายและสนิ้ หวัง กาลงั อย่ตู รงหนา้ ผม พ่ีขอโทษท่ีอย่ตู รงนีแ้ ลว้ แทๆ้ กลบั ช่วยเราออกมาไม่ได้ พ่ีขอ โทษ “ปลอ่ ยยอดไปเถอะครบั ปลอ่ ยนอ้ งออกมาเถอะ” ผมทรุดคกุ เข่าลงไปกับ พืน้ ยกมอื ขอรอ้ ง ออ้ นวอนพวกมนั ทง้ั นา้ ตา “กูจะนบั หน่งึ ถึงสาม พวกมึงตอ้ งปลอ่ ยตัวกูกบั ลกู นอ้ งท้งั หมด แลว้ รโี มท บงั คบั ควนั จะเป็นของพวกมงึ ” “หนง่ึ ..” “สอง...” 107

“จา่ ปลอ่ ยตวั พวกมนั ” “ธนินหยดุ กอ่ น” “ดนู ่ี” ดินย่ืนภาพจากกลอ้ งวงจรปิดมาใหด้ ู ตอนนีม้ ีกองกาลงั บุกเขา้ ไป ภายในหอ้ ง และทาการชว่ ยเด็กๆ และผหู้ ญิงในหอ้ งน้นั ออกมาแลว้ เสียงไซเรนดงั สน่นั จากทานดา้ นนอก ตารวจกว่าย่สี บิ นาย ลอ้ มสถานท่ีเอาไวเ้ กือบหมด “อย่าเขา้ มา ไม่งนั้ เด็กน่ีตาย” ในช่วงเวลาท่ีทกุ คนกาลงั ตกใจ ธมรงก็ลกุ ขนึ้ มารดั คอ ใชป้ ืนจอ่ หวั ผมเอาไว้ “กบู อกอยา่ เขา้ มา” มนั โดนรดั คอแนก่ วา่ เดินจนหายใจไม่ออก ตอนท่ี พ่ีธนินกาลงั จะเขา้ มาชว่ ย มนั หนั ปืนออกจากหวั ผมแลว้ หนั ไปทางพ่ีธนนิ “ถา้ เขา้ มากยู ิงมงึ แน่ ออกไป” มนั ลากตัวผมออกไปเร่อื ยๆ ตามทางเดิน คง คดิ วา่ จะหนรี อดจากการจบั กมุ ไดจ้ ริงๆ “ผมใชจ้ งั หวะช่วงท่ีมันระวังตัวจากตารวจ ใชศ้ อกกระแทกเขา้ ไปตรงหนา้ ทอ้ งของมนั แรงๆ จนมนั เสยี งหลกั และใชโ้ อกาสนน้ั ว่งิ ออกมา “ปัง!” เสียงปืนหน่ึงนัดดงั สน่ันไปท่ัว มือของผมค่อยๆ มีเลอื ดสีแดงไหลออกมา ความเจบ็ ปวดท่ีผมควรจะรูส้ กึ กลบั ว่างเปลา่ มเี พียงเลอื ดจากรา่ งของอีกคนท่ีว่ิงมา บดบงั ผมไว้ 108

“พ่ีธนนิ ” “จา่ เอารถพบาลเขา้ มาเลย” “ทุกคนเร่งคน้ หาพืน้ ท่ีนีใ้ หห้ มด จบั ตัวผตู้ อ้ งหาออกไป และเร่งหาตัวเด็ก โดยเรว็ ” ผมแทบจะไม่ไดย้ นิ และไมร่ ูแ้ ลว้ ว่าเหตกุ ารณเ์ กดิ อะไรขนึ้ ต่อไป พ่ีธนินยงั คง น่ิงอย่ใู นออ้ มแขนของผม “พ่ีธนิน ไดย้ ินผมไหม ไหนพ่ีสญั ญากบั ผมว่าเราจะไปกิน ขา้ วดว้ ยกนั ไง” “พ่ีรบี ฟื้นขนึ้ มาเลยนะ” “ผมยงั มอี ะไรจะบอกพ่ีตง้ั เยอะ” “พ่ีอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ไม่งน้ั ผมอยไู่ ม่ไดแ้ น่ ผมรอ้ งไหจ้ นเหมือนคนไม่มีสติ ท้ังนา้ ตาทั้งนา้ มกู ไหลออกมาปนกันไป หมด ทาไมกนั ทาไมทกุ คนท่ผี มรกั ถงึ ตอ้ งมาเจ็บตวั เพราะผมตลอดดว้ ย “เช็ดนา้ มกู ก่อนเรว็ มนั ไหลใสห่ นา้ พ่หี มดแลว้ ” “พ่ีธนิน” “น่ีพ่ีแกลง้ ผมเหรอ” ผมตกใจท่ีจ่ๆู เขาก็ลืมตาขนึ้ มา แถมยังพูดเหมือนคน ไม่รูส้ กึ เจบ็ อกี ดว้ ย “พ่ีไม่ไดแ้ กลง้ โดนยิงจริงๆ แต่มันแค่เฉียดไหล่น่ะ” เขายังมีหน้ามายิ้ม หนา้ ตาเฉยแบบนีไ้ ดอ้ กี เหรอ 109

