รอยยิ้มในบทกวี

ร อ ย ยิ้ ม ใน บ ท ก วี

คำนำ รอยยิ้มในบทกวี เล่มนี้รวมงานเขียนของ รุจาภา หิรัญวิริยะ นักศึกษาวิชาชีพครูสาขาภาษาไทยคณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ ในรายวิชาการเขียนร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ เพื่อนำไปใช้ในการสอนและให้น้อง ๆ นักเรียนได้ศึกษา เนื้อหาในเล่มนี้ประกอบด้วยบทกวีที่ผู้เขียนเขียนเอง 7 เรื่อง และ แต่งร่วมกับสมาชิก TH2 62 จำนวน 2 เรื่อง และวรรณรูป 1 เรื่อง ขอขอบคุณ ผศ.พิชญา สุวรรณโน และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกฝ่าย ที่ร่วมสร้างสรรค์หนังสือเล่มนี้ และได้ให้คำปรึกษาตลอดมาด้วยความ หวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะเอื้อประโยชน์ต่อวงการศึกษาและสังคมการ เรียนรู้สายสืบทอดศิลปะการประพันธ์อันเป็นผลงานแห่งความภูมิใจ รุจาภา หิรัญวิริยะ นักศึกษามหาวิทยาลัยหาดใหญ่ 11 พฤศจิกายน 2564

สารบัญ หน้า เจ้าทองอุไรที่รัก 1 หมอกแห่งความคิดถึง 2 พักเรื่องรักเร่งเรื่องเรียน 4 หยาดเหงื่อของพ่อหลวง 5 ใฝ่รู้ใฝ่เรียน 6 ชื่อนี้มีที่มา 7 เดียวดาย 8 วรรณรูป 9 บทกวีในวรรณรูป 10 บทกวีที่แต่งร่วมกัน 11 นักเดินทาง 12 สัจธรรม 13 คือครู 14 เสือกับจระเข้ 15 ประวัติผู้แต่ง 16

เจ้าทองอุไรที่รัก (กาพย์ยานี 11) รินรินกลิ่นอุไร กรุ่นกลิ่นไอในใจฉัน บานสะพรั่งอยู่นานวัน กลีบเจ้านั้นเย้ายวนใจ เหลืองนวลเด่นเย็นฤทัย ไปไหนก็มองเห็น โฉมไฉไลเจ้างามตา ชื่อเจ้าทองอุไร

หมอกแห่งความคิดถึง (กลอนคละ) หมอกเช้าขาวนวล ให้ชวนคิดถึง คนไกลรำพึง คนึงถึงเธอ (กลอน 4) ตอนเช้านั่งชมหมอกขาว เรื่องราวที่ได้พบเจอ วันนั้นนั่งชมกับเธอ ใจเหม่อถึงเธออีกแล้ว (กลอน 6) ควนนกเต้นเขาสูงเสียดฟ้า ลุยฝ่าแนวเขาเป็นทิวแถว ดวงอาทิตย์ทอดยาวเป็นแนว เห็นแล้วคำนึงถึงคนไกล (กลอน 7)

ไว้มาเที่ยวที่นี่เวลาใหม่ ขอให้เธอเคียงฉันทุกวันไป เราทั้งสองเดินชมพุ่มดอกไม้ เดินใกล้ใกล้สายตาเหลือบมองเห็น (กลอน 8) กาลครั้งนั้นตรึงใจประทับตรา ดูภูผาและสายหมอกยามเย็นเย็น เราตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้มองเห็น ขอเป็นเช่นวันนี้ไปตลอดกาล (กลอน 9)

พักเรื่องรักเร่งเรื่องเรียน (กลอนดอกสร้อย) ผู้เอ๋ยผู้หญิง รีบวิ่งเร่งเรียนให้จงหนัก อย่าเพิ่งว้าวุ่นในความรัก ควรพักเรื่องนี้ก่อนแม่สอนไว้ ต้องตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ เพราะมันคืออนาคตอันสดใส เร่งรีบศึกษามาไวไว ข้างหน้าคือเส้นชัยสมหวังเอย

หยาดเหงื่อของพ่อหลวง (โคลงสี่สุภาพ) เศรษฐกิจหล่อเลี้ยง ประชา ผืนแผ่นดินรอดมา อยู่ได้ วิริยะท่านปรีชา สูงส่ง จงร่วมภักดีไท้ ทั่วหล้าแดนไทย

