ยาใจโจรหมอ

\"มีความแค้นย่อมมีต้นเหตุ มีหนี้สินย่อมมีเจ้าหนี้ ในเมื่อท่านมีความตั้งใจมาหาคนผิด เช่นน้ันก็ขอให้ปล่อยสตรีบอบบางอย่างนางไป แล้วมาลงกับสกุลสวีของข้าท้ังหมดเถิด!\" สวีล่ีคัง ตระหนักไดว้ ่าตนเองถกู ความแคน้ พวั พนั ซึ่งไมอ่ าจอธบิ ายให้กระจา่ งไดใ้ นระยะเวลาอันสั้น \"ดี พูดไดด้ ี!\" บรุ ษุ ชุดขาวยมิ้ นอ้ ยๆ \"ในเมื่อท่านหมอสวเี ปน็ ผเู้ ขียนเทียบยาน้ีกก็ ล่าวไดว้ า่ \"ยงั มีความน่าสงสัยทขี่ จัดไมพ่ ้น ไมอ่ าจปลอ่ ยไปได้ ไม่ว่าอย่างไรวนั น้ีก็จะต้องมบี ทสรปุ หนง่ึ \" \"เชน่ นจ้ี งึ จะถกู !\" หวั หนา้ โจรกวดั แกวง่ ดาบคมปลาบในมอื คลา้ ยตอ้ งการดมื่ ดำ�่ โลหติ เสยี กอ่ น ถึงจะยอมเลิกรา \"แต่จ่ๆู ขา้ ก็คิดถึงวิธกี ารแก้แค้นอกี วิธีหนงึ่ ได\"้ บรุ ุษชดุ ขาวผู้นนั้ ยิ้มบางๆ แลดูมอมเมาผคู้ น กระนนั้ กแ็ ลคลา้ ยเออ้ ระเหยดจุ ตน้ หลวิ เดอื นสามทแี่ ฝงไปดว้ ยความเยอื กเยน็ และความหนาวเหนบ็ อยหู่ ลายสว่ น เถาเม่ยเอ๋อร์ยืนอย่เู พียงลำ� พังกลางห้องโถงหลัก ภายใต้สายตาจับจอ้ งของทกุ คน หญงิ งาม เสียบป่ินหยกราวกับดอกสาลีส่ ีขาวหมิ ะเบ่งบานอยรู่ ิมรวั้ สชี าด หไู ดย้ นิ เสียงตดั สินใจเดด็ ขาดดังขน้ึ \"ขา้ ตอ้ งการแคน่ าง\"

มากกว่ารัก ยาใจโจรหมอ 1 ซมู ัน่ หลิง เขยี น ลู่เผิ่งฮวา แปล Copyright © 2018 Modern Press Co., Ltd, original title:《百草媚》 Bai Cao Mei All rights reserved. This Thai edition is published and distributed by Jamsai Publishing Co., Ltd. with the permission of Modern Press Co., Ltd. สงวนลขิ สทิ ธ์ิตามพระราชบัญญตั ิลขิ สทิ ธ์ิ พ.ศ. 2537 เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-06-2497-3 ภาพประกอบ 寂山有欢 จดั พมิ พ์โดย บริษัท แจม่ ใส พับลิชชิ่ง จำ�กดั 285/33 ถนนจรัญสนทิ วงศ์ แขวงบางขนุ ศรี เขตบางกอกนอ้ ย กรงุ เทพฯ 10700 โทรศพั ท์ 0-2840-4800 โทรสาร 0-2840-4801 อีเมล [email protected] เว็บไซต์ www.jamsai.com จัดจำ�หน่ายทัว่ ประเทศโดย บรษิ ัท อมรินทร์ บ๊คุ เซ็นเตอร์ จำ�กัด 108 หมูท่ ่ี 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม ตำ�บลมหาสวสั ดิ์ อำ�เภอบางกรวย จ.นนทบรุ ี 11130 โทรศัพท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9561-3 เวบ็ ไซต์ www.naiin.com

คำ�นำ� ทา่ นนกั อา่ นลองนกึ ถงึ ภาพสงครามยคุ ราชวงศเ์ หนอื ใตข้ องจนี มองไปทางไหน ก็เห็นควันไฟ ผู้คนหนีอพยพเข้ามาในเมืองกันดูนะคะ ในยุคที่ศิลปะวัฒนธรรม ถูกท�ำลาย วรรณกรรมหรือต�ำราความรู้ถูกเผา กลุ่มคนท่ียืนหยัดอย่างไม่ระย่อ ไม่แบง่ แยกโจรชัว่ กบฏ หรือฮอ่ งเต้ผ้อู ่อนแอก็คือหมอ มากกว่ารักคร้ังนี้จะพาท่านนักอ่านเข้าไปซึมซับชีวิตของเหล่าหมอผู้ย่ิงใหญ่ ท่ีแม้ไม่มีต�ำแหน่งส�ำคัญก็ยังท�ำหน้าที่ของตนเอง รวมท้ังความรักของโจรภูเขา 'หลินจ่ือเฟิง' ผูม้ ีวชิ าแพทย์ติดตวั และ 'เถาเม่ยเออ๋ ร์' ผ้เู ช่ียวชาญเรอ่ื งยาสมนุ ไพร กับความแค้นระหว่างครอบครวั ที่ขับเคล่ือนไปพร้อมกบั ไฟสงคราม มารว่ มลนุ้ กนั คะ่ วา่ สดุ ทา้ ยแลว้ ไฟสงครามครงั้ นจี้ ะแผดเผาบา้ นเมอื งตา้ เหลยี ง เพียงใด และหัวใจของสองหมอจะยืนหยัดรักษาผู้คนได้อยู่รอดปลอดภัยหรือไม่ และหัวใจของพวกเขาจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้หรือไม่ เชิญท่านนักอ่าน พลิกหน้าตอ่ ไปไดเ้ ลยค่ะ ดว้ ยไมตรจี ติ สำ� นักพมิ พ์แจ่มใส



แนะนำ�ตัวละคร ✱ เถาเมย่ เออ๋ ร์ บตุ รสาวแหง่ รา้ นไปเ่ ฉา่ รปู โฉมงดงาม เปน็ คนคดิ ถงึ ผอู้ น่ื ก่อนตนเองเสมอ เป็นคูห่ มั้นคหู่ มายของสวีเทยี นหลิน แต่เดก็ ✱ หลนิ จือ่ เฟิง เตบิ โตมากบั พนี่ อ้ งโจรภเู ขา แหง่ เขาชสี ยา มารดาเปน็ ชาวฝูหนาน สืบทอดวชิ าแพทย์มาจากมารดา ✱ สวีลี่คงั เปน็ ผสู้ บื ทอดของโรงหมอจซ้ี อ่ื อยใู่ นสกลุ สวที เี่ ปน็ หมอ มาเจด็ รุ่น นิสัยเปยี่ มเมตตา ✱ สวีเทยี นหลิน บุตรชายของสวลี คี่ งั เป็นคนรักของเถาเมย่ เออ๋ ร์ ✱ จนิ เจิง้ ลกู ศษิ ยข์ องรา้ นไปเ่ ฉา่ กระตอื รอื รน้ ทจ่ี ะรบั ความรจู้ าก เถาเมย่ เออ๋ ร์ ✱ สอื รุ่ยเซียง คณุ หนจู ากร้านข้าวสารฝูเซิ่ง ชอบหลนิ จอ่ื เฟงิ ✱ มเู่ อนิ มารดาของหลินจื่อเฟิง สตรีจากฝูหนาน เชี่ยวชาญ การแพทย์ ✱ ไป๋จ่อื นามเดิมของสวีฮหู ยิน เป็นสตรเี กง่ วางตัวเหมาะสม



ซูม่ันหลิง 1 เมอ่ื เขา้ มาจากประตจู เู ชวยี่ ของเมอื งเจยี้ นคงั มงุ่ ตรงไปยงั ทศิ เหนอื ผ่านประตูเซวียนหยาง แล้วมุ่งหน้าต่อไปยังทิศตะวันออกอีกประมาณ เกา้ สิบจงั้ * นั่นกค็ ือร้านยาทมี่ ีความเปน็ มาอนั ยาวนานหนึง่ รอ้ ยปี บรเิ วณ เหนือประตูใหญ่แขวนป้ายไม้สีด�ำแผ่นหนึ่งเอาไว้ 'ร้านไป่เฉ่า' อักษร สามตัวดุจมังกรร่ายร�ำ สลักลึกเข้าไปในเน้ือไม้สามส่วน แผ่กลิ่นอาย เหนือสามัญ หากทอดมองต่อไปทางทิศตะวันออกจะพบสะพานเล็กแห่งหนึ่ง ผคู้ นเดนิ ขวกั ไขวไ่ ปมาไมข่ าดสาย บรเิ วณสองฝง่ั ของสะพานมกี ลน่ิ ยาเสน้ เบาบาง กลีบดอกสาล่ีโปรยปรายลงมาทว่ั ทกุ หนแห่งราวกบั หมิ ะ ภายในรา้ นไปเ่ ฉา่ ชน้ั ไมส้ นี ำ�้ ตาลแดงวางเรยี งแถวอยา่ งเปน็ ระเบยี บ แผ่กลิ่นหอมจางๆ ตามธรรมชาติ ชวนให้ผู้คนรู้สึกสงบผ่อนคลาย สตรี * จัง้ เป็นหน่วยมาตราวัดของจีน เทียบไดร้ ะยะประมาณ 3.33 เมตร 7

ยาใจโจรหมอ 1 ชดุ มว่ งเอวบางอรชร ทว่ งทา่ งดงามยวนตาผหู้ นงึ่ กำ� ลงั หอ่ ยาอยา่ งชำ่� ชอง จู่ๆ นางก็ชะงักไปเล็กน้อยคล้ายนึกเร่ืองอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกาย เดินเขา้ ไปยังห้องด้านหลัง หยบิ เนอ้ื แพะออกมาชิน้ หนึ่ง และใชก้ ระดาษ หอ่ อย่างเรยี บร้อยเช่นเดยี วกนั จากนั้นจึงเดนิ ออกมาทีห่ นา้ ร้าน หยดุ อยู่ เบ้ืองหน้าหญิงชราหลังค่อมวัยหกสิบผู้หน่ึง พร้อมวางห่อยาและห่อเน้ือ ลงในมือของหญงิ ชราผนู้ ้ันอย่างน่มุ นวล \"คุณหนูเถา ค่ายาหนก่อน...\" หญงิ ชรารบั ห่อยาและหอ่ เนื้อมาดว้ ย อาการประหม่ายิง่ เห็นไดช้ ดั ว่าไม่สบายใจและรสู้ ึกผิดอยา่ งมาก รอบด้านคือผู้คนท่ีทยอยเข้ามาซ้ือยาและคนงานร้านยาสองคน ท่ีดูยุ่งวุ่นวายกว่าปกติ ท้ังหมดน้ีมิใช่ลมพัดต้นหญ้าไหว* ทว่าคล้าย ทุกอยา่ งเป็นเรือ่ งที่เหน็ จนชินตาอย่แู ลว้ สตรนี ามเถาเมย่ เออ๋ รผ์ นู้ นั้ ยม้ิ แยม้ งดงามพราวตามติ า่ งจากดอกไม้ นานาพรรณที่อยนู่ อกหน้าต่าง \"ทา่ นยาย ทา่ นนำ� ยากลบั ไปใชเ้ ถดิ เจา้ คะ่ นำ� เมลด็ โตว้ โคว่ สองเมลด็ ขา่ เกาเหลยี งครงึ่ แผน่ ตม้ ดว้ ยนำ�้ หนงึ่ ชาม กรองเอาแตน่ ำ้� จากนน้ั เอานำ�้ ทก่ี รองไดม้ ารวมกบั นำ้� ขงิ สดและผสมกบั แปง้ ทำ� เปน็ แผน่ แปง้ แลว้ นำ� ไป ต้มในน้�ำแกงเน้ือแพะ กินตอนท้องว่าง นี่เป็นต�ำรับช่วยรักษาอาการ มวนทอ้ งคลน่ื ไสแ้ ละกนิ อาหารไมไ่ ด้ ซงึ่ ไดผ้ ลชะงดั นกั ทา่ นยายลองดนู ะ เจ้าคะ\" เถาเม่ยเอ๋อร์รู้สึกจนใจและสงสาร หญิงชราตัวคนเดียวผู้หนึ่ง พง่ึ พาผนื นาแหง้ แลง้ เพยี งไมก่ ห่ี ม*ู่ * ในการเลย้ี งชพี ไมร่ วู้ า่ จะยากลำ� บาก * ลมพัดต้นหญา้ ไหว หมายถงึ เกิดการเปลี่ยนแปลงเพยี งเล็กน้อย ** หมู่ หรอื ไรจ่ ีน เป็นหนว่ ยวดั พื้นทขี่ องจีนในสมยั โบราณ เทียบขนาดพื้นที่ประมาณ 666.67 ตารางเมตร 8

