หน่วยที่ 5 อ่านเรื่องราว

หนว่ ยที่ 5 อา่ นเรอื่ งราว ชุดที่ 1 ชาวนากับงเู ห่า วันหน่ึงในฤดูหนาวชาวนาเดินออกจากบ้าน ระหว่างทางพบงูเห่าตัวหน่ึง นอนตัวแข็งใกล้ตายอยู่ บนคันนา ด้วยความหนาวเหน็บ ชาวนาสงสารมัน มาก จึงก้มลงดู แล้วอุ้มมันบนแขนเพ่ือให้มันหาย หนาว เม่ืองูเห่าได้รับไออุ่นก็หายหนาว มันจึงกัด ชาวนา แล้วเล้ือยหนีไป ชาวนาทนพิษบาดแผลไม่ ไหวกส็ ิน้ ใจตายในเวลาต่อมา นิทานเร่อื งน้ีสอนใหร้ วู้ า่ ทาคุณกบั คนพาล มีแตว่ ิบัติ

หนว่ ยที่ 5 อ่านเร่ืองราว ชุดที่ 2 กระต่ายกบั เต่า กระต่ายตัวหนึ่งโม้โอ้อวดถึงความเร็วของตน มันท้าเหล่าสัตว์ท้ังหลายแข่งกับตน ไม่มีสัตว์ใดแข่ง กบั มนั จนเตา่ ตวั หน่งึ รบั คาท้าของมัน เมื่อการแข่งขัน เร่ิมขึ้น กระต่ายว่ิงนาเต่าไปลิบหูลิบตา มันหัวเราะ และก้มลงหลับกลางทาง ด้วยความมั่นใจ เต่าซึ่ง คลานต้วมเต้ียมตามมา มันเดินเลยกระต่ายที่หลับอยู่ และเขา้ ถึงเส้นชัยกอ่ น นิทานเรือ่ งนี้สอนให้ร้วู ่า ความประมาทนามาสู่ความพ่ายแพ้

หน่วยท่ี 5 อ่านเร่อื งราว ชดุ ที่ 3 กบเลือกนาย เหล่ากบฝูงหน่ึงอยู่กันอย่างผาสุก วันหน่ึง พวกมันต้องการผู้มาเป็นราชาของพวกตน จึงร้องขอ ตอ่ เทวดา เทวดาสง่ ท่อนซงุ ลงมาให้ เหลา่ กบเหน็ ทอ่ น ซุงไม่กระดิก ไม่ปกครองพวกตน จงึ ร้องขอเทวดาอีก ครั้ง เทวดาส่งปลาไหลมาให้อีกคร้ัง เม่ือกบเห็นปลา ไหลว่ายน้าไม่ทาอะไร จึงร้องขอต่อเทวดาอีกครั้ง เทวดาราคาญจึงส่ง นกกระสาลงมาเป็นราชาให้พวก กบ นกกระสาลงมา และกนิ กบทีละตวั ทีละตัว จนวัน หน่ึงกบหายหมดไปจากสระน้านน้ั นทิ านเรอ่ื งนีส้ อนให้ร้วู ่า อย่าดิ้นรนเมอื่ ตนอยูด่ อี ยแู่ ล้ว

หน่วยท่ี 5 อ่านเรื่องราว ชุดที่ 4 แมวกบั หนู แมวตัวหน่ึงมันพบเส้นทางท่ีหนูออกหากิน มนั จึงจับหนูกินทีละตัวๆ วันหนึ่งหนูท่ีเหลือต่างกลัว มนั พากบั หลบในรู แมวหาอาหารไม่ได้ จึงคิดหาทาง หลอกหนู มันแกล้งตายอยู่หน้ารูหนู หนูตัวหน่ึง ออกมา อุทานว่า โอ้ถึงแม้เจ้าจะกลายเป็นถุงอาหาร พวกเรากไ็ ม่เข้าใกลเ้ จา้ หรอก นิทานเรอื่ งนสี้ อนให้ร้วู ่า คนไมด่ ีย่อมเปน็ ท่ีระแวงของคนอนื่

หน่วยท่ี 5 อา่ นเร่ืองราว ชุดท่ี 5 ลากับหนังราชสหี ์ วันหนึ่งลาโง่พบหนังราชสีห์ ซ่ึงนายพราน ตากไว้ให้แห้ง ด้วยความผยอง ลาโง่เอาหนังมาคลุม ตน เมื่อลาเดินกลับหมู่บ้านของตน ผู้คนและสัตย์ต่าง ตกใจ และวงิ่ หนีกันพลันวนั ลาย้ิมอย่างผยอง เผยอ ร้องคารามเสียงตนออกไป พลันชาวบ้านได้ยินเสียง ลาโง่ ต่างจาได้และจับลาถอดหนังราชสีห์ออก ก่อน เอาไปลา่ มไว้เช่นเดมิ นิทานเร่อื งนีส้ อนให้ร้วู า่ แม้ร่างกายจะหุ้มด้วยหนังราชสีห์ แต่ไม่อาจ ปดิ บังชาตติ นได้

