ชาดกหญิงโจร

นทิ านชาดก อุทญั จนชี าดกว่าด้วยหญงิ โจร

คำนำ นทิ ำนชำดก มใิ ช่เรอื่ งทแี่ ตง่ ขึน้ เองพอื่ นสอน คุณธรรม แต่นิทำนชำดกกค็ ือเรอ่ื งในอดีตชำติ ของพระสมั มำสมั พุทธเจ้ำท่ีทรงแสดงแก่ พระภษิ สุ งฆ์ในโอกำสต่ำงๆ

หญงิ สำวชำวกรงุ สำวัตถนี ำงหนึ่งเธอมีรูปงำมแตห่ ำได้มีชำยใดมำเหลียวแล ในสมยั พทุ ธกำลเมอ่ื ครัง้ ที่พระบรมศำสดำสัมมำสัม พทุ ธเจำ้ ประทบั อยู่ ณ พระเชตวันมหำวิหำรทรง ปรำรภกำรเล้ำโลมของถุลกุมำริกำแล้วทรงตรัสพระ ธรรมเทศนำนี้ คร้ังนั้นธดิ ำของสกุลชำวสำวัตถผี หู้ นง่ึ เปน็ หญงิ รปู งำมแต่ไมม่ ีใครมำสูข่ อ

มำรดำของหญงิ งำมคดิ หำวธิ ีกำรที่จะลอ่ ลวงชำยเพ่อื เปน็ คคู่ รองให้บุตรสำวของตน มำรดำของนำงคิดจะหำคคู่ รองให้ จึงวำงแผนให้ บุตรสำวของตนล่อลวงภกิ ษุพระศำกยรูปหน่ึงใหส้ ึก เสีย “ เฮ้อ ลูกเรำกโ็ ตเป็นสำวแล้ว ทำไมยังไม่มใี ครมำ ขอนะ แบบนตี้ ้องใชแ้ ผนสะหน่อยแล้ว ”

มำรดำสำวงำมวำงแผนใหบ้ ุครสำวตนลอ่ ลวงภกิ ษุหนุม่ ท่ีบิณฑบำตผำ่ นเรือนตน หญงิ ผ้เู ป็นมำรดำวำงแผนใหบ้ ุตรสำวของตนล่อลวง ภกิ ษทุ บี่ ิณฑบำตผ่ำนหนำ้ เรือนตน “ ลกู แม่ เด๋ียวพอมี นกั บวชผ่ำนมำ ก็เรยี กเขำ้ มำทเ่ี รอื นของเรำเลยนะ ” “ ไดจ้ ๊ะท่ำนแม่ ” ภิกษุหนุ่มรปู หนึ่งเพิง่ บวชไดไ้ ม่นำน เดนิ ตำมขบวน บณิ ฑบำตผำ่ นหนำ้ เรือน

สำวงำมได้นิมนตภ์ กิ ษหุ น่มุ รปู หนง่ึ ไปรับภตั ตำหำรเชำ้ ทเ่ี รอื นของตน หญงิ นัน้ กเ็ ขำ้ ไปไหวร้ บั บำตรแล้วนมิ นต์ภิกษุหนมุ่ มำสู่ เรอื นของตน “ หลวงพ่ีคะ นิมนตเ์ จำ้ คะ่ ” เม่ือภกิ ษุ หน่มุ เขำ้ มำนง่ั ในเรือน นำงกถ็ วำยขำ้ วยำคลู ที่เตรยี ม ไว้ แล้วบอกให้ ภิกษุน้นั มำยังเรอื นของตนเท่ำนัน้ “ ต่อไปหลวงพม่ี ำ ที่นเ่ี ทำ่ นน้ั ไมต่ อ้ งไปบณิ ฑบำตทไี่ หนอีกแลว้ นะเจ้ำค่ะ ”

ภกิ ษุหน่มุ ออกบณิ ฑบำตและรบั ภัตตำหำรเช้ำที่บ้ำนสำวงำมทุกวนั “ ได้ส.ิ ..ดีจริง ๆ ไม่ตอ้ งเดนิ ให้เมื่อย แถมยงั ได้เจอ สำวงำมทกุ วนั อีกตำ่ งหำก ” ตง้ั แตน่ ้นั ภิกษนุ ้นั กไ็ ป บิณฑบำตยังเรอื นนน้ั เปน็ ประจำ ทุกวนั หลงั จำกถวำย ขำ้ วยำคูลแล้ว หญงิ นำงนนั้ กจ็ ะพูดคุยย่วั ยวนภกิ ษหุ นมุ่ นน้ั เสมอ