“ลกุ เลย ผมนกึ วา่ พ่ีเป็นอะไรไปสกั อีก” “ถา้ ไมแ่ กลง้ หลบั กค็ งไมร่ ูว้ ่ามีคนหว่ งขนาดนี”้ “พอเลย มาใหเ้ มลดหู น่อย พ่ีเจ็บมารเึ ปล่า ทาไมเลอื ดมนั ไหลออกมาเยอะ แบบนี”้ “พ่ีไม่เป็นไร เด๋ยี วรถพยาบาลก็มา” “พ่ีอย่าเป็นอะไรไปอีกนะ แลว้ ก็หา้ มทาแบบเม่ือกีน้ ี้อีก จะเอาตัวมาบงั ไว้ ทาไม” “ฮ่า ฮ่า พ่ีทาไม่ไดห้ รอก” ตอนนีท้ ่วั ทุกมมุ เต็มไปด้วยเจา้ หนา้ ท่ีตารวจท่ีกาลงั เก็บหลกั ฐานทกุ อย่าง เน่ืองจากพ่ีธนินไมไ่ ดโ้ ดนกระสนุ เตม็ ๆ แค่เฉียดๆ ตอนเลยปฐมพยาบาลไปกอ่ น “ทาไมแกถงึ ไมบ่ อกฉนั ตอ้ งรอใหท้ กุ คนเดอื ดรอ้ นกอ่ นเหรอ แกถงึ จะคิดได”้ คณุ ลงุ คนนน้ั เดินเขา้ มาหาพ่ธี นิน คณุ ลงุ ท่ใี หน้ ามบัตรผมวันน้นั และคุณลงุ ท่ีมาช่วยเราวนั นดี้ ว้ ย “พ่อรูเ้ ร่อื งนีไ้ ดไ้ ง” ผมเดาไมผ่ ดิ เขาเป็นพอ่ ของพ่ีธนิน ถึงจะดไู ม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่ก็พอเดา ไดไ้ มย่ าก “กเ็ ด็กคนนไี้ ง ท่ีโทรบอก” ใช่ครบั ผมตดั สนิ ใจโทรบอกเขา จะใหผ้ มไปแจง้ ความท่ีโรงพกั ก็ไม่รูว้ ่าเกิด อะไรขนึ้ มีเพียงนามบัตรของเขาท่ีติดกระเป๋ าอยู่ สดุ ทา้ ยผมก็ตัดสินใจโทรบอก เร่อื งราวตา่ งๆ ใหเ้ ขาฟัง ท่ีผมทาอย่างนั้น คงเพราะผมม่นั ใจว่าเขาไม่มีทางทารา้ ย พ่ีธนินละมงั้ 110

“คงแลกเยอะสินะครบั ถึงยอมมาช่วยแบบนี้ ไม่กลวั แลว้ เหรอครบั พ่อเคย ถามดว้ ยเองไหม ถา้ คนท่ที าวนั นไี้ มใ่ ชผ่ ม พอ่ จะยอมมาชว่ ยรเึ ปลา่ ” “สดุ ทา้ ย พอ่ ก็ยงั ไมร่ ูส้ กึ อย่ดู ี เสยี ใจไหมล่ะครบั ท่ีกาลงั จะเสียผลประโยชน์ บางสว่ นไป” “ธนนิ !” “ผมพดู อะไรผดิ ละครบั ถงึ ตะคอกผมแบบนี้ ถา้ พ่อยังเป็นแบบนีอ้ ยู่ เราก็ไม่ นา่ จะตอ่ กนั ติดหรอกครบั ไมว่ า่ ดว้ ยเหตผุ ลไหนกต็ าม” พ่ีธนินพดู จบ เขากเ็ ดนิ ออกไป สว่ นพ่อของเขาก็หนั หลงั กลบั ไปทาหนา้ ท่ีต่อ เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ้ ไม่รูว้ า่ สองคนนีม้ ีเร่อื งอะไรคาใจกนั ขนาดไหน ถงึ ผมจะเป็น คนนอกกพ็ อดอู อก สองคนนตี้ ดั กนั ไมข่ าดจรงิ ๆ หรอก 111

