เจ้าชายน้อย

: : Chapter 24 : : เราอยูดวยกันมาแปดวนั แลว ...นบั แตวันทเ่ี คร่ืองยนตข องผมมาเสียอยูกลางทะเลทราย ผมนง่ั ฟง เรื่องราวของพอคา ขณะดมื่ น้าํ จิบสุดทา ย \" อา ความทรงจาํ ของเธอชางสวยงาม \" ผมพดู กับเจาชายนอย \" แตฉนั ยังไมไ ดซอมเครือ่ งบนิ เลย นํา้ ก็ไมม ีเหลอื อีกแลว ฉันคงมีความสุขมากถา ไดเดนิ ไปยงั แหลง นํา้ \" \" สุนขั จงิ้ จอกเพอ่ื นผม \" เจา ชายนอยพูดกบั ผม \" เดก็ นอ ย มนั ไมเ ก่ยี วกับสุนัขจง้ิ จอกหรอก \" \" ทําไม \" \" เรากาํ ลงั จะตายเพราะกระหายน้าํ \" ดูทาเขาจะไมเขาใจเหตผุ มของผมเลย เพราะเขาตอบวา \" การมีเพ่ือนเปนส่งิ ที่ดงี าม แมเราจะตายไปก็ตาม สําหรบั ผม ผมมีความสุขมากทมี่ เี พอื่ นเปนสนุ ขั จ้งิ จอก \" ผมบอกตัวเองวา 'เขาไมร ถู งึ อันตรายนี้ เขาไมเ คยรูส กึ หิวหรอื กระหาย แสงตะวันเพยี งเล็กนอยกด็ ูจะ พอแลวสาํ หรบั เขา' เขาจองมองผม แลวตอบสงิ่ ทผี่ มกาํ ลังคิด \" ผมกห็ วิ นา้ํ เหมอื นกนั เราไปเดนิ หาบอน้ํากนั เถอะ \" ผมรูสึกออ นเพลยี มาก เปนเร่อื งเหลือเชอ่ื เหลอื เกนิ ในการทจี่ ะพบแหลงนํา้ โดยบังเอญิ ใน ทะเลทรายอนั กวางใหญน ี้ อยา งไรกต็ าม เราก็ออกเดิน เราเดนิ กนั เปน ชั่วโมงทามกลางความเงียบ ความมืดเร่ิมเขา มาปกคลุม แลวดวงดาวกอ็ อกมาสอ งแสงสวาง ผมรสู ึกเหมอื นอยใู นความฝน ..อาจจะเปนเพราะผมกระหายนา้ํ จนเกิดเปนไขกไ็ ด คาํ พูดของเจา ชายนอ ยเขามาโลดแลน ในสมอง \" เธอหิวนา้ํ เหมือนกนั หรอื \" ผมถามเขา เขาไมตอบคาํ ถาม แตพดู วา \" นา้ํ อาจจะดตี อจติ ใจ \" ผมไมเ ขาใจคาํ ตอบของเขา แตกไ็ มไดพูดอะไร ผมรดู วี าไมค วรไถถ ามเขาอกี ดูทา ทางเขาเหนอ่ื ย มาก เขานั่งลงและผมกน็ ่งั ขางๆ เขา หลงั จากเงียบไปครูหนึ่ง เขาพูดขน้ึ วา \" ดวงดาวดูสวยดนี ะ เปน เพราะดอกไมด อกเดียวทเ่ี ราไมสามารถมองเหน็ \" \" แนน อน \" ผมตอบแลวนงั่ มองลอนทรายใตแ สงจนั ทร \" ทะเลทรายกส็ วยงาม \" เขาพดู อีก และนน่ั กถ็ กู ตองทเี ดยี ว ผมเองกห็ ลงรกั ทะเลทราย เราน่งั กันบนเนินทราย ไมเ ห็นและไมไดย ินเสียงอะไรเลย แตม บี างสิ่ง ทอประกายอยูเ งยี บๆ

\" เสนห ของทะเลทรายอยตู รงขุมนํ้าทีเ่ ขาซอ นเอาไว \" เจา ชายนอยพดู ผมรสู ึกประหลาดใจที่เขาเขา ใจไดใ นทันทถี ึงความลบั ท่ีโชนฉายอยูในเม็ดทราย เมอ่ื ครั้งทยี่ ังเปน เดก็ ชายตวั เลก็ ๆ ผมอาศยั อยูในบานแบบโบราณ เลากนั มาวา มหี ีบสมบัติซอนอยูใ ตด นิ แนนอนวา ไมม ใี ครเคยคน พบหรอื แมแ ตคิดจะคน หา แตมนั กท็ าํ ใหบ านหลงั น้มี เี สนห เพราะบา นของผมซกุ ซอนความลบั ไวในกน บง้ึ ของหัวใจ \" ใช ไมวาจะเปน เร่ืองเก่ียวกับบาน ดวงดาว หรือทะเลทราย สง่ิ ทท่ี าํ ใหมันงดงามคือสง่ิ ท่เี รามองไม เห็น \" ผมพดู กับเขา \" ผมดใี จทคี่ ณุ เหน็ ดว ยกับสนุ ขั จิ้งจอก \" เขาพดู เมอ่ื เจา ชายนอยหลับ ผมอุมเขาไวและออกเดินตอ ผมรูสกึ ราวกาํ ลังประคองสมบตั ิท่ีบอบบาง มนั เหมือนกบั วา ไมม ีสง่ิ ใดในโลกท่ีนา ทะนถุ นอมมากไปกวา น้ีอีกแลว โดยแสงจากดวงจันทร ผมจอ งมองหนา ผากซดี ขาว