นิทานกระต่ายกับดวงจันทร์

กระตา่ ย กบั ดวงจนั ทร์

ในตํานานเกาแกข องชาวกระตาย มเี ร่อื งเลาถงึ ‘กระตาย แสงจันทร’ ผูค อยปกป องและชวยเหลือกระตายน อยทัง้ หลายใหพน จากอันตรายตาง ๆ เดก็ ๆ ชาวกระตา ยตา งมีกระตา ยแสงจนั ทรเ ป็น พระเอกในดวงใจดว ยกนั ทงั้ นัน้ กระตายตัวน อย ๆ ทงั้ หลายมักจะฟ งุ ฝั นอยากเป็ นกระตายแสงจันทรในวันท่ีพวกเขาโตข้นึ ‘เจาเมฆขาว’ เป็นกระตายน อยอีกตวั หน่ึงทใ่ี ฝฝันอยากจะเป็น กระตา ยแสงจนั ทร ปูของเมฆขาวเคยเลาใหเ มฆขาวฟังวา ดวงจันทร จะมอบพลงั ใหแ กกระตายผูกลาหาญ เพ่ือใหกระตา ยตวั นัน้ ใชพลงั แหง แสงจนั ทรตอ สูกับเหลา รายในยามทเี่ กิดเหตคุ บั ขนั เมฆขาวตัง้ ใจท่จี ะ เป็นกระตายแสงจันทรใหจงได ดว ยเหตุนี้ เมฆขาวจงึ ปฏญิ าณกับตัว เองวา เขาจะตอ งเป็นกระตายทกี่ ลา หาญ เพ่อื ใหด วงจนั ทรม อบพลัง วิเศษใหแ กเ ขา

เพ่ือน ๆ ของเมฆขาวมกั จะพากนั หวั เราะเยาะเม่ือไดย ินเมฆขาว พดู ถงึ ความใฝฝันทีเ่ ขาอยากจะเป็นกระตา ยแสงจนั ทร จรงิ อยทู เ่ี ดก็ ๆ ชาวกระตา ยตางใฝฝันอยากจะเป็นกระตายแสงจนั ทรด ว ยกนั ทงั้ นัน้ แตเ พราะเมฆขาวเป็นกระตา ยตัวเลก็ ๆ ทไ่ี มนาจะมีเร่ียวแรงพอจะไป ปกป องใครได ความใฝฝันของเมฆขาวทอ่ี ยากจะเป็นวีรบรุ ษุ ผพู ทิ กั ษ จึงกลายเป็นเร่ืองตลกขบขนั ในสายตาของกระตายน อยตวั อ่ืน ๆ แมเ มฆขาวจะถกู เพ่อื น ๆ หัวเราะเยาะอยูเป็นประจํา แตเ มฆขาว กไ็ มเคยเสียกําลังใจหรือเลิกลม ความตงั้ ใจของเขาเลยแมส กั ครงั้

เย็นวนั หน่ึง ในขณะที่เมฆขาวออกไปหากงิ่ ไมใ นปาเพ่อื นํามา กอ ไฟไลความหนาว มหี มาปาท่หี ิวโหยฝูงหน่ึงบกุ เขา โจมตีหมูบาน กระตา ย แลวจัดการจับกระตา ยทกุ ๆ ตวั มารวมกันไวในกระโจมขนาด ใหญกลางหมบู า น พวกหมาปาตงั้ ใจจะบงั คับใหกระตายทัง้ หมดเดิน ทางไปกบั พวกมนั ในตอนเชา โดยพวกมนั วางแผนท่จี ะขังกระตายทัง้ ฝงู เอาไวในถ้ํา เพ่ือสํารองเป็นอาหารสาํ หรบั ฤดหู นาวทก่ี ําลังจะมาถึง เม่อื ชาวกระตา ยถูกหมาปาจับมาขังเอาไวใ นกระโจม กระตาย หลายตวั กลัวจนน้ําตาไหล เพราะรซู ้ึงถึงชะตากรรมทีพ่ วกมนั กาํ ลงั เผชญิ อยู คณุ ปูของเมฆขาวเห็นเด็ก ๆ ชาวกระตายต่นื กลัวจนเน้ือตัว สนั่ ดงั นัน้ คณุ ปูจงึ ตดั สินใจเลา ตาํ นานกระตายแสงจันทร เพ่อื ปลอบให กระตา ยน อยทัง้ หลายคอยคลายความกังวลลงไปบาง

พวกหมาปาทัง้ ฝงู ทน่ี ัง่ เฝ าอยใู นกระโจมไมพ อใจทคี่ ณุ ปเู ลา เร่ืองกระตายแสงจันทรใ หเ ดก็ ๆ ชาวกระตายฟัง พวกมนั พากนั เดนิ ตรงมาหาคุณปูและสัง่ ใหคณุ ปูสงบปากสงบคํากอ นทีพ่ วกมันจะอดใจเอา ไวไ มไ หว คณุ ปจู าํ ใจตอ งหยดุ เลา เร่ืองตามคําขูของฝูงหมาปา แตใน ขณะเดียวกนั คุณปกู ส็ งั เกตเห็นสีหน าของเหลาหมาปาท่ีดซู ีดเผือด อยา งประหลาด ซ่งึ ในตอนนัน้ คณุ ปกู ระตา ยไมรูเลยวา ตํานานเร่ือง กระตา ยแสงจนั ทรท ่ีชาวกระตายช่นื ชมกนั นักหนา กลับเป็นตํานาน สยองขวญั ทช่ี าวหมาปาตา งหวาดผวาและไมอยากจะพูดถงึ เป็นท่ีสุด