ซูมั่นหลิง เพียงใด แล้วนางจะตัดใจเรียกร้องเงินอีกได้อย่างไร เพียงแต่เนื้อแพะ ท่ีเดิมทีตั้งใจซื้อมาท�ำอาหารสมุนไพรให้บิดาก็คงต้องมอบเป็นของขวัญ ใหผ้ ูอ้ ืน่ ไปก่อนแลว้ \"คุณหนูเถา ท่านเหมือนพระโพธิสัตว์มาโปรด เป็นผู้มีเมตตา โอบอ้อมอารีใจบญุ จริงๆ\" \"ท่านยาย ข้าเป็นแค่สตรีที่เป็นหมอยาคนหน่ึงเท่านั้น ท่านยาย กลา่ วเชน่ นม้ี ใิ ชใ่ หข้ า้ ตอ้ งกระโดดลงแมน่ ำ้� ฉนิ ไหวจนตวั ตายเพราะละอายใจ หรอกหรือเจา้ คะ\" \"เร่ืองน้ี...คุณหนูเถากล่าวหนักไปแล้ว ผู้คนมักว่ากันว่าค�ำพูด หากกล่าวมากไปย่อมผิดพลาด เป็นข้าที่เสียมารยาทก่อนเอง เห็นที เกรงใจคงมสิ ูย้ อมรบั แลว้ ...\" หญิงชรากล่าวทอดถอนใจพร้อมเชด็ น้�ำตา \"เชน่ นจ้ี งึ จะถูกต้องเจ้าค่ะ\" เถาเม่ยเอ๋อร์มองส่งหญิงชราท่ีก้าวจากไปอย่างเช่ืองช้าหลังจาก กล่าวขอบคุณนางไม่หยุด นางถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา เม่ือมองผ่านประตูเข้าไปเห็นลานด้านหลังของบ้านตนเองปรากฏ สเี ขียวชอุม่ นางก็ดใี จจนหลุดหวั เราะออกมา ในแปลงเพาะปลกู เลก็ ๆ มดี อกมจู่ นิ่ * อยหู่ ลายกระถาง ในความวจิ ติ ร ยังแฝงไว้ซึ่งความเรียบง่าย ลานอันเงียบสงบกลืนกินความวุ่นวาย ทางโลกไปจนหมด ตน้ หมอ่ นเขียวเข้มตน้ ใหญต่ ้นนั้นให้กล่ินอายราวกบั ความนมุ่ นวลละมนุ ละไมของเดก็ สาวตวั นอ้ ยทย่ี งั ไมล่ ะทงิ้ ความใสซอ่ื ไป ใตเ้ งาแมกไมจ้ ดั วางโถสมนุ ไพรและครกบดยาเลก็ ใหญอ่ ยเู่ ตม็ พน้ื ที่ * ดอกมู่จ่นิ หมายถงึ ดอกชบา 9

ยาใจโจรหมอ 1 นัน่ คอื ขา้ วของช้นั เลศิ ของเถาจ้งซานพี่ชายนางที่ค้างคางานเอาไว้ นางเพง่ิ เหมอ่ มองไมท่ นั ไรกเ็ หน็ จนิ เจง้ิ ลกู ศษิ ยข์ องรา้ นไปเ่ ฉา่ เรง่ รบี เดนิ เขา้ มาหาพรอ้ มสง่ กระดาษเถาวลั ยแ์ ผน่ หนงึ่ มาให้ กระดาษเถาวลั ยน์ ้ี มาจากเมอื งซน่ั ซี ดว้ ยเพราะพนื้ ทนี่ น้ั มเี ถาวลั ยป์ า่ อยจู่ งึ นำ� มาทำ� กระดาษ เถาวลั ยไ์ ด้ ทวา่ เถาวลั ยป์ า่ เหลา่ นเี้ รมิ่ จะหาพบไดย้ ากแลว้ ดงั นนั้ กระดาษ แผน่ นี้จงึ มคี วามล้�ำค่าเป็นอยา่ งมาก เมื่อเงยหน้ามองไปก็เป็นดังที่คาดไว้ ผู้ที่มาสวมอาภรณ์ทอจาก ผ้าไหม เคราขาวปลิวสยาย เพียงมองก็ดูออกว่าเป็นคหบดีผู้ร่�ำรวย กระดาษเถาวลั ยช์ นั้ เลศิ แผน่ หนงึ่ เขยี นเทยี บยาดว้ ยลายมอื หวดั ๆ เทยี บกบั กระดาษสงู คา่ แผน่ นแ้ี ลว้ รอยนำ�้ หมกึ เหลา่ นนั้ กลบั ปรากฏความไมเ่ ขา้ กนั อย่หู ลายสว่ น ทวา่ ชายชราผนู้ น้ั กลบั มบี คุ ลกิ ดดุ นั เขาถลงึ ตาใสจ่ นิ เจงิ้ อยา่ งโมโห ราวกบั มคี วามแคน้ ใหญ่หลวงทไ่ี ม่ยอมเลิกราอยา่ งไรอย่างนน้ั \"บอกมา เหตุใดถึงไม่ยอมจัดยาให้ข้า ข้าจ่ายเงิน พวกเจ้าขายยา การกระท�ำโง่เขลาเชน่ น้ไี ม่กลวั ว่าจะเป็นการท�ำลายช่อื เสยี งของพวกเจา้ หรอกหรือ!\" จินเจ้ิงช�ำเลืองมองเถาเม่ยเอ๋อร์ท่ีมีท่าทีครุ่นคิดพร้อมกล่าวอย่าง หวาดเกรง \"ยาเทยี บนีข้ องท่านไมอ่ าจกินได้ขอรบั หาใชพ่ วกเราไม่อยาก จะท�ำการคา้ กบั ท่าน\" \"อะไรนะ!\" ควิ้ ของชายชราขมวดแนน่ เคราขยบั ไหวไปตามลมหายใจ อันหนักหน่วง \"นี่เป็นหลักการของท่ีใดกัน เจ้าจะสนใจไปท�ำไมว่าข้า ซ้ือยาอะไร ข้าค้นหาไปตามร้านยาน้อยใหญ่หลายสิบแห่งท่ัวเมืองหลวง 10

ซูม่ันหลิง ล�ำบากนักกว่าจะมาถึงร้านไปเ่ ฉ่าแห่งน้ี เหตุใดถึงไม่ยอมขายให้ข้า เชน่ นน้ั ข้าขอถามหนอ่ ย ประตูของรา้ นไป่เฉ่าแหง่ น้เี ปิดไว้เพ่อื ผูใ้ ดกนั \" จินเจ้ิงขยับผ้าโพกสีเขียวซ่ึงผูกอยู่บนศีรษะพร้อมยิ้มกล่าวอย่าง จดื เจ่อื น \"คณุ หนู ท�ำไมถงึ ไมร่ ีบช่วยขา้ อกี ขา้ จะรับมือไมไ่ หวอยู่แลว้ \" เถาเมย่ เออ๋ รส์ า่ ยศรี ษะนอ้ ยๆ ถอนหายใจกอ่ นกลา่ ว \"ขออภยั เจา้ คะ่ ทา่ นลุง แต่พวกเราไม่อาจจดั ยาสมนุ ไพรตามเทียบยานใ้ี หท้ า่ นได้จริงๆ\" \"เพราะอะไร\" ชายชราผนู้ นั้ ลบู เครา ทา่ ทางหงดุ หงดิ ไมน่ อ้ ย \"ไมเ่ คย ได้ยินว่าร้านยาที่ไหนไม่ท�ำการค้ามาก่อน ซ�้ำยังคืนเทียบยากลับมา อกี ดว้ ย!\" เถาเมย่ เอ๋อรย์ ้ิมน้อยๆ ผวิ ขาวกระจ่างปรากฏสแี ดงระเร่อื \"ท่านลุง มิใช่ว่าพวกเราไม่ต้องการท�ำการค้ากับท่าน แต่ในฐานะผู้เช่ียวชาญ ด้านสมุนไพร ข้าย่อมรักถนอมช่ือเสียงหนึ่งร้อยปีของร้านไป่เฉ่าท่ีได้มา โดยไม่งา่ ยนี้\" \"อะไรนะ ร้อยปีแล้ว?\" ชายชราผู้นั้นอึ้งไปเล็กน้อย \"นับต้ังแต่ ราชส�ำนักของเราบุกเบิกแคว้นมาจวบจนปัจจุบันก็เพียงแค่ส่ีสิบเจ็ดปี เท่าน้ัน หรือจะบอกว่านับต้ังแต่ราชวงศ์ก่อนร้านยาแห่งนี้ก็ต้ังอยู่แล้ว อย่างนน้ั หรือ\" \"ไม่ผิดแม้แต่น้อย ท่านลุง ข้าขอใช้ชื่อเสียงของร้านไป่เฉ่ารับรอง กับท่าน ผู้ที่มาเยือนร้านไปเ่ ฉ่าแห่งน้ีก็ถือเป็นครอบครัวของพวกเรา พวกเราไมม่ ที างมีความคดิ ท�ำร้ายผู้อ่นื เจา้ ค่ะ\" \"หืม?\" ชายชราผนู้ นั้ ลูบเคราอีกครั้ง โทสะเลอื นหาย อดทจ่ี ะมองไป รอบๆ ไม่ได้ 11

