นิทานสอนคุณธรรม จริยธรรม

นิทานเรอื่ ง ขุมทรพั ยใ์ น ไร่องนุ่ ณ ไร่องุ่นแห่งหนึ่ง มีพ่อผู้สูงอายุกับลูกชายจอมข้ีเกียจ 3 คนอาศัยอยู่ ต่อมาพ่อล้ม ป่วยลงและก่อนท่จี ะส้นิ ลมหายใจ ได้เรียกลูกชายท้ัง 3 มาสั่งเสียวา่ อย่าขายที่ดิน เพราะพ่อ ไดซ้ ่อนขุมทรพั ย์มหาศาลเอาไว้ ใหข้ ุดดนิ พรวนดิน ขดุ หาให้ทว่ั ทุกตารางน้ิวของไร่ เม่ือพ่อได้ สน้ิ ใจตายลงไปแล้ว ลกู ชายท้ัง 3 ก็ลงมอื และต้ังหน้าต้ังตาไถคราดพรวนดิน พวกเขาก็ไม่พบ แมแ้ ต่เศษเงนิ อย่างทพ่ี ่อไดบ้ อกไว้ หนงึ่ ปีผ่านไปไร่องุ่นท่พี วกเข้าต้ังหน้าต้ังตาขดุ พรวนดนิ เพ่ือ หาขุมทรัพย์น้ันกลบั เกิดผล ออกดอกออกผลออกมา และเมอ่ื เปน็ เช่นน้นั ลกู ชายทั้ง 3 จงึ หันมา ช่วยกันนาผลองุ่นเหล่านั้นออกขาย และพวกเขารู้ว่าขุมทรัพย์ที่พ่อพูดถึงนั้น หมายถึงการ ทางานหนัก ขยันขันแข็ง เอาหยาดเหงือ่ แรงงานเข้าแลกในที่ดินท่ีพ่อของพวกเขาได้ทิ้งไว้ให้ มากกวา่ นน่ั เอง นทิ านเรอื่ งนี้สอนใหร้ วู้ า่ : หากเราขยนั ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาทางานเปน็ อยา่ งดแี ล้วละก็ สิง่ ทจี่ ะไดม้ าก็ คอื ความสุข,ความสมหวงั

นิทานเรอ่ื ง คนขี้เหนียวกบั ทองคา เศรษฐีข้เี หนียวผ้หู นงึ่ นาทองคาไปฝง่ั ไว้ใตด้ นิ ในทกุ ๆ วนั เขาจะมาขุดดูวา่ ทองคา ยังอยคู่ รบหรอื ไม่ แตก่ ไ็ ม่รอดพน้ จากสายตาของพวกหัวขโมยไปได้ วันหนึ่งขโมยแอบมาขุด ทองคาของเศรษฐไี ปหมด เมอ่ื เศรษฐมี าขุดดูกต็ กใจ เพราะทองคาของตนหายไปหมด พบแต่ ก้อนหนิ ไมก่ ี่ก้อน เขาเสยี ใจมาก จงึ ไปเลา่ เรื่องราวใหเ้ พ่อื นฟัง เพอื่ นจงึ ถามเขาวา่ \"ทา่ นไดน้ า ทองคาพวกนน้ั ไปใช้ประโยชนบ์ ้างหรอื เปลา่ \" เศรษฐตี อบว่า \"เปล่า ข้านาไปฝงั เกบ็ ไวเ้ ฉยๆ แล้วกจ็ ะมาขุดดูทกุ วนั \" เพ่ือนเขาจึงบอกว่า \"ถา้ เช่นนนั้ กค็ ิดเสยี ว่าก้อนหนิ พวกนี้เปน็ ทองคาสิ เพราะถงึ อยา่ งไรทา่ นกไ็ มไ่ ด้ใชป้ ระโยชนอ์ ย่ดู ี แค่ขุดดแู ลว้ กก็ ลบไวเ้ หมอื นเดมิ \" นทิ านเรอ่ื งนี้สอนให้รู้วา่ : การมที รพั ยแ์ ละประหยัดออมทรพั ยเ์ ปน็ สิ่งทด่ี ี แตต่ อ้ งรู้จกั ประมาณ การใช้ทรพั ยท์ ีม่ ีอยูใ่ หเ้ กิดประโยชนด์ ว้ ย