บทท่ี15 หน่งึ วนั ผ่านไป ข่าวนีด้ งั สน่นั ไปท่วั ออกข่าวทุกช่องทาง ไม่ว่าจะโทรทัศน์ หรอื ทางโลกออนไลน์ ทกุ อย่างถกู เปิดเผย รวมถงึ รายช่ือทกุ คนท่ีมีสว่ นเก่ียวขอ้ ง กบั เรอ่ื งนี้ ยอดและเด็กๆ ทกุ คนปลอดภัย แต่ถึงแมจ้ ะออกมาได้ สภาพร่างกายของ บางคน ก็ยังไม่กลบั มาปกติ บางอย่างก็ไม่สามารถเอาคืนกลบั มาได้ พวกเขาน่า สงสาร น่าสงสารจนอยากใหค้ นท่เี ก่ยี วขอ้ งรบั กรรมอยใู่ นคกุ ใหห้ มด ถึงแม้จะโดนเปิดเผย แต่คนท่ีมีส่วนเก่ียวข้องกับเร่ืองนี้ บางคนก็เป็ น นกั การเมอื ง เป็นคนมีอานาจ ไม่รูว้ ่ากฎหมายบา้ นเมืองนี้ จะนาความยุติธรรมมา ใหพ้ วกเขาไดร้ เึ ปลา่ ไม่อยา่ งนนั้ พวกมนั ก็คงรอดเหมือนเดิม และกลบั ไปวนลปู กับ วงจรอบุ าทนอี้ กี ครงั้ “ทาไมยังไม่แต่งตัวอีก” พ่ีธนินเดินเข้ามาในหอ้ งระหว่างท่ีผมกาลงั ใช้ ความคิด “น่ีผมแต่แลว้ นะครบั มนั ดูไม่โอเคเหรอ” พอเขาถามอย่างน้นั ผมก็เร่มิ ชัก กงั วล เราแค่จะออกไปทานขา้ วดว้ ยกนั เอง ผมตอ้ งแตจ่ ดั เต็มเลยเหรอ “แบบนีก้ ็ได้ แบบไหนพ่กี ไ็ ปกบั เราอย่ดู ี” “เหรอครบั แต่ผมเร่มิ ไมม่ ่นั ใจ ผมไปเปลย่ี นดีกว่า” 112

เรามาถงึ รา้ นอาหารท่ีจองไว้ ภายในรา้ นจดั แต่ดว้ ยไปและแสงเทียนสสี ม้ ดูโร แมนติก พ่ีธนินเป็นคนจอง ผมไม่คิดว่ามันจะหรูขนาดนี้ นึกว่าจะมากินเลีย้ ง ธรรมดาซะอกี ตอนนีช้ กั เร่มิ รูส้ กึ เกรง็ ๆ แลว้ สิ “อยากทานอะไรส่งั เลยนะ” เขาบอกผมตอนท่ีพนกั งานนาเมนมู าให้ “งน้ั ผมไม่เกรงใจแลว้ นะ พ่ีบอกว่าจะเลยี้ งนิ” “ฮา่ ฮา่ เต็มท่ีเลย” เขาหัวเราะออกมา แต่ผมก็ยงั สงั เกตเห็นว่าแววตาของ เขายงั เศรา้ อยู่ “พ่ีโอเคใช่ไหมครบั เร่อื งนนั้ ” “อือ้ พ่ีไม่เป็นไร มนั ควรจะเป็นแบบนน้ั อยแู่ ลว้ ” จากการเปิดโปงรายช่อื ผมู้ สี ว่ นเก่ยี วขอ้ ง หน่งึ ในนน้ั ก็เป็นรายช่ือของพ่อพ่ีธ นิน ท่ีเป็นคนมีส่วนกับรายไดแ้ ละรบั สนิ บน ซ่ึงเขาก็ยอมรบั ผิดตามกฎหมายทุก อย่าง ซง่ึ ตอนนีก้ าลงั ถกู ดาเนินคดีตามกฎหมาย ถงึ แมเ้ ขาจะเหน็ ดว้ ยกบั ความผิดท่ีพ่อของเขากาลงั ชดใช้ แต่พ่อก็คือพ่อ เขา จะทาตวั ไม่เป็นไรแค่ไหน แตใ่ ครจะรูว้ า่ ขา้ งในมนั แตกสลายไปหมดแลว้ “พ่ีธนิน เมลอย่ตู รงนี้ ถา้ พ่อี ยากรอ้ งพ่ีรอ้ งไดเ้ ลยนะ เมลจะอย่ขู า้ งๆ พ่ีเอง” พ่ีธนินค่อยๆ ก้มหน้าลง แลว้ หยุดน้าตาก็ไหลออกมา ผมลกุ ขึน้ เดินไปหาเขา 113

