นิทานอีสป-สอนใจเด็กดี

คำนำ กำรนำเอำนิทำนไปเล่ำเรื่องประกอบคำสอนให้เด็ก ๆ ได้ฟังย่อมจะเป็นเครื่องทำให้เพลิดเพลิน และเสริมควำมรู้ แบ่งเบำภำระท่ีจะต้องสอนเน้ือหำอย่ำงเดียว โดยอำศัยบุคลำธิษฐำนเป็นตัวอย่ำง ประกอบ นอกจำกนนี้ ทิ ำนแตล่ ะเร่ืองยงั ใหข้ อ้ เท็จจริงและช่วยในด้ำนกำรอ่ำน กำรเขียน กำรใช้ภำษำ ทีถ่ ูกต้อง เปน็ กำรเพ่ิมทักษะในด้ำนกำรเห็น กำรฟัง และกำรทำตำมเยี่ยงอย่ำงอันดีนั้นด้วยกำรศึกษำ เร่ืองนิทำนจึงเป็นปัจจัยให้ เกิดควำมรู้ท้ังทำงทฤษฎีและแนวปฎิบัติด้วยทั้งสองทำง หำกเกิดควำม ผดิ พลำดประกำรใดก็ขอมำ ณ โอกำสน้ดี ้วย ห้องสมุดประชำชนอำเภอบ้ำนแหลม จงั หวัดเพชรบุรี

สำรบญั คำนำ หนำ้ เรอ่ื ง 1 1. นทิ ำนอีสป เร่ือง คนขีเ้ หนียวกับทองคำ 2 2. นทิ ำนอีสป เรื่อง กำกับเชือก 3 3. นิทำนอีสป เรื่อง หมปู ่ำกับหมำจงิ้ จอก 4 4. นิทำนอสี ป เรื่อง สนุ ัขลำ่ สัตว์กบั คนเล้ยี งแพะ 5 5. นิทำนอสี ป เรอ่ื ง สุนัขจง้ิ จอกกับเสอื ดำว 6 6. นิทำนอสี ป เรอ่ื ง แม่บ้ำนกับห่ำน 7 7. นิทำนอีสป เรอ่ื ง ชำยหวั ลำ้ นสองคน 8 8. นิทำนอีสป เรือ่ ง เด็กนอ้ ยเล่นนำ้ 9 9. นิทำนอสี ป เร่อื ง หนกู ับแมวเจำ้ เลห่ ์ 10 10. นิทำนอสี ป เรื่อง สนุ ขั จ้งิ จอกกับจระเข้ 11 11. นทิ ำนอสี ป เร่ือง หวั ขโมยกบั สุนขั เฝำ้ บำ้ น 12 12. นิทำนอีสป เร่ือง คนกบั เงิน 13 13. นทิ ำนอสี ป เรื่อง กระต่ำยกับสงิ โต 14 14.นทิ ำนอสี ป เร่ือง ลมกบั ดวงอำทิตย์ 15 15. นทิ ำนอีสป เร่อื ง หมีกับสุนัขจง้ิ จอก 16 16. นทิ ำนอีสป เรอ่ื ง กระต่ำยกับเต่ำ 17 17. นิทำนอีสป เรอ่ื ง แมห่ มูกับแม่หมำ 18 18. นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง ไกช่ นกับนกอินทรี 19 19. นิทำนอสี ป เรอ่ื ง หนูกบั มด 20 20. นิทำนอีสป เรอ่ื ง ชำยขี้เกียจ 21 21. นิทำนอีสป เรื่อง ชำวสวนกับตน้ แอปเปิล้ 22 22. นิทำนอีสป เรื่อง ผึง้ กับเต่ำทอง 23 23. นทิ ำนอีสป เรื่อง ชำวประมงกับปลำหมึกยกั ษ์ 24 24. นิทำนอีสป เรื่อง ตวั ตอ่ กับงู 25 25. นทิ ำนอสี ป เรื่อง แมวจอมขโมย 26 26. นทิ ำนอสี ป เร่ือง สนุ ขั ปำ่ และโพรงไม้ 27 27. นิทำนอีสป เรอ่ื ง หมำป่ำกับแกะในคอก 28 28. นทิ ำนอีสป เรอ่ื ง แม่กวำงกับสงิ โต 29 29. นทิ ำนอีสป เร่อื ง หนูในหบี 30 30. นทิ ำนอสี ป เร่ือง งกู ับปู

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง คนขเี้ หนยี วกบั ทองคำ เศรษฐีขี้เหนียวผู้หน่ึงนำทองคำไปฝั่งไว้ใต้ดินในทุกๆ วันเขำจะมำขุดดูว่ำทองคำยังอยู่ครบ หรือไม่ แต่กไ็ มร่ อดพน้ จำกสำยตำของพวกหัวขโมยไปได้ วันหนึ่งขโมยแอบมำขุดทองคำของเศรษฐีไป หมด เม่ือเศรษฐีมำขุดดูก็ตกใจ เพรำะทองคำของตนหำยไปหมด พบแต่ก้อนหินไม่กี่ก้อน เขำเสียใจ มำก จึงไปเล่ำเรื่องรำวให้เพ่ือนฟัง เพ่ือนจึงถำมเขำว่ำ \"ท่ำนได้นำทองคำพวกน้ันไปใช้ประโยชน์บ้ำง หรือเปล่ำ\" เศรษฐีตอบว่ำ \"เปล่ำ ข้ำนำไปฝังเก็บไว้เฉยๆ แล้วก็จะมำขุดดูทุกวัน\" เพื่อนเขำจึงบอก ว่ำ \"ถ้ำเช่นนั้นก็คิดเสียว่ำก้อนหินพวกนี้เป็นทองคำสิ เพรำะถึงอย่ำงไรท่ำนก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อยู่ดี แค่ขดุ ดูแล้วกก็ ลบไว้เหมือนเดิม\" นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ ำ่ ของมคี ำ่ ถำ้ ไมน่ ำมำทำให้เกดิ ประโยชนก์ ย็ ่อมเปน็ ของไรค้ ำ่

