บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER)

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) พิมพค์ รั้งที่ ๑ : พ.ศ. ๒๕๖๐ จำ� นวนพมิ พ์ : ๑,๕๐๐ เลม่ ผู้เขียน : เจมส์ แมคดานา่ แปลและเรยี บเรยี ง : พ.ท.ชวาล ชมภูโคตร และ พ.อ.อ�ำนาจ พกุ ศรีสกุ คณะจัดท�ำ : พล.ท.ณฐพนธ์ ศรีสวัสดิ์ ร.ต.หญงิ ทบั ทมิ จารเุ ศรนี พล.ต.สุรศักดิ์ แพนอ้ ย จ.ส.อ.วันชยั ภาวะไพบูลย์ พล.ต.วัลลภ แดงใหญ่ จ.ส.อ.วฒั นา แนบเนยี น พล.ต.พรเทพ วชั รวสิ ทุ ธ์ิ จ.ส.อ.วรี ะ บญุ หยดั พล.ต.สรุ ตั แสงสวา่ งดำ�รง จ.ส.อ.อานนท์ บัวสอาด พ.อ.ปรีชา ชุ่มประดิษฐ์ จ.ส.อ.หญงิ รัตนาพร ขลยุ่ ทอง พ.อ.เฉลมิ เกียรติ ชาติมงคลวฒั น์ นางพนิดา เรืองทรัพย์ พ.อ.อนันต์ แก้วดำ� นายประสทิ ธิ์ แปน้ พนั ธ์ุ พ.อ.หญงิ จงกลณี เชอ้ื หนา่ ย น.ส.ณฐมนพร เขยี วนอ้ ย พ.อ.หญงิ วราลี สทิ ธเิ ดชะ พ.ท.พรพล ฟงุ้ เกยี รติ ขอ้ มูลทางบรรณานกุ รมของสำ� นกั หอสมดุ แหง่ ชาติ National Library of Thailand Cataloging in Publication Data แมคดานา่ , เจมส.์ บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม = Platoon Leader.--กรงุ เทพ มหานคร : ศูนย์พฒั นาหลกั นยิ มและยุทธศาสตร์ กรมยทุ ธศกึ ษาทหารบก, 2560. 244 หนา้ . 1. สงครามเวยี ดนาม, ค.ศ. 1961-1975. 2. ทหาร--อเมรกิ า--ชีวประวัติ. I. ชวาล ชมภโู คตร, พ.ท, II. พ.อ. ผแู้ ปล. III. ชอื่ เร่ือง. 959.7043 ISBN 978-616-8035-25-2 ขอขอบคณุ : พล.ต.กนก ภู่มว่ ง ผบ.มทบ.๒๔ พล.ต.สมชาติ แนน่ อดุ ร ผบ.พล.ร.๓ พล.ต.วชิ าญ สขุ สง ผบ.พล.ร.๑๕ สำ� หรบั การสนบั สนนุ ในการซอื้ ลขิ สทิ ธเิ์ พอ่ื แปลเปน็ ภาษาไทย Thai Language Translation rights belong the Royal Thai Army arranged with Maxima Creative Agency Bery1 Timur No.41 Gading Serpong–Tangerang 15810-Indonesia Tel/Fax. 62-21-5421 7768

คำ�นำ� กรมยทุ ธศกึ ษาทหารบก โดยศนู ยพ์ ฒั นาหลกั นยิ มและยทุ ธศาสตร์ กรมยทุ ธศกึ ษาทหารบก มภี ารกจิ ประการหนงึ่ คอื การจดั ทำ� หนงั สอื เผยแพร่ ความรู้ทางทหาร จงึ ได้จัดให้มีการแปลหนังสอื ทางทหาร เพื่อใหก้ ำ� ลงั พล ของกองทัพบกได้เรียนรู้ด้วยตนเองตามโครงการพัฒนาความเป็นทหาร อาชพี ดว้ ยการอา่ นเปน็ ประจำ� ทกุ ปี ซงึ่ จะนำ� ไปสกู่ ารเพมิ่ ประสทิ ธภิ าพทง้ั ด้านการรบและการปฏิบัติการอื่น ๆ ซึ่งหนังสือบันทึกประสบการณ์ของ นายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (Platoon Leader) กไ็ ด้รับการคดั เลือกให้น�ำ มาแปลตามภารกจิ ดงั กลา่ ว หนงั สอื เลม่ นเี้ ปน็ หนงั สอื บนั ทกึ ประสบการณ์ ในการรบในเวียดนามของนายทหารสหรัฐ ที่เพ่ิงจบจากโรงเรียนนายร้อย ทหารบกสหรัฐอเมริกา (West Point) และถูกส่งไปรบ ประสบการณ์ที่ เขาบันทึกถือเป็นบทเรียนท่ีมีคุณค่าสมควรเป็นแบบอย่างทั้งนายทหาร สญั ญาบตั รและนายทหารประทวนทที่ ำ� หนา้ ทเี่ ปน็ ผบู้ งั คบั หนว่ ยขนาดเลก็ ได้เรียนรู้และน�ำไปใช้ จะเห็นว่าสิ่งที่ผู้เขียนได้ท�ำไม่ใช่เร่ืองใหม่ แต่เป็น สิ่งท่ีมีการเรียนการสอน และการฝึกในสถาบันการศึกษามาแล้วทั้งสิ้น เป็นต้นว่าการลาดตระเวนจะต้องท�ำอยู่ตลอดเวลา การตั้งฐานปฏิบัติการ ต้องมกี ารดัดแปลงทมี่ ่นั มีการวางเครือ่ งกีดขวางทมี่ ีการยงิ ค้มุ ครอง มีการ เข้าเวรยาม ฯลฯ ซ่ึงในช่วงระยะเวลาหนึ่งทางโรงเรียนนายร้อยทหารบก สหรฐั อเมรกิ า ไดจ้ ดั ใหม้ หี นงั สอื เลม่ นเ้ี ปน็ หนงั สอื อา่ นนอกเวลาของนกั เรยี น นายรอ้ ย

กรมยุทธศึกษาทหารบก ในฐานะที่เปน็ หนว่ ยรับผิดชอบดา้ นการ ฝึกศึกษาและพัฒนาหลักนิยมของกองทัพบก ได้รวบรวมองค์ความรู้จาก แหลง่ ตา่ ง ๆ และไดร้ บั ความอนเุ คราะหข์ อ้ มลู จากสำ� นกั งานคณะกรรมการ วิจัยแห่งชาติ มาจัดท�ำเป็นเอกสารเผยแพร่ความรู้ให้ก�ำลังพลของ กองทัพบก เพ่ือเป็นแนวทางในการปฏิบัติภารกิจให้ได้ประโยชน์สูงสุด ในการพฒั นากองทัพบก และเกดิ ความมน่ั คงสืบไป หากมีข้อแนะน�ำ ติชม ประการใด สามารถเสนอแนะได้ท่ี กองพฒั นาหลกั นยิ ม ศนู ยพ์ ฒั นาหลกั นยิ มและยทุ ธศาสตร์ กรมยทุ ธศกึ ษา ทหารบก เลขท่ี ๔๑ ถนนเทอดดำ� ริ เขตดสุ ติ กรุงเทพมหานคร ๑๐๓๐๐ หรือท่ี [email protected] โทร. ๐ ๒๒๔๑ ๔๐๓๙ พลโท (ณฐพนธ์ ศรีสวัสดิ์) เจ้ากรมยทุ ธศกึ ษาทหารบก

บทน�ำ นกั การทหารมกั ชอบเลา่ เรอ่ื งประวตั ศิ าสตรส์ งครามซง่ึ ตรงขา้ มกบั คนท่ีผ่านประสบการณ์ตรงในสงครามท่ีมักเก็บเร่ืองราวไว้กับตัวเอง โดยส่วนตัว ผมมองว่ามีคนเล่าประสบการณ์เก่ียวกับสงครามกันมาก เกินไป ผมต้องขอโทษด้วยหากหนังสือเล่มน้ีจะเป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับ สงครามอีกเรื่องหน่ึง โดยที่ตัวผมเองไม่ได้คิดว่าตัวเองมีประสบการณ์ การรบในเวียดนามท่ีพิเศษแตกต่างจากคนอ่ืน ผมตระหนักดีว่า ประสบการณ์การรบของผมในเวียดนามอยู่ในระดับปานกลาง และก็ เชอื่ วา่ ประสบการณก์ ารรบของหนว่ ยอน่ื หรอื บคุ คลอน่ื มมี ากกวา่ หนว่ ยผม หรือของผมอย่างแน่นอน สมมติว่าถ้ามีการจัดแข่งขันเล่าประสบการณ์ ในการรบโดยให้ผู้ที่เล่าจ�ำนวนเหตุการณ์ที่น่ากลัวมากท่ีสุดเป็นผู้ชนะ คงไม่มีชื่อผมในรายช่ือผู้เข้าแข่งขันอย่างแน่นอนเพราะผมไม่ได้มี ประสบการณ์ที่โชกโชนขนาดน้ัน และก็มีทหารที่ผ่านสมรภูมิที่โชกโชน มากกวา่ ผมเยอะ อีกประการหน่ึง ผมไม่ได้เขียนหนังสือเล่มน้ีเพื่อท่ีจะบอกให้โลก ภายนอกเห็นรูปแบบสงครามในเวียดนาม และผมก็เช่ือว่าคงไม่มีใครกล้า ทจี่ ะเขยี นหนงั สอื สงครามออกไปในแนวนนั้ เพราะรปู แบบสงครามเปลย่ี น ไปทุกปี และทุกหน่วยก็มียุทธวิธีการรบที่เปล่ียนไปตามปัจจัยแวดล้อม เช่น ลักษณะทางกายภาพของพ้ืนที่ปฏิบัติการ เป็นต้น พูดง่าย ๆ คือ ประสบการณก์ ารรบในเวยี ดนามมีหลากหลายไมไ่ ด้มีเพียงรปู แบบเดียว

และเน่ืองจากหนังสือเล่มนี้ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อเล่าเร่ืองราว การผจญภยั หรอื รปู แบบสงครามในเวยี ดนาม คงมคี นสงสยั วา่ แลว้ ผมเขยี น หนังสือเล่มน้ีเพ่ืออะไรกัน ผมก็คงตอบว่าเป็นการเขียนเพ่ือบรรยาย ลกั ษณะการทำ� งานของผบู้ งั คบั หมวดทหารราบของทหารอเมรกิ นั คนหนง่ึ ในสมรภูมริ บเทา่ นัน้ เอง

สารบัญ ๙ ๑๔ บทที่ ๑ วันท่ี ๑ สิงหาคม ค.ศ. ๑๙๗๑ : ๒๒ ฐานบิน แอลซี อิงลิช (LZ English) ๓๔ บทที่ ๒ เส้นทางสสู่ งคราม ๔๓ บทที่ ๓ ยินดตี ้อนรับสปู่ ระเทศเวยี ดนาม ๕๘ บทที่ ๔ หมวดทหารราบที่ ๒ ๖๙ บทท่ี ๕ รับหนา้ ทีผ่ บู้ งั คบั หมวด ๗๗ บทท่ี ๖ การบาดเจบ็ ครง้ั ส�ำคัญ ๘๕ บทท่ี ๗ คัน่ เวลา ๙๖ บทที่ ๘ ถ้าเราไมป่ ระสบความสำ� เร็จในครั้งแรก... ๑๐๔ บทท่ี ๙ หลอ่ หลอมความเปน็ ผนู้ �ำ ๑๑๗ บทท่ี ๑๐ ฉากน�ำกอ่ นเวลาปะทะ ๑๒๙ บทที่ ๑๑ การรบ ๑๔๐ บทที่ ๑๒ ผลของสงคราม ๑๕๙ บทที่ ๑๓ ทหารราบธรรมดา ๆ คนหน่ึง ๑๖๕ บทท่ี ๑๔ ฝนมา บทท่ี ๑๕ ความฉลาดรเิ รม่ิ ของคนอเมริกัน บทที่ ๑๖ ขา้ ศกึ เพิ่มเติมก�ำลัง

สารบัญ (ต่อ) ๑๗๖ ๑๘๖ บทที่ ๑๗ เหตุเกดิ ท่ีชายหาด ๑๙๑ บทที่ ๑๘ วันขอบคณุ พระเจา้ ๑๙๙ บทที่ ๑๙ “เหมือนคุณกับผม” ๒๐๕ บทท่ี ๒๐ ค�ำสั่งบกุ ๒๑๕ บทท่ี ๒๑ การลาดตระเวนกลับ ๒๒๘ บทท่ี ๒๒ การเดนิ ทางในเวลากลางคืน ๒๔๐ บทที่ ๒๓ จบภารกิจ ๒๔๔ บทส่งท้าย ประวตั ิผู้แตง่

บทที่ ๑ วันที่ ๑ สิงหาคม ค.ศ. ๑๙๗๑ : ฐานบิน แอลซี องิ ลชิ (LZ English) รถจ๊ีปก�ำลังเคล่ือนออกไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ผมก�ำลังมองดู ฟิล เนล ซ่ึงพยายามควบคุมรถอยู่ เขาเพ่ิงรับหน้าท่ีเป็นพลขับได้ไม่นาน ทา่ ทางยังเก้ ๆ กัง ๆ ขาดความม่นั ใจในหน้าทใ่ี หมน่ ี้ ผมตดั สินใจยา้ ยเขา จากตำ� แหนง่ พลปนื เลก็ ภายใตก้ ารบงั คบั บญั ชาของผมมาเปน็ พลขบั ในพนื้ ที่ ส่วนหลังและเป็นการตัดสินใจท่ีผมเห็นว่าถูกต้อง ถึงตัวเขาจะยังไม่ชอบ หน้าท่ีใหม่นี้ก็ตาม ตอนที่เขาเป็นพลปืนเล็กในหมวดของผม เขาได้รับ บาดเจบ็ ถงึ ๓ คร้งั และโชคดมี ากทีร่ อดชวี ติ มาได้ แต่โอกาสทจ่ี ะรอดชีวิต ในคร้ังต่อไปก็ไม่แน่นอน การให้ฟิล เนล มาปฏิบัติหน้าที่ในพ้ืนท่ีฐานบิน แอลซี อิงลิช ซึ่งเป็นส่วนหน่ึงของฐานปฏิบัติการหลักของกองพลน้อย ส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ ท�ำให้เขามีโอกาสที่จะรอดชีวิตออกจากเวียดนาม มากขนึ้ การตดั สนิ ใจยา้ ยฟลิ เนล มาอยสู่ ว่ นหลงั เปน็ สงิ่ ดี ๆ ทผี่ มควรทำ� ให้ กบั ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชากอ่ นทผี่ มจะหมดหนา้ ทใี่ นเวยี ดนามและกลบั บา้ นอยา่ ง ปลอดภยั ลกึ ๆ ในใจกอ็ ดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ ยงั มคี นอยา่ งฟลิ เนล อกี กคี่ นทปี่ ฏบิ ตั ิ หนา้ ทีอ่ ย่ใู นสว่ นหนา้ แตก่ ็เป็นสง่ิ ท่ีผมช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลย ท่ามกลางอากาศท่ีร้อนอบอ้าว ผมยืนอยู่ข้างทางว่ิงในฐานบิน เเอลซี อิงลชิ เพ่อื คอยเฮลคิ อปเตอร์มารบั ไปทอี่ ่าวแคมรานทีซ่ ่งึ เคร่อื งบิน 9

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ร่นุ ดซี -ี ๑๐ จะพาผมกลบั บา้ น ในเชา้ ทเี่ งียบสงบจากจุดทผ่ี มยนื อยู่ซงึ่ เป็น เนนิ เลก็ ๆ ผมมองเหน็ ทงุ่ นาและหมบู่ า้ นบองซอนหลงั รวั้ ลวดหนามออกไป ได้ชดั เจน ในทงุ่ นาที่เขยี วขจี ชาวนาและควายต่างก็ทำ� หน้าทีข่ องตนอย่าง ขะมักเขม้นซึง่ เปน็ วิธกี ารทำ� นาของคนในภูมภิ าคนี้ ท้องฟ้า แสงแดดและ กล่ินไอของวิถีชีวิตชาวบ้านช่างท�ำให้เช้านี้เงียบสงบเหลือเกิน เว้นเสียแต่ ป้อมทหารเล็ก ๆ ท่ีมีกระสอบทรายล้อมรอบตรงท้ายรันเวย์กับทหาร คนหน่ึงพร้อมด้วยวทิ ยแุ ละอาวธุ ประจำ� กายที่เตอื นผมวา่ สงครามยังไมจ่ บ ดา้ นขวาของผมมนี ายทหารยศพนั ตรนี ายหนง่ึ ยนื อยใู่ นชดุ เครอ่ื งแบบ สนามท่ีดูไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย ด้วยลักษณะการแต่งตัวและใบหน้า ที่ยังดูเด็ก ผมประเมินได้เลยว่าเขาไม่เคยประจ�ำการอยู่แนวหน้าของ สนามรบเลย ตอนน้ีผมต้องการท�ำจิตใจให้สงบเพื่อจะได้เก็บภาพหมู่บ้าน บองซอนในจังหวัดบินดินและทัศนียภาพอันสวยงามไว้ในความทรงจ�ำ ก่อนท่ีผมจะจากทนี่ ่ีไป เพราะตอนปฏิบตั ิหน้าทอ่ี ยูใ่ นแนวหน้าผมหมกมุ่น อยกู่ บั งานจนไมม่ เี วลาช่ืนชมธรรมชาติท่ีสวยงามเหล่าน้เี ลย และวนั นีเ้ ป็น วันสุดท้ายในการท�ำงานในฐานะที่เป็นส่วนหน่ึงของกองพลน้อยส่งทาง อากาศท่ี ๑๗๓ และเป็นการท�ำงานในสมรภูมิรบท่ีถือว่าโชคดีมากคือได้ กลบั ออกมาดว้ ยรา่ งกายทสี่ มประกอบ ไมม่ สี ว่ นไหนพกิ าร ซง่ึ เปน็ ไปไดน้ อ้ ย มาก มนั เปน็ ประสบการณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื ๑ ปที แ่ี ลว้ แตใ่ บหนา้ ผมดกู รา้ นขน้ึ มาก ผมสูญเสียลูกน้องในหมวดไปมากทั้งจากการบาดเจ็บและเสียชีวิต สว่ นพวกทรี่ อดชวี ติ ถอื วา่ โชคดมี าก รวมถงึ พลทหารฟลิ เนลดว้ ย และเพราะ เหตุใดผมจึงรอดชีวิตมาได้จากสมรภูมิรบ เป็นเพราะผมได้ผลักภาระท่ี ไม่สมควรไปให้ลูกน้องรับแทนใช่หรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะผมท�ำหน้าท่ี ตามท่ีควรจะเป็น และการรอดชีวิตกลับมาเป็นผลของการท�ำหน้าท่ีน้ี ความคิดต่าง ๆ ที่แล่นอยู่ในหัวผมต้องหยุดลงกะทันหันเมื่อนายทหาร 10

