รามเกียรติ์ ตอน พระนารายณ์ปราบนนทก

วิชาภาษาไทย วรรณคดวี ิจกั ษ์ ชนั้ มธั ยมศกึ ษาปี ท่ี 2 รามเกยี รติ์ ตอน พระนารายณป์ ราบนนทก

หนงั สอื อเิ ล็กทรอนิกส์ (E-book) บทละครเรอ่ื งรามเกียรต์ิ ตอนพระนารายณป์ ราบนนทก ชน้ั มธั ยมศกึ ษาปีที่ 2 จดั ทาโดย นางสาวนูรูดู า ตอสอ รหสั 6206510075 สาขาภาษาไทย หอ้ ง 3 คณะศกึ ษาศาสตรแ์ ละศิลปะศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่

คานา หนงั สอื E-book เลม่ น้ีจดั ทาข้นึ เพ่ือเป็นสอ่ื ประกอบการเรยี นการ สอนในรายวชิ าภาษาไทย ผจู้ ดั ทาไดร้ วบรวมขอ้ มูลเกี่ยว เรอ่ื ง รามเกียรติ์ ตอน พระนารายณป์ ราบนนทก ชน้ั มธั ยมศึกษาปีที่ ๒ เพ่ือใหน้ กั เรยี นได้ ความรู้ ความเขา้ ใจในเน้ือหามากยิ่งข้ึน ผจู้ ดั หวงั เป็นอยา่ งย่ิง หนงั สอื เลม่ น้ีจะเป็นประโยชนแ์ กน่ กั เรยี น และ ผูท้ สี่ นใจ ไมม่ ากก็นอ้ ย ผูจ้ ดั ทา นางสาวนูรูดู า ตอสอ

สารบญั 2 3 ผแู้ ตง่ 3 จดุ มุง่ หมายในการแตง่ 4 แนวคดิ 5 ทมี่ า 7 รูปแบบการประพนั ธ์ 10 เน้ือเรอื่ งยอ่ 14 รสของวรรณคดี ขอ้ คดิ ทไ่ี ดร้ บั

1 รามเกยี รต์ิ ตอน พนระนารายณป์ ราบนนทก

2 ผูแ้ ต่ง พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้ าจฬุ าโลกมหาราช

3 จดุ มุ่งหมายในการแต่ง เพ่ือรวบรวมรามเกียรตใิ์ หส้ มบูรณ์ และเพื่อแสดงพระเกียรตขิ องพระรามหรือ พระมหากษตั รยิ ไ์ ทย แนวคิด อานาจเมื่ออยูก่ บั ผทู้ ไ่ี มร่ ูจ้ กั ใชย้ อ่ มเป็นโทษ

4 ที่มา รามเกียรต์ิ มีทมี่ าจากเรอ่ื ง รามยณะ ทฤ่ี าษีวาลมิกิ ชาวอนิ เดยี แตง่ ข้นึ เป็นภาษาสนั กฤต เมื่อประมาณ 2,400 ปีเศษ มาแลว้ และไดแ้ พรห่ ลาย จากอนิ เดยี ไปยงั ประเทศใกลเ้ คยี ง และไดม้ ีการเพ่ิมเตมิ รายละเอยี ด ผิดแผก แตกตา่ งออกไปจากตน้ ฉบบั เดมิ ไปไมน่ อ้ ย รามยณะเป็นปางหนึ่งในสิบปางของ การอวตารมาปราบยคุ เข็ญของพระนารายณ์ ทมี่ ีชอื่ วา่ รามาวตาร สาหรบั เรอ่ื งรามเกียรติ์ ของไทยนน้ั มีมาแตส่ มยั อยุธยา ในสมยั กรุง ธนบุรี สมเด็จพระเจา้ กรุงธนบุรี ไดท้ รงพระราชนิพนธส์ าหรบั ใหล้ ะครหลวง เลน่ ปัจจบุ นั มีอยไู่ มค่ รบ ตอ่ มาในสมยั รตั นโกสนิ ทร์ พระบาทสมเดจ็ พระพุทธ ยอดฟ้ าฯ ไดท้ รงพระราชนิพนธข์ ้นึ เพ่ือรวบรวมเรอ่ื งรามเกียรต์ิ ซง่ึ มีมาแตเ่ ดมิ ใหค้ รบถว้ น สมบูรณต์ งั้ แตต่ น้ จนจบ

