ผมเคยติดคุก

ผมเคยตดิ คุก จากอดตี เดก็ ตดิ ยา และค้ายาคนหนึง เรียบเรียงโดย แอดมินโฮ โอน้อยออก EBook เล่มนีสงวนลิขสิทธิตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผ้ใู ด นาํ ไปเผยแพร่ต่อสาธารณะ เพือประโยชน์ในการค้า หรืออืนๆโดยไม่ได้รับความยินยอมเป็นลายลกั ษณ์อักษรจาก ผ้เู ขียน ผ้ใู ดละเมิด จะถกู ดาํ เนินคดีตามกฎหมายสูงสุด ผมเคยติดคุก 1

บทนํา เรืองสนั นีเป็ นอทุ าหรณ์สอนใจของอดีตเด็กเสเพลคนหนึง ซึงแต่ เดิมผมได้รับซือบทความมา และโพสต์ไว้ในเว็บบอร์ดของผมแห่งหนึง (ตอนนีได้ปิ ดตวั ลงไป) โดยประวตั ิของเขาเคยติดยาเสพติด พร้อมทงั ค้า ยา จนถูกจับติดคุกติดตาราง ซึงในปัจจุบันชายหนุ่มได้ออกมาจาก เรือนจํา และมีชีวิตครอบครัว รวมทงั ประกอบอาชีพการงานเฉกเช่นคน ทวั ไปปกติ ไม่ได้หลงเดินไปในเส้นทางมืดอีกแล้ว ซึงผมต้องขอขอบคุณ เขามากนะครับ ทีได้เขียนเล่าเรืองเป็ นประสบการณ์ชีวิตทีดี สามารถใช้ สอนเดก็ ๆ ทกุ คนไมใ่ ห้หลงเดินทางผิด โดยผมได้นํามาปรับปรุงแก้ไขและ เรียบเรียงเสียใหม่ เพือให้เป็ นตอนยาวทีเดียวจบ จะได้สะดวกเปิ ดอ่านกนั ฟรีในอีบุ๊ค รับรองได้ว่าคุณจะต้องซึงและนําตาคลอกันเลยทีเดียว ลอง อา่ นกนั ดไู ด้ครับ เรียบเรียงใหม่โดย แอดมินโฮ โอน้อยออก 16 พฤษภาคม 2558 ติดตามแฟนเพจได้ที https://www.facebook.com/littleadminho ผมเคยติดคุก 2

เดก็ ตดิ ยา เรืองราวของผม เป็ นเรืองทีไม่น่าฟังสกั เท่าไหร่ แต่ผมคิดว่ามัน เป็นเรืองทีผมจดจําไว้เป็นบทเรียนจนวนั ตายได้เลย เริมจากวนั ทีผมต้องย้ายโรงเรียนจากกรุงเทพกลบั ไปทีนครสวรรค์ ซงึ เป็ นบ้านเกิดของผม เนืองจากแม่ผมเป็ นครูอย่ทู ีนนั และต้องการให้ผม เข้าไปอย่ใู นความดแู ลของท่าน เดิมทีผมอย่กู บั พ่อทีกรุงเทพตงั แตเ่ ด็กเลย ไม่ค่อยได้มาหาแม่บ่อยครังนกั ถึงครอบครัวผมจะแยกกนั อยู่ แต่ผมก็ไม่ เคยขาดความอบอ่นุ เลยสกั นิด จากการทีผมต้องย้ายโรงเรียนกลางเทอม เป็ นผลให้ผมเรียนตามเพือนไม่ทนั เกรดทีล่มุ ๆ ดอน ๆ กลบั ตกฮวบ แม่ที เป็ นครูนนั ไมพ่ อใจในผลการเรียนของผม จงึ สงั ให้ผมไปเรียนพิเศษเพิมทกุ เย็น ส่วนเสาร์-อาทิตย์ ผมก็ไม่ได้นอนเล่นเกมนงั อย่บู ้านเหมือนเพือนคน อืน ๆ หรอกครับ เพราะผมต้องช่วยแม่ตรวจการบ้านและนับคะแนนให้ เด็กคนอืน ๆ จากนนั ก็กลบั ไปทําการบ้านของตนเอง และดทู ีวีสกั เดียวก็ เข้านอนแล้ว รู้สกึ ชีวิตตวั เองค่อนข้างจะน่าเบือนิดหน่อย มนั ช่างต่างจาก อย่กู รุงเทพทีมีแสงสีตลอดเวลา ทีนีเงียบสงบมาก เพราะอย่นู อกตวั เมือง ร่วม 80 กิโลเมตร เมือผมขนึ มาอยชู่ นั ม.3 ทกุ สงิ อยา่ งเริมเปลียนไป เพือน ๆ ในห้อง ต่างขยนั เรียนมากขนึ เวลาว่าง ๆ ก็จะมารวมกล่มุ กนั อ่านหนงั สือ ผมเจอ ผมเคยติดคุก 3

คําถามยอดฮิตตลอดทงั ปี การศกึ ษาว่า “จบแล้วจะเรียนต่อทีไหน ?” เป็ น แบบนีทงั ปี ไมใ่ ช่วา่ ผมไมเ่ ครียดกบั การหาทีเรียนตอ่ แตผ่ มก็แคอ่ ยากผอ่ น คลายบ้างเท่านนั ผมยิงเป็ นคนทีมีความอดทนตําอย่ดู ้วย ถ้าให้ไปนงั อ่าน หนงั สือนาน ๆ ตามนั จะพลางปิ ดตวั ลงให้ได้ ผมคิดว่าการเรียนมนั น่าเบือ และผมอาจจะไมเ่ รียนตอ่ ก็ได้ หรืออาจจะหางานทําเลย ทุกวันผมจะไปใช้ บริ การอินเทอร์ เน็ตทีห้ องคอมพิวเตอร์ ได้ จัด เอาไว้ให้ เพือเปิ ดเว็บไซต์หางานทีตวั เองสนใจ แต่มันติดตรงทีว่าผมยงั เด็กอยู่ เวลาโทรไปสมคั รงานทีไหนเขาก็ไม่รับ เอะอะ ๆ ก็ไล่ผมไปกินนม แม่อย่างเดียว มนั ก็แค้นนะทีไม่มีงานให้เด็กอย่างผมได้ทําเลย ยงั ไงผมก็ ไมเ่ ลกิ ล้มความตงั ใจหรอก ตวั ผมนนั คิดจะออกมาทํางานแบบนีตงั หลายครัง จนมนั ไม่ใช่แค่ ความคิดอีกต่อไป เพราะผมทําให้มันเป็ นเป้ าหมายชีวิตไปเลย พอปิ ด เทอมผมจะไปอย่กู บั กล่มุ เพือนอีกกลมุ่ หนึง ซงึ ไม่ใช่เพือนในห้องเดียวกนั พวกเราพากนั ไปทีตกึ ร้างข้างปัมนํามนั แห่งหนงึ ทีนีพวกเราเอาสายฉีดนํา แปรง และนํายาล้างรถ นําติดตัวมาคนละนิดคนละหน่อย แล้วตังเป็ น สถานทีรับล้างรถ คิดราคา 100 บาททกุ คนั ซงึ มนั ทํารายได้ให้พวกเรา วนั ละไม่ตํากว่าสองถึงสามพนั แถมราคายงั ตํากว่าปัมนํามนั ข้าง ๆ หรืออาจ เป็ นเพราะพวกผมยงั เป็ นเด็ก ผ้ใู หญ่ทีขบั รถผ่านเข้าปัมคงอดสงสาร เลย แวะใช้บริการละ่ มงั ผมเคยติดคุก 4

เกือบอาทิตย์แล้วทีพวกผมตงั ก๊วนล้างรถ ทําให้เด็กล้างรถในปัม เกิดอาการไมพ่ อใจขนึ มา เยน็ วนั นนั หลงั จากทีพวกผมเก็บของเสร็จ กําลงั จะแยกย้ายกนั กลบั บ้าน จู่ ๆ เด็กปัมพวกนนั ก็เข้ามากระชากเสือเพือนผม พร้อมกบั ลงหมดั หนกั ๆ เข้าไป ในตอนนนั พวกผมก็ไม่ได้ยืนนิงเฉย เข้าไป ตะลมุ บอนทนั ที แต่พวกผมยงั เด็กส้แู รงพวกทีโตกว่าไม่ไหว เลยต้องยอม แพ้ และคงไมก่ ลบั ไปทีนนั อีก เพราะถ้ากลบั ไปพวกผมอาจไมไ่ ด้โดนยําแค่ นีแน่ ยงั ไงชีวิตก็ต้องรักษาเอาไว้ก่อน ผมยงั ไม่อยากได้รอยเท้ากลบั บ้าน ทกุ วนั หรอก พอกลบั ถึงบ้าน แม่ทีนงั กรอกเกรดนกั เรียนหนั มามองเตรียมดดุ ่า ว่าทําไมกลับบ้านดึก แต่พอเห็นสภาพผมทีมีแต่รอยชําบนหน้า คราบ เลือดเป็ นจุด ๆ แม่ก็แทบกรีดทนั ที ท่านเข้ามาเขย่าตวั ผมอย่างแรงตาม ด้วยคําบน่ แสนยืดยาวทีผมคิดว่า มนั จะเป็ นคําเทศนาซะอีก ผมเลา่ เรืองที เกิดขึนให้แม่ฟังระหว่างการทําแผล แม่นงั เงียบไม่พดู ไม่จา แต่แล้วท่านก็ บอกว่า จะส่งผมไปเรียนพิเศษตอนปิ ดเทอม และผมไม่ต้องไปทํางาน ต๊อกตอ๋ ยแบบนนั อีก แคเ่ งินข้าราชการของแมก่ ็พอกินพอใช้แล้ว “ไม่นะครับ ผมอยากทํางานมากกว่า ผมไม่อยากเรียนแล้ว” ผม แย้งแมข่ นึ มาทนั ที แมท่ ําหน้าไมพ่ อใจก่อนจะลกุ ขนึ ชีหน้าผม ผมเคยติดคุก 5

“ฉนั ส่งแกให้เรียนหนงั สือ ไม่ใช่ให้แกไปทํางาน แกยงั เด็กมีหน้าที เรียนก็เรียนไป จบแล้วจะไปทํางานอะไรก็เรืองของแก ยงั เด็กยงั เล็ก คิด เรืองจะทํางาน แค่ลําพงั ตวั แกเองยงั แบมือขอเงินฉันใช้เลย อย่าคิดว่าจะ ออกไปทํางานรอดเลย” แมพ่ ดู จบแล้วเดินเข้าไปในครัวทนั ที ไม่ฟังสิงทีผม จะพดู ไมฟ่ ังแม้แตค่ วามรู้สกึ ผม ผมชกั อยากจะกลบั ไปอยกู่ บั พอ่ ซะแล้ว “อย่างแม่จะไปเข้าใจอะไรผมล่ะ แม่ไม่เคยฟังอะไรผมด้วยซําว่า ผมคิดยงั ไง เอะอะ ๆ ก็พูดว่าทําไม่ได้ ทงั ๆ ทีผมยงั ไม่ได้ลองทําให้แม่ดู เลย” ผมตะคอกแมก่ ลบั ไปอยา่ งเหลอื อด “อยา่ มาตอ่ ปากตอ่ คํากบั แมน่ ะ ! เป็ นเดก็ เป็ นเลก็ เรียนหนงั สือไป นะถกู แล้ว ถ้าแกคิดวา่ ทํางานตอนนีแล้วมนั ดี แกก็ทําไป แตฉ่ นั ขอบอกนะ ว่ามนั เป็ นไปไม่ได้เลย แกยงั รู้จกั โลกนีไม่เพียงพอ ถ้าแกคิดว่าแน่ก็ไปทํา เลยงานน่ะ ไปเลย ฉันจะไม่ห้ามอะไรแกแล้ว” แม่พดู เสียงเบา ๆ แต่แอบ คมกริบ เหมือนดาบซามไู ร สว่ นผมในตอนนนั ยงั มีความดือด้านอยู่ ก็เลย ไมย่ อมฟังคําตกั เตือนแม่ คดิ วา่ สงิ ทีตวั เองทําน่ะถกู แล้ว สว่ นแมน่ ่ะผิด ความรู้สึกผมตอนนีเหมือนอยู่ในคุกในตาราง แม่เหมือนเป็ น ตํารวจทียดั ข้อหาให้ผมต้องติดคกุ ผมขยบั ตวั ตามใจชอบไม่ได้ ผมอยาก ใช้ชีวิตตามอิสระของผมเหมือนกนั นะ ทําไมแม่ไม่เข้าใจผมบ้างเลย สิงที ผมต้องการ ทําไมแม่คิดว่าผมจะทําไม่ได้ ถ้าไม่ลองใครมนั จะไปรู้ละ่ ใช่ที ผมเคยติดคุก 6

