รวมเรื่องสั้น1

รวมเรืองสัน ของ กดุ ารัศมี ความพยาบาทของเฒ่าเลก็ เดินกนั มาจะถึงทางแยก เฒ่าแยม้ ก็หนั ไปมองเกลออีกคน หนึง “อะไรกนั พ่อเลก็ เดินกนั มาเป็นนาน ช่างไม่พดู อะไรบา้ งเลย” เฒ่าเลก็ หนั มามองเพอื นทงั สอง ในตานนั มนี าํ ตาคลอ กรามก็กดั แน่น แลว้ ก็พดู ดงั เสียงสะอืนออกมา “โธ่ เกลอเอ๋ย มนั ไม่น่าเลยเชียว”

“อะไรกนั ” เฒ่าโตกล่าวถาม “มีอะไรคบั แคน้ ใจหนกั หนา หรือเพอื น” เฒ่าเลก็ หนั ไปมองร้านทีเพงิ เดินออกมา “ก็จะอะไรเสียอีก เพือนเอ๋ย กนั ก็เคยบวชเรียน ศีลาจาร วตั รไม่เคยด่างพร้อย ทาํ วตั รเชา้ เยน็ ไม่เคยขาด ท่านสมภารองค์ ก่อนก็ชมกนั เป็นนกั หนา จะมอี ยหู่ น่อยเดียวก็แต่ลกั เอาเงินวดั มาใชไ้ ม่กีบาท ดูเถิด บาํ เพญ็ บุญบารมรี าวจะเป็นพระโพธิสัตว์ พ่โู ธ่เอ๋ย” เฒ่าแยม้ ยกมอื เกาหวั ดว้ ยความรําคาญ “มนั เรืองอะไรก็บอกมาเถิดน่า ไม่หนกั หนาก็จะไดช้ ่วยกนั แกไ้ ข” เฒ่าเลก็ ทาํ ท่าเหมือนจะสะอืน “เพอื นก็ไดย้ นิ ไอต้ งมนั ดถู กู กนั โอย ! กีครังแลว้ ทีมนั ดู ถูกกนั ดถู ูกพวกเรา” เฒ่าทงั สองพยกั หนา้ อือออ เฒ่าแยม้ พดู เบาๆ “ไอท้ ีจริงก็น่าจะใหม้ นั ดูถกู อยหู่ รอก เราติดหนีมนั อยตู่ งั เท่าไหร่ ตงั .... วา้ อยา่ ไปพดู เลย กลุม้ ใจ” เฒ่าเลก็ จอ้ งเพอื นเขมง็ แลว้ พดู เสียงหนกั แน่น “ไม่ได้ หนีก็ส่วนหนี ไม่ใช่เป็ นหนีมนั แลว้ มนั จะมาดูถูก

เราได”้ เฒ่าแยม้ ยมิ แหง้ ๆ “ก็แลว้ จะไปทาํ อะไรมนั ไดล้ ่ะ เรืองมนั ก็แลว้ ไปแลว้ นีนะ พ่อเลก็ ” “ไม่แลว้ กนั ตอ้ งแกแ้ คน้ ตอ้ งเอาไอต้ งใหเ้ จบ็ แสบทีเดียว” เฒ่าโตวา่ “ก็เพือนจะทาํ ยงั ไงล่ะ ไอท้ ีจริงเราก็โดนไอต้ ง มนั ดูถูกกนั ตลอดมา จะวา่ เจบ็ ใจมนั ก็เจบ็ ใจอยู่ แต่มนั จนใจที เป็นหนีมนั นีน่าซี” เฒ่าเลก็ เหลียวซา้ ยแลขวา แลว้ พดู เบาๆ “ก็ลา้ งหนีมนั เสียซี ลา้ งหนี ลา้ งแคน้ ” “เพอื นจะใหท้ าํ ยงั ไงกนั ” เฒ่าแยม้ ถาม เฒ่าเลก็ เคน้ หวั เราะ “ปลน้ มนั สิ ปลน้ ลา้ งหนี แลว้ ก็จบั มนั กลอ้ นหวั ใหแ้ หวง่ เอาใหห้ ายแคน้ ” เฒ่าโตกบั เฒ่าแยม้ มองหนา้ กนั เฒ่าโตวา่ “เอายงั งนั เทียวหรือ พ่อเลก็ ตะรางนะ” เฒ่าเลก็ สะบดั หนา้ “วางแผนใหด้ ีสิ มอื ชนั เรามหี รือจะติดตะราง” เฒ่าแยม้ วา่ “พ่อเลก็ พดู น่าคิด ทจี ริงไอต้ งมนั ก็ดูถกู พวก

เรามาก หนอยแน่ เอาเงินจ่ายใหม้ นั ทุกเดือน มนั ยงั ดูถูกกนั ได้ ช่างไม่นึกเลยวา่ มนั มีเงินเลียงชีวติ ก็เพราะพวกเรา” เฒ่าเลก็ ยมิ ออกมาได้ “พ่อแยม้ เอากบั ฉนั รึ” เฒ่าแยม้ พยกั หนา้ อยา่ งเดด็ เดียว “เอา สังสอนใหม้ นั รู้จกั เสือเสียบา้ ง หรือวา่ ไง พ่อโต” เฒ่าโตมีท่าทางวติ กกงั วล “มนั จะสาํ เร็จหรือ สหาย พ่อเลก็ มแี ผนยงั ไงล่ะ” “แผนน่ารึ ?” เฒ่าเลก็ พดู เบาๆ “มนั จะตอ้ งอะไรมากเล่า ตกดึกเราก็ยอ่ งไปงดั ร้านมนั ไขกุญแจเอาเงินในเก๊ะ ถา้ มนั ลง มาก็ฟาดโผง ดีเสียอีก ฉนั จะเอาถ่านทามนั ตงั แต่หวั จรดตีน” เฒ่าโตยิมนอ้ ยยมิ ใหญ่ นึกสนุกขึนมาดว้ ย “ก็เขา้ ท่าอยู่ ฉวยโอกาสเอาสมดุ บญั ชีมาเผาทิงดว้ ยซีนะ วา่ แต่ ไอเ้ รืองงดั ร้านงดั เก๊ะมนั ใครจะทาํ ไดล้ ่ะ” เฒ่าเลก็ จุย๊ ป์ ากอยา่ งเคืองๆ “แลว้ กนั จะใครล่ะ มืองดั กุญแจก็ตอ้ งฉนั น่าสิ ไม่น่า ถาม รู้อยแู่ ลว้ วา่ ฉนั มอื ขวาเรืองนี” เฒ่าแยม้ พยกั หนา้ แลว้ พดู พึมพาํ “จริง ถามทาํ ไมกนั พ่อเลก็ ติดตะรางคราวก่อนก็คดีงดั บา้ น