ใฝ่รู้ใฝ่เรียน (โคลงสองสุภาพ) คุณครูสอนนักเรียน สอนขีดเขียนอ่านได้ เรียนเร่งจงจำไว้ จึ่งรู้ยืนนาน ชวนนึกคิดเร่งรู้ ใบงานหรือแบบฝึก ใฝ่รู้เรียนดี รีบส่งและควรสู้

ชื่อนี้มีที่มา (สาลินีฉันท์ 11) ชื่อของฉันนั้นหนา รุจาภาจะปรารมภ์ ฟังชื่อน่าชื่นชม ฉลาดสมและเปรมปรีดิ์ เจริญได้เพราะชื่อนี้ พ่อแม่ตั้งชื่อให้ จะมั่งมีและรุ่งเรือง ผู้หญิงปราดเปรื่องดี

เดียวดาย (กลอนเปล่า) ฟังเสียงหรีดหริ่งเรไรร้อง นั่งมองตัวอยู่ไหนหนา เหมือนฉันอยู่เดียวดายเปลี่ยวเอกา คิดถึงหน้าคนอยู่ไกล โอ้ป่านนี้คนดีอยู่ไหนหนอ ทั้งแม่พ่อพี่น้องและผองเพื่อน สักวันฉันคงได้กลับชานเรือน ฝากเรไรไปกระซิบความคิดถึง

วรรณรูป

บทกวีในวรรณรูป เรื่อง หยาดฝน สายฝนเย็นชื่นฉ่ำใจ ฝนโปรยคราใดชุ่มชื่น มีสุขทุกวันและค่ำคืน สายฝนพลิกฟื้นแผ่นดิน ต้นไม้ได้ฝนพร่างพรม วิหคสายลมชมกลิ่น ดอกไม้ได้ละอองไอดิน หอมกลิ่นพฤกษาเวลาเหงา ความเศร้าฉันหายไปกับไอฝน หยาดฝน

บทกวีร่วมกันแต่ง

นักเดินทาง (กาพย์ยานี 11) ฉันชอบการไปเที่ยว ชอบเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เพื่อนฉันนั้นเชี่ยวชาญ ชอบกับการท่องเที่ยวไทย พาเพื่อนด้วยชวนหลงใหล ฉันรักทะเลสวย ทั่วเมืองไทยแสนสุขเอย ไปเที่ยวต่างแดนไกล

สัจธรรม (กาพย์ฉบัง 16) ฉันเกลียดเกิดแก่เจ็บตาย พี่น้องหญิงชาย พลัดพรากพากันหนีหาย พลัดพรากจากกาย ฉันกลัวพ่อแม่แหนงหน่าย ใจหายหากไม่พบเจอ

คือครู (กาพย์สุรางคนางค์ 28) จะสอนพวกหนู วันนี้เป็นครู ฟังพูดอ่านเขียน เรียนภาษาไทย ครูเอาใจใส่ รู้ได้เร็วไว นักเรียนทุกคน ความรู้มากมาย วันหน้าสบาย ไม่ขอพ่อแม่ ทำงานเลี้ยงตน เกิดเป็นคน เราต้องดิ้นรน หมั่นขยันเอย

เสือกับจระเข้ (ร่ายสุภาพ) นานมาแล้วเสือกับจระเข้เป็นเพื่อนรักกัน พวกมันมักนั่งคุยกัน เป็นประจำทุกวัน วันหนึ่งจระเข้เล่าเรื่องบรรพบุรุษของมันให้เสือกฟังว่า “บรรพบุรุษของข้ามีการสืบทอดต่อกัน มายาวนานกว่าพวกเจ้ามากนัก ” เสือได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะและพูดว่า “ไม่ต้องเอ่ยถึงบรรพบุรุษของเจ้า หรอก แค่ข้ามองลายบนผิวหนังของเจ้า ข้าก็รู้แล้วว่าบรรพบุรุษของ พวกเจ้าเป็นอย่างไร ” ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว สองเพื่อนแก้วคุยกัน จระเข้มันอวดว่า ในป่านี้อยู่นาน เสือรำคาญบอกว่า เจ้าอย่ามาบอกเลย ข้าเคยรู้พอเหมาะ เพราะเห็นลายผิวหนัง ดังบรรพบุรุษ จงหยุดโอ้อวดเถิด เพราะไม่เกิดประโยชน์ ใดเลย ปัทมพร ขุนทอง รุจาภา หิรัญวิริยะ

ประวัติผู้แต่ง นางสาวรุจาภา หิรัญวิริยะ กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 3 คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ สาขาภาษาไทย มหาวิทยาลัยหาดใหญ่