030-สุกัญญา-นิทาน

กาลครง้ั หนึ่ง มีพ่อค้าผูร้ ่ํารวยอาศัยอยู่ในเมอื งกับลกู สาวสามคนวัน หนึ่งพอ่ ค้าผมู้ งั่ มผี ู้น้ันได้สญู เสียทรพั ยห์ ลวงใหญ่ท่ีเขามไี ปกบั เรือสินค้าทำ�ให้ เขากับลูกๆท้ังสามต้องย้ายไปอาศยั อยู่แถบชนบทหลงั จากอยูก่ บั ความลำ�บาก มาเปน็ ปๆี พอ่ ค้าก็ได้รับขา่ วดีวา่ เรือสินคา้ ที่เขาเคยสง่ ออกขายในอดีตไดก้ ลบั เขา้ มาสู่ทา่ เรือดังนน้ั เขาจงึ ตัดสนิ ใจจะไปดูในเมืองวา่ เรอื น้ียงั มีอะไรเหลือให้ เขาและลูกอยู่ ก่อนทีเ่ ขาจะเดนิ ทางไปในเมอื ง เขาไดถ้ ามลกู ๆ วา่ อยากได้ของขวัญ อะไรเมอ่ื เขากลบั มาบา้ ง ลกู สาวคนโตนั้นอยากได้ชุดสวยงาม คนท่ีสองขอ สร้อยคอไข่มกุ แต่ลกู สาวคนที่สามทีม่ ชี อ่ื วา่ “เบลล์” ซ่งึ เป็นลกู สาวคนเลก็ ที่ ทั้งสวยและออ่ นหวานท่สี ดุ กล่าววา่ “หนอู ยากได้กหุ ลาบสกั ดอกหนึ่งจากพ่อ ค่ะ” 1

เมอื่ พ่อค้าจดั การเร่ืองธรุ กจิ เสรจ็ เรยี บรอ้ ย เขาก็ตรงกลับบ้าน ระหว่างทาง น้นั เขาเจอกบั พายุลกู ใหญก่ รรโชกแรง แมแ้ ต่มา้ ของเขากแ็ ทบจะทรงตัวไม่ได้ ดว้ ยความหนาวเหนบ็ และอ่อนเพลยี พอ่ คา้ เร่ิมสิ้นหวงั ท่จี ะกลับถึงบ้านให้ทัน กอ่ นฟ้ามดื แตท่ ันใดน้นั เองเขากส็ งั เกตเหน็ แสงไฟสอ่ งสว่างจากกลางป่า และ เมอ่ื เพง็ สายตาดูดี ๆ เขากพ็ บว่าแสงนนั้ มาจากปราสาทหลงั งามนนั่ เอง “หวังวา่ จะทน่ี น่ั จะพอ มที ีพ่ กั ให้สำ�หรับคืน นีน้ ะ” ” เขาพดู กับตวั เอง และเมือ่ ถึงประตู ปราสาท เขากพ็ บวา่ มัน เปดิ ออกอย่างง่ายดาย เขาตะโกนร้องเรยี ก แต่ กไ็ มม่ ใี ครมาต้อนรบั เขา เขาจึงรวบรวม กล้าเขา้ ไปด้านในปราสาท ระหวา่ งทพี่ ยายามส่งเสยี งเรียกเจ้าของปราสาท อยู่นนั้ เขาก็พบว่าบนโต๊ะใหญก่ ลางโถงเต็มไปด้วยอาหารและเครือ่ งดื่มพรอ้ ม เสิร์ฟ ในเมือ่ ไมม่ ีคนมา พ่อคา้ ท่หี ิวโหยกอ็ ดใจไม่ไหวท่จี ะลงมอื รับประทานม้ือ คำ่ �แสนอรอ่ ยเหลา่ นนั้ จนอิม่ 2

