นิทานอีสป เรื่อง หมาตัวผู้กับหมาตัวเมีย

นิทานอสี ป เร่ือง หมาตัวผูก้ ับหมาตัวเมีย ผแู้ ต่ง : อสี ป หมาตวั ผ้มู ีนิสยั ชอบกัดคน เจ้าของจึงลงโทษโดยใช้วธิ ีเอากระพรวนหอ้ ยคอมนั ไว้ เวลาทม่ี นั ว่ิงเข้าไปจะกดั ใครเขาจะได้รู้ตวั และระมัดระวังตัวทัน เจ้าหมาตัวผู้เขา้ ใจผิดคิด วา่ เจ้านายให้รางวัลจงึ เท่ียวเดินอวดไปทัว่ ตลาด หมาตวั เมยี ถามว่า \"อะไรทำใหเ้ จ้ายินดปี รีดา เจ้าไม่ร้หู รือว่ากระพรวนน้ันไม่ใช่รางวัลแหง่ การทำดี ลกู กระพรวนท่เี จ้านายของเจ้าให้นน้ั เป็นเครือ่ งเปดิ เผยความชว่ั ของเจ้าใหใ้ ครๆ ได้รู้\" หมา ตัวผู้ไมส่ นใจคำพูดของหมาตัวเมียยังคงเดินอวดกระพรวนของมนั ต่อไป :: นิทานเรื่องน้สี อนใหร้ ู้วา่ :: คนชว่ั คุยฟงุ้ เทา่ กับกระทุ้งความช่วั ทีป่ กปดิ ไว้ให้เปิดเผยข้ึน

นิทานอสี ป เรอื่ ง สุนัขกบั ขโมย ผู้แต่ง : อสี ป ขโมยขึน้ บ้านหมายจะลกั ทรัพย์ แต่เขาเหลือบไปมองเหน็ สนุ ัขยนื จอ้ งเขาอยู่ ขโมย จึงเอาขนมทมี่ ใี นกระเป๋าโยนใหส้ นุ ัขเฝ้าบา้ น เพอ่ื จะใชล้ ่อมันไม่ใหเ้ ห่าหรอื ทำร้ายตน สุนัข จงึ เห่าขมึ้ า พรอ้ มกบั บอกว่า \"ที่เจ้าโยนขนมให้ขา้ เจ้าต้องการปิดปากขา้ ใชไ่ หม\" ขโมย บอกกบั สนุ ัขว่า \"ขา้ เห็นเจ้าเฝา้ บ้านตอนกลางคนื ก็กลวั จะหิวข้ากเ็ ลยเอาขนมให้เจา้ กิน ตา่ งหาก\" สนุ ขั รทู้ นั ขโมยจงึ ตอบไปว่า \"ไมม่ ที างทเี่ จ้าจะได้อะไรจากบา้ นหลงั น้ีแมแ้ ต่ อยา่ งเดยี ว\" ว่าแล้วเจ้าสนุ ัขก็เห่าปลกุ เจ้านายของมัน โจรจงึ จำใจตอ้ งหนไี ป โดยไม่ไดอ้ ะไร ติดมอื ไปเลย :: นทิ านเรื่องนสี้ อนใหร้ ู้ว่า :: เงนิ หรอื สิ่งของไม่สามารถแลกกับความจงรักภักดีของคนซอื่ สัตย์ได้

นทิ านอสี ป เรือ่ ง ราชสีห์กบั หมปู ่า ผูแ้ ต่ง : อสี ป มีหมูป่าตัวหนึ่ง มันขี้เกียจทำมาหากนิ มาก วันๆ ได้แตน่ อนอย่างเดียวปกตติ ้องออก หาอาหาร มันกอ็ อกหาเลก็ ๆ น้อยๆ พอกนิ ไปวันๆ ไม่สนใจใคร จนกว่าขะมเี พื่อนฝูงมาปลุก มันถงึ จะตื่นมอี ยวู่ ันหนงึ่ ขณะทีม่ ันนอนอยู่ เพื่อนของมันท่กี ำลงั หากนิ อยู่ใกล้ๆ เห็นราชสหี ์ จ้องกำลังจะกินจึงต่างพากันหนแี ละเตือนหมูปา่ เพื่อนหมูปา่ รอ้ งบอกว่า \"เฮ้ย! เจา้ หมปู ่าตนื่ ได้แลว้ สิงโตกำลังจ้องจะตะครบุ เจา้ ตืน่ ...ตนื่ \" หมปู ่าตอบว่า \"หรอ ขอบใจ ข้างว่ ง ขอนอนก่อนละกนั มาใกลๆ้ ก่อน ขา้ ค่อยลุก หนี\" พอพดู จบราชสหี ก์ ก็ ระโจนตะครบุ กนิ หมปู า่ ไมเ่ หลอื ซากเลยทีเดียว :: นทิ านเร่ืองนีส้ อนใหร้ ู้วา่ :: ผู้ท่มี ีนิสัยเกียจครา้ น มักพบเจอกบั เร่อื งโชคร้าย