กำลเวลำผำ่ นไปภกิ ษหุ นุ่มเรม่ิ หลงใหลในมำรยำของหญิงงำมที่ตนได้พบเจอทกุ วัน “ หลวงพ่ีนคี่ ยุ สนกุ จรงิ ๆ นะเจ้ำคะ่ ถำ้ ไดค้ ุยกนั ทงั้ วนั ก็คงดี ” “ ขำ้ จะคยุ กบั เจ้ำทัง้ วันไดย้ งั ไง ขำ้ ก็มีกจิ ของ นกั บวชเหมือนกันนะ ” “ แหม ถำ้ อย่ำงนน้ั หลวงพกี่ ็ สึกออกมำสิเจำ้ ค่ะ ” ภกิ ษหุ นุ่มถกู ย่วั ยวนมำกเข้ำก็คิดอยำกสกึ จึงไปหำ พระอำจำรย์อุปชั ฌำยข์ องตนเพอื่ ขอสกึ

ภกิ ษหุ นุ่มแจ้งควำมประสงคต์ อ่ พระอปุ ัชฌำยข์ องตนเพ่ือขอลำสกิ ขำ ฝ่ำยพระอำจำรย์อปุ ชั ฌำย์ เมื่อรูว้ ำ่ ศิษยข์ องตน ตอ้ งกำรสึกเพรำะถกู เลำ้ โลมโดยถลุ กุมำริกำ ก็นำ ศิษยไ์ ปเขำ้ เฝำ้ พระศำสดำ “ ภิกษผุ ู้น้ี ต้องกำรสึก เพรำะถกู เล้ำโลมโดย ถุลกุมำรกิ ำพระเจ้ำคะ่ ” “ ดูก่อนภิกษุ ไดย้ ินว่ำเธอ กระสันจริงหรอื ”

พระอปุ ัชฌำยพ์ ำภิกษุหน่มุ เข้ำเฝำ้ พระบรมศำสดำ “ จรงิ พระเจำ้ ค่ะ ข้ำพระองค์ มใี จใหห้ ญิงสำวเจ้ำเน้ือ นำงหน่งึ พระเจ้ำคะ่ ” “ ดกู อ่ นภิกษุ นำงน้เี คยทำควำม ฉิบหำยให้เธอ แมใ้ นกำลก่อน เธออำศัยนำงนี้ ถงึ ควำมเสอื่ มจำกศลี เทยี่ วซบเทรำไป ตอ่ อำศัยบัณฑติ จงึ ได้ควำมสุข ”

พระศำสดำทรงตรสั เลำ่ นทิ ำน อุทญั จนีชำดก แก่เหลำ่ ภกิ ษุทงั้ หลำย พระพุทธองคต์ รัสดังนีแ้ ล้ว จงึ ยกเรื่องรำวในอดีตมำ สำทกดงั ต่อไปน้ี ในอดีตกำลเมอ่ื พระเจ้ำพรหมทัต เสวยรำชสมบตั ใิ นกรุงพำรำณสี พระโพธสิ ัตวบ์ ังเกดิ ในสกลุ พรำหมณ์ มีสมบตั ิมำกในแคว้นกำสี เมอ่ื ศึกษำศิลปวิทยำจน สำเร็จแลว้

กรงุ พำรำณสใี นยคุ สมัยทีพ่ ระเจำ้ พรหมทัตครองรำชสมบัติ จึงสร้ำงครอบครวั ที่กรุงพำรำณสนี ้นั ต่อมำภรรยำ ของพระโพธสิ ัตว์ไดถ้ งึ แก่กรรม พระโพธิสัตวเ์ กดิ ควำม เบ่ือหนำ่ ยกำรใชช้ วี ิตแบบฆรำวำส จึงพำบุตรชำยเขำ้ ป่ำออกบวชเปน็ ฤำษี ดำรงชีวติ ด้วยเผอื กมนั และผลไม้ “ชวี ติ คนเรำนไ้ี ม่ เทีย่ งจริง ๆ ลูกเอย๋ เรำออกบวชแลว้ ไปอยปู่ ำ่ กันเถอะ ”

พรำหมณพ์ ระโพธิสัตวแ์ ละบตุ รชำยไดอ้ อกบวชเปน็ ฤำษี “ ทำ่ นพ่อไปไหน ข้ำก็ขอตำมไปด้วย ” ครง้ั นั้นมีโจร ชำวปจั จนั ตคำมเข้ำปล้นชำวบ้ำน พวกโจรน้ันจบั คน เปน็ เชลยให้ขนข้ำวของเดนิ ทำงไปสชู่ ำยแดน “ เอ้ำ พวกเจำ้ ขนของมคี ่ำ ไปใหห้ มด ฮำ่ ๆๆๆ สบำยจรงิ ๆ ไมต่ อ้ งทำมำหำกิน กันใหเ้ หนอื่ ย ”

