WINTECH

47 หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ “ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่ความฝัน ฉันเป็นสิ่งมีชีวิต มีความคิด และมีความรู้สึก คนอื่นเรียกเราว่าเป็น ความฝัน แต่เรารวู้ า่ เราไม่ใช่” “เรา???” “พวกเรา... ไม่ได้มีแค่คนเดียว หลายคนที่เข้ามาที่นี่ จะได้ พบกับเรา ที่แตกต่างกันออกไปตามขีดจำกัดของคน ๆ นั้น และฉัน คือขีดจำกัดความสามารถของคุณ พวกเรามีเวลาอยู่บนโลกนี้นาน หรือไม่ กข็ นึ้ อย่กู บั ว่าคนท่ีฝันถึงเรา จะเปน็ อยา่ งไร” “แสดงวา่ คุณกำลงั จะหายไปง้นั เหรอ” ผมถาม “ถูกต้องแลว้ คืนนจี้ ะเป็นคืนสุดท้ายท่เี ราพบกนั เรือ่ งราวต่าง ๆ ที่คุณได้เล่าให้ฟังฉันจะจดจำไว้ และการได้พบคุณ ฉันมีความสุข มาก หวังว่าเราจะไดพ้ บกันอีก...” หญงิ สาวพดู จบก็ลุกข้ึน เธอยิ้มให้ เหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้กลับไม่มีคำพูดทิ้งท้ายเหมือนแต่ก่อน วา่ ‘ไว้เจอกนั ใหม่’ น้ำใส ๆ เออ่ ลน้ ออกมาจากนัยนต์ าของเธอ ก่อน จะไหลรินอาบแกม้ นวลทง้ั สองขา้ ง “ฉนั ต้องไปแล้ว... ลากอ่ นนะ” กล่าวจบเธอก็หันหลงั ให้แล้วเดิน จากไป

48 ผมพยายามวิ่งตามเธอ แต่แมจ้ ะตามเท่าไหร่ก็เหมือนว่าเธอจะ ห่างออกไปทุกที ทั้งที่ผมคิดว่า ได้วิ่งจนสดุ กำลงั แล้ว พยายามเอื้อม มือไปเพื่อหวังที่จะคว้าแขนของเธอไว้ แต่ก็จับไม่ได้ จนเธอหายไป ต่อหนา้ ตอ่ ตา “ไมไ่ ปไมไ่ ดเ้ หรอ...” ผมจึงตื่นขึ้นจากความฝันในที่สุด เรื่องต่าง ๆ ในคืนวันสุดท้าย ท่ไี ดเ้ จอเธอ ถกู เล่าใหเ้ จา้ ซีโร่ฟงั มนั นา่ เสยี ดายที่ยงั ไม่ได้บอกบางส่ิง บางอย่างกับเธอด้วยซ้ำ และไม่รู้ว่าทำไมระยะเวลาที่เราได้พบกัน มันสั้นขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมาก ๆ พลางมองไปรอบ ๆ ด้วยความงงงวย จนสายตาไปหยุดอยู่ที่หนังสือค้นคว้าวิจัย เร่ือง In Dream ผมจ้องมนั อยสู่ ักพักหน่งึ “จริงสิ!” และแลว้ ก็เกดิ ไอเดียดี ๆ ขนึ้ มาในหัว “มีอะไรหรือ เจ้านาย?” เจ้าคู่หูอัจฉริยะถามหลังจากเห็น เจ้านายของมนั แสดงทา่ ทีตื่นเตน้ ดใี จกับอะไรบางอย่างข้นึ มา “ซีโร่ ฉันได้ไอเดยี เจ๋ง ๆ เกี่ยวกบั โปรเจกตใ์ หม่ของพวกเราแล้ว ล่ะ” เจา้ นายรอ้ งบอกเจ้าคู่หูด้วยท่าทดี ใี จสดุ ๆ “โปรเจกตอ์ ะไรครบั ?” เจา้ ซโี ร่ถาม

49 “ฉัน! จะสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่สามารถพาเราไปท่องความฝันได้ ยังไงล่ะ ฉันจะไปตามหาเธออีกครั้ง” พูดจบก็หันไปหยิบหนังสือ ค้นคว้าต่าง ๆ มาเพื่อวางแผนจะทำมันอย่างจริงจัง ด้วยใบหน้าท่ี มุ่งมน่ั และเปา้ หมายทชี่ ดั เจน “ผมจะไปหาคุณเอง!” 3 ปีตอ่ มา... “ซีโร่ พรอ้ มเดินเคร่ืองหรือยงั ?” ผมหนั ไปถามเจ้าคู่หอู ัจฉริยะ “พร้อมแล้วครบั เจา้ นาย” “งั้นเดินเครื่องได้เลย” เมื่อพูดจบ ก็ทิ้งตัวนอนลงบนแคปซูล ขนาดใหญ่ “จะเริ่มเดินเครื่องใน 5 4 3 2 1... ระบบกำลังทำงาน” ผม หลับตาลงเมื่อสน้ิ สุดสญั ญาณ... แล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้งใต้ร่มไม้ของต้นไม้ต้นหนึ่ง แล้วลุกขึ้น อย่างรวดเร็ว มองไปรอบ ๆ มันคือสถานที่ที่เดียวกันกับความฝัน ครั้งนั้น ผมทำสำเร็จ! โปรเจกต์ของผมที่ใชเ้ วลาพัฒนามาร่วมสามปี ประสบความสำเรจ็ แล้ว

50 สายตามองออกไปรอบ ๆ ด้วยความหวัง ก่อนที่จะสะดุดเข้า กับแผ่นหลังของหญิงสาวผมสีบรอนซ์ทองซึ่งอยู่ในชุดเดรสสีขาว สะอาด และยนื อยไู่ ม่ไกลจากตน้ ไม้ใหญ่ “เอริก้า!” ผมตะโกนเรียกชื่อเธอด้วยความดีใจ หญิงสาวหัน หลังกลับมามองผม กับใบหน้าที่ไม่ได้เจอมานาน ตอนนี้ผมได้พบ เธออกี ครงั้ “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” เธอยิ้มกว้าง พร้อมใบหน้าที่เต็ม เปีย่ มไปดว้ ยความรสู้ กึ บางอยา่ ง กอ่ นเธอจะร้องไห้ออกมา มนั ทำให้ รับรู้ได้ว่าน้ำตาที่ไหลออกมาน้ันคงเป็นความคิดถึงที่มีให้กันเป็นแน่ เพราะวา่ ผมเองก็รู้สึกเชน่ เดยี วกนั วันนี้ผมได้มาหาเธอแล้ว มาเพื่อบอกความรู้สึกที่ยังค้างคามา โดยตลอด มา...เพอื่ บอกว่า ‘ผมตกหลมุ รกั เธอเข้าแลว้ ’ Cetamolll

NANO CYBORT

52

53 แสงแดดในยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาและเสียง ของนาฬิกาปลุกที่กำลังกรีดร้องอยูข่ ้าง ๆ หัวเตียง ทำให้ชายหนุม่ ที่ ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มค่อย ๆ ยื่นมือออกไปปิดนาฬิกา สองแขนยกขึ้น บิดข้ีเกียจอย่างเชื่องช้าก่อน จะลุกขึ้นเต็มความสูงสองขาเรียวยาว ก้าวเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบทำธุระให้เสร็จ เขายืนสำรวจดูความ เรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจก สะท้อนให้เห็นภาพชายหนุ่ม ลูกครึ่งอเมริกัน - เกาหลี ที่หน้าตามีความหล่อเหลาดวงตาคมเข้ม สันกรามที่ไม่ได้เด่นชัดมากเหมือนกับชาวอเมริกัน แต่กลับมีความ แต่กลับมีความเรียวเป็นรูปไข่รับกับรูปหน้าและจมูกที่โด่งเป็นสัน รวมไปถงึ ริมฝปี ากอวบอ่ิมสแี ดงอมชมพจู นผ้หู ญิงบางคนถึงกับอิจฉา ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งเขาจึงมคี วามสูงถึง 189 เซนติเมตร บวกกับ หุ่นที่ไม่มีความหนามากแต่มีซิกแพ็คทำให้รูปร่างดูกำยำบ่งบอกว่า เจ้าตัวนั้นเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและดูแลสุขภาพ เป็นอย่างดีรูปร่างหน้าตาของเขานั้นเป็นการผสมผสานระหว่าง สัญชาตสิ องสญั ชาตไิ ด้อยา่ งลงตัว เขาคือ โซมิน โฮลเลอร์ ชายหนุ่มวัย 28 ปี ที่แอบหัวด้ือ และค่อนข้างจะเลือดร้อน เขาเป็นนกั วิทยาศาสตร์ที่เก่งมากคนหน่ึง เลยก็ว่าได้ ด้วยความเฉลียวฉลาดไม่เป็นสองรองใครและไอคิวที่สูง พุ่งปรี๊ด เขาจึงสอบเทยี บมหาวทิ ยาลัยต้งั แตอ่ ายุ 12 ปี และจบ