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง กำกบั เชอื ก นำยพรำนจับกำไดต้ วั หนง่ึ เขำจงึ ใช้เชือกผูกขำของมันไว้ แล้วหิ้วกลับไปฝำกลูก ๆ กำฉวยโอกำส ตอนที่ลกู นำยพรำนเผลอแอบบนิ หนีไป เมื่อมันบินหนีมำจนใกล้จะถึงรัง เชือกท่ีนำยพรำนผูกขำมันไว้ ไปพนั เชำ้ กับกงิ่ ไม้ มนั ดนิ้ เทำ่ ไหร่เชอื กกไ็ ม่หลุด ขณะทมี่ นั กำลังจะตำย มันได้แต่บน่ กับตนเองวำ่ \"ข้ำนมี่ นั โงจ่ รงิ ๆ หนีจำกกำรเปน็ ทำสรับใชม้ นษุ ยม์ ำไดแ้ ลว้ แตก่ ลบั ตอ้ งมำตำยเพรำะควำมซมุ่ ซำ่ ม ของตัวเองแท้ ๆ\" นิทำนเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ ำ่ ควรใชส้ ตใิ นกำรแกป้ ญั หำ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง หมูปำ่ กับหมำจง้ิ จอก หมปู ำ่ ตวั หน่ึงกำลังง่วนอยู่กับกำรลับเข้ียวของมันกับตอไม้ในขณะที่หมำจิ้งจอกบังเอิญผ่ำนมำ พบเขำ้ หมำจงิ้ จอกจ้องหำโอกำสล้อเลียนเพื่อนของมันตัวนี้อยู่เสมอ มันจึงเสแสร้งทำเป็นทุกข์ร้อนใจ รำวกับกำลังหว่นั เกรงศตั รทู ี่หลบซอ่ นอยู่ แตเ่ จำ้ หมปู ำ่ ก็ยงั ก้มหนำ้ ก้มตำลบั เขี้ยวตอ่ ไป \"เจ้ำจะทำเช่นน้ันไปทำไม\" ในท่ีสุดหมำจิ้งจอกก็ถำมข้ึนด้วยรอยย้ิม \"ข้ำยังไม่เห็นว่ำจะมี อันตรำยอะไรเลยนะ\" \"ก็จริงอยู่\" เจ้ำหมูป่ำตอบ \"แต่เม่ืออันตรำยมำถึง ข้ำคงไม่มีเวลำมำทำเร่ืองแบบนี้แล้วละ อำวธุ ของข้ำจะตอ้ งพร้อมใชง้ ำนเสมอ ไม่เชน่ น้นั ขำ้ คงต้องเสยี ใจเพรำะมันแน\"่ นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ ำ่ แมห้ วังตง้ั สงบจงเตรยี มรบ ใหพ้ รอ้ มสรรพ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง สนุ ขั ลำ่ สตั วก์ ับคนเลยี้ งแพะ สุนขั ตวั หนง่ึ ว่งิ ไลก่ ระตำ่ ยป่ำมำจำกเชงิ เขำ มันว่งิ ตำมมำตดิ ๆ จนเกือบจะจบั เจำ้ กระต่ำยได้ แต่ เจำ้ กระต่ำยกว็ ง่ิ หนสี ุดชีวติ จนรอดจำกสุนขั ลำ่ สตั วไ์ ด้ ชำยเลย้ี งแพะท่ีนง่ั เลน่ อยู่แถวนัน้ เหน็ เหตุกำรณ์ ตลอด จงึ พดู เหน็บแนมสุนขั ล่ำสตั ว์วำ่ \"เจำ้ นี่ชำ่ งไร้นำ้ ยำเสยี จรงิ กระตำ่ ยปำ่ ตวั เลก็ นดิ เดยี วกลบั ปลอ่ ยใหห้ นรี อดไปได\"้ มันจงึ ตอบว่ำ \"ท่ำนไมเ่ หน็ ควำมแตกตำ่ งระหวำ่ งเรำ ขำ้ วงิ่ เพอ่ื หำอำหำรคำ่ เท่ำนน้ั แตม่ นั วง่ิ เพอ่ื รกั ษำชวี ติ \" นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ ้วู ำ่ สิ่งเรำ้ หรอื แรงกระตนุ้ สำมำรถผลักดนั ควำม พยำยำมได้

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง สนุ ขั จง้ิ จอกกับเสือดำว ณ ป่ำแห่งหนึ่ง มีเสือดำวตัวหน่ึงรู้สึกภูมิใจกับลวดลำยท่ีสวยงำมของตัวมันมำก และมักจะอวด ลำยกับสตั ว์ตัวอืน่ อยำ่ งหลงตวั เองว่ำ \"ไมม่ สี ตั ว์ใดในปำ่ ทีจ่ ะมลี วดลำยทีง่ ดงำมไปกวำ่ ข้ำอกี แลว้ \" วันหนึ่งเสือดำวเดินมำพบกับสุนัขจ้ิงจอก มันจึงโอ้อวดว่ำขนและลำยของมันสวยงำมกว่ำสุนัขจิ้งจอก เปน็ ไหนๆ สุนัขจง้ิ จอกโต้ตอบเสือดำวกลบั ไปว่ำ \"ลวดลำยทอ่ี ยภู่ ำยนอกไมไ่ ดท้ ำใหต้ วั เจำ้ ดไี ปกวำ่ พวก เรำหรอก ควำมสวยงำมมนั อยู่ท่จี ติ ใจต่ำงหำก\" นทิ ำนเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ ควำมงดงำมในจติ ใจสำคญั กว่ำควำมสวยงำมแค่ ภำยนอก