พรำหมณพ์ ระโพธสิ ัตว์และบตุ รชำยไดพ้ กั อำศยั อยู่ในปำ่ หิมพำนต์ “ อยำ่ เอำเงินของขำ้ ไปเลย บ้ำนขำ้ ยำกจน ถ้ำเจำ้ เอำ ไป แลว้ ข้ำจะเอำเงินที่ไหนใช้ ” “ ก็เร่อื งของเจำ้ สิ ข้ำ เป็นโจรนะ ไม่ใช่สังคมสงเครำะห์ ฮำ่ ๆๆๆ ” ในกลมุ่ เชลย ที่พวกโจรกวำดตอ้ นไปน้นั มีหญิงงำมนำงหนงึ่ ซงึ่ ชำนำญในกำรลอ่ ลวงผอู้ ืน่

มโี จรปัจจนั ตคำมกลุ่มหนง่ึ ออกปล้นสะดมทำใหช้ ำวบำ้ นมำกมำยต้องเดอื ดรอ้ น นำงแสร้งทำทีคลอ้ ยตำมโจรโดยไม่ขดั ขนื เพือ่ หำ โอกำสหลบหนี “ อำ้ วๆ นั้นเจ้ำเปน็ อะไรเดนิ ชักชำ้ แบบน้ี เมือ่ ไหร่มันจะถึง ” “ พ่โี จรรปู หลอ่ ข้ำมอี ะไรจะ ให้ สนใจไหมจ๊ะ ” “ ไหน ๆ เจ้ำมอี ะไร ” “ แหม พี่โจรใหต้ รงน้ไี ม่ไดห้ รอก นะ ข้ำอำย เรำไปท่ลี ับตำคนดีกว่ำ ”

พวกโจรกวำดต้อนชำวบ้ำนเป็นเชลยของตน “ ฮะ่ ๆๆๆ โชคดจี รงิ ๆ นะเรำ ” นำงล่อลวงโจรจนหลง กล เขำ้ ปำ่ ไปกบั นำงเพียงสองคน เมือ่ สบโอกำสนำงก็ รบี หนีทันที “ ว่ำไงนอ้ งสำว นเี่ รำก็ออกมำไกลจำก ขบวนแลว้ นะ มอี ะไรจะใหข้ ้ำละ ” “ ใจเยน็ สจิ ะ๊ ขำ้ กำลังจะเอำ ออกมำนไ่ี ง นีแ่ นะ่ เจ้ำโจรชั่ว ”

หญงิ งำมนำงหนึง่ ซึง่ ชำนำญในกำรลอ่ ลวงผู้อื่นถูกจับมำเป็นเชลยของหมู่โจร “ โอย๊ ” “ รีบแผน่ กอ่ นดีกวำ่ เรำ ” เมอ่ื หนีจำกพวกโจรมำได้ นำงก็เดินหลงทำงอยใู่ นป่ำจนมำถงึ อำศรมของพระโพธิสตั ว์ ในเวลำเช้ำ “ นนั่ อำศรมนิ คงมีใครชว่ ยเหลือเรำได้บำ้ งละ่ ช่วยดว้ ยจ้ำ ช่วยดว้ ย ชว่ ยด้วยจ้ำ ชว่ ยดว้ ย ”

หญงิ งำมได้ใชม้ ำรยำของตนล่อลวงโจรจนนำงสำมำรถหนอี อกมำจำกกำรเป็นเชลยได้ ขณะนัน้ พระโพธิสัตวอ์ อกไปหำผลไมใ้ นปำ่ มเี พยี ง ดำบสลกู ชำยเฝ้ำอำศรมอยู่ เมื่อไดย้ ินเสียงคนรอ้ งขอ ควำมชว่ ยเหลือ จึงรีบออกมำดู “ เจำ้ มำจำกไหนกัน มี อะไรใหข้ ำ้ ช่วยรึ ” “ ข้ำถกู โจรปำ่ จบั ตวั มำ เพิ่งหนอี อกมำได้จะ๊ ตอนนขี้ ้ำ เหนือ่ ยเหลอื เกนิ ขอพักทน่ี ่สี ักหน่อยนะ