5 รปู แบบ กลอนบทละคร การประพนั ธ์ ✓ ๑ บทจะมีก่ีบาทก็ได้ ✓ ๑ วรรคจานวน ๖-๙ คา ✓ วรรคแรกของบทเป็นคาข้นึ ตน้ บท ✓ สมั ผสั เหมือนกลอนสุภาพ

6 คาข้นึ ตน้ - บดั นน้ั ใชข้ ้นึ ตน้ สาหรบั ผูน้ อ้ ยลงมา เชน่ เสนา ไพรพ่ ล กลอนบทละคร - มาจะกล่าวบทไป มกั ใชเ้ ม่ือข้นึ ตน้ เรอ่ื ง หรอื กลา่ วถึงเรอ่ื งแทรกเขา้ มา - เม่ือนนั้ ใชส้ าหรบั ผูม้ ียศสูง หรอื ผูเ้ ป็นใหญใ่ นทนี่ นั้ ตามเน้ือเรอ่ื ง เชน่ กษตั รยิ ์ ราชวงศ์

7 ตวั อย่าง กลอนบทละคร

8 เน้อื เรอ่ื งย่อ นนทกมีหนา้ ท่ีลา้ งทา้ เทวดาอย่ทู ่ีเชิงเขาไกรลาส เม่ือเทวดาพากนั ไป เฝา้ พระอศิ วร พวกเทวดาชอบขม่ เหงนนทกอยเู่ ป็นประจาดว้ ยการลบู หวั บา้ ง ตบหวั บา้ ง จนกระท่งั ผมรว่ งหมดนนทกแคน้ ใจเป็นอนั มาก จงึ ไปเฝา้ พระอศิ วร กราบทลู วา่ ตนไดร้ บั ใชม้ านาน ยงั ไมเ่ คยไดร้ บั ส่งิ ตอบ แทนเลย จงึ ทลู ขอใหน้ ิว้ เป็นเพชร มีฤทธิ์ชีผ้ ใู้ ดก็ใหผ้ นู้ นั้ ตายได้ พระ อิศวรก็ประทานใหต้ ามขอ เม่ือเทวดามาลบู ศีรษะเลน่ เชน่ เคย นนทกก็ ชีใ้ หต้ ายลงเป็นจานวนมาก พระอศิ วรทรงทราบก็กรวิ้ โปรดใหพ้ ระ นารายณไ์ ปปราบ พระนารายณแ์ ปลงเป็นนางฟ้ามาย่วั ยวน นนทกนกั รกั จงึ เกีย้ วนาง นางแปลงจงึ ชวนใหน้ นทกราตามนางกอ่ นจงึ จะรบั รกั นนทกตกลงราตามไปจนถงึ ทา่ ราท่ีใชน้ ิง้ เพชรชีเ้ ข่าตนเอง

9 นนทกลม้ ลง ก่อนตายนนทกเหน็ นางแปลงปรากฏรา่ งเป็นพระนารายณ์ จงึ ตอ่ วา่ พระนารายณม์ ีอานาจ มีถงึ ๔ กร เหตใุ ดจงึ ตอ้ งทาอบุ ายมา หลอกลวงตน พระนารายณจ์ งึ ใหน้ นทกไปเกิดใหมใ่ หม้ ีถงึ ๒๐ มือ แลว้ พระองคจ์ ะตามไปเกิดเป็นมนษุ ยม์ ีเพียง ๒ มือลงไปสดู้ ว้ ย นนทกจึงไป เกิดเป็นทศกณั ฐ์ สว่ นพระนารายณก์ อ็ วตารลงมาเป็นพระราม

