ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΓΟ

το καλύτερο αυγό Κατ Μίχελμπρινκ Θωμαή Λάττα

Tο Σιωπηλό Δάσος, που βρίσκεται πέρα από εφτά ωκεανούς και τέσσερα βουνά, βούιζε από τον θόρυβο. Κάθε, μα κάθε ξημέρωμα μια αγανακτισμένη κουκουβάγια προσπαθούσε μάταια να κοιμηθεί. Ήταν ο Ώτος Σοφός. Eίχε γειτονοπούλια λογιών- λογιών πουλιά που έκαναν τόση φασαρία καθώς κλωσούσαν στις φωλιές τους. Έτσι και σήμερα: “Αυγό, αυγό, έχω το πιο όμορφο αυγό! Αυγό, αυγό, το μεγαλύτερο! Το δικό μου το αυγό είναι το καλύτερο. Να ζηλεύετε πουλιά! Στη δική μου τη φωλιά, ξεκουράζεται γερό το γιγάντινο... το αστραφτερότερο... το δικό μου το αυγό το ομορφότερο!” 2

3

4

Μια φωνή όμως ξεχώριζε μέσα στη βοή, η φωνή της κυρίας Λαίμης. Η κυρία Λαίμη ήταν απλώς ένα καφέ πουλάκι. Ζούσε βαθιά κρυμμένη σε έναν αγκαθωτό θάμνο. Εκεί που κανείς δεν την έβλεπε. Και έτσι τσιριτιτίβιζε με όλη της τη δύναμη: “Ποια έχει την πιο καθαρή φωλιά; Εμπρός λοιπόν, απαντήστε πουλιά. Ποια γέννησε ένα σπουδαίο αυγό; Γιατί δεν λέτε πως είμαι εγώ; Τις πάπιες μην κάνετε, το νου ξεθολώστε και τούτο το τέλειο αυγό καμαρώστε”. 5

Στο μεταξύ, παρ’ όλη την κακοφωνία, του Ώτου του είχε έρθει μια λαμπρή ιδέα: “Γιούχουχου! Βρήκα ένα σχέδιο, για να έχω λίγη ησυχία”. Αθόρυβα σαν φάντασμα άφησε το κλαδί του και έψαξε να βρει τον φίλο του, τον Κουρτ. Ο Κουρτ ήταν ο καλύτερος κούριερ στα ΠΑΝ.ΤΑ (Πανδασιακά Ταχυδρομεία). Για την ακρίβεια, ήταν ο μοναδικός κούριερ στο δάσος. Ο Ώτος τον βρήκε να αράζει στο αγαπημένο του κλαδοστέκι: 6

“Φιλαράκι μου, σε βρήκα! Έχω νέα να σου πω. Διαγωνισμός θα γίνει για το Πιο Καλό Αυγό! Θέλω σαν βοριάς να τρέξεις και με βιάση να το πεις, να φωνάζεις όσο αντέξεις σ’ όλους τους πουλογονείς”. 7

Έτσι και έγινε. Ο Κουρτ πέταξε σε όλες τις φωλιές και ανήγγειλε τον Διαγωνισμό. Πέρασε και από τον θάμνο της κυρίας Λαίμης. Τα αγκάθια ήταν τόσο μυτερά, που δεν μπορούσε να πλησιάσει και της φώναξε από μακριά: “Κυρά Λαίμη, είσαι εδώ; Έχω κάτι να σου πω. Έλα στον Διαγωνισμό για το Καλύτερο Αυγό. Να βιαστείς για να προφτάσεις. Έεεεϊ... Το αυγό σου μην ξεχάσεις!” “Τι ωραία, τι καλά, τιτιβί και τιτιβά”, ενθουσιάστηκε η κυρία Λαίμη. “Φυσικά, εγώ θα κερδίσω!” Περήφανη κοίταξε το γαλάζιο αυγό που λαμποκοπούσε στη φωλιά της. Τότε, ξαφνικά, μια σκέψη θόλωσε το φτερωτό μυαλό της και την αναστάτωσε: “Τι εννοούν το καλύτερο αυγό;” αναρωτήθηκε. “Μήπως, τελικά, το δικό μου είναι λιγάκι μικρό και τα άλλα πουλιά θα γελάνε μαζί μου;” 8

Και η μια σκέψη έφερνε την άλλη: “Το καλύτερο αυγό είναι το μεγαλύτερο αυγό; Ω, ναι, σίγουρα αυτό θα εννοούν. Και τότε ποιος θα κερδίσει; Μια πελώρια κουρούνα, ένας γιγαντιαίος ερωδιός ή μια τεράστια γερακίνα; Αχ, ας μην παινεβοτιτίβιζα τόσο δυνατά!” είπε προβληματισμένη. 9