เขานีนา” เฒ่าเลก็ คอ้ นเพือน “พ่อแยม้ ก็ช่างจดช่างจาํ นกั เทียว อยา่ พดู ใหม้ ากเรือง เลยน่า ตกลงคืนนีเทียงคืนเผงเทียวนา มาเจอกนั ตรงนี” สามสหายตกลงกนั เป็นมนั เหมาะทีจะประกอบวรี กรรมงดั ร้านเจ๊กตง เมือเขา้ ใจแผนกนั ดีแลว้ จึงแยกยา้ ยกนั กลบั บา้ นไป ใครถาม ลุงแมน้ หยดุ กึกเมือไดย้ นิ เสียงคุณป้ า นึกงุนงงสงสัย แลว้ ความสงสัยก็เปลียนเป็นความขดั เคืองในเวลาไม่นาน หนอยแน่ ถามหาหอยอยทู่ ุกวนั พอเอามาขายดนั เสือกถามหาปลาหมกึ ลุง แมน้ ถามคุณป้ าเสียงข่นุ ๆ \"ปลาหมึกไม่มีจะ้ มแี ต่หอยแมลงภู่ ไม่เอาหรือจะ๊ \" \"อยากกินปลาหมึก\" เสียงคุณป้ าตอบเบาๆ แลว้ ก็ไม่พดู อะไรอีก ลุงแมน้ สะบดั หนา้ อยา่ งข่นุ เคืองแลว้ ก็เขน็ รถออกไป และวนั ถดั มาก็เป็นอยา่ ง เดิมอีก ลุงแมน้ เอาปลากงุ้ หอยแมลงภ่มู าขาย แต่พอถึงบา้ นรัว

สังกะสี คุณป้ าก็จะร้องถามทุกวนั วา่ มีปลาหมึกไหม จนลุงแมน้ ทงั ราํ คาญทงั โมโห ในทีสุดแกกร็ ับปลาหมกึ มาขาย แต่รับมา เพียงกิโลเดียวเพือเอามาจดั การกบั คุณป้ า เชา้ วนั นนั พอเขน็ รถมาถึงบา้ นรัวสังกะสีลุงแมน้ ก็ร้องขาย ของ \"ปลา กงุ้ หอยแมลงภ่มู ีจะ้ \" กาํ ลงั กระหยมิ ใจนึกวา่ จะตอ้ งมีเสียงถามหาปลาหมกึ สวนมา แลว้ แกก็จะตอบเสียงดงั วา่ มี คราวนีคุณป้ าตอ้ งเสร็จแกแน่ แต่ แลว้ ลุงแมน้ ก็ตอ้ งหยดุ นิงเมอื ไดย้ นิ เสียงคุณป้ า \"ปูมา้ มีไหม\" ลุงแมน้ รู้สึกเหมือนจะหนา้ มืด โกรธเหลือทีจะโกรธ ตงั ใจ จะต่อวา่ คุณป้ าใหห้ นา้ หงายแต่ก็ยงั ปากไวไ้ ด้ รีบเขน็ รถออกมาให้ พน้ บา้ นคนยวนยาเหล เรืองเล่าใตต้ น้ แอปเปิ ล นกั วทิ ยาศาสตร์หนุ่มเดินระทดระทวยมาหยดุ นิงใตต้ น้ แอปเปิ ลหนา้ บา้ นของแอนนา เขารู้สึกเหนือยใจเต็มที ชีวติ การ

เป็นนกั วทิ ยาศาสตร์มนั ช่างยากเหลือเกิน ไอแซคทรุดตวั ลงนงั นิง ใตต้ น้ แอปเปิ ล เขายงั นึกไม่ออกเลยวา่ ทาํ อยา่ งไรจึงจะไดแ้ ต่งงาน กบั แอนนาภายในปี นี หรือเขาจะพมิ พธ์ นบตั รปลอมเอาไวใ้ ชด้ ี ? ความรู้ของเขาถา้ จะทาํ ธนบตั รปลอมใหเ้ หมือนก็คงทาํ ไดไ้ ม่ยาก ในระหวา่ งทีกาํ ลงั คิดอยเู่ พลินๆนนั เอง อะไรอยา่ งหนึงก็ตก ลงกระทบหวั นกั วทิ ยาศาสตร์เสียงดงั โป๊ ก ไอแซคร้องลนั เมอื มองไปขา้ งตวั เขาก็เห็นลูกแอปเปิ ลกลิงหลุนๆอยไู่ ม่ห่างตวั นกั เขารีบเงยหนา้ ขึนมองไปขา้ งบนตน้ แอปเปิ ล แลว้ ก็ไดเ้ ห็นลูกลิง ตวั หนึงนงั แกวง่ เทา้ อยบู่ นกิงใหญ่ “โทมสั ” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดงั “แกขึนไปทาํ อะไรอยบู่ น นนั ” ลูกลิงอายุ ขวบยมิ กริ ม แลว้ ตอบเขาวา่ “ผมขึนมาเก็บแอปเปิ ล แลว้ คุณล่ะ มาทาํ อะไร” ไอแซคนิงอึงทนั ที นึกขึนไดว้ า่ นีไม่ใช่บา้ นเขา แต่เขาก็ ยงั ไม่ยอมถกู เดก็ ไล่ตอ้ น “ฉนั ก็มาหาพแี กนนั แหละ วา่ แต่แกเถอะ อยา่ มาโกหก แก จะเก็บแอปเปิ ลไดย้ งั ไง ทาํ ไมไม่เอาตะกร้ามาดว้ ย” โทมสั หวั เราะหึหึ เขาปี นลงมาจากตน้ แอปเปิ ลอยา่ งรวดเร็ว แลว้ เดินมายนื ขา้ งหนา้ วา่ ทีพีเขย