ยาใจโจรหมอ 1 ห่างจากเขาไปไม่ไกลนกั มนี �้ำเตา้ ยาขวดใหญ่ตดิ ไว้บนผนงั พืน้ ผวิ กระด�ำกระด่างเงาวับ ร่องรอยเก่าแก่แสดงให้เห็นถึงการผ่านกาลเวลา มาร้อยปีได้ นึกไม่ถึงว่าบนผิวขวดน�้ำเต้ายาจะแกะสลักภาพของ ปรมาจารยช์ อ่ื ซงจ่อื * บุคคลสมัยโบราณเอาไว้ มเี สียงเล่าลือว่าบคุ คลผูน้ ้ี อยใู่ นยคุ ของเสนิ หนง** ชำ�่ ชองเรอ่ื งจำ� แนกยาและฝกึ ปราณ ตกนำ้� ไมไ่ หล ตกไฟไม่ไหม้ เป็นบุคคลทห่ี มอไมว่ า่ ยคุ สมยั ใดก็พากนั บูชาเลอ่ื มใส \"รา้ นไปเ่ ฉา่ แหง่ นผ้ี า่ นศกึ สงครามและการแกง่ แยง่ ชงิ ดมี ามากมาย เพยี งนแ้ี ตก่ ลบั ยงั เปดิ กจิ การอยจู่ วบจนวนั นี้ เกรงวา่ จะตอ้ งมสี ง่ิ ทเ่ี หนอื กวา่ ผอู้ ืน่ เป็นแน่!\" \"ทา่ นลงุ ตวั ยากนั เฉา่ กบั ไหเ่ จา่ ในเทยี บยาของทา่ นเดมิ กเ็ ปน็ ยาทมี่ ี ฤทธขิ์ ดั กัน ไม่อาจใช้ร่วมกันไดเ้ ด็ดขาด หากข้าไมร่ อบคอบเหน็ แต่เพยี ง ประโยชน์ส่วนตนก็เป็นการละเลยความมุ่งหมายที่จะรักษาผู้ป่วยแล้ว เจา้ คะ่ \" นำ้� เสยี งกงั วานใสของเถาเมย่ เออ๋ รไ์ พเราะดจุ นกขมน้ิ ทส่ี ง่ เสยี งรอ้ ง ท่ามกลางความเงยี บสงบยามรุ่งสาง \"มเี รื่องเชน่ นด้ี ว้ ยหรอื \" \"ท่านลุงผ่านโลกมามาก คงเคยได้ยินเร่ืองหากพยัคฆ์ถูกธนูจะกิน โคลนสะอาด หมปู า่ ถกู ธนจู ะกนิ ใบจไ้ี ช่ ไกป่ า่ ถกู เหยยี่ วจกิ จะนำ� ใบตหี้ วง มาทาบาดแผล หนกู นิ ซน่ิ สอื ขอเพยี งไดด้ มื่ นำ้� โคลนกจ็ ะหายดเี ปน็ ปลดิ ทงิ้ อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้หากถูกตัวไหมกัดให้น�ำผงด้วงมาทา หรือ ถูกแมงมุมกัดก็ให้น�ำผงแร่สยงหวงมาทาบนบาดแผล ทุกสรรพส่ิงมีท้ัง ส่ิงที่ส่งเสริมและขัดแย้งกัน ขอเพียงมีสร้างก็ย่อมมีท�ำลาย ยาสมุนไพร * ปรมาจารย์ชอ่ื ซงจ่ือ คือเทพในต�ำนานของจีน ถูกเรียกขานเปน็ เทพพิรณุ ในยุคเสินหนง ** เสินหนง คอื กษัตริยใ์ นต�ำนานของจีนผู้ได้รบั ยกยอ่ งให้เปน็ เทพเจ้าแห่งการเกษตร 12

ซูม่ันหลิง กเ็ ปน็ เช่นเดียวกันเจา้ คะ่ \" \"อะไรนะ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!\" ชายชราเคราขาวผู้น้ันคล้ายสะดุ้งต่ืน จากฝัน พริบตานั้นพลันถลึงตาโต เคราไหวระริก \"หมอพเนจรผู้นั้น เป็นพวกไร้ศีลธรรมจริงๆ เสียด้วย ยังจะมาบอกว่าเป็นต�ำรับยาลับของ บรรพบรุ ษุ อกี ทแี่ ทก้ ็เป็นแค่คนต�่ำช้าทห่ี ลอกเอาเงนิ ผอู้ ่นื !\" \"ท่านลุง ฟังจากส�ำเนียงของท่าน คงจะไม่ใช่คนเมืองหลวง ใช่หรือไม\"่ \"เดิมทีข้ามาท�ำการค้าแพรพรรณที่เมืองหลวง ข้ามีหลานสาว อยู่คนหน่ึง ปีนี้อายุเจ็ดขวบ ทว่าร่างกายกลับอ่อนแอเจ็บป่วยง่ายมา ต้ังแต่เด็ก ด้วยเหตุนี้จึงคิดหาหมอชื่อดังสักคนในเมืองหลวงช่วยตรวจ รกั ษาใหน้ าง ผใู้ ดจะคดิ วา่ เมอื่ วานจะไดพ้ บกบั หมอพเนจรเขา้ เขากลา่ ววา่ สามารถรกั ษาไดท้ ุกโรค ขา้ จงึ ไดห้ ลงเชอ่ื \" เถาเมย่ เออ๋ รฟ์ งั มาถงึ ตรงนรี้ อยยมิ้ กห็ บุ ลงทนั ที \"ทา่ นลงุ หลานสาว ของทา่ นจำ� เปน็ ตอ้ งไดร้ บั การรกั ษาในเรว็ วนั หากชา้ อาจจะพลาดชว่ งเวลา รกั ษาที่ดีท่สี ดุ ของหลานสาวท่านไปไดเ้ จ้าคะ่ \" \"แลว้ ขา้ ควรทำ� เชน่ ไรด\"ี ชายชราฉกี เทยี บยาในมอื ทงิ้ อยา่ งกรนุ่ โกรธ กอ่ นทรุดตัวน่ังลงบนเก้าอี้เถาวลั ยต์ วั หนึ่งในห้องโถง \"ท่านลุงวางใจเถิด ในเมื่อท่านมาถึงเมืองหลวงแล้ว ในสถานที่ มังกรซ่อนเสือหมอบ* เช่นนี้ ยังกลัวว่าจะหาหมอชื่อดังไม่พบอีกหรือ\" มอื เรยี วของเถาเมย่ เออ๋ รย์ กขน้ึ ชไี้ ปทางทศิ ตะวนั ออก \"สถานทที่ อี่ ยใู่ กลก้ บั ร้านยาร้อยปีแห่งนี้ก็คือสกุลสวีซ่ึงมีชื่อเสียงโด่งดัง ท่านลุงสามารถไปดู * มังกรซ่อนเสอื หมอบ เปน็ สำ� นวน หมายถึงคนท่มี คี วามร้คู วามสามารถแตไ่ มไ่ ดแ้ สดงออกใหเ้ ห็น 13

ยาใจโจรหมอ 1 ด้วยตาตนเองได\"้ \"สกุลสว?ี \" แววตาข่นุ มวั ของชายชราคอ่ ยๆ สวา่ งไสวขนึ้ ริมฝีปาก สน่ั ระริกขึน้ มา \"เจา้ หมายถงึ สกุลสวีทเ่ี ป็นหมอมชี อื่ มาเจด็ รุน่ น่ะหรอื \" เถาเม่ยเอ๋อร์ยิ้มกว้างพลางผงกศีรษะน้อยๆ ผู้ท่ีท�ำงานคนละ สายงานย่อมไม่เข้าใจทักษะของงานอื่นนอกเหนือจากงานของตน หาก ต้องการรักษาโรคย่อมต้องขจัดความสงสัยก่อน หากไม่มีจิตใจท�ำเพื่อ ผู้อ่ืนก็เหมือนแหล่งน�้ำท่ีไร้น้�ำ แหล่งอาหารที่ไร้ข้าว ยากจะขจัดโรคภัย ไปได้ ชายชราผูน้ ั้นปีตยิ ินดอี ย่างยง่ิ \"คิดไมถ่ ึงว่ามาถงึ เมืองหลวงวนั แรก กจ็ ะไดพ้ บผูส้ บื ทอดสกลุ สวที นั ที หลานสาวของข้าโชคดแี ล้ว!\" เถาเม่ยเอ๋อร์เดินออกมาจากด้านหลังโต๊ะเก็บเงิน ในมือถือกล่อง ผ้าไหมสีแดงพลางกล่าว \"ท่านลุง ข้าก�ำลังจะไปส่งยาพอดี เชิญท่าน ตามขา้ มาดว้ ยกนั เถิดเจ้าค่ะ\" \"เยยี่ ม ยอดเยย่ี มเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ!\" ชายชราหวั เราะอยา่ งมคี วามสขุ รบี ติดตามอยู่ด้านหลังเถาเมย่ เออ๋ ร์ \"คุณหนูช้าก่อน ท่านยังไม่ทันอธิบายหลักการไหลเวียนของเลือด และลมปราณให้ข้าฟังเลยนะขอรับ ท่านจะไปแล้วหรือ\" ในท่ีสุดจินเจิ้ง ที่ยงั คงยืนอยดู่ ้านขา้ งก็ทนตอ่ ไปไมไ่ หว พึมพ�ำขน้ึ มาอยา่ งไมพ่ อใจ เถาเมย่ เออ๋ รถ์ อนหายใจกอ่ นกลา่ วเสยี งดงั \"ลมปราณสรา้ งเลอื ดได้ เมื่อลมปราณเคล่ือนไหวจะท�ำให้เกิดเลือด จากอาหารเปล่ียนเป็น สารอาหาร จากสารอาหารเปลี่ยนเป็นอ๋ิงช่ี* และของเหลว จากนั้นอิ๋งช่ี * อิง๋ ชี่ คือลมปราณท่ีหมนุ เวียนอย่ใู นหลอดเลอื ด ซึ่งแปรสภาพมาจากการย่อยสารอาหารในรา่ งกาย 14

ซูม่ันหลิง และของเหลวในร่างกายก็จะเปล่ียนเป็นเลือด ทุกๆ ข้ันตอนล้วนไม่อาจ ปราศจากการเคลือ่ นไหวของลมปราณไปได้\" \"นา่ ท่งึ แท้คุณหนู ทา่ นอธิบายได้เขา้ ใจง่ายกว่าต�ำราแพทย์มากนกั ข้าฟังครั้งเดียวก็เข้าใจแล้วขอรับ\" จินเจิ้งเกาศีรษะพร้อมกล่าวด้วย รอยยมิ้ ยนิ ดี \"เอาเถิด ข้าไปก่อนแล้ว\" เถาเม่ยเอ๋อร์มองเห็นชายชราผู้นั้นก�ำลัง ตั้งใจฟงั ก็อดยิ้มแยม้ งดงามออกมาไมไ่ ด้ \"คุณหนู ท่านรีบร้อนอยากไปพบหมอสวีผู้เฒ่าหรือว่าหมอสวีน้อย กันแน่\" จินเจง้ิ ยิ้มกว้างพลางหนไี ปซ่อนตวั ไกลๆ \"เจ้า!\" เถาเม่ยเอ๋อร์กล่าวต่อว่า \"ข้ามแม่น้�ำก็ร้ือสะพานทิ้ง* มิใช่ นสิ ยั ของพวกเรารา้ นไป่เฉ่า ระวงั ล้ินของเจ้าเอาไว้ให้ดๆี !\" \"ฮา่ ๆ!\" จนิ เจง้ิ ลอบหวั เราะ กอ่ นรบี รอ้ นคอ้ มตวั ลงหลบเขา้ ไปใตโ้ ตะ๊ เก็บเงนิ ที่สูงใหญ่ \"รอขา้ กลับมาคอ่ ยจัดการเจา้ เชญิ ท่านลุงตามข้ามาเจา้ ค่ะ\" เถาเม่ยเอ๋อร์หันกายเดินออกจากประตูด้านข้างไปด้วยฝีเท้า แผ่วเบา ชายชราผนู้ นั้ ถกู ความสงา่ งามของเถาเมย่ เออ๋ รท์ ำ� ใหต้ อ้ งยม้ิ ออกมา จากนน้ั จึงเร่งรบี ตดิ ตามไป เดินผ่านบริเวณท่ีมีอาภรณ์ตากปลิวสะบัดในบริเวณร้านไป่เฉ่า แล้วเข้าไปในประตูด้านข้างอีกบานหนึ่ง ภาพเบ้ืองหน้าก็กลายเป็น * ขา้ มแมน่ ำ�้ รอ้ื สะพาน เปน็ สำ� นวน หมายถงึ เมอ่ื กระทำ� การบรรลเุ ปา้ หมายแลว้ กก็ ลบั กำ� จดั ผทู้ ใี่ หค้ วามชว่ ยเหลอื สนับสนุน 15