นทิ านเร่ือง เทพารกั ษก์ บั คนตดั ไม้ ชายตัดไม้คนหน่ึงเดินไปตัดไม้อยู่ริมลาธาร เขาพลัดทาขวานตกลงในแม่น้า เขาเสียใจย่ิงนกั เทพารกั ษ์เห็นเขาเสียใจจึง โผลข่ ึ้นจากนา้ พร้อมขวานทอง ขวานน้ีของเจ้าใช่ ไหม ชายตัดไมต้ อบ ไม่ใช่ ไม่ใชข่ วานของข้า เทพารักษด์ าลงไปใหมพ่ รอ้ มโผล่มากับขวานเงิน ขวานนข้ี องเจ้าใช่ไหม ชายตัดไมต้ อบ ไม่ใช่ ขวานขา้ เป็นเหล็กธรรมดา เทพารักษ์ดาลงไปอีก พร้อมโผล่มากับขวานเหล็ก ขวานนี่ของเจ้าใช่ไหม ใช่ครับ น่ีแหละขวานของข้า เทพารักษ์ ประทับใจในความซื่อสัตย์ จึงมอบขวานเงินและขวานทองให้กับเขาไป ชายตัดไม้ดีใจเล่าให้ เพื่อนฟัง เพื่อนเกิดความโลภ จึงแสร้งทาเป็นขวานหล่นลงแม่น้า เทพารักษ์โผล่ขึ้นมาพร้อม ขวานทอง ถามว่าน่ีใช่ขวานของเจ้าไหม เพื่อนชายตัดไม้รีบตอบ ใช่ๆ นี่แหละขวานของข้า เทพารักษ์กล่าว เจ้าคนคด เจ้าไม่มีความซื่อสัตย์ เจ้าจะไม่ได้ขวานของเจ้าคืน กล่าวเสร็จ เทพารักษ์กห็ ายตัวไป ปล่อยให้เพ่ือนชายตดั ไมเ้ สยี ใจอยู่รมิ ลาธาร นทิ านเรอื่ งน้สี อนให้รูว้ ่า: จงซือ่ สัตย์และจงพอใจในสง่ิ ทเ่ี ปน็ ของตนไมโ่ ลภมาก

นิทานเรอื่ ง พกิ ุลทอง หญิงหม้ายคนหนงึ่ มลี ูกสาว 2 คน คนโตช่อื มะลิ คนที่สองชอื่ พิกลุ หญิงหมา้ ยนั้นรัก มะลิมาก เพราะมรี ูปร่างหน้าตาและนิสัยเหมือนนาง สว่ นพกิ ุลเป็นหญิงสาวทม่ี ีหน้าตาสะสวย กิริยามารยาทดี พูดจาไพเราะและน้าใจงาม พิกุลต้องทางานหนักเน่ืองจากความลาเอียงของ มารดา แตด่ ้วยความมีน้าใจต่อคนอนื่ ทาให้พิกุลได้รบั พรจากรกุ ขเทวดาให้มดี อกพกิ ุลทองรว่ ง ออกมาจากปากทุกคร้งั ท่ีพูด หญิงหม้ายมคี วามละโมบไดบ้ บี คั้นใหพ้ ิกลุ ทองพดู เพ่ือเอาทองคา และใหม้ ะลไิ ปขอพรรุกขเทวดา แตม่ ะลิมีนสิ ัยหยาบช้าจึงไดร้ ับผลตรงกนั ขา้ มกบั พกิ ุล พิกลุ ถูก มารดาทาร้ายต้องหนีออกจากบ้าน ได้พบกับเจ้าชายรูปงามและครองคู่กันต่อมาอย่างมี ความสุข นทิ านเรือ่ งน้สี อนใหร้ ู้ว่า: ความมนี า้ ใจและความสภุ าพเปน็ เคร่ืองผกู มติ รตอ่ ผู้อนื่