หลงั จากน้นั เขาก็ขน้ึ บันไดไปยังชั้นบน ทางเดินทย่ี าวเหยียดนำ�ไปส่หู ้องพักท่มี ี เตาผิงพร้อมไฟอนั อบอ่นุ คืนน้ีดกึ มากแลว้ และพ่อคา้ ก็ตอ้ งการพักผอ่ น เขาจงึ ล้มตวั ลงนอนบนเตียงและหลบั ไปอย่างรวดเร็ว เมอ่ื ต่นื ขนึ้ มาตอนเช้า เขาก็พบ วา่ มีใครบางคนนำ�แกว้ กาแฟมาวางไว้ทีโ่ ตะ๊ ขา้ งเตียง หลังจากรบั ประทานมือ เชา้ เรียบร้อยแล้ว เขาก็รบี ลงไปช้ันลา่ งเพ่อื ขอบคณุ เจา้ ของปราสาท แตก่ ลบั พบเพยี งความวา่ งเปล่า ไม่มใี ครอยูเ่ ลย เขาม่งุ หนา้ ออกไปยังสวนทผี่ ูกม้าเอาไว้ ทนั ใดนั้นเองเขากส็ ะดุดตาเขา้ กบั พ่มุ ดอกกหุ ลาบในสวน พ่อคา้ จำ�คำ�สัญญา ที่มอบไวก้ บั เบลลไ์ ด้ ดี เขาจงึ กม้ ลงจะเด็ด ดอกกุหลาบ พรบิ ตาเดียวก็ปรากฏรา่ ง ของอสรู ตัวใหญ่ ขน ปกคลุมรุงรัง สวม เสือ้ ผ้าอาภรณง์ ดงาม แตด่ วงตาทีด่ ุรา้ ยทงั้ “ขา้ ท้งั ใหท้ พ่ี ักและอาหารกบั เจา้ แตค่ ำ�ขอบคณุ ทข่ี า้ ได้รับคอื การท่ีเจา้ จะ ขโมยดอกไม้โปรดของขา้ ไปอกี งัน้ เหรอ ตายเสยี เถอะ !” ด้วยความกลัว สดุ ขีด พอ่ ค้าทรุดตวั ลงและคุกเข่าออ้ นวอนอสรู ทันที 3

“ให้อภยั ขา้ เถอะ อยา่ ฆา่ ข้าเลย ขา้ ทำ�ผดิ ไปแล้วจริง ๆ ข้าแคจ่ ะน�ำ ดอกกหุ ลาบดอกนไ้ี ปฝากลูกสาวตนเทา่ นน้ั เอง” อสูรไดย้ นิ ดงั น้นั ก็ลด กรงเล็บลง พร้อมบอกวา่ “ขา้ จะไวช้ วี ิตเจ้า แต่มีขอ้ แม้อยา่ งหนงึ่ ให้น�ำ ตัวลูกสาวมาแทน หากทำ�ไดข้ ้าก็จะปล่อยเจา้ ไป” เม่อื พ่อค้าได้ยินเชน่ นน้ั จึงตอบตกลง เม่อื ไปถึงบา้ น พอ่ ค้ากเ็ ล่าเหตกุ ารณท์ ้ังหมดให้ลูก ๆ ฟงั ดว้ ย ความรักท่เี บลล์มตี อ่ พอ่ ของเธอ เธอก็ยินดที ีจ่ ะกลบั ไปยังปราสาทในทนั ที “อย่ากงั วลเลยคะ่ พ่อ เราจะตอ้ งรักษาสญั ญาและช่วยชวี ิตพอ่ ไว้ให้ ได้ พาหนูไปยังปราสาทเถอะ หนูจะอยู่ทน่ี ่นั เอง” พ่อค้ารูส้ ึกเศร้าเสียใจ อย่างทสี่ ดุ แตก่ ็จำ�ยอมเดนิ ทางไปส่งลูกสาว 4