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง แมบ่ ำ้ นกบั หำ่ น แม่บ้ำนคนหนึ่งมีห่ำนออกไข่เป็นทองคำได้ เธอจึงนำไข่ทองคำไปขำยและนำเงินมำเก็บไว้ทุกวัน อยู่มำวันหน่ึงเธอคิดจะรวยมำกกว่ำเดิม เธอจึงให้อำหำรห่ำนมำกข้ึน เพรำะหวังว่ำมันจะออกไข่ ทองคำให้เธอเพ่ิมมำกขึ้น แต่ปรำกฏว่ำห่ำนกินอำหำรมำกเกินไป จนสุดท้ำยมันก็ท้องแตกตำย แมบ่ ำ้ นได้แตเ่ สียใจเพรำะควำมโลภของตนเอง นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ ำ่ โลภมำก มกั ลำภหำย

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง ชำยหวั ลำ้ นสองคน ขณะทีช่ ำยหวั ลำ้ นคนหนึ่งกำลังเดินกลับบ้ำน ระหว่ำงเขำบังเอิญเห็นอะไรบำงอย่ำงตกอยู่บนพ้ืน ถนน \"ใครทำอะไรตกไว้นะ่ \" เขำก้มลงดู ขณะนั้นกม็ ีชำยหวั ล้ำนอีกคนหน่ึงเดินผ่ำนมำพอดี เขำเห็นว่ำ ชำยหัวล้ำนคนแรกกำลังเก็บของท่ีตกอยู่จึงรีบมำขอส่วนแบ่งท้ังท่ียังไม่รู้ว่ำของท่ีตกน้ันคืออะไรชำย หัวล้ำนคนแรกส่ำยหัวไปมำ และส่งของที่เก็บได้ให้ชำยหัวล้ำนคนที่สอง พร้อมกับพูดว่ำ \"ส่ิงท่ีข้ำเก็บ ไดน้ ้ันคอื หวี น่ำเสยี ดำยที่มนั ไม่มีประโยชน์สำหรับข้ำ แตถ่ ้ำเกดิ เจำ้ อยำกได้ข้ำก็จะยกให\"้ นทิ ำนเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ้วู ำ่ ของที่เรำไมส่ ำมำรถใช้ ประโยชนไ์ ดก้ เ็ หมือนกบั ของทไ่ี มม่ คี ่ำ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง เดก็ นอ้ ยเลน่ นำ้ เด็กน้อยคนหน่ึงกระโดดลงไปเล่นน้ำในแม่น้ำอย่ำงสนุกสนำน พอเล่นไปสักพักกระแสน้ำเกิด ไหลเชย่ี ว เด็กนอ้ ยว่ำยนำ้ ตำ้ นแรงน้ำไม่ไหวจึงร้องขอควำมช่วยเหลือ ขณะน้ันก็มีชำยคนหนึ่งเดินผ่ำน มำพอดี เขำตอ่ วำ่ เด็กนอ้ ยว่ำ \"เจำ้ เดก็ บำ้ กระแสน้ำแรงขนำดนั้น เจ้ำลงไปว่ำยน้ำคนเดียวได้อย่ำงไร กัน\" เดก็ น้อยจึงรีบตะโกนตอบวำ่ \"ก่อนท่ีทำ่ นจะวำ่ ข้ำ ทำ่ นช่วยข้ำข้นึ จำกน้ำก่อนไดไ้ หม ข้ำจะจมน้ำ ตำยอย่แู ล้ว\" นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ เมอ่ื ผ้อู นื่ เดอื ดรอ้ นอยำ่ เอำแต่ ตำหนอิ ยำ่ งเดยี ว แตจ่ งยนื่ มือ เขำ้ ชว่ ยเหลือดว้ ย

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง หนกู บั แมวเจำ้ เลห่ ์ ณ บ้ำนร้ำงแห่งหนง่ึ มหี นอู ำศัยอยเู่ ป็นจำนวนมำก แมวเจ้ำเล่ห์ตัวหนึ่งเดินผำ่ นมำเห็นจงึ แอบ เข้ำไปจบั หนูกินทลี ะตวั พวกหนูท่ีเหลืออย่รู ูว้ ่ำตนเองตกอยู่ในอนั ตรำย จึงพยำยำมหำอำหำรให้ใกล้รู ท่สี ดุ หำกแมวมำจะไดห้ ลบเขำ้ รูไดท้ ัน เมื่อแมวไมส่ ำมำรถจับหนูได้เหมอื นเดมิ มันจึงทำเป็นแกลง้ ตำย เพอื่ หลอกหนูให้ออกมำ หนตู วั หนงึ่ เห็นเขำ้ กค็ ่อย ๆ ยอ่ งออกจำกรแู ลว้ บอกกับแมววำ่ \"ตอ่ ให้เจำ้ เปน็ แมวทต่ี ำยแลว้ พวกเรำกไ็ มไ่ วใ้ จเจำ้ อยดู่ \"ี พูดจบมันกว็ ่ิงกลับเข้ำรูตำมเดมิ นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ูว้ ำ่ คนพำลอยใู่ หห้ ำ่ งเปน็ ดที ส่ี ดุ