ผมเป็ นแคเ่ ด็ก แตเ่ ดก็ ก็สามารถทําหลาย ๆ สิง หลาย ๆ อย่าง ทีผ้ใู หญ่ทํา ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? ผมชกั ไม่เข้าใจแม่ซะแล้ว ทีคอยบงการผมให้ทําน่นู ทํา นี มนั คือสงิ ทีแมต่ ้องการหรือสงิ ทีผมต้องการกนั แน่ ตงั แต่ตอนนนั ผมก็เริมขดั แย้งกบั แม่มากขนึ ผมทําทกุ วิถีทางทีจะ ทําให้ตวั เองออกจากโรงเรียนและได้ไปทํางาน ผมไม่ไปเรียนพิเศษ ผมหนี เรียนทุกครังทีมีโอกาส เวลามีกิจกรรมต่าง ๆ ผมเริมไม่เข้าร่วมกิจกรรม เวลาครูฝ่ ายปกครองเรียก ผมก็ไมไ่ ด้เข้าไปพบ สว่ นผมกบั แมก่ ็มีปัญหากนั บอ่ ยครังเข้า ทงั เรืองทีโรงเรียน เรืองทีบ้าน เราสองคนทะเลาะกนั เกือบทกุ วนั ผมเลียงทีจะไมเ่ จอหน้าแม่ ด้วยการกลบั ก่อนทีแมจ่ ะกลบั จากโรงเรียน เสมอ อาหารเยน็ ผมก็ไมท่ าน เป็นแบบนีจนเกือบปิ ดเทอมของมอต้น อย่าทีคิดไว้ ผมติดศนู ย์เกือบสิบตวั ติด มผ ทุกกิจกรรม และผม เรียนไม่จบ …แม่บอกวา่ ผมต้องไปเรียนซอ่ มเสริม และแก้ มผ กิจกรรมทกุ กิจกรรม แต่ผมก็ยืนยนั จะไม่ไปไหนทงั นนั ผมเบือการเรียน เบือโรงเรียน เบือทีบ้าน เบือแม่ทีคอยจําจีจําไชผมตลอดเวลา ถ้ารู้อย่างนีผมคงไม่ กลับมาอยู่กับแม่ทีนครสวรรค์หรอกน่ะ พอแล้วจบทุกอย่างทีนีกลับ กรุงเทพดีกวา่ ผมตดั สินใจกลบั กรุงเทพมาอย่กู บั พอ่ และทํางานเป็ นเดก็ เสิร์ฟที ร้านอาหารแห่งหนงึ ตอนนนั ผมเริมคบเพือนทีไมค่ อ่ ยดี ผมเริมกินเหล้าสบู ผมเคยติดคุก 7

บุหรี เมือเลิกงานก็จะไปเทียวเตร่ตามสถานบนั เทิงต่าง ๆ เวลาเงินเดือน ออก ก็จะหาซือผ้หู ญิงมานอนกกอย่ทู ีห้อง จนพ่อเอือมผม และไล่ผมออก จากบ้าน “จะไปไหนก็ไปเลย ไอ้ลกู เวร !” พ่อเปิ ดประตหู ้องผมเข้ามา พอ เห็นผมนงั สบู บหุ รีอยขู่ ้างเตียงพร้อมกบั ผ้หู ญิง ทีผมหิวมาจากผบั เมือคืน ก็ พงุ่ ตรงรีมาตบหน้าผม แล้วหยิบเอาเสือผ้าในต้เู สือผ้าของผมโยนออกนอก หน้าต่างทนั ที พร้อมกบั ไลผ่ มให้ออกจากบ้าน “ฉนั ไม่มีลกู ชวั ๆ อย่างแก วนั ๆ เคยทําตวั มีประโยชน์กบั เขาบ้างมยั กินเหล้า กินยา มวั เซ็กซ์ ไปเลย นะ แกไม่ใช่ลกู ฉนั อีกต่อไป ไอ้ขียา ! อย่ากลบั มาให้ฉนั เห็นหน้าอีก บ้านนี ไมต่ ้อนรับ” “โด่ ไม่อยู่ก็ได้โว้ย บ้านเฮงซวยแบบนีใครมนั จะไปอยากอยู่วะ” ผมตะโกนจากประตูหน้าบ้าน เก็บเสือผ้าแล้วเรียกวินมอเตอร์ไซด์ทันที ตอนนันผมคิดว่าดีเหมือนกันทีออกมาจากบ้าน จะได้ทําอะไรตามใจ ตวั เองซกั ที ผมก็เบือพ่อทีจําจีจําไช ช่างไม่ต่างอะไรกบั ตอนทีอย่กู บั แม่ที นครสวรรค์เลย ผมจะไปให้ไกลเลย ไปให้ไกลจากบ้านบ้า ๆ นีเลย ผมมาอาศยั อยู่กับเพือนร่วมงานทีตรอกหลงั ร้ านอาหารทีผมไป ทํางาน ทกุ ๆ วนั ผมกบั มนั จะมานงั ก๊กเหล้ากนั หน้าหอพกั บางครังก็เผลอ ส่งเสียงโวยวาย จนเพือนร่วมหอต้องปาตะกร้ าเอย รองเท้าเอย ลงมาที ผมเคยติดคุก 8

พวกผมก๊กเหล้ากันอยู่ ส่วนเจ้าของหอพักบางครังก็ลงมาดุด่าพวกผม เหมือนกนั แตก่ ็อยา่ งวา่ ก็คนมนั เมาเนอะ จะพดู อะไรมนั ก็ไมเ่ ข้าหหู รอก วนั หนึงพวกผมทํางานเสร็จ เหนือยมาก แต่ความเหนือยมันทํา อะไรผมกบั เพือน ๆ ไม่ได้หรอก นกั ทอ่ งราตรียงั ไงก็เป็ นนกั ท่องราตรีอยวู่ นั ยงั คํา หลงั เลิกงานพวกผมก็ไปสงั สรรค์กนั ทีร้านคาราโอเกะแห่งหนึง พอ ร้ องเพลงไปได้สกั พักก็เริมมีการดวลเหล้ากัน สําหรับผมทีผ่านเหล้ามา เกือบทุกยีห้อทุกประเภท ถูกท้าดวลมากกว่าใครเพือน แต่คนคอมนั แข็ง เหล้าไมก่ ีสบิ แก้ว ไมส่ ามารถทําอะไรผมได้หรอก “เฮ้ย เรามีอะไรจะให้นายดวู ะ” เพือนผมคนหนงึ ชยู าเม็ดเลก็ ๆ มี สแี ปลก ๆ แล้วยดั ใสม่ ือผม “อะไรน่ะ” ผมแบมือออกมองเม็ดยาในมือนนั มนั ไม่เหมือนยาที ผมเคยเหน็ ทวั ไป สีมนั ดฉู ดู ฉาดมาก แถมมีตวั อกั ษรเขียนไว้กลางยาตวั นนั “มนั เป็ นยาชกู ําลงั กินแล้วจะมีแรงทํางานตลอดเวลา ฟิ ตปัง กิน แล้วรู้สึกดีมาก ๆ ลองกินดู ๆ” เพือนคนนันพูดพร้ อมกับชูยาอีกเม็ด ซึง เหมือนยาในมือผม ก่อนจะกินเข้าไปและตามด้วยนําอึกใหญ่ ๆ แล้ว หวั เราะอยา่ งสะใจ มนั บอกให้ผมลองกินดู ผมเลยกรอกยาเมด็ นนั ใสป่ าก ผมเคยติดคุก 9

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ร่างกายผมก็รู้สึกร้ อนผ่าว หัวใจเต้นแรง กระสบั กระส่าย มนึ หวั ไปหมด ในหวั มนั รู้สกึ โล่ง ๆ ตือ ๆ เหมือนมีอากาศ เข้าไปในนนั แทนทีสมอง ผมยิมออกมาอยา่ งมีความสขุ จู่ ๆ ก็เกิดมีแรงฮดึ อะไรไมร่ ู้ มนั รู้สกึ ว่าต้องหาอะไรมาทําตลอดเวลา ผมจบั ไมค์ร้องเพลง กิน เหล้าอย่างสนกุ สนานเฮฮา จนร้านคาราโอเกะปิ ด พวกผมก็ยงั ไปต่อกนั ที ผบั แห่งหนงึ ซงึ อย่ใู กล้ ๆ กนั อาจเป็ นผลมาจากฤทธิยาละ่ มงั ทีทําให้ผม ยงั ครืนเครงตลอดทงั คืน ตกมาตอนเช้า หวั ผมหนกั อือตลอดเวลา แทบลกุ ไปทํางานไมไ่ หว เนืองจากผมยังแฮงค์เหล้าเมือคืนอยู่เลย คิดว่าคงกินไปเยอะมากเลย ทีเดียว ปวดหวั ไปหมด แถมยาแก้ปวดก็เอาผมไมอ่ ยเู่ ลย ผมมองไปบนหวั เตียง มนั มียาเหมือนทีเพือนผมให้มาเมือคืน วางกองไว้สีห้าเม็ด ผมเลย หยิบขนึ มากินหนงึ เมด็ มนั รู้สกึ ดีจริง ๆ อยู่ ๆ ทําให้ผมก็มีแรงไปทํางาน ทงั ๆ ทีผมควรนอนอยใู่ นห้องแล้วโทรไปลางานกบั ผ้จู ดั การร้านอาหาร เพราะ ผมมีอาการปวดหวั เมือตอนเช้า แตย่ าตวั นีมนั ทําให้ผมกระปี กระเป่ า ดสู ด ชืนตลอดเวลา ทําให้ผมสามารถทํางานเสิร์ฟอาหารทงั วนั จนร้านปิ ด ก็ยงั ช่วยเก็บร้าน แถมไปช่วยแมค่ รัวล้างจาน เอาขยะไปทิงอีก ยานีมนั ดีจริง ๆ ผมคดิ แบบนี ผมเริ มใช้ ยาตัวนีบ่อยครังขึน จากวันละครัง ครังละเม็ด กลายเป็ นสองเม็ด สามเม็ด จนถึงสีห้าครังต่อวนั ส่งผลให้หน้าผมเริมซูบ ผมเคยติดคุก 10