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ยศพนั ตรคี นนนั้ เดนิ มาทกั และถามผมวา่ จะไปไหน ผมมองดเู ขาดว้ ยสายตา ที่เหยียดหยันเพราะผมและเขาในสายตาคนภายนอกถือว่าผ่านสงคราม เวยี ดนามเหมอื นกนั แตผ่ า่ นมาดว้ ยประสบการณท์ แ่ี ตกตา่ งกนั ผมเสย่ี งตาย อยู่ในแนวหน้าของสนามรบตลอดระยะเวลาที่ปฏิบัติหน้าที่ ส่วนเขาอยู่ แนวหลังมีความเส่ียงต่อชีวิตน้อยมาก ผมตอบเขาไปว่า “ก�ำลังจะกลับ บ้าน” เขายิ้มและพยายามมีส่วนร่วมในสิ่งที่เขาคิดว่ามันคือ “ความรู้สึก ดีใจท่ีจะได้กลับบ้าน” แต่ผมไม่ได้รู้สึกอย่างน้ัน ผมย่ิงมองเขาด้วยอาการ ดูถูก และสำ� หรบั ผม เวยี ดนามคอื สมรภูมิแห่งความสญู เสีย “ผมเป็นหมอ” เขาบอกผม “จริง ๆ แล้วเป็นจิตแพทย์” ผมก็ ไมท่ ราบว่าเขาบอกผมท�ำไม ผมเรมิ่ ระแวง และเขาถามผมว่าผมทำ� งานอยู่ สว่ นไหน ผมบอกผมเปน็ ทหารราบและชไ้ี ปทางทศิ เหนอื ทเี่ ทอื กเขาไทเกอร์ ผมบอกว่า “แถวน้ันแหละใกล้หมู่บ้านทรองแลม ไม่ไกลจากหมู่บ้าน แทมควาน” ผมระงบั ความโกรธในการสนทนา เพราะดเู หมอื นเขาไมร่ เู้ รอ่ื ง อะไรเกยี่ วกับสถานทีท่ ่ีผมกล่าวถึงซึ่งมคี นเสียชีวิตจ�ำนวนมาก “แลว้ คณุ ทำ� อะไรท่ีนน่ั ” เขาถามต่อ เขาอยากรู้ แตผ่ มกย็ ังดทู า่ ที เขาดว้ ยความระมดั ระวงั ไมร่ วู้ า่ เขาอยากจะรไู้ ปทำ� ไม ผมบอกเขาไปวา่ ผม เคยเปน็ ผบู้ งั คบั หมวดปืนเล็กทีน่ ั่นก่อนท่จี ะมาท�ำงานด้านเอกสาร ลกู นอ้ ง ผมทผี่ มเคยบงั คบั บญั ชาในการรบเสยี ชวี ติ เกอื บหมด ผมไมช่ อบตอบคำ� ถาม หรอื สนทนาเรอ่ื งน้ี ดว้ ยความทเ่ี ขาเป็นจติ แพทยเ์ ขาคงดูออกวา่ ผมไมช่ อบ แตก่ ถ็ ามตอ่ วา่ “คุณเคยเก็บไปฝนั ถึงเร่อื งราวทเี่ คยไปรบมาบ้างมั๊ย” ผมองึ้ ไปกบั คำ� ถาม ไมร่ วู้ า่ เขาตอ้ งการสอ่ื หรอื ทดสอบทฤษฎอี ะไร ผมตอบเขาไปว่า “ไม่เคยเกบ็ มาฝนั และก็ไมอ่ ยากด้วย” ผมตอบด้วยทา่ ที ท่ีโกรธ เขาคงรู้สึกได้และถอยห่างออกไป ผมยืนคอยเฮลิคอปเตอร์มารับ 11

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) อยา่ งเงียบ ๆ เมอ่ื นึกถึงนายทหารยศพนั ตรีคนนั้นผมเลยอดสงสยั ไมไ่ ด้ว่า โลกชา่ งเล่นตลกอะไรเช่นน้ี ผมยงั อ้งึ กับความชา่ งกลา้ ถามของเขา สำ� หรับผม หมวดปนื เล็ก ท่ีผมท�ำงานด้วยในเวียดนามเป็นส่วนหน่ึงของชีวิตผม และผมก็จะเก็บ มันไว้ในความทรงจ�ำตลอดไป แต่คงไม่เก็บมาคิดหรือฝันถึงในการใช้ชีวิต ประจ�ำวัน เดือนมกราคม ปี ค.ศ. ๑๙๗๔ เมืองเมดฟอร์ด รฐั แมสซาชเู ซตส์ เช้าวันหน่ึงผมสะดุ้งต่ืนข้ึนมาด้วยเหง่ือที่เย็นยะเยือกเต็มหน้าอก พร้อมกับผ้าปูเตียงที่ยับยู่ย่ี ท�ำให้ภรรยาผมตื่นตามไปด้วย บรรยากาศ นอกหอ้ งนอนในตอนเช้ายงั ดมู วั ๆ แตม่ ตี ้นไม้ผลดั ใบชว่ ยสร้างบรรยากาศ ให้ผ่อนคลาย หัวใจผมเต้นแรงขึ้น ประสาทเร่ิมสับสน แต่สิ่งที่ฝันมัน เหมือนจริงมาก แม้กระท่ังหลังตื่น ผมเริ่มต้ังค�ำถาม ท้ังหมดก่ีคน ส่ีหรือ ห้าคนไมม่ ากกว่านนั้ และผมก็รูจ้ กั ทกุ คน รจู้ ักท้งั ช่ือและนามสกุล ทุกคน เป็นเพ่ือนร่วมรุ่นท่ีโรงเรียนนายร้อยเวสต์ปอยต์ รุ่นท่ี ๖๙ สักพักชื่อ พวกเขากเ็ ลอื นหายไป ในความฝัน พวกเขาเคลื่อนท่ีช้าและพูดจาขึงขังมาก ดวงตา เบกิ กวา้ งแตว่ า่ งเปลา่ มองมาทผ่ี มแตไ่ มไ่ ดส้ อื่ อะไร พวกเขาแตง่ เครอ่ื งแบบ สนามพรอ้ มปนื ลกู กระสนุ และการพรางตวั ทกุ อยา่ งอยใู่ นสภาพพรอ้ มรบ เคลื่อนท่ีด้วยแถวตอนเรียงหนึ่งหรือท่ีเรียกว่าแถวเรนเจอร์ มาหาผม พวกเรานง่ั คกุ เข่าลงในหลมุ ขุดหรือหลุมระเบดิ ผมไม่แน่ใจ แต่เต็มไปด้วย โคลน แล้วเราก็ถกกันถึงภารกิจที่ต้องท�ำ แผนท่ีถูกกางลงบนพื้นดิน แต่มันเต็มไปด้วยน�้ำและโคลนจนแทบจะอ่านไม่ออกในความมืด เม่ือ 12

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) การสนทนาจบลง พวกเขายืนขึ้นแล้วก็จากไปด้วยสายตาที่แข็งท่ือและ วา่ งเปลา่ แล้วผมก็จ�ำบทสนทนาได้บางส่วน “สบายดีกันไหม” ผมถาม ออกไป ผมอยากรจู้ รงิ ๆ มคี วามรสู้ กึ วา่ ตอ้ งรคู้ ำ� ตอบใหไ้ ด้ แตไ่ มม่ เี สยี งตอบ กลบั แล้วพวกเขากเ็ ดนิ จากไปในรปู แถวเรนเจอรไ์ ปในปา่ คอ่ ย ๆ จางหาย ไปจากสายตาและความฝันของผม ตอนน้ีผมรู้จักช่ือเต็มของทุกคน แต่ละคนร่วมรบกบั ผมทเ่ี วยี ดนามและเสียชวี ิตทนี่ ั่น ผมยังจ�ำจิตแพทย์คนนั้นได้และนึกอยากจะด่าเขาในตอนเช้าของ ฤดูหนาวท่ีนิวองิ แลนดแ์ หง่ นีเ้ หลือเกิน 13

บทท่ี ๒ เส้นทางสสู่ งคราม ประเทศสหรัฐอเมริกาถล�ำเข้าสู่สงครามเวียดนามอย่างช้า ๆ โดยท่ีคนท่วั ไปกไ็ ม่ไดส้ งั เกต ในช่วงน้ันคือราว ค.ศ. ๑๙๖๐ ประเทศกำ� ลงั เผชญิ กับปัญหามากมาย อาทิ ปัญหาเกี่ยวกบั มหาอำ� นาจสหภาพโซเวยี ต ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันด้านอวกาศ การสะสมขีปนาวุธ หรือภัยคุกคาม ตอ่ ความมน่ั คงของประเทศเกยี่ วกบั ประเทศควิ บาซง่ึ ถอื วา่ อยใู่ กลป้ ระเทศ สหรัฐ มาก นอกจากน้ันยังมีปัญหาภายในอีกคือ การท่ีประธานาธิบดี จอห์น เอฟ เคเนดี ถูกลอบสงั หาร และก็ยงั มสี งครามในท่ีอนื่ ๆ ของโลก ทส่ี หรัฐ ต้องเข้าไปเก่ยี วข้อง ทัง้ หมดท่กี ล่าวมานที้ �ำใหป้ ญั หาในอินโดจีน กลายเปน็ เรอื่ งเลก็ นอ้ ยมากในขณะนนั้ ในปี ค.ศ. ๑๙๖๓ เด็กหนุม่ แถวบรุคลนิ จะใหค้ วามสนใจเกย่ี วกับ เรอ่ื งใกลต้ ัวทพ่ี วกเขาสนใจเปน็ พเิ ศษ เชน่ กีฬาและการจีบผู้หญิงมากกวา่ การเมืองหรือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลก ยกตัวอย่างเช่น พระท่ีเผาตัวเอง ประท้วงในไซ่ง่อนอาจจะมีความส�ำคัญน้อยกว่าผลการแข่งขันเบสบอล ระหว่างทมี แยงกีก้ บั เรดซอค นอกจากนัน้ เด็กวยั รุน่ แถวบรคุ ลนิ ก็ใหค้ วาม สำ� คญั กบั การศกึ ษาพอสมควร เมอ่ื ปี ค.ศ. ๑๙๖๓ กำ� ลงั ใกลจ้ ะหมดไป และ ปี ค.ศ. ๑๙๖๔ กำ� ลงั คบื คลานเขา้ มา คำ� ถามกม็ มี ากมายสำ� หรบั ชว่ งหวั เลย้ี ว 14

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) หวั ตอ่ คือ เมอ่ื จบจากชนั้ มธั ยมแล้วจะไปท�ำอะไรตอ่ ถา้ ท�ำงาน จะทำ� อะไร หรือถ้าจะเรียนต่อจะเรยี นท่ไี หน และจะเอาเงินทไ่ี หนไปจ่ายคา่ เทอม การที่เด็กหนุ่มสมัยนั้นจะพลิกผันตัวเองเข้าสู่สมรภูมิรบไม่ได้เป็น เพราะเหตุผลใด ๆ เช่น การเมือง หรือผลประโยชน์ชาติ แต่เป็นเพราะ เหตผุ ลสว่ นตวั ลว้ น ๆ เนอื่ งจากประเทศมที รพั ยากรบคุ คลมากจงึ ไมจ่ ำ� เปน็ ต้องเกณฑ์คนไปรบ แต่เป็นอาสาสมัครมากกว่าซึ่งก็เพียงพอแล้ว คนประเภทไหนท่ีอาสาไปรบละ่ คนโงบ่ า้ ง คนไมม่ กี ารศกึ ษาบ้าง คนกล้า บา้ บิ่นบา้ ง แลว้ ผมเปน็ ประเภทไหนกัน ไมใ่ ชท่ ง้ั หมดทกี่ ล่าวมา แตผ่ มก็ไป ร่วมรบในสมรภมู เิ วียดนาม ท�ำไมถึงเป็นเช่นนั้นได้นะ ไม่ใช่เพราะถูกเกณฑ์อย่างแน่นอน ในชว่ งฤดหู นาวของปี ค.ศ. ๑๙๖๓ - ๖๔ ผมเรยี นอยปู่ สี ดุ ทา้ ยของชนั้ มธั ยม ปลาย ดว้ ยทนุ การศกึ ษาจากนวิ ยอรก์ สเตท รเี จนท์ และเงนิ จากการทำ� งาน พิเศษ จะเป็นทุนการศึกษาของผมในระดับมหาวิทยาลัยต่อไป ถึงแม้ว่า การสมัครเข้าเป็นทหารในปีท่ีผมอายุ ๑๘ ปี ดูจะเป็นอีกหนึ่งทางเลือก ท่ีน่าสนใจ แต่พ่อผมซึ่งเคยเป็นนายทหารชั้นประทวนเป็นเวลานานถึง ๒๒ ปี และเคยผา่ นสงครามโลกครงั้ ท่ี ๒ มาแลว้ ยงั ไมเ่ หน็ ดว้ ย เหตผุ ลเพราะ มันเร็วไปและอีกอย่างก็ยังมีโอกาสสมัครเข้าเรียนในโรงเรียนนายร้อย เวสตป์ อยตซ์ งึ่ เปน็ โรงเรยี นนายรอ้ ยหลกั ของประเทศทผ่ี ลติ นายทหารใหก้ บั กองทัพบก จริงอย่างที่พ่อผมพูด ผมยังมีโอกาสถึงแม้การสอบเข้าเรียน ในสถาบนั แหง่ นจ้ี ะยากมากเพราะนอกจากความสามารถแลว้ ยงั ตอ้ งไดร้ บั การเสนอชอ่ื จากผวู้ า่ การรฐั ดว้ ย แตผ่ มกย็ งั มคี วามหวงั ลกึ ๆ เพราะผมเปน็ นักกีฬามวยสากลสมัครเล่น น่ีอาจจะเป็นพลังบวกส�ำหรับการสมัคร เข้าเรยี นที่โรงเรยี นนายร้อยเวสตป์ อยต์กเ็ ปน็ ได้ กต็ ้องคอยดกู ันต่อไป 15

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ในชว่ งฤดใู บไมร้ ว่ งของปี ค.ศ. ๑๙๖๔ ปญั หาในประเทศเวยี ดนาม กลายเปน็ ที่สนใจในหนังสือพมิ พท์ อ้ งถนิ่ แตป่ ระเทศสหรฐั อเมริกาเองกย็ ัง ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปเก่ียวข้องอะไรมากนัก ปีน้ันผมเรียนอย่ชู ้นั ปที ่ี ๑ ของวิทยาลัย บรคุ ลนิ โปลเิ ทคนคิ สาขาวศิ วกรรมโยธา ขอ้ ดคี อื ผมไดอ้ ยใู่ กลบ้ า้ น สามารถ เดินทางไป-กลับบ้าน-โรงเรียนได้ และมีเวลาซ้อมชกมวยท่ีวายเอ็มซีเอ ประจ�ำเขตบรุคลนิ ในชว่ งหน้าร้อนของปี ค.ศ. ๑๙๖๕ สหรฐั เริม่ มแี นวความคดิ ท่จี ะ ส่งทหารอเมริกันเข้าไปที่เวียดนาม ซึ่งหนึ่งปีก่อนหน้านี้ได้มีการลงมติ ว่าด้วยอ่าวตงั เกยี๋ (The Gulf of Tonkin Resolution) ไดม้ กี ารพดู ถงึ การ ส่งก�ำลังทหารเข้าไปด้วยแต่ก็ไม่มีใครพูดถึงว่ามันเป็นสงคราม แต่ส�ำหรับ นักศึกษามหาวิทยาลยั ท่เี พ่งิ จบปีที่ ๑ อย่างผมไม่ไดใ้ ห้ความสนใจมากนัก สงิ่ ทผ่ี มคิดตอนนนั้ คอื การไปฝึกงานส�ำรวจทางภาคเหนือของนวิ ยอร์ก แต่แล้วฟ้าก็เล่นตลกกับชีวิตผม การที่ผมได้สมัครเข้าเรียนท่ี โรงเรียนนายร้อยเวสต์ปอยต์เม่ือก่อนหน้าน้ี ทางโรงเรียนได้ตอบรับผมให้ เข้าเรียนแล้วเนื่องจากผู้สมัครคนอ่ืนจากพ้ืนที่เดียวกันมีคุณสมบัติไม่ครบ ผมกลายเป็นผู้สมัครจากแมนฮัตตันที่ได้เข้าไปเรียน ในขณะท่ีผมก�ำลัง ฝึกงานโยธาส�ำรวจอยู่ในสนามก็มีเสียงโทรศัพท์จากโรงเรียนนายร้อย เวสต์ปอยต์เข้ามาบอกว่า “ถ้าคุณสามารถมารายงานตัวท่ีเวสต์ปอยต์ ภายใน ๓ วัน คณุ จะได้เขา้ เรยี นในรุน่ ท่ี ๑๙๖๙ สนใจไหม” ผมตอบกลบั ไปวา่ “ผมคดิ วา่ ไดน้ ะ” มนั เปน็ การตดั สนิ ใจทยี่ งิ่ ใหญ่ ก้าวหน่ึงส�ำหรับเด็กหนุ่มวัยขนาดผม ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรผมโทษใคร ไม่ได้เพราะผมได้เลือกเอง ผมเตรียมตัวทุกอย่างเพื่อส่ิงนี้ ทั้งการสอบ ด้านตา่ ง ๆ รวมถึงการขลิบท่อี วยั วะเพศด้วย 16