หนว่ ยที่ 5 อา่ นเร่อื งราว ชุดที่ 6 เทพารกั ษ์กับคนตัดไม้ ชายตัดฟืนคนหนึ่ง เดินไปตัดฟืนในป่า เขาทา ขวานพลัดตกลงไปในสระน้า ชายตัดฟืนจึงคร่าครวญอยู่ ริมสระ เพราะเขาไมม่ ีเคร่ืองมือทามาหากินอีก เทพารักษ์ ท่ีอยู่ใกล้ๆ อดสงสารไม่ได้ จึงเอ้ือมมือลงไปในสระน้า แล้วนาขวานทองขึ้นมา “ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก” ชาย ตัดฟืนกล่าว เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาอีกเล่มหน่ึง “ขวานเงินนี่ไม่ใช่ของข้า”ชายตัดฟืนกล่าวอีกครั้ง “เจ้า คนซ่ือสัตย์” เทพารักษ์พูด “คนดีออย่างเจ้า จงเอาขวาน ทองกับขวานเงนิ เจ้าเป็นรางวัลก็แล้วกัน” แล้วเทพารักษ์ ก็หายตัวไป คนตัดฟืน นาขวานทองและขวานเงินเดิน กลับบ้าน นิทานเรื่องนี้สอนให้รูว้ ่า ซ่อื กินไม่หมด

หน่วยที่ 5 อา่ นเร่ืองราว ชดุ ท่ี 7 ช่างสามคน ณ.หมู่บ้านในป่าแห่งหน่ึง ชาวบ้านต่างต้องการ สรา้ งหมบู่ า้ นใหท้ นั สมยั สวยงาม ชาวบ้านจึงต่างพากันไป ปรึกษานายช่าง นายช่างคนแรกกล่าว “เราสร้างหมบู่ ้าน ด้วยอิฐสิ เพราะไม่มีอะไรดีกว่าอิฐอีกแล้ว” ชาวบ้านพา กันไปหานายช่างคนท่ีสอง นายช่างคนที่สองกล่าว “เรา สร้างหมบู่ ้านด้วยไม้สิ เพราะไม่มีอะไรดีกว่าไมอ้ ีกแล้ว” ชาวบา้ นพากันไปหานายช่างคนที่สาม นายช่างคนที่สาม กล่าว “เราสร้างหมู่บ้านด้วยดินสิ เพราะไมม่ ีอะไรดีกว่า ดินอีกแล้ว” แล้วสิ่งใดดที ี่สุดกันแน่ เพราะทุกคนต่างว่า ตนเองดที ี่สุด นทิ านเร่ืองนสี้ อนใหร้ วู้ า่ คนย่อมเหน็ ตนเองดีท่ีสดุ

หน่วยท่ี 5 อ่านเรอ่ื งราว ชดุ ที่ 8 เด็กน้อยกับหมาปา่ เด็กน้อยคนหนึ่ง ขณะเดินทางไปในป่าพบหมาป่า หิวโซตัวหน่ึงผ่านมา หมาป่านึกในใจ “ช่างดีเสียน่ี ที่มี อาหารมาหาเราในเชา้ น้ี” หมาป่าจึงร้องบอก “เจ้าเด็กน้อย เจ้าถอดเสื้อผ้าและนอนเฉยๆเป็นอาหารของขา้ เสีย” พลาง เจ้าหมาป่าร่ีเข้ามาจะกินเด็กน้อยเป็นอาหาร โอ้… อนิจจา เดก็ น้อยเห็นไมม่ ีทางสูด้ ้วยลมื ตดิ ไม้มาป้องกนั ตัวเอง จงึ ร้อง บอกเจ้าหมาป่า “ท่านหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ ช่วยส่งเสียงเห่า หอนอันไพเราะให้ขา้ ฟังก่อนจะตายเสียหน่อยเถิดนะ” หมา ป่าได้ยินนึกลาพองใจจึงเอ่ย “ได้สิเจ้าหนู ข้าจะทาตามท่ี เจ้าขอเสียทีหนึ่ง” ว่าแล้วจงึ เห่าหอนเสียเสียงดัง ทันใดน้ัน สุนัขล่าเน้ือฝูงหนึ่งได้ยินเสียงหมาป่าดังมา จึงพากันกรูเข้า กะจะตะปปเจา้ หมาปา่ หวิ โซ เจา้ หมาป่านกึ กลัวจงึ หนีไป นิทานเรื่องน้ีสอนใหร้ วู้ า่ คนย่อมเห็นตนเองดีทส่ี ุด