54 ปริญญาเอกด้วยวัยเพียง 20 ปี ทำให้ทุกคนต่างให้ความสนใจกับ เขาและต้องการที่จะให้เขาไปทำงานด้วย หลายบริษัทชั้นนำของ โลกและองค์กรต่าง ๆ เสนอเงินให้กับเขาเป็นจำนวนมากชนิดที่ว่า ชาติน้ใี ช้ใหต้ ายกไ็ มม่ ีวันหมด แต่เขากลบั ไม่สนใจและปฏิเสธไปแบบ ไร้เยื่อใยโดยที่ไม่สนว่าคนอื่นจะมองว่าเขาโง่ที่ปฏิเสธโอกาสดี ๆ และเงินจำนวนมากเหล่าน้ี เขาเป็นคนที่เก่งและมีความมั่นใจใน ตวั เองสงู มคี วามคดิ เป็นของตวั เอง โซมนิ มคี วามฝันมาตั้งแตเ่ ด็ก ๆ แล้วว่าเขาอยากจะเดินตาม รอยของพ่อ คอื การเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งที่สุดและได้เข้าทำงาน ที่ WINTECH องค์กรลับที่เป็นสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์และ เทคโนโลยีและวิทยาการต่าง ๆ ซึ่งองค์กรลับแห่งนี้ทำงานลับ ๆ ให้กับรัฐบาล แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าองค์กรนี้อยู่ที่ไหนและมีอยู่จริง หรอื ไม่ “คดิ ถึงชะมดั ” โซมินพูดออกมาเบา ๆ ขณะที่ยืนมองรูปถ่ายที่แขวนอยู่บน ผนังห้องแล้วยิ้มออกมา พลันนึกถึงสมัยเด็ก ๆ ในตอนที่พ่อและแม่ ของเขายงั มีชีวติ อยู่

55 โซมินในวัยเด็กเขาชอบแอบเข้าไปในห้องทำงานของพ่อที่ ภายในห้องมีสิ่งประดิษฐ์มากมายและกองเอกสารวางอยู่เต็มโต๊ะ ทำงานและโซฟา นอกจากสิ่งประดิษฐ์และเอกสารที่เกี่ยวกับงาน แล้วโซมินชอบแอบเข้าไปอ่านหนังสือที่พ่อของเขาสะสมไว้เขาจะ ชอบแอบเข้ามาอ่านในเวลาว่างและในตอนที่พ่อของเขาออกไป ทำงานและแล้ววันหนึ่งพ่อเขาก็จับได้ในตอนแรกโซมินกลัวมากว่า จะโดนพ่อด่าและทำโทษ แต่ผิดคาดพ่อของเขาเดินไปที่โต๊ะทำงาน เหมือนไมม่ ีอะไรเกดิ ขึ้นแล้วพูดวา่ “ไมเ่ ข้าใจตรงไหนก็ถามพ่อนะ” โซมินยิ้มและดีใจมากที่พ่อไม่โกรธเขาแถมยังใจดีจะสอนเขาอีก ด้วยความที่โซมินมีความฉลาดเกินวัยเขาจึงเรียนรู้และเข้าใจได้เร็ว ชนิดท่ีว่าถามอะไรมาก็ตอบได้หมด พอ่ ของเขารู้วา่ ลูกตัวเองนั้นเป็น คนพิเศษและจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ดีได้ในอนาคต จะมีหนึ่ง ประโยคทเ่ี ขาจะบอกกบั โซมินเสมอว่า “จะต้องมีคุณธรรมและงานที่ทำนั้นจะต้องเพื่อประโยชน์ ไมใ่ ชเ่ พื่อทำลาย”

56 โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่สั่นอยู่ในมือของเขานั้นทำให้เขาสะดุ้ง และคิดขึ้นได้ว่าวันนี้เขาจะไปทำงานสายแล้ว เมื่อเห็นเบอร์โทรท่ี ปรากฏอยูบ่ นหน้าจอเขาจงึ รบี กดรบั “รถตดิ นดิ หนอ่ ยใกลจ้ ะถงึ แล้ว” “ฉันรู้นะว่านายยังไม่ออกจากบ้านรีบ ๆ มาเลยนะลืม รึเปล่าว่าวันน้ีมีประชุมโปรเจกต์ใหม่ รีบมาให้ถึงองค์กรก่อนที่ เลขาคมิ จะมาถงึ ” ปลายสายยงั ไมท่ ันท่จี ะพดู จบเขาก็รีบตัดสายทิ้งและรับไปหยิบ ข้าวของเพื่อที่จะรีบไปให้ถึงองค์กรก่อนที่เลาขาคิมจะมาถึง ไม่อยา่ งนนั้ เขาคงต้องโดนบน่ หูชาอีกแน่ ๆ โซมินขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจและขับออกไปอย่างรวดเร็วใช้เวลา ไม่ถึง 15 นาทีเขาก็เดินทางมาถึงองค์กร ซึ่งหากคนทั่วไปมองก็จะ เห็นเพียงว่าที่นี่คือเหมืองถ่านหินเก่า ๆ ที่มีความรกร้างและห้อม ล้อมไปด้วยป่าและภูเขาแต่หารู้ไม่ว่าภายหลังกำแพงเหมืองเก่า ๆ นั้นเป็นศูนย์รวมอาณาจักรแห่งความทันสมัยและเป็นต้นกำเนิด วิทยาการความเจรญิ ตา่ ง ๆ ของโลก ซง่ึ การทีค่ นท่ัวไปมองเหน็ เพียง ป่าที่รกร้างและภูเขานั้นก็เป็นเพราะว่าเทคโนโลยีที่ทำให้สถานที่ แหง่ น้ีอำพรางและลอ่ งหนจะตอ้ งเป็นคนขององคก์ รที่ไดร้ ับการฝังส

57 กินชฟิ เท่านั้นท่ีจะรู้จักและมองเห็นได้ซึ่งนวัตกรรมนี้มชี ่ือว่า ไซโครหน่ึง ในผลงานที่ประสบความสำเร็จที่สุดของ WINTECH ที่คิดค้นและสร้าง โดยพอ่ ของโซมนิ เม่ือโซมนิ เดินมาถงึ ทางเข้ากแ็ สดงบัตรและสแกนลายนิว้ มอื โดยการวางฝ่ามือบนประตูกระจก ข้อมูลของเขาแสดงขึ้นบนประตู กระจกพร้อมกับประตูถูกเปิดออกภายในอาคารดูขาวสะอาดตาเต็มไป ดว้ ยอปุ กรณ์ไฮเทคมากมายเขาเดินผ่านเคาท์เตอรเ์ ข้าไปยังชนั้ ในซ่ึงเป็น ช้ันสำหรับพนักงานระดับกลางที่มีห้องไว้ให้นักวิทยาศาสตรฝ์ ึกหัดและ พนักงานเอกสารทั่วไปก่อนที่เขาจะเดินไปถึงห้องทำงานของเขาเองซ่ึง เป็นชั้นของเหล่านักวิทยาศาสตร์แถวหน้าที่มีฝีมือและความเก่งกาจ ระดับเทพซึ่งโซมินเป็นหนึ่งในหกของนักวิทยาศาสตร์กลุ่มนี้แต่ก่อนท่ี เขาจะเขา้ ไปชน้ั ในได้จะตอ้ งสแกนมา่ นตาก่อนเพื่อเปน็ การระบตุ ัวตน WINTECH เป็นองคก์ รท่ีระบบรักษาความปลอดภัยที่รอบคอบ และเข้มงวดมากน้ันก็เป็นเพราะป้องกนั ข้อมูลรั่วไหลและป้องกันไม่ให้มี คนขโมยงานระบบรักษาความปลอดภัยแบบนี้ป้องกันทั้งคนนอกและ คนใน กอ๊ ก! ก๊อก! กอ๊ ก!

58 เสียงเคาะประตูทำให้โซมินหันไปทางต้นเสียงก็พบกับ พริมโรส หวัง หรือ พริ้ม สาวนักวิทยาผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตวิทยา เพื่อนสาวคนสนิทของเขาเองเพราะทั้งสองมีอายุเท่ากันและเข้า ทำงานท่ี WINTECH พร้อมกัน “มาเร็วโซมินเหลือเวลาอกี 5 นาที” “โอเค เสร็จแล้ว ๆ ไปกันเลย เอ้อ! ว่าแต่เลขาคิมมาถึง ยัง” “อย่าถามมากรบี ๆมาเถอะนา่ ” ทั้งสองจึงมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมที่ตอนนี้ทุกคนพร้อมแล้ว และไม่นานเลขาคมิ ก็มาถงึ เขาคิดในใจเกือบแล้วถ้ามาช้าอีกนิดเดียว คงโดนบ่นหูชาแน่ “ไงโซมนิ วนั นเ้ี กือบสายสินะ” เขาไมต่ อบเพียงแตส่ ง่ ย้มิ บาง ๆ ให้ เธอคนน้คี ือ เลขาคิม คนที่ติดต่อและถ่ายทอดคำสั่งจาก บอส ให้กับทุกคนภายในองค์กร ซึ่งไม่มีใครรู้เลยเลยว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร มีหน้าตาเป็นอย่างไร แม้กระทั่งเลขาคิมเองที่เป็นคนสนิทอย่างเธอยังไม่รู้ว่า บอส เป็น ใครเพราะเธอติดต่อผ่านโทรศัพท์และได้ยินเพียงแค่เสียงเขา เท่านัน้ ทกุ คนรเู้ พยี งว่าหากเมอื่ บอสสัง่ มาแล้วจะตอ้ งทำตามคำสั่ง