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมขับรถจากบรุคลินไปที่เกาะสแตเทนในคืนนั้นทันที และ ครอบครัวผมก็มีงานเล้ียงฉลองเล็ก ๆ ในเมือง พ่อผมดีใจมาก ผมยังจ�ำ บรรยากาศคนื นนั้ ไดด้ ี พ่อตบหลงั ผมเบา ๆ และบอกว่า “ลกู เราก�ำลังจะ เปน็ ส่วนหน่งึ ของนายทหารทมี่ เี กียรตมิ ากของกองทัพบก” สองวันต่อมาผมขับรถไปกับแม่เพื่อจะไปบ้านน้าซึ่งอยู่ห่างจาก เวสต์ปอยต์ประมาณ ๓๐ ไมล์ ท่าทีของแม่ช่างแตกต่างจากของพ่อ เหลอื เกนิ แมจ่ ับมอื ผมแนน่ แมไ่ มอ่ ยากให้ลูกจากไปไกล เพราะไมร่ วู้ ่าจะ เกิดอะไรขึ้นบ้าง ตาผมก็เร่ิมแดงแต่ก็ต้องพยายามท�ำให้เป็นปกติก่อนถึง โรงเรยี น เพราะผมกำ� ลงั จะเขา้ ไปเรยี นในทท่ี จี่ ะฝกึ ใหค้ นเปน็ ผนู้ ำ� ผมจะไม่ เป็นลกู แหง่ขแ้ี ยเป็นอันขาด วันแรกท่ีโรงเรียนนายร้อยเวสต์ปอยต์ค่อนข้างหนัก มีบางคนท่ี ตัดสินใจไม่เรียนต่อหลังจากวันแรกนี้ แต่ผมเองได้ตัดสินใจแล้วว่าจะต้อง เรียนให้จบเพราะเป็นเส้นทางท่ีผมเลือกเอง การเรียนและการฝึกของที่นี่ ค่อนข้างยาก นักเรียนปี ๑ จะไดร้ ับการฝกึ ให้มคี วามกระฉับกระเฉงว่องไว ในชวี ติ ประจำ� วนั โดยการเดนิ ใหเ้ รว็ กวา่ ปกติ ๒ - ๓ เทา่ เดนิ ตวั ตรงเกบ็ คาง ต้ังแต่วันแรก ๆ ของการเรียนก็เร่ิมมีการพูดถึงการรบในป่าบ้างแล้ว (ลักษณะการรบท่ีจะเจอที่เวียดนาม) หลังจากการฝึกภาคสนามคร้ังแรก หรอื ท่ีรู้จักกนั ในนาม บสี ท์แบแรค็ (Beasts Barracks) การเรียนเทอมแรกก็เร่ิมข้ึน เวลาในห้องเรียนช่างผ่านไปช้า เหลือเกนิ แลว้ การฝึกภาคสนามอกี ครัง้ ก็เร่มิ ขึ้น โดยสว่ นตวั ผมชอบความ ท้าทายท่ีเจอในระหว่างการฝึก มันเหมือนตอนท่ีผมซ้อมชกมวย และ สภาพแถวถนนบรุคลิน ผมนึกภาพตัวเองในเหล่าอื่นไม่ออกเลยนอกจาก การเป็นทหารราบ 17

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ในระหวา่ งปกี ารศกึ ษา ๑๙๖๖ - ๖๗ สงครามเวยี ดนามเรมิ่ รนุ แรง ข้ึน เริ่มมีรายงานผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต ศิษย์เก่าเวสต์ปอยต์รุ่นท่ี ๖๖ เริ่มสังเวยชีวิตที่สมรภูมิเวียดนามแล้ว ข่าวการบาดเจ็บและเสียชีวิตของ ทหารอเมรกิ นั ทเ่ี วยี ดนามสะเทอื นใจผมพอสมควร เพราะมนั ใกลต้ วั ผมมาก อีกไม่นานผมก็อาจจะต้องไปอยู่ในสมรภูมิรบแบบน้ัน ผมได้มีโอกาส เดินทางไปบ้านของศิษย์เก่าเวสต์ปอยต์คนหนึ่งซ่ึงเสียชีวิตในระหว่าง ปฏบิ ตั หิ นา้ ที่ ความรสู้ กึ ในขณะนนั้ ไมค่ อ่ ยดเี ลยเพราะไมร่ จู้ ะชว่ ยครอบครวั เขาอย่างไร เลยตอ้ งถอยออกมา ความใฝ่ฝันของผมท่ีอยากเป็นทหารราบเริ่มใกล้ความจริงขึ้นมา ทกุ ที และโรงเรียนนายรอ้ ยเวสตป์ อยตก์ ็ใหโ้ อกาสผมมากในการฝกึ ความ เป็นผู้น�ำซ่ึงผมชอบมาก ไม่เฉพาะความเป็นผู้น�ำเท่านั้นท่ีสถานที่แห่งน้ี เน้นเป็นพิเศษ กีฬาก็เน้นด้วยเพราะเป็นเคร่ืองมือในการสร้างความเป็น ผู้น�ำเช่นกัน มีกีฬาหลากหลายชนิดซ่ึงผมไม่เคยรู้จักเลย แต่ผมก็ไม่เคย ย่อท้อส�ำหรับความท้าทายต่าง ๆ และก็ไม่จริงจังจนเกินไปกับทุกเร่ือง จนขาดความสนุกสนานในชีวิต ผมมีเพ่ือนร่วมรุ่นที่ค่อนข้างดีท่ีคอยให้ ก�ำลังใจในทุก ๆ เรื่อง เราให้ก�ำลังใจซึ่งกันและกัน เพราะมีเป้าหมาย เดียวกนั คอื สำ� เร็จการศกึ ษาจากสถาบันอนั ทรงเกยี รติแหง่ นี้ ในปีที่ผมเข้าเรียนทางโรงเรียนก็เร่ิมรับนักเรียนนายร้อยผู้หญิง เข้ามาเรียนด้วย ตอนแรกก็มีไม่ก่ีคน แต่ก็เพ่ิมจ�ำนวนขึ้นในเวลาต่อมา หนงึ่ ในนกั เรยี นนายรอ้ ยหญงิ ไดก้ ลายเปน็ แฟนผมในทสี่ ดุ สภาพความกดดนั ในโรงเรียนด้านต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นด้านการฝึกหรือการเรียนในห้องเรียน รวมถึงการอยากอยู่กับแฟน เพ่ิมความกดดันให้กับผมเป็นอย่างมาก จน อดสงสัยไมไ่ ดว้ ่าตวั เองจะจบการศกึ ษาพร้อมรนุ่ ได้หรือเปล่า 18

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ดูเหมอื นโอกาสที่จะไดเ้ หน็ สงครามเรมิ่ เป็นจริงแลว้ ยอ้ นไปเมือ่ ปี ค.ศ. ๑๙๖๖ - ๖๗ ผมมีความเช่ือวา่ สงครามเวียดนามจะจบลงกอ่ นที่ผม จะจบการศึกษาและคิดไปไกลว่าโอกาสท่ีจะได้เข้าร่วมสงครามท่ียิ่งใหญ่ กค็ งมี ในความเป็นจริงโอกาสที่สงครามจะกนิ เวลาเกิน ๔ ปีเป็นเร่ืองยาก อยา่ งนอ้ ยกต็ งั้ แตส่ งครามตอ่ สเู้ พอ่ื อสิ รภาพจากประเทศองั กฤษ ในปี ค.ศ. ๑๙๖๗ กองพลน้อยสง่ ทางอากาศท่ี ๑๗๓ รายงานผูบ้ าดเจบ็ จากการรบท่ี เวียดนามเพียงกองพันเดียวสูงถงึ ๘๐๐ นาย ซงึ่ ถือว่าสูงมาก และการรบ ในวันตรุษญวน (Tet) เม่ือวันที่ ๓๑ มกราคม ปี ค.ศ. ๑๙๖๘ เพียง แห่งเดียวมีผู้เสียชีวิตมากเป็นประวัติการณ์ ดูเหมือนสถานการณ์เริ่มจะ แย่ลงเร่ือย ๆ ในเดือนมกราคม ค.ศ. ๑๙๖๙ ริชาร์ด นิกสัน สาบานตน เข้ารับต�ำแหน่งประธานาธิบดี และเริ่มมีรายงานผู้เสียชีวิตสัปดาห์ละ ประมาณ ๔๐๐ คน จ�ำนวนศิษย์เก่าเวสต์ปอยต์ที่เสียชีวิตในสมรภูมิ เวียดนามกเ็ พ่มิ ข้นึ เรอ่ื ย ๆ ปี ค.ศ. ๑๙๖๙ เป็นปีท่ผี มกา้ วส่ชู ีวติ ทหารอยา่ งเต็มตัว เร่มิ ตัง้ แต่ ผา่ นกระบวนการเลอื กเหลา่ ในเดอื นกมุ ภาพนั ธ์ ซง่ึ ผมเลอื กเหลา่ ทหารราบ และในเดือนมีนาคมก็อาสาสมัครไปเวียดนาม ผมเขียนหนังสือถึง ผู้บัญชาการกองพลน้อยส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ เพ่ือขอไปประจ�ำการท่ี หน่วยของท่าน ซ่ึงกองพลน้อยแห่งน้ีมีช่ือเสียงเกียรติประวัติการรบ มากที่สุดในเวียดนาม และแล้ววันที่ผมรอคอยมานานก็มาถึง คือวันท่ี ส�ำเร็จการศึกษาในวันที่ ๔ มิถุนายน และก็แต่งงานทันที โดยจัดงานที่ โรงเรยี นส่ีวนั หลังจากนนั้ จะว่าไปแล้วโรงเรียนนายร้อยเวสต์ปอยต์ได้ท�ำหน้าที่ของตัวเอง อย่างดีเย่ียมในการผลิตนายทหาร และการตัดสินใจเลือกเหล่าทหารราบ 19

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) และอาสาสมัครไปรบท่ีเวียดนามเป็นการตัดสินใจท่ีแทบจะเรียกได้ว่า เกอื บเป็นสญั ชาตญาณทีอ่ ยากจะรบั ใช้ชาติ ผมทำ� ไปโดยอัตโนมัติไม่ต้อง คิดมาก เหมอื นผู้ชายทีก่ ำ� ลังตกหลมุ รกั ผหู้ ญงิ อะไรทำ� นองน้ัน เสน้ ทางชวี ติ ของผมสสู่ งครามเวยี ดนามไดเ้ รม่ิ ขนึ้ แลว้ แตก่ องทพั บก ยงั ไมส่ ง่ ผมไปรบทเ่ี วยี ดนามทนั ที ผมยงั ตอ้ งผา่ นกระบวนการเตรยี มตวั กอ่ น ซ่ึงประกอบไปด้วยหลักสูตรทางทหารอีกหลายหลักสูตร อาทิ หลักสูตร ส่งทางอากาศ หลกั สตู รชนั้ นายรอ้ ยทหารราบ และหลกั สูตรการรบในปา่ หรอื เรนเจอร์ เปน็ ตน้ นอกจากนน้ั กองทพั บกยงั ใหเ้ วลาผมพกั ผอ่ นฮนั นมี นู กับภรรยาอีกด้วย ที่ค่ายเบนน่ิง รัฐจอร์เจีย ซ่ึงเป็นท่ีต้ังของโรงเรียน ทหารราบ ในสภาวะปกติจะเป็นสถานท่ีท่ีบุคคลภายนอกสามารถมา ท่องเท่ียวได้ ถือว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ในสภาวะที่ไม่ปกติ เช่น ในยามทปี่ ระเทศเขา้ สสู่ งคราม คา่ ยแหง่ นกี้ ไ็ มต่ า่ งจากโรงงานอตุ สาหกรรม ที่เตรียมกำ� ลังรบส�ำหรบั ภารกจิ นนั้ ๆ หว้ งเวลาสองสปั ดาหข์ องหลกั สตู รสง่ ทางอากาศเปน็ ประสบการณ์ ท่ีน่าจดจ�ำไม่น้อยส�ำหรับการกระโดดร่มในแบบฉบับของทหารท่ามกลาง อากาศท่ีร้อนสุดจะบรรยาย และห้วงเวลา ๑๒ สัปดาห์ส�ำหรับหลักสูตร ชั้นนายร้อยเป็นห้วงท่ีวิเศษส�ำหรับผม เพราะได้มีเวลาอยู่กับภรรยาท่ี เพิ่งแต่งงานกันถึงแม้จะไมม่ ากนกั คอื ตง้ั แตห่ นง่ึ ทุม่ ถงึ ตีห้า ต่อมาก็มีข่าวดีในเดือนกันยายน เพราะภรรยาผมตั้งครรภ์ ผมตืน่ เตน้ มาก แตน่ ่าเสยี ดายทไี่ มไ่ ดม้ เี วลาดูแลเธอมากเพราะตอ้ งไปเรยี น หลกั สตู รจโู่ จม หรอื เรนเจอรต์ อ่ ระหวา่ งเดอื นพฤศจกิ ายนถงึ เดอื นมกราคม หลักสูตรนี้มีความยากล�ำบากมาก ต้องมีความอดทนสูงท้ังกายและใจ ตอ้ งลาดตระเวนผา่ นภมู ปิ ระเทศทย่ี ากลำ� บากของรฐั จอรเ์ จยี และหนองนำ้� 20

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ของรัฐฟลอริด้า ในระหว่างท่ีเรียนหลักสูตรนี้ใจผมก็นึกถึงสภาพอากาศ ดี ๆ ท่เี วียดนามและคิดวา่ สภาพความเปน็ อย่นู า่ จะสบายกวา่ น้ี หลังจากเรียนจบหลักสูตรน้ีผมได้ไปประจ�ำการที่กองพลส่งทาง อากาศท่ี ๘๒ ฟอรต์ แบร็ก มลรัฐนอร์ท แคโรไลนา ประมาณ ๓ - ๔ เดือน ก่อนท่ีจะถูกส่งไปท่ีเวียดนาม ห้วงเวลาสั้น ๆ นี้มีความหมายมากเพราะ ได้อยู่กับภรรยาท่ีก�ำลังต้ังท้องแก่ ๆ ใกล้จะคลอด หลังจากที่ภรรยาผม คลอดลูกชายแล้ว ผมก็ได้ใช้สิทธิในการลาเพื่อพาภรรยาและลูกไปเยี่ยม ญาติ ๆ ผมใช้เวลาไม่ก่ีวันอยู่กับพ่อและแม่ก่อนกล่าวค�ำอ�ำลาเพ่ือไป เวียดนาม ผมคิดว่าผมเห็นน้�ำตาของพ่อซ่ึงมันช่างแตกต่างจากวันท่ี ทราบว่าผมได้รับการตอบรับให้เข้าเรียนในที่ที่เด็กหนุ่มอเมริกันหลายคน ใฝฝ่ นั อยากเข้าไปเรยี น ลาพ่อกบั แม่เสร็จผมกข็ บั รถไปเวอรจ์ เิ นียเพ่ือไปสง่ ภรรยาและลกู พวกเขาจะคอยผมทนี่ น่ั ในวนั เดนิ ทางภรรยาและลกู ทม่ี อี ายุ แค่ ๒ เดือนไปส่งผมทสี่ นามบินนานาชาติทก่ี รงุ วอชงิ ตนั ผมพดู กับภรรยา “ไม่ต้องเป็นห่วง เด๋ียวก็กลับแล้ว” ผมพูดด้วยน้�ำเสียงที่ไม่ค่อยจะมั่นใจ เทา่ ไหรน่ ัก เราจบู ลากัน ผมไมค่ ิดจะหนั หลังกลับไปมองหนา้ ลกู เมียเพราะ รู้สึกผิดท่ีไม่สามารถดูแลพวกเขาได้ในห้วงเวลาส�ำคัญเช่นนี้ ผมข้ึนไปน่ัง บนเครอื่ งบนิ ในใจกย็ งั สบั สนไมร่ วู้ า่ จะเจออะไรขา้ งหนา้ แตก่ องทพั บกกไ็ ด้ ทำ� ดที สี่ ดุ แลว้ ในการเตรยี มตวั เราใหพ้ รอ้ มสำ� หรบั สงครามเพอื่ ประเทศชาติ 21

บทท่ี ๓ ยนิ ดตี ้อนรบั สปู่ ระเทศเวียดนาม ณ ตอนนี้ทหารอเมริกันกว่าสองร้อยนายได้บินข้ามฟ้ามาถึง ประเทศเวียดนามด้วยเครื่องบินเช่าเหมาล�ำเป็นท่ีเรียบร้อยแล้ว ดู ๆ ไป มันเหมือนกับว่าพวกเรามาพักผ่อนท่ีหมู่เกาะฮาวาย ต่างกันตรงท่ีใบหน้า ของพวกเราตา่ งเครง่ เครยี ดและสวมเสอื้ ผา้ อาภรณท์ เี่ ปน็ แบบทหารเทา่ นนั้ ตอนน้ีผมสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า การมารบท่ีเวียดนามนี้ พวกเรา มาในนามของรัฐบาลอเมริกัน มาเพ่ือต่อสู้เพื่ออุดมการณ์ของประเทศเรา โดยแท้ ผมเขียนจดหมายฉบับแรกเสร็จแล้วและจะส่งกลับบ้านทันที ทีไ่ ปถึงเวียดนาม และตอนที่อยู่ทีเ่ วียดนามผมเขยี นจดหมายถงึ บา้ นทุกวัน เวน้ เสยี แต่ไดร้ บั บาดเจ็บจนไม่สามารถจะเขยี นได้ บนเครอื่ งบนิ คนทน่ี ง่ั ตดิ ผมดา้ นซา้ ยคอื กาย และดา้ นขวาคอื แบรี่ ซ่ึงเป็นเพ่ือนร่วมรุ่นท่ีเวสต์ปอยต์ พวกเราเลือกเหล่าทหารราบและผ่าน หลักสูตรของโรงเรียนทหารราบเหมือนกันจึงสนิทกันเป็นพิเศษ หลังจาก จบจากเวสตป์ อยตไ์ ด้ไม่กเ่ี ดือน กายกแ็ ต่งงานทันที คือแต่งที่โรงเรยี นเลย หลังผมไม่กี่เดือน ถึงแม้ญาติ ๆ ทางฝ่ายหญิงจะคัดค้านเพราะว่าที่สามี ก�ำลังจะไปรบ ส่วนแบร่ีหนุ่มโสดจากรัฐมิชิแกนกับผมสนิทกันต้ังแต่อยู่ท่ี เวสตป์ อยต์เพราะแขง่ ขันกีฬายกน�ำ้ หนกั มาดว้ ยกัน 22