ดวงตาที่ปด สนิท และเสนผมทีพ่ ลว้ิ ตามสายลม แลว บอกตวั เองวา 'สิ่งท่ีฉันมองเหน็ เปน เพยี งเปลอื กทฉี่ าบไวเทา นั้น สิ่งสําคัญกวา น้นั คอื ส่งิ ที่ไม สามารถมองเหน็ ' ริมฝป ากเขาเผยออกราวจะปลอ ยยมิ้ ผมพูดกับตวั เองอกี 'ส่งิ ทเ่ี จาชายนอยๆผูน ้ที ําใหฉันรสู ึกประทบั ใจมากทีส่ ุด คอื ความซ่อื สัตยท ีเ่ ขามี ตอดอกไมดอกหน่งึ คือภาพดอกกุหลาบดอกหนึง่ ท่ีเปลง ประกายในตวั เขา ดุจเปลวตะเกียงแมใน ยามหลบั ' ผมรูสึกถงึ ความนา ทะนถุ นอมทเี่ พ่มิ ขึ้นราวเปลวไฟที่ตองการการปกปอ ง ลมเพียงวูบเดยี วก็อาจดบั มนั ได ขณะเดินไปเร่ือยๆ ผมพบบอ นา้ํ ในรงุ เชา

: : Chapter 25 : : \" คนเขา ไปอยูในรถดวน โดยไมร ูว า กําลงั ตามหาอะไร พวกเขาจงึ สับสนและวนไปมาเปนวงกลม ความจริงไมเ หน็ จะตองไปวนุ วายอะไรเลย \" เจาชายนอ ยกลาว บอน้าํ ทเ่ี ราเจอ ไมเหมอื นบอ อ่ืนๆ ในทะเลทรายซาฮารา บออืน่ ๆ จะเปนหลุมทรายโดยปกติ แตบอ น้ี เหมอื นบอนาํ้ ตามหมบู า นไมมีผดิ ทงั้ ๆ ท่ีแถบนไ้ี มม บี านเลยสักหลัง ผมกลวั วา ผมอาจจะเพียงฝน ไป \" นาแปลกมาก \" ผมพดู กบั เจาชายนอย \" ทกุ อยา งมพี รอมหมดต้งั แตล ูกรอก ถังนาํ้ ไปจนถึงเชอื ก ...\" เขาหัวเราะ จับเชือกแลว หมนุ รอกเลน ลกู รอกสงเสียงครางราวกงั หันเกาๆ ยามลมสงบ \" ฟง สิ เราปลกุ บอ นาํ้ ต่ืนขนึ้ มารองเพลง \" เจาชายนอ ยกลาว ผมไมอยากใหเ ขาใชก ําลงั มากนกั \" ปลอ ยใหฉนั ทาํ เองเถอะ มันหนกั เกนิ ไปสาํ หรับเธอ \" ผมบอก ผมคอ ยๆ สาวเชือกขนึ้ มาถงึ ปากบอ แลวจบั มนั วางใหตรงๆ สองหูยงั คงกงั วานดว ยเสียงเพลงของ ลกู รอกขณะมองดวงตะวันพลว้ิ ไหวในริ้วนํ้า \" ผมหิวนาํ้ ใหนาํ้ ผมด่มื หนอยเถดิ \" เจาชายนอยขอรอง ผมเพงิ่ เขา ใจสิ่งทเี่ ขาคน หา ผมยกถังนา้ํ ข้นึ จรดปากเขาเขาหลับตาแลว ดม่ื เขาไป ทาทางสดชืน่ ราว อยใู นงานรน่ื เริง น้าํ บอ น้ีแตกตา งจากอาหารชนดิ อื่น มนั เกิดจากการเดินใตแ สงดาว เกิดจาก เสยี งเพลงแหงลกู รอก และจากกําลงั แขนของผม มนั ดตี อ หวั ใจเชน เดียวกับของขวญั เมอ่ื ผมยังอยู

ในวัยเด็ก แสงสวางจากตน ครสิ ตม าส เสยี งดนตรยี ามเท่ียงคนื แหง พิธมี ิสซา และรอยยม้ิ ท่ี ออนหวานทําใหของขวัญวันครสิ ตมาส ทไ่ี ดรับทอประกายขึ้นอยางประหลาด \" ผูค นในโลกของคณุ ปลกู กุหลาบหา พนั ตน ในสวนเดียวกนั แตเขากลับไมเคยพบส่งิ ทเ่ี ขา คนหา ...\" เจาชายนอยกลา ว \" ใช เขาไมเ คยพบมนั หรอก \" ผมตอบ แลวเขากพ็ ูดตอ \" ท้ังๆ ทสี่ ง่ิ ที่เขาคน หา อาจจะพบไดใ นกุหลาบเพยี งดอกเดียว หรอื ในนํา้ เพยี ง ไมก มี่ ากนอย \" \" ใชแ ลว \" ผมตอบ \" พวกเขาเหมือนคนตาบอด เขาควรจะคน หามนั ดว ยหัวใจ \" ผมดืม่ นํ้าแลวสูดลมหายใจเขาปอด ผืน ทรายยามเชาราวระบายสีนา้ํ ผึ้ง ผมรักผนื ทรายสีนา้ํ ผงึ้ แลวทําไมจะตอ งมาน่ังเปน ทุกข \" คุณจะตอ งรกั ษาสัญญานะ \" เจาชายนอ ยพดู อยา งสภุ าพขณะน่ังลงขางๆ ผม \" สัญญาอะไรหรือ \" \" คณุ ก็นา จะรูอยูแ ลว ... ปลอกปากสําหรบั แกะของผมอยางไรละ ผมจะตอ งรับผิดชอบตอ ดอกไม ดอกนัน้ \" ผมดงึ ภาพท่ีผมรา งไวอ อกมาจากกระเปา เมือ่ เจา ชายนอ ยเห็นเขา เขาก็หัวเราะ \" ตน ไทรของคุณ อยา งกบั กะหลาํ่ ปลี\" \" โอ ...