บทท่องอาขยานระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น (1)

บทท่องอาขยาน ระดับชั้น มัธยมศึกษาตอน ต้น

คำนำ รายงานเล่มนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิชา คอมพิวเตอร์จัดทำขึ้นเพื้อหาข้อมูลบท อาขยานชั้นมัธยมตอนต้น ผู็จัดทำทำผผผผผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ณ.ที่นี้ด้วย Olivia mai Maผrู้kจัeดterทำ ด.ญ.พรรณิกา คุณารูป

ส า ร บั ญ PRICELIST บมัทธยท่มอศงึอกาษขายตาอนนรตะ้ดนับชั้น บทหลัก ม.ต้น ๑. นิราศ ภูเขาทอง ๒. โคลงโลกนิติ ๓ต.อบนทวเิสศภวกาสรารมมัคาคีเสวก ๔. ภาษิตอิศรญาณ ๕. บทพากย์เอราวัณ บทเลือก ม.ตน ๑. รามเกียรติ์ ตอน ศึกอินทรชิต ๒. พระสุริโยทัยขาดคอช้าง ๓. พระอภัยมณี ตอน พระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อ

บทท่องอาขยานระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น บทหลัก ม.ต้น ๑. นิราศภูเขาทอง นเขียนได้เลย มาถึงบางธรณีทวีโศก ยามวิโยคยากใจให้สะอื้ โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา ถึงเกร็ดย่านบ้านมอญแต่ก่อนเก่า ผู้หญิงเกล้ามวยงามตามภาษา เดี๋ยวนี้มอญถอนไรจุกเหมือนตุ๊กตา ทั้งผัดหน้าจับเขม่าเหมือนชาวไทย โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เที่ยง เหมือนอย่างเยี่ยงชายหญิงทิ้งวิสัย นี่หรือจิตคิดหมายมีหลายใจ ที่จิตใครจะเป็นหนึ่งอย่าพึงคิด ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์ มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต แม้พูดชั่วตัวตายทำลายมิตร จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา พระสุนทรโวหาร (ภู่) ๒. โคลงโลกนิติ พระสมุทรสุดลึกล้น คณนา สายดิ่งทิ้งทอดวา หยั่งได้ เขาสูงอาจวัดวา กำหนด จิตมนุษย์นี้ไซร้ ยากแท้หยั่งถึง ก้านบัวบอกลึกตื้น ชลธาร มารยาทส่อสันดาน ชาติเชื้อ โฉดฉลาดเพราะคำขาน ควรทราบ แปะรูปได้นะ หย่อมหญ้าเหี่ยวแห้งเรื้อ บอกร้ายแสลงดิน โคควายวายชีพได้ เขาหนัง เป็นสิ่งเป็นอันยัง อยู่ไซร้ คนเด็ดดับสูญสัง- ขารร่าง เป็นชื่อเป็นเสียงได้ แต่ร้ายกับดี

เพื่อนกิน สินทรัพย์แล้ว แหนงหนี หาง่าย หลายหมื่น มากได้ เพื่อนตาย ถ่ายแทนชี วาอาตม์ หายาก ฝากผีไข้ ยากแท้จักหา สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเดชาดิศร ๓. บทเสภาสามัคคีเสวก ตอน วิศวกรรมา อันชาติใดไร้ศานติสุขสงบ ต้องมัวรบราญรอนหาผ่อนไม่ ณ ชาตินั้นนรชนไม่สนใจ ในกิจศิลปะวิไลละวาดงาม แต่ชาติใดรุ่งเรืองเมืองสงบ ว่างการรบอริพลอันล้นหลาม ย่อมจำนงศิลปาสง่างาม เพื่ออร่ามเรืองระยับประดับประดา อันชาติใดไร้ช่างชำนาญศิลป์ เหมือนนารินไร้โฉมบรรโลมสง่า ใครใครเห็นไม่เป็นที่จำเริญตา เขาจะพากันเย้ยให้อับอาย ศิลปกรรมนำใจให้สร่างโศก ช่วยบรรเทาทุกข์ในโลกให้เหือดหาย จำเริญตาพาใจให้สบาย อีกร่างกายก็จะพลอยสุขสราญ แม้ผู้ใดไม่นิยมชมสิ่งงาม เมื่อถึงยามเศร้าอุราน่าสงสาร เพราะขาดเครื่องระงับดับรำคาญ โอสถใดจะสมานซึ่งดวงใจ เพราะการช่างนี้สำคัญอันวิเศษ ทุกประเทศนานาทั้งน้อยใหญ่ จึงยกย่องศิลปกรรม์นั้นทั่วไป ศรีวิไลวิลาศดีเป็นศรีเมือง พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