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง สนุ ขั จงิ้ จอกกับจระเข้ สุนัขจิ้งจอกตัวหน่ึงเดินไปกินน้ำที่ริมแม่น้ำ มันกินน้ำอย่ำงหิวกระหำย แต่อยู่ดี ๆ ก็มีจระเข้ตัว หน่ึงโผล่ขึ้นมำ จระเข้คุยโอ้อวดถึงควำมย่ิงใหญ่ของบรรพบุรุษมันให้จ้ิงจอกฟัง แต่สุนัขจิ้งจอกไม่เชื่อ จึงเกิดกำรโตเ้ ถียงกนั จนสุนัขจิ้งจอกพดู ขนึ้ มำว่ำ \"หยุดพดู เถอะ ถงึ ทำ่ นจะพูดจริงหรือพูดโกหกก็ไม่มี ใครพิสจู นไ์ ดอ้ ยดู่ ี ในเมอื่ บรรพบรุ ุษของท่ำนไดต้ ำยไปหมดแล้ว จงึ เหลือแตท่ ำ่ นเท่ำนัน้ ทร่ี ู้\" นทิ ำนเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ จงอยำ่ เชอื่ ในสงิ่ ใด ก่อนจะ พิสจู นใ์ หแ้ นช่ ดั เสยี กอ่ น

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง หวั ขโมยกบั สนุ ขั เฝำ้ บำ้ น กลำงดึกคนื หนึ่ง หัวขโมยแอบปนี รัว้ บำ้ นของเศรษฐี เขำวำงแผนมำเป็นอยำ่ งดีทจ่ี ะไดข้ องมีค่ำ กลบั ไป เขำจึงเอำกระดูกและชิน้ เน้อื ตดิ มำดว้ ย เพื่อเบี่ยงเบนควำมสนใจจำกสนุ ัขเฝำ้ บำ้ น แต่พอเขำ โยนเนอ้ื ใหม้ ัน มันกลบั ไม่สนใจ แลว้ พูดว่ำ \"ท่ำนคดิ ผดิ แล้ว เนอื้ กอ้ นนไี้ มส่ ำมำรถปดิ ปำกขำ้ ได้ เรอื่ ง อะไรข้ำจะปลอ่ ยใหท้ ำ่ นมำขโมยของจำกเจำ้ นำยทขี่ ำ้ รกั ไป แลว้ เจ้ำนำยของขำ้ ตอ้ งมำเดอื ดรอ้ นดว้ ย ละ่ \" นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ู้วำ่ คนดยี ่อมมคี วำมซอ่ื สตั ยแ์ ละ ควำมกตญั ญตู ่อผมู้ ีพระคณุ

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง คนกบั เงนิ ชำยหนุ่มคนหนง่ึ มุ่งม่ันทำงำนตั้งใจเกบ็ เงินอย่ำงขยันขันแข็ง จนเขำมีเงินเก็บจำนวนมำก เขำนำ เงินไปสร้ำงบ้ำนหลังใหญ่โตและจ้ำงบริวำรมำกมำยมำคอยดูแล เขำใช้ชีวิตอย่ำงสุขสบำยบนกองเงิน กองทอง ใช้จ่ำยอย่ำงฟุ่มเฟือย เท่ียวเตร่ไปวัน ๆ ในท่ีสุดเงินที่มีก็ค่อย ๆ หมดไป บริวำรก็หนีหำย จน ต้องนำบ้ำนและรถไปขำยเพื่อใช้หน้ี เขำได้แต่นึกเสียใจกับส่ิงท่ีทำลงไป แต่มันก็สำยไปเสียแล้ว ชีวิตท่ี เหลอื ของเขำจึงต้องอยู่อยำ่ งยำกลำบำก นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ ควรใชช้ วี ติ อยบู่ นควำมไม่ ประมำท

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง กระตำ่ ยกับสงิ โต วนั หนงึ่ สตั ว์ทง้ั หลำยออกมำประชมุ กนั กลำงป่ำ กระตำ่ ยฝูงหนึง่ จงึ เสนอในทป่ี ระชมุ ว่ำ \"สตั วท์ กุ ตวั ในป่ำควรไดร้ บั ควำมเสมอภำค ไมค่ วรมใี ครใหญก่ ว่ำใคร หรอื มอี ำนำจเหนอื คนอน่ื \" เมื่อสิงโตไดย้ ิน ฝงู กระตำ่ ยปำ่ พูดเช่นนน้ั กพ็ ดู กลบั มำวำ่ \"ขำ้ ก็เหน็ ดว้ ยกบั คำพดู ของเจำ้ นะ แตน่ ่ำเสยี ดำยทีพ่ วกเจำ้ ไม่ มกี รงเลบ็ และเข้ียวทแ่ี หลมคมเหมอื นท่ีพวกขำ้ มนี ะ่ ส\"ิ นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ู้วำ่ ผทู้ อ่ี อ่ นแอกวำ่ มกั เสยี เปรยี บเสมอ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง ลมกบั ดวงอำทติ ย์ วันหนึ่งลมกับดวงอำทิตย์พูดคุยกันถึงควำมสำมำรถว่ำใครเก่งกว่ำกัน ทั้งสองท้ำทำยกันว่ำ หำกใครสำมำรถทำใหเ้ สอื้ ผ้ำของนกั เดนิ ทำงท่ีเดินผ่ำนมำหลดุ ออกจำกรำ่ งกำยของเขำได้ก่อน ผู้นั้นจะ เป็นผู้ชนะ แล้วลมก็เป็นฝ่ำยเริ่มก่อน มันพัดลมที่แรงและหนำวเย็นออกมำแต่แทนท่ีนักเดินทำงจะ ถอดเส้อื ผ้ำออก เขำกลับดึงเสื้อให้มิดชิดกว่ำเดิมเพรำะควำมหนำวเย็น ดวงอำทิตย์จึงขอลองบ้ำง เขำ ค่อย ๆ ปล่อยแสงแดดอุ่น ๆ ออกมำจนอำกำศในบริเวณน้ันร้อนอบอ้ำว จนนักเดินทำงต้องถอดเสื้อ คลมุ ออก และเม่ือมำถึงบ่อน้ำเขำก็ถอดเสื้อผ้ำออกหมดเพ่ือลงไปแช่น้ำคลำยร้อน ในท่ีสุดดวงอำทิตย์ จึงเป็นฝำ่ ยชนะ นทิ ำนเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ู้วำ่ ทำอะไร ควรใช้เหตผุ ล มำกกว่ำใชก้ ำลัง

