นิทาน ไม่กล้าบอก

คํานาํ หนงั สือนิทานเรื่องไมกลา บอก วตั ถุประสงคของนทิ านเร่ืองน้เี พื่อใหผ อู านไดเขา ใจวา คนเราควรทจี่ ะกลา แสดงออกและปกปอ งตนเองเมอื่ ถูกกระทาํ จากคนรอบขาง ภัยตา ง ๆ รอบตัว การถกู คกุ คาม การทาํ รา ย รางกาย คณะผจู ดั ทาํ หวงั เปน อยางยิ่งวาหนังสอื นทิ านเลมน้ีจะเปน ประโยชนต อผูอา นทกุ ๆ คน

ณ โรงเรียนแหงหนึง่ เดก็ ชายอิคคิวมาโรงเรยี นดว ยความ แจม ใส อคิ คิวเปนเดก็ รา เริงพูดเกงย้มิ แยม

กรง๊ิ งง...ไดเ วลาเขาแถว เด็กทุกคนตางว่ิงกรเู พื่อรีบมาเขาแถว เคารพธงชาติ หองอนบุ าล 3 ไดเขาแถวขางหอ งพี่ ป.1

ในขณะที่อิคคิวกําลังหาแถวของตัวเองอยูนนั้ ก็ เดินไปเจอกบั แกงพ่ี ป.1 ตวั อว น และตอนน้ันเอง

พี่ ป.1 ผลกั อิคคิวลมลงอยางไมทราบสาเหตุ พรอมชูนว้ิ กลางใสแ ลว เดินหนีไป

อิคคิวเห็นแผลตวั เองแลว แลวจึงรบี ลุกขึ้นและเดินไปเขา แถว โดยไมไดบ อกเรือ่ งนี้กบั คณุ ครู ในเหตุการณน ที้ าํ ใหอ ิคควิ มี บาดแผลที่บริเวณหวั เขา

ตกเยน็ คณุ แมมารับอิคคิวทโ่ี รงเรียน อิคควิ ทาํ ตัวปกตเิ หมือนไมมอี ะไรเกดิ ขน้ึ

เชา วนั ตอมา อคิ ควิ กไ็ ปโรงเรียนตามปกติ

เมอ่ื ถงึ เวลาพกั กลางวนั อิคคิวรับประทานอาหารเสรจ็ อิคควิ จึงเดนิ ไปเขา หอ งนาํ้

อคิ ควิ ไดเ จอกบั แกงพี่ ป.1 แกง เดิมทเี่ คยแกลง อคิ คิวทาํ หนา ตกใจหวาดกลวั กลัววาจะโดนแกลง อกี คร้งั

และทันใดนน้ั เอง แกงพ่ี ป.1 ก็พูดวา “ไดเงนิ มาโรงเรียนเทาไหร ?” อิคคิวเงยี บไมต อบ

พ่ี ป.1 พดู ข้นึ วา “เอาเงนิ มา!!” พรอ มกบั ย่นื มอื ไปหาอคิ ควิ

ดวยความกลวั วา จะโดนพ่ี ป.1 แกลง อกี อิคคิวเลยรบี ลว งเงนิ ในกระเปาใหแกง พ่ี ป.1 ไป

เมอ่ื ไดเงินมาจากอคิ คิวแลว แกงพี่ ป.1 ก็ผลักอคิ คิวลมอกี คร้งั

เมอ่ื ถึงเวลาเลิกเรยี น คณุ แมมารับอิคควิ ท่หี นาหอ ง

อิคคิวพูดข้นึ มาวา “แมครับ หนหู ิวขนม” แมเกดิ อาการสงสัย เพราะปกติอคิ ควิ จะเดนิ ถอื ขนมขนึ้ มาในรถดว ย แมจ งึ พดู ขึ้นวา “แลวเงนิ คาขนมท่แี มใ หไ ปหนูไมไ ดใชห รอครบั ลูก”

บรรยากาศในรถเตม็ ไปดวยความเงียบ จนแมไ ดย นิ เสียงลูก ชายสะอ้ืน แมจ งึ ถามไปวา “เปนอะไรครบั ลกู อคิ ควิ เลา ให แมฟ ง ไดไหมครับ” แมพูดดว ยนา้ํ เสยี งใจเย็นและไมดุ

อคิ ควิ ตัดสนิ ใจเลาใหแมฟ งทัง้ หมด คณุ แมจึงพูดขึน้ วา “เขาทําหนทู าํ ไม หนไู ปทําอะไรใหพีเ่ ขากอ นหรอื เปลา ”

เด็กชายตอบวา “หนูไมร ู หนอู ยเู ฉยๆ เขาก็มาผลัก แลว ยกนว้ิ กลางใสห น”ู เด็กชายถามคุณแมต อดวยความสงสยั “น้ิวกลางคอื อะไรครับแม”

คุณแมต อบไปวา “หนรู ูแควา มนั ไมด ี อยาไปทาํ แบบน้ใี ส คนอื่นนะครับลกู มันไมน ารกั ” คณุ แมถ ามตอ วา “ทําไมอิคควิ ถึงไมบ อกคุณครหู รือบอกคุณแมค รับ”

อิคควิ ทาํ สีหนากงั วล แลวตอบคุณแมไ ปวา “หนูไมก ลาบอกแม หนูกลัวแมว า ”

คุณแมรับฟงและไดสอนลูกชายวา “สิ่งทเ่ี ขาทาํ น้นั มนั ไมด ี หนอู ยา ไปทําแบบนกี้ ับใครนะครบั ตอ ไปนห้ี นูมอี ะไรใหรีบ บอกแมหรือบอกคุณครนู ะครบั ”

อคิ คิวพยกั หนาและรีบบอกคณุ แมว า “ตอไปนี้หนมู อี ะไรจะรบี บอกคุณครู และคุณแมเ ลยนะครบั ” แมพ ยกั หนา รบั และกอดลกู ชายที่นารัก

คติสอนใจ นทิ านเรอื่ งนีส้ อนใหรวู า ไมมีใครสามารถปกปอ งเราได นอกจากตวั เราเอง

สมาชิก นางสาวจดิ าภา มณฑา นางสาวชาตาวรี  ยอดบุนอก นางสาววันนสิ า รัตนนท 6180101108 6180101110 6180101119