59 โดยหา้ มมีข้อโต้แยง้ ใด ๆ ไม่ว่างานน้ันจะสรา้ งประโยชนห์ รือเป็นการให้ โทษ นอกจากเลขาคิมท่ีเป็นคนสนิทแลว้ ยังมี มาคัส เลขาหนุ่มหน้าตา ดีอกี คน “เอาล่ะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลางั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน โปร เจกต์นี้ใหญ่มาก บอสคาดหวังให้การทดลองครั้งนี้ประสบความสำเร็จ เพราะจะเป็นการผูกพันธมิตรกับรัฐบาลโซโคเวีย ผู้นำของประเทศนี้ ต้องการกองทัพที่แข็งแกร่ง ไปรบในสงครามกับกลุ่มผู้ก่อการร้ายแต่ กองทัพท่เี ขาต้องการน้ันไมใ่ ช่คน แตเ่ ปน็ กองทพั ทหารหุ่นยนต์ที่เหมือน คนจริงเพื่อง่ายต่อการแทรกซึมเข้าไปสืบข้อมูลและทำสงคราม ซึ่งไม่มี ใครเหมาะสมทจี่ ะทำโปรเจกต์น้ีเท่ากบั นายอีกแล้วโซมินบอสเป็นคนสั่ง ว่าจะตอ้ งเป็นนายเทา่ น้นั ” โซมนิ ชง่ั ใจอยสู่ กั พกั กอ่ จะตอบเลขาคิมไป “คะ…ครบั ไดค้ รบั ” แต่โซมินก็ตอบไปว่าการที่จะสร้างหุ่นยนต์ที่เหมือนกับคนจริง นั้นเป็นเรื่องยากเพราะเขาไม่มีความรูด้ ้านชีววิทยา แต่ทางผู้นำก็ตกลง เพราะจริง ๆ แล้วเขาก็ต้องการเพียงแค่กองทัพทหารหุ่นยนต์ไปฆ่าคน หลงั จากจบการประชุมทุกคนก็ได้แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

60 โซมนิ กลับมาถงึ หอ้ งพักเขาร้สู ึกกังวลเลก็ น้อยไม่ใช่ว่าเขาไม่ สามารถทำโปรเจกต์น้ีได้แต่เพราะคำที่พ่อพร่ำสอนเขานั้นดังกึกก้อง อยู่ในหัวเขาตลอดเวลาในตอนนี้ จะต้องมีคุณธรรมและงานที่ทำ นั้นจะต้องเพื่อประโยชน์ไม่ใช่เพื่อทำลาย เพราะโปรเจกต์น้ี ต้องการกองทัพถึงจะเกิดประโยชน์ในสงครามแต่ก็ต้องเกิดการ สญู เสยี อย่ดู ีหนำซ้ำอาจจะทำให้คนบรสิ ุทธ์ิท่ีไม่รู้เรื่องตายได้ แต่เมื่อ คดิ ถงึ คำที่เลขาคิมพูดว่า บอสเป็นคนเจาะจงเขา เขาเองก็คงปฏิเสธ ไมไ่ ด้ เมื่อถึงเวลาเลิกงานโซมินก็ได้ซิ่งบิ๊กไบค์คู่ใจกลับบ้านซึ่งก่อน กลับเขาได้แวะไปที่สวนสาธารณะใจกลางเมือง ในยามที่ตะวันใกล้ ลบั ขอบฟา้ แสงสว่างจากพระอาทิตย์ค่อย ๆ เลือนหายไปและถูกปก คลุมไปด้วยความมืดแทนมีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟตามทางเดิน สอดส่องมา เสียงเจื้อยแจ้วของนกที่ร้องเรียกกลับเข้ารังเหมือนกับ เสียงที่แม่ร้องเรียกลูกให้กลับบ้านในตอนค่ำ ท้องฟ้ากำลังจะมืด แล้วแต่ผู้คนก็ยังพลุกพล่าน มีทั้งคนมาออกกำลังกาย นัดปาร์ตี้กับ เพื่อนที่สวนสาธารณะ โซมินเดินมาถึงริมแม่น้ำมองข้ามไปยังอีกฝั่ง ของเมืองที่มีแสงไฟจากตึกต่าง ๆ รวมไปถึงรถที่วิ่งอยู่บนถนนอยา่ ง ไมข่ าดสายบ่งบอกได้ว่าเมอื งน้ีไมเ่ คยหลบั และไม่มีกลางคืน เมื่อโซมินกลับมาถึงบ้านเข้าได้เข้าไปยังห้องทำงานของพ่อ เพราะนกึ ไดว้ า่ เคยอา่ นเอกสารงานของพ่อท่คี ลา้ ยกับโปรเจกต์น้ี

61 มาก ๆ เขาเดินไปค้นในลิ้นชักแล้วก็เจอกับเอกสารชุดหนึ่งซึ่งเป็น การสร้างหุ่นยนต์รบ แต่เป็นหุ่นยนต์ที่มีขนาดใหญ่เขาเปิดเอกสาร ไปเรื่อย ๆ กลับพบว่าพ่อของเขาไม่พัฒนางานนี้ต่อและมีข้อมูล บางส่วนหายไปทำให้เขาสงสัยว่าทำไมพ่อถึงไม่ทำโปรเจกต์นี้ต่อ และทำไมเอกสารถึงได้หายไปแล้วเรื่องนี้เกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิด ขนึ้ กบั พ่อและแมข่ องเขาหรือไม่ โซมินเริ่มทดลองประดิษฐ์หุ่นยนต์โดยพัฒนาจากงานของพ่อซ่ึง เขาได้สร้างหุ่นยนต์โดยเป็นหุ่นยนต์ที่ต้องป้อนโปรแกรมคำสั่ง เทา่ นน้ั ยังฟงั คำส่ังจากคนไมไ่ ด้ เขาไดต้ ิดอาวธุ ไวท้ ม่ี ือทงั้ สองขา้ งของ หนุ่ ยนตซ์ งึ่ เปน็ ปืนคล่ืนแม่เหล็กไฟฟ้าทม่ี ีความทำลายล้างสงู หุ่นยนต์ มีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วสามารถตรวจจับความร้อนเพื่อล็อค เป้าหมายได้ หลังจากที่ สร้ า งหุ ่น ยน ต์ ต้ นแบบ เส ร็จ แล ้วโ ซมิน ได ้ ส่ ง หุ่นยนต์ให้กับองค์กรเพื่อทำการทดลองว่าหุ่นยนต์มีประสิทธิภาพ หรือไม่ ผลปรากฏว่าหุ่นยนต์ทหารนี้สามารถใช้งานได้จริงถือว่ามี ความสมบูรณ์ ผู้นำโซโคเวยี จึงสั่งใหร้ บี ผลิตหุ่นยนต์ให้เร็วที่สุดและ ต้องการเป็นจำนวนมากและต้องการเร็วกว่ากำหนดในระหว่างท่ี โซมินเดินผ่านห้องประชุมกลับไปยังห้องพักตัวเองทำให้เขาได้ยิน เลขาคมิ ทีค่ ุยกบั ผนู้ ำโซโคเวียคยุ กันเรือ่ งหุน่ ยนต์เขาจงึ เดินไปใกล้ ๆ

62 ประตูแล้วแอบฟังเพราะเขารู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลมาตั้งแต่ แรก ผู้นำต้องการหุ่นยนต์โดยเร็วและจำนวนมากเพื่อที่จะไปสู้ กับกลุ่มคนที่ต่อต้านเขาซึ่งไม่ใช่ผู้ร้ายแต่เป็นเพียงประชาชนท่ี ต้องการเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงต่อโซโคเวียและที่น่าตกใจมากคือท้ัง ผู้นำและบอสมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่เขา เพียงแค่ เพราะพ่อของเขาไม่เห็นด้วยที่จะสร้างหุ่นยนต์เพื่อไปเข่นฆ่าคน บริสุทธิ์มากมายพ่อเขาจึงไม่ทำโปรเจกต์นี้ต่อและจะลาออก จาก WINTECH ซ่ึงในตอนแรกบอสยอมใหพ้ ่อของเขาลาออกแต่เขา จะให้คนอื่นทำโปรเจกต์นี้ต่อ แต่พ่อของเขานั้นเป็นคนที่รักความ ถูกต้องจึงไม่ยอมให้โปรเจกต์นี้กับใครพวกเขาจึงฆ่าพ่อและแม่ของ โซมิน และจัดฉากว่าเป็นอุบตั ิเหตุ โซมินที่ยินเชน่ น้ันกเ็ สียใจมากไม่ คิดว่าเพียงเพราะเงินคนพวกนั้นถึงมองข้ามความถูกต้องและฆ่าคน บริสุทธิ์เขาเดินจากมาเงียบ ๆและรีบขับรถกลับบ้านเขาขับรถด้วย ความเร็วสายธารแห่งความเสียใจได้ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายแต่ กถ็ กู สายลมพัดพาใหห้ ายไป เมื่อโซมินกลับมาถึงบ้านเขาคิดไม่ตกว่าจะหยุดเรื่องนี้ได้ อย่างไร เพราะองค์กรผลิตหุ่นยนต์ใกล้จะเสร็จแล้ว หากจะเดินไป ถามความจริงจากเลขาคิมเขาคงมีจุดจบเหมือนพ่อกับแม่เป็นแน่ เขาจะตอ้ งหาทางเปดิ โปงองคก์ รเพ่ือไม่ใหส้ รา้ งความเดือดร้อนและ