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง หมกี บั สนุ ขั จิ้งจอก วันหนึ่งสัตว์ป่ำทั้งหลำยออกมำพบปะพูดคุยกัน ทุกตัวต่ำงก็พยำยำมเล่ำถึงควำมดีของตนเอง หมีตวั หนึ่งเลำ่ ให้สตั วต์ ัวอนื่ ๆ ฟังวำ่ \"ขำ้ เป็นผทู้ ม่ี คี วำมเมตตำมำกทสี่ ดุ เพรำะขำ้ ไมเ่ คยกนิ มนษุ ย์ทต่ี ำย แล้วเลยสักครั้ง\" สุนัขจ้ิงจอกได้ยินจึงหัวเรำะแล้วพูดว่ำ \"โอ้ แสดงว่ำเจ้ำกินเฉพำะคนท่ียังหำยใจอยู่ น่ะสิ อย่ำงนัน้ กย็ ่ิงแยก่ วำ่ กนิ คนตำยแลว้ เสียอกี แล้วอยำ่ งนจี้ ะเรยี กวำ่ มคี วำมเมตตำไดอ้ ย่ำงไร\" พดู จบมันก็เดนิ จำกไป นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ู้วำ่ ควรมคี วำมเมตตำตอ่ ผ้อู นื่ เมอื่ เขำยงั มชี วี ติ อยู่ ไม่ใชท่ ำ เมอ่ื เขำไดต้ ำยจำกไปแลว้

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง กระตำ่ ยกับเตำ่ วันหน่งึ กระตำ่ ยปำ่ หวั เรำะเต่ำวำ่ ขำส้ันและเดินเช่อื งชำ้ เมือ่ เตำ่ ไดย้ ินจึงทำ้ ทำยกลับไปว่ำ \"ถงึ เจำ้ จะวงิ่ เรว็ แตข่ ำ้ คดิ ว่ำถำ้ เรำลองมำแขง่ กนั ข้ำจะตอ้ งเอำชนะเจำ้ ไดแ้ น\"่ แตก่ ระตำ่ ยปำ่ กลบั ม่นั ใจว่ำเต่ำไม่มที ำงเอำชนะมันไดแ้ น่นอน มันจงึ ตอบตกลง โดยให้สนุ ขั จ้ิงจอกมำเป็นผตู้ ดั สิน เมือ่ ถึง วนั แขง่ ขนั กระต่ำยปำ่ กับเตำ่ กม็ ำวง่ิ แข่งกนั เตำ่ คอ่ ย ๆ เดินอย่ำงเชอื่ งชำ้ แต่สมำ่ เสมอและไมห่ ยดุ พกั ส่วนกระต่ำยปำ่ วง่ิ นำเตำ่ ไปมำก กช็ ะลำ่ ใจคดิ วำ่ ถ้ำงีบหลับสักครเู่ ต่ำกค็ งยังตำมไมท่ นั จนเวลำผ่ำนไป กระต่ำยป่ำสะดุ้งต่ืน มองซ้ำย มองขวำไม่เหน็ เตำ่ จึงรีบวิ่งอย่ำงสดุ แรงแต่ก็ชำ้ ไปเสียแลว้ เต่ำไดม้ ำถงึ เส้นชยั กอ่ นและกำลังนอนพักผอ่ นอย่ำงสบำย นิทำนเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ ควำมพยำยำมอยู่ทไี่ หน ควำมสำเรจ็ อยูท่ น่ี น่ั

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง แมห่ มกู บั แมห่ มำ ณ บ้ำนหลังหน่งึ มีแมห่ มำลูกอ่อนกบั แมห่ มูลูกอ่อนอำศยั อยู่ดว้ ยกัน วันหนึ่งท้ังสองเกดิ โต้เถียง กนั เรื่องใครคลอดลูกงำ่ ยกวำ่ กนั แม่หมำพูดอย่ำงม่ันใจวำ่ \"สนุ ขั เปน็ สตั วท์ ค่ี ลอดลกู งำ่ ยทีส่ ดุ ในบรรดำ สตั วส์ เ่ี ทำ้ เลยนะ\" แมห่ มไู ม่เถียงแตพ่ ูดกลบั ไปวำ่ \"เจำ้ คลอดลกู ไดง้ ำ่ ยกจ็ รงิ แตล่ กู ของเจำ้ ทเี่ พิ่งคลอด ออกมำลว้ นมดี วงตำทป่ี ดิ สนทิ สลู้ ูกของขำ้ ไมไ่ ด้ เกดิ มำกล็ มื ตำมองเหน็ ชว่ ยเหลือตวั เองไดเ้ ลย\" นิทำนเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ ่ำ คุณภำพสำคญั กวำ่ ปรมิ ำณ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง ไกช่ นกบั นกอนิ ทรี ณ ฟำรม์ แหง่ หนึ่ง ไก่ชน 2 ตัวจิกตีกนั อย่ำงดเุ ดือดเพื่อแยง่ ชิงควำมเป็นใหญ่ในฟำร์ม ในท่ีสุดก็มี ฝ่ำยแพ้ฝ่ำยชนะ ไก่ตัวท่ีชนะบินข้ึนไปเกำะบนหลังคำสูง ตีปีกอย่ำงองอำจ และส่งเสียงร้องดังกังวำน ไปทั่ว เพื่อแสดงควำมชนะของจน ส่วนไก่ตัวที่แพ้ก็ว่ิงไปหำท่ีหลบซ่อนตัว ขณะนั้นเองมีนกอินทรีบิน ผ่ำนมำ มันเห็นไก่ชนตัวที่ชนะยืนอยู่บนหลังคำจึงบินลงมำโฉบไปทันที ไก่ตัวท่ีแพ้จึงได้เป็นใหญ่ใน ฟำร์มแหง่ น้นั นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ ำ่ ควำมโออ้ วดนำหำยนะมำสตู่ น