ตกดึก เมฆขาวแบกกง่ิ ไมหอบใหญต รงกลับมาทีห่ มูบา นของเขา คนื นัน้ พระจนั ทรส ีน้ําเงินฉายแสงสวางจา เมฆขาวรสู ึกแปลกใจท่บี าน เรือนของชาวกระตา ยดบั ไฟมดื กันไปหมด เขามองกระโจมสขี าวขนาด ใหญกลางหมูบ า นทีม่ ีแสงเทยี นวอมแวมอยเู รอื ง ๆ “น่ีมนั เกดิ อะไรข้นึ กนั แน” เมฆขาวเง่ียหูฟังเสียงทลี่ อ งลอยมาจากกระโจม เขาไดยิน เสียงกระตา ยวยั ไลเล่ียกับเขากําลังรองไหสะอึกสะอ้นื ดวยความกลัว เมฆขาวพยายามตงั้ สติ และในขณะนัน้ เอง กลน่ิ ของสตั วร า ยทีไ่ มนา พิสมัยก็ลอยตามสายลมมากระทบกับจมกู ของเขา เมฆขาวขนลุกซู เขารใู นทันทีวา เหตุรายครัง้ ใหญไดเกิดข้ึนกบั ชาวกระตายเขา ใหเ สีย แลว

เมฆขาวมีทางเลือกอยู 2 ทาง คือการหนีเอาตัวรอด หรอื หาทาง ชว ยชาวกระตา ยใหพ นภยั เมฆขาวตัวสัน่ เทาดวยความกลัว กระตาย ตัวเลก็ ๆ อยา งเขาจะเอาอะไรไปสูก บั ฝงู หมาปา ทโี่ หดเหยี้ มได เมฆ ขาวคดิ หนัก ฉับพลัน…ถอยคําทค่ี ณุ ปูเคยบอกเลากแ็ ววเขามาในหว ง คํานึงของเจากระตายตัวน อย“ดวงจนั ทรจะมอบพลังใหแ กกระตา ยผู กลาหาญ เพ่อื ใหกระตายตวั นัน้ ใชพลังแหง แสงจันทรต อสูก บั เหลารา ย ในยามที่เกดิ เหตุคบั ขนั ”

เมฆขาวแหงนหน ามองพระจนั ทรด วยแววตาท่ีมุง มัน่ ไมม ีใคร อกี แลวที่จะชว ยชาวกระตายใหร อดพนจากเคราะหก รรมในครงั้ นี้ได… นอกจากเขา เมฆขาวอธิษฐานขอพลังจากดวงจนั ทร และหลังจากทีเ่ ขา น่ิงจอ งมองดวงจนั ทรอ ยูพ ักใหญ ในทส่ี ดุ เมฆขาวก็ตัดสินใจรวบรวม ความกลาทงั้ หมดท่มี ีอยู แลว เดินตรงไปยงั เนินดนิ เตยี้ ๆ ท่ีอยูร ะหวา ง กระโจมกบั แสงจันทร จากนัน้ เขากช็ กู ิ่งไมแหงทเี่ ก็บมาใชทาํ ฟืนข้ึน เหนือศีรษะ แลว โบกมันไปมากลางอากาศพรอ มๆ กบั สงเสียงกรู อ งขบั ไลฝงู หมาปาอยา งบาคลัง่ !

ฝงู หมาปาและชาวกระตา ยทัง้ หมดตกใจต่ืนเม่อื ไดยินเสยี งรอ ง คํารามขบั ไลทีด่ งั ฝาความเงยี บสงดั ในค่ําคืนนัน้ และทนั ทีที่เหลาหมาปา มองไปยงั ผนังผา ใบสขี าวของกระโจม พวกมนั กต็ อ งตกใจจนแทบสิน้ สติ เม่อื เห็นเงาของกระตา ยในตํานานท่ีมุง หมายจะขย้ําพวกมนั ใหส นิ้ ซากดว ยกรงเลบ็ ในองุ มือขนาดมหึมา แนนอน…ฝูงหมาปาแตกกระเจงิ ไปคนละทศิ ละทางในชัว่ เวลาเพียง พรบิ ตาเดยี ว สว นชาวกระตายทงั้ หลายท่ีตัง้ สติไดก็เรม่ิ หลัง่ น้ําตาดวย ความปล้มื ปิติ และพากนั สง เสยี งรอ งเรยี กวรี บุรุษทพ่ี วกเขาศรัทธาให เขา มาปรากฏตวั ตอ หน าพวกเขา

เจา เมฆขาวคอ ย ๆ เดินตรงไปยงั กระโจมตามเสยี งเรยี กรอ ง และ ทันทที เ่ี มฆขาวมดุ เขา ไปในกระโจม เงาของวีรบุรุษผูย ่ิงใหญก็กลับ กลายเป็นเจา กระตายตวั เล็ก ๆ ท่ถี ือก่ิงไมแ หง เอาไวในมือทงั้ สองขา ง กระตายทุกตัวตะลึงงนั ตอ ภาพทป่ี รากฏตรงหน า น่ีคอื กระตา ย แสงจันทรต ัวจริงท่ีชวยชีวิตพวกเขาเอาไวใ นคราวคับขนั กระตายทัง้ หลายพากนั ยมิ้ และยอมรับในความกลาหาญของกระตา ยน อยท่ีมชี ่ือวา ‘เจา เมฆขาว’ โดยไมม ีขอ โตแ ยง นับจากนัน้ เป็นตนมา เร่อื งราวของกระตายแสงจนั ทร ‘ตัวน อย’ กไ็ ดร บั การเลาขานสืบตอกนั จนถงึ ชัว่ ลูกชัว่ หลาน และในท่ีสุด มนั ก็ได รับการบันทึกเป็นนิทานทเี่ ด็ก ๆ กาํ ลงั อา นกนั อยูใ นขณะนี้