\" ความจรงิ ผมคอ นขา งจะภูมิใจกบั ตนไทรนม้ี าก \" สุนขั จง้ิ จอกของคณุ หูเหมือนเขาสัตวจ งั เลย มนั ยาวเกินไป \" แลว เขากห็ วั เราะ \" ไมยุตธิ รรมเลยเด็กนอย ฉันวาดเปนเพียงรูปงูเหลือมท่เี หน็ ดา นนอกกบั ดานใน เทานัน้ แหละ \" \" โอ อยางนีก้ ็ดแี ลว เด็กๆจะเขาใจเอง \" ผมวาดปลอกปากใหเ ขาอันหนง่ึ และรสู ึกเศรา ใจขณะสง รูปนี้ใหเ ขา \" เธอมีแผนการอะไรทฉ่ี ันยังไมร ู ...\" เขาไมตอบกลบั บอกวา \" คณุ คงรเู รือ่ งการตกลงมาบนพ้นื โลกของผม วนั พรุงนี้กจ็ ะครบรอบ ...\" หลังจากเงยี บไปครหู น่งึ เขาพดู อกี วา \" ผมตกลงมาแถวนีแ้ หละ \" หนา เขาเรมิ่ แดง และอกี ครงั้ โดยไมเขาใจเหตผุ ล ผมรูส กึ เศราใจข้ึนมา อยางประหลาด คาํ ถามหน่ึงผุดข้นึ ในใจ \" ถาอยางนั้นกไ็ มใชเ หตุบงั เอิญสนิ ะทฉ่ี นั เจอเธอในเชาของแปดวันทีแ่ ลว ขณะเธอกําลงั เดนิ อยูโดย ลําพังในดนิ แดนหางไกลผูค นอยางนี้ เธอกลบั มายงั จุดท่เี ธอตกใชไ หม \" เจา ชายนอยหนาแดงอกี ผมพูดขึน้ ดวยความลงั เล \" บางทอี าจเพราะเปนวนั ครบรอบ ...\"

เจาชายนอ ยหนา แดงอีกครัง้ เขาไมต อบคําถามผมเลย แตเม่ือคนเราหนาแดง นนั่ คือสัญลกั ษณข อง คาํ วา 'ใช' มใิ ชห รอื \" อา ฉันคดิ วา ...\" ผมพูดกับเขา แตเ ขาตดั บท \" คณุ ตองทํางานแลวนะตอนน้ี คุณตองซอ มเครือ่ งยนตใ หเ สรจ็ ผมจะรออยูทน่ี ่ี กลับมาหาผมเยน็ พรงุ นนี้ ะ \" แตผมไมส บายใจเลย ผมยงั จาํ เรือ่ งสุนขั จง้ิ จอกน้นั ได เราตองเสยี่ งกบั การหล่งั น้ําตาบา ง ถา เรา ปลอยใหค วามผูกพันกอ ตัวขน้ึ

: : Chapter 26 : : ขางๆ บอ นํา้ มีกําแพงเกาๆ ต้งั อยู เมอื่ ผมกลบั ไปที่นั่นในวันรงุ ข้นึ ผมเหน็ เจา ชายนอยนั่งหอ ยขาอยู บนซากกําแพงนั้น ผมไดยนิ เสียงเขากลา ววา \" เธอจาํ ไมไ ดหรือ มันไมใ ชทต่ี รงนีเ้ สียทเี ดยี วหรอก \" เขาพดู คงมีอกี เสยี งตอบกลับมาอยา ง แนนอน เพราะเขาตอบกลบั ไปวา \" ใชวนั น้ีแนน อน แตอาจไมใ ชทต่ี รงน้ี \" ผมมุง ตรงไปยงั กาํ แพง แตไ มเหน็ หรือไดย ินเสยี งใครเลย กระน้ันเขากย็ งั พูดตอ \" แนน อน เธอก็เหน็ วา รอยเทา ฉนั เริ่มตน ตรงไหน เธอจะตองรอฉันนะ ฉนั จะไปทน่ี ัน่ คืนน้ี \" ผมอยูหา งจากกาํ แพงราวย่สี ิบเมตร แตก ย็ ังไมเห็นใครเลย เจา ชายนอ ยพดู ข้นึ อกี หลังจากเงยี บไป ครูหนึ่ง \" เธอมีพิษรายแรงใชไหม เธอแนใจรึเปลาวาจะไมทําใหฉ ันทรมาน \" ผมตะลึงงัน หัวใจเตน แรง แมย งั ไมเ ขา ใจอะไรนกั \" ตอนนีอ้ อกไปกอน ฉนั อยากจะกระโดดลงไปแลว \" เขาพูดอกี ผมกมลงมองท่ตี ีนกาํ แพง แลว กต็ องกระโดดหนี งชู นดิ ท่ีสังหารคนไดภ ายในสามสบิ วนิ าที กาํ ลังแผ แมเ บ้ยี ไปยังเจาชายนอ ย ผมคนหาปน ในกระเปาจนของกระจยุ กระจาย เสียงดังท่เี กิดข้นึ ทําใหเ จา งู รา ยมดุ ทรายหนไี ปราวน้าํ พุ ทุ ีค่ อยๆ ออ นแรงไหลเซาะไปตามรองหนิ ดว ยเสยี งบางเบา ผมเดนิ ไปยัง กาํ แพงเพื่ออมุ เจาชายนอ ยลงมา หนา เขาซดี ราวหมิ ะ \" เกดิ อะไรขนึ้ เธอพูดอยูกับงใู ชไ หม \" ผมแกผ า พนั คอสที องผืนยาวของเขาออก ลบู ไลน ํ้าบน ใบหนา พรอมทัง้ เอาใหเขาดื่ม ตอนน้ีผมไมกลาถามอะไรเขาเลย เขาจอ งหนาผมอยางเอาจรงิ เอาจัง สองแขนโอบรอบคอผม ผมรูส กึ วา หวั ใจเขาเตน ราวกบั นกทใ่ี กลต าย เขาพดู กบั ผมวา \" ผมดีใจทค่ี ณุ รแู ลววา เคร่ืองยนตของคณุ เสียเพราะอะไร คุณจะไดก ลบั บา นไดเ สียที \"

