ธนกฤต จำแน่

กาลครงั้ หน่งึ นานมาแลว้ มีแม่หมกู บั ลกู หมสู ามตวั อาศยั อย่ใู นป่าแห่งหน่งึ ลกู หมทู ่เี ป็นพ่ใี หญ่ เป็นหมทู ่เี กียจครา้ นเป็นอย่างมาก มกั จะแอบไปหาท่ีหลบหลบั นอนตลอดเวลา สว่ นลกู หมตู วั ท่สี องเป็นหมจู อมตะกละ ไมช่ อบทางาน แมเ้ วลางานก็มกั จะหาเร่อื งพกั และกินอาหารท่แี อบนามาดว้ ยเสมอ สว่ นลกู หมตู วั ท่สี ามนนั้ เป็นหมทู ่ขี ยนั ขนั แข็ง และชอบทางานเป็นอย่างมาก

ถงึ แมว้ า่ ลกู หมตู วั สดุ ทอ้ งจะขยนั ขนั แข็งทางานอยา่ งไรกต็ าม แต่อาหารทห่ี ามาไดก้ ต็ อ้ งหมดไปในไม่ชา้ เหตเุ พราะท่ีบา้ นของเขานนั้ มหี มจู อมขเี้ กียจ กบั หมจู อมตะกละอยตู่ งั้ สองตวั น่นั เอง วนั หนง่ึ แมห่ มจู งึ พดู กบั ลกู หมทู งั้ สามว่า “พวกลกู ๆโตเกนิ กวา่ จะอยใู่ นบา้ นหลงั น้อยของแม่แล้ว ถึงเวลาทล่ี กู ๆจะต้องมีบา้ นเป็ นของตวั เองไดแ้ ล้วละ่ จะ้ ” นอ้ งหมตู วั สดุ ทอ้ งเม่อื ไดฟ้ ังแม่หมพู ดู เชน่ นนั้ … กเ็ กิดปิตยิ นิ ดเี ป็นอย่างมาก ท่ีจะมบี า้ นเป็นของตนเอง “เราจะสร้างบ้านแบบไหน แล้วจะเอาอะไรมาสร้างเป็ นบา้ นดนี ะ”

สว่ นพ่ีหมตู วั โตขเี้ กียจไดย้ นิ แม่หมพู ดู เช่นนนั้ กพ็ ดู บ่นทนั ที ดว้ ยไม่ชอบท่จี ะทางานอยแู่ ลว้ จงึ โดนแม่หมดู วุ ่า “ไมไ่ ดน้ ่ะ ลกู โตแล้ว ตอ้ งรู้จักดูแลตัวเองไดแ้ ลว้ จะมัวทาตัวขีเ้ กยี จตอ่ ไป ไม่ได้นะ” เม่อื พ่หี มตู วั โตโดนแมด่ ุ จงึ ตอ้ งออกไปสรา้ งบา้ นอยา่ งท่ไี ม่คอ่ ยเต็มใจนกั ลกู หมสู ามตวั ออกเดินทาง และมาถึงชายป่าแหง่ หน่งึ พวกมนั ตดั สินใจจะสรา้ งบา้ นบรเิ วณนีใ้ กลๆ้ กนั และเดนิ ทางไปตลาดเพอ่ื ซือ้ ของสรา้ งบา้ น

พ่ใี หญ่ซือ้ ฟางไปสรา้ งบา้ นจะไดไ้ ม่เหนื่อยและไม่หนกั ดว้ ย พ่รี องซอื้ เศษไมไ้ ปสรา้ งบา้ นตอกตะปไู มก่ ่ีทกี เ็ สรจ็ แลว้ และยงั ตา้ นลมท่พี ดั มาแรงๆไดอ้ ย่างแน่นอน นอ้ งเลก็ ซือ้ อฐิ มาสรา้ งบา้ น พ่ใี หญ่พ่รี องเหน็ หวั เราะ และบอกวา่ “ทาไมเจา้ โงอ่ ยา่ งนี้ กวา่ จะแบกไปกว่าจะสร้างบา้ นเสรจ็ ก็ใชเ้ วลานาน” นอ้ งเลก็ จงึ พดู วา่ “แต่ถา้ เราใช้อฐิ สร้างบา้ น มันก็จะแข็งแรงและทนทานกวา่ พๆ่ี ใช้ ฟางกบั เศษไมม้ นั ไมป่ ลอดภัยนะพ”่ี

แลว้ ทงั้ 3 พ่นี อ้ งก็แบกของกลบั บา้ น พอถงึ ชายป่าตา่ งกแ็ ยกยา้ ย…มาสรา้ งบา้ นของใคร ของมนั ลกู หมตู วั ท่หี นง่ึ สรา้ งบา้ นดว้ ยฟางใชเ้ วลาไม่นานนกั ก็เสรจ็ สว่ นลกู หมตู วั ท่สี องสรา้ งบา้ นดว้ ยเศษไมใ้ ชเ้ วลาไมน่ านก็สรา้ งบา้ นเสรจ็ และทงั้ สองไปดนู อ้ งเล็กสรา้ งบา้ นซ่งึ ยงั ไม่เสรจ็

นอ้ งเลก็ ตอ้ งค่อย ๆ กอ่ อฐิ ทลี ะกอ้ นทลี ะอนั กวา่ จะสรา้ งเสรจ็ กอ็ ีกหลายวนั เพราะอยากไดบ้ า้ นท่ีแข็งแรงและปลอดภยั นอ้ งเลก็ จงึ ไม่เช่ือพ่ๆี ทงั้ สอง ท่ีบอกใหเ้ ปลี่ยนมาใชฟ้ างกบั เศษไม้

