นิทานอีสป

จั๊กจัน่ กับมดง่าม กาลคร้ังหนึง่ นานมาแลว้ …มจี ก๊ั จัน่ เจา้ สาราญตวั หน่งึ มนี ิสยั เกยี จคร้าน ชอบความ สะดวกสบาย ตลอดช่วงฤดรู อ้ นที่ผา่ นมา มดงา่ มพากนั หาอาหารไปเก็บสะสมไวใ้ นรงั แต่ เจ้าจกั๊ จน่ั มวั แต่ร้องราทาเพลง สนกุ สนานไปวันๆ คร้นั ถึงฤดหู นาวหิมะตกหนัก มดงา่ มเก็บตวั อยู่กบั เม็ดพืชท่มี ันได้หาเก็บ เตรยี มพรอ้ มไว้ ส่วนจก๊ั จั่นนั้นไมส่ ามารถหาอาหารกินได้ อดอย่หู ลายวัน จนในท่สี ุด ตอ้ งซมซานด้วยความหวิ โหยมาเคาะประตูรังของมดงา่ มทีเ่ คยร้จู กั กนั “ได้โปรดเถิด ขา้ ขาดอาหารมาตั้ง หลายวนั ขออาหารให้ข้ากนิ ประทังความ หิวหนอ่ ยไดห้ รือไม่ ข้าสญั ญาวา่ เมอ่ื พน้ ฤดู ฝนน้ีไปแล้ว ขา้ สญั ญาว่าจะหามาใช้คืนให้ เปน็ เทา่ ตัว” เจ้าจั๊กจน่ั พยายามวงิ วอน มดง่ามถงึ ถามข้ึนมาวา่ “แลว้ ในฤดรู อ้ นมีออาหารอุดมสมบูรณ์ ใครๆเขาพากันทา มาหากนิ ตวั เปน็ เกลียว เจา้ ไปทาอะไรมาจึงไมห่ าอาหารมาเกบ็ ใว้เลา่ ” จกั๊ จ่ันตอบว่า “เพราะว่าขา้ ไมม่ ีเวลาน่ะสิ ขา้ ย่งุ อยู่กับการร้องเพลงต้งั แตเ่ ช้าจรดคา่ เมือ่ ตอนทเ่ี จ้าและเพอ่ื นๆขนอาหารผ่านมา ก็ได้ยินมใิ ช่หรอื คร้นั พอถึงฤดูฝน ก็ไมม่ ี อาหารเหลอื ให้เกบ็ ไว้เลย” ฝา่ ยมดง่ามได้ยนิ ดังนนั้ ก็หัวเราะกบั ตอบของ นักเรยี นได้ จ๊ักจ่ัน พลางเกบ็ เม็ดขา้ วกองพนู ของตนไวใ้ น ขอ้ คดิ หอ้ งใต้ดนิ แลว้ เอ่ยเย้ยจัก๊ จน่ั วา่ “ในเมือ่ ฤดู รอ้ นเจ้าเอาแต่รอ้ งเพลงไปวันๆ เมอื่ ถงึ ฤดู อะไรบา้ งจาก ฝนทาไมเจา้ ไมเ่ อาเวลาไปเตน้ ราด้วยห นิทานเรอ่ื งนี้ ละ่ ” กล่าวจบมดก็ปิดประตทู ันที

เต่ากับลิง ลิงตัวหนึ่งอาศัยอยใู่ นป่ารมิ ลาธาร มันเหน็ วา่ อกี ฝัง่ ของ ลาธารมีผลไม้มากมายจึงคิดหาวธิ ขี า้ มไป วนั หนง่ึ ลงิ เห็นเตา่ ว่าย นา้ อยใู่ กล้ ๆ จงึ แกลง้ ชมเต่าวา่ \"ทา่ นเตา่ ตง้ั แต่ข้าเกดิ มายังไม่ เคยเห็นใครว่ายน้าเกง่ เทา่ ทา่ นมากอ่ นเลย ข้าล่ะอิจฉาทา่ น จริงๆ\" เมื่อเต่าได้ยนิ ดังน้นั ก็รสู้ ึกภาคภมู ิใจ จงึ บอกลิงว่า \"เจา้ ลิง ข้ึน หลงั ข้ามาสิ เด๋ียวขา้ จะพาเจ้าไปเทีย่ วเล่นอกี ฝ่งั ของลาธาร\" ลงิ รีบ กระโดดข้นึ หลงั เต่าอย่างรวดเร็ว เมื่อข้ามมาถงึ อีกฝัง่ มันกร็ บี กระโดด ลงและตะโกนเยาะเยย้ เต่าวา่ \"จริง ๆ แลว้ เจา้ น่ะวา่ ยนา้ เชื่องชา้ พอ ๆ กับเวลาทเ่ี จ้าเดนิ น่ันแหละ ถ้าเจ้าไม่มปี ระโยชนก์ บั ข้า ข้ากค็ งไม่ เอย่ ปากชมเจา้ หรอก เจา้ เต่าโง่เอย๋ \" นักเรียนไดข้ ้อคิดอะไรบา้ งจากนิทานเรอ่ื งนี้