ผอม ร่างกายเห็นแต่กระดูกซีโครง ตาเริมถลนกลอกตาไปมา ริมผีปาก คลํา เหม่อลอยตลอดเวลา บางครังผมก็เห็นเงาคนผ่านไปผ่านมา ผมเริม ติดยามากขึน พอเจ้าของร้ านรู้เรืองว่าผมติดยา จึงไล่ผมออก ผมไม่ง้อ สว่ นผมในตอนนนั เพราะอะไรไม่รู้ มนั รู้สกึ ว่าผมไม่ต้องการอะไรในโลกนี ขอให้มียานีเพียงสงิ เดียวผมก็พอใจแล้ว “เฮ้ย ๆ นีเอ็งมียาเปล่าวะ ยาข้าเริมจะหมดแล้ว” ผมถามเพือนที อาศยั อยใู่ นห้องเดียวกนั ตอนทีมนั กลบั มาจากทีทํางาน “มีสิ แต่เอ็งต้องจ่ายเงินมาก่อนข้าถึงจะให้ ของแบบนีใครจะให้ ฟรี ๆ กนั ละ่ เงินมาของไปโว้ย” เพือนพดู กวน ๆ ก่อนจะเอาเหล้ามาดืมอกึ ใหญ่ ๆ “แตเ่ อง็ ก็รู้วา่ ตอนนีข้าตกงานอยู่ จะไปเอาเงินให้เอง็ จากทีไหนวะ” ผมขอความเห็นใจจากเพือน และยงั ตอบกลบั ไปอีกว่า “เอางี เอ็งเอายา มาให้ข้าก่อน ถ้าข้าหาเงินมาได้ ข้าจะเอาให้เอง็ ตกลงมยั ” “เออได้ ๆ แต่อย่าลืมค่ายานะเว้ย พอแกได้งานแล้วรีบมาจ่ายข้า เร็ว ๆ นะ ข้าก็ต้องการเงิน ต้องใช้เหมือนกนั เงินสมยั นียิงหายากซะด้วย” เพือนมนั นงั คดิ อยแู่ ป็ ปหนงึ ก็หยิบยาในกระเป๋ าเสือให้ผม มนั บอก ว่าถ้ าเบียวจะกระทืบผมเละแน่ ส่วนผมก็รับยาไป และแล้วอารมณ์ ผมเคยติดคุก 11

ความสขุ ก็กลบั มาอีกครัง และผมก็เสพยาทกุ ๆ วนั จนมนั เลยขนั ติดยาไป แล้ว ถ้าผมขาดยาสกั ชวั โมงเดียว ก็จะเริมออกอาการคล้มุ คลงั แล้ว จึงทํา ให้ผมต้องเสพยาติดตอ่ กนั ทนั ที เมือรู้สกึ วา่ ยาใกล้จะหมดฤทธิแล้ว จากตอนแรกทีกินยา ผมก็เริมเปลียนมาเป็ นฉีดยาเข้าเส้น แรก ๆ ก็ไม่ง่ายเท่าไหร่ เพราะผมยงั กลวั เข็ม กลวั ว่ามนั จะหกั และก็ยงั กลวั ว่าจะ เจ็บอยู่ แต่หลงั ๆ เริมชินกบั การฉีดแล้ว จนรู้สกึ ดีกว่าการกินเพราะยามนั ออกฤทธิเร็วกวา่ พอผมเริมชินกบั การใช้ยา ร่างกายก็เริมกลบั ส่ภู าวะปกติ แต่ก็ยงั ผอมโกร๋นเห็นแต่ซีโครง แถมยงั มีอาการใจสนั เหมือนเดิม ในตอนนีผมได้ งานเป็ นเด็กล้างรถทวั ร์ ซงึ ผมตงั ใจทํางานเก็บเงินเพือซือยาโดยเฉพาะ ก็ ผมบอกแล้วนี วา่ ผมไมต่ ้องการอะไรนอกจากยาเทา่ นนั การเป็ นเด็กล้างรถทวั ร์แทบจะไม่มีอะไรให้ทําเลย บางครังวนั นนั ทงั วนั นงั เลน่ นอนเลน่ อยตู่ รงห้องพกั ก็ได้เงิน ผมคิดว่ามนั ก็แอบน่าเบืออยู่ นิด ๆ ตรงทีไม่มีอะไรให้ทํา แต่งานสมยั นีหายาก ยงั ไงก็ต้องทน ๆ ทําไป บางครังเมือผมเลิกงานก็ไปกินเหล้ากับคนขบั รถทัวร์ หรือไม่ก็พนักงาน แถว ๆ นนั กินเหล้าเสร็จก็นอนอย่ทู ีห้องพกั นนั เลยง่ายดี หลาย ๆ ครังผม กินนอนอยู่ทีนันเกือบอาทิตย์ จนผู้จัดการไล่ผมให้กลบั มานอนทีหอพัก บ้างก็มี ผมเคยติดคุก 12

เมือความต้องการในการซือยาผมมีมากขึน ส่งผลให้เงินจากการ ทํางานเริมไม่พอ ผมก็เริมขโมยเล็กขโมยน้อยจากสมั ภาระของผ้โู ดยสาร บางครังก็ขโมยเงิน สร้อยกระเป๋ าแบรนด์เนม ซงึ ของต่าง ๆ ผมก็นําเอาไป ขาย เพือจะได้นําเงินเอาไปซือยาต่อ พอนาน ๆ เข้าก็เริมมีคนจบั ได้ แล้ว เอาเรืองผมไปบอกกับผู้จัดการ …มาในแนวเดียวกันเลยครับ ผมโดนไล่ ออก แถมยงั บอกวา่ ไม่ให้กลบั มาทํางานทีนีอีก แถมยงั จะมาแจ้งความจบั ผมเรืองขโมยของ ซงึ ผมก็ไม่คิดจะกลบั ไปทํางานอยแู่ ล้วละ่ ครับ มนั ไม่พอ คา่ ยาผม แตต่ ํารวจก็เอาเรืองผมไมไ่ ด้เพราะหลกั ฐานไมเ่ พียงพอ อีกทงั ผม อายแุ ค่ 17 ปี จงึ ทําให้ผมโดนขงั คกุ แคไ่ มก่ ีวนั ก็โดนปลอ่ ยตวั แล้ว และให้ ไปรายงานตัวทีศาล เพือทําประโยชน์กับสงั คม พอพ้นโทษอะไรต่าง ๆ นานาแล้ว ผมก็กลบั มาเล่นยาเหมือนเดิม แต่มาครังนีผมกลายเป็ นผ้ขู าย แล้วด้วย การขายยาแรก ๆ มนั เป็ นเรืองยากมาก เพราะเราต้องเชือฟังพวก รุ่นพี ๆ และยงั ต้องหดั ต่อรองราคายา หดั หลบหนีเวลาตํารวจตามมายงั ที ซงึ เราพกั อาศยั อยู่ คือต้องระวงั ตวั เสมอเลยครับ ต่อมาผมเริมพกปื น โดย ไปหาซือจากร้านขายของเถือนต่าง ๆ พอผมมีปื นก็ชกั กระหยิมใจไม่เกรง กลวั ใครทงั นนั ทําให้ขายยาอย่างมีความสขุ พอกลบั มาถึงทีพกั ก็เสพยา ต่อ พร้อมกบั นบั เงินอย่างมีความสขุ ในตอนนนั ผมคิดว่ามีความสขุ มาก และนีคงเป็นวิถีชีวิตทีผมใฝ่ ฝันมานานก็เป็นได้ ผมเคยติดคุก 13

แรก ๆ ผมขายยาให้กลุ่มคนทีทํางานก่อน เพราะคิดว่ารายได้ อาจจะดี แตพ่ อมาขายให้กบั เด็ก กลบั พบว่ารายได้เพิมมากขนึ เพราะเด็ก หลอกขายได้ง่ายกวา่ แถมพวกเดก็ มนั เป็ นลกู คนรวย มีเงินมากกวา่ ผ้ใู หญ่ บางคนทีผมไปขายให้ซะอีก นบั ตงั แต่นนั มาผมเลยเจาะตลาดขายให้เด็ก อย่างเดียว ส่งผลให้เงินเก็บผมเริมมีมากขึน ผมเลยย้ายจากหอพกั เพือน มาเช่าบ้านอยรู่ ิมชมุ ชนแห่งหนงึ เพือความสะดวกเวลามีคนมารับยาจะได้ ไม่มีคนเห็น อีกทังบ้านทีผมเพิงเช่าอยู่ มันค่อนข้างจะปกปิ ดมิดชิดและ เป็ นการสว่ นตวั แถมยงั มีทีลบั ไว้ซ่อนยาอีกตงั มากมาย นอกจากนีแล้วผม ยงั ซือกล้องวงจรปิ ดมาติดไว้ทวั บ้าน เผือมีตํารวจมาหาจะได้หนีได้ทนั “พี ๆ พีขายยาใช่มยั ?” มีเสียงตะโกนเลด็ ลอดเข้ามาในบ้านเช่าที ผมอยู่ “เออใช”่ ผมตะโกนตอบกลบั ไป “พี ๆ ผมต้องการยาดว่ นเลยขอร้อยเม็ด จ่ายสด ตอนนีเลย” เสียง นนั พดู กระเสา่ เหมือนรน ๆ กลวั ใครจะมาได้ยิน ผมพาคนนนั เข้ามาในบ้าน ก่อนจะทําการซือขายยากนั “เข้ามาในบ้านก่อนสิ แล้วเราค่อยคุยกัน อยู่ด้านนอกมันไม่ดี เดียวชาวบ้านชาวชอ่ งเห็นวา่ ทําอะไรลบั ๆ ลอ่ ๆ ตํารวจจะแหก่ นั มา” ผมเคยติดคุก 14

ผมไม่ใช่พ่อค้ายาทีหน้าเลือด เพราะราคาทีขายไปได้นัน ดูแล้ว สมนําสมเนือกบั ราคายาทีผมรับมาขาย เลยทําให้ฐานลกู ค้าผมแน่นมาก ขึน มีคนมาอดุ หนนุ ผมแทบไม่เว้นชวั โมงเห็นจะได้ จากเดิมทีเงินเก็บของ ผมทีมีอย่ไู ม่กีพนั ก็เริมเพิมขนึ เป็ นหมืนเป็ นแสนเป็ นล้าน ผมเริมพอใจกบั สิงทีได้มามาก โดยไม่คิดถึงผลทีจะตามมาเลยสกั นิด ผมไม่สนว่าจะตก นรกหมกไหม้ หรือจะมีบาปอะไรติดตวั ตามมา เพราะผมขอแคต่ อนนีมีกิน มีใช้ก็พอแล้ว จนถึงหนึง เป็ นวันทีผมโดนพิพากษาจากโลกใบนี บาปกรรม ทงั หมดทีผมทํามา มนั ย้อนกลบั มาหาผม ผมเริมโดนชาวบ้านละแวกนนั จ้องมอง เพราะบ้านผมปิ ดมิดชิด และมีคนเข้าออกบางคน เห็นผมซือขาย ยากันหลงั สวนทีบ้าน พวกเขาแจ้งตํารวจมาค้นบ้านผม แรก ๆ ก็ไม่เจอ อะไร หลงั ๆ เริมมีการแจ้งบอ่ ยมากขนึ วนั นนั ผมตงั ใจจะขนยาหนี เพราะเริมไมไ่ หวทีโดนรังควาน ผมเอา ยาสว่ นหนงึ ใสใ่ นกระเป่ าเดินทาง แล้วเอายาสว่ นหนึงใสไ่ ว้หลงั ลงั แช่ปลา ทีอยู่หลงั รถกระบะ พอผมขับรถไปเรือย ๆ โดยทําตัวเหมือนพ่อค้าขาย ปลาเร่ร่อน ซึงผมตงั ใจจะหนีกลบั ไปอย่ทู ีบ้านเกิด เพือเอายาไปซ่อนไว้ที บ้านแม่ก่อน แล้วค่อยหนีไปชายแดนประเทศเพือนบ้าน ตอนนนั ผมอย่ไู ม่ สขุ เลย มนั เหมือนมีอะไรมาตามหลอกหลอนผม ทําให้ผมเสียสติทกุ ครังที ขบั รถผ่านด่านตรวจ ผมต้องแอ็กติงไม่ให้จบั ได้ว่ามียาเสพติดซ่อนไว้ จน ผมเคยติดคุก 15