10 รสของ 1. เสาวรจนี คอื (ชมโฉม ชมความงาม) การชมความงามทง้ั ของตวั วรรณคดี ละครและสง่ิ ตา่ งๆ เมื่อนนทกเหน็ นางนารายณแ์ ปลงก็ตกตะลงึ ใน ความงาม ถึงกบั พรรณนาออกมาดงั ความวา่ “เหลอื บเหน็ สตรวี ไิ ลลกั ษณ์ พิศพกั ตรผ์ อ่ งเพียงแขไข งามโอษฐง์ ามแกม้ งามจไุ ร งามนยั นเ์ นตรงามกร งามถนั งามกรรณงามขนง งามองคย์ ิ่งเทพอปั สร งามจริตกิรยิ างามงอน งามเอวงามออ่ นทง้ั กายา ถึงโฉมองคอ์ คั รลกั ษมี พระสุรสั วดีเสนห่ า ส้นิ ทงั้ ไตรภพจบโลกา จะเอามาเปรยี บไมเ่ ทยี บทนั ดไู หนก็เพลินจาเรญิ รกั ในองคเ์ ยาวลกั ษณส์ าวสวรรค์ ยิง่ พิศยง่ิ คดิ ผกู พนั ก็เดนิ กระชน้ั เขา้ ไป ฯ”

11 2. นารปี ราโมทย์ คอื (บทเก้ียวพาราส)ี การเลา้ โลมเก้ียวพาราสีหรือพูด ใหเ้ พลิดเพลนิ นนทกเก้ียวพาราสนี างนารายณแ์ ปลง ดงั ความวา่ “สุดเอยสุดสวาท โฉมประหลาดลา้ เทพอปั สร ทง้ั วาจาจรติ ก็งามงอน ควรเป็นนางฟ้ อนวไิ ลลกั ษณ์ อนั ซง่ึ ธุระของเจา้ หนกั เบาจงแจง้ ใหป้ ระจกั ษ์ ถา้ วาสนาเราเคยบารุงรกั ก็จะเป็นภกั ษผ์ ลสบื ไป ตวั พ่ีมิไดล้ วนลาม จะถือความสง่ิ น้ีนี่ไมไ่ ด้ สาวสวรรคข์ วญั ฟ้ ายาใจ พี่ไรค้ จู่ ะพึ่งแตไ่ มตรี ฯ”

12 3. พิโรธวาทงั คอื (บทตดั พอ้ ตอ่ วา่ หรอื บทโกรธ) ดงั ตอนทน่ี นทกตอ่ วา่ เทวดาทแี่ กลง้ ตน ดงั ความวา่ “บดั นน้ั นนทกนา้ ใจแกลว้ กลา้ กร้วิ โกรธรอ้ งประกาศตวาดมา อนิจจาขม่ เหงเลน่ ทกุ วนั จนหวั ไมม่ ีผมตดิ สุดคดิ ทเ่ี ราจะอดกลน้ั วนั น้ีเราจะไดเ้ หน็ กนั ขบฟันแลว้ ช้นี ้ิวไป ฯ”

13 4. สลั ลาปังคพิสยั (บทเศรา้ โศก ครา่ ครวญ พรา่ เพอ้ อาลยั อาวรณ)์ ในเรอ่ื ง กลา่ วถึงตอนทน่ี นทกครา่ ครวญราพึงราพนั เม่ือเขา้ เฝ้ าพระอศิ วร “พระองคผ์ ทู้ รงศกั ดาเดช ไมโ่ ปรดเกศแกข่ า้ บทศรี กรรมเวรสง่ิ ใดดง่ั น้ี ทลู พลางโกศีราพนั ฯ ”

14 ขอ้ คิด ๑. อานาจตกอยใู่ นมือของคนทล่ี ืมตวั จะเกิดผลรา้ ยตามมาได้ ที่ไดร้ บั ๒. เม่ือคนมีอานาจ จะตดั สนิ ใจดว้ ยความรูส้ กึ กา้ วรา้ วรุนแรงได้ งา่ ยเม่ือคดิ วา่ ถกู รงั แก ๓. คนเราควรใชอ้ านาจเพียงเพื่อป้ องกนั ตวั ไมใ่ หร้ บั พิบตั เิ ทา่ นน้ั ไมใ่ ชเ่ พ่ือ ทาลายผอู้ นื่ เพ่ือแกแ้ คน้ ๔. ความหลงอานาจเป็นกิเลสอยา่ งหน่ึงทท่ี าใหผ้ ูอ้ ยูร่ ว่ มในสงั คมตอ้ ง ไดร้ บั ความเดอื ดรอ้ น ๕. วรรณคดเี ป็นบทวจิ ารณช์ วี ติ ทท่ี าใหค้ นเราเขา้ ใจชวี ติ ของเพ่ือน มนุษยไ์ ดอ้ กี ทางหนึ่ง

ขอบคุณค่ะ