นทิ านอสี ป เรือ่ ง ลากบั สงิ โต ผ้แู ตง่ : อสี ป ในขณะทลี่ ากำลังเดินไปในปา่ กบั สิงโต ซ่ึงสิงโตมีชอ่ื เสียงในการล่าสตั ว์ ทำให้สัตว์ ทง้ั หลายเกรงกลวั ลากับสิงโตเดินดว้ ยกันได้สักพัก กพ็ บกบั ลาอีกตวั ทเ่ี คยเปน็ เพื่อนกนั มา ก่อน ลาจึงกลา่ วทักทายไปว่า\"สวสั ดีพ่ชี าย ทา่ นมองข้าสิ ขา้ เป็นเพ่ือนกบั สิงโต เจา้ ปา่ ที่ สตั ว์ในปา่ แหง่ นต้ี ้องเกรงกลัว และพวกท่านตอ้ งให้ความเคารพขา้ ดว้ ย\"ลาอกี ตัวกล่าว ว่า\"แค่เจา้ เดนิ กับสิงโต เจา้ เลยคดิ ว่าข้าต้องเคารพเจ้าดว้ ยอยา่ งนัน้ หรอื เจ้าเองก็ไม่ได้ ดกี ว่าข้าตรงไหน\" :: นิทานเรือ่ งนี้สอนใหร้ ้วู า่ :: อยา่ ถอื เอาอำนาจของคนทเี่ รารู้จัก มาใชข้ ่มขู่ผู้ทเ่ี สมอเรา

นิทานอสี ป เร่อื ง ชาวชนบทและแม่น้ำ ผู้แตง่ : อสี ป ท่ีหลังหม่บู า้ นมแี ม่น้ำไหลผ่าน ชายคนหนง่ึ กำลังเดนิ ขา้ มแมน่ ้ำไปฝั่งตรงข้าม เขา เดนิ สำรวจไปมาท่รี ิมฝัง่ หลายเที่ยว เพ่อื ดูวา่ สว่ นใดของแม่น้ำต้ืนท่สี ดุ และสามารถเดินข้าม ไปอย่างงา่ ยดาย จากการท่ชี ายชาวชนบทเดินสำรวจอยนู่ าน เขาสงั เกตไดว้ ่าที่ตรงไหนทีน่ ้ำไหล เสียงดังทีส่ ุดท่ตี รงน้นั นำ้ ต้ืนทสี่ ดุ สว่ นทไ่ี หลเสยี งเงยี บๆ ท่ตี รงน้ันนำ้ ลึกท่สี ุด :: นทิ านเรื่องนี้สอนให้รวู้ ่า :: กอ่ นจะทำการส่ิงใด ควรศกึ ษาใหร้ อบคอบ

นิทานอสี ป เรื่อง นกกาสองพีน่ อ้ ง ผู้แต่ง : อีสป นกกาสองพีน่ ้องอาศยั อยใู่ นรังเดียวกัน ในรงั มีรูโหวอ่ ยู่รหู นง่ึ นกกาตัวพค่ี ิดว่า \"น้องชายของข้าจะตอ้ งซ่อมรงั แนๆ่ \" และนกกาตวั น้องก็คิดว่า \"พชี่ ายของขา้ จะต้องซอ่ มรังแน่ๆ\" เวลาผ่านไปปรากฏว่าไม่มใี ครซ่อมแซมรงั และรโู หวน่ น้ั ก็ใหญ่ขึน้ เร่อื ยๆ นกกาตัวพ่ี ก็คิดวา่ \"คราวน้ีนอ้ งชายของข้าต้องซ่อมแซมรงั แน่ๆ เพราะเขาจะอาศัยอยู่ในรังที่ เสยี หายเช่นนีไ้ ดอ้ ยา่ งไร\"

และนกกาตัวน้องก็คดิ ว่า \"คราวน้ีพี่ชายของข้าต้องซอ่ มแซมรังแน่ๆ เพราะเขาจะอาศัยอยู่ในรังที่เสียหาย เชน่ นี้ได้อยา่ งไร\" เมอื่ ฤดูหนาวมาถึง ลมทิศตะวนั ออกเฉียงเหนอื ก็พัดครวญครางและเกรด็ หมิ ะก็ตก ลงมาอย่างหนาแนน่ นกกาทั้งสองพี่นอ้ งก็กอดกนั อย่ใู นรังท่เี สียหาย แล้วนกกากร็ ้อง ออกมาว่า \"หนาวเหลอื เกิน! หนาวเหลอื เกิน!\" นกกาตวั พ่ีคดิ ว่าน้องชายของมันคงไม่สามารถทนความหนาวเยน็ เช่นนี้ได้แนๆ่ มัน จงึ คดิ ว่าต้องซอ่ มรังแลว้ ล่ะ นกกาตัวนอ้ งคิดว่า พ่ชี ายของมันไมส่ ามารถทนความหนาวเยน็ เช่นนไ้ี ดแ้ นๆ่ มัน เลยคดิ ว่าตอ้ งซ่อมรงั แลว้ ล่ะ แต่นกกาทั้งสองก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากกอดกนั แน่นๆ ลมกเ็ รม่ิ พัดแรงข้ึนทกุ ที ใน ที่สุดรงั ของนกกากถ็ ูกลมพดั ลงมากองอยบู่ นพื้นดิน และนกกาทั้งสองก็ต้องสิน้ ใจตาย เพราะความหนาวเหน็บที่แสนทรมาน :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: การทำประโยชนอ์ ย่าเพยี งแต่คิด ควรลงมอื ทำเลย