ขบั มาใกล้ถงึ บ้าน จู่ ๆ ก็มีรถตํารวจขบั มาขวางไว้ บอกวา่ มีสายรายงานว่า ผมขนยาเสพติด ผมรู้วา่ ผมหมดทางแล้วจงึ ยอมให้ค้นตวั และรถ และสดุ ท้ายผมก็โดนจบั ในข้อหาเสพยาและค้ายา ตอนทีผมโดน จบั อย่บู นโรงพกั ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะแกล้งอะไรผม อย่ดู ี ๆ แม่ทีผมไม่เคย ทําตวั เป็ นลกู ทีดี เดินขนึ มาบนโรงพกั เพือพาลกู ศิษย์ทีโดนทําร้ายร่างกาย มาแจ้งความ แมย่ งั ไมร่ ู้วา่ ผมถกู จบั เพราะเราไมไ่ ด้ตดิ ตอ่ กนั นาน พอแมม่ า จ๊ะเอเ๋ หน็ ผมในสภาพโดนจบั อยู่ เขา่ แมแ่ ทบทรุด แมท่ ําตวั โตเมือเห็นผมใน สภาพทีไม่น่าดสู กั เท่าไหร่ ก่อนจะปรีเข้ามาเอามือลบู แก้มผม แล้วถามว่า ใช่ผมมยั ? ผมพยกั หน้าเบา ๆ แม่ดงึ ผมเข้ามากอดก่อนจะถามตํารวจว่า ทําไมถึงจับผม พอแม่รู้ว่าผมค้ายา แม่ก็ร่วงไปกองอยู่ตรงพืนเลย แม่นงั ร้องไห้อย่ตู รงนนั พร้อมต่อว่าผมทีทําตวั เหลวแหลกแบบนนั ก่อนจะกอด ผมแล้วพูดว่าจะเอาเงินมาประกันตวั แล้วขอร้ องให้ตํารวจปล่อยตวั ผม ตอนนนั ผมไม่อยากรับรู้อะไรทงั นนั ผมสํานึกผิดแล้ว แม่ทีผมเคยเบือเคย รําคาญ เคยอยากไล่ไปไกล ๆ ตอนนีแม่คนนันกลับมาอ้อนวอนตํารวจ แทบเป็นแทบตาย เพือให้ปลอ่ ยตวั ผมออกมา ผมรู้แล้วว่าใครรักผมมากทีสดุ ผมรู้แล้วว่าใครห่วงผมมากทีสุด ผมรู้แล้วว่าทีผ่านมา ผมทําผิดมาตลอด ถ้าตอนนนั ผมยอมฟังแม่ ทําตาม แม่สงั สอน ตอนนีผมคงเรียนในรัวมหาวิทยาลยั มีชีวิตทีดีกว่านี คงไมต่ ้อง ผมเคยติดคุก 16

โดนตํารวจจับ ไม่ต้องมานอนในคุก ผมบอกแม่ว่าผมขอโทษ พร้ อมกับ ร้ องไห้ ผมก้มกราบแม่ ทงั ๆ ทีมีกุญแจมือใส่อยู่อย่างนนั ผมบอกแม่ว่า ถ้าออกจากคกุ จะกลบั ไปเริมเรียนใหม่ และจะตงั ใจทํางาน ดแู ลแม่ ตอบ แทนพระคณุ แม่ ส่วนแม่ก็อย่เู ป็ นเพือนผมตลอดทีโดนสอบปากคํา แม้ว่า จะดกึ มากแล้ว ท่านก็ยงั ไม่ยอมกลบั บ้าน แถมซือข้าวซือนํามาให้ผมทาน ถามว่าหนาวมยั ? หิวมยั ? ผมนอนร้องไห้อย่ใู นคกุ ตลอดทงั คืนเลย นีคง เป็นสงิ ทีผมต้องชดใช้หนีบาป ทีผมได้ทําลงไปทงั หมดละ่ มงั จนในทีสดุ ผมถกู ศาลตดั สินจําคกุ ซงึ ตลอดเวลาทีอย่ใู นเรือนจํา การใช้ชีวิตลําบากมาก ทงั การกินการนอน ไม่เคยได้อย่เู ป็ นสขุ สบายสกั ที ทุก ๆ 3 วนั แม่จะหิวข้าวหิวนํา ขนมทีผมชอบทานมาเยียม ดูแล้วแม่ซูบ ผอมกว่าแต่ก่อนมาก แม่บอกว่าจะมาเยียมผมบ่อย ๆ และเตรียม ห้องนอนทีบ้านไว้รอเวลาทีผมออกจากเรือนจํา เอาล่ะครับ ผมจะมาเล่าเรืองระหว่างทีอยู่เรือนจํา ในคดีค้ายา เสพติด เพือเป็ นอุทาหรณ์สําหรับผู้ทีกําลังทําผิดหรือคิดทีจะทําผิด กฎหมายอยู่ ณ ตอนนี หรือผู้ทีสนใจเรืองราวชาวคุกอย่างผม ซึง ประสบการณ์ตอนอย่ใู นคกุ ของแต่ละคนจะแตกต่างกนั ไป บางคนเข้าไป ได้ไม่นาน ก็ทําตวั กร่างจนโดนพวกทีอย่กู ่อนหน้านนั หมนั ไส้ หรือบางคน ผมเคยติดคุก 17

เข้าไปอยู่อย่างเจียมเนือเจียมตัว ก็ได้เป็ นแค่ข้ารองบาทของพวกทีมี อํานาจมากกวา่ ตวั เองก็มี ผมโดนศาลตดั สินให้จําคกุ 6ปี โดยตลอดระยะเวลาทีอยู่ในศาล ตํารวจคดั ค้านการประกันตวั ทําให้แม่ผมทีมาประกันตวั ท่านเศร้ามาก จนถงึ กลบั ร้องไห้ตลอดเวลาทีอยใู่ นศาล ผมเดินลงจากรถเรือนจําทีขนนักโทษใหม่ ระหว่างนันก็มีพวก นกั โทษทีเฟรนด์ลีเข้ามาทกั ทายกนั ถามชือกัน และเล่าว่าตนเองโดนคดี อะไรบ้าง นกั โทษบางคนพดู ตดิ ตลกและไมส่ นใจคดีทีตวั เองทํา เหมือนมนั เป็ นเรืองธรรมดามากทีต้องติดคกุ เนีย ก้าวแรกของผมทีเดินเหยียบเข้ามา ในเรือนจํา กลินความรู้สกึ ผิดหวงั ท้อแท้ ความทกุ ข์ตา่ ง ๆ ลอยมาติดตรง จมูกผม มันทําให้ผมรู้สึกกลัวมากจนยืนตัวสันอยู่หน้าเรือนจํา ส่วน นักโทษคนอืน ๆ พากันเงียบและสํารวจรอบ ๆ บ้านหลงั ใหม่ของตนเอง ผมว่าพวกเขาคงจะมีความรู้สึก ไม่ต่างอะไรกับผมหรอก ไม่มากก็น้อย แหละครับ หลังจากเดินผ่านประตูต่าง ๆ ทีอยู่หน้าเรือนจําเข้ามา ก็จะถูก ตรวจค้นร่างกายว่ามีอาวุธอะไรซ่อนอยู่ไหม ทุกประตูทีเดินผ่านมาจะมี การขานชือป้ องกนั การหลบหนี พอผ่านพ้นมาได้ ก็จะถกู ถ่ายรูปทําประวตั ิ และใส่เสือนักโทษ พวกผมทีเป็ นนักโทษใหม่จะได้รับเสือทีต้องใช้ใน ผมเคยติดคุก 18

เรือนจํา โดยนกั โทษแตล่ ะคนจะมีเลขติดอยทู่ ีเสือ ซงึ สภาพมนั ก็ดดู ีอยบู่ ้าง มีกลินอับเล็กน้อย ซึงไม่เป็ นปัญหาสําหรับการหยิบมาใส่สักเท่าไหร่ สําหรับในแดนสามจะเป็ นแดนทีนกั โทษใหมจ่ ะเข้ามาอยู่ ก่อนแยกย้ายไป ตามแดนตา่ ง ๆ สว่ นผมนนั ก็ถกู ย้ายไปทีแดนสีในเวลาตอ่ มา ผมขออธิบายสภาพเรือนจําก่อนนะครับ แน่นอนว่ามนั ไม่เหมือน เรือนจําในตา่ งประเทศทีจะมีอา่ งจากซุ ซี สระนํา มีทีนงั กินนอนกิน อาหาร ดี ๆ แพง ๆ ให้ทานหรอกนะครับ มนั เหมือนนรกทีไม่มีคําว่าอิสรภาพและ ความเป็ นสว่ นตวั ให้คณุ ไม่ว่าจะยากดีมีจนเท่าไหร่ พอเข้ามาอย่ทู ีนี ในนี ทกุ คนเท่าเทียมกนั หมด หมายถงึ ลําบากเท่ากนั หมด ทกุ ข์เท่ากนั หมด นะ ครับ ภายในเรือนจําแห่งนีตอนเช้านกั โทษทกุ คนจะตืน 6 โมงเช้า เพือ มาล้างหน้า แปรงฟัน ทําธรุ ะสว่ นตวั ตามปกติ ใช้เวลาประมาณชวั โมงก็จะ ไปรับอาหารมาทานกัน ใครเร็วก็เร็วไปครับ ข้าวเช้าจะเป็ นประมาณว่า อาหารทีมีรสชาติจืด ๆ ซงึ สปั ดาห์แรกกระเดือกแทบไม่ลงครับ มนั ไม่มีคํา วา่ อร่อยในอาหารเรือนจําหรอกครับ ยกเว้นพวกทีไมท่ านอาหารหลวงก็ไป ซือข้าวมาจากร้านค้าสงเคราะห์ อนั นนั พอทานได้หน่อย แต่ก็ต้องมีทนุ อยู่ บ้าง เพราะอาหารนันค่อนข้างจะแพงอยู่บ้าง (ในเรือนจําก็มีร้ านค้านะ ครับ) เมือรับถาดอาหารมาแล้วจะไปนงั เรียงกนั บนโต๊ะ ใครมาช้าโต๊ะเต็ม ก็หาทีนังเอง เมือทานข้าวเสร็จ ทุกคนก็จะแยกย้ายไปยงั กองงานต่าง ๆ ผมเคยติดคุก 19