ยาใจโจรหมอ 1 ลานด้านหลังอีกแห่งหน่ึง ภายในลานปรากฏดอกไม้นานาพรรณ ดอกโตว้ โคว่ สสี ดงดงามเสยี จนเอาชนะดอกไมง้ ามอน่ื ๆ ทอี่ ยเู่ ตม็ ลานไปได้ \"ทา่ นลงุ จากประตนู เี้ ดนิ ตรงไปกจ็ ะพบทา่ นหมอสวที ก่ี ำ� ลงั นง่ั ตรวจ รกั ษาแลว้ ข้ายังมีธรุ ะอนื่ อยู่อีก ขอตัวกอ่ นนะเจ้าคะ\" \"ไดๆ้ ขอบคณุ คณุ หนมู าก เชญิ คณุ หนตู ามสบาย\" ชายชรากลา่ วจบ ก็ประสานมือขึ้นเปน็ การลา เถาเม่ยเอ๋อร์สองแก้มแดงระเรื่อเม่ือได้ยินผู้อาวุโสเรียกคุณหนู นางตงั้ สตกิ อ่ นเดนิ ลกึ เขา้ ไปภายในลานดา้ นหลงั ผา่ นประตโู คง้ บานหนงึ่ รว้ั สองฝง่ั ประดบั ตกแตง่ ดว้ ยกระถางตน้ สอื หสู แี ดงจำ� นวนหลายกระถาง ล�ำต้นฝังรากลึกลงไปในกองทรายอย่างโดดเด่น อวดโฉมอย่างทะนง ด้วยความเงียบงนั ทันใดนั้นเถาเม่ยเอ๋อร์พลันรู้สึกได้ถึงสายลมหอบหน่ึงพัดผ่าน ร่างของนางหดเกร็ง แผ่นอกแข็งแกร่งแฝงความเอาแต่ใจดุจพายุฝน โหมกระหน�่ำพุ่งเข้ามาใกล้นาง โดยไม่รอให้นางต้ังสติได้ทัน ริมฝีปาก ก็เข้ามาแนบชิด ในช่ัวขณะนั้นนางถูกกลิ่นอายอันคุ้นเคยเข้ามาห่อหุ้ม จนแทบจะขาดอากาศหายใจ \"เทยี นหลนิ ...เจา้ !\" นางลองออกแรงผลกั รา่ งของคนตรงหนา้ ออกไป แต่กลับพบว่าท่อนแขนของอีกฝ่ายโอบรัดร่างของนางไว้อย่างแน่นหนา ราวกับงูก็ไมป่ าน ไม่อาจแยกจากกันไดอ้ กี \"เม่ยเอ๋อร์ ข้าคิดถึงเจ้า\" สวีเทียนหลินกล่าวอย่างอาลัยอาวรณ์ และลมุ่ หลง ไมอ่ าจตดั ใจจากความหอมหวานทอี่ ยใู่ นออ้ มแขนได้ \"ทา่ นแม่ กลา่ วแลว้ วา่ ปนี จี้ ะจดั การเรอ่ื งงานแตง่ งานของเรา ขา้ รอไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ\" 16

ซูม่ันหลิง \"เทียนหลิน อย่า!\" เถาเม่ยเอ๋อร์ร้อนใจยิ่งนัก นางออกแรงผลัก พรอ้ มกบั หอบหายใจ ภายในลานมสี ายลมพดั ผา่ นแผว่ เบา กลบี ดอกไมโ้ ปรยปรายลงมา บนพนื้ หญา้ เสยี งเปรยี๊ ะดงั ขน้ึ คราหนงึ่ เชอื กทม่ี ดั อยพู่ ลนั ขาดออก มา่ นไผ่ ทม่ี ว้ นอยู่ตรงประตูทงิ้ ตวั ลงมาบดบังภาพวสันต์อันละมุนละไมน้ี เถาเมย่ เออ๋ รอ์ าศยั โอกาสนย้ี กกลอ่ งผา้ ไหมในมอื ขน้ึ ฟาดไปทศ่ี รี ษะ สวเี ทยี นหลนิ เตม็ แรง ไดย้ นิ เพยี งเขาสง่ เสยี งรอ้ งโอย๊ ออกมาและปลอ่ ยมอื ในท่สี ุด กอ่ นยกมอื ขน้ึ กุมศีรษะ \"เมย่ เออ๋ ร์ เจา้ ช่างโหดรา้ ยนัก ถึงกับกลา้ ลอบท�ำร้ายสามี\" เถาเม่ยเอ๋อร์ยึดกล่องผ้าไหมท่ีแง้มออกก่อนกลอกตาใส่เขา \"เจ้า สมควรโดนแลว้ ! ถว่ งเวลาขา้ ไปสง่ ยาใหท้ า่ นปา้ สวี ระวงั ขา้ จะเกลยี ดเจา้ ไปตลอดชีวิต!\" สวเี ทยี นหลนิ หวั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อก กอ่ นทเี่ ขาจะรบี แยง่ กลอ่ ง ผา้ ไหมมา \"อะไรกัน เจ้าจะเกลยี ดข้าไปตลอดชวี ิตจริงๆ หรอื \" เถาเม่ยเอ๋อร์แย่งกลับมาอีกคร้ังก่อนจะยกขึ้นสูง \"ข้าต้องน�ำไปส่ง ใหท้ ่านป้าสวดี ว้ ยตนเอง ไมอ่ ยากรบกวนเจา้ หรอก\" \"ของล�้ำค่าอะไรท่ีท�ำให้เม่ยเอ๋อร์ของข้ากระตือรือร้นเช่นน้ี\" สวีเทียนหลินต้ังใจจะแย่งกลับมาดูอีกครั้ง ทว่ากลับถูกเถาเม่ยเอ๋อร์ เบีย่ งตัวหลบไปอย่างง่ายดาย \"ฮึ ไม่บอกหรอก!\" เถาเม่ยเอ๋อร์กระโดดอย่างแผ่วเบาคร้ังหน่ึงหลบการขัดขวางของ สวีเทียนหลินไปได้ แล้วเคล่ือนกายไปทางห้องนอนสวีฮูหยิน สิ่งท่ีอยู่ใน 17

ยาใจโจรหมอ 1 กล่องผ้าไหมนั้นคือโสมป่าที่บิดาของนางเพิ่งได้รับมาเม่ือไม่นานน้ี เขา ไมย่ อมให้ขาย แต่ใหน้ างน�ำมามอบใหส้ วีลค่ี งั กับสวีฮูหยนิ บำ� รุงร่างกาย แทน \"ท่านแม่ข้าไม่ได้อยู่ในห้องนอน\" สวีเทียนหลินมองหญิงคนรัก อย่างเอ็นดู เมื่อเห็นนางขมวดคิ้วน้อยๆ ดูงดงามกลมกลืนไปกับดอกไม้ เต็มลานเรอื นแล้ว หัวใจก็อดหว่นั ไหวข้นึ มาไม่ได้ เถาเม่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างเขินอาย จัดการเส้นผมที่หลุดร่วงลงมา ให้เรียบร้อย ก่อนหันตัวกลับมาแล้วเดินไปบนทางท่ีปูด้วยกลีบดอกไม้ มุ่งหนา้ ไปยังห้องโถงหลัก สวีเทียนหลินเหม่อมองอย่างลุ่มหลงเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ได้สติ กลบั มาแลว้ รีบก้าวติดตามไป ภายในห้องโถงหลักยังคงมีผู้คนขวักไขว่ไปมา บนหน้าผากของ สวีล่ีคังผู้อ่อนล้าปรากฏหยาดเหง่ือเม็ดใหญ่ สวีฮูหยินท่ีอยู่ข้างหลัง คอยโบกพดั ใหเ้ ขา สามภี รรยารกั ใครผ่ กู พนั ลกึ ซง้ึ ชา่ งชวนใหผ้ คู้ นนกึ อจิ ฉา \"คนโบราณกลา่ วไวว้ า่ ใชค้ วามคดิ มากไปทำ� ใหเ้ หนอ่ื ยลา้ ควรพกั ผอ่ น อย่างสงบ ฮูหยินท่านน้ี พอกลับไปแล้วทุกคืนก่อนนอนให้น่ังขัดสมาธิ งอนว้ิ กดจุดหยง่ เฉวียน* และจุดจ๋ซู านหลี*่ * ท้งั สองข้าง ท�ำรอบละห้าสบิ ถงึ หนง่ึ รอ้ ยครงั้ จวบจนรสู้ กึ ปวดชาและตงึ ตรงตำ� แหนง่ ทกี่ ดแลว้ คอ่ ยพอ\" กลา่ วจบก็ตวัดพู่กันเขยี นอกั ษร 'สงบ' ลงไปด้วยตนเอง * จุดหย่งเฉวยี น เป็นจดุ ชพี จรที่อยู่ตรงฝา่ เท้า ต�ำแหน่งคือบริเวณทบ่ี ุ๋มลงไปเมอื่ งอฝา่ เท้า เป็นจุดส�ำคัญเวลา นวดฝา่ เทา้ การนวดจดุ น้ีอยา่ งถูกวธิ ีจะช่วยบรรเทาอาการออ่ นเพลีย นอนไมห่ ลบั ไรเ้ รยี่ วแรงได้ ** จดุ จ๋ซู านหล่ี เป็นจดุ ชีพจรทอี่ ยู่ห่างจากเขา่ ลงมาประมาณ 3 น้วิ 18