63 ฆ่าคนบริสุทธ์ิอีกแน่ แต่จะทำอยา่ งไรจึงจะยุติการเข่นฆ่าในโซโคเวีย ได้เช้าวันต่อมาเขาได้รับอีเมลจากเลขาคิมว่า บอสต้องการให้เขา พัฒนาหุ่นยนต์ให้มีความทำลายล้างสูงกว่านี้อีกและต้องการให้ หุ่นยนต์สามารถรับคำสั่งจากคนได้โดยตรง แต่โซมินปฏิเสธกลับไป ว่าเขาไม่ทำและบอกกับเธอว่าเขาได้ยินเธอคุยกับผู้นำและได้รู้เรื่อง ทั้งหมดแล้วเขาจะไม่ยอมทำงานให้กับคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขา แถม ยังจะไปฆ่าคนอื่น ๆ อีกมากมายและเขายังบอกเธอไปอีกว่า เขาจะ ลาออก จากน้ันโซมนิ ได้เดินลงไปท่ีชน้ั ใต้ดินของบ้านซึ่งเป็นห้องลับ ที่เขาเอาไว้สร้างสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ และความลับที่ทุกคน ใน WINTECH ยังไม่รู้คือนอกจากเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอิเล็กทรอนิกส์ ที่ผลิต อาวุธแล้วเขายังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยาและตัดต่อพันธุกรรม อกี ด้วย เขานั้นได้เริ่มสร้างหุ่นยนต์โดยใช้ตนเองเป็นต้นแบบไว้นาน แล้วและสร้างระบบให้หุ่นยนต์สามารถเข้าถึงและควบคุมทุกอย่าง ในอินเตอร์เน็ตและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกอย่างบนโลกน้ี โซมิน ได้ใส่รหัส DNA ของเขาลงไปและจัดการเพาะเนื้อเยื่อและใช้ นวัตกรรมนาโนผสานเนื้อเยื่อและ DNA เข้าด้วยกันซึ่งเนื้อเยื่อจะ ผสานสานกันปกคลุมห่นุ ยนต์จนเปน็ รปู ร่างคนซึ่งหนา้ ตาเหมอื นกบั

64 โซมินทุกระเบียดนิ้วเพราะเขาสร้างจากต้นแบบตัวเอง เนื่องจาก เป็นหุ่นยนต์จึงไม่มีอวัยวะภายในเหมือนกับมนุษย์แต่ภายในกลับ เป็นแผงควบคุมและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่าง ๆ ถึงแม้จะเป็น นวัตกรรมนาโน แต่เวลาเครื่องทำงานอาจจะมีแสงวูบวาบนิดๆ หน่อย เขาจึงใช้นวัตกรรมไซโครที่พ่อของเขาเป็นคนสร้างเข้ามาอำ พรางตา ทาง WINTECH คงคิดว่าพวกเขาเกบ็ ข้อมลู ไว้เป็นความลับ และไมใ่ ห้ใครล่วงรู้ แต่คงคดิ ไมถ่ ึงวา่ นวตั กรรมนี้ เขาเป็นคนคิดค้นขึ้นมาในตอนที่เขาเข้าเรียนในระดับ มหาลัยซึ่งตอนนั้นเขาอายุเพียง 12 ปี และพ่อของเขาก็ได้นำมา พัฒนาจนมันสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงรู้เกี่ยวกับไซโครเป็นอย่างดีและ เขาไดป้ รับเปล่ียนให้ไซโครสามารถควบคมุ ได้ตามใจจากจิตใต้สำนึก ทเ่ี ขาสัง่ คอื จะอำพรางตอนไหนก็ได้และจะเปิดให้ใครดูตอนไหนก็ได้ เขาทำเพือ่ เวลาเชค็ เครอื่ งของหนุ่ ยนตจ์ ะไดง้ ่าย และสิ่งที่หน้าอัศจรรย์ก็คือหุ่นยนต์ตัวนี้มีความรู้สึก เหมือนกบั มนุษย์เพราะโซมนิ ต้องการให้หุ่นยนตส์ ามารถตัดสินใจได้ ถูกต้องในเวลาคับขันแต่ความรู้สึกนั้นไม่ใช่ของโซมินแต่เป็น ความรู้สึกของตวั หุ่นยนต์เองซึ่งเปรียบเสมือนคน ๆ หนึ่ง และการที่ โซมินจะติดต่อสื่อสารกับหุ่นยนต์ตัวนี้คือการฝังสกินชิฟเขาได้ผ่า เอาสกินชิฟขององค์กรออกแล้วใส่อันใหม่ที่เป็นข้อมูลของหุ่นยนต์ แทน

65 เขาได้สร้างคอนแทคเลนส์ขึ้นมาและเชื่อมไปยังหุ่นยนต์ เพราะเวลาที่หุ่นยนต์ไปไหนเขาจะได้เห็นภาพทุกที่ สามารถ วิเคราะห์ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งว่าหากมองหน้าใครจะสามารถรู้ ข้อมูลทุกอย่างของคนนั้นและสามารถรู้ได้ถึงความลับเรื่องไม่ที่เขา ไปทำมาหากหุ่นยนต์ตัวนี้ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้สา มารถใช้ นวัตกรรมนาโนที่คล้ายกับผ้าพันแผลปิดลงบนปากแผลเพ่ือให้นาโน ผสานเนื้อเยื่อซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็หาย และหุ่นยนต์ตัวนี้มี ความสาารถในการต่อสู้ในทุกแขนง มีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและ ยังมีอาวุธทำลายล้างในตัวเอง สามารถใช้อาวุธได้ทุกเมื่อและ สามารถใช้อาวุธที่มีอนุภาพทำลายล้างสูงได้ตามสถานการณ์ท่ี จำเป็น หุ่นยนต์ตัวนี้มีชื่อว่า ไซบรอท โซมินได้เดินทางมาที่ เซฟเฮาส์ซึ่งแน่นอนว่าเป็นที่ที่ไม่มีใครหาเจอแน่นอนเพราะที่นี่มี ไซโครคอยอำพราง ที่เขาต้องหนีมาเซฟเฮาส์ก็เป็นเพราะว่าตอนนี้ คนของบอสและผู้นำโซโคเวียกำลังไล่ล่าเขาอยู่ ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลงั ให้ ไซบรอท จดั การอยู่ เขาจะทำให้ทุกคนคิดว่าเขาได้หายไปจากโลกนี้แล้วเขาจะ ตามคิดบญั ชกี บั คนทเ่ี ก่ียวข้องกบั การตายของพ่อแมไ่ ปทีละคน และ จะหยุดสงครามท่จี ะฆ่าคนบริสุทธแ์ิ ลว้ เขาก็พดู ขึ้นวา่

66 “ไมค่ ิดวา่ จะไดใ้ ชง้ านเร็วขนาดนี้นะ ไซบรอท…” rainyrain

Mr. Engine

68

69 สุดแสนประหลาด เม่ือ “มอลโดวา” ดาวเคราะห์ดวงน้อย ซึ่งเป็นดาวบริวารของโลด ที่แต่ก่อนมีมนุษย์เดินทางจากโลกไปต้ัง ถิ่นฐานที่นั่น แต่บัดนี้กลับถูกยึดครองด้วยเทคโนโลยีอันก้าวหน้า ของพวกมนุษย์ดัดแปลง ‘ธาคัก’ เราเรียกพวกมันอย่างนั้น มันคือ มนุษย์ดัดแปลงที่ผสมผสานเข้ากับมนุษย์ คือเป็นมนุษย์ครึ่งคนคร่ึง เครื่องจักร ตัวเขามีพลังงานมากกว่ามนุษย์ทั่วไป แต่เขายังคงเป็น มนุษย์ที่มีการรับรู้ความรู้สึกเช่นมนุษย์ทั่วไป และ ‘อาเรียส’ นี่คือ มนุษยเ์ ครอื่ งจกั รกลที่มีพลงั งานไฟฟ้าในตัวโดยสมบรู ณ์ ตัวเราคือ ธาคัก แม้เราจะถูกดัดแปลงแต่เราก็ยังถือว่าเป็น มนุษย์ พวกธาคักกับอาเรยี สอยู่รว่ มกันอยา่ งไม่เท่าเทยี ม แน่นอนว่า พวกธาคักมีความสามารถเหนอื กว่า และไม่ว่าจะทำอะไร เราจะอยู่ ภายใต้การควบคุมมัน แต่น่าตลกที่ผู้อยู่เบื้องหลังการทดลองมนุษย์ ดัดแปลงดนั เปน็ มนุษยท์ ี่สมบูรณ์หลายท่าน อย่างแรก พวกเราบางส่วนดำรงอยู่ด้วยน้ำมันจีนเป็นหลัก หรือนั่นก็เปรียบเสมือนหัวใจมนุษย์นั่นเอง และผสมผสานกับ เครื่องจักรที่ถูกดัดแปลง แต่บางส่วนก็ใช้เครื่องผสานเจเรต หรือ หัวใจเทยี ม ทรี่ าคาสงู ขนึ้ มา คณุ ภาพดกี วา่ คงทนมากกวา่