นักโทษใหม่ทีเข้ามาสปั ดาห์แรก ๆ จะยงั ไม่ได้เข้ากองงาน แต่สปั ดาห์ที สองจะมีชือในกองงานแตล่ ะงาน ผมอยกู่ องงานเย็บรองเท้า อยากบอกวา่ มนั เป็ นงานทีไม่อยากกลบั ไปทําอีกเลยในชีวิตนี เพราะแตล่ ะวนั จะได้แผล จากการใช้เข็มเย็บรองเท้าเยอะมาก ยิงเป็ นเด็กใหม่อย่างผมแล้ว วนั นนั ทําได้แค่ไม่กีคู่ แถมทํารองเท้าเละเทะอีก ส่วนด้ายทีใช้เย็บก็ทําให้ได้ บาดแผลเตม็ นิวมือ แตพ่ อนาน ๆ ไปก็จะชินเอง อาจเป็ นเพราะมือเริมด้าน และมีประสบการณ์ในการเยบ็ รองเท้าแล้วมงั ครับ มือกลางวนั จะเป็ นช่วงสิบเอ็ดโมง อาหารเวลาบา่ ยสามจะเป็ นมือ เย็น ซงึ มือนีนกั โทษทกุ คนจะดเู หมือนพวกตะกละ เพราะต้องยดั อาหารให้ มากทีสดุ เนืองจากไม่มีข้าวรอบดึกให้ทานแล้ว ยกเว้นจะมีนมเก็บไว้ใน ล็อกเกอร์ของแต่ละคน และช่วงเวลาจากนีไปก็จะเป็ นเวลาพักผ่อน นกั โทษจะอย่ภู ายในเรือนจํา เมือใครทําธุระส่วนตวั เสร็จแล้วก็จะไปดทู ีวี หรืออา่ นหนงั สือ หรือเมาท์มอยกนั พอถงึ เวลาสามท่มุ ครึงทีวีก็จะปิ ด และ นกั โทษทกุ คนก็จะนอนกนั ทีเด็ดสุดเมือตอนอยู่ในนันก็คงจะเป็ นสุขา ตามภาษาปาก ชาวบ้านก็เรียกว่าส้วมนนั แหละครับ ส้วมในเรือนจําจะเป็ นสิงทีสยิวสยอง มาก เพราะมันเป็ นส้วมทีเปิ ดโล่ง มีผนังกันไว้ด้านซ้าย ด้านขวา และ ด้านหลงั ส่วนด้านหน้าจะมีทีกนั ขนึ มานิดหน่อย แต่เชือเถอะครับ มนั ปิ ด ไม่หมดหรอก ส้วมทีนีจะถกู เรียกว่าบล็อก (กล่องสีเหลียม) เพราะมนั ทํา ผมเคยติดคุก 20

เป็ นบล็อก ๆ ไม่เหมือนส้วมเลยสกั นิด ตอนใช้ส้วมช่วงแรก ๆ ก็อาจจะมี อายกนั อยบู่ ้าง แตห่ ลงั ๆ ก็จะชินเอง เพราะยงั ไงก็เห็นหมดอยแู่ ล้วครับ ไม่ รู้จะอายไปทําไม เวลาอาบนําก็จะเป็นทีอาบนํารวม มีแคอ่ า่ งสีเหลียมยาว ๆ ทีมีนํา ตรงกลาง ใช้สําหรับอาบนําท่ามกลางแสงจันทร์แสงตะวัน พอได้เวลา อาบนํา นกั โทษทกุ คนจะเอาขนั จ้วงนําราดตวั ถสู บแู่ ละรีบไปใสเ่ สือ จะไป ทํางานทีกองงาน เพราะยิงเริมงานเร็วเท่าไหร่ เมือเสร็จงานก็จะได้พกั เร็ว เทา่ นนั ขนึ ชือวา่ อาบนํารวม แนน่ อนครับวา่ นกั โทษทกุ คน ไมว่ า่ จะสขุ ภาพ ดีหรือเป็ นโรคอะไรก็ตาม จะมาอาบนํารวมกนั ดงั นนั สบยู่ าสระผมจะเป็ น พวกทีฆา่ เชือได้ …แหม ๆ แตผ่ มก็ดนั ตดิ โรคเหมือนกนั นะ อยทู่ ีนีไมม่ ีมิตรหรือศตั รูทีแท้จริง ดงั นนั ผมเลยไมค่ บใครให้สนิทใจ เพราะขนึ ชือว่าเรือนจํา คนทีเข้ามาอย่ทู ีนีได้ก็มีคดีติดตวั กนั ทงั นนั คงไม่มี คนดี ๆ หลดุ เข้ามาหรอกครับ โดยผมนนั ก็นงั คนเดียว นอนคนเดียว ไม่คยุ กบั ใครเขา บางครังก็มีนกั โทษคนอืนมาถามบ้าง แตก่ ็ได้ตอบแบบสง่ ๆ ไป ผมรอคยุ กับแม่แค่คนเดียวเท่านนั จนนกั โทษในเรือนจําคิดว่าผมหยิงไป แล้ว ชีวิตในนีคอ่ นข้างไมน่ ่าเบือ เพราะแตล่ ะวนั ต้องระวงั ภยั เสมอ ทงั จากพวกทีมีอิทธิพลในเรือนจํา หรือพวกทีอยกู่ ่อนหน้าเรา ก่อนทีเราจะเข้า ผมเคยติดคุก 21

ไปอยู่ หรือพวกทีติดโรคต่าง ๆ เอดส์เอย หดั เอย วณั โรคเอย สารพดั โรค เอย มีอยคู่ รังหนงึ ทีผมเผลอไปมีเรืองกบั พวกอิทธิพลในนนั …มีอย่วู นั หนึง เมือกลางวนั แดดร้อน ๆ ผมนงั เย็บรองเท้าอย่างมี ความสขุ เชือเถอะวา่ ผมมีความสขุ จริง ๆ เพราะมือผมเริมชินกบั งานนีแล้ว จงึ ไม่คอ่ ยมีแผลเหมือนตอนเริมหดั ทําครังแรก หรืออาจเพราะมือด้านแล้ว จึงไม่ค่อยรู้สึกรู้สากับด้ายทีเสียดสีไปมา ทีสามารถบาดนิวมือผมได้ทุก เมือ คาดว่าอากาศวนั นีคงจะมีอณุ หภมู ิมากกว่าสามสิบเจ็ดองศา พดั ลม ทีเปิ ดไว้ไม่ได้ช่วยคลายร้อนเลยสกั นิด ผมนงั เย็บรองเท้าไปฮมั เพลงไป … ในบางทีผมก็อยากเปลียนกองงานดบู ้างนะ เช่น ไปกองงานแปลงขนม้า หรือไปปันถ้วยกระดาษบ้างอะไรเทือก ๆ นนั ผมเดินไปหยิบกล่องนมทีอย่ใู นล็อกเกอร์ประจําตวั ผม ล็อกเกอร์ เล็ก ๆ ทีมีเสือผ้า และของกินของใช้วางเต็มไปหมด ถ้าให้ยดั อะไรเข้าไป อีก ผมว่ามนั ต้องระเบิดออกมาแน่ ๆ เลย …แต่จู่ ๆ ผมก็เดินเซไปชนกบั พี เบิมทีวิงมาทางผมพอดี นมในกล่องหกเลอะใส่พีเบิมเต็มเลย ว่ากนั ว่าพี เบิมเป็ นคนมีอิทธิพลในเรือนจํานี เพราะอยู่มาหลายปี แล้ว พวกทีกล้า แหยมกบั พีแกเป็ นอนั เดียงหมด ผมหยิบผ้าขนหนเู ช็ดตามเนือตวั พีแก จู่ ๆ พีเบิมก็ลกุ ขึนมาคว้าคอเสือผมจนเกือบลอย หน้าตาพีแกบ่งบอกอาการ หาเรืองเต็มที ผมซึงเป็ นเด็กใหม่ก็งานเข้าสิครับ ถ้าเกิดมีเรืองกับพวกนี ผมเคยติดคุก 22

ชีวิตในเรือนจําคงอยไู่ มเ่ ป็นสขุ แน่ ผมมองหน้าพีเบมิ แบบตืน ๆ ในใจคิดวา่ ซวยแล้ว ดนั มามีปัญหากบั พีแก ผมคงตายแน่ ๆ “ผมขอโทษครับพี” ผมยกมือไหว้ พีเบิมยกั คิวขึนข้างหนึงแล้วทํา ปากเบียวเหมือนผ้รู ้ายในหนงั ส่งสายตาถลงึ มึนทึงมาให้ผม ก่อนจะค่อย ๆ คลายมือออกจากคอเสือผม ผมโลง่ อกทีพีแกยอมให้อภยั งา่ ย ๆ “คราวหน้าหดั มองหน้ามองหลงั บ้างเซ่ รู้ไหมวา่ ฉนั เป็ นใคร ฉนั คมุ ทีนีนะไอ้เด็กน้อย” พีเบิมแกพูดไม่ทันขาดคําก็ซดั ปรียงเข้าแสกหน้าผม ทนั ที ความเจ็บไล่มาตงั แต่ปลายจมกู ขึนมาบนหน้าผากทนั ที มนั เหมือน เราเอาจมกู ไปชนกบั ค้อนไม้ใหญ่ ๆ …แหมเจ็บสนิ ดีเลย สว่ นลกู น้องทีเดิน ตามพีเบิมก็ช่างใจร้ายกระทืบผมซําอีก ก่อนเดินหวั เราะเยาะออกไป ผมล้มลงไปกับพืนทนั ที รู้สึกมึน ๆ ในหวั เหมือนโลกทงั โลกหมนุ ติว ๆ ผมคิดว่าผมเห็นดาวตอนกลางวนั แสก ๆ ด้วยนะ เลือดกําเดาไหล ออกมาเป็ นทางและคาดว่าจะไม่มีทางหยดุ ด้วย ผมแหงนหน้ามองขึนไป ข้างบนเพือห้ามเลือด นกั โทษคนอืน ๆ ทีอย่แู ถวนนั ไม่กล้าเข้ามาช่วยผม สักคน และใช้เวลาเกือบห้านาทีกว่าเลือดผมจะหยุดไหล ผมจับจมูก ตวั เองเบา ๆความเจ็บแล่นไปทวั จมกู คาดว่าตอนนีจมกู ผมคงแดงเถือก เหมือนตวั ตลกแล้วละ่ โชคร้ายอะไรของผมเนีย ผมเคยติดคุก 23

ผมเดินไปทีกองงานต่อ ถึงแม้ จะเจ็บเท่าไหร่ แต่งานก็ต้ อง เดินหน้าตอ่ ไป ถ้าผมเย็บรองเท้าไม่เสร็จละ่ ก็ ผ้คู มุ ก็จะทําโทษผมด้วยการ เฆียน ผมโดนพีเบิมทําโทษมาแล้ว จะไม่ยอมโดนผู้คุมทําโทษต่ออีกแน่ สําหรับผมคงเป็นนกั โทษน้องใหมท่ ีโชคร้ายปนโชคเลือดทีสดุ ในรอบนีก็ได้ ตกกลางคืนมาผมคนั หลงั ยิบ ๆ มันเป็ นแบบนีมาหลายคืนแล้ว เหมือนจะมีผืนขนึ ทีหลงั ผมด้วย ผมเอาไฟฉายสอ่ งก่อนรือทีนอนออกทีละ นิด อารามตกใจ ผมนีแทบช็อกเลย เรือดตวั ใหญ่หลายตวั อาศยั อยู่ใต้ที นอนผม ผมคว้าหนงั สือจากเพือนนกั โทษคนหนึง เพือมาไล่ฟาดตวั เรือด แต่เหมือนพวกมันไม่ยอมตายสกั ที พวกมันวิงเข้าไปในทีนอนนักโทษที นอนข้างผม นกั โทษคนนนั โวยวายทนั ที คืนนนั เรือนนอนไม่เป็ นอนั ได้ทํา อะไร มีแตเ่ สยี งโวยวายและเสียงไลท่ บุ ตีตวั เรือด แรก ๆ ก็คิดวา่ มีแคท่ ีนอน ของผมคนเดียวซะอีก แต่เมือค้นดดู ี ๆ แล้ว มีทีนอนนกั โทษหลายคนเลย ทีตวั เรือดเข้าไปอาศยั อยู่ พวกผมสง่ เสียงดงั อย่นู าน จนผ้คู มุ เข้ามาดถู ึงได้ หลบั ได้นอนกนั สว่ นตวั เรือดก็วิงหนีหายไป ไมร่ ู้วา่ คืนนีคนไหนจะดวงซวย เหมือนผมนะ ผมมีอาการแพ้ตัวเรือด จนวันต่อมาผืนทีขึนกลับแดง และมี อาการแสบร้อน ผมไข้ขนึ สงู มาก วนั นนั เลยไม่ได้ไปทํางานทีกองงาน และ ทีเรือนจําไม่มีหยูกยาให้ ผู้คุมจึงได้แต่เอายาพารามาให้ผมกิน แต่ไข้ก็ ไม่ได้ลดลง จําได้ว่าวนั นนั แม่ผมมาเยียมพอดี แต่ผมไม่ได้ออกไปหาแม่ ผมเคยติดคุก 24