ซูมั่นหลิง สตรีวัยกลางคนผู้นั้นตาโตอ้าปากค้างมองรอยหมึกบนกระดาษ ทเี่ ขยี นอกั ษร 'สงบ' เอาไวอ้ ยา่ งเดน่ ชดั กอ่ นกลา่ วอยา่ งไมพ่ อใจ \"ทา่ นหมอ สวี ท่านยงั ไม่ไดเ้ ขยี นเทียบยาใหข้ า้ เลย นีค่ อื อะไรกนั \" \"นี่ก็คือเทียบยา ขอเพียงฮูหยินกลับไปท�ำตามท่ีบอก หนึ่งเดือน ใหห้ ลงั คอ่ ยมาพบข้าอกี ครั้ง\" \"แตว่ า่ ...\" สตรวี ยั กลางคนผนู้ น้ั ขมวดควิ้ แนน่ โทสะคอ่ ยๆ ผดุ ขน้ึ มา \"ข้าเสียเงินไปจ�ำนวนมากเพ่ือให้ท่านหมอสวีตรวจรักษา แต่กลับได้รับ เพียงแค่อักษรนี้มาตวั เดยี วกระนนั้ หรอื \" สวลี ค่ี งั สา่ ยศรี ษะนอ้ ยๆ \"ฮหู ยนิ ยามนร้ี สู้ กึ วา่ ในอกมสี งิ่ แปลกปลอม ติดคา้ งอยู่ ลมปราณและเลอื ดไหลเวียนไมส่ ะดวกใช่หรอื ไม่\" สตรีวยั กลางคนผ้นู น้ั ชะงกั จากนนั้ กผ็ งกศีรษะ \"เชน่ นกี้ ถ็ กู ตอ้ งแลว้ สำ� หรบั มนษุ ยแ์ ลว้ ตบั เทยี บไดก้ บั เปน็ แมท่ พั ใหญ่ ดูภูมิฐานทรงอ�ำนาจ ไฟโทสะเสียดฟ้า การเกิดไฟโทสะของมนุษย์จึง อยู่ท่ีอวัยวะตับ ฮูหยินยังไม่ทันกล่าววาจาก็มีโทสะไปสามส่วนแล้ว นานวนั เขา้ จะทำ� ใหต้ บั ไมอ่ าจระบายไฟนน้ั ออก ตดิ ขดั อยตู่ รงตำ� แหนง่ นนั้ ส่งผลให้ลมปราณและเลือดไม่สมดุล ย่อมท�ำให้เกิดอาการปวดหน้าอก สขี า้ ง และทอ้ งนอ้ ย หรอื บางทอี าจปวดตบุ ๆ ทศี่ รี ษะและดวงตาจนถงึ ขน้ั หมดสตไิ ด้\" สตรีวัยกลางคนผู้นั้นได้ยินแล้วใบหน้าและหูพลันแดงก�่ำทันที \"ทแ่ี ทก้ เ็ ป็นเชน่ น้ี เป็นข้าทค่ี วามร้ตู ื้นเขนิ เอง\" \"ตอ้ งรวู้ า่ วธิ รี กั ษาของหมอกเ็ ปน็ เพยี งสง่ิ ทช่ี ว่ ยเสรมิ เทา่ นน้ั สดุ ทา้ ย การรักษาต้นเหตุของโรคท่ีแท้จริงก็ยังต้องพ่ึงพาจิตใจอันแน่วแน่ม่ันคง 19

ยาใจโจรหมอ 1 ของคนไข้เองด้วย สองจุดนั้นเป็นจุดที่ท�ำให้ชีวิตยืนยาว ขอเพียงฮูหยิน อดทนท�ำตามท่ีข้าบอก รู้จักควบคุมตนเอง แน่นอนว่าไม่จ�ำเป็นต้อง ใช้ยาใดรักษาอีก\" กล่าวจบสวีลี่คังก็ผงกศีรษะให้สวีฮูหยิน สวีฮูหยิน ยิ้มอย่างเข้าใจ หยิบต�ำราเล่มหนาออกมาเล่มหน่ึงแล้ววางใส่ในมือของ สตรวี ยั กลางคนผู้น้นั \"น่ีไม่ใช่ 'คัมภีร์จินกัง'* หรอกหรือ\" สตรีวัยกลางคนผู้นั้นยังไม่ กระจา่ ง ท้ังนึกประหลาดใจอย่างถึงที่สดุ \"อักษร 'สงบ' ของทางพุทธและเต๋ากับหลักการปรับสมดุลของ พวกหมอเชน่ ขา้ เทยี บไดก้ บั แมน่ ำ้� ลำ� ธารทส่ี ดุ ทา้ ยไดแ้ ตไ่ หลลงสหู่ ว้ งสมทุ ร แต่เดิมล้วนมคี วามสมั พนั ธ์กัน\" \"ฮูหยินท่านน้ี หลังกลับไปขอให้คัดลอก 'คัมภีร์จินกัง' หลายๆ รอบเถิด ฮูหยินย่อมกระจ่างแจ้งด้วยตนเองแน่นอน\" สวีฮูหยินมองสามี ตนเองอยา่ งเคารพเลอื่ มใส และยม้ิ นอ้ ยๆ กลา่ วกบั สตรวี ยั กลางคนผนู้ น้ั สตรีวัยกลางคนผู้น้ันลุกข้ึนกล่าวขอบคุณ \"คิดไม่ถึงว่าวิชาแพทย์ ของทา่ นหมอสวจี ะสงู สง่ เพยี งนี้ เมอ่ื ฟงั คำ� พดู ของทา่ นหมอสวจี บขา้ ถงึ ได้ กระจ่างข้ึนมา ตวั ข้านัน้ เปน็ กบก้นบอ่ ** ชา่ งมีความรูต้ ้ืนเขนิ ยิ่งนกั \" เถาเม่ยเอ๋อร์ฟังมาถึงตรงนี้ก็ย้ิมน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปหา \"ฮูหยิน ท่านนอ้ี ย่าไดถ้ อื สา เฉกเชน่ ค�ำกลา่ วท่วี า่ แต่ละคนย่อมมคี วามเชีย่ วชาญ แตกต่างกัน หากไม่เข้าใจย่อมไม่แปลก การขจัดข้อสงสัยเกี่ยวกับโรค ก็เปน็ หลักการของแพทย์เช่นเดยี วกนั เจา้ ค่ะ\" \"เมย่ เอ๋อร์มาแล้ว\" สวลี ่ีคังกบั สวฮี ูหยินตา่ งแยม้ ยิ้มยนิ ดี * คมั ภีร์จินกัง คอื วชั รปรัชญาปารมติ าสตู ร ** กบก้นบ่อ เปน็ ส�ำนวน หมายถงึ คนทีม่ ีความรคู้ ับแคบ เหมือนกบที่คดิ วา่ โลกกวา้ งใหญเ่ พยี งปากบ่อ 20

ซูมั่นหลิง \"ทา่ นพอ่ ใหเ้ มย่ เออ๋ รม์ าเยอื น นำ� โสมปา่ เกา่ แกท่ หี่ าไดย้ ากมามอบให้ ท่านลุงกับท่านป้าเจ้าค่ะ\" เถาเม่ยเอ๋อร์ไม่รอให้สวีล่ีคังกับสวีฮูหยิน เออื้ นเอย่ วาจากก็ ลา่ วตอ่ ไปทนั ที \"ทา่ นพอ่ กำ� ชบั ใหเ้ มย่ เออ๋ รข์ อใหท้ า่ นลงุ กับท่านป้ารับเอาไว้ให้ได้ มิฉะน้ันกลับไปเม่ยเอ๋อร์จะต้องถูกลงโทษ แน่นอน\" สวฮี หู ยนิ สา่ ยศรี ษะพลางยม้ิ กลา่ ว \"สหายเถาผนู้ ห้ี นอ ชา่ งเอาใจใส่ เหลือเกิน ล�ำบากพวกเจ้าสองพ่อลูกแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจ รบั เอาไวเ้ สยี เลย เทยี นหลิน เก็บเอาไว้ใหด้ \"ี สวีเทียนหลินเอ้ือมมือใหญ่ข้างหนึ่งออกมารับโสม ก่อนยู่ปากใส่ เถาเม่ยเอ๋อร์ \"เป็นอย่างไร สุดท้ายก็ยังตกอยู่ในมือข้าอยู่ดี เหตุใดเจ้า จะต้องทำ� เร่ืองออ้ มคอ้ มด้วยเล่า\" \"เจ้า...\" เถาเม่ยเอ๋อร์รู้ตัวว่าตนไม่มีทางหนีค�ำหยอกเย้าของ สวเี ทยี นหลนิ ไดพ้ น้ ดงั นน้ั จงึ กม้ หนา้ เสยี เลย \"เชญิ ทา่ นลงุ ทำ� ธรุ ะตอ่ ไปเถดิ เมย่ เอ๋อรไ์ ม่รบกวนแลว้ ขอตัวก่อนนะเจา้ คะ\" \"เม่ยเอ๋อร์\" สวีเทียนหลินถึงได้รู้ตัวว่าตนเองหยอกเย้าเถาเม่ยเอ๋อร์ สำ� เรจ็ ทวา่ กลบั ไปลว่ งเกนิ คนงามเขา้ เสยี ได้ ในใจเขายอ่ มหงดุ หงดิ ขนึ้ มา บนข้อมือเถาเม่ยเอ๋อร์มีก�ำไลมุกวงหนึ่งทอประกายวาววับ น่ันคือ หนึ่งในก�ำไลมุกคู่ท่ีเขามอบให้นางในปีนั้น ทว่าเพราะปีนั้นนางเผลอท�ำ หายไปหน่ึงวงหลังจากไปส่งยาท่ีแม่น�้ำฉินไหว เหลืออยู่เพียงวงเดียว เถาเม่ยเอ๋อร์จึงใช้เชือกสีแดงร้อยไข่มุกสวมไว้บนข้อมือ ไม่เคยปล่อยให้ ห่างกายอีก อาภรณ์สีม่วงบนร่างนางพลิ้วไหว ดอกบัวสองดอกขยับ แผ่วเบา นางค้อมศีรษะท�ำความเคารพสวีล่ีคังและสวีฮูหยินภายใต้ 21

ยาใจโจรหมอ 1 สายตาช่นื ชมของทกุ คน กอ่ นหนั กายกลับจะเดินออกไปทางประตูหลกั \"รอกอ่ น!\" สวเี ทยี นหลนิ ไมส่ นใจรอยยม้ิ เยาะเยย้ ของทกุ คน เขาเพยี ง คิดอยากติดตามนางไป สวลี คี่ งั กบั สวฮี หู ยนิ มองสบตากนั แลว้ เมม้ ปากยม้ิ ไมก่ ลา่ ววาจาอกี เพยี งแค่เริม่ ท�ำการตรวจรกั ษาให้ผูค้ นตอ่ ไป ผู้ใดจะคาดคดิ จ่ๆู ก็มเี สียงโครมดงั สนนั่ ขนึ้ มากะทันหนั ตรงหน้า มีของหนาหนักลอยละลิ่วเข้ามาตกลงกลางห้องโถงเสียงดัง เงาสีด�ำ หลายร่างราวกับห่อหุ้มด้วยสายลมลอยหวือเข้ามามิต่างจากภูตผี เถาเม่ยเอ๋อร์ท่ีเดินมาถึงด้านหน้าหวีดร้องอย่างตกใจคราหนึ่งพลาง ทรดุ น่งั อย่ขู ้างประตู เมอ่ื หนั หนา้ กลบั ไปมองกไ็ ดเ้ หน็ สวเี ทยี นหลนิ ไมท่ นั ระวงั ขาขา้ งขวา ของเขาถกู ของบางสง่ิ ทม่ี ขี นาดมหมึ ากดทบั เอาไว้ เขาสง่ เสยี งรอ้ งโอดครวญ ออกมาอยา่ งหา้ มไมไ่ ด้ ทวา่ ในสถานการณอ์ นั ตรายนเี้ ขากย็ งั คงรอ้ งเรยี ก ชอ่ื ของเถาเมย่ เออ๋ รอ์ อกมา แตก่ ลบั ถกู โจรผนู้ นั้ ใชด้ า้ มดาบทบุ เขา้ โดยแรง ไปหนหนึง่ จนไมอ่ าจส่งเสยี งร้องใดออกมาได้อีก \"เทยี นหลนิ !\" ภายในหอ้ งโถงมเี สยี งกรดี รอ้ งอยา่ งปวดใจของสวฮี หู ยนิ ดังมา หวั ใจของเถาเมย่ เออ๋ รห์ นักองึ้ มากขน้ึ สิ่งท่ีทับขาของสวีเทียนหลินอยู่ก็คือโลงศพไม้แดงใบหนึ่ง ด้านบน มอี กั ษร 'เตย้ี น'* ตวั ใหญย่ กั ษท์ ย่ี อ้ มไปดว้ ยความเจบ็ ปวดและความโศกเศรา้ แม้โลงศพไม้นั้นจะวิจิตรประณีตย่ิง แต่กลับท�ำให้ภายในโรงหมอจี้ซ่ือ อันกว้างขวางแห่งน้ีดูน่าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด บรรดาผู้คนท่ีรอรับ * เตย้ี น (奠) แปลว่าไวอ้ าลัย 22