นิทานเร่อื ง อทุ ัยเทวี อทุ ัยเทวีเป็นธดิ าของรุกขเทวดาและนางนาค นางตอ้ งพลัดมามาอยู่บนโลกมนุษย์ จึง ปกป้องตนเองด้วยการอาศัยอยู่ในรา่ งของคางคก ตอ่ มาตายายได้มาพบ นางจงึ ขอไปอาศยั อยู่ ด้วย อุทยั เทวีช่วยเหลอื ตอบแทนตายายที่เลย้ี งดูตนเองโดยออกมาจากร่างคางคก และทางาน ต่างๆ ใน บ้าน จน บ้ าน เรือน สะอาด เรียบ ร้อย อุทั ยเท วีเติบ โตเป็น สาวส วย งาม เจ้าชายสุทราชกมุ ารได้พบกับนางก็หลงรัก และให้พระราชบิดามาสู่ขอ ตายายได้ขอให้สร้าง สะพานทองจากพระราชวงั มาถงึ บ้าน ทาให้พระราชากรวิ้ มากและตรสั ให้ตายายสรา้ งปราสาท หลังใหญ่ให้เสร็จภายใน 7 วันเช่นกนั อุทยั เทวีไดเ้ นรมติ ปราสาทและเจ้าชายได้ตั้งจิตอธิษฐาน ขอสะพานทองจากเทวดา ในทีส่ ดุ ทุกอยา่ งกจ็ บลงดว้ ยความสุข นทิ านเรอ่ื งน้ีสอนให้รวู้ ่า: การประพฤตเิ ปน็ คนดี ขยนั กตญั ญู สง่ ผลให้ไดร้ บั ผลบญุ ที่ดี

นิทานเร่ือง นกกระจาบ คร้งั หน่ึงนานมาแล้ว มีนกกระจาบฝูงใหญ่ อาศัยอยู่ร่วมกันในป่า โดยมีนางพญานก กระจาบคอยดูแล มนี ายพรานพ่อลูกคู่หนึ่ง มีอาชีพจับนกขาย เหล่านกกระจาบถูกนายพราน ลา่ นกจับไป จนกระทั่งวันหน่ึงนางพญานกก็คิดหาวิธีชว่ ยเหลือบริวารของตนเองไดส้ าเร็จจึง เรยี กประชมุ บรวิ าร วนั รุ่งข้นึ นายพรานมาจับนกอีกแลว้ นางพญานกกไ็ ด้ตกั เตอื นบรวิ าร ใหต้ ัง้ สตแิ ละจาคาสอนของตนใหท้ กุ ตวั มีความรกั และสามคั คกี นั มาวันหน่ึงนกกระจาบตัวหนง่ึ ไมท่ นั ระวงั เดินไปเหยยี บหัวนกกระจาบอีกตวั ทาให้นกกระจาบทโ่ี ดยเหยียบโมโหมาก นกกระจาบฝงู น้ีแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกัน จึงไม่มีความสามัคคี เพราะมัวแต่ทะเลาะกัน หลังจากน้ันนายพราน 2 พ่อลูกก็มาหาจับนกไปขายอีกคร้ัง เม่ือฝูงนกโดยตาข่าย ก็ไม่สามารถออกจากตาข่ายได้ เพราะ ไม่มีความสามัคคีกัน ไม่ช่วยกันยกตาจ่ายข้ึนเหมือนเช่นเคย ในที่สุดฝูงนกจึงโดน นายพรานจบั ไปขาย นทิ านเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : สอนใหร้ วู้ า่ สามคั คคี อื พลงั