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ทง้ั ผมและกายเปน็ หนบี้ ญุ คณุ แบร่ี เพราะวนั หนงึ่ หลงั จากเสรจ็ สนิ้ การฝึกหลักสูตรการรบในป่าที่ปานามา พวกเราสามคนไปน่ังดื่มท่ีบาร์ แหง่ หนงึ่ ในตัวเมือง และกม็ หี ญงิ สาวสามคนเขา้ มานงั่ ดว้ ย ในสภาวะเชน่ นี้ ผมกับกายกเ็ ก้ ๆ กงั ๆ เพราะเราแต่งงานแลว้ แตแ่ ล้วแบรก่ี ช็ ่วยไมใ่ หเ้ รา หน้าแตกโดยใช้ความสามารถเฉพาะตัวจริง ๆ ไม่เช่นน้ันผมกับกายคง ล�ำบากในการไปอธิบายเรื่องราวให้ภรรยาฟัง จริง ๆ แล้วมันเป็นความ อุ่นใจไม่น้อยท่ีไปรบโดยมีเพ่ือนร่วมรุ่นไปด้วย แต่แล้วความสูญเสีย กต็ ามมา กายเปน็ คนแรกของเวสต์ปอยต์ร่นุ ที่ ๖๙ ท่ีเสียชวี ิตในสนามรบ ส่วนแบรี่อยู่ได้จนถึงเดือนท่ีเจ็ด ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เหตุการณ์มีอยู่ว่า ตวั เขาและเพอื่ นชาวอเมรกิ นั อีก ๗๖ คน ไปท่ฐี านยิงแมรแ่ี อน โดยทอ่ี าวธุ ประจำ� กายต้องถูกเก็บไว้ในคลัง เพราะถอื ว่าไม่ใช่แนวหน้า แต่แลว้ กม็ ีการ ปะทะกับเวียดกงท่ีบุกเข้ามา แบร่ีถูกยิงที่ศีรษะในขณะท่ีมือท้ังสองข้าง ก�ำลังบีบอยู่ท่ีคอของทหารเวียดกง เพ่ือนผมเป็นนักต่อสู้เสมอ สู้จนนาที สดุ ทา้ ยแม้จะเสียเปรยี บ อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ท่ีว่าน้ันยังไม่ได้เกิดขึ้นตอนน้ี ขณะน้ี เคร่ืองบินท่ีพาพวกเรามาที่เวียดนามก�ำลังลงจอดท่ีสนามบินเบียนหัว แม้ จะไมส่ ามารถมองเหน็ ภายนอกเครอ่ื งบนิ ไดม้ ากนกั แตบ่ รรยากาศภายนอก ดจู ะสวยงาม ทง้ั ไฟของรนั เวย์ และทวิ เขาทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั แตท่ กุ คนบนเครอ่ื ง กเ็ กร็งสดุ ๆ ทงั้ กลัวและเครียดจนยากจะบรรยาย สำ� หรบั คนท่มี าคร้งั แรก ก็จะเกิดความรู้สึกหลากหลาย แต่ส�ำหรับคนที่มาเป็นคร้ังที่สองหรือสาม ความรู้สึกก็จะเปล่ียนไปบ้าง คือจะมีความระมัดระวังมากข้ึนเพราะ อันตรายสามารถเกดิ ขึน้ ได้ทกุ ขณะ แมแ้ ต่ตอนทเี่ คร่ืองจะลงจอด เราอาจ ถกู โจมตจี ากข้าศึกได้ทกุ เมอื่ ความจรงิ เมื่อมองไปรอบ ๆ บนเครื่องบินมันก็ เป็นเร่ืองตลกเหมือนกัน คือสภาพภายในของเคร่ืองบินดูสวยงามหรูหรา 23

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) แต่ภารกิจคือน�ำคนไปสู่สนามรบ ภายนอกเคร่ืองบินคือเวียดนาม ท่ีท่ี พวกเราต้องมาผจญชะตากรรม..เหง่ือพวกเราเริ่มออกตั้งแต่ก่อนท่ี เสียงเครอ่ื งยนตจ์ ะดับลง และแล้วจ่ารูปร่างสูงใหญ่ก็เริ่มพูดอะไรบางอย่างและก็ประกาศ ด้วยนำ้� เสียงหนัก ๆ ว่าเราไดม้ าถึงเวียดนามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จริง ๆ แล้วพวกเราไม่ได้ต่ืนเต้นกับการประกาศน้ีเลยและจ่า คนนน้ั กบ็ อกถงึ ขน้ั ตอนการปฏบิ ตั หิ ากถกู โจมตดี ว้ ยกระสนุ วถิ โี คง้ ของขา้ ศกึ ด้วยน้�ำเสียงเอื่อย ๆ พวกเราก็เลยอดสงสัยไม่ได้ว่าจ่าคนน้ีเคยผ่าน ประสบการณ์การหลบลูกกระสุนแบบที่ว่าหรือเปล่า โดยฟังจากสุ้มเสียง เวลาพดู ซ่ึงมนั ชา่ งปราศจากจิตวญิ ญาณนักรบเสียจริง ๆ แต่เขากต็ บทา้ ย ด้วยการเตือนสตวิ า่ ให้มีความตืน่ ตัวอยู่เสมอแลว้ จะปลอดภยั และแลว้ พวกเรากไ็ ดเ้ วลาลงจากเคร่ืองบนิ ซง่ึ ไดน้ ำ� เราจากโลกอนั ศวิ ิไลซม์ ายงั สถานทที่ ไี่ มส่ ามารถคาดเดาอะไรไดเ้ ลย รอบ ๆ ตัวเรามที หาร เดินไปมาขวักไขว่ สีหน้าบ่งบอกถึงความบีบคั้นทางจิตใจและมองมาท่ี พวกเราซึง่ เป็นนอ้ งใหมข่ องสมรภูมอิ ย่างดูแคลน ผมไม่รู้วา่ จะเกดิ อะไรข้นึ กับพวกเราต่อไป ขั้นตอนต่อไปท่ีพวกเราต้องผ่านคือกระบวนการทางธุรการ เช่น กรอกแบบฟอร์ม แลกเงนิ เก็บของมีค่า สดุ ทา้ ยพวกเรากเ็ ดินเรยี งแถวขนึ้ รถบสั ทหารทก่ี รดุ ว้ ยตาขา่ ยเพอ่ื ปอ้ งกนั ระเบดิ เพอ่ื ไปยงั ทห่ี มายตอ่ ไป โดยที่ ยังไมไ่ ดเ้ บกิ อาวุธเลย และแล้วพวกเราก็มาถึงหน่วยแยกก�ำลังทดแทนที่ ๙๐ (90th Replacement Detachment) ซึ่งเป็นพื้นที่ท่ีทหารอเมริกันที่มาใหม่ 24

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) จะมารอคำ� ส่ังให้ไปประจ�ำการตามทตี่ ่าง ๆ พวกเราอยู่ทน่ี ่ี ๒ วัน หลบั ๆ ต่ืน ๆ บ้าง กรอกเอกสารบ้าง และคดิ ไปตา่ ง ๆ นานาว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอ่ ไปกับพวกเรา ในปที จี่ ะมาถงึ พวกเรากจ็ ะเขา้ ใจเองวา่ ชะตาชวี ติ ไมไ่ ดถ้ กู กำ� หนด โดยตัวเราเสมอไป จริงอยู่ การตัดสินใจท่ีดีมีเหตุผลจะช่วยให้เรารอดพ้น จากสถานการณเ์ ลวรา้ ยได้ แตก่ ไ็ มเ่ สมอไป เพราะสง่ิ แวดลอ้ มทเี่ ตม็ ไปดว้ ย ภยันตรายต่างหากที่จะเป็นตัวก�ำหนดชะตาชีวิตแทนเรา แม้กระทั่งกิ่งไม้ เล็ก ๆ หรือต้นไม้ใหญ่ ๆ อาจจะกลายเป็นตัวช่วยชีวิตเราจากกระสุน ของข้าศึกก็ได้ ในระหว่างท่ีรอการถูกส่งไปตามหน่วย ในใจผมก็นึกถึง เสมียนที่เราไม่คุ้นหน้าที่มาจัดการส่งพวกเราไปยังหน่วยต่าง ๆ ท้ังหน่วย แนวหน้าทไี่ ม่ตา่ งอะไรจากโรงฆ่าสตั ว์และหนว่ ยสนับสนนุ ในแนวหลงั ระหวา่ งทร่ี อคำ� สงั่ พวกเรากท็ ำ� ความรจู้ กั กบั เพอ่ื นใหม่ แลกเปลยี่ น เร่ืองราว บางคนก็คุ้นหน้ากันมาหลายปี บางคนก็เพ่ิงรู้จักได้ไม่ก่ีวัน แตไ่ ม่มใี ครเริ่มบทสนทนาเก่ยี วกับอนาคตซึ่งยากทีจ่ ะคาดเดา เชา้ ของเวยี ดนามช่างเปน็ เชา้ ท่งี ดงามเหลือเกิน มนั เปน็ ธรรมชาติ ทไ่ี มเ่ หมอื นทีไ่ หน สาวเวียดนามท่เี ดินไปท�ำงานแต่งตัวดว้ ยชุดประจ�ำชาติ ทยี่ าวคลมุ ถงึ นอ่ งพรอ้ มรองเทา้ สน้ สงู ชา่ งดงู ดงามนา่ มอง แตผ่ ชู้ ายเวยี ดนาม เทา่ ทเ่ี หน็ เปน็ คนสงู อายุ ใบหนา้ ทเ่ี รยี บเฉย รมิ ฝปี ากแตก ๆ ทคี่ าบบหุ รบี่ อก ให้รู้ว่ามีเร่ืองราวมากมายท่ีผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เราก็อดสงสัยไม่ได้ว่า พวกเขาคิดกับพวกเราอย่างไร สักพักค�ำส่ังให้ไปประจ�ำการก็เร่ิมทยอย เขา้ มา จ�ำนวนของพวกเรากเ็ ริ่มเหลือน้อยลงเร่ือย ๆ แตไ่ ม่นานกม็ พี วกที่ เพิ่งมาใหม่เข้ามาเพิ่ม พวกเราที่มาก่อนพยายามท�ำตัวให้ดูเหมือนเก๋า แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะสายตามันบอก เพ่ือนผมจากเวสต์ปอยต์ 25

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) กายและแบร่ีได้ค�ำสั่งก่อนผม ตอนนี้เหลือผมกับเพ่ือน ๆ ไม่กี่คนท่ีพ้ืนท่ี รอคอยแห่งนี้ บรรยากาศการสนทนากับเพ่ือน ๆ ทีเ่ หลือกเ็ ร่ิมนา่ เบอื่ ขนึ้ และแลว้ คำ� สง่ั ผมกม็ าถงึ มนั ทำ� ใหผ้ มเผลอคดิ ไปแวบ๊ นงึ วา่ สดุ ทา้ ย ตัวผมเองนี่แหละจะเป็นผู้ก�ำหนดชะตาชีวิตเอง ผมถูกส่งไปประจ�ำท่ี กองพลน้อยส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ ซ่ึงเป็นหน่วยที่ผมเลือกในปีสุดท้าย ตอนที่อยู่ท่ีโรงเรียนนายร้อยเวสต์ปอยต์ และเป็นหน่วยแรกที่เข้ารบท่ี เวยี ดนาม หนว่ ยนม้ี ปี ระวตั อิ นั นา่ ชนื่ ชมไมน่ อ้ ย เพราะมปี ระวตั ยิ อ้ นไปไกล ถึงสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ ซึ่งเคยกระโดดร่มลงท่ีประเทศฟิลิปปินส์ เดิมหน่วยนี้ช่ือ กรมทหารราบส่งทางอากาศที่ ๕๐๓ เป็นเวลาหลายปีที่ หนว่ ยนีก้ ลายเป็นหน่วยกำ� ลงั เสรมิ ท่สี �ำคัญของสหรฐั ในเวียดนามในเวลา ท่ีมีการปะทะและต้องใช้ก�ำลังเข้าไปแก้ไขสถานการณ์ ส�ำหรับการ เข้าประจ�ำการในหน่วยนี้ผมจะได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นเดือนละ ๑๑๐ ดอลลารใ์ นฐานะเปน็ หน่วยพลร่ม เวลานหี้ น่วยนไ้ี ด้รบั ภารกิจในการรักษา ความสงบ ฟังดูไม่ค่อยเหมือนหน่วยรบที่ดุดันเลย ผมก็เลยไม่แน่ใจว่า จะไดเ้ ห็นหรือเขา้ รว่ มรบในขณะท่ีมาประจ�ำการทีน่ ี่หรอื ไม่ จากค่ายก�ำลังทดแทนที่เบียนหัว ผมเดินทางไปทางทิศเหนือสู่ กองพลนอ้ ยส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ จากคนกวา่ สองร้อยคนในวันแรกทม่ี า ถงึ เวยี ดนาม มแี คห่ ยบิ มอื ทไ่ี ปทางเหนอื ทพ่ี ไู ทซงึ่ เปน็ ฐานสนบั สนนุ สว่ นหลงั ของกองพลนอ้ ย ๑๗๓ ท่นี นั่ พวกเรากรอกเอกสารดา้ นธุรการอีกครัง้ กอ่ น ทจี่ ะถกู สง่ ไปยงั กองพนั ในแนวหนา้ ซงึ่ ตง้ั อยทู่ างทศิ เหนอื ประมาณ ๔๐ ไมล์ จากท่ีนี่ ท่ีเมืองบองซอน จังหวัดบินดิน ซึ่งเป็นฐานท่ีมั่นที่ส�ำคัญของ พวกเวียดกง พวกเราบนิ ไปที่กุยนอนซึง่ เป็นฐานทัพอากาศสหรัฐ ท่ใี กลก้ ับ ฐานที่เราจะไป ฐานทัพอากาศแห่งน้ี นอกจากท�ำหน้าท่ีปกติในฐานะ สนามบินแล้ว ยังเป็นท่ีต้ังของโรงพยาบาลส�ำหรับรักษาทหารสหรัฐ และ 26

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) พันธมิตรท่ีบาดเจ็บอีกด้วย มันเป็นฐานทัพอากาศที่เป็นศูนย์กลางการ ขนส่งทั้งคนและยุทโธปกรณ์ทางทหารของกองทัพสหรัฐ ท่ีนี่ห่างไกลจาก สมรภูมิรบ ดู ๆ ไปกยุ นอนกไ็ มต่ า่ งจากพน้ื ทเี่ ขตเมอื งทว่ั ไปทภี่ ายในตกึ อาคาร มเี ครอ่ื งอำ� นวยความสะดวกตา่ ง ๆ เชน่ หอ้ งนำ�้ แบบชกั โครก อยา่ งไรกต็ าม ผมก็อดคิดไมไ่ ด้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับผม เชน่ ผมจะไดเ้ จอสงครามหรือไม่ และอยากใหใ้ ครสกั คนท่ีร้เู รอื่ งสถานการณท์ น่ี ช่ี ่วยบอกที ในขณะทผ่ี มยนื อยใู่ นโรงเกบ็ เครอ่ื งบนิ ซง่ึ ตงั้ ขนานกบั รนั เวย์ ในใจ ก็ยังคิดว่าน่าจะเจอใครสักคนท่ีพอจะบอกได้ว่าเกิดอะไรข้ึนกับท่ีแห่งนี้ สายตาผมสอดส่องไปมาสำ� รวจพ้นื ท่ีรอบ ๆ แสงแดดที่ตกกระทบผนงั ของ โรงเก็บเคร่ืองบินท�ำให้บรรยากาศท่ีดูจะวุ่นวายเย็นลง ดูเป็นธรรมชาติ มากข้ึน กล่ินของน้�ำมันจากการย่างบาร์บีคิวใกล้ ๆ ฟุ้งไปทั่วสนามบิน อาหารพวกนีเ้ อาไว้สำ� หรับทหารทที่ �ำงานในสนามบินและผู้โดยสาร ไม่นานสายตาผมก็เหลือบไปพบทหารคนหน่ึงรูปร่างผอมยืนพิง ผนังของโรงเกบ็ เครือ่ งบนิ ชุดฝกึ สนามท่ีเก่า ๆ ดูกลมกลนื กบั เครื่องหมาย ยศสีด�ำบนปกคอเสื้อของเขา บนไหล่ด้านซ้ายและขวาของชุดฝึกเขามี เคร่ืองหมายของหน่วยกองพลน้อยส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ ซึ่งมีสัญลักษณ์ คือดาบปลายปืนลอยอยู่บนปีกนกขนาดใหญ่ ตามธรรมเนียมทหารแล้ว ไหล่ด้านซ้ายจะติดเคร่ืองหมายของหน่วยปัจจุบันที่ประจ�ำการ และ ไหล่ด้านขวาจะติดสัญลักษณ์หน่วยท่ีเคยประจ�ำการ แสดงว่านายทหาร ยศร้อยโทคนนี้มาประจ�ำการท่ีหน่วยน้ีได้สักพักแล้ว พอมาเปรียบเทียบ กับผมซึ่งบนชุดฝึกมีเฉพาะสัญลักษณ์หน่วยบนไหล่ซ้าย ท�ำให้ผมอดคิด ไม่ได้วา่ เราช่างใหม่จริง ๆ ผมรบี เดินเขา้ ไปหาผู้หมวดคนนั้นทันที 27