ซูมั่นหลิง การตรวจรักษาตา่ งหวาดกลัวจึงพลนั สับสนวนุ่ วายกันไปหมด \"ผู้ใดคือสวีล่ีคัง หากมีความกล้าก็ก้าวออกมา!\" เสียงตวาดหยาบ กระด้างสร้างความตกใจให้ผู้คนจนทุกคนทยอยกันเปิดทางดุจหลบหนี จากอสรพิษ ผู้ท่ีเดินมาด้านหน้าผู้นั้นสวมชุดชาวยุทธ์สีเทา รองเท้าหนังเสือ แสดงความน่าเกรงขาม มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือถือดาบคมมันเงา เครายาวกบั เรือนผมพันกันยงุ่ เหยิง สมกบั ท่เี ป็นหัวหนา้ โจรยิง่ นัก สวลี คี่ งั รงั้ สวฮี หู ยนิ ทตี่ วั สน่ั เทาไวแ้ ลว้ เดนิ ขนึ้ มาดา้ นหนา้ \"มทิ ราบวา่ ตามหาขา้ มเี รอื่ งอันใด\" \"เจ้าก็คือสวีล่ีคัง? ฮ่าๆๆ!\" หัวหน้าโจรผู้น้ันเอียงศีรษะถลึงตาใส่ สวลี ่คี งั \"ดจู ากหน้าตาแล้วยังพอไหว ไมเ่ หมอื นกับหมอก�ำมะลอ แตว่ นั นี้ ข้าจะเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้า พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนผู้น้ีหาใช่ หมอดงี ามทค่ี อยชว่ ยเหลอื ผอู้ นื่ ทวา่ เปน็ เพยี งวญิ ญชู นจอมปลอมทดี่ แี ต่ เปลอื กนอกคนหนงึ่ !\" สวลี ค่ี งั ขมวดควิ้ แตย่ งั มสี ตไิ มล่ นลาน บนใบหนา้ ปราศจากระลอก คล่ืนอารมณ์ \"ไมท่ ราบว่าท่านคอื ผ้ใู ด\" \"ฮ่าๆๆ!\" หัวหน้าโจรผู้นั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เห็นเพียงเบื้องหน้า มีประกายแสงสีขาววาบผ่าน ไม่รู้ว่าปลายดาบเล่มนั้นวางพาดไว้บนคอ สวีล่ีคังตั้งแต่เม่ือใด \"ข้ามาทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ ทวงหน่ึงชีวิต คืนมาจากหมอก�ำมะลอผู้มีช่ือเสียงจอมปลอมเช่นเจ้า! น้องชาย มาเร็ว มาแก้แคน้ ใหท้ า่ นแมเ่ จ้า!\" \"ล่ีคัง!\" 23

ยาใจโจรหมอ 1 สวฮี ูหยินกรีดร้องเสยี งแหลม เรยี กสติเถาเมย่ เอ๋อรใ์ หก้ ลับมา นาง สูดลมหายใจเขา้ ลึกแล้วลองลุกขึน้ ยืน ทว่าภาพเบ้อื งหนา้ กลับวบู ไหว ฝา่ มอื อบอนุ่ ขา้ งหนงึ่ ยนื่ มาจากนอกประตู ประคองรา่ งกายออ่ นนมุ่ ของนางเอาไว้ ระหว่างท่โี ซเซเล็กนอ้ ย สายตาของนางก็จบั อย่ทู ร่ี ่างบรุ ษุ ชุดขาวผู้เศร้าโศก นัยน์ตาคู่น้ันมีเอกลักษณ์โดดเด่นของคนต่างเมือง ลึกล้�ำดุจสายน้�ำ ราวเงาจันทราในสมุทร สะท้อนแสงคมปลาบคู่มากับ ระลอกคลนื่ ใตน้ ้�ำ ประหนึ่งดงึ ดดู จิตวญิ ญาณของนางลงไปในหุบเหวลกึ เถาเมย่ เออ๋ รร์ สู้ กึ วา่ หวั ใจพลนั หนกั องึ้ ราวกบั ถกู เสน้ ดา้ ยอนั ไรร้ ปู รา่ ง ผูกตรึงพันธนาการเอาไว้อย่างแน่นหนาไร้หนทางสลัดพ้น เพียงคนผู้นั้น พยงุ เบาๆ นางกเ็ หมอื นจะยนื ตรงดว้ ยตนเองไมไ่ ดแ้ ลว้ ทำ� ไดเ้ พยี งพงิ ผนงั เอาไว้ \"ท่านเป็นผู้ใด ขอเรียนถามว่าข้าท�ำส่ิงใดผิดต่อท่านหรือ\" สวีลี่คัง เผชญิ หนา้ กบั บคุ คลตรงหนา้ โดยไมห่ วน่ั เกรง ทง้ั ยงั เดด็ ขาดและหนกั แนน่ ยงั คงวางตวั สุขุมเฉกเชน่ ผเู้ ปน็ หมอ \"เจ้าท�ำให้แม่ของพ่ีน้องข้าตายก็ถือเป็นการล่วงเกินข้า หน่ึงชีวิต แลกหนงึ่ ชวี ติ ขา้ จะใหเ้ จา้ ชดใชด้ ว้ ยชวี ติ !\" หวั หนา้ โจรผนู้ นั้ กวดั แกวง่ ดาบ อยู่เบื้องหน้าสวีล่ีคังคล้ายต้องการเฉือนเน้ือตัดเอ็นฉีกกระดูกเขาออกมา เพอ่ื ระบายความแค้น \"ข้าไม่เข้าใจ สรุปว่าข้าท�ำผิดตรงที่ใดกันแน่ ท่านจึงเคียดแค้นข้า เพียงน้ี\" \"เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าไม่อยากตายโดยไม่กระจ่างความ เช่นน้ันข้า กจ็ ะทำ� ใหเ้ จา้ สมปรารถนา! ใครกไ็ ดเ้ อาเทยี บยาเขา้ มา!\" หวั หนา้ โจรตวาด 24

ซูม่ันหลิง เสียงดัง ลูกน้องของเขาก็รีบหยิบกระดาษที่ถูกขย�ำจนเกือบขาดออกมา ทนั ที \"คล่อี อกแล้วเจ้าลองเบิกตาดู เทียบยานใ้ี ชเ่ จ้าเปน็ ผูเ้ ขยี นหรอื ไม!่ \" สวีลี่คังเบิกตากว้างมองส�ำรวจอย่างละเอียด หลังแน่ใจว่าเป็น ลายมอื ตนเองจรงิ ๆ จงึ ท�ำไดเ้ พียงผงกศีรษะ \"ยอดเยย่ี ม ในเมอ่ื เจา้ ยอมรบั แลว้ เชน่ นน้ั กเ็ ตรยี มตวั ตายเสยี เถอะ!\" หวั หนา้ โจรผนู้ นั้ ตวาดเสรจ็ กย็ กดาบขน้ึ ดว้ ยทา่ ทางทพี่ รอ้ มตวดั ดาบลงมา \"ช้ากอ่ น!\" \"ชา้ ก่อน! โปรดวางดาบไว้ชีวิตเขาดว้ ยเถดิ !\" เถาเมย่ เอ๋อร์พบว่าตน กับบุรษุ ชดุ ขาวผู้นั้นกลบั พูดประโยคเชน่ นี้ออกมาพรอ้ มกัน ดวงตาของบรุ ษุ ชดุ ขาวผนู้ น้ั เหลอื บมองมาทน่ี างคราหนงึ่ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ตกใจไม่น้อย นกนางแอน่ คหู่ นง่ึ ทอ่ี ยบู่ นคานกำ� ลงั นำ� โคลนมาสรา้ งรงั ชว่ั ขณะนนั้ กถ็ ูกเสยี งนท้ี ำ� ให้ตื่นตระหนกแลว้ \"เกิดอะไรข้ึน น้องชาย เจ้ายังมีค�ำพูดที่อยากกล่าวรึ\" หัวหน้าโจร ผูน้ ้ันหยุดการเคลื่อนไหว มองไปท่บี รุ ุษชุดขาวด้วยสหี นา้ ไมเ่ ขา้ ใจ สายตาของบรุ ษุ ชดุ ขาวดจุ คมดาบนำ้� แขง็ จอ้ งเขมง็ ไปทเ่ี ถาเมย่ เออ๋ ร์ คล้ายก�ำลงั ใครค่ รวญอะไรอยู่ เถาเม่ยเอ๋อร์บังคับให้ตนเองต้ังสติ นางขยับก้าวไปด้านหน้าอย่าง แผ่วเบา อาศัยช่วงที่หัวหน้าโจรไม่ทันระวังไปแย่งเทียบยาน้ันมาทันที ก่อนกวาดตามองอยา่ งรวดเร็ว \"เทยี บยานท้ี า่ นลุงสวเี ปน็ ผู้เขียนจริงๆ\" ถ้อยคำ� น้ีเมอื่ กล่าวออกมาทกุ คนต่างกส็ ่งเสยี งทอดถอนใจ \"คิดไม่ถงึ ว่าจะเปน็ ลายมอื ของท่านหมอสวีจริงๆ เสียด้วย\" 25