๔ . ภ า ษิ ต อิ ศ ร ญ า ณ น้ำ พึ่ ง เ รื อ เ สื อ ช า ย ข้ า ว เ ป ลื อ ก ห ญิ ง ข้ า ว ส า ร โ บ ร า ณ ว่ า พึ่งป่าอัชฌาสัย เราก็จิตคิดดูเล่าเขาก็ใจ รักกันไว้ดีกว่าชังระวังการ ผู้ใดดีดีต่ออย่าก่อกิจ ผู้ใดผิดผ่อนพักอย่าหักหาญ สิบดีก็ไม่ถึงกับกึ่งพาล เป็นชายชาญอย่าเพ่อคาด ประมาทชาย รักสั้นนั้นให้รู้อยู่เพียงสั้น รักยาวนั้นอย่า ให้เยิ่นเกินกฎหมาย มิใช่ตายแต่เขาเราก็ตาย แหงนดูฟ้าอย่าให้อายแก่ เทวดา อย่าดูถูกบุญกรรมว่าทำน้อย น้ำตาลย้อยมากเมื่อไรได้ หนักหนา อย่านอนเปล่าเอากระจกยกออกมา ส่องดูหน้าเสียทีหนึ่ง แล้วจึงนอน หม่อมเจ้าอิศรญาณ

๕ . บ ท พ า ก ย์ เ อ ร า วั ณ อิ น ท ร ชิ ต บิ ด เ บื อ น ก า ยิ น เ ห มื อ น อ ง ค์ อ ม ริ น ท ร์ ท ร ง ค ช เ อ ร า วั ณ ช้ า ง นิ มิ ต ฤ ท ธิ แ ร ง แ ข็ ง ขั น เ ผื อ ก ผ่ อ ง ผิ ว พ ร ร ณ สี สั ง ข์ ส ะ อ า ด โ อ ฬ า ร์ ส า ม สิ บ ส า ม เ ศี ย ร โ ส ภ า เ ศี ย ร ห นึ่ ง เ จ็ ด ง า ดั่ ง เ พ ช ร รั ต น์ รู จี ง า ห นึ่ ง เ จ็ ด โ บ ก ข ร ณี ส ร ะ ห นึ่ ง ย่ อ ม มี เ จ็ ด ก อ อุ บ ล บั น ด า ล ก อ ห นึ่ ง เ จ็ ด ด อ ก ด ว ง ม า ล ย์ ด อ ก ห นึ่ ง แ บ่ ง บ า น มี ก ลี บ ไ ด้ เ จ็ ด ก ลี บ ผ ก า ก ลี บ ห นึ่ ง มี เ ท พ ธิ ด า เ จ็ ด อ ง ค์ โ ส ภ า แ น่ ง น้ อ ย ลำ เ พ า น ง พ า ล น า ง ห นึ่ ง ย่ อ ม มี บ ริ ว า ร อี ก เ จ็ ด เ ย า ว ม า ล ย์ ล้ ว น รู ป นิ ร มิ ต ม า ร ย า จั บ ร ะ บำ รำ ร่ า ย ส่ า ย ห า ชำ เ ลื อ ง ห า ง ต า ทำ ที ดั ง เ ท พ อั ป ส ร มี วิ ม า น แ ก้ ว ง า ม บ ว ร ทุ ก เ ก ศ กุ ญ ช ร ดั ง เ ว ไ ช ยั น ต์ อ ม ริ น ท ร์ พ ร ะ บ า ท ส ม เ ด็ จ พ ร ะ พุ ท ธ เ ลิ ศ ห ล้ า น ภ า ลั ย