“ผมจะตอ้ งเอาตะกร้ามาทาํ ไม ผมมาเก็บกินเล่นต่างหากล่ะ” “ออ้ แลว้ แกก็เลยเอาลกู แอปเปิ ลเขวยี งหวั ฉนั เล่น” เดก็ เปรตยมิ อยา่ งยียวน “เปล่าหรอกน่า มนั เป็นเรืองบงั เอญิ หรอก” ไอแซคพยายามเก๊กหนา้ ใหน้ ่ากลวั “บงั เอิญยงั ไง แกเขวยี งหวั ฉนั เล่นแลว้ บอกวา่ บงั เอิญงนั เรอะ” โทมสั ทาํ ตาผลุบผลบั นึกหาหนทางแกต้ วั “เปล่าหรอก ผมกาํ ลงั ทดลองวทิ ยาศาสตร์อยตู่ ่างหาก” “ทดลองอะไร ไอเ้ ดก็ โกหก แกต้ วั ใหด้ ีๆ ม่ายงนั ฉนั จะ บีบคอแกใหล้ กู กระเดือกแตก” “ผม ง่า ผมอยากรู้วา่ ถา้ ผมถือแอปเปิ ลอยู่ แลว้ พอปล่อย มือ แอปเปิ ลจะร่วงลงมาหรือจะลอยขึนฟ้ า” “ไอเ้ ดก็ บา้ ” ไอแซคคาํ รามลนั ทาํ เอาโทมสั กระโดดโหยง “แกโกหก แกก็รู้อยแู่ ลว้ วา่ มนั จะตอ้ งตกลงมา ลูกแอปเปิ ลบา้ อะไรจะลอยขึนฟ้ าได”้ เดก็ บา้ ยมิ แหยๆ แต่ยงั ต่อปากต่อไปอีกวา่ “ก็นนั น่ะซี แลว้ คุณบอกผมไดไ้ หมล่ะวา่ ทาํ ไมแอปเปิ ลถึง ตกลงมา ทาํ ไมมนั ไม่ลอยขึนฟ้ า”

ไอแซคยนื นิงเหมอื นถกู สะกด แน่นอนวา่ เขาตอบคาํ ถาม ของเดก็ ขวบไม่ได้ เมอื โทมสั เห็นศตั รูเพลียงพลาํ ก็รุกไล่ทนั ที “คุณเคยคุยโมว้ า่ คุณเป็นนกั วทิ ยาศาสตร์ผยู้ งิ ใหญ่ เรืองแค่นี คุณอธิบายไม่ไดห้ รือ นกั วทิ ยาศาสตร์ยงิ ใหญ่อยา่ งคุณไม่รู้เรือง แค่นีหรือ” ไอผ้ ี หล่อนเหลียวมองซา้ ยขวาดว้ ยความระแวงตาํ รวจ แลว้ ก็ เห็นชายคนหนึงยนื ผลุบๆโผล่ๆอยทู่ ีเสาไฟฟ้ าห่างออกไปราว เมตร ชายคนนีแต่งดาํ ทงั ชุด เขาเพ่งมองมาทีหล่อน พอหล่อน หนั ไปเห็นเขา้ เขาก็พลุบหลบเสาไฟ สักครู่หนึงก็ยนื หนา้ ออกมา อีก คราวนีเขาจอ้ งหล่อนเขมง็ เมอื เห็นวา่ หล่อนเห็นเขาแลว้ เขาก็เดินเขา้ มาหาหล่อนชา้ ๆ หญิงสาวรู้สึกเครียดคลา้ ยเส้นประสาทเขมง็ เกลียวขึนมาทนั ที ไอบ้ า้ นีผดิ ลกั ษณะคนทีจะมาซือบริการ หรือมนั จะเป็นตาํ รวจ

แต่ตาํ รวจก็ไม่น่ามาในลกั ษณะนี มองไปก็ไม่เห็นมใี ครอีก มนั มาคนเดียวแน่ๆ ครันเมือเขาเดินเขา้ มาใกลห้ ล่อนก็ตอ้ งใจหาย เขาเป็นชายผวิ ขาวซีด รูปร่างหนา้ ตาก็ซูบซีด เบา้ ตาลึกจนดนู ่ากลวั เวลานี หล่อนไม่ไดค้ ิดถึงตาํ รวจแลว้ ทีนึกถึงอยใู่ นเวลานีก็คือ ผี ! หล่อนหนั ไปมองเพอื นร่วมอาชีพ คนทีอยใู่ กลท้ ีสุดก็ยนื ห่าง ออกไปราว เมตร ถา้ หลอนถกู ผหี กั คอ ก็คงไม่มีใครวงิ เขา้ มา ช่วยทนั แน่ คิดแลว้ หญิงสาวก็เยน็ วบู ไปทงั ตวั ความหวาดกลวั พุ่งเขา้ จบั จิตใจ แต่จะวงิ หนีก็ยงั ลงั เลเพราะไม่รู้วา่ เขาเป็นคนหรือ เป็นผี จึงตอ้ งแขง็ ใจยนื ดชู ายซูบซีดเดินเขา้ มาหาชา้ ๆ เขาค่อยๆเดินเขา้ มาหาเหมือนคนไม่มีแรง เมอื มาหยดุ อยู่ ขา้ งหนา้ หล่อนเขาก็ค่อยๆหมนุ ตวั มาเผชิญหนา้ หนา้ เขาขาวซีด ราวกบั กระดาษ ดวงตาในเบา้ ลึกดูเลือนลอย แมใ้ นขณะทีเขามา ยนื อยตู่ ่อหนา้ อยา่ งนีหล่อนก็ยงั ไม่หายหวาดกลวั และยงั ไม่แน่ใจ อยนู่ นั เองวา่ เป็นคนหรือเปล่า เขายนื นิงมองหล่อนอยคู่ รู่หนึง แลว้ ก็พดู เสียงแผว่ เบา “ไปดว้ ยกนั ”