\" เธอรูไดอ ยางไร \" ผมกําลังจะบอกเขาพอดวี า ทง้ั ๆ ทแี่ ทบจะหมดหวังไปแลว ผมกลับพบความสําเรจ็ ในการซอม เครื่องบนิ เขาไมตอบคําถาม แตพ ูดอยา งเศรา ๆ \" วันนี้ ... ผมกจ็ ะกลบั บา นเหมือนกัน \" แลว เขากก็ ลา วตอ \" แตม ันไกลมาก ... และก็ยากมากดวย ...\" ผมรูสกึ ถงึ อะไรบางอยา งท่ไี มค อ ยปกติ ผมกอดเขาในออ มแขนราวเด็กเล็กๆ รูสกึ เหมอื นเขากาํ ลงั ล่นื ถลาลงในโตรกเหว โดยทผี่ มไมอ าจชวยเหลือไดเ ลย สายตาเครยี ดๆ ของเขาเรน หายไปใน หนทางยาวไกล \" ผมมแี กะของคุณพรอมกับกรงใสแ กะ ผมมีปลอกปากใหแกะดวย \" เขาหัวเราะเศรา ๆ ผมอุม เขานานจนรสู กึ วา ตัวเขาคอยๆ อนุ ข้ึน \" เธอกลัวหรอื เปลา เดก็ นอย \" เขารสู กึ กลัวแนนอน แตเขากย็ มิ้ อยางออนโยน \" ผมคงกลวั มากขึ้นในคนื น้ี \" อกี ครง้ั ท่ผี มหนาวสะทา นดวยความรูสึกทไ่ี มส ามารถอธบิ าย ผมไมอ าจทนตอ ความคดิ ท่ีวา ผมคง ไมไ ดยนิ เสยี งหวั เราะของเขาอีก สําหรับผมแลว เสยี งของเขาคอื ธารนํ้าเย็นในทะเลทรายรอนแลง นัน่ เชียว \" เด็กนอย ฉนั อยากไดยินเธอหวั เราะอีก \" แตเขาตอบวา \" คนื นจ้ี ะครบหนึง่ ปแลว ดาวของผมจะโคจรมาอยูในตาํ แหนง เดมิ ท่ผี มตกลงมาเมื่อปก อน \" \" เด็กนอย มนั เปนเพียงฝนรา ยใชไหม เร่ืองงู การนัดพบ และดวงดาวเหลา นั้นนะ \" เขาไมต อบคาํ ถามอีก กลบั เอย วา \" สิง่ ทีส่ ําคญั ตาของเรามองไมเ ห็น \" \" ถูกแลว \" \" เร่อื งดอกไมกเ็ หมอื นกัน ถา คุณหลงรักดอกไมดอกหนึ่งทอ่ี าจพบไดบนดาวดวงหนง่ึ คณุ จะมี ความสุขกับการไดแ หงนมองฟาในเวลากลางคนื ดาวทุกดวงจะประดับประดาดวยดอกไม \" \" ถกู แลว \" \" เรอื่ งน้ําก็เหมอื นกัน นํ้าท่คี ุณใหผ มดืม่ มรี สหอมหวานดุจเสียงดนตรี เพราะมนั มีลกู รอกกบั เชอื ก คุณยังจาํ ไดใ ชไ หมถึงความหวานชน่ื ของมนั \" \" ถูกแลว \"

\" แลวคณุ จะตอ งคอยเฝามองดวงดาวในยามค่าํ คืน บานผมหลังเล็กเกินกวาจะชีใ้ หคุณดู แตมนั กด็ ี แลว ดาวของผมก็จะเปน ดวงหนง่ึ ในมากมายหลายลา นดวงของคณุ และคณุ ก็จะรักทจ่ี ะไดแ หงน มองดาวทุกดวง พวกเธอทงั้ หมดจะเปน เพ่ือนคุณ แลวผมกจ็ ะใหของขวัญแกคณุ \" เขาหัวเราะอกี \" อา เด็กนอ ย ฉันรกั เสยี งหัวเราะของเธอ\" \" น่คี ือของขวัญจากผม มันก็เหมอื นกบั น้ํา ...