เพราะมนั ลกุ ขนึ ไม่ไหวจริง ๆ ผ้คู มุ บอกผมว่า พอแม่รู้ว่าผมนอนป่ วยอย่กู ็ ร้องห่มร้องไห้อย่ตู รงนนั ผมรู้สึกเป็ นห่วงแม่ขึนมาในทนั ที อยากจะวิงไป หาแม่ แตร่ ่างกายมนั ไมต่ อบสนองเลย ผ้คู มุ เลยเอาซองยามาให้ผม มนั คือ ยาทีแม่เอามาเยียมหลงั รู้ว่าผมป่ วย ตอนนนั นําตาผมไหลออกมาเป็ นทาง คิดว่าจะตายเพราะตวั เรือดทีอย่ใู นนีซะแล้ว หลงั จากนนั อาการผมก็ดีขึน เสียอย่างเดียวใจผมอยากจะให้แม่ซือยากําจดั ตวั เรือดมาให้มาก ๆ แต่ผู้ คมุ คงไมอ่ นญุ าตให้นําเข้ามา ผมจงึ ต้องพลกิ สํารวจทีนอน ก่อนจะนอนทกุ คืนแก้ขดั ไปก่อน สามปี ผ่านไปแล้ว ชีวิตผมก็วนเวียนซําไปซํามาอย่อู ย่างนนั ตอน เช้าตืนมาล้างหน้า แปรงฟัน ทานอาหาร เสร็จแล้วก็ไปทํางานทีกองงาน พอถึงกลางวนั ก็พกั ทานข้าว แล้วมาทํางานตอ่ ตกเย็นก็มานงั อ่านหนงั สือ ดูทีวี แล้วนอน บางวันพีเบิมก็มาหาเรืองผมบ้าง พอเป็ นสีสันในชีวิต ขณะเดียวกันก็มีนักโทษใหม่ ๆ เข้ามาเรือย ๆ ส่วนจํานวนประชากรใน เรือนจําก็มากขึนทุกวนั จากเดิมอยู่กันไม่ถึงร้อย ตอนนีกลบั มีประชากร กวา่ สองร้อยคน เรือนจําแทบแตกนะ่ ครับ ผมเริมมีวิธีในการเอาตวั รอดมากขนึ ทงั จากพวกมีอิทธิพล ยกเว้น พีเบิมทีผมหนียังไงก็หนีไม่พ้น หรือพวกพวกอันธพาลทีชอบหาเรือง นกั โทษคนอืน ๆ ไปทวั และพวกทําผิดวินยั เรือนจํา เช่น ลกั ลอบเอามือถือ เข้ามา ลกั ลอบเสพยาเสพติด รวมไปถึงพวกทีคิดหลบหนีออกไป ซงึ อย่าง ผมเคยติดคุก 25

สดุ ท้ายผมไม่อยากเข้าไปย่งุ เกียวด้วยนกั ดีไม่ดีอาจโดนหางเลขไปด้วยก็ เป็ นได้ มีเรืองน่ายินดีอย่บู ้าง ผมได้รับการลดโทษ โดยรับโทษลดลงจาก หกปี เหลือห้าปี เนืองจากการทําความดีเล็ก ๆ น้อย ๆ ตลอดสามปี ทีผ่าน มา ดงั นันผมก็เหลือเวลาใช้ชีวิตในนรกนีอีกสองปี ก็จะพ้นโทษ ในช่วงปี แรก ๆ คณุ แม่ท่านได้เห็นผมซูบผอมลงไปมาก เนืองมาจากอาหารหลวง ในเรือนจํา มนั มีแตอ่ าหารจําเจ ผมจงึ เป็ นโรคขาดสารอาหาร แม่จงึ เข้าไป เปิ ดบญั ชีสโมสร เผือบางครังผมอยากทานอาหารหรู ๆ กบั เขาบ้าง แม่จะ ได้สงั เข้าไปทานให้ แต่ว่าอาหารสโมสรแพงมากและได้นิดเดียวเอง ผม เลยยอมทานอาหารหลวงดีกว่า ถึงแม้จะจําเจแต่ว่าได้เยอะกว่าและอิม กวา่ มาก ผมใช้เวลาสว่ นมากในการเย็บรองเท้าทีกองงาน บางครังก็ขีเกียจ บ้าง ก็เลยเอาบหุ รีไปจ้างนกั โทษคนอืนให้ทํางานให้ ส่วนผมเองก็แอบไป นัง ๆ นอน ๆ บ้าง …ลืมบอกไปครับ ในเรือนจําบุหรีกับนม สามารถใช้ แทนเงินได้ครับ บหุ รีหนึงห่อแทนเงินห้าสิบบาท นมหนึงกลอ่ งแทนเงินสิบ บาท เวลาแม่มาเยียมผม ผมมกั จะบอกแมเ่ สมอวา่ อยากได้นมเยอะ ๆ แม่ ผมก็ซือมาทีละหลาย ๆ แพค็ ให้ผม ผมไมเ่ คยขอให้แมซ่ ือบหุ รีให้ เพราะแม่ ไม่ชอบของพวกนีอย่แู ล้ว วนั ไหนทีผมอยากสบู บุหรีขึนมา ก็จะไปรับจ้าง ผมเคยติดคุก 26

ทํางานแทนนกั โทษคนอืนเพือแลกกบั บหุ รีแทน ซงึ นมกบั บหุ รีสองอยา่ งนีดู เหมือนขาดไมไ่ ด้ในเรือนจําเลยก็วา่ ได้ ในเรือนจําก็มีบริการซกั อบ รีด ด้วยนะครับ จะมีนกั โทษกลมุ่ หนงึ ทีหารายได้พิเศษโดยการรับจ้างซกั ผ้าให้ ซงึ มีข้อดีคือเสือผ้ามีโอกาสหาย น้อยกว่าทีเราซกั เอง แต่ข้อเสียคือต้องเสียค่าจ้างให้คนมาซกั ผ้าให้ โดย คา่ จ้างทีเห็นอย่เู ป็ นประจํา จะถกู จ้างด้วยบหุ รีหรือไมก่ ็นม โดยมีสว่ นน้อย ทีจะใช้เงินจ้าง เพราะพวกเราเหล่านกั โทษจะมีคีย์การ์ด ซงึ ใช้แทนเงินใน การซือสินค้าจากร้านค้าสงเคราะห์ แต่จะถกู จํากดั การใช้งานในแต่ละวนั ด้วย และในนีก็ไม่ค่อยมีคนพกเงินสดติดตวั หรอก เนืองจากมนั หายง่าย นะครับ ส่วนผมเองก็ใช้บริการซกั เหมือนกนั แต่บางครังก็ซกั เองบ้างตาม ความขีเกียจจะเอืออํานวย มีครังหนงึ ทีโชคร้ายในรอบปี ทีอย่ใู นเรือนจํา วนั นนั เป็ นวนั ทีมีการ ตรวจค้นเรือนจําครังใหญ่ ผมซงึ ปฏิบตั ิดีปฏิบตั ิชอบก็นกึ วา่ จะสบายตวั ไป เพราะไม่ได้ทําอะไรผิด ทําตามวินัยทุกอย่าง แต่แล้วไม่รู้ว่ามีนกั โทษคน ไหน เอายาเสพติดมาซ่อนไว้ใต้ทีนอนผม เป็ นอนั ว่าวนั นนั ผมโดนผ้คู มุ ทํา โทษอย่างแรง โดนเฆียนหลงั แทบหกั ผิวหนงั ของผมแตกออกมาตามรอย เฆียนบนหลงั ทําให้นอนหงายไม่ได้ไปเป็ นอาทิตย์ ๆ และผ้คู มุ ก็ให้ผมทํา ความสะอาดบล็อกเป็ นเวลาหนึงเดือน ทําให้ผมต้องเจียดเวลาจากการ เย็บรองเท้า มานงั ทําความสะอาดอย่างโดยเร็ว แล้วรีบกลบั ไปทํางานต่อ ผมเคยติดคุก 27

แถมผมเองก็เกือบจะโดนเพิมโทษเสียด้วย แต่ผมก็ปฏิเสธทกุ ข้อกล่าวหา โดยพยายามหาหลกั ฐานมายืนยนั ความบริสทุ ธิให้กบั ตนเอง แตก่ ็อยา่ งว่า แหละครับ คนทีมีคดีติดตวั เคยทําผิดมา เวลาทีกลบั ตวั ทําดีแล้วโดนใส่ ร้ายป้ ายสี ใครเขาจะเชือกนั มนั จงึ เป็ นบทเรียนสําหรับผมวา่ ควรจะสํารวจ ทีนอนทกุ ครัง ก่อนการตรวจค้นในเรือนจําจะเริมขนึ ช่วงทีผมชอบทีสดุ คงเป็ นวนั ทีมีคณะการแสดงร้ องเพลงเข้ามา แสดงในเรือนจํา เพราะมนั เป็ นวนั ทีจะได้หยดุ งานไปครึงวนั และผมคิดว่า มนั รู้สึกผ่อนคลายมาก การได้ดูแด๊นเซอร์โยกย้ายส่ายเอวไปมา มีเสียง ร้องเพลงเพราะ ๆ ดงั กระหึม คิดว่านีคงเป็ นสิงทีดีทีสดุ ตลอดระยะเวลาที ผมอยใู่ นนรกขมุ นีก็เป็นได้ พวกผมนงั บนพืนกนั อย่างเป็ นระเบียบ ในเรือนจําไม่มีเก้าอีให้นงั หรอกครับ วนั นีมีคณะนกั ร้องมา พวกผมพอรู้ข่าวก็คกึ คกั กนั น่าดเู ลย วนั นนั ทงั วนั ไมเ่ ป็ นอนั ทํางาน เพราะใจจดใจจ่อเฝ้ ารอให้ถึงเวลาพกั สกั ที เมือ เสียงออดดงั ขึนก็รีบไปทานอาหารกลางวนั กัน แล้วรีบมาจองคิวนังแถว หน้า ใครช้าก็อย่ดู ้านหลงั ตามระเบียบ แต่พวกมีอิทธิพลมกั เห็นแก่ตวั มา แย่งทีนงั แถวหน้าเสมอ และพวกทีเป็ นรองก็ต้องถอยให้โดยหาข้อโต้แย้ง ไมไ่ ด้ …อนิจจงั ผมเคยติดคุก 28