นทิ านเรื่อง หนอนแก้วขาดวนิ ัย ณ ป่าแห่งหนึ่ง มีกลุ่มหนอนแก้วท่เี ป็นเพ่ือนรักกัน ทกุ เช้ากลุ่มหนอนแก้วจะเดินทาง ไปหาอาหารมากนิ โดยเดินไปเปน็ แถวทีต่ ้นไม้ใหญ่อย่างร่าเริง แจ่มใส และมีระเบียบวนิ ัย แต่ ในระหว่างทางจะมีนกจอมเกเรคอยบินมาเพอื่ จะจกิ กนิ พวกหนอน เพ่ือนตัวหนง่ึ ในกลมุ่ หนอน แก้วจงึ ตะโกนออกไปว่า “ระวังตวั ด้วยนะพวกเรา” เจ้าเขียวเป็นหนอนแกว้ ที่ขาดวนิ ัยมักจะ ไมเ่ ดนิ ทางกบั กลุม่ เพ่ือน และชอบหนีเทีย่ วเปน็ ประจา ทุกครัง้ ทีก่ นิ อาหารกจ็ ะแซงควิ เพอ่ื นเพอ่ื ได้รับอาหารก่อน พอกินเสร็จก็ไม่เก็บจานข้าว แม้แต่เวลาเล่นของเล่นเจ้าเขียวก็ไม่เก็บเข้าท่ี ด้วยเช่นกัน หัวหน้ากลุ่มจึง ดุและว่า เจ้าเขียว และเพื่อนก็เลยเกลียดเจ้าเขียว ในขณะท่ี เดินทางกลับกลุ่มหนอนแก้วก็เดนิ เป็นแถวเหมือนเดิม ทันใดน้ัน เจ้านกจอมเกเรก็บินมาหวัง จะกินหนอนแก้ว เหลือบมองไปเห็น เจ้าเขียว ทเี่ ดินแตกแถวอยู่จงึ บินลงมาดว้ ยความรวดเร็ว เพื่อหวังจะจิกกนิ เจา้ เขียวเปน็ อาหาร แต่เจ้าเขียวไหวตัวทัน แมเ้ จา้ เขียวจะหลบทนั ตวั มันก็ ไดร้ บั บาดเจ็บสาหสั พอสมควร เพื่อนๆเหน็ จงึ รีบพาเจ้าเขยี วไปส่งทีโ่ รงพยาบาล เพือ่ นๆบอก เจ้าเขียวว่า ถ้าขาดระเบียบวินัยในตนเองก็จะได้รับผลแบบนแ้ี หละ เจ้าเขียวสานึกผดิ จึงได้ สัญญากับเพ่ือนๆว่า เราจะดูแลตัวเองให้ดีกว่าน้ี และจะปฏิบัติตามกฎระเบียบวินัยของกลุ่ม อย่างเครง่ ครัด เจ้าเขยี วให้สัญญา นทิ านเร่ืองนสี้ อนใหร้ วู้ ่า: การขาดระเบยี บวนิ ัยทาให้ไมป่ ระสบผลสาเรจ็ ในสิ่งต่างๆ

นิทานเร่อื ง ชาวนากบั งูเห่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในฤดหู นาว ณ กระทอ่ มเลก็ กลางป่ากว้าง ชาวนาวัยชราคน หน่งึ กาลังจะเขา้ เมอื งเพอื่ ซ้ือเสบียงอาหาร แต่ก่อนเดนิ ทางเขากลบั เจองเู ห่าตวั หน่ึงนอนแนน่ ่ิง อยู่หน้าบ้านเสียก่อน \"นี่คืองูเห่าท่ีมีพษิ ร้ายแรงนะรึ ? ทาไมถงึ นอนไม่ขยบั อย่างนล้ี ่ะ\" ชาวนา พูดพมึ พากับตัวเอง ก่อนสังเกตเหน็ วา่ ตามตัวของเจ้างูเห่านั้นมีหยดนา้ แขง็ เล็ก ๆ เกาะไปท่ัว \"ออ๋ .. ปกติงูไม่ถูกกับอากาศหนาว ๆ สนิ ะ ชา่ งน่าสงสารเสียจริง\" แต่ถึงแม้ชาวนาเฒ่าจะรู้สึก เวทนาแค่ไหน กย็ ังลังเลว่าจะชว่ ยงูเหา่ ตวั นไ้ี ว้ดีหรือไม่ เพราะกลัวจะเปน็ อันตรายตอ่ ตวั เอง \"แต่ฉันคงปล่อยให้เจ้างูตัวนี้ตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้..\" เม่ือคิดได้ดังน้ันชาวนาเฒ่าจึงถอด เส้ือคลุมของตวั เอง เอาไปห่อตัวของงูเห่าอย่างแน่นหนา แลว้ อุ้มข้นึ มาไว้แนบอกหวังให้เจ้างู รู้สึกอบอุ่นมากข้ึน เมื่องูเห่ารู้สึกดีขึ้นจากความอบอุ่นท่ีได้รับ พละกาลังก็กลับคืนมาในที่สุด แต่ทันทีทเ่ี ห็นชาวนามันก็เกิดอาการตกใจ แลว้ ฉกไปยังแขนทนั ทตี ามสัญชาตญาณก่อนเลื้อย หนีเข้าป่าไป ชาวนาเฒ่าพยายามหา้ มเลือดตวั เองให้หยดุ ไหล ทว่าพษิ รา้ ยแรงกลบั ซมึ เขา้ ไปใน รา่ งกายเสยี แล้ว หลงั จากนั้นไม่นาน ชาวนาเฒา่ ก็สนิ้ ใจลงอย่างนา่ เวทนา.. นทิ านเรอื่ งน้ีสอนให้รู้ว่า: ความมนี ้าใจสิง่ ท่ดี ี หากทาคณุ กบั คนชว่ั มแี ต่จะได้รบั ความเดอื ดร้อน