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง หนกู บั มด ณ ลำนดินแหง่ หนึ่ง หนูกับมดสรำ้ งรังอยู่ใกล้ ๆ กัน ต่อมำไมน่ ำนเกดิ ฝนตกหนัก ท้ังรังหนูและรัง มดท่ีอยู่ใต้ดิน ถูกน้ำท่วม ทำให้ฝูงมดจมน้ำตำยไปเป็นจำนวนมำก ส่วนพวกหนูไม่เป็นอะไรเลย พวก มดสงสยั จงึ ถำมหนูว่ำ \"ทำไมพวกเจำ้ ถึงรอดจำกนำ้ ท่วมมำได้ล่ะ\" หนจู ึงตอบว่ำ \"ก็เพรำะว่ำพวกข้ำทำ ทำงเข้ำบ้ำนไวส้ องทำงยังไงละ่ พอทำทว่ มทำงแรก พวกเรำกร็ บี หนอี อกไปทำงที่สองได้ทนั \" นทิ ำนเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ ่ำ ควรเตรยี มทำงหนที ไี ลเ่ ผือ่ ไว้ สำหรบั ในทกุ ๆ เรอื่ ง

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง ชำยขเ้ี กยี จ ชำยคนหนึ่งมีนิสยั เป็นคนเกยี จครำ้ นมำก ต่อให้มีส่ิงดี ๆ เข้ำมำกองอยู่ตรงหน้ำเขำก็ยังข้ีเกียจที่ จะหยบิ ข้นึ มำ วันหนึ่งเทพเจ้ำอยำกทดสอบดูว่ำชำยคนน้ีจะเกียจคร้ำนมำกเพียงใด ท่ำนจึงนำ \"ควำม โชคดี\" ใสไ่ ว้ในกะละมงั ใบหนง่ึ แล้ววำงไว้ตรงหน้ำเขำ ปรำกฏว่ำเขำไม่สนใจแม้แต่น้อย แถมยังเหยียบ ลงไปในกะละมังจนควำมโชคดีกระเด็นหำยไปอีกเทพเจ้ำเห็นควำมขี้เกียจของชำยคนนี้จึงได้แต่พูด ว่ำ \"ถำ้ เชน่ นัน้ เจำ้ กเ็ ปน็ คนโชครำ้ ยตลอดไปแลว้ กัน\" นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ ควำมขเ้ี กยี จไมเ่ คยนำพำ ส่งิ ทดี่ มี ำให้

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง ชำวสวนกบั ตน้ แอปเปล้ิ ชำวสวนคนหนงึ่ ปลกู ตน้ แอปเปิ้ลไวเ้ ปน็ จำนวนมำก แตก่ ลบั ไม่มตี น้ ไหนออกผลให้เขำเลยท้ังยัง เป็นที่อยู่ของนกและแมลงตัวเล็ก ๆ มำกมำย เขำจึงตัดสินใจที่จะตัดต้นแอปเปิ้ลท้ิง ขณะท่ีเขำกำลัง จะตดั ต้นแอปเปิ้ลทิ้ง พวกนกและแมลงก็พำกันมำอ้อนวอนว่ำ \"ได้โปรดเถิดท่ำนต้นไม้พวกน้ีเป็นที่อยู่ อำศัยของพวกข้ำ หำกท่ำนเก็บมันไว้ พวกข้ำสัญญำว่ำจะร้องเพลงให้ท่ำนฟังทุกวันเป็นกำรตอบ แทน\" ชำวสวนไม่ฟงั เลยแม้แต่นอ้ ย เขำลงมือตัดต้นแอปเปิล้ ไปเรือ่ ย ๆ จนถึงต้นสุดท้ำยท่ีมีรังผึ้งที่เต็ม ไปด้วยนำ้ ผง้ึ ห้อยอยู่ เขำจึงเห็นว่ำก็มีคำ่ อย่เู หมอื นกนั นิทำนเรอื่ งนส้ี อนให้รวู้ ำ่ ทกุ สงิ่ มคี ่ำ หำกเรำรจู้ กั พจิ ำรณำมองใหเ้ หน็ เปน็ ประโยชนข์ องมนั

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง ผง้ึ กบั เตำ่ ทอง ผ้ึงตัวหน่ึงคิดอยำกจะแกล้งเต่ำทองซึ่งเป็นเพื่อนของมัน จึงชวนเต่ำทองมำกินอำหำรเย็นท่ีรัง เมื่อเต่ำทองมำถึงรัง ผ้ึงก็นำรังผึ้งและรวงผ้ึงมำให้เต่ำทอง ซ่ึงเต่ำทองเป็นแมลงที่กินใบไม้เป็นอำหำร เต่ำทองกินน้ำผึ้งไปได้นิดเดียวก็บินกลับรังของมัน วันต่อมำเต่ำทองคิดอยำกจะเอำคืน จึงชวนผ้ึงมำ กินอำหำรที่รังของมันบ้ำง เมื่อผึ้งมำถึงเต่ำทองก็เอำใบไม้มำให้ผึ้งกิน แต่ผึ้งกินไม่ได้ต้องบินกลับรังไป เตำ่ ทองจึงน่ังหัวเรำะดว้ ยควำมชอบใจ นิทำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ ่ำ คนทชี่ อบกลน่ั แกลง้ ผอู้ นื่ ยอ่ มถกู เขำเอำคนื เขำ้ สกั วนั