แลว้ ก็เอือมมอื มาจบั แขนหล่อน หญงิ สาวตวั กระตุกดว้ ย ความหวาด ฤทธิดาบซามไู ร แลว้ เหล่าซามไู รของซามเิ ซ็งก็ชกั ดาบเขา้ กลุม้ รุมโตชิโระ ซามไู รแห่งตระกลู อิวาดะรับคมดาบนบั สิบอยา่ งวอ่ งไว แลว้ หวด ซา้ ยป่ ายขวาเขา้ ใส่กลุ่มศตั รูอยา่ งดุเดือด หวดไปทางซา้ ย ซา้ ยก็ แตก หวดไปทางขวา ขวาก็แตก ดาบของโตชิโระฉวดั เฉวยี นไป รอบตวั รวดเร็วราวจกั รผนั ท่าทางของเขาแกลว้ กลา้ องอาจ สง่า งามราวหมาบา้ ท่ามกลางฝงู ลูกหมา ซามไู รทงั นนั ไม่อาจตา้ นนกั ดาบหนุ่มแห่งเกียวโตได้ พวก มนั ค่อยๆร่วงลม้ ด่าวดินสิ นชีพกนั ไปทีละราย คมดาบของพวก มนั ไดเ้ พียงกวดั ไกวเขา้ ใกลต้ วั เขาเท่านนั ครันพอจะถึง เจา้ ของ ดาบก็ลม้ ตายไปในบดั ดล โตชิโระกดั ฟันอดทนต่อความเจบ็ ปวด หวดซา้ ยป่ ายขวาเขา้ ใส่ศตั รูอยา่ งน่ากลวั ชวั เวลาเพียงขา้ วปันหนึงลกู ตกถึงทอ้ ง ซามไู รของซามิ เซ็งก็ลงนอนร้องครวญครางอยทู่ ีลานหนา้ เรือนเคียวโกะเสียทงั นนั

บา้ งตายบา้ งเจบ็ แขนขาดขาแหวง่ หูฉีกสารพดั จะสาธยายได้ โตชิ โระกม้ ลงเช็ดเลือดทีดาบกบั เสือของซามไู รขาขาดคนหนึงทีนอน ดินกระแด่วๆอยู่ แลว้ จึงกา้ วขึนบนั ได เปิ ดประตูเรือนเขา้ ไป เมอื ประตเู ปิ ดออก เขาก็ไดเ้ ห็นซามิเซ็งนงั เอกเขนกอยกู่ ลาง หอ้ ง มีซามไู รสีคนนงั อยซู่ า้ ยขวา คุณหนูมารูโกะนงั อยทู่ ีมุมหอ้ ง สีหนา้ เธอดีใจทีไดเ้ ห็นเขา แต่ก็ยงั ไม่กลา้ ลุกเขา้ มาหาเขา “ท่านซามเิ ซ็ง” โตชิโระกล่าวขึนก่อน ทงั ๆทีเวลานีเขาไม่ อยากพดู อะไรเลย การออกแรงมากทาํ ใหอ้ าการของเขาหนกั ขึน “เรามารับตวั คุณหนูมารูโกะ ท่านคงไม่ขดั ขอ้ ง” ซามิเซ็งแสยะยมิ แลว้ กล่าวเสียงหนกั แน่น “เจา้ ลองถามซามไู รของขา้ ดหู น่อยเป็นไร” ซามไู รทงั สีลุกขึนยนื ทนั ที ต่างชกั ดาบออกแลว้ เขา้ ลอ้ มโตชิ โระเอาไว้ เขากวาดสายตามองเหล่าซามไู รทีกาํ ลงั จะกลายเป็น ศพอยา่ งน่าสมเพช แลว้ กระชากดาบออกจากฝักพุ่งเขา้ ใส่ซามไู ร ของซามเิ ซ็ง เหล่าซามไู รตระกลู เคียวโกะปัดป้ องวอ่ งไว แลว้ โถมเขา้ แทง ฟันโตชิโระอยา่ งดุเดือด ซามูไรคนเก่งป้ องปิ ดเป็นพลั วนั ได้ โอกาสก็ฟันแทงโตต้ อบ ต่างฝ่ ายต่างต่อสู้กนั เป็นสามารถ ทงั ซา มเิ ซ็งและคุณหนูมารูโกะนงั อา้ ปากหวอ จอ้ งมองคนหาํ หนั กนั

อยา่ งตืนเตน้ ผหู้ วงั ดี หลงั จากรอคอยอยนู่ าน เวลาของเขาก็มาถึง เอมอรมานอน แลว้ หลบั ไปอยา่ งง่ายดาย วชิ ิตไม่รอชา้ เขาค่อยๆลุกขึนไปเปิ ดไฟ แลว้ เดินมาหยบิ มดี ใตเ้ ตียง ขึนเตียงมาคร่อมตวั เธอไว้ แลว้ จว้ ง มดี ลงทีคอเธอเตม็ แรง ! เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากลาํ คอเอมอร เธอลืมตาโพลง ไม่ ทนั จะร้องอะไรออกมา เขาก็จว้ งแทงต่อไปอีกอยา่ งบา้ คลงั เอมอรตายแลว้ ตายอยา่ งไม่ตอ้ งสงสัย เลือดเปรอะเปือนไป ทงั ตวั วชิ ิตมองศพเมยี อยา่ งสะใจ สมนาํ หนา้ มึงแลว้ อีผหู้ ญงิ แพศยา เขาปาดมดี ลงกบั เสือผา้ ของเธอ เช็ดเลือดออกจนหมดจด หยบิ กระดาษมาห่อมีดเอาไว้ ควา้ กุญแจรถเดินออกจากหอ้ ง ไม่กีนาที รถของวชิ ิตก็มาจอดอยรู่ ิมคลอง ชายหนุ่มมองจน แน่ใจวา่ ไม่มใี ครอยบู่ ริเวณนนั เขาเปิ ดประตกู า้ วลงจากรถ แลว้