70 ดอกเตอร์เรย์เป็นผู้คิดค้นสิ่งนี้ขึ้นมาและเขายังเป็น นักวิทยาศาสตร์ภายในองค์กร WINTECH มีมือขวาเป็นธาคัก และ มือซ้ายเป็นอาเรยี ส แน่นอนวา่ พวกเขาทำงานกันอย่างดเี ยี่ยมแต่น่า เสียดายท่เี ขายึดครองด้วยอำนาจ หาใชค่ วามยตุ ิธรรม ฉันไม่มีชื่อและเป็นเพียงมนุษย์พิการขา แต่นั่นก็ถือว่ายังมี โชคดีเข้ามา ดอกเตอร์เรย์ รับฉันมาจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งและ ประดิษฐ์ขาให้กับฉัน ฉันไม่รู้เหตุผลที่เขารับอุปการะ มีเพียงแต่ คำพดู ทเ่ี ขาพูดว่า “ฉันมีงานใหก้ ับเธอ” ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ให้คนพิการอย่างฉันไปสู้กับ คนอื่นเขา มันคงเป็นไปได้ยาก และอย่างฉันจะเอาแรงไปสู้กับ เครื่องจกั รได้อย่างไรกนั นะ เรอื่ งราวของฉนั ไม่ใชเ่ รื่องท่ีน่าตืน่ เต้นหรือสนุก เพียงแต่ฉัน แค่อยากมาเล่าเรื่องราวชีวิตฉันให้กับพวกคุณ โลกของฉันไม่ เหมือนกับโลกของคุณ.. หรือเหมือน ก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาคุณ เลย

71 “ฟื้นแล้วงั้นเหรอ” ดอกเตอร์เรย์กล่าวพร้อมกับรอยย้ิม เธอนง่ั ขา้ ง ๆ ฉัน และยนื่ ผลไมใ้ ห้ “นฉ่ี นั หลับไปตอนไหนกนั คะ” “ฉันซ่อมขาใหต้ อนเธอหลับ ขอโทษทีไ่ ม่ได้บอก เหน็ ว่าเธอ ดเู หนอ่ื ย ๆ กบั งานท่ีฉนั มอบหมายให้” “...งั้นเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันก้มหัวให้กับ ดอกเตอร์เรย์แลว้ เดินไปเขา้ ห้องน้ำ ฉันมองหน้าตัวเองแล้วมองไปที่ขา ดูเหมือนเธอน่าจะ เปล่ยี นอะไหลใ่ ห้กับฉันแคน่ ิดหน่อย อันท่จี ริง เธอไม่เปล่ยี นให้ก็ได้นี่ นา แต่ถึงจะอย่างนั้นฉันก็ขอบคุณเธ อมากที่ดูแลสิ่ ง เล็ก ๆ นอ้ ย ๆ ให้ “อาเธอร์ วันนี้มีเปลี่ยนอะไหล่ให้กับคุณจอห์นและอนา ตาเซียนะ อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาหาด้วยหล่ะ” ผู้ช่วยพยาบาลของ ดอกเตอร์เข้ามาบอกฉัน หน้าที่ฉันไม่ได้พิเศษเลิศเลอไปกว่าคนอื่นหรอก เพียงแค่ ซ่อมและเปลี่ยนอะไหล่ให้แต่ละชิ้นส่วนเป็นก็เท่านั้น ไม่ได้เก่งเท่า ดอกเตอร์เรย์เลย

72 “ฉันปลูกสวนส้มอยู่ดี ๆ อะไหล่ก็ร่วงค่ะ ไม่ทราบด้วย เพราะอะไร ฉันหน่ะ อุตส่าห์ถนอมแขนและอะไหล่เท่าชีวิตเลยนะ คะดอกเตอร์ เงินก็ยิ่งไม่ค่อยมี เศรษฐกิจก็ไม่ดี” อนาตาเซียบ่น พร้อมกบั เอามอื อกี ข้างก่ายหนา้ ผาก “น่นั สคิ ะ อยา่ อารมณ์เสยี บ่อยนะคะ เดยี๋ วจะทำให้สุขภาพ แย่ลง” ฉันเปน็ คนพดู ไมเ่ กง่ เลยทำไดแ้ คน่ ่งั มองและยิ้มให้ กริง๊ !!! ฉันหันไปมองคนไข้ที่เข้ามาใหม่แล้วลุกขึ้นไปหาเธอ เธอ แต่งตัวหรู สวมสูทและกระโปรงสั้นสีดำ รองเท้าส้นสูงที่ดูราคาแพง เครื่องประดับที่ดูเหมือนราคาที่ไม่สามารถเอื้อมถึง เธอถอดแว่นดำ แล้วหันมามองฉนั “มาซ่อมอะไหล่ส่วนไหนคะ” ฉันพูดพร้อมกับผายมือไปท่ี เตยี งคนไข้ “ฉันไม่ได้มาซ่อมอะไหล่ราคาถูกหรอกนะ” เธอกล่าวแล้ว เดนิ ไปหาดอ็ กเตอร์เรย์ นน่ั ทำให้คนไข้อนาตาเซียถึงกับลุกกลับบ้าน ทนั ที

73 ดอกเตอรเ์ รย์ลกุ ขึ้นแลว้ จอ้ งมองไปท่ผี หู้ ญงิ คนนน้ั “เธอมาทำไม” “ถ้าไม่มีธุระสำคัญก็ไม่มีทางเห็นฉันหรอกนะ” เธอกล่าว แลว้ ยนื กอดอก “ขึ้นไปคุยชั้นบน... อาเธอร์ ปิดร้าน” ฉันทำได้แค่มองหน้า อำ้ อ้ึง แตก่ ็เดนิ ไปท่ีประตูแลว้ เปลี่ยนเปน็ ป้ายปิดร้าน “ฉันจะคุยตรงนี้ ทำไม ไม่อยากให้ใครบางคนรู้เรื่องหรอก เหรอ หมื ” ดอกเตอร์เรยถ์ อนหายใจ “อาเธอร์ขน้ึ ไปรอชน้ั บน” “ไม่ตอ้ งอาเธอร์ ฉันสง่ั ใหเ้ ธออยู่ตรงนี้ เธอคงไม่คิดอยากได้ ยนิ เรอ่ื งพอ่ หนอ่ ยเหรอ” “พ่อ... ฉันมีพ่อด้วยเหรอคะ” นั่นทำให้ฉันถึงกับตกใจและ เดนิ เข้าไปหาผู้หญงิ คนน้ัน “ฉนั ช่อื ซารัม เรยี กคุณซารัมแลว้ กันนะ” “พอกันที อาเธอร์ ฉันบอกให้ขึ้นไปข้างบน!” นั่นเป็นคร้ัง แรกท่ฉี นั เหน็ ดอกเตอร์เรย์โมโหได้มากขนาดน้ี

74 “ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องคุยเรื่องนี้กัน แล้วที่เขาส่งเธอ มาเธอจะเอาอะไร” “......ตัวของอาเธอร์” ซารัมพูดเสร็จแล้วก็ผลักดอกเตอร์ เรยจ์ นตดิ ฝาผนัง “ดอกเตอรเ์ รย์!!” ฉนั รีบวงิ่ ไปหาแต่กถ็ กู ผลักออกไปอกี ข้าง “จะไปกับฉนั ดี ๆ หรอื จะตอ้ งมีใครสักคนตาย หืม” “ดะ...ไดโ้ ปรดละคะ อย่าทำอะไรดอกเตอร์เรยเ์ ลย ฉันยอม ไปกับคณุ คะ่ '' “พูดง่ายดีนี่ ไม่บอกหน่อยเหรอ ว่ามีลกู สาวพดู ง่ายขนาดน้ี ...คณุ เรย์” อะไรนะ...ลกู สาว น่ฉี ันเป็นลกู สาวดอกเตอร์เรย์งัน้ หรอ... ใช่หรอ “อย่ามายุ่งกับเธอ!” เธอหยิบก้อนเพชรแล้วขว้างไปใสซ่ ารัม แต่น่ัน ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอว่องไวและปัดออกอย่างง่ายดาย...แต่นั่นเป็น แผน สสารในเพชรกระจายออก สารที่ถูกอัดด้วยไนโตรเจนผสม เกลือ ทำให้เกิดความร้อนสงู ทำใหแ้ ขนนัน่ ละลายไปสว่ นหน่งึ “นี่... แกทำอะไรกับแขนฉัน” ซารัมพูดแล้วเดินเข้ามาบีบ คอดอกเตอรเ์ รย์ ฉนั วงิ่ เขา้ ไปผลักซารัมอออกจนเธอกระเด็นไป

75 กระแทกกับผนัง นั่นทำให้ฉันถึงกับประหลาดใจ นี่ฉันมีแรงขนาดน้ี เลยเหรอ “ไอ้พวกเครื่องจักรสังหารเศษสวะ” เธอพูดพร้อมกับถุย เลอื ดออก “น่ีมันช้าเกินไปแล้วนะคุณซารมั ” เครื่องจกั รผู้ชายเดินเข้า มาพรอ้ มกับปืน “ก็มนั ดื้อดา้ น หึ ไมง่ ้นั คงเร็วกว่านอี้ ยู่หรอก” ชายเครื่อง จักรยิงเข้าไปที่ดอกเตอร์ ดูเหมือนกับวา่ ปืนนั่นจะเปน็ ปืนช็อตไฟฟา้ ผลจากปนื นั่นทำให้ดอกเตอร์เรย์สลบไป “ไม!่ !” ฉันพดู แลว้ วิ่งเข้าไปกอดเธอเอาไว้ “ไดโ้ ปรด ฉันไม่ร้วู ่าพวกคุณเป็นใครแต่อย่าทำร้ายเธอคนน้ี เลย ถ้าอยากได้ตัวฉันก็ปล่อยเธอไป” ชายเครื่องจักรเดินเข้ามาหา ฉันแลว้ เลง็ ปนื มาท่ฉี ัน “อมื ...” ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวห้องหนึ่ง ที่ดูเหมือนกับห้องปิด ตายยังไงอย่างงั้น ฉันมองไปรอบ ๆ ห้อง ในห้องนี้มีแค่เตียงกับจอ ทีวีจอหน่งึ

