ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ

της ίριδας το πείσμα



Γιάννης Γιαννακόπουλος της ίριδας το πείσμα

Γιάννης Γιαννακόπουλος της ίριδας το πείσμα Σχέδιο εξωφύλλου: Αλέξης Καραγιάννης © 2020 Γιάννης Γιαννακόπουλος ISBN 978-960-644-034-2 Κεντρική διάθεση: 25ης Μαρτίου 51, 564 29 Ν. Ευκαρπία, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310649251, 2310277113 www.malliaris.gr e-mail: [email protected] Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλ- λευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής του έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων 2121/1993 και 100/1975, χωρίς τη γραπτή άδεια του εκδότη.

στην ομορφιά



της ίριδας το πείσμα 7 έκλειψη σελήνης με φάλτσο ύφος προσπερνάς τα αύριο της συμφοράς τον μύχιο θρήνο κερνάς μιας αλλόκοτης φθοράς η κρυψώνα του ύπνου εξαιρεί τον κανόνα του λύκου όπως το οπάλινο φιλί καταργεί την κρυστάλλινη υφή απόλυτα ελεύθερος δεσμώτης μιας άλλης κορυφής αιρετικά αδύναμος ιππότης της σύνθετης ρωγμής αποδέκτης χρησμού και πέρασμα ομορφιάς κρυφής απ’ τον καιρό της τουλίπας χαμένος επιβάτης άγονης στιγμής τότε με την έκλειψη της σελήνης τις μέρες θυμού και γαλήνης έσταξε μελωδία σαγήνης μέσα από κάστρα αμύνης και η έχθρα έγινε τόσο φιλική που αποσιωπήθηκε ο πόλεμος άλλαξε μορφή διάλεξε άχαρη τροφή ηλίθια μα και σοφή οι σημαίες λευκές κυμάτιζαν μα ο αέρας έφερε πανούκλα κι ήταν η ίδια με φορέα τα φίδια

8 Γιάννης Γιαννακόπουλος η ατμόσφαιρα ήταν τόσο νοσηρή που η υγεία παραιτήθηκε με έντονο πόνο κι άρρωστο γόνο σκόρπισε τρόμο τα άσχημα νέα διαδόθηκαν απ’ τον τρελό με την περούκα ο πανικός κυριάρχησε τις ψυχές ποδοπάτησε κι όλοι περίμεναν να δουν την αρχή και το τέλος της φήμης μα σημάδια δε βγαίναν κι η εικόνα ήταν ανοιξιάτικης λίμνης έτσι μια νύχτα καθαρή η ολόγυμνη επαφή έχτισε τείχος ευθύνης απρόσωπη μάζα τη μέρα της μεγάλης κρίσης με προσευχές και τελετές έψαχνε λύσεις προφήτες σεργιάνιζαν και πουλούσαν ειδήσεις ο φόβος παρέλυε ελευθερίας κινήσεις η γριά μάγισσα μόνο ήξερε τη βαθειά αιτία κι εσύ χωρίς παραδοχή άραζες σε εξοχή σε μια άλλη εποχή για όλα έφταιξε η νέα των χρημάτων θρησκεία αργά – αργά όλοι συνήθισαν κι ύστερα ψήφισαν το παρόν τους βύθισαν

της ίριδας το πείσμα 9 ρίχτηκαν με μεγαλύτερο πάθος κι ούτε ένιωσαν το λάθος το μίσος φούντωσε κι οι πολεμίστρες γέμισαν όπλα ξεπρόβαλλαν όμως προδότες με άγνωστα κόλπα ο αόρατος εχθρός είναι εντός του καθενός ο εαυτός η ομάδα έγινε τότε πολλά ένα με φίλο κανένας κανένα της ιστορίας βιβλία καμένα σύνθετες σχέσεις σε μυαλά θαμμένα τότε εσύ σαν παιδί με λέξη κλειδί άνοιξες τις πύλες της πολιτείας και ξεχύθηκαν ποταμοί αμαρτίας έτσι γλίτωσαν όλοι με αντίτιμο μέγιστο τραύμα που δεν επουλώνεται παρά μόνο με θαύμα μολύνθηκε όλη η γη και στο χάος οδηγεί κάποιοι γρήγορα κατάλαβαν τη μυρωδιά του τέλους κι ότι δρομαίος θάνατος ποτίζει την άκρη του βέλους ο έρωτας φελλός ξανά υποκριτικός ανίατα δειλός αποκαρδιωτικός