บ ท เ ลื อ ก ม . ต้ น ๑ . ร า ม เ กี ย ร ติ์ ต อ น ศึ ก อิ น ท ร ชิ ต บุ ษ เ อ ย บุ ษ บ ก แ ก้ ว สี แ ว ว แ ส ง วั บ ฉ า ย ฉ า น ห้ า ย อ ด เ ห็ น เ ยี่ ย ม เ ที ย ม วิ ม า น แ ก้ ว ป ร ะ พ า ฬ ก า บ เ พ ช ร ส ลั บ กั น ชั้ น เ ห ม ช่ อ ห้ อ ย ล้ ว น พ ล อ ย บุ ษ ย์ บั ล ลั ง ก์ ค รุ ฑ ล า ย เ ค รื อ ก ร ะ ห น ก คั่ น ภ า พ ร า ย พื้ น รู ป เ ท วั ญ ค น ธ ร ร พ์ คั่ น เ ท พ กิ น น ร เ ลื่ อ น เ ม ฆ ล อ ย ม า ใ น อ า ก า ศ อำ ไ พ โ อ ภ า ส ป ร ะ ภั ส ส ร ไ ข แ ส ง แ ข่ ง สี ศ ศิ ธ ร อั ม พ ร เ อี่ ย ม พื้ น โ พ ย ม พ ร า ย ดั่ ง พ ร ะ จั น ท ร์ เ ดิ น จ ร ส่ อ ง ด ว ง แ ล เ ฉิ ด ล อ ย ช่ ว ง จำ รั ส ฉ า ย ด า ว ก ล า ด ด า ษ เ ก ลื่ อ น เ รี ย ง ร า ย เ ร็ ว ค ล้ า ย รี บ เ ค ลื่ อ น ล อ ย ม า พ ร ะ บ า ท ส ม เ ด็ จ พ ร ะ พุ ท ธ ย อ ด ฟ้ า จุ ฬ า โ ล ก ม ห า ร า ช ๒ . พ ร ะ สุ ริ โ ย ทั ย ข า ด ค อ ช้ า ง บั ง อ ร อั ค เ ร ศ ผู้ พิ ส มั ย ท่ า น น า น า ม พ ร ะ สุ ริ โ ย ทั ย อ อ ก อ้ า ง ท ร ง เ ค รื่ อ ง ยุ ท ธ พิ ไ ช ย เ ช่ น อุ ป - ร า ช แ ฮ เ ถ ลิ ง ค ช า ธ า ร ค ว้ า ง ค ว บ เ ข้ า ข บ ว น ไ ค ล พ ล ไ ก ร ก อ ง น่ า เ ร้ า โ ร ม รั น กั น เ ฮ ย ช้ า ง พ ร ะ เ จ้ า แ ป ร ป ร ะ จั ญ ค ช ไ ท้ ส า ร ท ร ง ซ ว ด เ ซ ผั น ห ลั ง แ ล่ น เ ต ลิ ด แ ฮ เ ต ล ง ขั บ ค ช ไ ล่ ใ ก ล้ ห วิ ด ท้ า ย ค ช า ธ า ร น ง ค ร า ญ อ ง ค์ เ อ ก แ ก้ ว ก ร ะ ษั ต รี ย์ ม า น ม นั ส กั ต เ ว ที ยิ่ ง ล้ำ เ ก ร ง พ ร ะ ร า ช ส า มี ม ล า ย พ ร ะ ช น ม์ เ ฮ ย ขั บ ค เ ช น ท ร เ ช่ น ค้ำ ส ะ อึ ก สู้ ดั ส ก ร ขุ น ม อ ญ ร่ อ น ง้ า ว ฟ า ด ฉ า ด ฉ ะ ข า ด แ ล่ ง ต ร า บ อุ ร ะ ห รุ บ ดิ้ น โ อ ร ส รี บ กั น พ ร ะ ศ พ สู่ น ค ร แ ฮ