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ขณะท่ีเดินเข้าไปหาผู้หมวดคนน้ัน ผู้คนที่ยืนระหว่างเราเริ่ม น้อยลง สายตาของผู้หมวดคนน้ันที่มองมาที่ผมช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน ดูเย็นยะเยือก น่าสยองขวัญอย่างบอกไม่ถูก แม้หลังเขาจะพิงอยู่กับ ราวเหล็กแต่คอดูส่ันเกร็งอย่างน่าประหลาด รองเท้าบู๊ทที่เขาใส่ดูเหมือน จะผ่านสมรภูมิรบมาอย่างโชกโชน ไม่เหลือร่องรอยของสีด�ำเลย ในมือ ของเขาถือถุงใบเล็ก ๆ ในน้ันนา่ จะมีเสอื้ ผ้าไมก่ ่ชี น้ิ “ขอโทษครบั ผู้หมวด ผมชอื่ หมวดจมิ แมคดานา่ ” ผมทักทายเขา ด้วยน�้ำเสียงทพี่ ยายามให้เป็นปกตใิ หม้ ากท่ีสุด ดูไมใ่ หต้ ื่นเตน้ จนเกินไป เขาจอ้ งมาทผี่ มแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร ผมพดู ตอ่ ไปวา่ “ผมกำ� ลงั เดนิ ทาง ไปรวมกับฝูงนะ” ซ่ึงค�ำว่า ฝูง เป็นช่ือเล่นส�ำหรับเรียกกองพลน้อยส่ง ทางอากาศที่ ๑๗๓ ผมพยายามท�ำให้เขาเห็นว่าเป็นพวกเดียวกันและเป็นมืออาชีพ การท่ีเขาไม่ได้ตอบอะไรเลยมันย่ิงท�ำให้ผมต่ืนเต้นและประหม่ามาก และ จะมากกวา่ นมี้ ากถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะกลนิ่ ตวั ทแ่ี รงมากของเขามาเบยี่ งเบนความ สนใจผม ผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันกล่ินอะไรกันท�ำไมถึงแรงขนาดนี้ สักพัก ก็พอจะเดาได้ว่า กล่ินนี้น่าจะเกิดจากเหงื่อท่ีแห้งแล้วแห้งอีกผสมกับ กลิ่นของความตาย เพราะมันฉนุ แรงมาก ผมพูดต่อว่า “ผมไม่ได้มีเจตนาท่ีจะก้าวก่ายเร่ืองส่วนตัวนะ เพยี งแคอ่ ยากรขู้ อ้ มลู เกย่ี วกบั หนว่ ย ๑๗๓” ทนั ทที เี่ ขาไดย้ นิ ผมพดู เกยี่ วกบั หน่วย ๑๗๓ เขาเด้งตัวออกจากราวเหล็กทันทีแล้วเดินเข้ามาใกล้และ จ้องมาท่ีผม กล่ินตัวท่ีแรงและสายตาที่เขาจ้องท�ำให้ผมตกใจ พอเขาเริ่ม จะพดู ผมกร็ ทู้ นั ทวี า่ เขาไมม่ วี ฒุ ภิ าวะเลย สงิ่ ทเ่ี ขาแสดงออกมนั คอื ความบา้ ขาดสติ ใบหน้าท่ีบูดเบ้ียวและสายตาที่อ�ำมหิตท�ำให้ผมสยองกลัว เหมือนกนั 28

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เขาตอบผมทนั ทวี ่า “วิเศษมาก ไมเ่ หมอื นทใ่ี ดในโลกน้ี เพราะคณุ จะได้มีโอกาสฆ่าคนมากมาย ศพจะเกลื่อนไปหมด เราตัดใบหูศพเหล่าน้ี ไปให้พวกส่วนหลังได้อิจฉาเล่น” ผมไม่อยากเช่ือว่าจะได้ยินสิ่งเหล่าน้ี เขาเล่าตอ่ ไปอยา่ งเมามนั ในสิ่งทเ่ี ขากำ� ลงั คดิ และจนิ ตนาการ บางขณะผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหรือว่านี่จะเป็นการอ�ำกันเล่น เป็นการลองใจน้องใหม่อย่างเรา แต่ในขณะน้ันสติผมก็ไม่มีเหมือนกันคือ โมโหมาก และอยากจะตอ่ ยปากเจา้ ผหู้ มวดคนนนั้ แตด่ เู หมอื นเขาจะจรงิ จงั กับสิ่งที่ก�ำลังพูดมาก ราวกับว่าตัวเองก�ำลังอยู่ในเหตุการณ์น้ัน และเขาก็ พดู ตอ่ “...ฉนั ผกู ศพเวยี ดกงไวบ้ นตน้ ไม้ ลกู นอ้ งบอกวา่ ‘อยา่ !’ แตฉ่ นั อยาก ให้เฮลิคอปเตอร์ที่ก�ำลังจะลงมารับพวกเราเห็นร่างนั้นตอนที่พวกเรา ถอนตัว ...อ้อ! ศพพวกน้ีมีแมลงก�ำลังมากินเลือดด้วย ฉันเอาเท้าบี้มัน กบั ร่าง ดูสะใจจรงิ ๆ” ดเู หมอื นสายตาเขาไมไ่ ด้จบั จ้องมาทีผ่ มอีกต่อไป เขาหลดุ ไปในโลกของเขาแล้ว กล้ามเน้ือคอ แขน และมือของเขากระตุก อยา่ งควบคมุ ไม่ได้ ถงุ ทเ่ี ขาถอื อยู่ในมือกแ็ กวง่ ไปมา ดูตลกอยา่ งบอกไมถ่ ูก ผมค่อย ๆ ถอยออกมาจากเขาเริ่มจากช้า ๆ แล้วก็เร็วข้ึนและ ก็เหน็ ว่าเขาไมไ่ ด้สงั เกตเหน็ ผมแมแ้ ต่นอ้ ย เขาอยูใ่ นโลกของเขา แกวง่ แขน ไปมาแบบไรก้ ารควบคุม เขาเสียสตไิ ปแลว้ ผมเผ่นดว้ ยความกลัว ก่อนหน้าน้ีผมกลัวว่าอาจจะเอาชีวิตมาทิ้งหรือพิการท่ีเวียดนาม แต่ตอนนี้มีส่ิงที่น่ากลัวไม่แพ้ความเสียหายที่อาจจะเกิดแก่ร่างกายเรา นนั่ คอื ความผดิ ปกตทิ างจติ เหมอื นอยา่ งผหู้ มวดทผ่ี มเพงิ่ เจอมา ในความคดิ ผมมันเหมือนกับการตายทั้งเป็นไม่ต่างอะไรกับศพเวียดกง ผมเดาว่าก่อน หน้านี้ผู้หมวดคนน้ีคงจะมีสภาพทางจิตที่ปกติ แต่พอมารบท่ีเวียดนาม เขากเ็ ปน็ อยา่ งที่เห็น ก็เลยอดกลวั ไม่ไดว้ ่าผมจะเป็นเหมอื นเขาหรอื เปลา่ 29

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ต่อมาผมก็รู้ความจริงว่าก่อนหน้าที่ผมจะพบผู้หมวดคนน้ีไม่กี่ ชว่ั โมง เขาไดน้ ำ� ลกู นอ้ ง ๖ คนในชดุ “ลา่ สงั หาร” ไปซมุ่ โจมตขี า้ ศกึ โดยการ วางระเบดิ เคลย์มอรจ์ ำ� นวน ๒๐ ลูก ข้าง ๆ ทางเดินที่คิดวา่ ขา้ ศกึ จะผ่าน ทนุ่ ระเบดิ เคลยม์ อรแ์ ตล่ ะลกู จะอดั แนน่ ไปดว้ ยลกู ปรายเหลก็ จำ� นวน ๗๐๐ เม็ด ขับดันด้วยดินระเบิดแบบ C-4 และมีอานุภาพรุนแรงมากพอท่ีจะ ท�ำลายข้าศึกจ�ำนวนมากได้ ผู้หมวดคนนี้เป็นคนท�ำหน้าที่กดระเบิด หลังจากข้าศึกเคล่ือนท่ีผ่านเข้า จากน้ันเขากับลูกน้องก็ยิงซ้�ำด้วยอาวุธ ประจ�ำกายใส่ข้าศึก ก่อนท่ีควันของระเบิดจะจางลง ผู้หมวดคนนี้ก็ เดินเข้าไปบริเวณท่ีเวียดกงบาดเจ็บและเสียชีวิตและยิงซ�้ำไปที่ร่างข้าศึก ผลของการจู่โจมคราวน้ีท�ำใหเ้ วียดกงทีเ่ หลือแตกขบวนหนีไป หลงั จากเหตกุ ารณส์ งบ ปรากฏวา่ มขี า้ ศกึ เสยี ชวี ติ จำ� นวน ๒๒ คน แน่นอนว่าเหตุการณ์คราวนี้เป็นสิ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาเป็นผู้บังคับหมวด ที่เก่งและกล้า แต่ในอีกมุมหนึ่งผมว่าเขากลายเป็นนักฆ่าท่ีกระหายเลือด ไปแล้ว ไม่นานหลังจากเหตุการณ์สงบลง ผู้บังคับบัญชาเขาก็มาถึง และ เขาก็ถูกส่งให้ไปประจ�ำการท่ีอ่ืน เพราะแม้กระท่ังลูกน้องเขาก็สั่นด้วย ความกลัวในความเป็นนักฆ่ากระหายเลือดของหัวหน้าที่เกินขอบเขต ไม่ก่ีวันหลังจากน้ันผมก็ได้มีโอกาสไปดูสถานท่ีท่ีมีการปะทะนั้น กล่ินของ ศพคล้งุ ไปหมด ผมก็พอจะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขน้ึ และรู้สกึ สงสารผู้หมวด คนนั้นเหมือนกัน แต่วันที่เจอกันท่ีสนามบิน การเล่าเรื่องของเขาท�ำให้ ผมกลวั และรู้สกึ สยองกบั เหตกุ ารณ์มาก ผมและทหารส่วนหนึ่งเก็บของมีค่าซ่ึงมีไม่ก่ีอย่างและถุงเส้ือผ้า ลงบนดา้ นหลงั ของรถบรรทกุ ทหารขนาด ๓/๔ ตนั พวกเรานง่ั บนสมั ภาระ ไปยังท่ีหมายต่อไป ความแตกต่างระหว่างยศไม่ได้มีความหมายเลย ในเวลาน้ัน ผมคิดว่าทุกคนรู้สึกเหมือนกันกับความไม่แน่นอนของชีวิต 30

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ทรี่ ออยขู่ า้ งหนา้ ขณะทรี่ ถบรรทกุ เคลอ่ื นทอี่ อกไปผมมองไปทผี่ บู้ งั คบั หมวด คนนนั้ เหน็ เขากำ� ลงั เหมอ่ มองจดจ้องไปท่ีไหนสักแหง่ ผมบังคับตัวเองให้มองไปท่ีอื่น เม่ือมองดูสองข้างทางระหว่างที่ รถวง่ิ ผมเหน็ ขยะไมว่ า่ จะเปน็ กระปอ๋ งนำ้� อดั ลมหรอื กระดาษเกลอ่ื นไปหมด มันบ่งบอกว่าพวกเราชาวอเมรกิ นั ได้น�ำวฒั นธรรมทีไ่ มด่ มี าไว้ทน่ี ่เี สยี แลว้ ในขณะทร่ี ถเคลอื่ นทไ่ี ปบนถนนอยา่ งชา้ ๆ ผา่ นหมบู่ า้ น ผมสงั เกต เห็นบ้านเรือนหนาแน่นเป็นหย่อม ๆ สองข้างทางของถนนซึ่งก็กว้างพอ ที่จะให้รถยนต์ขนาดกลางสองคันว่ิงสวนกันเท่าน้ันเอง เด็ก ๆ แถวนั้น เม่ือเห็นรถทหารเคลื่อนท่ีผ่านก็กรูเข้ามาหาด้วยสีหน้าท่ีย้ิมแย้มแจ่มใส แสดงออกถึงความดอี กดใี จทีไ่ ดเ้ จอพวกเรา ผมย่นื มือออกไปโบกใหเ้ ด็ก ๆ เหล่านั้น ทันใดน้ันเองเด็กคนหน่ึงก็ดึงที่แขนเส้ือผม และอีกคนก็ดึงท่ี แขนผม พยายามแกะนาฬกิ าทข่ี อ้ มอื ผมตอ้ งเอามอื อกี ขา้ งเกาะทข่ี า้ งรถไว้ เพ่ือไม่ให้ตกลงไป และทหารที่น่ังมาด้วยกันก็ช่วยกันดึงผมไว้ไม่ให้หล่น ลงไป และแล้วนาฬกิ าผมกถ็ กู กระชากหลดุ จากข้อมอื ตวั ผมกเ็ ด้งไปนอน อยู่ทพี่ น้ื รถ “ผู้หมวดครับ คราวหน้าไม่ควรยื่นมือออกไปอีกนะครับ” ทหาร คนหนงึ่ พดู เตอื น ผมไดเ้ รยี นรบู้ ทเรยี นบททหี่ นงึ่ ทนั ทสี ำ� หรบั การมาปฏบิ ตั ิ หนา้ ท่ที ่ีเวยี ดนาม บา่ ยวนั รงุ่ ขนึ้ ผมเดนิ ทางโดยเฮลคิ อปเตอรเ์ ปน็ ระยะทางประมาณ ๔๐ ไมล์ ไปท่กี องบญั ชาการกองพลน้อย หรือที่เรียกกันวา่ แอลซี อิงลิช ซ่ึงอยู่ทางทิศใต้ของแอลซี นอร์ท อิงลิช (LZ North English) หรือ กองบงั คบั การกองพนั ทหารราบที่ ๔ หรอื อกี ชอื่ หนงึ่ กองพนั สง่ ทางอากาศ ที่ ๕๐๓ ซง่ึ เปน็ กองพนั ของผมประมาณ ๓ ไมล์ กองพนั นเ้ี ป็นหนง่ึ ในส่ี 31

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) กองพันของกองพลน้อยส่งทางอากาศที่ ๑๗๓ ตกตอนสาย ๆ ผมก็ เดินทางไปถึงกองบังคับการกองพันทหารราบที่ ๔ โดยรถจ๊ีป และผมยัง ต้องเดินทางอีกโดยเฮลิคอปเตอร์ไปยังฐานของหมวดผมซ่ึงอยู่ท่ามกลาง ข้าศึก ผมพกั ทก่ี องบงั คบั การกองพันหน่งึ วัน ก่อนเดินทาง ผมเบกิ อาวธุ เขยี นจดหมายถงึ บา้ น เก็บของมีคา่ ทีเ่ หลือไว้ที่นี่ บางส่วนเก็บไวท้ พ่ี ไู ทแลว้ ท่ีกองบังคับการกองร้อยส่วนหลังซ่ึงตั้งอยู่ที่แอลซี นอร์ท อิงลิชด้วย ผมได้ยนิ เสียงพดู คุยทางวทิ ยุ รายงานยอดผูบ้ าดเจบ็ เข้ามาเปน็ ระยะ เสยี ง ปืนใหญ่ยงิ สนับสนนุ หน่วยทหารในแนวหน้าก็ดงั พอ ๆ กนั เฮลคิ อปเตอร์ บินข้ึนลงเป็นว่าเล่นเพ่ือรับส่งทหารระหว่างกองพันกับหน่วยทหารใน แนวหน้าซง่ึ กค็ อื หน่วยทีผ่ มจะต้องไปประจำ� ในวนั พรุ่งนี้ ผมบอกตัวเองว่า ตอ้ งมีสติใหม้ าก ๆ อยา่ เพ่ิงปอดแหกไปเสยี กอ่ น ผมรายงานตัวเข้าพบผู้บังคับกองพันในตอนเย็น ผมว่าท่านดู แปลก ๆ ดไู มน่ ง่ิ มาดไมเ่ หมอื นนกั รบทผี่ า่ นสมรภมู มิ านาน ผดิ จากทผ่ี มคดิ ไว้เยอะ ท่านถามผมว่าเปน็ อย่างไรบ้าง เอกสารเรียบร้อยไหม และพรอ้ ม จะรบไหม ผมเรยี นทา่ นวา่ ผมพรอ้ มเตม็ ท่ี แลว้ ทา่ นกเ็ นน้ ยำ�้ วา่ สถานการณ์ ที่นี่ค่อนขา้ งหนกั อยา่ ประมาท เช้าวันรุ่งข้ึนผมเดินทางโดยเฮลิคอปเตอร์ไปท่ีกุยนอนซึ่งเป็นท่ี ทผี่ หู้ มวดทผี่ มเจอทสี่ นามบนิ ลงมอื ซมุ่ โจมตจี นทำ� ใหท้ หารเวยี ดกงเสยี ชวี ติ ถึง ๒๒ คน ผู้บังคับกองพันผมท่านต้องการให้ผมได้เห็นสถานที่จริงของ การซุ่มโจมตีที่มีประสิทธิภาพดังกล่าว ผมได้สัมผัสกล่ินของความตาย เป็นครั้งแรก มันน่าขยะแขยงบอกไม่ถูก แต่ผมก็ต้องท�ำตัวให้ชินกับมัน ตลอดการปฏิบัติหน้าท่ีท่ีเวียดนาม บางทีกล่ินคาวเลือดที่โชยมาเป็นส่ิง 32

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) บ่งบอกถึงความตายที่ก�ำลังจะเกิดข้ึน หลักความคิดน้ีคงไม่ถูกต้องนัก ในทางวทิ ยาศาสตร์ แตผ่ มกเ็ ช่ือแบบน้ี และจะไมป่ ระมาทแมแ้ ตน่ อ้ ย “เหน็ พอหรือยัง ผู้หมวด” ผบู้ งั คับกองพนั ถาม “ครับผม” ช่วงบ่ายของวันเดียวกันผมเดินทางโดยเฮลิคอปเตอร์เพื่อไปยัง ท่ีหมายสุดท้ายคือหมวดของผม ประเทศสหรัฐ ใช้เวลาประมาณ ๕ ปี ลงทนุ ในตวั ผมและเตรยี มพรอ้ มผมเพอ่ื สงคราม ตอนนก้ี ถ็ งึ เวลาตอ้ งทดสอบ กันแล้ว ฐานหมวดทหารราบที่ ๒ กองรอ้ ยบราโว 33