อสูรแปลกใจมากที่หญิงสาวยอมเสียสละเพ่อื ครอบครวั ในตอนแรกทพี่ บ กัน เบลลร์ ู้สึกหวาดกลัวกับหน้าตาและทา่ ทางทด่ี ดู รุ า้ ยของอสรู แตเ่ ธอ กลับพบวา่ อสรู ไม่ไดท้ ำ�ร้ายเธอแตอ่ ยา่ งใด ซ้ำ�ยงั จัดห้องหรหู ราให้เธอพกั ในปราสาทอีกดว้ ย ในขณะที่เธอนง่ั ปักผ้าอยูห่ นา้ เตาผิง อสูรกค็ อยจบั ตา ดอู ยู่ใกล้ ๆ ก่อนทที่ ง้ั ค่จู ะเริม่ ตน้ พดู คยุ กนั อย่างถกู คอ ซง่ึ ทำ�ใหเ้ บลล์ ประหลาดใจ แตก่ ็แอบประทบั ใจกับความอ่อนโยนทข่ี ดั กบั หนา้ ตาของ อสูร เธอยงั ได้รบั รู้ถงึ ความอบอุ่น ใจดี และเปน็ ครง้ั แรกที่เบลล์ได้เหน็ สายตาทเ่ี ศร้าหมองของเขา 5

นบั ตงั้ วันน้นั เบลลไ์ มห่ วาดกลวั เจา้ อสูรอีกตอ่ ไป เธอรว่ มโต๊ะอาหารกบั อสรู ทุกวนั จากนนั้ ก็ไปเดินเล่นในสวนดว้ ยกัน อา่ นหนงั สอื ด้วยกัน เต้นรำ�ด้วย กัน ทงั้ สองใช้ชีวติ รว่ มกนั อย่างมีความสุข วันหน่งึ ในขณะที่กำ�ลังเต้นรำ�กัน อยูน่ ัน้ เจ้าชายอสูรถามเบลล์วา่ “เธอจะใช้ชวี ิตอยูท่ ่นี ีใ่ นฐานะภรรยาของ ข้าไดห้ รือไม่” เบลลต์ กใจเลก็ น้อย พร้อมน่ิงคดิ ถงึ การแต่งงานกับชายผมู้ รี ูป ร่างหน้าตานา่ เกลยี ดนา่ กลวั เธอยงั คงใหค้ ำ�ตอบไมไ่ ด้ เพราะคงจะคิดถงึ พอ่ และท่ีบ้านมาก เจ้าชายอสรู มองเธออยา่ งปวดรา้ ว แตก่ ็เขา้ ใจความรู้สกึ ของ หญิงสาวดี เขาจงึ มอบกระจกวิเศษให้กับเบลล์ เม่ือเบลล์มองที่กระจกจะเห็น ครอบครัวของเธอทอี่ ยูไ่ กลออกไป เพื่อใหเ้ ธอไมร่ ู้สึกเหงาและเดียวดาย 6

วนั หนึง่ เบลลส์ อ่ งกระจกวเิ ศษดูและพบว่าพ่อของเธอลม้ ป่วยหนกั มาก เธอจงึ ขออนญุ าตเจา้ ชายอสรู เพ่ือกลับไปดูแลพ่อ กอ่ นทจี่ ะสายเกนิ ไป แต่อสูรสา่ ยหนา้ “ถ้าเธอกลบั บา้ นไปก็คงจะไมก่ ลับมาที่ปราสาทแห่งนีอ้ กี ” แตใ่ นทีส่ ดุ เขาก็กลบั คำ� “แตถ่ า้ เธอสัญญาวา่ จะกลบั มาท่นี ี่ภายใน 7 วนั ข้า จะยอมใหเ้ ธอกลบั มาเยยี่ มครอบครัวของเธอ” เบลล์รบั คำ�สญั ญาทันที แท้จริงแล้ว พอ่ คา้ ลม้ ป่วยลงเพราะความตรอมใจ และคิดว่าอสูรขังเธอ ไวเ้ ปน็ นักโทษ เมอ่ื สอง พอ่ ลกู ไดพ้ บกนั อกี ครั้ง และเห็นวา่ เบลล์ยงั อยดู่ ี มีสขุ อาการปว่ ยของพ่อ กเ็ ริม่ ทเุ ลาลง เบลลเ์ ลา่ ใหพ้ อ่ ฟงั วา่ อสรู ดูแลเธอ อยา่ งดแี ละอ่อน โยนก ว่าที่คิดมาก อีกท้ังชีวติ ในปราสาทกส็ ุขสบาย เมือ่ พ่อของเธอเร่ิมลุกข้นึ จากเตียงได้ เบลลก์ ็ไมท่ นั ได้สังเกตวา่ วันเวลาผ่านไป ครบ 7 วันแลว้ 7