ยาใจโจรหมอ 1 \"คราวนี้ก็ล�ำบากแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะมีเรื่องกับโจรภูเขาได้ ดูซิว่า วนั นีส้ กุลสวจี ะยังรอดพ้นจากเรอ่ื งน้ีไปอย่างหมดจดได้อย่างไร\" ลมหายใจของเถาเมย่ เออ๋ รค์ อ่ ยๆ กลบั มามน่ั คง นางยกเทยี บยาขน้ึ ก่อนกล่าวเสียงดัง \"ญาติสนิทมิตรสหายทุกท่าน ท่านหมอสวีเป็นหมอ อยู่ในเมืองหลวงมาส่ีสิบกว่าปี ทุกคนเคยเห็นเขาหย่อนยานท�ำเร่ือง ผิดพลาดหรือไม่ บรรดาชวนซยง รากฝางเฟิง ใบซูเยี่ย จิงเจ้ีย จว่ีหง กันเฉ่า เหล่าน้ีคือเทียบยาแก้ไข้หนาวลมท่ีพบได้บ่อยที่สุด ปริมาณยา ท่เี หมาะสมจะท�ำใหค้ นเสียชวี ิตได้อยา่ งไร\" เม่ือถ้อยค�ำนีก้ ลา่ วจบ รอบด้านกม็ เี สยี งชนื่ ชมดงั ออกมาทันที \"คนเป็นหมอรักษาโรค นอกจากจับชีพจรตรวจวินิจฉัยและเขียน เทียบยาแล้ว ก็ยังมีการจัดยา ต้ม กรอง จนมาถึงดื่ม ระหว่างนั้นไม่รู้ ผ่านมอื คนมามากมายแคไ่ หนกัน ทง้ั มีผูใ้ ดสามารถพิสจู น์ไดว้ ่าปญั หานี้ มาจากเทียบยาของท่านหมอสวี เว้นเสียแต่ตัวยาน้ันจะรับมาจากมือ ท่านหมอสวีแล้วด่ืมลงไปทันที ท่านหมอสวีเป็นหมอมาท้ังชีวิต เป็นผู้มี ความเมตตาโอบอ้อมอารีคอยช่วยเหลือชาวบ้าน แล้วจะมาผิดพลาด กับเทียบยาแก้ไข้หนาวลมท่ีธรรมดาที่สุดเทียบหนึ่งจนท�ำให้ตนเอง ตอ้ งเสียช่ือเสียงตลอดชวี ติ ไปในวนั เดียวไดอ้ ย่างไร\" เถาเม่ยเอ๋อร์ยังจดจ�ำท่ีบิดาเคยกล่าวได้ เหตุที่วิชาแพทย์อาศัย การสืบต่อกันรุ่นสู่รุ่นเพื่อด�ำรงอยู่เป็นเพราะวิธีการท�ำตัวยาออกมาน้ัน เกี่ยวพันถึงหลายสิ่งยิ่ง หากมิใช่คนของตนเองก็ไม่อาจเชื่อใจได้ ด้วย เหตุนี้วาสนาระหว่างสวีและเถาสองสกุลจึงถือเป็นบัญชาจากสวรรค์ ดงั นั้นเม่อื นางใชเ้ หตุผลนใ้ี นการอธิบาย อีกฝา่ ยจงึ ตอ้ งพา่ ยแพถ้ อยไป 26

ซูม่ันหลิง เมื่อฟังมาถึงตรงน้ีหัวหน้าโจรผู้นั้นก็นิ่งอ้ึงไปดังคาด \"อะไรนะ เจ้า หมายความว่าพวกเรามาก่อเรื่องโดยไร้เหตุผล สร้างความอัปมงคล ใหพ้ วกเจา้ ตั้งแต่กลางวนั แสกๆ? เจา้ ...\" \"พ่ีใหญ่ ปล่อยให้นางพูดให้จบ\" บุรุษชุดขาวผู้น้ันโบกมือกล่าวขัด คำ� พดู ของหวั หน้าโจร เถาเม่ยเอ๋อร์แค่นเสียงเย็นก่อนกล่าวต่อโดยไม่สนใจหัวหน้าโจร \"ทกุ ทา่ นลองใครค่ รวญดเู ถดิ หากทา่ นหมอสวเี ปน็ หมอผเู้ หน็ แกผ่ ลประโยชน์ กระท�ำเร่ืองน่าละอายใจจริงๆ เหตุใดพอถูกผู้อื่นข่มขู่ในห้องโถงเช่นน้ี ไฉนจึงยังมที ่าทที ส่ี งบผอ่ นคลาย สขุ ุมเยอื กเย็นไดเ้ ชน่ นีอ้ ีก\" สวีล่ีคังกับสวีฮูหยินฟังมาถึงตรงน้ี สีหน้าก็ผ่อนคลายลง อดท่ีจะ สง่ สายตาชื่นชมและเลือ่ มใสไปให้เถาเม่ยเออ๋ ร์ไม่ได้ ผู้คนรอบด้านต่างพากันพูดพึมพ�ำเห็นด้วยกับถ้อยค�ำของ เถาเมย่ เอ๋อร์ \"เจา้ เปน็ ใคร\" ไดย้ นิ เพยี งเสยี งบรุ ษุ ชดุ ขาวผนู้ น้ั ดงั ขน้ึ ใกลๆ้ จมกู โดง่ รั้นแทบจะแนบชดิ กบั นาง เถาเม่ยเอ๋อร์รู้สึกว่าลมหายใจสับสน ร่างกายหดเกร็ง นางถูกเขา โอบอยู่เบ้ืองหน้าเช่นนี้ย่อมไร้หนทางให้หลบหนีจากความใกล้ชิด นาง จึงได้แต่ดิ้นรนขัดขืน ภายใต้สายตาท่ีกดดันของอีกฝ่าย ในใจกลับเกิด ความหวั่นเกรงขน้ึ มาวูบหนึ่ง สหี น้าสวีฮูหยนิ ซดี ขาวดุจกระดาษ ริมฝปี ากมว่ งคล�้ำ เหน็ ได้ชดั วา่ ถูกท�ำให้ตกตะลงึ นางกล่าววาจาไม่ออกสักค�ำ สวีล่ีคังกดข่มโทสะในใจไม่ได้อีกต่อไป ตวาดด้วยน้�ำเสียงดุดัน 27

ยาใจโจรหมอ 1 \"ปลอ่ ยนางไป เรอื่ งนไี้ ม่เกยี่ วกบั นาง!\" \"หืม?\" บุรุษชุดขาวผู้น้ันมองสวีลี่คังคราหน่ึง แววตาน้ันยากจะ อา่ นออก มที ง้ั ความโศกเศรา้ ทเี่ สยี มารดา และยงั มคี วามแคน้ ทเ่ี กบ็ สะสม มาเน่นิ นาน ทวา่ ทช่ี วนใหผ้ คู้ นรสู้ กึ ประหลาดใจเลก็ นอ้ ยกค็ อื เขาเหมอื นไมอ่ ยาก จะสังหารคนเพ่ือใหช้ ดใชช้ วี ิตในทันที หวั หนา้ โจรผนู้ นั้ หมดความอดทนในทส่ี ดุ \"นอ้ งชาย เจา้ ไมไ่ ดม้ าเพอ่ื แกแ้ คน้ ใหท้ า่ นแมเ่ จา้ หรอกหรอื ยงั จะมวั ชกั ชา้ อยอู่ กี ทำ� ไม!\" เพงิ่ กลา่ วจบ คมดาบก็วาดไปด้านหน้าแล้ว ช่ัวพริบตาน้ันล�ำคอของสวีลี่คังพลัน ปรากฏรอยเลือดขนึ้ มารอยหนง่ึ เงาร่างสีขาวทะยานเข้าไปด้วยท่วงท่าสง่างามราวกลีบดอกไม้ที่ โปรยปรายลงมา คมดาบนั้นยกขึ้นสูงอีกคร้ังโดยไม่อาจตวัดลงมาได้อีก ท่ีแท้บุรุษชุดขาวผู้น้ันได้ปล่อยเถาเม่ยเอ๋อร์ไปแล้ว และก�ำลังขมวดค้ิว ยืนขวางอยตู่ รงหนา้ สวลี ่ีคงั \"พ่ใี หญ.่ ..\" หัวหน้าโจรผู้น้ันตกตะลึงคล้ายกับหวาดกลัวบางสิ่ง จ�ำต้องปล่อย ดาบเงาวับลงอย่างควบคุมไมไ่ ด้ บรุ ุษชุดขาวผ้นู ้นั กลับไมไ่ ด้มองหวั หน้าโจร สายตาแหลมคมหนั ไป มองทเ่ี ถาเมย่ เออ๋ รอ์ กี ครงั้ รมิ ฝปี ากเออ้ื นเอย่ ออกมาชา้ ๆ \"ขา้ กำ� ลงั ถามวา่ นางเปน็ ...ผู้ใด\" \"นางเป็นบุตรสาวสกุลเถาแห่งร้านไป่เฉ่า สะใภ้ที่ยังไม่แต่งเข้ามา ของพวกเราสกุลสวี ไม่ได้มีความแค้นอันใดกับพวกท่าน ได้โปรด ปล่อยนางไป!\" ในทีส่ ดุ สวฮี ูหยนิ กส็ งบสตลิ งได้ กอ่ นกล่าวถ้อยค�ำไมก่ ี่คำ� 28

ซูม่ันหลิง น้อี อกมาอย่างยากล�ำบาก \"ยังไมแ่ ต่ง?\" บรุ ุษชุดขาวพึมพ�ำ \"น้องชาย เหตุใดเจ้าถึงระมัดระวังมากเช่นนี้ ปล่อยให้ข้าใช้ดาบ เดียวสังหารพวกเขาก็พอแล้ว!\" เห็นได้ชัดว่าความอดทนของหัวหน้าโจร ผู้นน้ั มาถงึ จดุ สูงสุด โทสะของเขาประดจุ ฟา้ ผา่ \"มีความแค้นย่อมมีต้นเหตุ มีหนี้สินย่อมมีเจ้าหน้ี* ในเม่ือท่านมี ความต้ังใจมาหาคนผิด เช่นนั้นก็ขอให้ปล่อยสตรีบอบบางอย่างนางไป แล้วมาลงกับสกุลสวีของข้าท้ังหมดเถิด!\" สวีลี่คังตระหนักได้ว่าตนเอง ถกู ความแคน้ พวั พนั ซึ่งไม่อาจอธบิ ายใหก้ ระจา่ งไดใ้ นระยะเวลาอันสั้น \"ดี พดู ไดด้ !ี \" บรุ ุษชุดขาวยม้ิ นอ้ ยๆ \"ในเม่ือท่านหมอสวเี ป็นผเู้ ขยี น เทยี บยานกี้ ก็ ลา่ วไดว้ า่ ยงั มคี วามนา่ สงสยั ทข่ี จดั ไมพ่ น้ ไมอ่ าจปลอ่ ยไปได้ ไม่ว่าอย่างไรวันนก้ี ็จะตอ้ งมีบทสรปุ หน่ึง\" \"เช่นน้ีจึงจะถูก!\" หัวหน้าโจรกวัดแกว่งดาบคมปลาบในมือคล้าย ตอ้ งการดม่ื ด�่ำโลหติ เสียกอ่ นถงึ จะยอมเลิกรา \"แต่จู่ๆ ข้าก็คิดถึงวิธีการแก้แค้นอีกวิธีหนึ่งได้\" บุรุษชุดขาวผู้นั้น ยิ้มบางๆ แลดูมอมเมาผู้คน กระนั้นก็แลคล้ายเอ้อระเหยดุจต้นหลิว เดอื นสามทแี่ ฝงไปดว้ ยความเยอื กเยน็ และความหนาวเหนบ็ อยหู่ ลายสว่ น เถาเม่ยเอ๋อร์ยืนอยู่เพียงล�ำพังกลางห้องโถงหลัก ภายใต้สายตา จับจ้องของทุกคน หญิงงามเสียบปิ่นหยกราวกับดอกสาล่ีสีขาวหิมะ เบ่งบานอยู่รมิ รั้วสชี าด หูได้ยินเสยี งตดั สินใจเดด็ ขาดดังขนึ้ \"ขา้ ตอ้ งการแค่นาง\" * มีความแค้นย่อมมีต้นเหตุ มีหน้ีสินย่อมมีเจ้าหนี้ หมายถึงถ้าอยากเข้าใจเรื่องราวท่ีเกิดข้ึนก็ต้องตามหา ตัวต้นเรอ่ื ง 29