บทที่ ๔ หมวดทหารราบที่ ๒ เฮลิคอปเตอร์ฮิวอี้ ลงจอดบนพ้ืนที่ท่ีเตรียมไว้เป็นรูปวงกลมบน พน้ื ดนิ ตน้ ไมร้ อบ ๆ ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ถกู ปกคลุมไปดว้ ยฝุ่นสีนำ�้ ตาล ตัดกับฉากหลังท่ีเป็นป่าสีเขียว และใบพัดท่ีก�ำลังหมุนท�ำให้เกิดลมแรง พอท่ีจะสามารถท�ำให้เสื้อผ้าของทหารท่ีก�ำลังคุ้มกันเฮลิคอปเตอร์ปลิวได้ ทหาร ๓ คนคุม้ กนั คนละมมุ ของลานบิน ขณะท่คี นท่ี ๔ กำ� ลงั ให้สญั ญาณ ให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอด ทหารเหล่าน้ีเป็นส่วนหนึ่งของหมวดของผม คือ หมวดท่ี ๒ กองร้อยบราโว กองพันทหารราบที่ ๔, กองพลน้อยทหารราบ ส่งทางอากาศท่ี ๕๐๓ ปกติแล้วหมวดทหารราบจะประกอบไปด้วย ก�ำลงั พล ๔๓ นาย แต่ในวันน้ันมที หารอยใู่ นหมวดเพยี งแค่ ๒๒ นาย ผมลงจากเฮลิคอปเตอร์ซึ่งจอดรออยู่พักหน่ึงเพื่อส่งสัมภาระและ ถุงจดหมายที่บรรทุกมาด้วย จดหมายเหล่านั้นคือส่ิงเดียวที่เป็นตัวเช่ือม ระหว่างโลกอนั ศิวิไลซก์ บั โลกทผ่ี มอยู่ มนั ช่างต่างกนั เหลือเกนิ ผมก้มตัวเดินออกจากเฮลิคอปเตอร์ไปยังทหารคนหน่ึงที่ก�ำลังให้ สญั ญาณมอื เพอ่ื นำ� พวกเราไปในพนื้ ทข่ี องหมวด ผมเดนิ เขา้ ไปใกล้ ๆ ทหาร คนน้ันและถามว่าท่ีบังคับการของผู้หมวดอยู่ไหน เขาชี้ไปข้างหลังและ ท�ำสีหน้าท่าทางดูหม่ินดูแคลน หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ยกตัวขึ้น ทหาร 34

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ท้ัง ๔ นายที่ท�ำหน้าที่อ�ำนวยความสะดวกการข้ึนลงของเฮลิคอปเตอร์ ก็ถอนตัวเข้าไปในพ้ืนท่ีของหมวด ผมเดินตามทหารเหล่าน้ันเข้าไปใน พน้ื ทเี่ ชน่ กนั การแสดงออกทางสหี นา้ ของทหารคนนน้ั ยงั ชดั เจนอยใู่ นใจผม ในปี ค.ศ. ๑๙๗๐ ประเทศสหรัฐอเมริการับรู้ถึงความล้มเหลว ของโครงการหมู่บ้านยุทธศาสตร์ในเวียดนาม แต่ก็ตอบสนองช้าในการ ยกเลิกโครงการ เปา้ หมายของโครงการน้ีคือการตัดการสง่ ก�ำลงั บำ� รงุ ของ พวกเวียดกงซ่ึงอาศัยหมู่บ้านในชนบทเป็นฐานส่งก�ำลัง ท้ังก�ำลังพลและ ยทุ โธปกรณ์ ทฤษฎนี ถี้ กู ใชค้ รงั้ แรกโดยทหารองั กฤษทป่ี ระเทศมาเลเซยี แต่ ดูเหมือนว่ามันจะเหมือนทฤษฎีอื่น ๆ ท่ีน�ำมาประยุกต์ใช้ที่เวียดนามคือ ไม่ค่อยประสบผลส�ำเร็จ ข้าศึกในสมรภูมิแห่งนี้ก็คือประชาชนในจังหวัด บนิ ดนิ จรงิ ๆ แลว้ ทหารเวยี ดกงกบั ชาวนาไมต่ า่ งกนั เลย ชาวนากค็ อื ทหาร และทหารก็คือชาวนา พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มีอะไรจะมา แบ่งแยกพวกเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นลวดหนามที่ขวางก้ัน เคอร์ฟิว หรือ แมก้ ระทง่ั ทหารจากท่ีไหน ๆ ในโลก และตอ่ ใหพ้ วกเขาขาดการสนบั สนนุ ด้านอาหารหรือยุทโธปกรณ์ใด ๆ ในพื้นท่ี ก็จะมีการสนับสนุนจาก ประเทศเวียดนามเหนือเสมอ สมรภูมิที่นี่ไม่เหมือนกับท่ีประเทศมาเลเซีย มันมากกว่าสงครามกลางเมือง คือมีการแทรกแซงจากต่างชาติท่ีให้การ สนับสนุนท้ังอาวุธยุทโธปกรณ์และก�ำลังพล เมื่อพูดถึงโครงการหมู่บ้าน ยุทธศาสตร์ที่เร่ิมใช้มาตั้งแต่ปี ค.ศ. ๑๙๖๐ รัฐบาลสหรัฐได้ลงทุนไปกับ โครงการนี้เป็นจ�ำนวนมาก เวลาผา่ นไป ๑๐ ปี มันลม้ เหลวไม่เป็นท่าเลย แต่ถ้าเราไปดูข้อมูลสถิติของรัฐบาลเวียดนามใต้จะพบว่าในรายงานมีแต่ การเขียนไปในทศิ ทางวา่ ประสบความส�ำเรจ็ อย่างโนน้ อยา่ งนี้ การยอมรบั ความจรงิ เปน็ สง่ิ ทย่ี าก และในกองทพั กเ็ หมอื นกนั กวา่ จะท�ำอะไรก็ชา้ และในฤดูร้อนปี ค.ศ. ๑๙๗๐ หมวดของผมก็ได้รบั ภารกิจ 35

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ให้คุ้มครองหมู่บ้านทรองแลมในต�ำบลแทมควานจังหวัดบินดิน ในบรรดา พนื้ ทท่ี งั้ หมดทพ่ี วกเราตอ้ งมาปฏบิ ตั กิ ารผมคดิ วา่ หมบู่ า้ นทรองแลมนแี้ หละ เปน็ ถน่ิ ของพวกเวยี ดกง ทรองแลมอยหู่ า่ งจากถนนหมายเลข ๑ ซงึ่ ทอดตวั ในแนวเหนอื -ใต้ ประมาณ ๗ กิโลเมตรและอยู่ห่างจากทะเลจีนใต้ไปทางทิศตะวันตก ประมาณ ๓ กโิ ลเมตร ประชากรของหม่บู า้ นมีประมาณ ๑,๓๐๐ คน สว่ น มากเป็นคนสูงอายุ ผู้หญิง และเด็ก ส่วนชายวัยฉกรรจ์ หรือแม้กระท่ัง เด็กวัยรุ่นต่างต้องไปรบ ถ้าไม่อยู่ข้างพวกเวียดกงก็รับใช้กองทัพของ ประเทศเวยี ดนามใต้ ชีวิตของพวกเขาทั้งสองฝ่ายค่อนข้างล�ำบาก ทหารเวียดนามใต้ แทบไมเ่ คยไดก้ ลบั บา้ น เพราะเสยี่ งตอ่ การถกู จบั ไปเขา้ “รบั การศกึ ษาใหม”่ ส�ำหรับพวกเวียดกง ส่วนใหญ่จะฝังตัวอยู่ในพ้ืนที่และถ้าได้รับบาดเจ็บ ก็มกั จะเสียชีวิตลง หมวดของผมมขี นาดก�ำลงั พล ๒๒ นายฝังตัวอย่ใู นพืน้ ทีท่ ่คี วบคมุ โดยพวกเวียดกง ที่นี่ดวงอาทิตย์ตกเร็ว ส�ำหรับตอนนี้ก็เร่ิมมืดแล้ว ผมเดินไปหาผู้หมวดคนก่อนที่ก�ำลังนอนขดตัวด้วยความหดหู่หมดหวัง ขณะท่ีผมก�ำลังก้มตัวลงเพ่ือแนะน�ำตัวเอง เขาก็ใช้สัญญาณมือบอกให้ ผมกม้ ลง ทำ� ราวกบั วา่ ภายในพน้ื ทห่ี มวดมอี นั ตรายยงั ไงยงั งนั้ ผมหมอบลง ตามทเ่ี ขาแนะน�ำ และแนะน�ำตัวเอง “สวสั ดคี รบั ผมช่อื จิม แมคดานา่ ” “ผมช่อื ทอม รอฟ คุณมาแทนทผ่ี มใช่ไหม” เขาพูดด้วยน�ำ้ เสียง ทดี่ ใี จอยา่ งเหน็ ไดช้ ัด 36

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมพดู ต่อว่า “ใช่ มันเกดิ อะไรขน้ึ ท่นี ี่ครับ” ในขณะที่เขาก�ำลังบรรยายให้ผมฟังถึงสถานการณ์ที่น่ีว่ายาก ลำ� บากเพียงไร ผมก็ถามเขาถงึ สถานภาพของหมวดของเรา มีการจดั ก�ำลงั แบบไหน อุปนิสัยของลูกหมวดแต่ละคนเป็นอย่างไร รวมถึงยุทธวิธีของ ฝ่ายตรงข้ามและสภาพแวดล้อม แต่ส่ิงที่เขาตอบกลับมามันกลายเป็น ความกงั วลเกีย่ วกับความอยูร่ อดของเขาเอง อยา่ งโน้นอยา่ งน้ีประมาณว่า ครอบครัวเขาขาดเขาไม่ได้ เขาไม่สามารถจะมาเสี่ยงชีวิตในท่ีแบบนี้ได้ และไม่ควรจะมาเป็นผู้หมวดทหารราบด้วยซ้�ำ เขารักชีวิตของเขาเอง มากกวา่ ชีวติ ของลูกน้องอย่างเห็นไดช้ ัด หลายชวั่ โมงผา่ นไปผมกย็ งั ไม่ไดข้ ยบั ไปจากท่ซี ่งึ อยใู่ จกลางหมวด ผมเริ่มเอะใจถึงความปลอดภัยของผู้บังคับหมวดว่าช่างมีมากเหลือเกิน เพราะอยูท่ ่ามกลางลกู น้องท่เี ดินไปมาขวักไขว่ บางคนก็ปรบั ปรงุ ท่ีมัน่ ของ ตัวเองให้แน่นหนา และบางส่วนของหมวดก็ก�ำลังจะออกไปลาดตระเวน แต่ค�ำส่ังในการลาดตระเวนดูเหมือนจะไม่ได้มาจากผู้บังคับหมวด รอฟ ยังพูดจ้ออยู่อย่างไร้จุดหมาย และยังเน้นย�้ำว่าเขาต้องกลับไปดูแลลูก ๒ คนและภรรยา กวา่ จะวกกลบั มาเร่ืองท่เี ป็นสาระก็พักใหญ่ “คณุ ตอ้ งเขา้ ใจนะวา่ ผมทำ� ทกุ อยา่ งเพอ่ื พวกเขา พวกเขาตอ้ งการ ให้ผมกลบั บา้ นโดยสวัสดิภาพ” ผมเงยี บไปพกั ใหญแ่ ละกอ็ ดสงสยั ไมไ่ ดว้ า่ เขาเปน็ อะไร แตด่ เู หมอื น คำ� ถามนีม้ คี �ำตอบอยใู่ นตวั เองอยแู่ ล้ว เขาพูดต่อ “พวกเขาเป็นทหารที่ดีนะ รู้หน้าท่ี” ดูท่ารอฟเองก็ ยอมรบั กลาย ๆ วา่ เขาไม่ไดเ้ รื่องเป็นอยา่ งมาก และความขขี้ ลาดของเขา ทำ� ให้เขาพูดในสิ่งทีไ่ ม่ควรไปเรอื่ ย ๆ 37

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) “จริง ๆ แล้วผมจะเป็นฮีโร่ก็ได้นะ บางทีผมก็คิดอยากจะเป็น เหมือนกัน แต่ผมมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ คุณคงเข้าใจผมนะ พวกทหารเหลา่ นน้ั สว่ นมากยงั เปน็ วยั รนุ่ ยงั ไมม่ คี รอบครวั ทตี่ อ้ งรบั ผดิ ชอบ” การสารภาพอย่างไม่มียางอายของเขาท�ำให้ผมอึ้งจนพูดไม่ออก เขาไม่ใช่ผู้น�ำของหมวดอย่างแน่นอน ไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าท่ีและ ตอ่ ลกู นอ้ ง ในใจเขาลกู นอ้ งตอ้ งอยรู่ อบ ๆ ตวั เขาเพอื่ สงิ่ เดยี วคอื ปกปอ้ งเขา จากขา้ ศกึ เพราะเขามคี รอบครวั ทต่ี อ้ งรบั ผดิ ชอบ ลกู นอ้ งสามารถจำ� หนา่ ย ตายในสนามรบได้ แต่ชีวติ เขาไมส่ ามารถจ�ำหนา่ ยได้ ผมอยากจะคลานออกจากทน่ี ี่ ไมอ่ ยากคยุ ตอ่ แตม่ นั กม็ ดื แลว้ และ ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ผมหยุดคุยเพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรต่อและเขาเอง ก็ไมอ่ ยากคุยต่อดว้ ย ทผ่ี า่ นมารอฟก็ได้พูดคุยเรอ่ื งไม่เปน็ เร่ืองไปเยอะแล้ว เขาเองก็รู้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แคร์อะไรท้ังสิ้น ไม่มีความภาคภูมิใจใน วชิ าชพี ของตวั เอง ไมม่ คี วามรสู้ กึ ผดิ ชอบชวั่ ดแี ละความละอายใจในสง่ิ ทเ่ี ขา ท�ำหรือพดู ในสมรภูมแิ ห่งน้ีสงิ่ ท่มี คี ่ามากเหนือสง่ิ อ่นื ใดคือการมีชวี ิตรอด นอนก็นอนไม่หลับ จะขยับไปไหนก็ไม่ได้ ผมนอนหงายนึกไป ตา่ ง ๆ นานาวา่ ผมจะกลายเปน็ แบบไหนระหวา่ งเปน็ นกั ฆา่ เลอื ดเยน็ เหมอื น ผู้หมวดท่ีผมเจอท่ีกุยนอนหรือจะเป็นผู้หมวดขี้ขลาดแบบท่ีนอนอยู่ข้าง ๆ ผม แบบไหนกนั หนอท่ีปา่ เถอ่ื นเลอื ดเยน็ กวา่ กัน ผมไม่รจู้ ริง ๆ ประมาณ ๓ เดอื นหลงั จากรับตำ� แหน่งผู้บังคบั หมวดในสนามรบ ผมก็มีโอกาสได้เจอผู้หมวดรอฟในต�ำแหน่งนายทหารสารบัญ ณ ทบี่ งั คบั การกองพนั ในบรเิ วณแอลซี นอรท์ องิ ลชิ ดเู หมอื นเขาจะเปน็ คนใหม่ ไม่เหมือนรอฟท่ีผมเจอในคืนน้ัน เราน่ังด่ืมกันที่แหล่งชุมนุมนายทหาร เขาคุยใหญ่คุยโตถึงความกล้าหาญของเขาอย่างโน้นอย่างน้ี และดูเหมือน 38

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) เขาจะเช่ือในสิ่งท่ีเขาก�ำลังพูดเสียด้วย ท่ีน่าแปลกคือ เขาได้รับเหรียญ กล้าหาญด้วย ส่วนหน่ึงคงมาจากงานท่ีเขาท�ำในฐานะที่เป็นนายทหาร สารบัญประจ�ำกองพัน ผมไม่รู้ว่าเบื้องลึกในใจเขา เขาจะยังจ�ำได้ไหมว่า ในคืนสุดท้ายของการเป็นผู้บังคับหมวด เขาได้แสดงออกถึงความขี้ขลาด ของตวั เองดว้ ยการสวดมนตอ์ อ้ นวอนขอใหข้ า้ ศกึ อยา่ ไดบ้ กุ เขา้ มาในบรเิ วณ ฐานของหมวด เม่ือมองย้อนกลับมาที่ตัวเอง ผมก็เลยต้องมีความระมัดระวัง ความคดิ ของตวั เองใหม้ ากขน้ึ ไมอ่ ยากเปน็ เหมอื นรอฟซง่ึ หลอกแมก้ ระทง่ั ตัวเองจนเช่ือสนิท ในเช้าวันรุ่งขึ้น เฮลิคอปเตอร์ก็มาถึงเพื่อมารับรอฟไป พอได้ยิน เสียงเครื่องมาเท่าน้ันแหละเขารีบลุกและโผไปท่ีเครื่องเหมือนคนหนีอะไร สักอย่าง ไม่มีมาดเลย ไม่มีแม้กระทั่งการกล่าวอ�ำลาลูกน้องของตัวเอง แต่พอเขาไปแล้วผมก็รู้สึกถึงภาระอันหนักอ้ึง เพราะตอนน้ีผมได้เป็น ผูร้ ับผดิ ชอบหมวดของผมอย่างเต็มรูปแบบแล้ว ส่งิ แรกทผี่ มท�ำคือสำ� รวจ หมวดของตัวเอง หมวดที่ ๒ ของผมตั้งอยู่ใกล้กับหมู่บ้านทรองแลมที่รับผิดชอบ และฐานของหมวดผมเป็นเนินเล็ก ๆ ต้ังอยู่สูงกว่าหมู่บ้านเพียง ๒๐ ฟุต ลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยมกว้างด้านละ ๒๕ เมตร หมู่บ้านทรองแลมน้ี มีลักษณะเป็นรูปตัวแอลคว่�ำ ด้านยาวทอดตัวไปในแนวทิศตะวันออก- ตะวันตก ส่วนด้านส้ันทอดตัวแนวเหนือ-ใต้ ที่ตั้งของฐานหมวดอยู่ทาง ตะวนั ตกของดา้ นสัน้ ของตวั แอล การวางต�ำแหน่งของหมวดแบบน้ีท�ำให้สามารถมองเห็นหมู่บ้าน ได้ถนัด ระหว่างหมู่บ้านและหมวดมีการวางลวดหนามหีบเพลงหลายชั้น 39