ลกู หมทู งั้ สองจงึ ออกไปวิง่ เลน่ ว่ายนา้ สว่ นนอ้ งเลก็ ก็ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาสรา้ งบา้ นจนเสรจ็ ตกดกึ ทงั้ สามตวั กเ็ ขา้ นอนบา้ นใครบา้ นมนั จนกระท่งั คนื หนงึ่ งมีเจา้ หมาป่ามาซมุ่ ดู หวงั จะมาจบั ลกู หมทู งั้ 3 ตวั มาเป็นอาหาร และไปบา้ นลกู หมทู ่สี รา้ งบา้ นดว้ ยฟางกอ่ น พอมนั มาถึงประตู มนั กพ็ ดู ขนึ้ วา่ … เจา้ ลกู หมนู อ้ ยออกมาใหข้ า้ กนิ ดกี ว่านะ ไม่ฉนั ไมเ่ ปิดประตใู หแ้ กหรอก ไป๊ ไปใหพ้ น้ นะ ไม่เปิดไม่เป็นไร บา้ นฟางแบบนีข้ า้ เป่าก็พงั และ แย่แลว้ บา้ นฟางของฉนั พงั หมดแลว้ มามะมาใหพ้ ่หี มาป่ากินดีกว่า

เจา้ ลกู หมรู บี วิง่ ไปหานอ้ งกลางทส่ี รา้ งบา้ นดว้ ยเศษไม้ และเจา้ หมาป่าก็มาเคาะท่ปี ระตแู ลว้ บอกใหเ้ ปิด ลกู หมบู อก “ไมม่ ีทางขา้ ไมย่ อมเปิดประตู ใหห้ มาป่าใจรา้ ยเดด็ ขาด” “ออ๋ เหรอ…บา้ นไมท้ ่ีไม่แขง็ แรงแบบนี้ แค่ขา้ กระโดดกระแทกประตสู องที มนั ก็พงั แลว้ หละ…เอาหละนะ…1 2 3 “ หมาป่ากลา่ ว แลว้ เจา้ หมาป่ากพ็ งั ประตเู ขา้ มาได้ เจา้ หมทู งั้ สองรบี วง่ิ ไปบา้ นอฐิ ของนอ้ งเล็กโดยท่มี เี จา้ หมาป่าวงิ่ มาติด ๆ และเลา่ ใหน้ อ้ งเล็กฟังว่าบา้ นทงั้ สองหลงั ถกู หมาป่าพงั ไปแลว้

เจา้ หมาป่ากม็ าถึงบา้ นนอ้ งเลก็ มาเคาะประตู มนั พดู ขนึ้ วา่ เปิดใหข้ า้ เขา้ ไปกินเด๋ยี วนีน้ ะ ไมเ่ ปิดจะพงั บา้ นอีกหลงั นะ นอ้ งเลก็ ตะโกนบอก ”กลบั ไปเจา้ หมาป่า เจา้ ไมม่ ีทางพงั บา้ นหลงั นีไ้ ดห้ รอก” “เด๋ยี วจะเป่าใหบ้ า้ นพงั ไปเลย” หมาป่ากลา่ ว แลว้ มนั ก็รวบรวมลมเป่า แต่บา้ นก็ไมย่ อม พงั หมาป่าพดู ขนึ้ ว่า “ไดข้ ้าจะกระโดดกระแทก ให้บ้านพงั ไปเลย… 1 2 3… …โอ๊ย… ใครกไ็ ด้ชว่ ยหมาป่ าดว้ ย”

ภายหลงั จากนนั้ ไมน่ าน..เจา้ หมาป่าไดเ้ ดนิ แบกเอาบนั ไดยาวมาท่บี า้ นอิฐของพวกลกู หมู เพ่อื ปีนเขา้ ทางปลอ่ งไฟบนหลงั คา แลว้ พดู ขนึ้ วา่ “55 พวกแกเสรจ็ ขา้ แน่ เจา้ ลกู หมสู าม ตวั ” เม่อื ลกู หมทู งั้ สามเห็นเจา้ หมาป่ ากาลงั ปีนขนึ้ มาทางปลอ่ งไฟ นอ้ งหมตู วั ท่ีสามไดร้ บี พดู ว่า “พ่หี มรู บี ไปจดุ ไฟท่เี ตาผงิ เรว็ เขา้ !” ทาใหเ้ จา้ หมาป่าตอ้ งโดนลวกดว้ ยนา้ รอ้ น ไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั จนขนตามรา่ งกายของมนั ไดร้ ว่ งออกแทบเกือบหมด

หลงั จากนนั้ มา หมาป่ากเ็ กิดคดิ สานกึ ได้ จงึ ไดก้ ลบั ตวั กลบั ใจเสยี ใหม่ กลายเป็นหมาป่าท่ีอ่อนโยน และอาศยั อย่ใู นท่ีของมนั อยา่ งสงบสขุ สว่ นหมผู เู้ ป็นพ่ที งั้ สองตวั ก็ไดต้ งั้ ใจจาเอานอ้ งหมตู วั สดุ ทอ้ งเป็นตวั อยา่ งท่ีดี คือหนั มาขยนั หม่นั เพยี ร ไม่เกียจครา้ น… ขา้ งฝ่ายแม่หมกู พ็ ลอยมคี วามสขุ และพอใจในลกู หมเู ป็นอย่างมาก หมทู กุ ตวั จงึ มีชีวติ ท่ีอบอ่นุ เป็นสขุ ไดอ้ าศยั ซง่ึ กนั และกนั อยา่ งด…ี ตลอดมา

นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ูว้ า่ “การเกยี จคร้านไม่ได้ทาใหเ้ ราสบายไดจ้ ริง… แต่จะนาทกุ ขภ์ ยั มาสู่ตน… เราจงึ ควรอย่างยง่ิ ทจ่ี ะเป็ นคนขยนั …”