เดินมาหยดุ ยนื ทีตลิง วชิ ิตแกะมดี ออกจากห่อกระดาษ เขามองมดี ทีเพิงใชท้ าํ ฆาตกรรมมาสดๆร้อนๆ แลว้ มองสายนาํ ในคลอง คลองสายนี แหละจะเป็นทีฝังความลบั ของเขาตลอดไป ชายหนุ่มขวา้ งมดี ลงไปในคลอง มนั จมหายลงไปเบืองล่าง ทนั ที เขาถอนหายใจอยา่ งโล่งอก งานใหญ่สาํ เร็จลงไปแลว้ เหลือแต่งานเลก็ โกหกตาํ รวจ วชิ ิตใหป้ ากคาํ กบั ตาํ รวจอยา่ งคล่องแคล่ว ไม่มอี ะไรติดขดั เพราะเขาคิดไวล้ ่วงหนา้ แลว้ เขาโกหกไปวา่ ไม่เห็นเหตุการณ์ เพราะขณะนนั อยใู่ นหอ้ งนาํ ไดย้ นิ เสียงเมยี ร้องใหช้ ่วย เมือออก จากหอ้ งนาํ ก็กลายเป็นศพไปแลว้ เขา้ ใจวา่ คงเป็นขโมยงดั หอ้ งเขา้ มา วชิ ิตตีบทเศร้าไดด้ ีเยยี ม พดู ไปร้องไหไ้ ป ตาํ รวจตอ้ ง ปลอบโยนกนั เป็นการใหญ่ เวลาผา่ นไปหลายวนั ตาํ รวจยงั จบั คนร้ายไม่ได้ แต่จากการ สอบสวนผอู้ ยอู่ าศยั ในคอนโดฯเดียวกนั ทาํ ใหต้ าํ รวจไดร้ ู้วา่ เอมอร เคยพาผชู้ ายมาทีหอ้ งเวลาทีวชิ ิตออกไปทาํ งาน ตาํ รวจเริ มตงั ประเดน็ ใหม่

เวลาโพลเ้ พลข้ องวนั หนึง วชิ ิตมายนื อยทู่ ีคลองสายเดิม บริเวณทีขวา้ งมีดทิง เขากาํ ลงั กลดั กลุม้ ใจ นึกเสียใจกบั สิงทีทาํ ลงไป ถา้ ยอ้ นเวลากลบั ไปได้ เขาคงไม่ทาํ อยา่ งนนั ถึงเอมอรจะมีชู้ แต่เธอก็เป็นเมยี ทีน่ารัก เรืองมีชูน้ นั ก็ไดย้ นิ แต่เสียงเล่าลือ ไม่รู้วา่ เธอจะมีจริงหรือเปลา่ คิดไปแลว้ วชิ ิตก็ไดแ้ ต่ถอนใจ “มาทาํ อะไรแถวนีครับ” วชิ ิตหนั ไปมองเจา้ ของเสียง แลว้ ก็เกือบสะดุง้ ใหเ้ ขาเห็น “เป็นอะไรครับ ทาํ หนา้ เหมือนตกใจ” ร.ต.อ.สมภพ ผรู้ ับ หนา้ ทีในคดีฆาตกรรมกล่าวถาม วชิ ิตยมิ เฝือนๆ “ไม่ไดเ้ ป็นอะไรหรอกครับ ผม เออ้ ผมกาํ ลงั คิดถึงเมียผม อย”ู่

มายา เสียงเคาะประตดู งั ขึนขดั จงั หวะความคิด เขาเงยหนา้ ขึนมอง แลว้ ร้องอนุญาต “เขา้ มา” ประตเู ปิ ดออก ชายหญงิ ค่หู นึงเดินเขา้ มาในหอ้ ง มาหยดุ ยนื เบืองหนา้ เขา แลว้ ยิมให้ แต่เขาไม่ยมิ ตอบ ใจเขานึกถึงแต่เรือง งานจนไม่มกี ะใจจะสนใจอะไรทงั นนั “นงั สิ สุริยนั จนั ทรา” สุริยนั จนั ทรา มองหนา้ กนั ทาํ ท่าเหมือนจะหวั เราะออกมา แต่ก็นงั ลงทีเกา้ อีเบืองหนา้ เขาโดยดี เขาถามขึนทนั ที “งานทีสังใหไ้ ปทาํ น่ะ เรียบร้อยหรือยงั ” สุริยนั ทาํ หนา้ ตืนๆ แลว้ ถามวา่ “งานอะไรกนั ครับ” เขาขมวดคิวยน่ ดเู อาเถอะ สุริยนั นีช่างไม่เอาใจใส่กบั งานที สังไปเลย เขาเป็นเสรีไทยทีดอ้ ยคุณภาพจริงๆ แต่ก็นนั แหละ สุริยนั ยงั ใหม่อยมู่ าก คงจะตอ้ งอบรมสังสอนกนั อีกไม่นอ้ ย “คุณพดู อะไร สุริยนั ก็งานทีผมสังไปเมอื วาน ผมยาํ นกั ยาํ