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เพ่ือป้องกันการจู่โจมของข้าศึก แต่ก็ใช่ว่าลวดหนามหีบเพลงท่ีมีปลาย อนั แหลมคมราวกบั ใบมดี โกนจะสามารถตา้ นทานขา้ ศกึ ไดเ้ สยี ทเี ดยี ว ขา้ ศกึ ทมี่ คี วามชำ� นาญสามารถลอดผา่ นมนั ไปไดด้ ว้ ยตวั เปลา่ ดงั นนั้ เพอื่ เปน็ การ ป้องกันอีกช้ันหนึ่ง หมวดของผมได้วางพลุส่องสว่างและกับระเบิดไว้เป็น ระยะภายในลวดหนาม นอกจากน้ีทางรัฐบาลเวียดนามใต้ยังได้ส่งก�ำลัง ทหารจ�ำนวน ๑ หมวดปนื เลก็ เข้าไปคุม้ กันหม่บู า้ นอีกชัน้ หน่ึงโดยตง้ั ฐาน อยภู่ ายในหมบู่ า้ น ไดข้ า่ ววา่ กองกำ� ลงั นแ้ี กรง่ กลา้ ไมน่ อ้ ย เทา่ ทผี่ มสมั ผสั กบั นายทหารของพวกเขา ผมวา่ ภาวะความเปน็ ผ้นู ำ� ยงั น้อยอยู่ การป้องกันหมวดของเราชั้นในสุดเป็นลวดหนามหีบเพลงอีก ๖ ช้ัน และยังมีหลุมขวากแทรกอยู่เป็นระยะ อีกทั้งยังมีพลุส่องสว่างกับ ทุ่นระเบิดเคลย์มอร์ถึง ๕๔ ลูกวางไว้เป็นด่านป้องกันข้ันสุดท้าย ระเบิด เคลย์มอร์ที่ใช้น้ีจุดระเบิดด้วยสารซีโฟร์ (C-4) ท่ีภายในเป็นเม็ดลูกปราย เหลก็ ทฝ่ี งั อยหู่ ลายรอ้ ยเมด็ คลา้ ย ๆ กบั เมลด็ ถว่ั ลนั เตาแขง็ ๆ ในมนั ฝรงั่ บด แช่แข็งยังไงยังงัน้ ทุ่นระเบิดเคลย์มอร์เหล่าน้ีจะถูกจุดระเบิดโดยกระแสไฟฟ้าผ่าน อุปกรณ์ที่เรยี กว่าแครกเกอร์และสายไฟ เรายงั มีคูลึก ๔ ฟตุ รายรอบฐาน ทหารของเราจะรบในคูน้ี เราจึงวางกระสุนชนดิ ตา่ ง ๆ ระเบิดขว้าง รวมถงึ จรวดต่อสู้รถถังไว้เป็นระยะ แต่ละหมู่ปืนเล็กจะรับผิดชอบในแต่ละด้าน ของฐานทเี่ ปน็ รปู สามเหลย่ี ม และสดุ ทา้ ยในแตล่ ะมมุ ของฐานจะวางปนื กล เอม็ ๖๐ (M60) ซึ่งถอื วา่ เป็นอาวธุ ท่ีมีอ�ำนาจท�ำลายลา้ งสงู ในระดับหมวด ไว้ เพอื่ ยบั ย้งั การบกุ ของข้าศกึ ปนื กลเอม็ ๖๐ น้จี ะชว่ ยหมวดทหารราบ ได้มาก โดยเฉพาะในกรณีท่ีก�ำลังของหมวดที่รักษาฐานเหลือไม่ถึง ๑๐๐ เปอรเ์ ซน็ ต์ ซง่ึ สว่ นมากจะเปน็ อยา่ งนน้ั เพราะกำ� ลงั สว่ นหนง่ึ จะตอ้ งออกไป ทำ� การลาดตระเวน 40

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ที่บังคับการหมวดตั้งอยู่ตรงกลางของฐานพอดีและหลุมที่ใช้เป็น ที่ก�ำบังส�ำหรับผู้บังคับหมวดก็ดูตื้นเสียเหลือเกิน ฐานนี้เดิมทหาร เวียดนามใตเ้ คยใช้ จึงยังมซี ากหอคอยไม้ไผ่สงู ๔๐ ฟุต ใครทีจ่ ะใช้มันเป็น ทส่ี ังเกตการณ์กเ็ สี่ยงเอาหน่อยก็แล้วกัน ระหวา่ งลวดหนามหบี เพลงทวี่ างรอบฐานจะมที างเขา้ ออกสำ� หรบั หมู่ที่ออกไปท�ำการลาดตระเวน หรือเป็นทางออกฉุกเฉิน บริเวณที่ เฮลคิ อปเตอรล์ งจอดจะอยนู่ อกฐานไปทางทศิ ใต้ เลยจากลานเฮลคิ อปเตอร์ ไปลักษณะภูมิประเทศจะเป็นท่ีราบสลับกับป่าทึบ ทางทิศเหนือของฐาน จะเปน็ ทงุ่ นาเขยี วขจสี ลบั กบั ทร่ี าบทมี่ ตี น้ ไมข้ นึ้ เปน็ หยอ่ ม ๆ เหมาะสำ� หรบั ข้าศึกท่ีจะใช้เป็นท่ีซุ่มโจมตี ทางทิศตะวันตกเลยไปจนถึงทางหลวง หมายเลข ๑ ลักษณะภูมิประเทศเป็นท่ีราบสูงสลับกับทุ่งนา ลักษณะ ภูมิประเทศทางด้านนี้อันตรายท่ีสุดเพราะข้าศึกสามารถใช้เป็นท่ีสังเกต การเคล่ือนไหวของหมวดเราได้และยังสามารถยิงอาวุธระยะไกลใส่เรา ได้ด้วย ทางทิศตะวันออกของฐานเป็นหมู่บ้านท่ีหมวดผมมีภารกิจต้อง ปกปอ้ ง และเลยหมูบ่ า้ นไปจะเป็นทะเลจีนใต้ ถงึ แมว้ า่ ภายในฐานจะมคี วามปลอดภยั สงู แตเ่ มอ่ื พจิ ารณารอบ ๆ ผมม่ันใจว่าฐานของเราตั้งอยู่ในดงของข้าศึกจริง ๆ หน่วยทหารของฝ่าย เดียวกันท่ีอยู่ใกล้ที่สุดคือฐานกองร้อยของผมซึ่งต้ังอยู่ห่างออกไป ๓ กโิ ลเมตร ที่นน่ั จะประกอบไปด้วยทหารราบ ๑ หมวด เคร่อื งยิงลูกระเบิด ขนาด ๘๑ มลิ ลเิ มตร ๓ กระบอก ผมคดิ วา่ ผูบ้ งั คับกองรอ้ ยผมไมค่ ่อยจะ รกุ รบสกั เทา่ ไหร่ เขามกั จะใชเ้ วลาสว่ นใหญอ่ ยแู่ ตใ่ นฐานกองรอ้ ย แมก้ ระทงั่ พ้ืนที่ที่ควรจะออกไปลาดตระเวนก็ไม่ไป เลยต้องเป็นภาระของหมวด ผมแทน นอกจากฐานกองรอ้ ยแล้วยังมหี น่วยทหารอเมรกิ นั อีกหนว่ ยหนึ่ง อยทู่ างทศิ ตะวนั ตกของหมวดผมประมาณ ๔ กโิ ลเมตร ผมคดิ วา่ สำ� หรบั ผม 41

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) หรือขา้ ศึกหนว่ ยนต้ี ้ังอย่ไู กลเกินไป ถัดไปทางทิศใตข้ องหมวดประมาณ ๕ กิโลเมตรคือท่ีตั้งของหน่วยทหารเวียดนามใต้อีกหน่วยหน่ึง หลายเดือน หลังจากที่ผมมาปฏิบัติหน้าที่ หมวดผมได้มีโอกาสไปช่วยหน่วยดังกล่าว จากการถูกโจมตี แต่เมื่อไปถึงปรากฏว่าหน่วยนี้ละลายไปแล้ว ทหารทั้ง ๕๐ นายถูกฆา่ ตายหมด มนั บง่ บอกถึงประสิทธิภาพของทหารเวียดนามใต้ ได้ระดับหน่ึง ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ผมเป็นนายทหารคนเดียวท่ีรับผิดชอบ พื้นที่กว่า ๒๐ ตารางกิโลเมตร น่ันคือจุดเร่ิมต้นการรบของผม หลังจาก ที่เตรยี มตวั มานานเพื่อการรบ มันถึงเวลาทผี่ มตอ้ งแสดงออกถึงภาวะผนู้ ำ� เช้าตรู่ของท่ีนี่ช่างงดงามเหลือแม้จะอยู่ในบรรยากาศของสงคราม ผมนั่ง ตรกึ ตรองแผนการวา่ ตอ้ งท�ำอะไรบา้ ง 42

บทที่ ๕ รับหน้าที่ผู้บงั คับหมวด ความรู้สึกแรกของการเป็นผู้บังคับหมวดที่น่ีคือความโดดเดี่ยว เหมือนอยู่คนเดียว เช้านี้ ลูกน้องผมต่างท�ำธุระของตน เช่น แปรงฟัน โกนหนวด ปลดทุกข์ มีเสียงทักทายกันบ้างเป็นจุด ๆ มีบทสนทนามา กระทบหูบ้าง เช่น “เหลืออีก ๙๐ วันก็จะกลับบ้านกันแล้ว” บางคนก็ หันมาทางผมและทักทายเลก็ ๆ น้อย ๆ ผมรวบรวมสัมภาระของใชส้ ว่ นตัว เชน่ อาวธุ ประจำ� กาย สายโยง เข็มขัดสนาม เป้หลัง แล้วไปที่บังคับการหมวด ผมขอเวลาอยู่กับตัวเอง เลก็ นอ้ ยเพอื่ ทำ� สมาธกิ อ่ นทจ่ี ะไปทำ� หนา้ ทผ่ี บู้ งั คบั หมวดอยา่ งเปน็ ทางการ ผมเคยคิดว่าผู้บังคับกองร้อยคงจะมาคอยให้ค�ำแนะน�ำและออก ค�ำสัง่ ใหป้ ฏิบตั ิ แตผ่ มคดิ ผิด ผมยงั ไม่เหน็ ผบู้ งั คับกองร้อยเลย โน่น ตอ้ งรอ ไปอีกหลายสัปดาห์กว่าจะได้เจอกัน ความเป็นจริงก็คือผมเป็นนายทหาร คนเดียวที่นแี่ ละใหญท่ ีส่ ดุ ผมตอ้ งรบั ผิดชอบ แตผ่ มก็ยังใหมจ่ ะมีใครมาให้ คำ� แนะนำ� ผม จา่ หรอื ผหู้ มเู่ หรอ ผมอาจจะรบั ฟงั ขอ้ เสนอแนะของเขาไดแ้ ต่ สดุ ทา้ ยคำ� สง่ั ใหป้ ฏบิ ตั ภิ ารกจิ ตา่ ง ๆ ตอ้ งออกจากผม ผมคงไมส่ ามารถออก คำ� สง่ั โดยใชค้ ำ� พดู เชน่ “พวกเราคดิ วา่ หมวดเราควรปฏบิ ตั อิ ยา่ งไร” ผมทำ� 43

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) อย่างน้ันไม่ได้แน่นอน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นความรับผิดชอบของผม ในฐานะผ้บู งั คบั หมวด ช่วงแรก ๆ ของการปฏิบัติหน้าท่ีผู้บังคับหมวดเป็นช่วงท่ีส�ำคัญ มากส�ำหรบั ผม โดยเฉพาะอยา่ งยิง่ ในสมรภมู ิรบ ผมรู้วา่ ก�ำลังเป็นท่จี บั ตา มองของลูกน้อง พวกเขาคงก�ำลังคิดว่าผู้หมวดใหม่คนน้ีจะเป็นอย่างไร หนา้ ตาเปน็ อยา่ งไร จะเหมอื นคนกอ่ นไหม เปน็ ตน้ สถานการณท์ นี่ เ่ี ปน็ เรอ่ื ง ของความเป็นความตาย ถ้ากา้ วแรกของผมผิดพลาด ความนา่ เชอ่ื ถอื ก็จะ หมดไปเลยและกจ็ ะมีผลต่อลกู นอ้ งด้วย ผมตัดสินใจว่าจะพูดเร่ืองอะไรกับหมวดผมโดยคิดว่าน่าจะเป็น เรื่องยุทธวิธีของฝ่ายเรา เพราะเป็นเร่ืองพ้ืนฐานที่ส�ำคัญ ในสมรภูมิรบ ทุกอย่างท่ีท�ำต้องอยู่ในกรอบระเบียบของส่วนรวมที่ตามตกลงกันไว้เพ่ือ ความปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นการกิน นอน การเดิน การลาดตระเวน ผมต้องออกค�ำสั่งเกี่ยวกับสิ่งเหล่าน้ีให้ชัดเจน และมันก็จะเป็นเคร่ืองวัด ความเป็นผ้นู ำ� อย่างหนึ่งด้วยว่าเราใสใ่ จลกู น้องแค่ไหน ผมส�ำรวจสภาพแวดล้อมอย่างละเอียดเท่าท่ีเวลาจะมีให้ ไม่ว่า จะเป็นภายในฐาน หมู่บ้านท่ีต้องคุ้มกันรวมถึงส่ิงแวดล้อมรอบฐาน เช่น ทงุ่ นา กอ่ นทจี่ ะออกคำ� สง่ั ใด ๆ ลกู นอ้ งคงจะเฝา้ ดอู ยดู่ ว้ ยวา่ เรามกี น๋ึ แคไ่ หน ในขณะเดยี วกันผมกต็ อ้ งข่มใจตัวเองไมใ่ หป้ ระหมา่ เพราะเรากย็ งั ใหม่ สิ่งแรก ๆ ท่ีผมควรจะท�ำอีกอย่างคือส่งชุดออกไปลาดตระเวน ภารกิจของเราที่น่ีคือการคุ้มกันหมู่บ้าน แต่จะท�ำอย่างนั้นได้อย่างมี ประสทิ ธภิ าพเรากต็ อ้ งรสู้ ถานทร่ี อบขา้ ง นนั่ คอื ตอ้ งออกไปสำ� รวจนอกฐาน ถ้าเราอยู่แต่ในฐานจริงอยู่มันอาจจะปลอดภัยในระดับหน่ึงแต่คงไม่ตลอด ไปเพราะจะตกเป็นเป้าน่ิงให้ข้าศึกได้ อีกอย่างข่าวสารท่ีแท้จริงเราคงจะ 44

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ไม่ได้รับอย่างแน่นอน ในแต่ละวันผมจะส่งชุดลาดตระเวนออกไป ๓ ชุด โดยเวลาที่ออกลาดตระเวนของแต่ละชุดจะต่างกัน ท�ำให้มีทหาร ๒ หมู่ ปนื เลก็ รกั ษาฐานไวท้ กุ ขณะ ถา้ หมทู่ อี่ อกลาดตระเวนมเี หตปุ ะทะกบั ขา้ ศกึ และต้องการก�ำลังเสริม หมวดก็จะส่งอีก ๑ หมู่ปืนเล็กไปช่วยโดยเหลือ โดยยังมีอีก ๑ หมู่ไว้รักษาฐาน ความท้าทายในการจัดหมู่ไปลาดตระเวน อยู่ท่ีต้องมีการปรับเปลี่ยนแผนอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นเวลาในการออก ลาดตระเวนหรือแม้กระทั่งเส้นทางเพ่ือให้ข้าศึกจับทางได้ยาก การ ลาดตระเวนจะท�ำท้ังกลางวันและกลางคืนโดยหากมีการตรวจพบข้าศึก หมู่ที่ลาดตระเวนก็พร้อมที่จะปรับสภาพเพ่ือเตรียมจู่โจมได้ โดยส่วนตัว ผมคิดว่าการที่ทหารอเมริกันและทหารจากรัฐบาลเวียดนามใต้มาประจ�ำ อยู่ในพ้ืนที่ จะเป็นเคร่ืองพิสูจน์อย่างดีถึงศักยภาพว่าจะสามารถรักษา พนื้ ท่ไี ดจ้ ากพวกเวยี ดกงไดห้ รือไม่ การลาดตระเวนในเวลากลางคืนเป็นส่ิงจ�ำเป็น เพื่อไม่ให้เราเป็น ฝา่ ยตงั้ รบั เสมอไป จริง ๆ แลว้ ไมไ่ ดห้ มายความว่าเราต้องไปเดินจรงิ ๆ แต่ เปน็ การซมุ่ โจมตขี า้ ศกึ โดยทชี่ ดุ ลาดตระเวนจะเลอื กจดุ ใดจดุ หนง่ึ เปน็ พนื้ ที่ ปฏิบัติการ เม่ือข้าศึกเดินเข้ามาในพ้ืนท่ีก็ท�ำการโจมตีเลย โดยปกติแล้ว ข้าศึกจะได้เปรียบในเวลากลางคืน พวกมันมักจะวางกับดักไว้ในท่ีต่าง ๆ ในระหวา่ งทล่ี าดตระเวนในเวลากลางวนั ถา้ ตรวจเจอระเบดิ กถ็ อื วา่ โชคดไี ป แต่ในเวลากลางคืนเปน็ เรอื่ งทล่ี ำ� บากมาก ถา้ ไมเ่ ดนิ ไปเหยยี บหรือสะดุดก็ ถอื วา่ โชคดไี ป อกี อยา่ งขา้ ศกึ มกั จะไดก้ ลน่ิ ของทหารอเมรกิ นั ลว่ งหนา้ วา่ ไป ทำ� การซุม่ โจมตใี นจดุ ใดและมันกอ็ นั ตรายมากสำ� หรับพวกเรา ชาวบ้านน่ีแหละคือตัวอันตราย ถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายเรา เขาจะ สามารถสังเกตการเคล่ือนไหวของเราว่าออกจากฐานตอนไหนแล้วส่ง สัญญาณให้พวกเวียดกงรู้ ไม่ว่าจะโดยการจุดเทียนหรือปิดเปิดวิทยุเพื่อ 45