สู ญ ชี พ ไ ป่ สู ญ สิ้ น พ จ น์ ผู้ ส ร ร เ ส ริ ญ พ ร ะ บ า ท ส ม เ ด็ จ พ ร ะ จุ ล จ อ ม เ ก ล้ า เ จ้ า อ ยู่ หั ว ๓ . พ ร ะ อ ภั ย ม ณี ต อ น พ ร ะ อ ภั ย ม ณี ห นี น า ง ผี เ สื้ อ พ ร ะ โ ฉ ม ย ง อ ง ค์ อ ภั ย ม ณี น า ถ เ พ ลิ น ป ร ะ พ า ส พิ ศ ดู ห มู่ มั จ ฉ า เ ห ล่ า ฉ ล า ม ล้ ว น ฉ ล า ม ต า ม กั น ม า ค่ อ ย เ ค ลื่ อ น ค ล า ค ล้ า ย ค ล้ า ย ใ น ส า ย ช ล ฉ น า ก อ ยู่ คู่ ฉ น า ก ไ ม่ จ า ก คู่ ขึ้ น ฟ่ อ ง ฟู พ่ น ฟ อ ง ล ะ อ อ ง ฝ น ฝู ง พิ ม พ า พ า ฝู ง เ ข้ า แ ฝ ง ว น บ้ า ง ผุ ด พ่ น ฟ อ ง น้ำ บ้ า ง ดำ จร ก ร ะ โ ห้ เ รี ย ง เ คี ย ง ก ร ะ โ ห้ ขึ้ น โ บ ก ห า ง ล อ ย ส ล้ า ง ก ล า ง กระแสแลสลอน มั ง ก ร เ กี่ ย ว เ ลี้ ย ว ล อ ด ก อ ด มั ง ก ร ป ร ะ ชุ ม ซ่ อ น แ ฝ ง ช ล ขึ้ น ว น เ วี ย น ฝู ง ม้ า น้ำ ทำ ท่ า เ ห มื อ น ม้ า เ ผ่ น ขึ้ น ล อ ย เ ล่ น เ ลี้ ย ว ลั ด ฉ วั ด เ ฉ วี ย น ต ะ เ พี ย น ท อ ง ท่ อ ง น้ำ นำ ต ะ เ พี ย น ด า ษ เ ดี ย ร ดู เ พ ลิ น จ น เ กิ น ม า เ ห็ น ล ะ เ ม า ะ เ ก า ะ เ ข า เ ขี ย ว ช อุ่ ม โ ข ด ต ะ คุ่ ม เ คี ย ง เ คี ย ง เ รี ย ง รุ ก ข า จ ะ เ ห ลี ย ว ซ้ า ย ส า ย ส มุ ท ร สุ ด ส า ย ต า จ ะ แ ล ข ว า ค วั น ค ลุ้ ม ก ลุ้ ม โ พ ย ม จ ะ เ ห ลี ย ว ดู สุ ริ ย์ แ ส ง เ ข้ า แ ฝ ง เ ม ฆ ใ ห้ วิ เ ว ก ห ว า ด อ ง ค์ พระทรงโฉม ฟั ง สำ เ นี ย ง เ สี ย ง ค ลื่ น ดั ง ค รื้ น โ ค ร ม ยิ่ ง ทุ ก ข์ โ ท ม นั ส ใ น ฤ ทั ย ท วี พ ร ะ สุ น ท ร โ ว ห า ร ( ภู่ )