หนาวา่ ใหท้ าํ ใหเ้ รียบร้อย เพราะมนั ต่อเนืองกบั งานทีเราตอ้ งทาํ กนั ในคืนนี” สุริยนั นิงคิดอยคู่ รู่หนึง หนั ไปมองจนั ทราเหมอื นขอความ ช่วยเหลือ แต่เธอก็เบือนหนา้ หนี ทาํ เหมือนแอบยมิ อยู่ “ขอโทษจริงๆครับ มายา งานทีคุณสังผมมามนั หลายอยา่ ง เหลือเกิน ผมไม่แน่ใจวา่ คุณหมายถึงงานอนั ไหนแน่ บอกผมอีกที เถอะครับ” เขานิงอึงไป ไม่นึกวา่ สุริยนั จะพูดกบั เขาอยา่ งนี ใชไ้ ม่ได้ จริงๆ ถา้ ยงั เป็นอยา่ งนีต่อไป เขาคงตอ้ งรายงานหวั หนา้ ใหป้ ลด สุริยนั ออกจากการเป็นสมาชิกเสรีไทย เขาหนั ไปทางจนั ทรา แลว้ กล่าวถาม “ทาํ อะไรอยนู่ ่ะ จนั ทรา” จนั ทราหนั มามองเขา พยายามทาํ หนา้ ตาใหเ้ ป็นปกติ “เปล่าค่ะ” “เปล่า ? แลว้ เธอหนั ไปมองอะไร” “เออ้ ฉนั ...” “ช่างเถอะ ไม่สาํ คญั หรอก เธอบอกฉนั ซิ เมือวานนีฉนั สัง ใหส้ ุริยนั ทาํ อะไร” “อา้ ว แลว้ ฉนั จะไปรู้ไดย้ งั ไงคะ”

มายาทาํ หนา้ ไม่พอใจ เขาไม่ชอบคาํ ตอบแบบนีเลย “เมือวานเธอก็อยไู่ ม่ใช่รึ” “ก็อยคู่ ่ะ” “แลว้ ทาํ ไมถึงไม่รู้” “นนั น่ะซีคะ” เขาถอนหายใจยาว ไม่ไดเ้ รืองทงั สองคน สงสัยจะตอ้ ง รายงานหวั หนา้ ทงั คู่ “เอาเถอะ ช่างมนั พดู ถึงงานในคนื นีดีกวา่ สาํ คญั กวา่ งาน อยา่ งอืนมาก หวงั วา่ คุณสองคนคงไม่เหลวไหลอีกนะ” “คืนนีมงี านอีกแลว้ หรือครับ” “งานเรามที ุกวนั ไม่มวี นั จบ” เขาตอบเสียงเครียด “จนกวา่ ญีป่ ุนจะถอนทพั ออกไปทงั หมด” “ออ้ ออ้ ” สุริยนั ครางในคอเบาๆ แลว้ พยกั หนา้ หงึกหงกั มายาทาํ หนา้ บึง เขาไม่ชอบกิริยาแบบนีเลย แต่ก็เปล่าประโยชน์ที จะมาเตือนกนั ในเวลานี “ฟังนะ สุริยนั จนั ทรา” “แหม คลอ้ งกนั ดีนะครับ” สุริยนั วา่ “อะไร” เขาถามฉุนๆ “ชือผมกบั เขาน่ะสิ”

มายาทุบโต๊ะดงั ปัง แลว้ เอด็ ตะโรลนั ผมชกั “ไม่ใช่เวลามาพดู เล่น คุณนีชอบพดู เรือยเปื อย โมโหแลว้ นะ” จนั ทราเออื มมือมาหยกิ แขนสุริยนั แลว้ ทาํ ตาเขียว บอกแลว้ ว่าอยา่ เล่น ผปี ระชาซุ่มตวั อยบู่ นตน้ มะขามแลว้ เขาเอาผา้ ขาวมาห่มตวั และสวมหนา้ กากผี รอคอยรุ่นนอ้ งอยา่ งใจจดใจจ่อ “โอโ้ ฮ คุณแต่งเหมอื นผยี งั กะแกะ” ประชาสะดุง้ เฮือก กม้ ลงมองขา้ งล่าง แลว้ ก็เห็นตาลุงคนเดิม ยนื ยมิ แฉ่งอยู่ เขาหวั เสียขึนมาทนั ที ดึงหนา้ กากออกมา แลว้ พดู กบั ชายชราเสียงข่นุ ๆ “ลุงมาทาํ อะไรตรงนีล่ะ โธ่ เดียวรุ่นนอ้ งฉนั ก็มากนั แลว้ ” ชายชรายมิ อยา่ งใจเยน็ “อยา่ เล่นเลยคุณ ไม่ดีหรอก ลงมาเถอะ” เดก็ หนุ่มขบกรามกรอด นีถา้ ไม่ใช่คนแก่เขาคงโดดลงไป

เตะแลว้ “อยา่ มายงุ่ กบั ฉนั เลยน่า ลุงจะไปไหนก็ไปเถอะ” “คุณเล่นหลอกผอี ยา่ งนี ลูกเขาตกใจตายไปคุณจะไปเอาที ไหนมาใชใ้ หเ้ ขา” ประชายกมือขึนเกาหวั ดว้ ยความหงุดหงิด “เออน่า ฉนั ทาํ ใหม่เอาไปใหเ้ ขาเอง ไม่ไดเ้ กียวอะไรกบั ลุง เลย หลบไปไดแ้ ลว้ โน่น มนั ยกโขยงมากนั แลว้ เร็ว หลบไป” ชายชราส่ายหนา้ ชา้ ๆ เดินไปแอบหลงั ตน้ ไมใ้ หญ่ตน้ หนึง ประชารีบสวมหนา้ กากผตี ามเดิม ขยบั แขง้ ขยบั ขาเตรียมกระโดด เตม็ ที รุ่นนอ้ งวงิ กรูกนั เขา้ มาทีตน้ มะขาม เพือจะหาตวั อกั ษรตวั สุดทา้ ย ต่างคน้ หาทีโคนมะขาม ขุดดินกนั เป็นการใหญ่เพราะคิด วา่ รุ่นพคี งจะฝังเอาไว้ ไดโ้ อกาสเหมาะแลว้ ประชาปล่อยตวั ลอยละลิวลงมาจากกิง มะขาม แลว้ ร้องคาํ รามอยา่ งทีคิดว่าผคี งจะร้องกนั “แฮ่ !” เหมอื นระเบิดลงกลางวง พวกรุ่นน้องต่างร้องวดี วา้ ย แลว้ วงิ เตลิดเปิ ดเปิ งกลบั บา้ นพกั กนั ทนั ที บางคนยงั ไม่ทนั รู้วา่ อะไรเป็น อะไร แต่เห็นเพือนเขาวงิ กนั ก็วงิ บา้ ง