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เป็นการส่งสัญญาณ และถ้าเป็นอย่างนั้นโอกาสท่ีฝ่ายเราจะสูญเสียก็จะ มากขึ้น และไม่มีอะไรอันตรายมากไปกว่าการถูกโอบในระหว่างที่ท�ำการ ซมุ่ โจมตี และถา้ ไมม่ กี ำ� ลงั เสรมิ มาชว่ ย โอกาสจะสญู เสยี มถี งึ ๙๐ เปอรเ์ ซน็ ต์ วธิ กี ารลดอนั ตรายตา่ ง ๆ ทอี่ าจจะเกดิ ขนึ้ กบั ชดุ ทอี่ อกซมุ่ โจมตกี ม็ หี ลายวธิ ี อาทิ เปล่ยี นเสน้ ทางเดนิ ลาดตระเวน เปลี่ยนจุดซุม่ โจมตี กลบั ฐานเร็วขน้ึ หรอื เพิม่ เตมิ เรอ่ื งการพรางบุคคล เปน็ ต้น ท้งั น้เี พื่อไมใ่ ห้ขา้ ศกึ ตรวจจับได้ งา่ ย แตก่ ารเปลย่ี นจดุ ซมุ่ โจมตบี อ่ ยกม็ ขี อ้ เสยี เหมอื นกนั คอื เพม่ิ โอกาสเสย่ี ง ในการไปเหยยี บกบั ระเบดิ หรือเดนิ เข้าไปยงั จุดซมุ่ โจมตขี องข้าศึก ท้ัง ๆ ท่ีรู้ว่าการลาดตระเวนหรือการซุ่มโจมตีในเวลากลางคืนนั้นอันตรายมาก แต่ในฐานะทเี่ ปน็ ผู้บังคบั หมวดผมตอ้ งท�ำเพือ่ ปอ้ งกันการตกเป็นเปา้ นงิ่ แล้วผมควรจะวางตัวเองอย่างไรในระหว่างการปฏิบัติหน้าท่ีที่น่ี แนน่ อนการเปน็ ผบู้ งั คบั หมวดในสนามรบ การวางตำ� แหนง่ ทอี่ ยขู่ องตวั เอง เปน็ เร่ืองสำ� คญั มาก มันเหมอื นกับในแวดวงอสังหาริมทรัพย์ ตำ� แหนง่ ที่ตั้ง จะสำ� คญั ทส่ี ดุ ในฐานะทเี่ ปน็ ผบู้ งั คบั หมวดผมตอ้ งคดิ ดใู หด้ วี า่ จะอยจู่ ดุ ไหน เวลาใด ปกตแิ ล้วใน ๑ หมวดทหารราบจะประกอบไปด้วย ๔ หมู่ หมูล่ ะ ๑๐ คน โดยเปน็ หมู่ปนื เล็ก ๓ หมู่ อกี ๑ หมเู่ ป็นหม่ปู ืนกล แต่ในความเป็น จริงหน่งึ หมู่ของเรามีคนแค่ ๖ - ๗ คนเท่าน้ันเอง ชดุ ท่อี อกไปลาดตระเวน ในแตล่ ะครงั้ กค็ อื หมปู่ นื เลก็ ทป่ี กตแิ ลว้ คนทรี่ บั ผดิ ชอบในการลาดตระเวน ก็คือผู้บังคับหมู่นั่นเอง ถ้าผมไปกับชุดลาดตระเวนข้อดีคือจะได้เห็นการ ท�ำงานของลูกน้องและสามารถให้ค�ำแนะน�ำได้ว่าควรจะปรับปรุงอย่างไร อีกอย่างลูกน้องก็จะเคารพผมมากขึ้นเพราะการลาดตระเวนถือว่าเป็น ภารกจิ ทอ่ี นั ตรายทส่ี ดุ หากหวั หนา้ ไมไ่ ปรบั ความเสยี่ งกบั ลกู นอ้ งเอาแตอ่ ยู่ ในฐานความศรทั ธาตอ่ ผนู้ ำ� กจ็ ะไมม่ ี แตก่ ารทจ่ี ะออกไปทำ� การลาดตระเวน กับลูกน้องทุกคร้ังคงไม่เหมาะ เพราะก�ำลังพลส่วนใหญ่อยู่ท่ีฐาน เราต้อง 46

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) รับผิดชอบฐานด้วย กล่าวคือต้องอยู่ทั้งท่ีฐานและไปลาดตระเวนแต่ต่าง เวลากนั ตอ้ งทำ� อยา่ งนจี้ นกวา่ ลกู นอ้ งจะมน่ั ใจในตวั เรา ดงั นนั้ ใน ๒๔ ชวั่ โมง ผมจะออกไปลาดตระเวน ๑ คร้ัง และจะอยู่ที่ฐานในเวลาท่ีเหลือหรือ ประมาณ ๒ ใน ๓ ของแตล่ ะวนั ในระหว่างการลาดตระเวนความรับผิดชอบและอ�ำนาจในการ ส่ังการจะมาจากผู้บังคับหมู่ซึ่งจะปฏิบัติหน้าที่เป็นหัวหน้าชุดในการ ลาดตระเวน ถ้าผมรว่ มไปดว้ ยก็จะเปน็ เพียงผสู้ ังเกตการณ์เทา่ นน้ั เว้นแต่ มี เ ห ตุ ป ะ ท ะ ท่ี รุ น แ ร ง ห รื อ มี ก า ร ร ว ม ก� ำ ลั ง กั บ อี ก ห นึ่ ง ห มู ่ ป ื น เ ล็ ก ในสถานการณด์ งั กลา่ วผมจงึ จะรวบอำ� นาจในการสงั่ การทง้ั หมดมาอยทู่ ผี่ ม ซ่ึงเป็นส่ิงที่ผู้บังคับหมวดควรท�ำ และในกรณีที่ผมอยู่ที่ฐานในขณะที่ ชุดลาดตระเวนมีการปะทะและต้องการก�ำลังเสริมผมในฐานะที่เป็น ผู้บังคับหมวดก็ควรน�ำก�ำลังเสริมออกไปช่วยชุดลาดตระเวนนั้นด้วย พูดง่าย ๆ ก็คือ ผูบ้ งั คับหมวดท่ดี คี วรไปอยู่ในท่ที ่ีลูกนอ้ งมีการปะทะ หรือ ในทที่ ีก่ �ำลังพลสว่ นมากของหมวดอยู่ ผมคิดอะไรไปสักพักและมั่นใจว่าถึงอย่างไรเสียอ�ำนาจในการ ตดั สนิ ใจวา่ จะใหห้ มวดทำ� อะไรนนั้ อยทู่ ผี่ ม ผมใชเ้ วลาไมถ่ งึ ๑๕ นาทใี นการ เก็บข้าวของให้เข้าที่ และในอีกหลายเดือนจากนี้ไปผมรู้อยู่แก่ใจว่าเรายัง ไม่มีประสบการณ์ในการรบและจะประมาทไม่ได้ แผนการต้องมีการปรับ เปล่ยี นอยู่เสมอเพอื่ ความอย่รู อดของฐานและความส�ำเรจ็ ของภารกจิ เมื่อ เข้ามาอยู่ในท่ีบังคับการหมวดเรียบร้อยแล้วผมเรียกให้พลวิทยุโทรศัพท์ มาพบ ซ่งึ กค็ อื พลทหารทที่ �ำหน้าทแี่ บกวิทยใุ นระหวา่ งการรบและตอ้ งอยู่ ใกล้กับผู้บังคับหมวดเสมอเพื่อความสะดวกในการใช้วิทยุส่ือสาร พลวิทยุ ของผมชอื่ ฟลิ เนล “ไปตามรองผบู้ ังคบั หมวดและผู้บงั คับหมมู่ าหนอ่ ยซิ” ผมส่ังด้วยน้�ำเสียงที่ผมคิดว่าน่ิงและใช้ได้ คือชัดเจน ไม่ร้อนรนจนเกินไป 47

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมเริ่มมีความม่นั ใจมากขน้ึ บางทภี ารกิจของผมท่ีเวยี ดนามอาจไปได้สวย ก็ได้ ในระหว่างที่รอลูกน้องมาพบผมหยิบกระป๋องลูกพีชซึ่งอยู่ในชุด เสบียงสนามท่ีกองทพั บกสหรัฐแจกจ่ายใหม้ ากนิ ภายในชุดเสบยี งสนามก็ จะมไี ข่กระปอ๋ งกับแฮมอยู่ด้วย ผมว่ามันไม่อร่อยเลยยง่ิ ในขณะทยี่ งั เย็น ๆ อยูส่ ภาพไมต่ า่ งจากไขมันท่ีจบั ตัวเปน็ ก้อนเลยคือไม่น่ากนิ ส่งิ ที่นา่ กนิ ที่สดุ ในความคิดผมก็คือพีชกระป๋องนี่แหละ กินแทนอาหารเช้าได้เลย มันคือ ส่ิงที่ดีท่ีสุดที่กองทัพบกจัดให้ได้ ขณะท่ีก�ำลังกิน พลวิทยุฟิล เนล ก็กลับ มาบอก “เด๋ียวก็มาถึงครับผู้หมวด” ฟิล เนลเป็นคนหน้าตาบ่งบอกว่า เป็นคนใจดี ผมสีทอง มีกระบ้างตามใบหน้าและไหล่ หลงั จากนั้นฟลิ เนล กเ็ ลอื กดกู ระปอ๋ งเสบยี งสนามวา่ จะกนิ อะไรดี เขากย็ งั ไมก่ ลา้ พดู กบั ผมมาก ยังรอดทู ่าทีอยู่วา่ ผหู้ มวดคนนจ้ี ะเปน็ อยา่ งไร ผมตดั สนิ ใจยงั ไม่ชวนเขาคุย อะไร จนกว่าจะส่ังการกบั รองผบู้ ังคับหมวดและผ้บู ังคบั หมู่เรียบร้อยกอ่ น จา่ จอน เฮอร์นานเดซ รองผู้บงั คับหมวดมาถึงก่อน เขาเป็นคน ผวิ สคี อ่ นขา้ งเขม้ และหนุ่ ทะมัดทะแมง เช้อื สายเม็กซกิ นั มาจากรัฐเท็กซสั (แตเ่ คยอยเู่ มอื งเดนเวอร์ รฐั โคโลราโดดว้ ย) จา่ เฮอรน์ านเดซรบั ราชการมา ต้ังแต่สมัยสงครามเกาหลีและเป็นทหารท่ีรับราชการนานที่สุดในหมวด สงครามเวียดนามท�ำให้นายทหารช้ันประทวนในกองทัพลดลงไปมากจาก การเสยี ชวี ติ คนท่ีรอดชวี ิตจากการรบในครงั้ แรกกไ็ ปอกี เป็นครัง้ ท่ี ๒ หรือ ๓ แตย่ ่งิ ไปบอ่ ยครงั้ เท่าไหร่โอกาสท่ีจะรอดชวี ิตกน็ ้อยลงเท่าน้นั คนที่รอด ชีวิตจากการรบบางคนก็รับราชการต่ออีก ๒๐ ปีก่อนจะเกษียณก็มี แต่บางคนก็ลาออกก่อน แต่การใช้ชีวิตหลังเกษียณอายุคงไม่มีประโยชน์ สำ� หรับคนที่เสยี ชีวิตในสนามรบหรอื พกิ าร 48

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) จ่าเฮอร์นานเดซใกล้จะเกษียณอายุแล้วในอีกไม่กี่ปี ดังน้ันแกจะ เป็นคนทีร่ อบคอบมากไมเ่ ส่ียงอะไรง่าย ๆ โดยไม่มเี หตผุ ล และกไ็ ม่ใช่คนที่ บา้ ระหำ�่ กระหายสงคราม ผมรจู้ กั จา่ เฮอรน์ านเดซตง้ั แตส่ มยั ทเ่ี ขาเปน็ ผชู้ ว่ ย ครฝู กึ ทโ่ี รงเรยี นจโู่ จม (แตด่ เู หมอื นแกจะจำ� ผมไมไ่ ด)้ ชว่ งของการฝกึ ในภาค ท่ีลุ่มที่รัฐฟลอริดาเป็นช่วงที่ล�ำบากมากและเขาก็ได้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วย ครฝู ึกกะละ ๒๔ ชว่ั โมง ตอนนน้ั นกั เรยี นจโู่ จมท�ำการลาดตระเวนมาแลว้ ๕ วนั ๕ คืน ต่างกอ็ ดหลบั อดนอน เมือ่ มาถงึ แม่น�้ำเยลโล่ เวลาประมาณ ๕ ทุ่ม และพวกเราก็ตอ้ งข้ามแมน่ �้ำดว้ ยวิธีสรา้ งสะพานเชอื ก อากาศท่ีนน่ั เยน็ มากประมาณ ๒๐ องศาฟาเรนไฮต์ และนำ�้ กเ็ ยน็ ยะเยอื ก สะพานเชอื ก ที่สร้างบังคับให้เราต้องเปียกน�้ำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมเป็นคนสุดท้ายท่ีต้อง ว่ายน้�ำข้ามเพราะต้องปลดเชือกจากอีกฝั่งหนึ่งด้วย จ่าเฮอร์นานเดซ ในฐานะทเ่ี ปน็ ครฝู กึ จะเปน็ คนสดุ ทา้ ยทจ่ี ะขา้ มสะพานเชอื กระหวา่ งทค่ี อย เพื่อจะข้ามเขาก็ถาม “เหลืออีกกี่คน” ผมรู้ได้เลยจากน�้ำเสียงว่าเขาเอง ก็ไม่อยากข้ามเช่นเดียวกับนักเรียนจู่โจมเพราะน้�ำเย็นมาก แต่ก็ท�ำเป็น เสียงเข้มไปอย่างน้ันเอง วันรุ่งข้ึนหลังจากข้ามแม่น้�ำเยลโล่แล้ว ครูฝึก คนอื่นก็มาเปล่ียน แต่นักเรียนจู่โจมก็ต้องลาดตระเวนในภารกิจอื่นต่อไป ส่ิงที่ส�ำคัญคือ เขาก็ข้ามแม่น�้ำท่ีเย็นยะเยือกเช่นเดียวกับนักเรียน คือไม่ เอาเปรยี บนกั เรยี นจโู่ จมและกระทำ� ดว้ ยความรอบคอบ ในฐานะทที่ ำ� หนา้ ท่ี เป็นรองผู้บังคับหมวด เฮอร์นานเดซก็แสดงออกถึงความรอบคอบเช่นกัน เขาจะไมเ่ สี่ยงชวี ติ ของลกู น้องในสงิ่ ที่ไมม่ เี หตผุ ลอันควรเช่นความบ้าระห�ำ่ เปน็ อันขาด “สวสั ดยี ามเชา้ ครบั ผหู้ มวด” จา่ เฮอรน์ านเดซทกั ทายผม ดเู หมอื น ว่าเขาจะจ�ำผมไม่ได้จริง ๆ ผมก็ทักทายกลับและผู้บังคับหมู่อีก ๓ คนก็ มาถึงพอดี ผบู้ งั คบั หมู่ทั้ง ๓ คนยงั ดเู ด็กอยู่เลย อายุอยู่ในช่วง ๒๐ - ๒๑ ปี 49

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผู้บังคับหมู่เจมส์รูปร่างบอบบางผมสีทอง มาจากเมืองวอลโดสต้า รฐั จอรเ์ จยี เขาทกั ทายผมดว้ ยสหี นา้ ทแ่ี จม่ ใสและกระตอื รอื รน้ ผบู้ งั คบั หมู่ แบรดชอว์ จากรัฐนอร์ทแคโรไลนา รปู รา่ งเลก็ ผิวสีเขม้ เปน็ คนเงียบ ๆ ไว้ หนวด ประกอบกับการแต่งตัวที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยยิ่งท�ำให้ดูแก่กว่าวัย ส่วนอีกคนคือผู้บังคับหมู่ดอน จากเมืองสเตทไลน์ รัฐเคนทักกี เป็นท่ีผม ประทับใจมากที่สดุ ในบรรดาผู้บงั คับหมูท่ ัง้ หมดคือ ผู้หมูด่ อน เขาเป็นคน รูปร่างใหญ่ ผมดกด�ำ และเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง เดิมทีดอนท�ำหน้าที่ เป็นเสมียนพิมพ์ดีดในกองทัพเน่ืองจากเคยเรียนมหาวิทยาลัยมา ๒ ปี แตเ่ บอื่ งานกเ็ ลยสมคั รมารบในแนวหนา้ อกี อยา่ ง การมารบในแนวหนา้ จะ มีรายได้เพิ่ม ๕๕ เหรียญสหรัฐต่อเดือนด้วย ดอนทำ� หน้าที่ผู้บังคับหมู่ได้ อยา่ งดี ถึงแม้จะเปน็ คนพดู จานมุ่ ๆ แต่กด็ ว้ ยนำ้� เสยี งท่ฉี ะฉานและมัน่ ใจ ผมมารู้ทีหลังว่าดอนท�ำหน้าท่ีผู้บังคับหมวดตัวจริงในช่วงก่อนที่ ผมจะมารบั ตำ� แหนง่ เพราะผหู้ มวดคนกอ่ นคอื รอฟ ไมไ่ ดท้ ำ� หนา้ ทท่ี คี่ วรทำ� และรองผู้บังคับหมวดเฮอร์นานเดซก็ระมัดระวังเกินไปจนไม่กล้าริเริ่ม สิ่งท่ีจ�ำเป็นเพื่อความอยู่รอดของหมวด ส่ิงท่ีเขาท�ำเป็นหลักคือให้การ สนบั สนนุ ดา้ นอาวธุ ยทุ โธปกรณแ์ ละสง่ิ ของทจ่ี ำ� เปน็ อนื่ ๆ รวมถงึ กำ� กบั ดแู ล ด้านสุขอนามัยของลูกน้อง แต่จะไม่ท�ำอะไรเกินไปกว่าน้ัน ผมคิดว่าผู้หมู่ ดอนรู้ถึงความจ�ำเป็นในการวางแผนการท่ีรอบคอบเพื่อความอยู่รอดของ หมวดจงึ รเิ รมิ่ แผนการลาดตระเวน ตรวจเชก็ ฐานรวมถงึ การควบคมุ หมบู่ า้ น เมอื่ ทกุ คนมาพรอ้ มผมจงึ ใหแ้ นวทางการปฏบิ ตั ิ ภายในหมผู่ บู้ งั คบั หมู่ก็จะควบคุมการปฏิบัติของลูกน้อง ในข้ันต้นให้ปฏิบัติตามแผนเดิม ไปกอ่ นจนกวา่ จะมคี ำ� สงั่ เปน็ อยา่ งอนื่ จากผบู้ งั คบั หมวดคอื ผม ปกตผิ บู้ งั คบั หมวดก็จะให้ค�ำสั่งแล้วผู้บังคับหมู่ก็จะถ่ายทอดค�ำส่ังน้ันไปยังลูกหมู่ของ ตัวเอง ผมเน้นย�้ำว่าค�ำส่ังทางยุทธวิธีต้องเป็นไปตามมาตรฐานของ 50