หญงิ งำมได้ทำงหลบหนีกลุ่มโจรตลอดทั้งคืนจนกระทง่ั เชำ้ ....(นกั บวชหน่มุ น้ี น่ำตำไม่เลวเลย ดีละ่ ขำ้ จะได้ใช้ มำรยำและก็ควำมสวยของขำ้ ทำใหห้ ลงข้ำใหไ้ ด้) ” หญิงน้ันล่อลวงดำบสหนมุ่ ให้ตกในอำนำจของตน แลว้ ก็ชักชวน ให้ดำบสนน้ั เขำ้ เมอื งไปอยูก่ ับตน “ พ่อหนมุ่ รูปงำม คนหน่มุ ๆ อยำ่ งเจำ้

หญงิ งำมไดห้ นเี ขำ้ ปำ่ มำจนเจอกบั อำศรมของพระโพธิสตั ว์และบตุ รชำย มำอยปู่ ำ่ แบบนีไ้ มเ่ หงำเหรอ ” “ ไมเ่ หงำหรอก ทำไมรึ ” “ ข้ำ ถูกใจเจ้ำเหลอื เกิน ถำ้ ไม่รังเกยี จละก็ ไปอยู่ ดว้ ยกันกับข้ำสิ รบั รองขำ้ จะทำใหเ้ จ้ำมีควำมสุขทัง้ วัน ท้ังคืนเลยละ ” “ ถำ้ ขำ้ ไม่อย่แู ลว้ ท่ำนพ่อจะอยูก่ บั ใครล่ะ ” “ หรือวำ่ เจ้ำรงั เกียจข้ำล่ะ นำ่ น้อยใจนกั ”

หญงิ งำมได้ชกั ชวนและหลอกล่อให้ฤำษีหนุ่มออกจำกป่ำไปอยเู่ รอื นของตน “ เปล่ำเลย ข้ำไปอยู่กับเจำ้ ก็ได้ แตข่ อรอบอกกับท่ำน พอ่ กอ่ นนะ ” ดำบสหนมุ่ รับคำนำงแล้วก็รอพบบิดำ เพ่อื บอกลำ แตห่ ญงิ ผมู้ ำกมำรยำนัน้ เกรงดำบสผู้พอ่ จะรู้ทัน และขบั ไลต่ น นำงจงึ ขอเดนิ ทำงล่วงหน้ำไปกอ่ น แล้วให้ดำบสหนมุ่ ตำมไปทีหลงั

หญงิ งำมออกเดินทำงกลบั เรือนของตนก่อนโดยไมร่ ออยู่พบกบั ฤำษีพระโพธิสตั ว์ “ เออ่ ขำ้ ว่ำ ขำ้ ล่วงหน้ำไปกอ่ นดกี ว่ำ จะไดจ้ ัด เตรียมกำรต้อนรบั เจำ้ ด้วย ” “ ได้สิ ถ้ำได้บอกพ่อแล้ว ข้ำจะรบี ตำมเจ้ำไปนะ ” ตง้ั แตน่ ำงผนู้ ้นั จำกไป ดำบส หนมุ่ ก็เฝำ้ แต่คิดถึงนำง ไมท่ ำงำนของตนเหมือนเชน่ ทกุ วัน จนกระทั่งพระ โพธิสตั วก์ ลับมำยงั อำศรม

พระโพธสิ ัตวก์ ลบั มำจำกกำรหำผลไม้ในป่ำพบบตุ รชำยของตนซึมเศร้ำเปลี่ยนไปจำกเคยเปน็ เห็นดำบสหนมุ่ นัง่ ทำหน้ำเศรำ้ อยู่ จงึ เขำ้ ไปถำม “ ลูก เอย๋ ทำไมวันนเี้ จ้ำไมห่ กั ฟนื ตกั นำ้ ก่อไฟเหมือนเชน่ ทุกวนั แลว้ นี่ทำไมมำนัง่ หน้ำเศรำ้ อย่ตู รงนล้ี ะ่ ” “ ทำ่ น พอ่ วนั นี้ตอนทีท่ ่ำน ไปหำผลไม้ มหี ญิงคนหนึ่งมำชวนขำ้ ไปอยูใ่ นเมือง ดว้ ยกัน ข้ำอยรู่ อเพ่ือบอกท่ำนน้ีแหละ ส่วนนำงไปรอ ขำ้ อยใู่ นเมอื งแลว้ ”