เมือเสียงดนตรีเริมต้นขึนแล้ว พวกผมก็ปรบมือดงั ลนั บางคนก็ ผิวปากเพราะความชอบอกชอบใจ เมือนักร้ องเดินเข้ามาตรงกลาง ด้านหน้าพวกผม …ลืมบอกไปครับ ทีนีนอกจากไม่มีเก้าอีแล้ว ก็ไม่มีเวที เหมือนกนั ครับ ทําให้การแสดงอย่ตู รงด้านหน้าหมดเลย รู้สกึ เท่าเทียมกนั ดี เมือนักร้ องเริมส่ายเอวไปมาตามจังหวะทํานองเพลง และเริมกล่าว ทกั ทายสวสั ดีนกั โทษด้วยเสียงทีใส พร้อมกบั เดินเข้าไปจบั มือนกั โทษคน นนั คนนีบ้างอย่างไม่รังเกียจ ลืมบอกไปอีกแล้วคณะทีเข้ามาทําการแสดง ในเรือนจํานี พวกเขาไม่ได้รับค่าจ้างแตอ่ ย่างใด มาด้วยจิตสาธารณะล้วน ๆ สําหรับพวกทีมีฐานะบ้างก็จะให้ทิปนกั ร้องนกั เต้นบ้างบางคน สว่ นพวก ทีไมค่ อ่ ยมีอะไรติดตวั มากนกั ก็คอยปรบมือสง่ เสยี งเฮฮาเป็นกําลงั ใจให้ “มีแฟนแลว้ บ่ ถา้ บ่ มองหาไผ๋อยู่ คนมาเคียงคู่ อยากฮูเ้ ป็นผแู้ บบใด๋ คนในความฝันแถวนีพอมีบา้ งไหม… อยากถามเธอในฐานะคนบ่มีแฟน” เพลงลูกทุ่งโยนใจถามทางของไผ่ พงศธร ดงั ขึน …มันเป็ นเสียง ของนักร้ องชายทีร้ องเพลงเพราะมาก จนผมต้องปรบมือดัง ๆ คงเป็ น เพราะส่วนหนึงผมมีไผ่เป็ นไอดอลอย่แู ล้วล่ะม้างครับ ขณะทีนกั โทษบาง คนก็ร้องตามนกั ร้อง ตงั แต่เนือเพลงท่อนแรก ซงึ อาจเป็ นได้ว่าเขาคงมีไผ่ เป็นไอดอลแบบผมมงั แตก่ ็แอบดีใจอยนู่ ิด ๆ ครับ “เจอคนทีใจ เติมในช่องว่างหรือยงั ผมเคยติดคุก 29

ยามไปเดินหา้ ง มีแลว้ บ่คนควงแขน รสนิยม แบบใด๋ใกลค้ ําว่าแฟน ลูกท่งุ พิณแคน หรือเป็นแฟนเพลงสตริง…” หลงั จากนันก็มีนกั ร้องหญิงสลบั ขึนมาร้องบ้าง ทงั เพลงช้าเพลง เร็วก็ถกู ขบั กล่อมออกมาอย่างมีรสชาติมีสีสนั ท่วงทํานองช่างติดตราตรึง ใจแก่พวกนกั โทษจวบจวนการแสดงจบ หลงั จากนนั เรือนจําก็กลบั เข้าสู่ สภาวะปกติ ทกุ คนต่างแยกย้ายไปทําหน้าทีของใครของมนั ก่อนจะกลบั เข้าเรือนนอน แล้วหลบั สนิทเฉกเชน่ ทกุ วนั ทีผา่ นมา ทีน่าสนุกทีสดุ คงจะเป็ นวนั ส่งท้ายปี เก่าต้อนรับปี ใหม่ ญาติทีมา เยียมนกั โทษต่างหอบข้าวของรุงรังมาเยียม บางคนนําขนมนมเนยต่าง ๆ หรือไม่ก็ของใช้ทีดดู ีมียีห้อมาเยียม สําหรับบ้านญาติใครทีฐานะไม่ค่อยดี สกั เท่าไหร่ก็จะอพั เกรดอะไรไม่ได้มากนกั แต่ของโดยส่วนใหญ่แล้ว มนั ก็ หนีไมพ่ ้นพวกนม ซงึ ได้เพิมมากขนึ กวา่ เดมิ เทา่ สองเทา่ ใช่ว่าเหล่านกั โทษจะไม่มีการจบั รางวลั แลกของขวญั กันนะครับ แต่ของขวญั เหล่านันมันออกจะดูแปลกตาสกั หน่อย เพราะผู้คุมสงั ห้าม ไม่ให้ญาติ ๆ ห่อของขวญั สําเร็จรูปมาเยียม จึงต้องหาวสั ดใุ นเรือนจําทํา เป็ นของขวญั แทน บ้างคนใช้ใบไม้ห่อ บ้างใช้กระดาษห่อ บ้างเอาก้อนหิน ทําเป็ นโบว์ดนู ่ารักแหวกแนวดี สว่ นผมแอบเอาด้ายทีใช้เย็บรองเท้ามาผกู ลงั กลอ่ งนมทีแม่ผมซือมาให้จนแน่น จากนนั ก็เอาใบไม้ปิ ดทบั ๆ กนั จะได้ ผมเคยติดคุก 30

มองไม่ออกว่ามีอะไรในนนั แล้วเอาเชือกมดั เป็ นปมคล้ายกบั ริบบิน ช่างดู เป็ นของขวัญแหวกแนวอีกอย่างหนึงดีนะ และทุก ๆ ปี ใหม่ของขวัญ สําหรับผมก็ยงั คงเป็ นกลอ่ งนมเช่นเคย อนงึ ก็คิดไมอ่ อกว่าจะเอาอะไรให้ดี นะครับ งานเลียงจะเริมขนึ ตอนกลางวนั เนืองจากอาหารมือนีดจู ะเป็ นมือ ทียาวนานกวา่ มืออืน ๆ เพราะมีเวลาจนถงึ บา่ ยโมงถึงจะกลบั ไปทํางานได้ พวกแมง่ านคือพวกทีมีฐานะหน่อย จะมีนําผลไม้ นําอดั ลม ขนมตา่ ง ๆ มา เลียงคนอืนในเรือนจํา แต่ไม่ได้เลียงฟรีหรอกครับ เสียค่ากินค่าดืมคนละ สองร้อยบาท หรือเทียบเท่าบุหรีสีซอง นมยีสิบกล่อง แต่ก็ค้มุ ค่านะครับ เพราะปี เดียวมีหนเดียวเอง ก็ใจมนั อยากมีงานลียงกบั เขาบ้างก็ต้องยอมนี ครับ และเมืองานเลียงปี ใหมด่ ําเนินไปเรือย ๆ ทกุ คนตา่ งสนกุ สนานกบั งาน มีการเฮฮาฟ้ อนรําทําเพลง พร้อมกบั โม้เอากะละมงั กบั ก้นถาดข้าวมา ทําเป็ นเครืองดนตรี โดยพยายามเคาะให้เป็ นจังหวะ ส่วนนักร้ องมือ สมคั รเล่นก็ร้องเพลงตามทีแต่ละคนจะนึกเนือเพลงได้ มนั ช่างดเู ป็ นงาน เลียงแปลก ๆ ทีไม่เคยมีใครพบเจอ นอกจากเข้ามาอย่ใู นเรือนจํามงั ครับ อีกสิงหนึงทีดจู ะทําให้ครืนเครง ก็คงเป็ นผ้คู มุ ทีเดินมาตรวจดนู กั โทษช่วง พกั ปี แรกทีเดก็ ใหมอ่ ยา่ งผมเข้ามา จําได้วา่ ต้องหยดุ งานเลียงลงกะทนั หนั เมือผู้คุมจ้องมองมาแล้วทําสายตาเหียมใส่ แต่แล้วกลับยิมให้พร้ อม หวั เราะแล้วเดนิ จากไป พวกผมนีองึ เป็นแถบ ๆ นกึ วา่ จะโดนลงโทษซะอีก ผมเคยติดคุก 31

พอถึงเวลาบ่ายโมงทุกคนก็เก็บข้าวของไปล้าง และทํางานต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน พอตกเย็นก็รีบอาบนําเข้าเรือนนอน ซึงนีจะเป็ น ช่วงเวลาทีทกุ คนต่างรอคอย เพราะนกั โทษแต่ละคนจะเอาของขวญั ของ ใครของมนั มากองรวมกนั ตรงกลางเรือนนอน แล้วแม่งานจะเขียนเลขใส่ กระดาษไว้ให้ทุกคนมาจับตามหมายเลข โดยนักโทษจะต่อแถวกันยาว และแน่นอนว่ามนั ใช้เวลาเยอะพอสมควร กว่าทีจะจบั ฉลากจนหมด จาก จํานวนนกั โทษสองร้อยกวา่ คนทีอาศยั อยใู่ นนนั ปี นีผมจับฉลากได้ของขวัญจากพีเบิม พีทีแกเกลียดขีหน้าผม ตงั แต่เข้ามาอย่ใู นเรือนจําใหม่ ๆ ไม่รู้ว่าเป็ นโชคดีหรือโชคร้ายกนั แน่ พอ จบงานแล้วผมก็ไมก่ ล้าแกะของขวญั พีแกซะที รอให้งานเลกิ ก่อนคอ่ ยแอบ ไปแกะดวู า่ พีเบมิ เอาอะไรใสล่ งไปบ้าง พองานเลกิ ประมาณสองทมุ่ ทกุ คน ต่างทยอยกันเข้านอน ผมใช้เวลานีแกะดูของขวัญ ซึงในนันมีนมหนึง กลอ่ ง มีแปรงสีฟันทียงั ไม่ได้ใช้สามอนั และมีซองบหุ รีหนึงซอง ..แต่ก็ยงั ดี ทีใส่บุหรีมา ถึงจะขาดทุนเพราะผมเอานมยกลังมาแลกของขวัญ แต่ก็ ถกู ใจตรงทีมีซองบหุ รีอยา่ งเดียวเทา่ นนั แหละ ขึนมาปี ทีสี ซึงนนั ก็เหลือเวลาอีกปี เดียวเท่านนั ทีผมจะอาศยั อยู่ ทีนี ดูแล้วมีความผูกพนั ดีนะครับ มนั เหมือนเป็ นบ้านหลงั ทีสองเลย แต่ ช่างเป็ นบ้านทีอย่ยู ากลําบากซะเหลือเกิน พอขึนปี สดุ ท้ายนีผมตงั ใจเป็ น คนดีอยา่ งมาก เพราะอยากถกู ปลอ่ ยตวั เร็ว ๆ ผมอยากมีอิสรภาพ สว่ นแม่ ผมเคยติดคุก 32

