ศาลพระแม่สำเภาทอง

\"ศาลพระแมส่ าเภาทอง\" อีกหน่ึงตานานบ้านเชียงแล “ตื่นเตน้ จงั หลงั พบตน้ ไมใ้ หญ่ ชวนกราบไหวไ้ ถถดู เู ลขหวย ทัง้ หมู่บ้านถว้ นหน้าพากนั รวย ใกล้เคยี งดว้ ยแห่แกบ้ นแม่ตะเคียน เมือ่ ผ่านไปไมไ่ ด้โชคเริ่มถอยห่าง แม่อ้างว้างไร้รอยแปง้ รอยขดี เขียน หรอื แม่มาเพ่อื เตอื นเจา้ ปราบเหล่าเซียน ให้ปรับเปลย่ี นอย่าเหลยี วแลแคง่ มงาย” ผ่านไปเจด็ ปีแล้วท่ีชาวบา้ นเชียงแล อ.ท่าวังผา จ.น่าน ฮือฮากันหลังจากที่รถเบ็กโฮ ขุดพบไม้ตะเคียนอายุกว่า 300 ปีในหนองน้าสาธารณะเพื่อป้องกันภัยแล้ง และปัจจุบัน ได้สร้างเป็นตลาดสดประจ้าหมู่บ้าน โดยย้อนไปเมื่อวันท่ี 5 ก.พ. 2556 ผู้น้าชุมชนพร้อม ด้วยชาวบ้านนับร้อยคนพากันไปเฝ้าดูไม้โบราณที่จมอยู่ในหนองน้าสาธารณะบ้านเชียงแล ซึ่งขดุ พบโดยบงั เอญิ ขณะขุดลอกหนองน้า ผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้านเช่ือว่าเป็นส่ิงศักด์ิสิทธิ์ท่ีจะได้มาอยู่คู่บ้านเชียงแล เนื่องจาก ตังแต่เกิดยังไม่เคยพบว่าในหนองน้าแห่งนีมีท่อนไม้ใหญ่ฝังอยู่ การขุดพบครังนีน่าจะเป็น เพราะสิง่ ศกั ด์สิ ิทธิ์ในไม้โบราณดลใจใหข้ ุดพบ คนงานที่มานอนเฝ้ารถแบ็กโฮขุดลอกหนองน้าได้ฝันประหลาดติดต่อกัน 3 คืนว่ามีผู้หญิงลงเล่นน้าตรงจุดท่ีขุดพบท่อนไม้โบราณ ซ่ึงวันท่ี 31 ก.พ. 2556 คนงานได้ขุดหน้าดินออกและพบว่ามีท่อนไม้ฝังอยู่ จึงพยายามช่วยกันขุดหน้าดิน ออกไปเรื่อย ๆ ก็พบว่าเป็นท่อนไม้ใหญ่ยาว 23.60 เมตร หน้ากว้าง 3.10 เมตร สันนิษฐานเบืองต้นว่าน่าจะเป็นไม้ตะเคียนอายุกว่า 300 ปี จากนันชาวบ้าน ต่างพากันหาดอกไม้ ผ้าแพร ขนม และน้าด่ืมมาสักการะเพราะเชื่อว่าเป็นส่ิงมงคล ของหมู่บา้ น และอัญเชิญไมโ้ บราณไปไว้ยังวดั เชียงแลเพือ่ เปน็ สิริมงคลของหมู่บา้ นจนถึงปัจจบุ ัน ต่อมาชาวบ้านได้สร้างศาลขนึ เพ่ือเป็นท่ีสกั การบชู า ตงั ช่อื วา่ \"ศาลพระแมส่ าเภาทอง\" นาน ๆ ครงั ทจี่ ะมชี าวบ้าน น้าเครอ่ื งสกั การะมาถวายและท้าความสะอาด การเผยแพรป่ ระชาสัมพันธย์ ังไม่ขยายไปสู่สาธารณชนนกั หากมกี ารผลักดัน ให้เปน็ “แหล่งท่องเทย่ี วทางวฒั นธรมพนื บา้ นล้านนา” คงจะได้รบั ความนยิ มไม่นอ้ ยไปกว่าแหล่งทอ่ งเท่ยี วอน่ื ในเมอื งน่าน เนอื่ งจากยงั มีส่ิงกอ่ สรา้ งที่สะท้อนถึงวถิ ีชีวิและพฒั นาใหเ้ ป็นแหลง่ เรยี นรูท้ ที่ นั สมัยตามเทรนด์ของนกั ท่องเท่ียวในปจั จุบัน หากแต่ว่า ปัจจุบันท่อนไม้ที่เคยได้รับความสนใจในอดีตกลับถูกทอดทิง ไม่มีใครมาถวายดอกไม้ธูปเทียน พวงมาลยั เคร่อื งประดบั เพยี งเพราะไม่สมหวงั กบั สงิ่ ทตี่ นบนบานสานกลา่ ว ตามความเช่อื วา่ สงิ่ ศกั ด์ิสิทธเิ์ มอื่ มาเปน็ สิริมงคล ย่อมดลให้ตนปรารถนา จนลืมไปว่าการเคารพนับถือไม่จ้าเป็นต้องได้ส่ิงตอบแทนเสมอไป หากอยู่ที่จิตใจอันบริสุทธ์ิ ในการดูแลรักษาอย่างต่อเนื่อง เพื่อเป็นศูนย์ยึดเหนี่ยวจิตใจให้ปฏิบัติแต่คุณงามความดี อันเป็นจุดมุ่งหมายส้าคัญ ของพระพทุ ธศาสนา