10 Γιάννης Γιαννακόπουλος η επιφάνεια νικά με πλούσια όψη εσύ κι εγώ στου ξυραφιού την κόψη τα σύνορα των κάστρων πριονίστηκαν μα οι ισότιμες σχέσεις αφανίστηκαν και κοινωνίες ψεύτικες θεσπίστηκαν το τραύμα ανοίγει και κλείνει σαν σκέψη που ανάβει και σβήνει καμιά βροχή δε θα πλύνει το ύψιστο σφάλμα αν γίνει τότε ο βροχοποιός χάθηκε κι άφησε την ακόλουθη φράση ο κόσμος μαράθηκε και δεν θ’ αντέξει στην ασχήμια ούτε η ισχυρότερη κράση κι η φύση ξεράθηκε εκείνη τη στιγμή μου πήρες το χέρι σαν αγάπη που θα τα καταφέρει αυτοί που ήξεραν αγάπησαν την αντηλιά το σώμα τους δάσος που φτερουγίζουν πουλιά το στόμα τους τάφος με συλημένη μιλιά και στο βλέμμα τους μπρός χρυσωμένη θηλιά έτσι πήραμε τις ενοχές μας και φύγαμε δρόμους στον κήπο του άδη ανοίγαμε

της ίριδας το πείσμα 11 οι άλλοι ανίδεοι έμειναν να ολοκληρώσουν τη φθορά η δική μας απόσταση ένα φιλί αφάνταστα τη νιώθουμε όμως μακρινή δυο κόσμοι πάντα ριγηλοί σε άβυσσο κουρνιάζουν με θέα γιορτινή πέρασαν αιώνες και χρόνια πολλά μέσα από σύρματα αγκαθωτά οι άνθρωποι λείπουν πουθενά δεν ανήκουν κανείς δεν τους είδε που κίνησαν πάει καιρός που αποδήμησαν τώρα γαντζώνεσαι πάνω μου με τρέλα σαν παράφορη της άνοιξης κοπέλα με δάκρυ στην ψυχή που σου φωνάζει γέλα δεν έπαψες στον ύπνο σου να παραμιλάς κι ας δόθηκες στον έρωτα με κουρδισμένο θάρρος το πείσμα σου ημέρεψες στην ηδονή κυλάς φτεροκοπώντας στα κρυφά ελεύθερη σαν γλάρος Απρίλης 1995

12 Γιάννης Γιαννακόπουλος ανόρεχτη ζύμη χωρίς όνομα η μέθη βαφτίζει τα μεγέθη στην άχρονη σκέπη μ’ ονείρων νέα έπη η ομορφιά ληστής της ψυχής θεριστής ιδανικός εκφραστής μιας πλάνης γελαστής το σώμα με φιλιά μαγικά του πόθου φλογερά μυστικά σε ουράνιες πόλεις γυρνά σαν θεός που το μέλι κερνά η θέαση μια πύλη υγρή έκπληκτη όσο και πονηρή του φωτός αλυσίδα τρελή δε γουστάρει κανένα κελί η αόριστη φήμη σαν άνυδρη λίμνη με άχρηστη ζύμη εκτρέφει τη δίνη

της ίριδας το πείσμα 13 η επαφή ιερόδουλη κοινή με ψεύτικο χρέος γυρίζει γυμνή πουλάει στον πάγο τη νόστιμη στιγμή σαν χαρά κουρασμένη δίχως πυγμή κι όταν ο ύπνος τελειώνει ξεμουδιάζει το μίζερο πιόνι στον ήλιο η σκέψη του λιώνει με τη ζωή και πάλι φιλιώνει σαν καπνός η φωτιά θα περάσει και μια τύχη γλυκό θα κεράσει κι όταν στο τέλος η λήθη δικάσει το άγνωστο μέλλον θα μας έχει ξεχάσει Αύγουστος 1995