กอดเขาไวเ้ บาๆ ไม่รูว้ ่าแบกรับอะไรคนเดียวไวม้ ากแค่ไหน ผมไม่อยากให้คนดีๆ แบบเขา ตอ้ งมาเจอจดุ จบแบบนเี้ หมอื นกนั “พ่ีรูไ้ หม เมลอยากขอบคุณพ่ี สาหรบั ทุกอย่าง ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือเม่ือสิบ กวา่ ปีท่ีแลว้ มนั กย็ งั เป็นพ่ที ่ีช่วยเมลตลอด” “เรารูแ้ ลว้ ” เขาค่อยๆ เงยหนา้ ขนึ้ มาสบตาผม “ใชค่ รบั เดก็ คนนน้ั ท่ชี ่วยเมลเม่ือสบิ กวา่ ปีก่อน คอื คนคนเดยี วกบั ท่ีช่วยเมล ในตอนนี”้ “เรารูต้ ง้ั แต่ ตอนไหน” เขาสบตาผมอยา่ งจรงิ จงั เพ่อื รอคาตอบ” “ตงั้ แต่ท่รี ู้ ว่าคนคนนนั้ คอื พ่อของพ่ีครบั แค่เห็นช่ือผมก็จาไดว้ ่าเขาคือคนท่ี ไปช่วยวนั นน้ั แตพ่ ่ีเถอะจาได้ แตไ่ มย่ อมบอกผม” “ตอนนน้ั ท่ีเราเล่าใหฟ้ ัง พ่ีก็ตกใจเหมือนกัน แต่จะใหบ้ อกออกไปตอนนัน้ เราก็คงไม่เช่อื สดุ ทา้ ยพ่ีกค็ ดิ วา่ ต่อใหเ้ รารูไ้ หมหรอื ไมร่ ู้ พ่ีกย็ งั จะอยขู่ า้ งเราอย่ดู ี” ทกุ อย่างดาเนินต่อไป ธัมรงถกู ตดั สนิ จาคุกตลอดชีวิต รวมถงึ พ่อของเขาท่ี โดนขอ้ หาไปดว้ ย แต่ต่อใหพ้ วกมนั เขา้ ไปชดใชก้ รรมในคุก ก็ยังชดใชส้ ่งิ ท่ีพวกมนั ทาไม่ได้ พวกมนั ทาลายชีวิตและคณุ ค่าของคนคนหนง่ึ ไปแลว้ และไม่มีใครสามารถ นากลบั คืนมาใหพ้ วกเขาไดอ้ กี 114

และสดุ ทา้ ย การตดั สนิ ใจครง้ั ใหมข่ องพ่ธี นิน เขาตดั สินใจเป็นตารวจอีกครงั้ ซ่งึ ผมก็เห็นดว้ ยมากๆ แมว้ งการนีม้ ันจะมีความเน่าเฟะอย่มู ากแค่ไหน ตารวจดีๆ หมดหวงั ไปในทกุ ๆ วนั กย็ งั มอี ยใู่ หเ้ ห็น แตพ่ ่ีธนินกลบั บอกกับผมว่า ถา้ เขากา้ วออกไป และคนอ่ืนๆ ก็กา้ วออกไป ดว้ ยเชน่ กนั สดุ ทา้ ยท่ีพง่ึ ท่ีประชาชนกาลงั คาดหวงั จะกลายเป็นความสญู เปล่าใน ท่ีสดุ เขาไมอ่ ยากเห็นจดุ นน้ั ถา้ เขาออกไป ถงึ วนั นนั้ เขาอยากจะช่วยทุกคนมากแค่ ไหน เขาก็คงแค่ยืนดู เขาจะไม่ทิ้งอาวธุ นีเ้ ด็ดขาด และจะใชอ้ าวุธนีใ้ ห้เต็มท่ี ใน หนา้ ท่ขี องเขา THE END 115

116