ยาใจโจรหมอ 1 รอจนนางตงั้ สตไิ ดแ้ ลว้ กพ็ บวา่ นวิ้ ของบรุ ษุ ชดุ ขาวผนู้ น้ั ชมี้ าทต่ี นเอง \"สกุลสวีของพวกเจ้าท�ำให้ข้าสูญเสียสตรีท่ีส�ำคัญที่สุดในชีวิตไป ข้าเองก็ต้องการแย่งชิงสตรีที่ส�ำคัญที่สุดของพวกเจ้าสกุลสวีมาชดใช้!\" รอยยิ้มของบุรุษชุดขาวผู้น้ันค่อยๆ หุบลง สีหน้าเคร่งขรึม แผ่กลิ่นอาย เยน็ ชาออกมา เถาเมย่ เออ๋ รร์ สู้ กึ วา่ วญิ ญาณตนเองหลดุ ลอยไปในชว่ งสน้ั ๆ ดวงตา รปู เมลด็ ซง่ิ * เบกิ กวา้ ง ตอนทนี่ างจะกลา่ ววาจากร็ สู้ กึ วา่ ลำ� คอถกู รดั จนเจบ็ ของส่ิงหนึ่งคล้องอยบู่ นคอนางเรยี บรอ้ ยแล้ว นั่นคือหยกขาวช้ันเลิศจากสมัยราชวงศ์ฮ่ันช้ินหนึ่ง จากรูปลักษณ์ เดมิ ตามธรรมชาตขิ องตวั หยก ชา่ งฝมี อื ไดแ้ กะสลกั ออกมาเปน็ ทรงเมด็ บวั ท่ดี ูละมุนเกล้ียงเกลา ท้งั โดดเดน่ ไมเ่ หมอื นกบั หยกทีใ่ ด \"นม่ี นั ...\" นางพยายามถอดออก แตส่ องมอื กลบั ถกู บรุ ษุ ชดุ ขาวผนู้ นั้ กดเอาไว้อย่างแน่นหนา \"ของส่ิงนี้เม่ือสวมเข้าไปแล้วก็ไม่สามารถถอดออกได้อีก!\" บุรุษ ชดุ ขาวผนู้ น้ั แคน่ เสยี งเหอะเบาๆ \"นค่ี อื ของหมน้ั ทขี่ า้ มอบใหเ้ จา้ อกี หนงึ่ เดอื น ใหห้ ลังเจา้ กค็ ือเจ้าสาวของข้า!\" \"เจ้าช่างเป็นโจรไร้เหตุผล!\" ริมฝีปากสีแดงของเถาเม่ยเอ๋อร์อ้าข้ึน น้อยๆ กลา่ วอย่างขุ่นแค้นลอดไรฟนั ออกมา \"ไม่ผิดเลยสักนิด เดิมทีข้าก็เป็นโจรที่ซ่อนตัวอยู่บนภูเขา ไม่สนใจ โลกภายนอก หากมิใช่เพราะสูญเสียผู้เป็นที่รักที่สุดไป ก็ไม่มีวันให้ ความสนใจกับหมอช่ือเสียงจอมปลอมท่ีได้ชื่อว่า 'หมอดีงามช่วยเหลือ * ซิ่ง หมายถึงแอปปรคิ อต 30

ซูมั่นหลิง ผู้คน' หรอก มิเช่นนั้นคงไม่มารบกวนให้คุณหนูต้องล�ำบากแล้ว\" บุรุษ ชุดขาวผู้นน้ั ถลงึ ตาใส่สวลี ี่คังคราหนง่ึ รอยยมิ้ เยน็ ชาบดบงั ความอบอ่นุ หัวหน้าโจรผู้นั้นเม่ือเห็นสถานการณ์เปล่ียนแปลงไปกะทันหัน เช่นน้ี จากตกใจก็เปลี่ยนเป็นยินดี \"ฮ่าๆๆ! น้องชาย ท�ำได้ยอดเย่ียมนัก ฆ่าคนคนหนึ่งน้ันง่ายดาย มิสู้ให้พวกเขาตกอยู่ในความทรมานไป ตลอดชีวิต นี่ถึงจะเป็นการลงโทษที่ดีที่สุด ทุกคนได้ยินแล้วหรือยัง นบั จากวันนสี้ ตรีผู้นีก้ ็คอื คนของนอ้ งชายขา้ แล้ว!\" ดาบคมนัน้ ค่อยๆ ถกู เก็บกลับไปทา่ มกลางสายตาของทกุ คน ในอกเถาเม่ยเอ๋อร์มีโทสะท่ีไม่เคยมีมาก่อนทะลักขึ้นมาและก�ำลัง จะระเบดิ ออก ทวา่ กลบั ถกู นำ้� เสยี งออ่ นลา้ และแหบพรา่ ของสวเี ทยี นหลนิ เรียกสติ \"ไม่ เมย่ เออ๋ ร.์ ..เปน็ ของขา้ ...ไมว่ า่ ผใู้ ดกไ็ มอ่ าจแยง่ ไป\" สวเี ทยี นหลนิ คลา้ ยเพงิ่ ไดส้ ตกิ ลบั มา สองมอื กมุ หวั เขา่ พยายามฝนื ความเจบ็ ทข่ี าขวา ในแววตาปรากฏความไมพ่ อใจและความเคียดแคน้ บรุ ษุ ชดุ ขาวมองเขาอยา่ งเหยยี ดหยามคราหนงึ่ กอ่ นสง่ แววตาดดุ นั ให้หัวหน้าโจรผู้นั้น อีกฝา่ ยพลันเข้าประชิดสวีเทียนหลินพร้อมกับ เหยียดยิ้มอย่างโหดเหี้ยม แล้วกระแทกด้ามดาบใส่ศีรษะสวีเทียนหลิน อยา่ งรนุ แรงอกี ครง้ั โดยไม่รอใหผ้ ูใ้ ดห้ามปรามได้ทนั \"เทยี นหลนิ !\" สวฮี หู ยนิ กรดี รอ้ งอยา่ งปวดใจอกี ครงั้ รา่ งออ่ นปวกเปยี ก ทรุดลงไปกองบนพ้นื \"ฮูหยิน ฮูหยิน!\" ท่ามกลางความร้อนใจ สวีลี่คังก็คว้าเข็มเงินจาก บนโต๊ะก่อนเร่งหาจดุ ฝงั เขม็ แล้วปักลงไป 31

ยาใจโจรหมอ 1 \"พอแลว้ พวกเราไปกนั อีกหน่ึงเดอื นใหห้ ลงั เกีย้ วเจ้าสาวจะมารับ ตัวคนไป!\" บุรุษชุดขาวผู้น้ันกวาดมองรอบด้านคราหนึ่ง เม่ือเขาโบกมือ บรรดาโจรท่ีสวมชุดชาวยุทธ์แขนสั้นสีเทาก็ยกโลงศพไม้แดงเดินออกไป ข้างนอก \"ช้าก่อน!\" เม่ือเห็นสวีเทียนหลินยังคงหมดสติอยู่บนพ้ืน บนศีรษะ ปรากฏโลหติ สีแดงบาดตา เถาเม่ยเออ๋ ร์กอ็ ดึ อัดใจเกินทน \"มีอะไร\" บุรุษชุดขาวผู้นั้นหยุดฝีเท้า หันกายกลับมาอย่างนุ่มนวล พรอ้ มกบั เอย่ ถาม \"คุณหนเู รยี กข้าหรือ\" \"กลา้ กลา่ วนามของเจา้ ทง้ิ เอาไวห้ รอื ไม\"่ เถาเมย่ เออ๋ รเ์ ผชญิ หนา้ กบั เขาอยา่ งดือ้ ดงึ และไมห่ วาดเกรง \"หืม?\" บุรุษชุดขาวผู้นั้นเชิดหน้า ปัดเส้นผมท่ีร่วงหล่นลงมา จ�ำนวนหนึ่งไปข้างหลัง \"ข้าลืมเรื่องส�ำคัญเช่นน้ีไปได้อย่างไร ภรรยา ในอนาคตของข้ายงั ไมร่ จู้ ักนามของข้าเชยี วนะ!\" เถาเม่ยเอ๋อร์มองบุรุษผู้สว่างไสวดุจดวงดาราตรงหน้าอย่างเย็นชา อวัยวะภายในราวกับมีมดจ�ำนวนนับไม่ถ้วนไต่ตอม ความเจ็บปวดถ่ียิบ พลนั ทะลักขึน้ มา \"หลินจอื่ เฟงิ \" มมุ ปากของเขายกขน้ึ อยา่ งสง่างามขณะกลา่ วนามน้ี ออกมา พร้อมกันน้ันกล่ินอายโหดเห้ียมก็ค่อยๆ ลดเลือนไป ปรากฏ ความออ่ นโยนทีไ่ ม่อาจสังเกตได้ง่ายมาแทนท่ี นางคิดว่าตนเองมองตัวตนท่ีแท้จริงของคนตรงหน้าไม่ออกแล้ว อย่างไรก็ตามสายลมอบอุ่นสายหน่ึงได้พัดหอบกลีบดอกไม้ท่ีขาดวิ่น จำ� นวนหนง่ึ เขา้ มา นางถงึ คอ่ ยพบวา่ เคราะหก์ รรมนขี้ องตนเองไมม่ วี นั จบ 32

ซูมั่นหลิง ลงในเวลาอันสัน้ เขายม้ิ อยา่ งยว่ั ยกุ อ่ นจะหนั กายจากไป เหลอื ไวเ้ พยี งฝนุ่ ควนั ปลวิ วอ่ น บดบงั ภาพตรงหนา้ \"ฮูหยิน...\" เพราะเป็นห่วงภรรยาอย่างมาก สวีล่ีคังจึงได้สูญเสีย ความนิ่งเฉยไปนานแล้ว ราวกับของส�ำคัญอย่างหน่ึงก�ำลังเลือนหายไป จากชวี ติ \"คุณหนู ตอนนี้ข้าถึงได้เข้าใจ ท่ีแท้เป็นข้าที่ถูกเจ้าหลอกลวง!\" ชายชราท่ีมาขอความช่วยเหลือก่อนหน้าน้ีผู้นั้นยังคงยืนอยู่ในห้องโถง เขาไม่นกึ ว่าจะได้พบเจอสถานการณ์น่าตระหนกตกใจเชน่ น้ี เถาเม่ยเอ๋อร์มองความวุ่นวายในห้องโถงหลัก ทุกหนแห่งต่างก็มี ร่องรอยความโหดร้ายเหลือท้ิงเอาไว้อยู่ นางไม่รู้ว่าควรจะตอบชายชรา ผูน้ ้นั เชน่ ไร ยามนี้นางสบั สนไปหมดแล้ว \"ท่ีแท้เจ้ากับสกุลสวีก็สมรู้ร่วมคิดกันท�ำเรื่องแย่ๆ รวมหัวกัน หลอกเอาเงินผู้อ่ืน มิฉะนั้นเหตุใดกระท่ังโจรภูเขายังมาหาเร่ืองได้เล่า หากไร้ลมก็คงไม่เกิดคลื่น ถ้าพวกเจ้าไม่ได้กระท�ำความผิด จะมีผี มาเคาะประตูได้อย่างไร เกรงว่าสวรรค์คงตัดหนทางข้าแล้ว! ช่างเถิด ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะตามหาหมอมีชื่อไม่ได้\" ชายชรากล่าวจบก็สะบัด แขนเสอ้ื เดนิ ออกไปอย่างโมโห \"ทา่ นลุง...\" เถาเม่ยเอ๋อร์ท�ำได้เพียงยืนตัวแข็งมองดูความวุ่นวายของผู้คนที่ ทยอยจากไป นางอยากรอ้ งไหท้ วา่ ไร้น�้ำตา 33