\" \" หมายความวาอยา งไร \" \" คนเราใหคุณคา ดวงดาวไมเ หมอื นกัน สาํ หรับนักเดนิ ทาง ดวงดาวคือคนนาํ ทาง สาํ หรับคนอืน่ ๆ พวกเธอไมเปน อะไรนอกจากแสงเรืองเล็กๆ สาํ หรบั นักคิด ดวงดาวจะเปนทองคาํ และสําหรับคุณ คุณจะมดี วงดาวที่ไมเ หมือนของใคร \" \" หมายความวา อยา งไร \" \" เมอื่ คณุ แหงนมองทองฟา ในเวลากลางคนื เพราะผมกาํ ลังหวั เราะอยูบ นดาวดวงหนงึ่ ในหลายๆ ดวงเหลานั้น ดงั นน้ั สําหรบั คุณจงึ ดูราวกบั ดาวทุกดวงกาํ ลังหวั เราะและคณุ ก็จะมีดวงดาวทีห่ ัวเราะ ได และเมอื่ คณุ คลายโศกเศรา (คนเราสามารถปลอบใจตวั เองไดเ สมอ คณุ จะรูส กึ ดีใจท่ีไดรูจักผม คุณจะเปน เพ่ือนของผมเสมอ คุณจะอยากหวั เราะรว มกบั ผม คณุ จะเปด หนา ตา งออกไปในบางครงั้ บางคราทีค่ ณุ ปรารถนาความสขุ และเพอื่ นๆ ของคณุ ก็จะแปลกใจท่ีไดเหน็ คณุ หวั เราะ ขณะแหงน มองฟา คุณจะบอกเขาวา 'ดวงดาวเหลา น้นั ทําใหฉ นั หวั เราะไดเสมอ' เขาอาจจะคิดวาคณุ เสียสตไิ ป แลว ผมกาํ ลังเลนตลกกับคุณอยางรายกาจทเี ดียว \" แลวเขากห็ วั เราะอีก \" มันเหมือนกบั วาแทนทีผ่ มจะใหดวงดาวแกคณุ ผมกลบั ใหก ระพรวนที่หวั เราะไดแ ทน ...\"เขา หวั เราะอกี คร้งั กอนจะพดู อยางจรงิ จงั \" คืนน้ี ... คณุ รูแลวใชไหม ... อยา กลบั มาทนี่ น่ี ะ \" \" ฉนั จะไมทอดทิง้ เธอ \" \" ผมจะมีทา ทางเหมอื นทรมานมาก ... เหมือนกบั วา ผมกาํ ลังจะตาย ที่จริงมนั เปน อยา งนั้นเอง คณุ ไมตอ งมาดูหรอกนะ มนั จะเจบ็ ปวดเปลาๆ \" \" ฉันจะไมทอดทิ้งเธอ \" เขาดวู ิตกกงั วลมาก \" ผมหา มคุณกเ็ พราะเร่ืองงนู ัน่ แหละ อยาใหเ ขากัดคณุ นะ พวกงูไมม คี วามเมตตาหรอก เขาอาจกดั คณุ เพยี งเพือ่ ความสุขเล็กๆ นอ ยๆ \" \" ฉันจะไมท อดทิ้งเธอ \" อะไรบางอยา งทาํ ใหเขารสู ึกมัน่ ใจขึน้ มา \" จริงสินะ เขาไมม พี ษิ พอท่ีจะกดั เปนครั้งท่ีสองแลว \"

คืนนนั้ ผมไมทันเหน็ ตอนเขาออกไป เขาหนไี ปโดยปราศจากเสียงใดๆ ผมรบี ตามไปจนเจอ เขากม หนากม ตาเดนิ อยา งรบี รอ น เขาเพียงแตพูดกบั ผมวา \" อา คุณนนั่ เอง \" เขากมุ มือผมไวด วยความปวดรา ว แลว เขาก็พูดขึ้นอีก \" คุณคิดผิดนะ คุณจะเกิดความไมสบายใจ เพราะผมคงมีทา ทางเหมอื นตายไปแลว แตผ มไมไ ด ตายจรงิ ๆ หรอก \" ผมนง่ิ เฉย \" คุณเขาใจไหม มนั ไกลมาก และผมไมอาจนํารางนีไ้ ปได มันหนักเกินกาํ ลังของผม \" ผมน่งิ เฉย \" กเ็ หมือนกบั คราบเกาๆ ทีเ่ ราลอกทิ้ง ไมเหน็ จะตองเสยี ใจกบั คราบเกาๆ เลย ...\" ผมนง่ิ เฉย เขาชักจะทอใจ แตก ็ยังพยายามอกี ครงั้ \" มนั เปนความรสู ึกทดี่ ี คุณกร็ ู ในเมอ่ื ผมก็จะเฝา มองดวงดาว ดาวทกุ ดวงเปน ประหนึ่งบอนาํ้ ทม่ี ี ลูกรอกสนิมเกรอะกรงั และทกุ ดวงจะรินนํ้าใหผ ม \" ผมนงิ่ เฉย \" มนั นาสนุกมากเลยนะ คณุ จะมกี ระพรวนหารอ ยลานลูก ผมกจ็ ะมีบอนํ้าหารอ ยลา น ...\" เขาหยุดแคนัน้ เพราะกล้นั นาํ้ ตาไวไมไ ดอีกแลว \" ทีต่ รงนัน้ แหละ ปลอ ยใหผ มไปตามลาํ พงั เถดิ \" เขาทรดุ ตัวลงนง่ั ดว ยความกลัว แลวเขาก็พูดตอ \" คณุ กร็ เู รอื่ งดอกไมของผม ผมตอ งรับผิดชอบเธอ เพราะเธอออ นแอมาก เธอไมมเี ลหเหลี่ยมอะไร เลย เธอมีเพยี งหนามแหลมส่ีอนั ไวปองกันตวั จากอนั ตรายทั้งหมดในโลก \" ผมนั่งลงเพราะไมสามารถยืนไดอีกแลว เขาบอกวา

\" ที่ตรงน้ัน แคน เ้ี อง \" เขาลังเลเลก็ นอ ย แลวก็ลุกข้ึนยนื เดนิ ไปขา งหนากา วหน่งึ สว นผมกลบั ไมส ามารถเคลอื่ นไหวได เลย แสงสเี หลืองทองวูบวาบอยใู กลขอเทา เขา เขายืนนง่ิ อยูกบั ท่ชี ่วั ขณะ แตไ มรองออกมาเลย เขาลม ชาๆ เหมอื นตนไมท ถ่ี กู โคน แตไ มม ีเสยี งใดๆ เกดิ ขึ้น เพราะมนั เปน พน้ื ทราย

