นิทานอีสป.

นิทานอีสป จดั ทาโดย นางสาววรรณษิ า สุวรรณ์ 64121880050

นิทานอีสป แม่หมูมีลกู น้อย 3 ตวั และได้ปลอ่ ยใหล้ กู ๆ ไดอ้ อกเดนิ ทางไปเผชญิ โลกภายนอก ดว้ ยตวั เอง ลกู หมูตวั ที่ 1 ผู้เกยี จครา้ นไดอ้ อกไปสรา้ งบา้ นท่ที าจากฟาง เพราะทาได้ งา่ ยและเรว็ ทส่ี ดุ แต่วนั หนง่ึ หมาปา่ จอ้ งจะมากินลกู หมตู วั ท่ี 1 ซงึ่ บา้ นไมม่ ีความ แขง็ แรง ทาให้ลกู หมตู อ้ งว่งิ หนีสดุ ชวี ิตไปหลบทีบ่ า้ นของลกู หมูตวั ที่ 2 ทสี่ ร้างจากไม้ แม้จะมคี วามแข็งแรงกวา่ แตก่ ็ไม่สามารถต้านทานหมาป่าไดอ้ กี เชน่ กนั ลูกหมูท้ัง 2 ตวั จงึ รีบว่งิ หนีออกไปยังบ้านของลกู หมูตวั ที่ 3 ซ่งึ สรา้ งด้วยอฐิ เมอ่ื หมาป่าตามมา ก็ ไมส่ ามารถทาลายบ้านอฐิ ได้ ลูกหมูทงั้ 3 ตวั จงึ รอดชีวิต คติสอนใจ : ความเกยี จครา้ นแม้จะทาใหเ้ ราสบาย แตก่ อ็ าจนาทกุ ขภ์ ัยมาส่ตู นได้

นทิ านอสี ป หมาจ้ิงจอกตกบ่อ หมาจิง้ จอกตวั หน่งึ พลดั ตกลงไปในบอ่ ลกึ พยายามจะตะเกยี กตะตายอยนู่ าน จนกระท่ังมีหมาป่าตวั หน่ึงเดนิ ผา่ นมา ทางดา้ นหมาจ้ิงจอกไดต้ ะโกนขอความ ช่วยเหลอื หมาป่าจึงถามว่าทาไมถงึ ตกลงไปในบ่อนา้ ลกึ แบบน้ี อยใู่ นนา้ นานหรือยัง แลว้ ไม่มใี ครผา่ นมาเหน็ เลยหรอื ? หมาจ้ิงจอกไดต้ อบกลับวา่ ขา้ กห็ วังให้เจ้ามาชว่ ย รีบดงึ ข้นึ ไปกอ่ น แล้วจะเลา่ เรอื่ งต่างๆ ใหฟ้ งั อยา่ งละเอียด คติสอนใจ : การลงมอื ช่วยยอ่ มดกี วา่ คาพดู แสดงความเหน็ ใจ

นทิ านอสี ป ชาวนากบั งู วนั หนึง่ ในฤดหู นาว ชาวนาคนหนึ่งเดนิ มาพบงูนอนขดตวั แขง็ ทือ่ ใกลต้ าย เพราะ สภาพอากาศทหี่ นาวเหนบ็ ชาวนารู้สึกสงสารจึงอุ้มงูไว้แลว้ นากลับบา้ นดว้ ย เม่อื มาถงึ บ้าน ชาวนาก็ก่อกองไฟเพ่อื ใหค้ วามอบอนุ่ แตเ่ มอ่ื งูได้สตกิ เ็ ขา้ ฉกชาวนาจนถงึ แก่ความตายทันที คตสิ อนใจ : คนพาลย่อมไม่ร้จู ักบญุ คณุ ผอู้ ่ืน