หน่วยที่ 5 อ่านเรือ่ งราว ชดุ ที่ 9 พ่อกับลกู สาวสองคน บิดาคนหน่งึ มีลกู สาวสองคน คนหน่งึ แต่งงานกับเจ้าของร้าน ดอกไม้ อีกคนแต่งงานกับเจา้ ของร้านกระเบอื้ ง ผา่ นไปนานหลายปี บิดา รู้สึกคิดถึงลูกท้ังสอง เขาจึงเดินทางไปเย่ียมลูกสาวท้ังสอง เมอื่ เดินทาง ถึงบ้านลูกสาวคนแรก คุยกันพักใหญ่ ก่อนลากลับเขาเอ่ยถามถามลูก สาวคนแรกว่า “ลูกจ๊ะ…ลูกยังมีสิ่งใดประสงค์แล้วไม่ได้ดังนั้นหรือไม่” ลูกสาวคนแรกครุ่นคิดอยู่สักพกั หน่ึงจึงเอ่ยตอบว่า “พ่อเอ๋ย…ข้าเองก็มี ทุกอย่างที่ประสงค์แล้ว แต่ถ้าให้ข้าประสงค์ส่ิงใด ก็คงเหลือเพียง ประสงค์ให้แต่ละวันฝนตก เพือ่ ที่จะได้มดี อกไม้งดงามขายทุกวันเท่าน้ัน แหละพ่อ” วันตอ่ มาบดิ าคนเดมิ เดนิ ทางไปพบลูกสาวคนที่สองคยุ กันพัก ใหญ่ ก่อนลากลับเขาเอ่ยถามถามลูกสาวคนท่ีสองว่า “ลูกจ๊ะ…ลูกยังมี ส่ิงใดประสงคแ์ ลว้ ไม่ไดด้ ังนั้นหรือไม่” ลูกสาวคนท่ีสองครุ่นคิดอยู่สักพัก หนง่ึ จึงเอย่ ตอบว่า “พอ่ เอย๋ …ข้าเองก็มที ุกอย่างที่ประสงค์แล้ว แต่ถ้าให้ ข้าประสงค์สิง่ ใด กค็ งเหลือเพยี ง ประสงคใ์ ห้แต่ละวันแดดออก เพ่ือท่ีจะ ได้มีกระเบ้ืองท่ีแห้งขายทุกวันเท่านั้นแหละพ่อ” บิดารับฟังบุตรสาวคน ทสี่ องแล้วก็งนุ งงว่าตนควรทาเช่นไรดี นทิ านเร่ืองน้สี อนใหร้ วู้ ่า เราไม่สามารถทาให้ทุกคนพอใจได้

หนว่ ยท่ี 5 อ่านเรอ่ื งราว ชุดที่ 10 วัวกับล้อเกวยี น ววั คู่หนึ่งลากเกวยี นหนักมาตลอดทางเป็นหลุมเป็น บ่อในชนบท พวกมันออกแรงท้ังหมดเพื่อดึงเกวียน แต่พวก มันก็หาไดบ้ น่ อิดออดอันใดไม่ ส่วนบ้อเกวียนนั้นแตกต่างออกไป งานของมันแสนจะ เบาเมื่อเทียบกับงานของวัว แต่มันกลับส่งเสียงเอียดอาดทุก รอบที่หมุนไป เจ้าวัวผู้น่าสงสาร นอกจากจะต้องออกแรง สุดกาลังเพ่ือลากเกวยี นลุยหล่มโคลนลึกๆ แล้ว มันยังตอ้ งฟัง เสียงบ่นคร่าครวญของล้อจนเต็มสองหูอีก อย่างที่รู้ น่ีทาให้ งานของพวกมนั ยากเกนิ จะทานทนขน้ึ อกี หลายเท่า \"เงียบซะที\" ในท่ีสุดเจ้าวัวก็ร้องออกมาอย่างเหลืออด \"ทาไมล้ออย่างเจ้าถึงได้บ่นเสียงดังนัก เราต่างหากท่ีลาก น้าหนักทั้งหมด ไม่ใช่เจ้าสักหน่อย แถมพวกเรายังไม่ได้ส่ง เสยี งอะไรเลยสักแอะ“ นทิ านเร่ืองนสี้ อนใหร้ ู้ว่า คนทบี่ ่นมากที่สุดคอื คนท่ที ุกข์น้อยทส่ี ดุ