เดก็ หนุ่มถอดหนา้ กากผอี อกแลว้ หวั เราะลนั วรี กรรมของเขา นอ้ งๆจะตอ้ งเล่าลือกนั ไปอีกนานทีเดียว ชายชราเดินออกมาหาประชา มองเขาดว้ ยสายตาแสดงความ สมเพช “ผมไม่เห็นวา่ มนั จะสนุกตรงไหนเลย ดีวา่ ไม่มีใครตกใจ ตาย” ประชาหยดุ หวั เราะ หนั มามองชายชราเคืองๆ “ลุงไม่สนุกก็เรืองของลุง ฉนั ไม่ไดเ้ ล่นใหล้ ุงสนุกนี ฉนั สนุกคนเดียวก็พอแลว้ ” “คุณไม่ควรจะเล่นยงั งีอีกนะ คุณสนุกอยคู่ นเดียว แต่คนอืน เขาเดือดร้อน” ประชาจุ๊ยป์ ากจึกจกั “ลุงนี แหม ใหต้ ายห่าซี ยงุ่ ชิบหายเลย โธ่ แก่แลว้ ก็อยสู่ ่วน แก่ซี ยงุ่ กบั ฉนั มากๆเดียวก็ปากแตกเท่านนั เอง” ชายชราหวั เราะหึหึ “คุณนีแปลก ผใู้ หญ่เตือนดีดีก็ไม่เชือ” “ไม่ตอ้ งมาเตือนฉนั หรอกน่า” ประชาตะโกนลนั “จะมา สนใจอะไรฉนั นกั หนา ฉนั ไม่ใช่พ่อลุงหรอก ไม่ตอ้ งมาสนใจ จะไปไหนก็ไป ฉนั เขม่นเทา้ เตม็ ทีแลว้ ”

ไม่เคยนอกใจ เวลาผา่ นไปพอสมควรแก่ความอภิรมย์ คนทงั สองนอนกอดก่ายลบู ไลก้ นั อยา่ งเป็นสุข นิออนออด ออ้ นดว้ ยถอ้ ยคาํ หวานฉาํ เฝ้ าพรําราํ พนั ใหเ้ ขาไดร้ ู้วา่ เธอมใี จใหเ้ ขา เพียงคนเดียวเท่านนั รสรักและแรงรําพนั อนั หวานชืนทาํ ใหว้ ชิ ยั หมดความระแวงในตวั เธอ “ฉนั เชือเธอแลว้ ” วชิ ยั กระซิบบอกเธอดว้ ยเสียงนุ่มนวล “ต่อไปฉนั จะไม่ระแวงเธออีก ฉนั รู้แลว้ วา่ ฉนั เป็นผชู้ ายทีโชคดี ทีสุดในโลก” “เธอล่ะก็ เป็นซะยงั งีแหละ” นิออนตดั พอ้ เขา แต่ไม่จริงจงั นกั “ชอบหาเรืองฉนั อยเู่ รือย” วชิ ยั จูบหนา้ ผากเธอเบาๆ แลว้ พดู ปลอบประโลม “ต่อไปฉนั จะไม่สงสัยเธออีก ฉนั คิดมากไปเอง แต่ทีเป็น อยา่ งนีก็เพราะฉนั รักเธอมาก” “เธอรักฉนั คนเดียวทีไหนล่ะ” หญิงสาวพดู ออดออ้ น “ฉนั ก็ รักเธอเหมอื นกนั นีนะ”

ทงั สองต่างยมิ ใหก้ นั สายตาทีมองกนั นนั บ่งบอกอยา่ งชดั เจน ถึงความรักและความผกู พนั ทีมีต่อกนั แต่ก่อนทีใครจะพดู อะไร อีก เสียงเคาะประตกู ็ดงั ขึน ทางกลบั บา้ น เขาขนลุกซู่ ปากก็ท่องบ่นมนตท์ ีจาํ แทบไม่ค่อยไดเ้ สียงสัน รัว ยา่ งกา้ วเร็วขึนอีกจนเกือบจะกลายเป็นวงิ เหมือนเห็นเงาวบู วาบอยทู่ งั ดา้ นซา้ ยดา้ นขวา โน่น ตน้ โพขา้ งหนา้ ไม่ใกลน้ กั ดู เหมือนจะมีเดก็ คนหนึงโผล่หนา้ ออกมามอง เขารีบเดินผา่ นตน้ โพ โดยเร็ว พยายามจะไม่หนั ไปมอง แต่หางตามนั ก็อดเหลือบไป ไม่ได้ คุณพระช่วย ! เดก็ ผชู้ ายไวผ้ มจุกคนหนึงยนื ยมิ อยใู่ ตต้ น้ โพ ชายหนุ่มอุทานออกมาคาํ หนึง แลว้ รีบวงิ หนีโดยเร็ว สติสตงั กระเจิดกระเจิงไปในทนั ที แลว้ เหมอื นผซี าํ กรรมซดั เมอื เขาออกวงิ เขาก็ไดย้ นิ เสียง หวั เราะระเบิดขึนดงั สนนั แน่นอนเหลือเกิน ไม่มีมนุษยค์ นไหนที