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง ชำวประมงกับปลำหมกึ ยกั ษ์ วันหนึ่งในฤดูหนำว ชำวประมงคนหน่ึงต้องออกเรือไปหำปลำเพื่อมำเล้ียงครอบครัว แต่กำรจับ ปลำในฤดูหนำวถือเป็นเร่ืองยำก ในระหว่ำงที่เขำรอปลำมำติดเบ็ดนั้น ก็มีปลำหมึกยักษ์ตัวหน่ึงโผล่ ขึ้นมำ ชำวประมงพดู ข้นึ ว่ำ \"ถำ้ ขำ้ กระโดดลงไปจับเจ้ำในทะเล ข้ำคงต้องหนำวตำยแน่ แต่ถ้ำหำกข้ำ ไม่ลงไป ลกู ๆ ของข้ำก็คงจะหิวตำยเหมอื นกนั \" นิทำนเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ ่ำ ลกู คอื สงิ่ สำคญั ทสี่ ดุ สำหรบั พอ่ แม่

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง ตวั ตอ่ กบั งู วันหน่งึ ตัวต่อตวั หนงึ่ บินมำเกำะท่หี วั ของงู แล้วมันก็ต่อยเข้ำที่หัวของงูอย่ำงจัง พิษจำกเหล็กใน ทำให้งูเจ็บปวดมำก มันกระเสือกกระสนด้วยควำมทรมำน แต่ก็ไม่รู้ว่ำจะแก้แค้นตัวต่อได้อย่ำงไร ขณะนน้ั ก็มคี นขบั เกวียนผำ่ นมำพอดี มนั จึงเลื้อยเข้ำไปข้ำงใต้เกวียนแล้วเอำหัวของมันมุดเข้ำไปใต้ล้อ ของเกวียน พลำงนึกในใจว่ำ \"อย่ำงนอ้ ยเจำ้ ก็สมควรตำยไปพร้อม ๆ กับข้ำ\" นทิ ำนเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ู้ว่ำ กำรทำรำ้ ยผอู้ น่ื อำจเปน็ กำรนำภยั มำสตู่ นเอง

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง แมวจอมขโมย เช้ำวันหนึง่ แมไ่ กพ่ ำลูก ๆ ออกไปเดินเลน่ รอบบ้ำน จนได้พบกับเจ้ำแมวตัวแสบที่แกล้งหลับอยู่ เจ้ำแมวเห็นแม่ไก่ไม่สนใจจึงอำศัยจังหวะท่ีแม่ไก่เผลอจับลูกไก่มำกินทันทีสักพักแม่ไก่เห็นว่ำลูกไก่ หำยไปตัวหนึ่ง มันจึงร้องเรียกลูก เจ้ำของบ้ำนได้ยินจึงเดินออกมำดู ก็พบว่ำลูกไก่หำยไป เขำรีบออก ตำมหำจนพบเจ้ำแมวตัวแสบนอนอยอู่ ย่ำงสบำยใจ จึงหยบิ ไม้ไล่ตีมนั ทันที เจ้ำแมวจึงร้องถำมว่ำ \"โอ๊ย ท่ำนมำตีข้ำทำไมน\"ี่ \"กเ็ จำ้ แอบกนิ ลูกไก่ของข้ำน่ะสิ\" เจ้ำของบ้ำนตอบ แมวปฏิเสธแก้ตัวว่ำ \"ข้ำไม่ได้ กินนะ ทำ่ นอยำ่ มำใสร่ ำ้ ยขำ้ ส\"ิ เจำ้ ของบำ้ นโมโหจงึ พูดวำ่ \"ถ้ำเจำ้ ไมไ่ ด้กนิ ทำไมที่มุมปำกของเจ้ำถึงมี ขนไกต่ ดิ อยลู่ ะ่ \" เจำ้ แมวจำนนต่อหลกั ฐำนจึงยอมถูกทำโทษแต่โดยดี นิทำนเรอื่ งนส้ี อนให้รวู้ ่ำ ผทู้ ่ีทำผดิ มกั มพี ริ ุธให้จบั ไดเ้ สมอ

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง สนุ ขั ปำ่ และโพรงไม้ สุนัขผู้หิวโหยตัวหน่ึงมุดเข้ำไปในโพรงต้นโอ๊คเพ่ือกินอำหำรที่มีคนมำทิ้งเอำไว้ เมื่อกินเสร็จ ท้องของมันป่องมำกจนไม่สำมำรถออกมำจำกโพรงได้ มันจึงร้องตะโกนขอควำมช่วยเหลือ \"ใครก็ได้ ช่วยข้ำที\" สุนัขป่ำอีกตัวเดินผ่ำนมำเห็นจึงถำมว่ำ \"มีอะไรให้ข้ำช่วยรึ\" มันโอดครวญ \"ข้ำติดอยู่ในน้ี ช่วยขำ้ ออกไปทเี ถอะ\" \"แลว้ เจำ้ เขำ้ ไปในโพรงได้อย่ำงไรละ่ \" \"ข้ำก็มดุ เขำ้ มำตำมปกติน่นั แหละ แต่พอ ข้ำกินอิ่มกลับออกไปไม่ได้นะสิ\" สุนัขอีกตัวจึงพูดว่ำ \"ถ้ำเช่นน้ัน เจ้ำก็รอให้อำหำรมันย่อยเสียก่อน เดย๋ี วเจ้ำก็มุดออกมำได้เองนั่นแหละ\" พูดจบมนั กเ็ ดนิ จำกไป นิทำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ่ำ จงรจู้ กั ทำอะไรใหอ้ ยใู่ น ควำมพอดี