: : Chapter 27 : : จนถงึ วันน้ี เวลาผานไปหกปแ ลว ผมยงั ไมเ คยเลา เรอื่ งน้ีใหใครฟงเลย เพ่ือนฝงู ตางพากันดใี จทผ่ี ม รอดชีวิตกลับมา แตผ มกลบั หมน เศรา ผมใหเ หตุผลกบั พวกเขาวา 'เปน เพราะฉันเหนื่อยมากนนั่ เอง' เวลานผี้ มหายเศรา เลก็ นอ ย หมายถงึ วา ... ยงั ไมหายสนทิ นัก ผมรดู วี า เขากลับไปยังดวงดาวของ เขาแลว เพราะในเชา วันรุง ขนึ้ ผมไมพบรางของเขาเลย มนั คงไมห นกั เกินกวา ท่เี ขาจะเอาไปดว ย ยามคา่ํ คนื ผมรักทจี่ ะไดยินเสยี งดวงดาว มนั เหมอื นกระพรวนหา รอยลานลูก ... แตมีอะไรบางอยาง ทีผ่ ดิ ปกตเิ กดิ ขนึ้ ผมลมื วาดสายหนงั ตดิ กับปลอกปาก ใหเ จาชายนอ ย เขาคงไมส ามารถผกู ปากแกะ ไวได ผมสงสยั วา \" เกดิ อะไรขึ้นบนดาวของเขา บางทีแกะอาจกนิ ดอกไมแลว กไ็ ด ...\" บางครั้งผมบอกตวั เอง 'ไมห รอก เจา ชายนอยครอบดอกไมไ วในฝาแกวทกุ คืน และเขาคงคอยระวัง แกะอยางเตม็ ท'่ี คดิ ไดอยางน้ผี มกม็ คี วามสขุ และดาวทุกดวงจะหัวเราะใหผ มอยางออ นโยน บางทผี มก็คดิ วา 'คนเราอาจพล้งั เผลอไดสักครั้ง หรือสองคร้ัง ซึง่ มันก็เพยี งพอแลว บางเยน็ เจาชาย นอ ยอาจลืมครอบดอกไม และคนื นัน้ แกะกอ็ าจออกไปโดยไมใหส มุ เสยี ง' เม่อื คิดถงึ ตอนน้ี ดาวทุกดวงก็พากนั หล่ังนาํ้ ตา น่คี อื ความลับอันย่งิ ใหญ สาํ หรับคนทรี่ ักเจาชายนอ ยเหมอื นกบั ผม ณ ที่แหง หน่ึงยงั มีแกะตวั หนง่ึ ซึ่งเราไมอ าจรูวา เขากนิ ดอกไมไ ปแลว หรอื ไม จงแหงนมองฟา แลวถามตวั เองวา แกะกนิ ดอกไมไป หรือยงั แลว คณุ จะรูสึกวา ทุกอยา งเปลยี่ นแปลง ไมม ผี ูใหญแมส ักคน ที่สามารถเขาใจถงึ ความสาํ คัญอันยิ่งใหญน ี้

: : The Last page : : ภาพน้ี สาํ หรับผมแลว มนั เปน ทัศนียภาพทีส่ วยและเศราทส่ี ุดในโลก ความจริงมนั กเ็ ปนภาพเดียวกบั หนา กอน แตผมวาดข้นึ อกี ครัง้ เพื่อช้ีใหค ณุ เหน็ ชัดๆ วานคี่ อื ทที่ ีเ่ จา ชายนอ ยไดป รากฏตัวขึน้ ในโลก และเปนทีท่ เ่ี ขาไดห ายไปดวย ลองมองภาพน้อี ีกครัง้ อยา งตัง้ ใจ เพื่อใหเขาไปอยใู นความทรงจาํ ของคณุ ถาวนั หนง่ึ คณุ มีโอกาสเดินทางไปยงั ทะเลทรายในแอฟริกา และไดผ า นไปแถวน้ัน ผมอยากจะ ขอรองคณุ อยารีบรอ นผา นเลยไป โปรดหยุดใตดาวดวงนน้ั สักครู ถามเี ดก็ นอยคนหนง่ึ ออกมาทกั ทายคณุ ถาเขาหัวเราะ ถาเขามีผมสีทอง ถา เขาไมต อบคาํ ถามของ คุณเลย คุณแนใจไดทันทีวาเขาคือใคร และอยาปลอ ยใหผ มโศกเศราอกี ตอไปเลย กรุณาเขียนมา บอกผมดวยวา \" เขากลับมาแลว \"