จะหวั เราะไดด้ งั ขนาดนี ชายหนุ่มวงิ และวงิ อยา่ งไม่ลืมหูลืมตา สะเปะสะปะไปเรือยโดยไม่ไดด้ ูหนทาง ซาํ ร้ายเขา้ ไปเสียอีก ! ขณะนนั เองเขาไดย้ นิ เสียงเหมือนใคร วงิ ตามหลงั มา เขาเหลียวกลบั ไปมองแลว้ ก็ตอ้ งตกใจแทบสิ นสติ เบืองหลงั เขามเี งาดาํ รูปร่างใหญ่โตจนน่าสะพรึงกลวั กาํ ลงั วงิ ตามมาโดยเร็ว เขาร้องโหยหวนดว้ ยความกลวั จบั ใจ วงิ ไปไดไ้ ม่นานนกั ชายหนุ่มก็สะดุดเทา้ ตวั เองลม้ ลงไม่เป็น ท่า เขาหนั กลบั ไปมองดว้ ยความหวาดหวนั ไม่ทนั เสียแลว้ ไอ้ เงายกั ษเ์ ขา้ มายนื อยใู่ กลจ้ นหนีไม่พน้ ซาํ ร้าย ! มนั ยกเทา้ ขึน ทาํ ท่าเหมือนจะกระทืบเขาใหจ้ มดิน แต่ก่อนทีสติจะดบั วบู ไป หูของเขาก็ไดย้ นิ เสียงเสียงหนึงดงั สนนั อยไู่ ม่ห่างออกไปนกั บอกแลว้ ว่าซวยว่าซวยกไ็ ม่เชือ สองเสือเดินเกร่อยใู่ นซอยเปลยี วไม่ห่างจากแหล่งกบดานนกั เวลาผา่ นไปนานแลว้ แต่ยงั หาเหยอื ไม่ได้ คนทีผา่ นเขา้ มาในซอย ตงั แต่หวั คาํ มอี ยแู่ ค่สองคน แต่สองเสือก็ปล่อยไป เพราะคน

หนึงเป็นยายแก่ทีขายกลว้ ยปิ งอยแู่ ถวนี อีกคนหนึงเป็นเดก็ อายุ เจด็ ขวบ เจิดบ่นพมึ พาํ อยตู่ ลอดเวลา บ่นไปบ่นมาจนนอ้ ยชกั รําคาญ “เฮย้ เมือไรมึงจะเลิกเห่าเสียทีวะ” เจิดทาํ หนา้ บอกบุญไม่รับ “กบู อกมงึ แลว้ วา่ วนั นีเป็นวนั ซวยของกู รอจนสวา่ งก็ไม่มี เหยอื มาใหม้ งึ ปลน้ หรอกวะ” “ช่างเถอะ ไม่มีก็ไม่มี ถา้ มนั ไม่มีจริงๆกปู ลน้ ตวั กเู องก็ได้ เฮย้ นนั ใครเดินมาแน่ะ” เจิดมองตามสายตาเพือน แลว้ ก็เห็นชายคนหนึงกาํ ลงั เดินเขา้ มาในซอย จากแสงไฟสลวั ๆทาํ ใหเ้ ห็นไดว้ า่ ชายคนนีแต่งตวั ดี ท่าทางกระเป๋ าจะโตไม่ใช่นอ้ ย สองเสือหนั มามองหนา้ กนั นอ้ ย พยกั หนา้ เป็นสัญญาณใหล้ งมือ สองเสือออกเดินเขา้ ไปหาชายผเู้ คราะหร์ ้ายทนั ที เมือถึงตวั แลว้ นอ้ ยก็โดดเขา้ ลอ็ กคอ แลว้ เอามดี จ่อทีลกู กระเดือก “อยา่ เอะอะนะมึง” นอ้ ยข่เู จา้ ทรัพย์ “แบ่งเงินใชก้ นั บา้ งเพอื น กไู ม่อยากทาํ อะไรมงึ หรอก แต่ถา้ มึงขดั ขืนก็ไม่แน”่ ชายผเู้ คราะหร์ ้ายยนื นิงเฉย ไม่ดินรนขดั ขืน เจิดคน้ ตวั เจา้ ทรัพย์ พบกระเป๋ าสตางคห์ นงั จระเขใ้ บหนึง เปิ ดออกดเู ห็นมีเงิน

อยใู่ นราวหา้ พนั “พวกแกกาํ ลงั ทาํ ผดิ กฎหมายนะ” เจา้ ทรัพยก์ ล่าวเตือนสอง เสือ เจิดยกมอื ขึนเขกกบาลเจา้ ทรัพยด์ งั ป๊ อก “ไม่ตอ้ งพดู หรอกวะ เดก็ อมมือมนั ก็รู้วา่ ผดิ กฎหมาย หมอบ ลง เร็ว นอนควาํ หนา้ นนั ยงั งนั หลบั ตาดว้ ย หลบั ฮึม ไม่ กลวั ติดตะรางล่ะพ่อแทงตายห่าเลย” แลว้ สองเสือก็ใส่ตีนหมาโกยอา้ วออกจากซอยทนั ที เมือวงิ มาไกลพอสมควรแลว้ ทงั สองก็ผอ่ นฝีเทา้ ลง นอ้ ยคุยอวดฝีมือของ ตวั และตาํ หนิเจิดทีเชือถือโชคลางไม่เขา้ เรือง “นีถา้ กเู ชือมงึ ก็ตอ้ งเอานาํ ลบู ทอ้ งไปอีกวนั นึง” นอ้ ยวา่ “เลิก เชือเสียทีเถอะวะไอเ้ รืองเฮงเรืองซวย เราตอ้ งทาํ มาหากินนะโวย้ มวั มาเชือถือเรืองพวกนีก็อดตายเท่านนั เอง” เจิดยมิ แหง้ ๆ ไม่โตต้ อบอะไร และก่อนทีนอ้ ยจะพดู อะไร ต่อไปอีก มอเตอร์ไซคข์ องสายตรวจคนั หนึงก็แล่นตรงมา สอง เสือหยดุ ชะงกั ทนั ทีดว้ ยสัญชาตญาณของคนทีเพิงทาํ ความผดิ มา ตาํ รวจทงั สองนายเห็นอาการผดิ ปกติก็นึกสงสัย จอดมอเตอร์ไซค์ หนา้ สองเสือแลว้ เดินเขา้ มาหา