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง หมำปำ่ กับแกะในคอก หมำป่ำตัวหนึ่งทรำบข่ำวมำว่ำ หมู่บ้ำนแห่งหนึ่งจะนำแกะมำบูชำยัญ มันจึงมำคอยมองเฝ้ำ แกะในหมู่บ้ำน แต่พวกแกะไหวตวั ทันจงึ อยแู่ ต่ในคอกไมย่ อมออกไปไหน หมำป่ำจึงพูดหว่ำนล้อมพวก แกะวำ่ \"พวกเจำ้ ออกมำจำกคอกเถอะ เจ้ำไม่รู้หรอว่ำอีกไม่นำนชำวบ้ำนจะมำจับเจ้ำไปบูชำยัญแล้ว ทน่ี ั่นมนั น่ำกลัวมำกเลยนะ มีแต่เลอื ดของเพ่อื น ๆ ของพวกเจ้ำเตม็ ไปหมด ขนำดขำ้ ยังกลัวเลย\" เม่ือแกะได้ยินดังน้ันจึงพูดว่ำ \"ขอบใจนะที่เป็นห่วงพวกข้ำ แต่ถ้ำพวกข้ำจะต้องตำยเพื่อถวำยแด่ พระเจ้ำ ก็ยังดีกวำ่ ตำยเปน็ อำหำรใหห้ มำป่ำอยำ่ งเจ้ำ\" นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ ่ำ หำกจะตำยกค็ วรตำย อยำ่ งมศี กั ดศิ์ รี

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง แมก่ วำงกบั สงิ โต แม่กวำงตัวหนงึ่ ถกู นำยพรำนตำมลำ่ มันว่ิงหนีหวั ซกุ หัวซุนมำหลบในถ้ำเพื่อหวังรอดชีวิต โดยท่ีไม่ รู้เลยว่ำในถ้ำมีสิงโตตัวหน่ึงอำศัยอยู่ สิงโตซุ่มดูจนแม่กวำงเดินเข้ำมำใกล้ๆ จำกนั้นจึงใช้หรงเล็บ ตะครุบและจบั ฉกี เนื้อออกเปน็ ชิ้นๆ แมก่ วำงรอ้ งดว้ ยควำมเจบ็ ปวดและพูดว่ำ \"ขำ้ ช่ำงอำภัพเหลินเกิน อตุ สำ่ ห์ว่งิ หนรี อดจำกมนุษยม์ ำได้ แต่ต้องมำกลำยเป็นเหยื่อของสิงโตแทน\" นิทำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ่ำ เมอ่ื หลบหนศี ตั รจู งดใู หแ้ น่ใจ กอ่ นว่ำจะไม่ตกเปน็ เหยือ่ ของ ผ้อู น่ื อกี

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง หนใู นหบี หนตู ัวหนง่ึ ใช้ชีวิตอยำ่ งสขุ สบำยในหีบที่เต็มไปดว้ ยอำหำร มันไม่เคยออกมำเห็นโลกภำยนอกเลย จนกระทงั่ วันหนึง่ ฝำหีบถกู เปิดออก มันจึงรบี ปนี ขึ้นไปด้วยควำมอยำกรู้อยำกเห็น แต่พลำดตกออกไป ข้ำงนอกหบี มนั พยำยำมปนี กลบั เข้ำไปในหบี อยหู่ ลำยคร้ัง แต่ก็ตกลงมำทุกคร้ัง จนมันหมดแรง ทันใด นน้ั เองมนั เหลอื บไปเห็นอำหำรทม่ี ีอยู่มำกมำย มนั จึงพดู กบั ตัวเองอย่ำงมีควำมสุขว่ำ \"ข้ำจะกลับไปอยู่ ในหบี แคบ ๆ ใบน้นั ทำไมนะ ในเมือ่ ขำ้ งนอกออกจะกว้ำงใหญแ่ ถมยังมีอำหำรมำกมำยอีกด้วย\" นิทำนเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ ่ำ อยำ่ ปิดกนั้ ตวั เองให้อยใู่ น โลกแคบ ๆ จงเปดิ ใจกวำ้ ง ยอมรบั และเรยี นรสู้ ่งิ ใหม่ ๆ

นทิ ำนอสี ป เรอื่ ง งกู บั ปู ณ ทุ่งหญ้ำแห่งหนึ่ง งูกับปูเป็นเพ่ือนรักกัน ทั้งสองมักจะไปไหนมำไหนด้วยกันเสมอ ปูมีนิสัย ชอบเดินไปด้ำนข้ำง ส่วนงูชอบเล้ือยคดเค้ียวไปมำ วันหน่ึง ปูเห็นงูเดินคดเคี้ยวไปมำน่ำรำคำญปูจึง บอกให้งูเดินเหมือนมันแต่งูไม่ยอมทำตำม ปูโมโหมำก เม่ืองูเผลอมันจึงใช้ก้ำมของมันหนีบที่คองูจน ตำย เมอื่ ปูเหน็ ร่ำงของงูยืดตรงแข็งทื่อรำวกับท่อนไม้ เจ้ำปูก็พูดว่ำ \"ถ้ำเจ้ำเลื้อยตรง ๆ อย่ำงนี้เสียแต่ แรก เจำ้ กค็ งไมต่ ้องโดนลงโทษแบบน้หี รอก\" นทิ ำนเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ ำ่ ผมู้ นี สิ ยั คดโกงและไม่ซอื่ ตรง มักพบหำยนะเขำ้ สักวนั

เอกสำรอำ้ งองิ กัลยำณมิตร.(2563).นทิ ำนอสี ปสอนใจ. [ออนไลน์]. เขำ้ ถึงได้จำก http://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_list.php (วันที่คน้ ขอ้ มูล: 15 เมษำยน 2563). เพ่อื นบำ้ น. (2550). นทิ ำนอสี ป.[ออนไลน]์ . เขำ้ ถึงไดจ้ ำก https://xn- o3cdbi8era7aon.net/ (วนั ทคี่ น้ ข้อมลู : 15 เมษำยน 2563).