: : เกยี่ วกับผูเ ขียน : : แซงเตกซูเปรี เกิดทีเ่ มืองลียอง เมอ่ื วันที่ ๒๙ มถิ ุนายน พ.ศ.๒๔๔๓ เปน คนท่มี นี สิ ัยชอบ เลนมาแตเยาวว ัย อายุมากเขาก็ยังชอบเลน อยู เขามักหวนระลึกถงึ เวลาอันสนุกสนานในวัยเด็ก ๆ เสมอ โดยเฉพาะมารดาผูอ อนหวานซึ่งไดเ ล้ยี งดอู บรมเขามาโดยตลอด เพราะบิดาถงึ แกกรรมเม่ือ เขาอายไุ ดเพียง ๔ ขวบ หลังจากนัน้ เขาไดเ ขา เรียนในโรงเรยี นประจําแหงหนึ่ง ในระยะแรกเขาไมสู ชอบใจนกั ดังทีเ่ คยเขียนในหนังสือเลมหนึง่ วา เขาแกลงทาํ เปนไมสบายเพื่อไมต อ งเขา ช้นั เรียนเมอ่ื ไดย นิ เสยี งระฆังตีเวลาเขา เรียน สวน เวลาพกั ออกมาเลน และเวลารับประทานอาหาร เสียงระฆังนัน้ ฟงดมู ีชีสวิตชวี าและมีความหมาย สาํ หรับเดก็ นกั เรยี นคนอน่ื ๆ ต้ังแตน น้ั มาเขากเ็ ลกิ ทําเปน ไมสบายอกี เพราะเขารูสึกเหมือนตนเอง ถูกลงโทษ ถูกทอดทิง้ ไมมีใครเหลยี วแล ตองกนิ ยาขม นอนอยบู นเตยี งชมุ ดวยเหง่อื วันเวลาผาน ไปอยา งเช่ืองชา เหมอื นไมม โี มงยาม เม่อื สอบชนั้ มธั ยมศึกษาตอนปลายไดแ ลว เขาตั้งใจเรยี นตอเตรียมทหารเรอื ท่โี รงเรียนแซงต หลุยสในกรงุ ปารสี แตสอบเขา ไมไดเ พราะไมย อมทําเรียงความเรอื่ ง “ความรสู ึกของทหารท่กี ลับ จากสงคราม” เขาบอกวา เขาไมสามารถบรรยายความรสู ึกซึง่ เขาไมเ คยประสบนนั้ ได เขาจึงไปรับ ราชการทหารเปน นกั บินอยทู เ่ี มอื งสตารบ ูรคและฝกหดั บนิ จนไดร ับใบอนญุ าตเปน นกั บนิ อาชพี เรมิ่ ทํางานท่เี มอื งตูลสู เปนนกั บนิ ประจาํ เสนทางสาย ตลู ูส-คาซาบลังกา แลว ตอมาถกู สงไปเปน หัวหนา หนวยประจาํ สถานที ่กี างจบู ีในแอฟรกิ า ณ ท่นี เี้ อง แซงเตกซเู ปรี ไดตระหนักวา อาณาจักรของมนษุ ยเรานีอ้ ยูในใจของเราแตล ะคน นน่ั เอง ท้งั นีเ้ น่ืองจากเขามีชวี ิตอยใู นวงสังคมทีจ่ ํากดั มเี พยี งเพ่ือนนกั บินดวยกันไมก คี่ น ซึง่ นาน ๆ จะบินผา นมาและมีผูบงั คบั การปอมทีม่ าเยี่ยมเยยี นเปน ครงั้ คราว นอกจากน้นั กม็ ีแตท ะเลทรายสุดลูก หลู ูกตา งานของเขามีหนา ท่สี งวทิ ยุติดตอ กับศนู ยหนว ยงาน คอยใหอ าณตั ิสญั ญาณนกั บนิ จดั ถงุ พสั ดุไปรษณยี  และหนา ทีท่ ส่ี ําคญั ทสี่ ุดคอื คอยชว ยเหลือออกคนหานักบินทปี่ ระสบอบุ ัตเิ หตุซึง่ มี เปน ประจําทกุ เดอื น เพราะสมัยนนั้ เปน สมยั เร่ิมบกุ เบกิ ทางดา นการบนิ ซึง่ ท้งั นเี้ ขาตองเปน ทัง้ ชาง ซอ มเครื่องบนิ และแพทยไ ปในขณะเดยี วกนั ดวย จากประสบการณเ หลาน้ี เขาไดน าํ มาเขยี นเปน นว นยิ ายเร่อื งแรกของเขา คือ เรือ่ ง Courrier Sud พิมพใ นป พ.ศ.๒๔๗๐ หลังจากการไปฝกฝนเพิม่ เติม เขาไดรับแตง ตั้งใหเ ปนผจู ดั การบริษัทขนสง ทางอากาศ บรษิ ทั หนึง่ ทก่ี รุงบวั โนสไอเรสในอเมรกิ าใต ในป พ.ศ.๒๔๗๓ เขาไดรับอิสรยิ าภรณ เลซียอง ตอน เนอร ในฐานะนักบินพลเรอื นทป่ี ฏิบัตไิ ดผ ลดที ่ีกางจูบี ตอมาเมอ่ื มกี ารเปด สายการบนิ เพ่ิมถึงอเมริกาใต ทาํ ใหน ักบนิ จําตองเสี่ยงชีวติ ปฏบิ ตั กิ ารใน ตอนกลางคนื ดว ย เพือ่ แขง ขนั กบั การขนสง ทางเรือ เละเพือ่ ผลประโยชนต อสว นรวม นวนิยายเร่อื ง ใหมของเขาจึงไดช อ่ื วา “บนิ กลางคืน” (Vol de Nuit) เร่อื งนไ้ี ดรับรางวลั Grix Femina ประจาํ ป พ.ศ.๒๔๗๔ ตอมาเขาไดแ ตง งานกบั แมห มายชาวอเมรกิ าใตช ือ่ Consuelo Suncin แลว กลับมาเปน นกั บนิ ขบั เคร่อื งบนิ สะเทินนาํ้ สะเทนิ บกระหวางเมือง มารแ ซย และอลั เช และประสบอบุ ัตเิ หตคุ รั้ง หนึ่งเน่ืองจากปกเครื่องบินหัก เขาจึงหนั ไปสนใจการถา ยทาํ ภาพยนตรโฆษณาใหแกบ รษิ ัท Air France ตอ มาไปเปน ผสู อื่ ขาวหนงั สอื พมิ พ Paris Soir ประจาํ กรงุ มอสโก แลวยายไปเปน ผสู อื่ ขา ว สงครามกลางเมอื งสเปนทก่ี รุงมาดรดิ