นทิ านอสี ป หมาจ้ิงจอกกบั พวงองนุ่ หมาจ้งิ จอกหิวโซเดินมาพบต้นองนุ่ น่ากนิ จงึ พยายามกระโดดงับ แต่กระโดดไม่ถึง ไม่ ว่าจะพยายามกระโดดเทา่ ไร ก็หมดแรง และไมส่ าเรจ็ สักที ในทสี่ ุดหมาจิ้งจอกจงึ พูด ว่า \"องุ่นต้นนเี้ ปร้ียว ไม่เหน็ จะนา่ กินเลย ไมน่ ่ากระโดดให้เสยี แรงเลย\" คติสอนใจ : คนทที่ าส่ิงใดไม่สาเร็จ มกั หาเรอื่ งตาหนวิ า่ ส่งิ นน้ั ด้อยค่า

นทิ านอีสป หมากับเงา หมาตวั หนง่ึ เดินคาบเนอ้ื ว่งิ ขา้ มสะพานมา เมื่อถึงกลางสะพานกก็ ้มมองลงไปในบอ่ น้า เบ้ืองล่าง เหน็ หมาตวั หน่ึงกาลงั คาบช้ินเนอื้ ทใ่ี หญก่ ว่า ซง่ึ จรงิ ๆ แลว้ เป็นเงาของตวั เอง เจา้ หมากเ็ กดิ ความละโมบ อา้ ปากเห่ากระโชกเพือ่ หวงั จะแย่งชน้ิ เนือ้ ในนา้ มาเปน็ ของ ตัวเอง ปรากฏว่าทนั ทที ีอ่ า้ ปาก เนื้อทคี่ าบอยกู่ ็ร่วงหลน่ ลงนา้ กวา่ จะสานกึ ไดว้ ่าหมา กับก้อนเนือ้ ทเี่ หน็ คือเงาของตัวเองในนา้ กส็ ายเกนิ ไปแล้ว คติสอนใจ : โลภมาก ลาภหาย

นิทานอสี ป ไก่ไดพ้ ลอย เช้าวนั หนึ่ง ขณะที่พ่อไกก่ าลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารบนลานดิน กเ็ ขยี่ เจอพลอยเมด็ งามสอ่ ง ประกายวิบวับ จงึ ราพงึ ข้ึนวา่ ถ้าช่างทองมาเหน็ พลอยงามเมด็ นี้ คงจะดีใจมาก แต่ สาหรบั ข้าแล้ว ข้าวแคเ่ มด็ เดียว ยงั มีคา่ มากกว่าพลอยเม็ดโตเสียอกี ในทสี่ ดุ พอ่ ไก่ก็ เลิกสนใจพลอยเมด็ นนั้ แล้วหนั ไปขุ้ยเขย่ี หาอาหารของตัวเองตอ่ ไป คติสอนใจ : บางสงิ่ มีคา่ แคก่ ับบางคน

นทิ านอสี ป ปลานอ้ ยกับคนตกปลา ชายคนหนงึ่ นัง่ ตกปลามาเกือบทงั้ วัน แต่ไม่ไดป้ ลาสักตวั เดยี ว เขาจงึ ล้มเลิกความ ตงั้ ใจและคดิ จะกลับบ้าน ทันใดนน้ั กม็ ีปลาตวั หนง่ึ ตดิ เบด็ แต่เป็นปลาตวั เลก็ นดิ เดยี ว เจ้าปลานอ้ ยอ้อนวอนขอชวี ิต \"ปล่อยใหข้ า้ ถา้ วันน้ีไว้ชวี ิต ในวนั ข้างหน้าจะเตบิ โตเป็น ปลาใหญ่ เนอ้ื แนน่ ใหท้ ่านไดจ้ ับกิน\" คนตกปลาบอกว่า เขาไมร่ ูว้ ่าวันขา้ งหนา้ ปลา น้อยจะหลงมาตดิ เบด็ อกี หรือเปลา่ พูดจบกจ็ บั ปลาใสก่ ระป๋องแล้วเดนิ กลับบา้ น คตสิ อนใจ : จงพอใจกบั สิ่งท่มี ีอยู่ ดีกวา่ มุง่ หวงั ในสงิ่ ทยี่ งั มาไมถ่ ึง