นทิ านอีสป เร่ือง หมปู า่ และลา ผูแ้ ตง่ : อีสป หมปู ่าและลากำลังเดินสนทนามาด้วยกัน จนกระท่ังลานัน้ คดิ ว่าตนเองน้ันเปน็ คนฉลาดและลำพองตัวเอง และทำทา่ ทางล้อเลียนหมูปา่ ไม่ว่าหมปู ่าทำอะไรมนั กเ็ ยาะเยย้ และพดู จาถากถางหมปู ่าดว้ ยคำพดู ต่างๆ นานา จนทำใหห้ มปู า่ ทนไม่ไหวและโกรธ หมูปา่ จะกระโดดและขย้ำใหตายคามือ แตม่ ันก็คิดขึน้ ได้ว่าโดยสญั ชาติแล้ว ลาย่อมจะทำในสง่ิ ทโี่ ง่อยูแ่ ลว้ เมือ่ หมูปา่ คิด ได้ดังนัน้ ก่อนจะเดินจากไปหมปู า่ กไ็ ดพ้ ูดกับลาวา่ \"นิสัยโง่ๆ ของเจา้ นแี่ หละทท่ี ำให้เจ้า รอดชวี ิตไปได้\" หมูป่าพดู แลว้ พดู ปา่ กเ็ ดินจากไป ปลอ่ ยให้ลางุนงงอยู่ตอ่ ไป :: นิทานเร่อื งน้สี อนใหร้ ู้ว่า :: อยา่ ลำพองใจตัวเองว่าฉลาดที่สุด เพราะคนท่ฉี ลาดกวา่ เรายงั มี

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง แมวกบั สงิ โต ผแู้ ต่ง : อีสป แมวเดนิ เล่นอย่ใู นป่า ไดพ้ บเจอสิงโตนอนเจ็บอยู่ จงึ ช่วยสิงโตทำแผล และคอยดแู ลหา เหยอ่ื ใหส้ งิ โตกนิ เม่ือสิงโตเร่มิ หาย ก็อยากจะตะครบุ แมวมาเปน็ อาหาร แมวจึงพูดว่า \"น่ีข้าชว่ ยชวี ิตเจา้ แต่เจา้ กลับมาทำร้ายขา้ อกี หรอ\" \"ก็เจ้าอยากมาชว่ ยข้าเองน่ีนา ข้าไมย่ อมละเวน้ เหย่อื ทอี่ ยูต่ รงหน้าข้าหรอก\" พอสิงโตพูดจบกข็ ยำ้ แมวกินสมใจ สิงโตไมร่ ู้สกึ ละอายใจเลยสกั นดิ เมอ่ื กนิ ผูท้ ช่ี ว่ ยชีวิต ของตนเอง :: นิทานเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้ว่า :: จงอยา่ ไวใ้ จผรู้ า้ ยเด็ดขาด เพราะเราอาจจะกลายเปน็ เหย่ือของมนั ทุกเวลา

นทิ านอสี ป เร่ือง มา้ กบั วัว ผู้แต่ง : อสี ป เดก็ นอ้ ยผู้กลา้ หาญคนหน่งึ กำลังควบมา้ อย่างคล่องแคล่ววอ่ งไวและมคี วามสง่างาม มาก และม้ากม็ ีความกล้าหาญเชน่ เดียวกับเดก็ นอ้ ยผ้เู ป็นนาย ทันใดนนั้ เองวัวตัวหนึ่งเห็นเข้าจงึ รอ้ งบอกม้าไปว่า\"นา่ อายเหลือเกนิ ถา้ ขา้ เป็นมา้ อยา่ งเจา้ ข้าจะไม่มีวันยอมอยู่ใตก้ ารปกครองของเด็กหรอก\"ม้าจึงรอ้ งตอบไปว่า \"แต่ขา้ ยอม เพราะข้าจะไมม่ ีเกียรติยศและความกล้าหาญ หากข้าสลัดเด็กคนน้ี ออกไป\" :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ ู้วา่ :: การที่จะทำงานใหญส่ ำเรจ็ ต้องอาศัยการร่วมมือรว่ มแรง