76 “สวัสดี” มีเสียงพูดขึ้นมาพร้อมกับภาพชายเครื่องจักรท่ี ปรากฏข้ึนมา “น่ีคุณ” “ฉัน ครอส นี่ชุด อีก10นาทีขึ้นมาหาฉันที่ห้อง” จู่ ๆ ก็มี ลิ้นชักยื่นออกมาพรอ้ มกับชุดหนังสีดำ ฉันหยิบมันข้ึนมาแล้วสำรวจ ดู แกร๊ก มีบางอย่างตกลงมา ฉันวางชุดไว้แล้วหันไปหาสิ่งนัน้ ใช่ มัน คือมีดเล่มเล็กที่มีลวดลายละเมียดละไม และมันถูกจารึกด้วยว่า [หมาย 7] ฉนั สวมชุดนั้นแลว้ ออกมาจากหอ้ งนั้น มกี าร์ดเครอื่ งจักรอยู่ สองตัวรอฉันอยหู่ น้าประตู พวกมันพาฉันเดนิ ไป “จะพาฉันไปหาครอสเหรอ” พวกมันเงียบและไม่ตอบฉัน ทง้ั ยังผลักฉนั ใหร้ ีบเดิน “แลว้ จะพาไปท่ไี หนละ”

77 แน่นอนว่าพวกมันก็ยังคงไม่ตอบฉัน นั่นทำให้ฉันเอามีด ออกมาเพื่อที่จะป้องกันตัว แต่ทว่าพวกมันดันส่งกระแสไฟฟ้าช็อต ฉนั จนฉันสลบไป ภาพพร่ามัวจากดวงตาที่พึ่งตื่นมันทำให้ฉันเวียนหัว ฉัน คอ่ ย ๆ ลุกขน้ึ มาจากโซฟา ภาพทเี่ หน็ ตรงหน้าคือบุคคลท่ีใส่ชุดสูทสี แดงและสวมแวน่ ตาสีดำกำลงั ยนื มองวิวจากหนา้ ต่างฉนั ลุกไปหาเขา เพอื่ ทจี่ ะพดู คยุ “คุณเป็นพ่อฉันงั้นเหรอคะ” เขาเดินไปวางถ้วยกาแฟแล้ว ถอดแวน่ ดำ “ลูกพ่อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ในขณะที่ฉันกำลังจะ สวม กอดเขา แต่ดันกลบั ร้สู ึกโมโหแทน ฉนั หยิบมดี ข้นึ มาแล้วจอ่ ไปทเ่ี ขา “ถา้ คุณเปน็ พอ่ ฉันจรงิ แลว้ ทำไมเพงิ่ มาบอกตอนน้ี!!” เขายกมอื ข้นึ แล้วพูดออกมา “รมู้ ย้ั ว่าแม่ไมใ่ หพ้ ่อรบั เล้ยี งลูก” ฉันนิ่งเงยี บไป กอ่ นจะมเี สียงหนึง่ ดังแทรกข้นึ “คนโกหก” เสยี งน่ัน...ฉันร้จู กั ดี

78 “ดอกเตอร์…เอ่อ แม”่ เธอเล็งปนื มาที่พ่อฉันในขณะท่ีฉันก็ เล็งมีดไปที่เขา เขาหลับตาลงแล้วควักปืนสองกระบอกเล็งมาที่แม่ และฉัน “ฉนั นา่ จะฆ่าพวกแกซะแตแ่ รก” “ถา้ แกยิงฉนั ฉนั กจ็ ะยิงแก” เขากระตกุ ยิ้ม “ง้ันเรามาตายด้วยกนั เถอะ” จากนนั้ เสียงลั่นปนื กด็ งั ขึ้น ทานตะวนั

Life Cyber

80

81 แสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างกระทบกับ กระจกสะท้อนมายังใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งหลับบนเก้าอี้ใน ห้องนอน เขาค่อย ๆ ลืมตาและมองไปยังรูปภาพบนโต๊ะทำงาน ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองเต็มไปด้วยความเศร้าหมองภายในใจ มันคือ ภาพถา่ ยรูปสดุ ท้ายของเขากับพ่อแม่เม่ือสบิ หา้ ปีกอ่ น... สวัสดีครับ ผมชื่อแพล็ต เกรย์สัน ผมเติบโตมากับคุณย่าใน เมืองบริดเจอร์ตัน พ่อกับแม่ของผมท่านเสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเป็น เด็ก ขณะที่เรากำลังเดินทางไปเที่ยวพักร้อนที่บ้านริมชายหาดของ คุณย่า บนรถคันนั้นเราพูดคุยกันตามประสาพ่อแม่ลูกอย่าง สนุกสนาน ใบหน้าของเราทั้งสามคนเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและ เสียงหวั เราะ แม่หยบิ กล้องข้นึ มาแลว้ บอกใหผ้ มกบั พ่อสง่ ย้มิ ให้กว้าง มากที่สุด รูปถ่ายใบนั้นจึงเป็นรูปที่ดูแล้วมีความสุข แต่แล้วสิ่งไม่ คาดคิดก็เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา ภาพก่อนที่ครอบครัวอันแสน อบอนุ่ จะเลือนรางหายไป ผมเห็นรถบรรทกุ คนั ใหญ่มุ่งหน้าเข้ามายัง รถของพวกเราด้วยความเร็ว ไฟหน้ารถบรรทุกคันนั้นสว่างจ้ามาก จนมองไมเ่ ห็นอะไร ก่อนท่ภี าพเหลา่ นัน้ จะตัดหายไปในความทรงจำ แมร่ บี ควา้ ตวั ผมเอาไว้ มอื ของท่านท้ังสองข้างโอบกอดตัวผมไว้แน่น และมันคือกอดสุดท้ายของผมกับแม่...

82 หลังจากที่พ่อและแม่ของผมเสียชีวิต ผมได้ย้ายมาอยู่กับคุณ ย่า ท่านส่งผมไปเรียนที่โรงเรียนแควซ์เซนเทรด เป็นโรงเรียนอันดับ หน่งึ ในเมืองน้ี ทีน่ ี่มีแตเ่ ด็กฉลาดลำ้ เกนิ อายุ เขาจงึ เรยี กเด็กโรงเรียน นี้ว่า เด็กอัจฉริยะ เหตุผลที่คุณย่าส่งผมมาเรียนที่นี่ เพราะผม สามารถแก้โจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์ระดับมหาวิทยาลัยได้ เขียน โปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ ในขณะที่ผมอายุเพียง 12 ปี ตัวของผม เองเคยไปแขง่ ขันมาแลว้ หลายรายการ รางวลั ท่ีผมภมู ิใจที่สุดคือรางวัลของโครงการวซี ีซึ่งเป็นองค์กร ย่อยขององค์กรลับระดับโลก ผมสามารถเขียนโค้ดโปรแกรมที่ เรียกว่าอัลกอรึทึมเพื่อสั่งการหุ่นยนต์ให้ปฏิบัติตามคำสั่ง ซึ่งผมใช้ เวลาฝกึ ฝนตนเองเพยี งไมก่ ่ีเดอื นเท่านัน้ สิ่งที่สำคัญที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จได้ก็คือกำลังใจจาก คุณย่า ท่านเป็นคนที่เก่งมาก ท่านเลี้ยงดูผมเป็นอย่างดี จนผมรู้สึก ว่าท่านเป็นทั้งพ่อและแม่ของผม ความรักที่ท่านมอบให้ผมมันคือ ความรกั ทผ่ี มเคยไดร้ บั จากพ่อและแม่ ท่านเป็นคนที่คอยเอาใจใส่ผม อย่เู สมอ คอยถามไถ่ผมอยู่เป็นประจำทั้งในยามสุขและยามทุกข์ ให้ กำลังใจเสมอมาทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกหรือสิ่งที่ผิด มันจึงทำให้ผมกล้าที่จะพูดคุยกับท่านได้ทุกเร่ื องเพราะท่านคงจะ เป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุด จนบางทีที่ผมมองหน้าท่านผมไม่ อยากจะคดิ เลยวา่ ถ้าผมตอ้ งเสยี ท่านไปเหมือนทีผ่ มเคยสูญเสยี พอ่

83 และแม่ ความรู้สึกของผมมันจะจมดิง่ ลงลึกเพียงใด หากผมไม่มีคุณ ยา่ ชวี ติ ของผมกไ็ ม่เหลือใครแล้ว... ชีวิตทุกคนบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีใครรู้เลยว่าคร้ัง ไหนจะเปน็ ครั้งสดุ ทา้ ย อยา่ งเชน่ ชีวติ ของผมทเ่ี ลา่ มา ผมไม่รมู้ าก่อน เลยวา่ วนั นน้ั จะเปน็ วันสดุ ท้ายของพ่อและแม่ หรอื วันไหนจะเป็นวัน สุดท้ายของผมที่ได้อยู่บนโลกใบนี้ ผมจึงทำทุกวันที่เหลืออยู่ให้เป็น วนั ที่ดีทสี่ ดุ เทา่ ทีผ่ มจะทำได้ แต่ความดีนัน้ มันก็ไม่ได้ชว่ ยอะไรในเมื่อ ชีวิตของคนเรา มันมีเวลาของมัน และมันก็ถึงเวลาของคุณย่า ท่าน ทราบจากผลตรวจของคณุ หมอว่าเปน็ มะเร็งกต็ อนท่ีมันสายเกินไปที่ จะรักษา ท่านเป็นมานานแต่ไม่รู้เลยว่าก้อนเนื้อร้ายนี้มันเข้ามาอยู่ ในร่างกายตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากที่ทราบได้ไม่นาน อาการของคุณ ย่าก็เริ่มทรุดลงเรื่อย ๆ เพียงสามเดือนเท่านั้น ที่ผมได้ทำความดี ตอบแทนท่านเป็นครง้ั สดุ ทา้ ยกอ่ นทที่ า่ นจะหมดลมหายใจ ผมในตอนนี้เหมือนคนที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ไม่รู้เลยว่า ชีวิตจะดำเนินไปอย่างไร เหมือนตัวเองกำลังล่องเรืออยู่กลาง มหาสมุทรใหญ่ไร้แผนที่ มองไปทางไหนก็เจอเพียงน้ำทะเลซัดเรือ เอนเอียงไปมา เคว้งคว้างท่ามกลางลมพายุ เตร็ดเตร่เร่ร่อนพเนจร ไปเรื่อย วัน ๆ ผมเอาแต่นั่งคิดคนเดียวว่าถ้าหากโลกใบนี้ขาดผมไป สักคน มันก็คงไม่มีผลอะไรกับใคร เพราะชีวิตของผมไม่มีใครคอย เป็นห่วงอกี ต่อไป....

