กระต่าย-กับ-เต่า

กระตา่ ย กบั เตา่

กาลครั้งหน่ึง ในป่าแห่งหนงึ่ มกี ระตา่ ยอาศยั อยกู่ บั สัตว์ป่า ชอบคยุ วา่ ตวั เอง เปน็ สตั ว์ทว่ี ิ่งเรว็ กว่าสัตวอ์ น่ื ๆ “ ฉนั เปน็ สัตวท์ ่วี ง่ิ ไดเ้ ร็วกวา่ สตั วท์ ุกชนิดในป่านี้ ใครอยากจะ แข่งกบั ฉันไหมละ่

เขาสามารถวง่ิ ได้เร็วกวา่ สัตวอ์ ่นื ๆ ซึง่ สตั วต์ วั อน่ื ๆก็ไม่ชอบการโออ้ วดของ กระตา่ ย แต่ถึงอย่างนน้ั ก็ไม่มใี ครเอาชนะเจา้ กระต่ายได้

ในทกุ ท่ี ท่เี จ้ากระตา่ ยไป เขาจะชอบพดู ว่า ฉันว่งิ ได้เรว็ มาก ไม่มีใครชนะฉนั ได้ หรอก คำพดู ของเจา้ กระตา่ ยเรมิ่ รบกวนสัตว์ตวั อืน่ ๆ ทอ่ี ยู่ในปา่ ดว้ ยกนั จนกระรอกได้ พูดข้นึ มาวา่ “ โอเค เจา้ กระต่ายอาจจะวง่ิ เรว็ จรงิ ๆ แต่มาโออ้ วดแบบ ฉนั ไมช่ อบเลย ” เจา้ หมกี ไ็ ด้พูดขึน้ มาวา่ “ ต้องมใี ครสักคนใหบ้ ทเรยี นกบั เขา จะไดป้ รบั พฤตกิ รรมบา้ ง ”

คำพดู ในป่าเหลา่ นี้ ไปเขา้ หเู ตา่ เขา้ เตา่ เดินไดช้ ้ามาก เขาใช้เวลาหนึ่งวนั ในการไป ถงึ ทจ่ี ดุ หมายเดียวกนั กบั ท่กี ระต่ายไปแตก่ ระตา่ ยใช้เวลาเพยี ง หน่ึงนาที

เตา่ หวังวา่ จะไดพ้ บกระต่ายบา้ งในช่วงน้ี เขาไปหาสตั วต์ ัวอน่ื ๆ แล้วบอกว่า เขา อยากจะแขง่ ขนั กับกระต่าย หมจี ึงพดู ว่า “ นายอยากแขง่ กับเขาง้นั เหรอ ” สุนัขจิง้ จอก พูด “สัตวท์ ว่ี ่ิงไวท้ ส่ี ดุ ยงั เอาชนะกระตา่ ยไมไ่ ดเ้ ลย นายจะชนะไดย้ ังไง เตา่ พดู “ เรอื่ งนัน้ เดี๋ยวฉันจดั การเอง ” จากนั้นเตา่ ก็เดินไปหากระตา่ ย

เต่าไปหากระต่าย เตา่ พดู “สวัสดคี ุณกระตา่ ย ผมตามหาคณุ มานานแลว้ ” กระตา่ ยถามกลับด้วยความสงสยั วา่ “แล้วนายตามหาฉันทำไม” เต่าจงึ ตอบไปว่า “ ผม ไดย้ นิ มาวา่ คณุ เป็นสตั วท์ ว่ี ิ่งได้ไว้ทส่ี ุดในปา่ คือ นัน้ เป็นส่งิ ทีค่ ณุ คดิ แต่เพือ่ ให้แนใ่ จ ผม อยากจะแขง่ กบั คณุ จะไดร้ ู้ว่าใครเร็วกวา่ กัน ” ทันที ท่เี จ้าเตา่ พูดจบ เจา้ กระตา่ ยก็ หัวเราะ แล้วตอบตกลงทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกสัตวท์ งั้ หลายพากนั มารอท่จี ุดลู่วงิ่ พวกเขาเหน็ เตา่ มารอท่ี จุดเริ่มตน้ พรอ้ มออกตัว ดว้ ยความมัน่ ใจ เจา้ เตา่ ยม้ิ เจ้าหมพี ู “ บอกฉันทีเถอะวา่ นายจะ เอาชนะเจา้ กระต่ายได้ยงั ไง” เจา้ เต่าตอบ “ ถ้าเขาท้ังหยิง่ ยโส และชอบคยุ โว้ อยา่ งที่ พวกนายวา่ ละ่ ก็ การแขง่ ขนั นี้ กค็ งจะไมอ่ ยากเลยละ่ ” หลงั จากน้นั ไมน่ าน ดว้ ยทา่ ทาง โอหังของ กระต่ายมาถงึ สนามแขพ่ รอ้ มถอื แครรอทมาดว้ ยในมอื เจ้ากระตา่ ยพูด “ มา แข่งกันใหจ้ บ ๆ ไปเถอะ ฉนั ยงั ไมไ่ ดท้ านมื้อเช้ามาเลย ” เมอ่ื เตรยี มตัวขน้ั สุดท้าย เรียบรอ้ ย พวกเขาก็ปลอ่ ยตวั วิ่งไปพรอ้ มกนั เจา้ กระตา่ ยวงิ่ ไว้มาก

กระตา่ ยมองหันหลังไปท่ีถนน ไม่เห็นเจา้ เตา่ จงึ มานั่งพกั กนิ แครอททใ่ี ต้ตน้ ไม้ พอหนั ไปอีกที เหน็ เจา้ เตา่ เดินตามมาอยา่ งไม่หยุดพัก เจ้ากระต่ายจึงไดว้ ิง่ ตอ่ ไป และได้ ไปนอนพักใตต้ ้นไม่ใหญก่ ลางทางเพราะคดิ วา่ อยา่ งไร ตนเองก็ตอ้ งชนะ แต่ด้วยความ ชะล่าใจ จึงทำให้เจา้ เต่าเขา้ เสน้ ชัยไปในท่ีสดุ

เจ้ากระตา่ ยเสยี ใจมาก เพราะคิดวา่ ตนเองตอ้ งชนะ เจ้าเตา่ จงึ ไดเ้ ดนิ มาพดู กบั เจา้ เตา่ วา่ “ คุณกระตา่ ย สงิ่ ทสี่ ำคญั ที่สุดคือความเสมอต้น เสมอปลาย ในทุกสิง่ ทท่ี ำ การคยุ โวโ้ อ้ อวดและหลงตวั เองนน้ั เป็นจดุ อ่อน ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ ผมเร็วกวา่ แตเ่ ป็นเพราะวา่ ผมฉลาด กว่าและผมต้ังใจในส่ิงทท่ี ำจงึ ทำให้ผมนั้นเอาชนะคุณไดง้ ่าย ๆ” เจา้ กระตา่ ยจงึ ตอบ กลบั ไปว่า “ นายพดู ถกู ตัง้ แต่นไี้ ปฉนั จะเลิก โออ้ วด ทา้ แข็งวิง่ กบั สัตว์ตวั อ่นื ” จากนั้น เจา้ เต่าก็ได้กลบั บา้ นของตนเอง