ดำบสหนุ่มไดเ้ ล่ำเรอ่ื งของตนและหญิงงำมทีใ่ นเรอ่ื งทไี่ ดร้ บั ปำกกับนำงไวแ้ กบ่ ิดำของตน พระโพธิสตั วร์ ูด้ วี ่ำไม่อำจเหน่ียวร้งั ผ้เู ปน็ ลูกที่กำลงั ลมุ่ หลงในตวั หญงิ ผนู้ น้ั ได้ จึงอนุญำตและให้โอวำทไว้ “ เอำเถดิ ลูกพ่อ หำกเจ้ำตอ้ งกำรไปอย่กู ับนำง เจำ้ ก็ไป เถดิ ” “ ถ้ำง้นั ขำ้ ลำละ่ นะท่ำนพอ่ ” “ ชำ้ ก่อนลูกเอ๋ย เม่ือเจ้ำไปอยู่กับนำง แล้ว หำกวนั ใดนำงใช้ให้เจ้ำทำงำนหำเลย้ี งดูนำง เม่อื น้ันเจ้ำจงกลบั มำหำพ่อ ”

ดำบสหนมุ่ ถูกหญิงงำมใชง้ ำนสำรพดั จนเขำทนไมไ่ หว ดำบสหนมุ่ มำอยู่กับนำงผูล้ อ่ ลวงนั้นไดไ้ ม่นำน นำงก็ ใหเ้ ขำตกอย่ใู นอำนำจตนและใช้งำนเขำสำรพัด “วันน้ี ข้ำอยำกกนิ เน้อื จงั เจำ้ จงไปหำมำให้ขำ้ กนิ หน่อยนะ ” “ ไดจ้ ๊ะ ” “ เสร็จแล้ว ก็อย่ำลืมซักผำ้ แลว้ ก็เตรยี มนำ้ ให้ขำ้ อำบด้วยล่ะ ” “ ได้จ๊ะ ” “ แล้วพร่งุ นี้ ขำ้ อยำกกนิ ปลำ เจำ้ จงไปหำมำ ใหข้ ้ำด้วยนะ ” “ ได้จ๊ะ ”

ดำบสหน่มุ ไดห้ ลบหนีหญงิ งำมกลับไปหำฤำษีพระโพธสิ ตั วบ์ ดิ ำของตน ดำบสหนุ่มถกู ใช้งำนมำกเข้ำก็ทนไมไ่ หว เม่ือนกึ ถึง คำของบดิ ำแลว้ เขำจงึ หนีกลบั มำยงั อำศรมในปำ่ หมิ พำนต์ “ ไมไ่ หวแลว้ ใชง้ ำนข้ำเยี่ยงทำสแบบนี้ ทำ่ น พอ่ พดู ไว้ไมผ่ ดิ เลย ข้ำหนกี ลบั ไปอยูก่ ับท่ำนพอ่ ดีกวำ่ ” เมอื่ กลบั มำถงึ อำศรมแล้ว ดำบสหนุ่มกไ็ ดเ้ ล่ำเรอื่ งรำวทง้ั หมดให้ผู้ เปน็ บดิ ำฟัง พระโพธสิ ัตวจ์ ึงปลอบใจดำบสผเู้ ป็นลูก

ดำบสหน่มุ สำนึกผดิ และได้กรำบขอโทษบิดำของตน “ ขำ้ ขอโทษทขี่ ำ้ ไม่เชือ่ ฟังท่ำน ” “ ลูกเอย๋ ชำ่ งเถิดเจ้ำ จงเจริญเมตตำกรณุ ำไว้ ” พระโพธิสัตว์ปลอบใจ ดำบสผเู้ ป็นลกู แล้ว จงึ บอกกสินและบริกรรมให้ ไม่ นำนนักดำบสหนมุ่ น้นั กไ็ ด้อภิญญำและสมำบัติ เจริญพรหมวิหำร แลว้ ไป บงั เกดิ ในพรหมโลกพร้อมดว้ ยบดิ ำ พระศำสดำทรงนำ พระธรรมเทศนำนม้ี ำแล้ว ทรงประกำศสัจจะในเวลำ จบสจั จะภกิ ษุนัน้ ดำรงใน โสดำปตั ติผล แล้วทรงประชุมชำดก

ขอ้ คิด อย่ำเชอื่ ใจคนแปลกไี่ ม่รจุ้ กั อย่ำมองคนท่ี ภำยนอกเสมอมองคนหี่ น้ำตำอยำ่ งเดียวไมไ่ ด้...

สมำชิก ด.ญ.นฐั ฌำนันท์ สนุ ทรพรนำวนิ เลขท่ี36 ด.ญ.ปุญญิศำ สำนจิตรสมั พนั ธ์ เลขท่ี 38 ด.ญ.ฟำ้ ใส เท่ยี งธรรม เลขท่ี 39 ม.3/7