84 มนุษย์ทั้งหลายเคยตั้งข้อสงสัยกันไหมว่า...ทำไมชีวิตของ คนเราต้องจำกัดขอบเขตด้วยคำว่าอายุขัย ทำไมชีวิตของมนุษย์เรา ไม่คงอยูแ่ ละย่งั ยืนเหมือนกับ “ห่นุ ยนต์” ขณะนีโ้ ลกพาตวั เราหมนุ รอบจกั วาลมาถึง ค.ศ.2500 วทิ ยาการ เทคโนโลยีต่าง ๆ ได้เข้ามามีบทบาทในชีวิตของมนุษย์มากขึ้น พวก เราแทบไม่ต้องขยับร่างกายทำอะไรด้วยตนเอง เพียงแค่สั่งการด้วย เสยี ง เหลา่ หุ่นยนต์ก็ทำหนา้ ท่นี นั้ แทนเราแลว้ ทุกวันนี้ถนนที่เคยมีรถวิ่งวุ่นเกลื่อนกลาดเต็มท้องถนนก็ว่าง เปล่าเพราะพวกเราเลิกใช้รถยนต์และหันมาใช้ทีสกายแทน มันคือ ยานอวกาศ ที่จะพาเราลอ่ งลอยไปตามสายลมของทกุ หนทุกแห่งบน โลกใบนี้ เพียงไม่กี่ชั่วโมงเราก็สามารถเดินทางข้ามทวีปได้ด้วยที สกาย บา้ นชอ่ งจึงเป็นตึกสูงตระหง่านต้ังโด่ข้นึ มาเหนือปยุ เมฆ เวลา ที่เราต้องการใช้งานมัน เพียงแค่กดปุ่มสีเขียวมันก็เคลื่อนตัวมารอ รับเราที่ชั้นหน้าดาดฟ้า ผมซึ่งตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีเพื่อนฝูง การที่ชีวิตของผมกลับมามีสีสันหลังจากที่ผมสูญเสีย คนทรี่ กั ไปก็คงเป็นเพราะหุ่นยนต์ ท่ผี มตั้งชือ่ ใหม้ ันวา่ “เอลว์”

85 เอลว์มีรูปร่างหน้าตา เนื้อหนังคล้ายกับมนุษย์ ผมได้สร้างมัน ขึ้นมาให้มันสามารถพูดกับผมได้ เหมือนกับว่าผมได้สร้างเพื่อนใน จนิ ตนาการของผมขน้ึ มาคยุ แก้เหงาในแต่ละวนั ในบางครง้ั ทีผ่ มรู้สึก ไม่สบายตวั ก็จะมเี อลวค์ อยดูแล เหมอื นอยา่ งตอนท่คี ุณย่าท่านยังมี ชีวิตอยู่ หรือตอนที่ผมซุ่มซ่ามไม่ระมัดระวังตัวเอง เอลว์ก็จะเปน็ คน ทำแผลให้ผมตลอด จะเรียกว่าเพ่ือน แม่บ้าน พยาบาลหรือตัวอะไร ดี ในบางครั้งผมก็อยากถูกสร้างให้เป็นหุ่นยนต์เหมือนกับเอลว์ ผม จะไดไ้ มต่ ้องรู้สึกเจบ็ ป่วย ไมต่ ้องร้สู ึกสูญเสีย และไม่ต้องรู้สึกว่าชีวิต นี้มีขอบเขตอย่างจำกัด ผมจะได้ใช้ชีวิตตามต้องการโดยที่ไม่กลัว ตาย เพราะหุ่นยนต์มันถูกสร้างมาด้วยโลหะแข็งแรง ไม่แตกสลาย เหมือนรา่ งกายของมนษุ ย.์ .. วิทยาการด้านเทคโนโลยีที่ก้าวกระโดดเช่นนั้น กลายเป็นเรื่อง ธรรมดาของสังคมยุคสมัยนี้ ยานอวกาศและเหล่าหุ่นยนต์ต่าง ๆ มนุษย์มองว่ามันคือการประกอบกันของชน้ิ ส่วนโลหะ สว่ นเร่ืองท่ีไม่ ธรรมดาและมองว่ามันคือความแปลกใหม่ที่ยังไม่มีใครค้นพบ และ สร้างมันขึ้นมาได้ คือความเป็นอมตะของมนุษย์ นักวิทยาการต่าง ค้นคว้าทำการทดลองอยู่เป็นเวลานานหลายปี มาในปีนี้ ผมได้ยิน ข่าวจากปากต่อปากเล่าขานกันมาว่า “ความเป็นมนุษย์กับความ เป็นอมตะใกล้เข้ามาแล้ว” มีนักโปรแกรมชาวอิดิลิสต์คนหนึ่ง สามารถประกอบสรา้ งเซลล์สมองของคน ใหเ้ ข้าไปอยูใ่ นเครือ่ ง

86 อิเล็กทรอนิคได้ ข่าวลือที่ว่ามานี้ ส่วนตัวของผมเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง ใจหนึ่งก็คิดว่ามันจะทำได้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ แต่ในใจลึก ๆ ผมก็ ขอให้เรื่องที่เล่าลือกันมา เป็นความจริงตามข่าว เพราะผมไม่อยาก ให้ใครต้องรสู้ กึ เจ็บปวดกบั การสูญเสียอกี ต่อไป 3 เดือนตอ่ มา... “อีกไม่นานเกินรอ วิทยาการที่ล้ำหนา้ กว่าตวั หุน่ ยนต์จะนำพา ชีวิตของพวกท่านทั้งหลายเข้าสู่โลกไซเบอร์อย่างแท้จริง เตรียม ร่างกายและบัดเจทให้พร้อมสำหรับการต้อนรับน้องใหม่แห่งวงการ เทคโนโลยียุค 2500” ประกาศจากท่านผู้นำมหานครบริดเจอร์ตัน ถูกฉายบนสมาร์ทแพลต็ วนั ละหลายรอ้ ยรอบ ผู้คนในเมืองนี้ต่างตื่นตัว ตั้งหน้าตั้งตารอ พร้อมที่จะจ่าย บัดเจทให้กับสิ่งใหม่ที่กำลังเป็นที่ต้องการ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เลยว่า เมื่อ จ่ายไปแล้ว ตัวเขาจะตายไปแบบไร้ประโยชน์หรือไม่ มันจะได้ผล อย่างที่ฮือฮากันไหม จนตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวเพิ่มเติมจากแหล่งอื่น ๆ ตวั ผมเองก็เชน่ กัน อยากรูเ้ หลือเกินว่าเขาคนนนั้ จะพามนุษย์เราเข้า ไปใช้ชีวิตในโลกไซเบอร์ไดจ้ ริง ๆ เหรอ

87 ผมเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง อยากรู้สิ่งใดต้อง ได้คำตอบในเร็ววัน ผมตามสืบเรื่องข่าวลือที่ฮือฮากันนี้ นั่งค้นหา ข้อมูลหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่หลายวัน จนมาได้ข้อมูลที่น่าเชื่อถือ และผมก็เชื่อว่าเขาคนนั้นสามารถพาพวกเราเข้าไปอยู่ในโลกไซ เบอร์ได้ ผมจึงได้เดินทางไปยังศูนย์ทดลองที่เขาประจำการอยู่ด้วย ยานอวกาศทีสกาย ผมเข้าไปในห้องปฏิบัติการของเขาอย่างลับ ๆ ปดิ บังร่างกายของตนเองด้วยเคร่อื งหม่ ลอ่ งหนท่ผี มสรา้ งมนั ข้นึ มา และคำตอบที่ผมต้องการจะค้นหามันก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า ผม ในห้องนี้เต็มไปด้วยตู้กระจกใสที่มีร่างมนุษย์อยู่ข้างในนั้น ไม่รู้ เลยว่าพวกเขาเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ผมหยุดเดินที่หน้าตู้ กระจกหมายเลขหนึ่งร้อยยี่สิบห้า ในนั้นมีผู้หญิงผิวขาวรูปร่างผอม สูง ผิวหนงั แห้งเหีย่ ว ผมสีน้ำตาลอมแดง ผมจ้องมองเธออยู่พักใหญ่ สังเกตเห็นว่าตาของเธอมีน้ำไหลออกมา ราวกับว่าเธอกำลังร้องไห้ ทั้งที่จริงแล้วเธอกำลังยืนนิ่งและหลับตาอยู่ บนศีรษะของเธอถูก ครอบคลุมด้วยเครื่องมือบางอย่างมสี ายไฟเชื่อมต่อไม่น้อยกวา่ ย่สี ิบ สาย เท้าของเธอลอยเหนือพื้นขึ้นมาประมาณหนึ่งเซนติเมตร ผม รู้สึกว่าตู้กระจกในห้องนี้มันวิเศษมาก และผมคิดว่าเทคโนโลยี วิทยาการข่าวลือที่ฮือฮากัน มีที่มาจากตู้กระจกเหล่านี้ ผมค้นหา ข้อมูลต่อไปเรื่อย ๆ แปลกที่ในศูนย์ปฏิบัติการนี้ไม่พบใครเลย นอกจากมนุษย์ที่ยืนสงบอยู่ในตู้กระจก ผมได้ข้อมูลมามาก พอสมควร มากพอทจ่ี ะพาตวั เองเขา้ ไปในโลกไซเบอร์...