ในป พ.ศ.๒๔๗๘ เขาทดลองบนิ รวดเดยี วจากปารสี ถงึ ไซงอ นเปน ระยะทางถงึ ๑๒,๐๐๐ กม. เพื่อทําลายสถิติ แตเ ครอื่ งบนิ ขัดขอ งตองรอ นลงกลางทะเลทรายหางจากกรงุ ไคโรประมาณ ๒๐๐ กม. เขาตอ งเดนิ ฝาทะเลทรายอยูหาวนั จึงพบกบั กองคาราวาน เม่อื เขาทราบขาววามกี ารเปดเสน ทางบินไปสหรัฐอเมรกิ า แซงเตกซูเปรี กอ็ ดไมไ ดท ีจ่ ะเขา รว มบุกเบิกสายกานบินใหมน้ีดวย ครั้งหนึง่ เครื่องบนิ เกิดอุบตั ิเหตุขณะรอ นลงทก่ี รงุ นิวยอรก เขา ไดร ับบาดเจ็บสาหัสจนตอ งพักรกั ษาตวั อยูนาน อนั เปนโอกาสใหเขาเขยี นเรอ่ื ง Terre des Hommes ไดสําเรจ็ ในป พ.ศ.๒๔๘๒ และไดรบั รางวัล Grand Prix du Roman จากราชบณั ฑิตย สภาฝร่งั เศส เรอ่ื งนี้มชี ่ือเสียงแพรห ลายมากในสหรฐั อเมรกิ า และไดร บั เลือกเปนหนงั สอื ประจาํ เดือนมชี ่ือในภาคภาษาอังกฤษวา Wind, Sand and Stars เมื่อเกดิ สงครามขึน้ แซงเตกซเู ปรี ถกู เกณฑใหเปนผูสอนเทคนิคการบิน แตเขาอยากออก บินเองท้งั ๆ ทนี่ ายแพทยห าม เขาไดว่งิ เตนจนไดเ ขา รว มหนวยบินลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ ซ่ึงเขาได เขยี นประสบการณร ะยะนไี้ วในเร่อื ง Gilote de Guerre เร่อื งนพ้ี มิ พใ นสหรัฐฯ เพราะขณะน้นั ฝร่งั เศส ถกู ยึดครอง แซงเตกซูเปรี ไดช วยทาํ งานในหนวยตอตานทส่ี หรัฐฯดว ย เขาไดพ ดู วิทยุเรียกรองให ชาวฝรงั่ เศสสามัคคีกัน ท้งั ยังไดเ ขยี นหนังสือปลุกใจชื่อ Lettre â un Otage ในเดือนเมษายน ป พ.ศ.๒๔๘๖ นน้ั เอง Le Petit Prince ก็ไดถูกตีพมิ พข ึน้ อกี เร่ืองหนงึ่ ในสหรฐั ฯ เมอื่ อายุมากข้ึน โอกาสทจ่ี ะเปน นักบินกน็ อ ยลง แตเขากพ็ ยายามวิง่ เตนจนไดไ ปรวมหนวย ลาดตระเวนหมู ๒/๓๓ อกี และใชเ วลาวา งเขียนเรอ่ื ง Citadelle ท้ังน้เี พราะเขาไดรับอนุญาตใหบนิ จาํ กดั เพียงไมก่ีครัง้ แตเขากพ็ ยายามขอออกบินอยเู สมอ ๆ จนกระทงั่ เมอื่ วนั ท่ี ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๘๘ เขาไดอ อกบนิ ลาดตระเวนเหนอื ดินแดนฝรง่ั เศสแถบเมืองเกรอนอง เขาออกบนิ แตเชา จน บา ยกย็ งั ไมก ลับ ทกุ คนตระหนักดีวาในเวลานัน้ นํา้ มนั ตองหมดแลว จงึ สรปุ วาเครอ่ื งบนิ ของเขาคง ตองประสบอุบตั เิ หตุ หรอื ไมกถ็ ูกเครื่องบินขบั ไลข องเยอรมนั ยิงตก แซงเตกซเู ปรี เสยี ชีวติ ระหวา งปฏิบตั ิงานตอ ตานเพื่ออสิ รภาพของฝร่ังเศส เปนการปฏิบัติ หนาทีป่ องกันประเทศ จึงสมควรไดร บั ยกยอ งเปนวีรบรุ ุษโดยแท ผลงานขององั ตวน เดอ แซงเตกซเู ปรี 1. COURRIER SUD ไปรษณยี ส ายใต (1929) 2. VOL DE NUIT เท่ียวบนิ กลางคนื (1931) 3 .TERRE DES HOMMES แผนดนิ ของเรา (1939) 4 .PILOTTE DE GUERRE นกั บินประจญั บาน (1940) 5 .LETTRE A UN OTAGE จดหมายถึงตวั ประกัน (1940) 6. LE PETIT PRINCE เจาชายนอย (1943) 7. CITADELLE ปอ มปราการ (1944) Dhammaintrend รว่ มแบง่ ปัน