คนื หนึ่ง เบลลฝ์ นั รา้ ยถึงอสรู เธอเหน็ ว่าเขากำ�ลงั จะตายและรอ้ ง เรยี กเธอดว้ ยความเศร้าสร้อย “กลบั มาหาขา้ เถอะ” ฝนั นน้ั ย้ำ�เตือนใหเ้ ธอ นกึ ถึงคำ�สัญญาทใ่ี หไ้ ว้กับเขา ทันทีทีเ่ ธอตืน่ ข้นึ กร็ บี ขึ้นไปบนหลังมา้ พรอ้ ม ออกจากบา้ นมุ่งไปยังปราสาททนั ที เมอ่ื เธอมาถงึ ปราสาท เธอรบี วง่ิ ขึน้ บนั ไดและรอ้ งเรียกเจา้ ชายอสูร แตไ่ รเ้ สียงตอบกลบั หวั ใจของเธอแทบสลาย เบลลว์ ิง่ เขา้ ไปยงั สวนดอกไม้ และพบร่างของอสรู นอนแนน่ ิง่ อยบู่ นพนื้ ดวงตาปิดสนิท เบลล์ประคองร่าง นั้นไวใ้ นออ้ มกอด พร้อมกระซิบบอกว่า “ไดโ้ ปรดอยา่ ตาย ฉนั กลบั มาแลว้ และจะแต่งงานกับคณุ ” ส้นิ เสียงของหญิงสาว ปาฏหิ ารยิ ก์ ็เกดิ ขึ้น อสูรรา้ ย ไดก้ ลายร่างเปล่ียนเปน็ เจ้าชายรูปงาม “ขา้ รอคอยเวลานี้มา ยาวนานเหลอื เกนิ ” เจ้าชาย พดู กบั เบลล์ “ขา้ ทุกขท์ นใน ความเงยี บงัน และไมอ่ าจบอก ใครให้ล่วงรถู้ ึงความลับนไี้ ด้ ว่าขา้ ถกู คำ�สาปเปล่ยี นให้เปน็ สัตว์ร้าย แตเ่ มื่อใดที่พบกับ หญงิ สาวท่ียอมรับในตวั ขา้ ได้ และรักข้าจากข้างในจิตใจ คำ� สาปนนั้ ก็จะหายไปและท�ำ ให้ ขา้ กลับมาเป็นคนดังเดมิ ” 8

“งานแต่งงานของเบลก์ ับเจา้ ชายจดั ขึน้ อยา่ งเรยี บง่ายและอบอุน่ หลัง จากนั้นไมน่ าน แล้วทัง้ คู่กไ็ ด้ใช้ชีวิตอย่รู ว่ มกันอยา่ งมีความสุขตลอดไป” 9

นทิ านเรื่องนส้ี อนให้รู้วา่ อย่าตัดสินใครแค่เพียงรูปลักษณ์เพราะส่ิงที่เราเห็นด้วยตาเป็นแค่ เพียงเปลือกนอกแต่ส่ิงท่ีทำ�ให้คนงดงามที่สุดก็คือความดีในจิตใจที่ไม่มีวันถูก ทำ�ลาย 10

นางสาวสกุ ญั ญา ทบั ทมิ ทอง ปวช.ปี2/1รหสั ประจ�ำ ตัว 65202160030