88 กลับมาที่ตึกของผม เวลาของผมที่เสียไปกับการค้นหาข้อมูล และออกเดินทางสืบหาความจริง ผมได้นำมันกลับมาทดลองเองกับ ร่างกายของผม เข้าใจแล้วว่ากว่าคนพวกนั้นจะสามารถสร้างมัน ขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย ผมทำการทดลองอยู่หลายครั้งจนใน ครั้งท่สี ามสบิ สอง ผมตอ่ มันเขา้ กับสมองของผม เหมอื นมนั จะใช้การ ได้แต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจของผม เวลาที่ผมทุ่มให้กับการทดลองนี้ รวม ๆ แล้วก็เกือบสองเดือน ไฟฟ้าช็อตบ้าง เลือกกำเดาไหลบ้าง จนบางครั้งผมก็รู้สึกเกลียดตัวเองว่าทำไมผมไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ ตอ่ ความรสู้ ึกของตัวเอง ยิ่งยากผมยงิ่ ต้องทำให้ได้ ซึ่งวิธีการท่ีผมจะ ทำ มันเป็นวิธีการสุ่มเสี่ยงที่ตัวผมจะเข้าไปนอนคุกนอนตารางหาก เขาจับได้ข้ึนมา แตจ่ ะใหผ้ มหยุดทำในตอนน้ีมันก็คงจะสายเกินท่ีจะ แกไ้ ข เพราะผมไดเ้ ผลอเข้ามายงั โลกไซเบอรด์ ้วยวธิ ีการของผม วิธีการที่ว่าก็คือการแฮ็กเข้ามายังข้อมูลขององค์กรลับระดับ โลกอย่างองค์กรวินเทค ฉะนั้นผมจึงต้องสร้างให้ตัวของผมอยู่เหนอื เทคโนโลยีทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้ เพื่อที่จะได้ควบคุมมันด้วยระบบ สั่งการจากความคิดภายในสมองของผม แต่การทดลองในครั้งนี้ใช่ ว่าจะมีแต่ข้อดีที่ผมจะได้เข้าไปอยู่ในโลกไซเบอร์ ใช้ชีวิตได้อย่าง อสิ ระ และเปน็ อมตะช่ัวกัปช่ัวกลั ป์ ขอ้ เสยี ของเทคโนโลยีน้ีก็คือ ผม จะต้องสละร่างกายของตัวเองเพื่อเข้าไปอยู่ในโลกยุคใหม่ และท้ิง มนั ไวย้ ังโลกใบน้ี ร่างกายของผมคงจะคอ่ ย ๆ แหง้ เหีย่ วเชน่ เดียวกับ

89 ร่างกายของผู้หญิงผิวขาวในตู้คนนั้น ชีวิตอมตะในอีกไม่กี่วินาที ข้างหน้าจะเป็นอย่างไรผมไม่อาจรู้ได้ ในเม่ือชีวิตมนุษย์ที่เหลืออยู่ ของผมตอนนไี้ มเ่ หลอื ใครแล้ว กไ็ ม่จำเปน็ ที่ผมจะตอ้ งรีรออะไร... ผมเชื่อมโยงสายไฟครอบคลุมมนั ไวร้ อบศีรษะ นิ้วมือทั้งสองข้าง สลับพิมพ์โค้ดรหัสลับบนแป้นอย่างว่องไว หลังจากวินาทีที่ผมกด โค้ดตัวสุดท้าย ในหัวของผมไม่มีความคิดสิ่งใดอยู่ในนั้นเลย มันว่าง เปล่า ไร้จุดหมาย นาทีข้างหน้าที่ต้องลืมตาไปเจอกับโลกใหม่ ตัว ของผมต้องพบเจออะไร ผมจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคตอีกหนึ่ง วนิ าทีทีจ่ ะถึงนี้... ตอนนี้ผมรู้สึกตัวหวิว เหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ภาพท่อี ยู่ตรงหนา้ ของผม เป็นภาพของเมือง ๆ หนง่ึ ซึง่ มนั เปน็ เมือง ที่ผมมองเห็นทุกอย่างเป็นตัวหนังสือโค้ดในโปรแกรมที่ผมถนัด แทนที่ผมจะมองเห็นเป็นอิฐ ปูน หิน หรือชิ้นส่วนโลหะเหมือนใน โลกเก่า หรือแม้แต่ตัวของผม มือ แขน ขา ใบหน้า ประกอบด้วย โคด้ โปรแกรมเตม็ ตวั ไปหมด ที่น่ีไมม่ ีธรรมชาติให้ชื่นชม ไม่มีท้องฟ้า ให้เปิดหน้าต่างออกไปสูดอากาศ ผมรู้สึกว่าผมเข้ามาอยู่ในนี้เป็น เวลานานมากแล้ว ทำไมตัวของผมถึงไม่มีความรู้สึกหิวโหยเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย ผมเดนิ ตามทางไปเรื่อย ๆ โดยท่ีไม่รู้สกึ เหน่อื ยเลยสักนิด มบี างครัง้ ทผ่ี มคิดถึงครอบครัว คิดถึงเอลว์ พวกเขาจะปรากฏตัว

90 ตรงหน้าของผม ปฏิกิริยาของพวกเขาทำตามความคิดของผม และ เมื่อความคดิ ได้หายไปพวกเขาก็จะหายไปพร้อมกนั ... นานมาแล้วที่ผมเข้ามาในโลกไซเบอร์ จากที่ผมอ่านโค้ดข้าง เสาไฟบรรทัดหนึ่งแล้วถอดรหัสมันออกมา ตอนนี้คือปีสามพันสอง ร้อยกว่า ผมเข้ามาอยู่ในนี้เป็นร้อย ๆ ปี และร่างกายของผมในโลก เกา่ นั้นคงจะไมเ่ หลือแมแ้ ต่กระดูกซึ่งผมไม่สามารถกลบั ไปยังโลกเก่า ได้อีกต่อไป แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมเข้ามาอยู่ในโลกไซเบอร์ได้ไม่ นานพอสำหรบั ร้อยปีเลย บรรยากาศ ณ ตอนนี้ ผมอยู่ในห้อง ๆ หนึ่ง ซึ่งผมไม่รู้ว่า ที่นี่อยู่ส่วนไหนบนโลกไซเบอร์ ชีวิตอมตะของผมไม่เป็นอย่างที่ผม คิดไว้เลยสักครึ่งเสี้ยว ผมไม่มีความสุข ไม่มีความหวัง มีเพียงความ ทกุ ข์ท่มี ากเป็นพิเศษ คดิ ถงึ เมือ่ ก่อน ถึงแมว้ า่ ชวี ติ ของผมในเม่ือก่อน จะไร้จุดหมายเหมือนอย่างตอนนี้ แต่ผมก็ยังมีความหวังว่าร่างกาย ของผมจะสลายไปตามอายุขัย และความทุกข์ภายในใจก็คงเลือน รางหายไปพรอ้ มกนั ... ศรีนวล

91 ประวตั นิ กั เขียน ชอ่ื : นางสาวชนันทธ์ ร สมสนทิ ช่อื เล่น : น้ำฝน รหสั นักศึกษา : 61141140149 นามปากกา : rainyrain ชื่อ : นางสาวณิชกานต์ กาญจนาภา ช่อื เล่น : เอิรน์ รหสั นักศกึ ษา : 61141140187 นามปากกา : ทานตะวนั ชือ่ : นางสาวธนั ยาการต์ บุ้งทอง ช่ือเลน่ : นำ้ ฝน รหัสนักศกึ ษา : 61141140220 นามปากกา : ศรีนวล

92 ช่ือ : นางสาวปรีชญาภา สุดสงั ข์ ชื่อเลน่ : พลอย รหัสนักศึกษา : 61141140297 นามปากกา : Cetamolll ชือ่ : นางสาวพัฒนน์ รี บตุ รกุล ชอ่ื เลน่ : แพรวา รหสั นกั ศึกษา : 61141140385 นามปากกา : ปะการัง ช่ือ : นางสาวศศิวมิ ล หริ ญั สิงห์ ช่อื เลน่ : โบกี้ รหสั นักศกึ ษา : 61141140576 นามปากกา : รถไฟสายสุข

93