ก็มาเยียมผมไม่เคยขาดหาย และเป็ นห่วงผมตลอดเวลา แกมีสีหน้าดีขึน ทนั ทีทีรู้ว่าผมใกล้พ้นโทษแล้ว ทกุ ครังทีมาเยียมแกจะหิวหนงั สือเรียนสอง สามเล่มมาฝากผมเสมอ เพราะผมบอกแม่ว่าถ้าพ้นโทษจะกลบั ไปเรียน ใหม่ ดังนันผมจึงเริมเตรียมตัวอ่านหนังสือตังแต่ตอนนี มันจะได้ไม่ เสียเวลาในการเริมเรียนมากนกั ขณะเดียวกนั แม่ก็จะนํายาบํารุงร่างกาย บํารุงสมองมาให้ ถึงแม้มันจะทานยากหน่อย แต่ผมก็พยายามทาน เนืองจากขาดเรียนมานานหลายปี หวั สมองก็เริมฝ่ อแล้วนะ่ ครับ ผมทําตัวดีตลอดทีอยู่ในเรือนจํา ผมเปิ ดเผยรายชือผู้ค้ ายา บางส่วน ทีผมพอจะนึกออกให้เป็ นประโยชน์ต่อเจ้าหน้าทีตํารวจ และไม่ ก่อเรืองอะไรในเรือนจํา จนทําให้มีโอกาสถกู ปลอ่ ยตวั ก่อนกําหนดพ้นโทษ ผมก็ใช้ชีวิตนกั โทษเหมือนเช่นเดิมทกุ วนั เฝ้ ารอคอยวนั เวลาทีจะ ออกจากทีนี แต่ดเู หมือนยิงผมใกล้พ้นโทษ พีเบิมแกจะแกล้งผมมากขึน เรือย ๆ จากเดิมทีผมนึกว่าพีแกจะไม่มารังควานผมอีกซะแล้ว ส่วนผมก็ ตงั ใจทํางานมากขนึ ขยนั เกินกวา่ เพือนจนผ้คู มุ ชมวา่ ดีมาก ผลทีได้รับจาก การตงั ใจทํางาน ทําให้ผมได้รับการปล่อยตวั เร็วขนึ สามวนั ...เอานะมนั ก็ ยงั ดีทีเร็วขนึ นะ่ เมือถึงวันกําหนดปล่อยตัว จําได้ว่าวันนันเป็ นช่วงปลายเดือน พฤศจิกายน อากาศค่อนข้างหนาว ผมรีบอาบนําแต่งตวั ทนั ที ใจผมต้มุ ๆ ผมเคยติดคุก 33

ต่อม ๆ ไม่อย่กู บั เนือกบั ตวั พอรู้ว่าวนั นีเป็ นวนั ทีผมรอคอยมาตลอดทงั ปี เมือมนั ได้มาเยือนผม นนั หมายถึงชีวิตในเรือนจําของผมได้สินสดุ ลงวนั นี และผมก็สญั ญากบั ตวั เองเลยว่าจะไม่มาเหยียบทีนีอีก เช้าวนั นนั ผ้คู มุ นํา ตวั ผมเดินออกจากประตแู ดนมา ผมคืนชดุ นกั โทษให้แล้วก้มไหว้ผ้คู มุ ก่อน จะเดินออกมา วนั นนั มีนกั โทษทีได้รับการปล่อยตวั อีกสามคน พอผมเดิน พ้นเขตเรือนจําแล้วก็มองหาแม่ทนั ที แม่ยืนอย่รู ิมต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ประตู โบกมือให้ผมอยา่ งดีใจ ผมเรียกแมแ่ ล้ววิงไปกอดท่านทนั ที ผมก้มลงกราบ เท้าพร้อมกบั ร้องไห้ แม่พยงุ ตวั ผมขนึ มาแล้วยิมให้ผม เมือผมออกมาจาก เรือนจําแล้วดทู กุ อย่างจะสดใสขึน ผมมองหน้าแม่ชดั ขึน ดทู ่านแก่ตวั ไป มาก วนั นีท่านใส่ชดุ สีครีมกางเกงสีดํา สะพายกระเป๋ าสีดํา มดั ผมรวบสงู ท่านจบั มือผมเดินไปทีรถก่อนขบั ออกไป ตลอดทางเราเริมคยุ กนั มากขึน ผมเล่าชีวิตทีผ่านมาของผมพร้อมกบั ประสบการณ์ทีได้รับ แม่ตงั ใจฟัง มี บางครังทีท่านแอบทําหน้าตกใจกบั สิงทีเกิดขึนในนนั ผมสญั ญากบั ท่าน วา่ จะไมก่ ลบั ไปอยใู่ นนนั อีกเดด็ ขาด ผมจะพิสจู น์ตวั เองวา่ เป็ นคนดีได้แล้ว และจะนําบทเรียนนีมาสอนตวั เองตลอดชีวิต แมย่ ิมให้ผมอีกครังแล้วบอก ว่าดีใจทีผมคิดได้ และแม่จะช่วยผมเอง แม่บอกว่ารักผมมาก และจะรัก ลกู คนนีตลอดไป ผมเคยติดคุก 34

แม่พาผมออกมาทานส้มตําริมถนน ผมถูกสายตาชาวบ้านจ้อง มองและซุบซิบเรืองทีผมติดคกุ ผมแทบจะร้องไห้เมือเห็นสายตาคนดถู กู เหยียดหยามมองมาทางผม “อยา่ ไปสนใจเลยลกู เมือไหร่ทีลกู คิดกลบั ใจใหมแ่ ล้ว สงิ ทีผ่านมา เก็บไว้เป็ นบทเรียน อย่าเก็บมนั มาตอกยําปัจจบุ นั ของตวั เอง ต่อจากนีแม่ อยากให้ลกู เริมต้นสิงใหม่ ๆ คิดแต่สิงใหม่ ๆ และทําแต่สิงใหม่ ๆ” แม่หนั มาจ้องหน้าผม แล้วบีบแก้มเบา ๆ เหมือนเดก็ “ไม่ว่าใครจะคิดยังไง ไม่ว่าใครเขาจะรังเกียจลูก แต่แม่ก็รักลูก เสมอนะและไม่เคยรังเกียจ แม้ลกู จะเคยติดยา ติดคกุ มาก่อน ยงั ไงแม่ก็ เป็ นแม่ของลกู ขอให้ลกู คิดซะว่ามนั เป็ นความผิดพลาดทีตอนนี มนั จะทํา ให้ชีวิตลกู ดีขนึ กว่าเดิม…” แม่ยิมให้ผมบาง ๆ ก่อนจะไปทานส้มตําใน จานต่อ ผมยิมตอบกลบั ท่าน ก่อนจะลงมือทานส้มตําด้วยนําตา นีเป็ น อาหารมือแรกทีผมได้ทานตอนออกจากเรือนจํา และเป็ นอาหารมือแรกใน รอบสบิ ปี ทีได้ทานร่วมกบั แม่ ผมตงั ใจไว้ว่าจะกลบั ไปเรียนตอ่ และเรียนให้จบปริญญา จากนนั ก็จะหางานทํา เส้นทางมันอาจจะลําบากกว่าคนอืนสักนิดหน่อย แต่ เพราะมีแม่ทีอย่เู คียงข้างผมมาโดยตลอด ผมจะผ่านมนั ไปให้ได้ ผมจะทํา ให้แม่ภมู ิใจในตวั ผมอีกครัง และผมจะไม่หนั กลบั ไปพงึ ยาพวกนนั อีกแล้ว ผมเคยติดคุก 35

เพราะมันได้ทําลายชีวิตผมมามากแล้ว ผมจะไม่ยอมให้มันเข้ามายุ่ง เกียวกบั ผมอีกตอ่ ไป ผ่านมาเกือบ 7 ปี ผมใช้ชีวิตอยา่ งคนปกติ ผมเข้าเรียนตอ่ เริม ตงั แต่ ม.3 ใหม่ แรก ๆ หวั สมองผมยงั ตือ ๆ ไมร่ ู้เรือง เพราะไมไ่ ด้ใช้สมอง ในเรืองเรียนมานาน การเรียนทีการศึกษานอกระบบ มันยากมากเลย เพราะต้องหาความรู้ด้วยตัวเอง ต้องทําความเข้าใจการเรียนเอง พอมี เวลาว่างผมก็จะไปช่วยงานแม่ทีโรงเรียน จนผมเรียนจบคณะเกษตร และ ผนั ตวั มาเป็ นเกษตรกร เพราะผมชอบใช้แรงค่สู มองมากกว่าเป็ นพนกั งาน บริษัท ทีต้องนงั อย่แู ต่หน้าจอคอมทงั วนั ตวั ผมนนั ตงั ใจจะทํางานเก็บเงิน ไปเรือย ๆ เพราะแม่ก็อายุเยอะแล้ว อีกไม่กีปี ก็จะเกษียณ ผมจะกันเงิน สว่ นหนงึ จากการทําเกษตร มาเก็บไว้เป็ นเงินฉกุ เฉินยามแม่เจ็บไข้ได้ป่ วย ก็เพราะวา่ แมเ่ ริมแก่แล้ว โรคภยั คงจะถามหาพอสมควร อีกทงั ยงั จะเก็บไว้ เป็นเงินสร้างครอบครัวของผม นีแหละทีผมวา่ มนั มีความสขุ ทีสดุ แม้เมือก่อนหน้านีจะมีคนดถู กู ผม แต่ถึงตอนนีผมดีใจทีเมือออก มาแล้วสงั คมให้การยอมรับผม แม้ว่าผมเคยติดคกุ มาก่อน แตก่ ว่าจะผ่าน อปุ สรรคมาได้ ผมแทบล้มทงั ยืนเลย เข้าใจแล้วว่าเส้นทางทีผมเลือกเดิน ในอดีต มนั ทําให้ปัจจบุ นั และอนาคตผมต้องสนั คลอนมากแคไ่ หน แตผ่ มก็ ไม่ยอมแพ้ จากคนทีเคยติดคุกมาก่อน มาบดั นีได้กลายเป็ นเกษตรกรที ช่วยเหลือชาวบ้าน ให้มีทีทํากินโดยการแบ่งทีดินให้เช่า และผลิตป๋ ุยมา ผมเคยติดคุก 36

แจก ผมภูมิใจในตัวเองทีคิดได้และกลับตัวเป็ นคนดี เวลาว่างก็จะนํา เรืองราวนีมาเป็ นบทเรียนสอนเด็กต่อไป เพราะเด็กก็เหมือนผ้าขาวทีแต้ม สีตา่ ง ๆ ลงไปได้ง่าย ผมอยากให้ผ้าเหลา่ นนั ขาวสะอาดอย่างทีมนั ควรจะ เป็น ไมอ่ ยากให้เปื อนคราบดําอยา่ งผมทีเคยหลงผิดไป… อดีตทีผมเคยติดยา เคยค้ายา ผมยังจํามันไม่เคยลืมว่าผมทํา อะไรผิดพลาดไปบ้าง แต่ผมก็ขอบคณุ อดีตทีผ่านมา เพราะมนั ทําให้ผม รู้คณุ คา่ ของชีวิตได้มากขนึ … ผมเคยติดคุก 37

อบี คุ๊ ฟรเี ลม่ นจี ะอยทู่ ี http://www.ookbee.com/Shop/Book/widget/4034 .item_of_categories_fake.publisherbook.sub/Pu blisherBook/แอดมินโฮ%20โอน้อยออก หรอื ดาวนโ์ หลด PDF http://www.ebooks.in.th/adminho/ สนใจสมคั ร Email เพอื ตดิ ตามขา่ วสาร เวลาหนังสอื มี การแกไ้ ข หรอื มหี นังสอื อะไรออกใหม่ ไดท้ ี https://docs.google.com/forms/d/1LKyogx-CIwAokEFIY7xk9D08WhEihOq-i2Fu0SrxEp8/viewform

กขคงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธ นบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกข คงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธ นบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกข วิทยาทานค ง จ ฉ ช ซ ฌ ญ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ ด ต ถ ท ธ นบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกข ค ง จ ฉ ช ซ ฌ ญ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณทานใดยิง่ ใหญก วาการใหความรูไมม ี ด ต ถ ท ธ นบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกข คงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธ นบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกข คงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธกข