Folk Tales

นิทานประกอบการเรียนรู้เร่ือง 11 กรกฎาคม 2560

นิทานประกอบสาระการเรียนรู้กากบั นกนางเเอ่น นกนางเเอ่นถามกาวา่ \" เจา้ วา่ ขนของขา้ กบั ขนของเจา้ ใครจะงามกวา่ กนั \"กามองขนของตนเเลว้ ตอบวา่ \" ขา้ ว่าขนของขา้ กส็ วยดีนะ \" นกนางเเอ่นขยบั ปี กพลางวา่ \" เเต่เจา้ ดูสิขอนของขา้ ดูสวยเป็นพิเศษในฤดูร้อน อยา่ งน้ี \" กาจึงกล่าวว่า \" กจ็ ริงนะ เเต่ขนของขา้ งามทุกฤดู ไม่ว่าฤดูใดมนั กจ็ ะดาเช่นน้ี\"สรุปการเรียนรู้ สรรพสิ่งมคี วามแตกต่างกันไปตามธรรมชาติ จงมน่ั ใจในตัวเอง และทาประโยชน์ให้ดีท่ีสุดลากบั ม้าทหาร ลาตวั หน่ึงเเบกสมั ภาระอนั หนกั อ้ึงไวบ้ นหลงั ขณะเดินทางเขา้ ประตูเมืองอยา่ งเช่ืองชา้\"หลีกทางไป เจา้ ลาสกปรก\"มา้ ทหารตวาดไล่ดว้ ยเสียงอนั ดงั ลาจึงหลีกทางให้พลางเฝ้ามองดูมา้ ทหารผงู้ ามสง่าอยใู่ นเครื่องประดบัเตม็ ยศอยา่ งโกห้ รูน้นั เย้อื งยา่ งผา่ นไปเมื่อยอ่ มมองดูตนเองเเลว้ ลากไ็ ดเ้ เต่นึกอิจฉาในลาภยศของ มา้ ทหารเเต่ทวา่ หลงั จากมา้ ทหารไดร้ ับบาดเจบ็ ในสนามรบ เเละมิอาจออกสนามไดอ้ ีกมนั ก็ถูกส่งมาทางานหนกัในไร่ในนาตอ้ งลากเกวยี นท่ีบรรทุกสมั ภาระหนกั ๆ ทุกวนั อยา่ งตรากตราลามองอดีตมา้ ทหารอยา่ งเวทนาเเละเขา้ ใจชีวติ ไดม้ ากข้ึนสรุปการเรียนรู้ ผู้ท่ีหลงในยศศักด์ิ เมื่อตกตา่ แล้วมักโดดเด่ียวและเจ็บปวด ไม่ควรค่าแก่การที่เราจะอิจฉา ชีวิตนีไ้ ม่มอี ะไรแน่นอนต้องเอือ้ อาทรต่อกนัสามขุนนาง คณะขนุ นางเเห่งนครหน่ึงหารือกนั เร่ืองซ่อมเเซมกาเเพงเมืองขนุ นางคนหน่ึงมาจากตระกลู ช่างไมไ้ ดเ้ สนอข้ึนวา่\"ใชไ้ มซ้ ุงทากาเเพง รับรองวา่ เเขง็ เเรงเเน่นอน\"ขนุ นางคนที่สองมาจากตระกลู ช่างทาหนงั กเ็ สนอวา่\"ใชห้ นงั สตั วส์ ิ ท้งั ทนทานเเละเเขง็ เเรง\"ขนุ นางคนที่สามมาจากตระกลู ช่างก่ออิฐกเ็ สนอวา่\"ไมซ้ ุงกบั หนงั สตั วห์ รือจะสูอ้ ิฐได\"้

สรุปการเรียนรู้ คนเราย่อมคิดว่าส่ิงท่ีตนถนัดน้ันเป็นสิ่งที่ดีท่ีสุด จึงควรทาในส่ิงท่ีถนัดสามีผู้ใจดี ชายคนหน่ึงมีภรรยาสองคน เขามกั ตามใจภรรยาท้งั สอง อย่เู สมอ เพราะความรักอนัเตม็ เป่ี ยม ภรรยาสาวน้นั อยากใหส้ ามีวยั กลางคนดูหนุ่มเเน่นตลอดเวลาจึงถอนผมหงอกออกเสมอฝ่ ายภรรยาท่ีอายมุ ากกอ็ ยากใหส้ ามีดูมีอายเุ หมือนตนจึงคอยถอนผมดาออกไปเพื่อใหเ้ หลือเเต่ผมหงอกวนั หน่ึงสามีไปส่องกระจกเห็นตวั เองมีศรีษะลา้ นเลี่ยนกต็ อ้ งร้องลน่ั บา้ นดว้ ยความตกใจสุดขีดสรุปการเรียนรู้ ผ้ทู ่ีตามใจคนอ่ืนจนเกินไป กส็ ิ้นความเป็นตัวเองสุนัขจงิ้ จอกกบั หมี สุนขั จิ้งจอกเฒ่านง่ั คุยกบั หมีเฒ่าถึงประวตั ิชีวิตของพวกตนต้งั เเต่ วยั หนุ่มจนถึงวยั ชราอยา่ งภาคภูมิใจ\"ขา้ น่ะไม่เคยไปกินคนที่ตายเเลว้ เลยนะเจา้ รู้หรือไม่\"หมีอวดในความมีคุณธรรมของตนเเต่สุนขั จิ้งจอกหวั ร่อเบาๆ พลางวา่\"ถา้ เจา้ อยากใหใ้ ครนบั ถือเจา้ กไ็ ม่ควรกินคนท่ียงั มีชีวติ อย\"ู่สรุปการเรียนรู้ ช่วยคนท่ียงั ไม่ตาย ย่อมเป็นท่ีน่านับถือกว่าช่วยคนท่ีตายไปเเล้วเสือดาวกบั สุนัขจงิ้ จอก เสือดาวอวดกบั สตั วอ์ ื่นๆ วา่\"ฉนั วา่ ฉนั เป็นสตั วท์ ่ีสวยท่ีสุดนะ\"\"ทาไมล่ะ\" กระต่ายป่ าถามอยา่ งอยากรู้\"กฉ็ นั มีจุดดาๆ เเตม้ อยทู่ วั่ ท้งั ตวั เลยนี่นามนุษยย์ งั เรียกฉนั วา่ เสือดาวเลยนะ\"เสือดาวคารามกอ้ งป่ าอยา่ งภาคภูมิใจเเต่หมาจิ้งจอกเอ่ยข้ึนวา่\"นน่ั เป็นความงามเเคภ่ ายนอกเท่าน้นั มนั ไม่ใช่เรื่องที่ควรภูมิใจหรอก\"สรุปการเรียนรู้

ความงามที่เเท้จริงอย่ทู ี่จิตใจ คนจะงาม งามจิตใจ ใช่ใบหน้า คนจะสวย สวยจรรยาใช่ตาหวานหมาป่ าเจ้าปัญญา คนเล้ียงเเกะเห็นหมาป่ าตวั หน่ึงติดตามฝงู เเกะของตนมาเป็นเวลานานโดยไม่มีท่าทีจะขโมยกินลูกเเกะเลยเเมเ้ เต่นอ้ ย เเต่เขากย็ งั คงคอยระวงั ดูเเลลูกเเกะเพราะไม่ไวว้ างใจหมาป่ าเวลาผา่ นไปอีกเดือนหน่ึงหมาป่ ากย็ งั คงเล่นอยใู่ กลๆ้ ฝงู เเกะโดยไม่ทาอนั ตรายเเกะสกั ตวัคนเล้ียงเเกะจึงคิดในใจวา่ หมาป่ าตวั น้ีอาจจะเป็นหมาป่ าที่ดีกไ็ ด้วนั หน่ึงคนเล้ียงเเกะตอ้ งเขา้ ไปซ้ือของในเมืองจึงเอ่ยกบั หมาป่ าวา่\"ขา้ ฝากดูเเลฝงู เเกะดว้ ยนะ\"เมื่อคนเล้ียงเเกะกลบั มากพ็ บวา่ ลูกเเกะถูกกินไปเกือบหมดฝงู เเลว้สรุปการเรียนรู้ คนมีเเผนช่ัวร้ ายมักมีความอดทนสูง การพบเห็นส่ิงใดในระยะเวลาหนึ่ง ไม่ใช่เป็ นการแสดงให้รู้ว่าส่ิงน้ันจะเป็ นไปตามท่ีเห็นตลอดไป อาจเปลี่ยนแปลงเป็ นร้ ายได้ หากเป็ นการแสดงของคนท่ีไม่ดี

กาบ้ายอ สุนขั จิ้งจอกเห็นกามีเน้ือชิ้นโตอยใู่ นปากจึงเอ่ยวา่\" เพ่ือนกาเอ๋ย ตาของเพื่อนช่างงามราวกบั ตาเหยี่ยว ปี กก็เป็ นเงางามดง่ั ปี กนกอินทรี ขา้ อยากรู้นกั ว่าถา้เพ่ือนร้องเพลงเสียงของเพ่ือนจะไพเราะเพราะ พริ้งเพียงใด \" กาไดฟ้ ังคาป้อยอก็ชอบใจ รีบอา้ ปากร้องเพลงอวดสุนขั จิ้งจอกทนั ใดเม่ือกาอา้ ปากชิ้นเน้ือก็ตกลงมาที่พ้ืน สุนขั จิ้งจอกก็เขา้ ไปคาบเน้ือเเลว้ วิง่ จากไปทนั ทีสรุปการเรียนรู้ คนที่มาเฝ้ายกยอปอป้ัน ย่อมหวังได้ประโยชน์จากเรา จึงต้องมีความซ่ือสัตย์ต่อการดาเนินชีวิตร่ วมกนัเเกะกบั หมาป่ า หมาป่ ากล่าวกบั ฝงู เเกะว่า \"การที่เราตอ้ งเป็ นศตั รูคู่อาฆาตกนั มานานเช่นน้ีก็เพราะว่าสุนขั ท่ีเฝ้าพวกเจา้ นนั่ เเหละเป็ นมือท่ีสามคอยเห่าคอยยใุ ห้เราสองฝ่ ายตอ้ งเป็ นศตั รูกนั ถา้ ไม่มีสุนขั พวกน้ี เราต่างก็คงอยอู่ ยา่ งสงบสุข พวกขา้ ไม่ตอ้ งไล่กดั เจา้ เเละพวกเจา้ ก็ไม่ตอ้ งคอยหนีขา้ เรามาเป็ นมิตรกนั ดีกว่านะ\" หมาป่ าเจรจาหว่านลอ้ มจนพวกฝงู เเกะเห็นดีดว้ ยโดยไม่คิดใหร้ อบคอบเสียก่อน ฝงู เเกะก็ตดั สินใจขบั ไล่พวกสุนขั เฝ้าฝงู เเกะไปเสียหมด หลงั จากน้นั พวกหมาป่ ากเ็ ขา้ ไล่จบั เเกะกินเป็ นอาหารไดอ้ ยา่ ง สะดวกสบายสรุปการเรียนรู้ ควรไว้วางใจคนที่เป็ นมิตรเพ่ือดาเนินชีวิตด้วยกันไก่ฟ้ากบั สุนัขจงิ้ จอกเจ้าเล่ห์ สุนขั จิ้งจอกเจา้ เล่ห์ตวั หน่ึงเดินผา่ นมาเห็นไก่ฟ้าเกาะอยบู่ นก่ิงไมส้ ูงขา้ งทางมนั อยากจะกินไก่ฟ้าเป็นยง่ิ นกั จึงคิดหาอุบายเเลว้ เอ่ยข้ึนวา่ \"ไก่ฟ้าเอ๋ยท่านช่างเป็นสตั วท์ ่ีงดงามนกั ปี กของท่านมีสีสันสดใสหลายสี ปากก็งดงามไม่เหมือนใคร อยากรู้จงั ว่าถา้ ท่านหลบั ตาเเลว้ ยงั จะงามอยู่หรือไม่\" ไก่ฟ้าไดฟ้ ังคายกยอก็หลงเคลิบเคลิ้ม รีบหลบั ตาอวดทนั ที สุนขั จิ้งจอกก็รีบฉวยโอกาสน้นักระโดดงบั ตวั ไก่ฟ้าไวไ้ ด้ เม่ือไก่ฟ้าพลาดท่าเเต่กย็ งั มีสติจึงเอ่ยข้ึนวา่“จิ้งจอกเอ๋ย ก่อนตายขา้ อยากฟังเสียงอนั ไพเราะของท่านอีกคร้ังไดไ้ หม”สุนขั จิ้งจอกไดฟ้ ังคาป้อยอกห็ ลงกลรีบอา้ ปากเห่าคาราม ไก่ฟ้าจึงรีบบินหนีจากไปทนั ทีสรุปการเรียนรู้

คายกยอปอป้ันทาให้ คนหลงเคลิบเคลิม้ จนไม่ระวังตนได้เสมอ จึงควรคบคนท่ีพูดความจริงไม่แสวงหาประโยชน์ส่วนตนคางคกกบั สุนัขจงิ้ จอก คางคกคุยอวดสุนขั จิ้งจอกวา่\"เจา้ รู้ไหมว่าขา้ สามารถรักษาโรคภยั ไขเ้ จ็บต่างๆ ได้ ขา้ เป็ นหมอเทวดามียาวิเศษมากมายหลายขนานเจา้ เช่ือขา้ เถอะนะ\"สุนขั จิ้งจอกไดฟ้ ังกห็ วั เราะเยาะเเลว้ วา่\"ขา้ กอ็ ยากจะเชื่อเจา้ หรอกนะถา้ เจา้ รักษาผวิ หนงั ตะป่ ุมตะป่ าของเจา้ ใหห้ ายดีไดเ้ สียก่อน \"สรุปการเรียนรู้ ผ้อู ื่นย่อมเช่ือถือผลงาน ค่าของคนอย่ทู ี่ผลงาน การกระทาพฤติกรรมท่ีแสดงออกเด็กเลยี้ งเเกะชอบปด วนั หน่ึงเดก็ เล้ียงเเกะคิดหาเร่ืองสนุกๆ เล่นจึงเเกลง้ ร้องตะโกนข้ึนมาวา่\"ช่วยดว้ ย! หมาป่ ามากินลูกเเกะเเลว้ ช่วยดว้ ยจา้ !พวกชาวบา้ นจึงพากนั วิ่งมาช่วยพร้อมดว้ ยอาวธุ ต่างๆ เเต่เม่ือมาถึงกไ็ ม่พบหมาป่ าสกั ตวั\"มนั วิง่ ไปทางโนน้ เเลว้ ล่ะ\"เดก็ เล้ียงเเกะโป้ปดเเลว้ กเ็ เอบหวั เราะชอบใจภายหลงัต่อจากน้นั เดก็ เล้ียงเเกะกเ็ เกลง้ หลอกใหช้ าวบา้ นวิง่ หนา้ ต่ืนเช่นเดิมไดอ้ ีก ๒- ๓ คร้ังจนกระทง่ั วนั หน่ึงมีหมาป่ ามาไล่กินเเกะจริงๆ คราวน้ีเด็กเล้ียงเเกะตะโกนขอความช่วยเหลือจนคอเเหบคอเเหง้ พวกชาวบา้ นกไ็ ม่มาเพราะคิดวา่ เดก็ หลอกสรุปการเรียนรู้ การพดู เทจ็ ก่อให้เกิดความไม่เชื่อถือ ไม่ร่วมมือกันพรานใหม่ผู้กล้าหาญ พรานใหม่คนหน่ึงมกั จะเขา้ ไปถามพวกคนตดั ไมว้ ่าเห็นหมูป่ าบา้ งไหม บริเวณใดมีกวางมีเน้ือบา้ ง เเต่พวกคนตดั ไมก้ ย็ งั ไม่เคยเห็นพรานใหม่ผนู้ ้ีล่าสตั วใ์ ดไดส้ กั ตวัวนั หน่ึงพรานใหม่เขา้ ป่ ามาเเต่เชา้ พลางถามคนตดั ไมว้ า่\"พช่ี ายเห็นรอยเทา้ สิงโตท่ีไหนบา้ งช่วยบอกดว้ ยเถิด\"คนตดั ไมก้ บ็ อกวา่ เห็นอยไู่ ม่ไกลนกั ตนยนิ ดีจะพาไปล่าถึงหนา้ ปากถ้าสิงโตเลยทีเดียวเม่ือไดย้ นิ เช่นน้นั พรานใหม่กถ็ ึงกบั ส่ายหนา้ ปฏิเสธเป็นพลั วนั วา่ ตนเพียงอยากเห็นรอยเทา้ สิงโตเท่าน้นัมิไดอ้ ยากล่าสิงโต

สรุปการเรียนรู้ การพูดไม่ได้แสดงถึงพฤติกรรมที่แท้จริงเสมอไปม้ากบั หมาป่ า หมาป่ าเดินมาพบมา้ ที่กลางทางจึงเอ่ยข้ึนวา่\"พี่มา้ เอ๋ย ขา้ เพ่ิงผา่ นไร่ขา้ วโอต๊ มาเม่ือครู่น้ี เห็นขา้ วโอต๊ ออกรวงงามน่ากินเป็นยงิ่ นกั เเต่ขา้ ไม่ไดก้ ินมนัสักคาเพราะคิดจะ เกบ็ ไวใ้ หท้ ่านกินท่านมากนั ขา้ สิขา้ จะพาไป\"มา้ ไดฟ้ ังดงั น้นั กห็ วั เราะเบาๆ เเลว้ วา่\"ขา้ ขอบใจนะ ที่เจา้ บอกเรื่องไร่ขา้ วโอ๊ต เเต่ขา้ ไม่ไดข้ อบใจที่เจา้ ไม่กินขา้ วโอ๊ตเพราะขา้ รู้ดีว่าขา้ วโอ๊ตไม่ใช่อาหารของหมาป่ าอยา่ งเจา้ \"สรุปการเรียนรู้ จงทาประโยชน์ให้กับผ้รู ับประโยชน์ได้เเม่ตุ่นกบั ลกู ตุ่น เเม่ตุ่นตวั หน่ึงเพ่ิงคลอดลูกตุ่นตวั นอ้ ยๆ น่ารักเเต่ลูกตุ่นน้นั ยงั ไม่ทนั จะลืมตาไดก้ เ็ ร่ิมโออ้ วดวา่\"เเม่จะ๊ เเม่จ๋าลูกมองเห็นเเลว้ ล่ะเห็นชดั เลยจะ้ \"เเม่ตุ่นประหลาดใจนกั จึงทดสอบดว้ ยการเอากายานกอ้ นหน่ึงมาวางต่อหนา้ เเลว้ ถามวา่\"เเลว้ น่ีล่ะจ๊ะลูกมองเห็นไหมบอกเเม่ซิวา่ คืออะไร\"ลูกตุ่นมองไม่เห็นกต็ อบมวั่ ๆ วา่\"กอ้ นหินไงล่ะจะ๊ เเม่\"เเม่ตุ่นมองพลางตาหนิลูกวา่\"ลูกจ๋าตาของลูกยงั มองไม่เห็นจมูกกย็ งั ไม่ไดก้ ล่ินอีกดว้ ย\"สรุปการเรียนรู้ การอย่รู ่วมกันควรแสดงความจริงใจต่อกนัลาโง่กบั สิงโต

เม่ือสิงโตคารามในยามออกล่าเหยื่อ สัตวต์ ่างๆ ที่ผ่านมาก็จะหวาดกลวั เเละรู้ว่าเป็ นเสียงสิงโตจึงมกั ว่ิงหนีไปไดก้ ่อนที่จะกลายเป็นอาหารอนั โอชะของสิงโตสิงโตจึงทาอุบายไปตีสนิทกบั ลาเเลว้ ชวนลาไปล่าเหยอ่ื ดว้ ยกนั ลาดีใจนกั ที่ไดเ้ ป็ นเพ่ือนกบั เจา้ ป่ าจึงทาตามท่ีสิงโตบอกทุกอยา่ งลาเขา้ ไปซุ่มซ่อนในพงไมพ้ อสัตวต์ ่างๆ ผ่านมาลาก็จะ เเหกปากร้องสุดเสียง พวกสัตวต์ ่างๆ ไม่เคยได้ยนิ เสียงลา จึงพากนั วิ่งไปอีกทางหน่ึงซ่ึงสิงโตดกั ซุ่มอยู่วนั น้นั สิงโตจึงไดอ้ ่ิมหนาสาราญกบั สตั วน์ านาชนิดลาก็คุยโอ่อย่างภูมิใจว่าท่ีสิงโตกินอิ่มไดก้ ็เพราะเสียง อนั น่ากลวั ของตน สิงโตก็ไดเ้ เต่ยกยอปอป้ันลาท้งั ๆ ที่รู้วา่ สตั วต์ ่างๆ น้นั วง่ิ หนีเพราะตกใจในเสียงประหลาดๆ ของลาต่างหากสรุปการเรียนรู้ คนโง่ย่อมตกเป็นเครื่องมือของคนฉลาด คนฉลาดไม่ควรเอาเปรียบลกู เเกะรู้ทนั หมาป่ า หมาป่ าบาดเจบ็ ตวั หน่ึงเอ่ยกบั ลูกเเกะที่ผา่ นมาวา่\"เพ่อื นเอ๋ย ขา้ ไดร้ ับบาดเจบ็ จนเดินไม่ไดเ้ จา้ ช่วยไปหาน้ามาใหข้ า้ สกั หน่อยเถิด ขา้ หิวน้าเหลือเกิน\"ลูกเเกะไดย้ นิ เช่นน้นั กเ็ เถลงถามวา่\"เเลว้ อาหารล่ะ ท่านไม่หิวหรือ\"หมาป่ ามองดูลูกเเกะตวั อว้ นเเลว้ กเ็ ผลอกลืนน้าลายก่อนจะเอ่ยวา่\"ไม่ตอ้ งหาอาหารมาใหข้ า้ หรอก ขา้ หาเองได\"้ลูกเเกะหวั เราะเเลว้ วา่\"ใช่สิเมื่อขา้ เอาน้าเขา้ ไปให้ เจา้ กจ็ ะฉวยโอกาสจบั ขา้ กินเป็นอาหารน่ะสิ\"สรุปการเรียนรู้ เจตนาร้าย ทาลายความเชื่อใจกันสุนัขจิง้ จอกกบั ไก่บ้าน สุนัขจิ้งจอกตวั หน่ึงอยากกินไก่บา้ นมากจึงเเกลง้ ถาม ดว้ ยอุบายว่าไก่ตวั น้ันขนั เสียงไพเราะเหมือนผเู้ ป็นพอ่ ไดห้ รือไม่ไก่บา้ นหลงกลจึงหลบั ตาโก่งคอขนั ทนั ที สุนขั จิ้งจอกจึงฉวยโอกาสงบั คอไก่เเลว้ พาวิ่งไปชาวนาจึงตะโกนร้องวา่ จิ้งจอกขโมยไก่ของตนไก่จึงหลอกใหส้ ุนขั จิ้งจอกร้องบอกชาวบา้ วา่ ไก่ตวั น้ีเป็นของมนั มิใช่ของชาวบา้ นจิ้งจอกเจา้ เล่ห์คิดวา่ ตนฉลาดเเต่ที่เเทย้ งั ขาดความเฉลียว

ดังน้ันมนั จึงอา้ ปากร้องบอกชาวบา้ นตามท่ีไก่เเนะนา ไก่จึงได้ทีรีบบินปรื๋อออกจากปากหนีไปหาเจา้ ของอยา่ งรวดเร็วเเลว้ กห็ วั เราะเยาะสุนขั จิ้งจอกเป็นการใหญ่สรุปการเรียนรู้ ไม่เอาเปรียบกัน ไม่หลองลวงกัน เพราะมนั จะไม่รู้จบ

นิทานประกอบสาระการเรียนรู้เรื่อง การรวมกลุ่ม การสหกรณ์กาหลงฝูง เพราะความไม่พอใจในตวั เอง กาตวั หน่ึงจึงไปเกบ็ ขนของนกยงู ท่ีสลดั ทิ้งไวม้ าปักเเซมใส่ขนของตนจนเตม็ ตวั ดว้ ยหวงั จะมีขนหลากสีสนั สวยงามอยา่ งนกยงู บา้ ง\" ขา้ มีขนงามกว่าขนดาๆ ของพวกเจา้ ขา้ ไม่อยกู่ บั พวกเจา้ ดีกว่า\" การังเกียจพวกพอ้ งของตนเเลว้ ออกจากกลุ่มเขา้ ไปปะปนอยกู่ บั ฝงู นกยงู พวกนกยงู เห็นกาหลงเขา้ มาก็พากนั รุมจิกตีจนขนนกยงู ท่ีเเซมอยู่ทว่ั ตวั น้ันหลุดกระจายไป เหลือเเต่ขนจริงสีดาสนิท กาดาถูกนกยูงขบั ไล่ออกจากฝูง คร้ันกลบั ไปหาพวกของตนกไ็ ม่มีใครคบคา้ สมาคมดว้ ยสรุปการเรียนรู้ การรวมกล่มุ กนั ต้องมพี ืน้ ฐานมาจาก เป้าหมายเดียวกัน เป็นเป้าหมายท่ีเป็นไปได้กาอยากเป็ นหงส์ กาน้ันมีขนที่ดาสนิทเเละเป็ นเงางามเเต่ทว่าพวกกากลบั มิได้พึงพอใจในความเป็ นตวั เองพวกกาเห็นว่าหงส์น้ันมีขนสีขาวสะอาดบริสุทธ์ิ ก็พากนั นึกอิจฉาเเละยากที่จะมีขนสีขาวเช่นน้นั บา้ ง\"สงสยั วา่ คงเป็นเพราะหงส์ชอบลงอาบน้าอยเู่ สมอเเละกย็ งั พานกั พกั อาศยั อยใู่ กลส้ ระน้าดว้ ย\"กาตวั หน่ึงคาดคะเน กาอีกตวั หน่ึงจึงสนับสนุนว่า \"น่ันน่ะสิ ถา้ พวกเราว่ายน้าบ่อยๆ เเละพกั อยู่ใกล้สระน้าเราก็คงจะขาวเหมือนหงส์นะ\" เมื่อเห็นดีเห็นงามดว้ ยกนั เช่นน้ัน พวกกาก็พากนั ละทิ้ง เทวสถานอนั เป็นท่ีพานกั พกั อาศยั มาต้งั เเต่เดิม เเลว้ พากนั อพยพไปอยทู่ ่ีริมสระน้า พวกกาชวนกนั ลงเล่นน้าทุกวนั เเละไซข้ นเป็นประจาอยา่ งหงส์เเต่พวกมนั กม็ ิไดม้ ีขนท่ีขาวข้ึนเเต่อยา่ งใดกายงั คงมีขนสีดาสนิทเช่นเดิน เเต่ทว่ามนั ไม่อาจมี ความสุขดงั เดิมเพราะสถานที่ใหม่น้นั มิไดม้ ีอาหารการกินอุดมสมบรูณ์เหมือนท่ีเคยอยดู่ งั น้นั พวกกาจึงอดตายกนั หมดในเวลาต่อมาสรุปการเรียนรู้ การหลงลืมธรรมชาติของตนน้ัน แม้ว่าจะเปล่ียนท่ีอยู่ เปลี่ยนสังคม แต่ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยน ธรรมชาติด้ังเดิมของตนได้ คนจึงควรยึดชุมชนของตนเป็ นแหล่งดาเนินชีวิตสร้ างชุมชนให้พัฒนา

คนหาปลากบั พราน วนั หน่ึงคนหาปลาเดินสวนกบั นายพรานเเละเห็นว่านายพรานมีเน้ือสัตวม์ ากมายจึงถามวา่\"ท่านพรานป่ าขา้ ขอเอาปลาเเลกกบั เน้ือสตั วบ์ า้ งไดห้ รือไม่\"นายพรานเห็นคนหาปลามีปลาหลายตวั กน็ ึกอยากจะลองกินเน้ือปลาวนั ต่อๆ มาคนหาปลากบั พรานกน็ ดั พบเพอ่ื เเลกเปล่ียนอาหารกนั ทุกวนัจนกระทง่ั วนั หน่ึงคนหาปลากเ็ อ่ยข้ึนวา่\"ท่านยงั อยากจะเเลกเน้ือกบั ปลาอยหู่ รือไม่\"นายพรานกต็ อบวา่ ตนเริ่มเบื่อปลาเเละอยากกินเน้ือดงั เดิมเเลว้ท้งั สองจึงตกลงเลิกเเลกเปลี่ยนอาหารกนั อีกต่อไปสรุปการเรียนรู้ คนเรามกั อยากลิม้ ลองของใหม่ แต่ไม่นานกต็ ้องเห็นค่าของ ของเก่า การให้บริการใดๆ ต้องยึดธรรมชาติของคนเป็นหลกัหมาป่ าเจ้าปัญญา คนเล้ียงเเกะเห็นหมาป่ าตวั หน่ึงติดตามฝงู เเกะของตนมาเป็นเวลานานโดยไม่มีท่าทีจะขโมยกินลูกเเกะเลยเเมเ้ เต่นอ้ ย เเต่เขากย็ งั คงคอยระวงั ดูเเลลูกเเกะเพราะไม่ไวว้ างใจหมาป่ าเวลาผา่ นไปอีกเดือนหน่ึงหมาป่ ากย็ งั คงเล่นอยใู่ กลๆ้ ฝงู เเกะโดยไม่ทาอนั ตรายเเกะสกั ตวัคนเล้ียงเเกะจึงคิดในใจวา่ หมาป่ าตวั น้ีอาจจะเป็นหมาป่ าท่ีดีกไ็ ด้วนั หน่ึงคนเล้ียงเเกะตอ้ งเขา้ ไปซ้ือของในเมืองจึงเอ่ยกบั หมาป่ าวา่\"ขา้ ฝากดูเเลฝงู เเกะดว้ ยนะ\"เมื่อคนเล้ียงเเกะกลบั มากพ็ บวา่ ลูกเเกะถูกกินไปเกือบหมดฝงู เเลว้สรุปการเรียนรู้ คนมีเเผนช่ัวร้ ายมักมีความอดทนสูง การพบเห็นส่ิงใดในระยะเวลาหน่ึง ไม่ใช่เป็ นการแสดงให้รู้ว่าสิ่งน้ันจะเป็ นไปตามท่ีเห็นตลอดไป อาจเปล่ียนแปลงเป็ นร้ ายได้ หากเป็ นการแสดงของคนที่ไม่ดี

นิทานประกอบสาระการเรียนรู้เรื่อง การสหกรณ์ การรวมกลุ่ม การพฒั นาคนกบั เงาของลา เจา้ ของลาเดินจูงลาออกจากนครเอเธนส์ชายหนุ่มคนหน่ึงจึงเขา้ ไปหาพลางถามวา่\"ขา้ ขอเช่าลาของท่านได้หรือไม่\" เจา้ ของลายอมให้ชายหนุ่มเช่าลาขี่จากเอเธนส์มุ่งสู่อีกเมืองหน่ึงอากาศกลางฤดูร้อนน้นั ย่ิงร้อนจดั ในยามเที่ยง ชายหนุ่มจึงลงจากหลงั ลามานงั่ พกั ในร่มเงาของลา เเต่ทว่าเจา้ ของลาไม่ยอมเพราะอา้ งว่าเขาขอเช่าเเต่ลามิไดเ้ ช่าเงาของลาดว้ ย ชายหนุ่มผชู้ ายก็ไม่ยอม สองคนเเยง่ กนั จะนงั่ ในร่มเงาของลา จนถึงกบั ทะเลาะววิ าทเเละต่อยตีกนั เป็นการใหญ่ลาจึงฉวยโอกาสน้นั วิง่ หนีไปเป็นอิสระในท่ีสุดสรุปการเรียนรู้ การเอือ้ อาทรกนั ย่อมทาให้อย่ดู ้วยกนั อย่างสันติสุขคนขีเ้ หนียวกบั ทองคา ชายคนหน่ึงเป็ นคนข้ีเหนียวเขามกั จะเอาสมบตั ิฝังดิน ไวร้ อบๆ บา้ นไม่ยอมนามาใช้จ่ายให้เกิดประโยชน์ ต่อมาเขากลัวว่าจะไม่ปลอดภยั ถา้ ฝังเงินทองไวห้ ลายเเห่งเขาจึงขายสมบัติท้งั หมดเเลว้ ซ้ือทองคาเเท่งหน่ึงมาฝังไวท้ ่ีหลงั บา้ น เเลว้ หมนั่ ไปดูทุกวนั คนใชผ้ หู้ น่ึงสงสัยจึงเเอบตามไปดูที่หลงั บา้ น เเลว้ กข็ ดุ เอาทองเเท่งไปเสีย ชายข้ีเหนียวมาพบหลุมท่ีวา่ งเปล่าในวนั ต่อมากเ็ สียใจ ร้องห่มร้องไหไ้ ปบอกเพ่อื นบา้ นคนหน่ึง เพอื่ นบา้ นจึงเเนะนาประชดประชนั วา่“ท่านกเ็ อากอ้ นอิฐใส่ในหลุมเเลว้ คิดวา่ เป็นทองคาสิเพราะถึงอยา่ งไรท่านกไ็ ม่เอาเอามาใชอ้ ยเู่ เลว้ ”สรุปการเรียนรู้ ของมีค่า ถ้าไม่นามาทาให้เกิดประโยชน์กย็ ่อมเป็ นของไร้ ค่า ความเสียสละย่อมสร้ างประโยชน์ได้มากกว่าความเห็นแก่ตวัคนเลยี้ งเเพะ ขณะที่พาฝงู เเพะของตนไปหลบพายใุ นถ้า คนเล้ียงเเพะก็พบ ฝูงเเพะป่ าหลบอยใู่ นถ้าดว้ ยเช่นกนั\"ฝงู เเพะป่ าน้ีเป็ นฝูงใหญ่มีเเพะมากกว่าฝงู เเพะของเราหลายเท่านกั เราน่าจะเอาเเพะป่ าฝงู ใหญ่ไปเล้ียงเเทนฝงู เดิมดีกวา่ \"เมื่อคนเล้ียงเเพะคิดไดด้ งั น้นั เเลว้ ก็นาเอาใบไมท้ ่ีเตรียมมาไวใ้ ห้ฝงู เเพะเดิม ของตนไปให้ฝูงเเพะป่ ากินจนหมดคร้ันเม่ือพายสุ งบลงฝงู เเพะป่ ากว็ ง่ิ ออกจากถ้าเขา้ ป่ าไปฝงู เเพะเดิมกต็ ายกนั หมดเพราะอดอาหาร

คนเล้ียงเเพะจึงไดเ้ เต่นง่ั ร้องไหใ้ หเ้ พื่อนบา้ นหวั เราะเยาะต่อไปสรุปการเรียนรู้ เห็นแก่มิตรใหม่จนทอดทิง้ มิตรเก่า กจ็ ะไม่ได้ใครเลย ควรรวมตัวกันเป็ นกล่มุ อย่างมน่ั คง ใครกจ็ ะทาลายเราไม่ได้ชายโง่กบั ต้นไผ่ เม่ือบิดาตายเเลว้ ชายผโู้ ง่เขลาเบาปัญญาก็นง่ั มองตน้ ไผท่ ี่บิดาปลูกไวร้ อบๆ สวนพลางคิดวา่\"ไม่เห็นมีประโยชนอ์ ะไรเลย ไม่มีดอก ไม่มีผลใหเ้ กบ็ ไปขาย\"คิดดงั น้นั ชายโง่กใ็ หค้ นงานตดั ตน้ ไผท่ ิ้งจนหมดหลงั จากน้นั สตั วต์ ่างๆ เเละคนพเนจรกพ็ ากนั เขา้ ออกในสวนอยา่ งสะดวกสบายสวนผลไมจ้ ึงไดร้ ับความเสียหาย ท้งั ถูกขโมยผล ท้งั ถูกเหยยี บย่าทาลาย ในท่ีสุดผลไมก้ ต็ ายหมดท้งั สวนเพราะไม่มีตน้ ไผท่ ี่เป็นเสมือนร้ัวลอ้ มรอบป้องกนั ภยั อยา่ งเเต่ก่อนสรุปการเรียนรู้ ของทุกสิ่งย่อมมปี ระโยชน์ทางที่แตกต่างกัน ทุกคนย่อมมปี ระโยชน์ในทางท่ีแตกต่างกันชายพเนจรอกตญั ญู ชายสองคนเดินทางพเนจรไปเรื่อยๆ เมื่อพบไมพ้ มุ่ หน่ึงจึงชวนกนั หยดุ พกั ใตร้ ่มเงาของพมุ่ ไม้ขณะน้ันเป็ นเวลาเท่ียงวนั ที่เเดดร้อนจดั ชายคนหน่ึงเอนตวั ลงนอน ใตเ้ งาไมพ้ ลางเเหงนมองดูพุ่มไม้เเลว้ กล่าววา่\"ไมพ้ มุ่ น้ีไม่มีผลใหเ้ รากินเลยนะ\"อีกคนกเ็ อ่ยบา้ งวา่\"จริงดว้ ย ไมพ้ มุ่ น้ีช่างไร้ประโยชน์เสียจริงๆ\"สรุปการเรียนรู้ ยึดมองด้านดี ด้านท่ีเป็นประโยชน์ จะทาให้อย่รู ่วมกบั ผ้อู ื่นได้ชาวนากบั งูเห่า ชาวนาเดินออกจากบา้ นในเชา้ ฤดูหนาววนั หน่ึงระหวา่ งทางพบงูเห่าตวั หน่ึงนอนตวั เเขง็ ใกลต้ ายอยบู่ นคนั นาดว้ ยความเหน็บหนาวชาวนาเวทนานกั จึงกม้ ลงประคองมนั ข้ึนมาอุม้ ไวใ้ นออ้ มเเขนเพ่อื ใหม้ นั คลายหนาว

เม่ืองูเห่าไดร้ ับความอบอุ่นกเ็ ริ่มมีกาลงั ข้ึน มนั จึงกดั ชาวนาก่อนท่ีจะเล้ือยหนีไปชาวนาทนพิษบาดเเผลไม่ไหวจึงสิ้นใจตายในไม่ชา้สรุปการเรียนรู้ ทาคณุ กบั คนชั่วมเี เต่จะได้รับความเดือดร้อนเดก็ โลภ เดก็ ชายคนหน่ึงอยากกินลูกเกาลดั มาก จึงลว้ งมือลงไปในโถ เเลว้ กอบลูกเกาลดั จนเตม็กามือเเละไม่สามารถเอามือออกจากปากโถเเคบๆ ได้เดก็ ชายจึงร้องไหอ้ ยอู่ ยา่ งน้นั เพราะไม่ยอมปล่อยลูกเกาลดั ออกจากมือเม่ือผใู้ หญ่คนหน่ึงเดินผา่ นมาเห็นเขา้ จึงวา่\"ทาไมไม่ปล่อยลูกเกาลดั ในมือเสียก่อน ถา้ ลว้ งหยิบเกาลดั ทีละลูกเดียว ก็สามารถหยิบกินไดจ้ นอ่ิมเหมือนกนั มือกไ็ ม่ติดปากโถดว้ ย\"สรุปการเรียนรู้ การประหยดั ควรทาตามกาลงั จนสะสมได้มากในภายหลงัผงึ้ ขอพระ พระอิศวรตรัสถามผ้งึ ท่ีมกั จะนาน้าผ้งึ สดๆ เตม็ รวงมาถวายอยเู่ สมอวา่\"เจา้ อยากไดพ้ รใด จงขอมา ขา้ จะใหพ้ รเเก่เจา้ \"\"ขา้ อยากไดเ้ หลก็ ในพระเจา้ ขา้ เมื่อต่อยเหลก็ ในมีพษิ ใส่ใครผนู้ ้นั ตอ้ งตายทนั ที\"คาขอของผ้ึงทาให้พระอิศวรทรงกริ้วท่ีผ้ึงคิดทาร้ายผอู้ ่ืน เเต่พระองคก์ ็ทรงจาตอ้ งให้พรตามท่ีลน่ั วาจาไว้ \"ได้ ขา้ จะใหพ้ รเเก่เจา้ เเต่คนหรือสตั วท์ ่ีถูกเจา้ ต่อยจะไม่ตายในทนั ที ส่วนเจา้ น้นั เมื่อปล่อยเหลก็ ในเมื่อใดกต็ อ้ งตายเม่ือน้นั \"สรุปการเรียนรู้ การอย่รู วมกนั ต้องไม่คิดร้ายต่อผ้อู ื่นเเมงป่ องกบั เดก็ เเมจ้ ะจบั จกั จน่ั ไดม้ ากถึง ๑๐ ตวั เเลว้ เเต่เด็กน้อยจอมซนก็ยงั สนอกสนใจเเมงป่ องตวัเข่ืองที่เกาะอยบู่ นตอไมร้ ิมทาง\"อยา่ จบั ขา้ นะ ขา้ มีเหลก็ ในที่ร้ายกาจที่สุดรู้หรือไม่\"เเมงป่ องร้องเตือนพลางชูหางข้ึนขู่ เเต่เดก็ จอมซนกลบั ถามวา่ ทาไมตนตอ้ งกลวั เหลก็ ในดว้ ยเเมงป่ องจึงวา่ ถา้ ถูกต่อยดว้ ยเหลก็ ใน นอกจากจะเจบ็ ปวดเเลว้ ยงั จะตอ้ งเสียจกั จน่ั นบั สิบตวั อีกดว้ ย

เเต่ดว้ ยความซน เด็กน้อยจึงเอ้ือมมือไปจบั เเมงป่ องเเลว้ ก็ถูกเเมงป่ องต่อยใส่มือจนปวดนกั ตอ้ งสะบดัมือโยนจกั จนั่ ท้งั หมดทิ้งไปสรุปการเรียนรู้ ถ้ามขี องดๆี อย่เู เล้ว กไ็ ม่จาเป็นต้องเสี่ยงกบั สิ่งท่ีเป็นอันตรายเเมลงวนั ตะกละ เหล่าฝูงเเมลงวนั พากนั ดีอกดีใจนักที่เห็นโถน้าผ้ึงหกตะเเคงอยู่บนโต๊ะจนน้าผ้ึงไหลออกมานองเตม็ โตะ๊พวกมันพากันดูดกิ นน้ าผ้ึงเเสนหอมหวานบนโต๊ะเเละเกาะอยู่ตามปากขวดเพื่อดู ดกิ นน้ าผ้ึงอย่างตะกละตะกลามเม่ือเวลาผา่ นไปมนั จึงเพิ่งรู้กนั วา่ น้าผ้งึ น้นั จบั ติดอยทู่ ่ีขาเเละปี กของมนั จนไม่สามารถจะบินข้ึนได้พวกเเมลงวนั พากนั ดิ้นทุรนทุรายไปมาพร้อมกบั ร้องโอดโอยรอความตายอยา่ งน่าสมเพชสรุปการเรียนรู้ อย่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตวั ต้องคิดให้รอบคอบในการดาเนินชีวิตสุนัขจิง้ จอกกบั ฝูงเหลือบ เม่นตวั หน่ึงเดินผา่ นมาเห็นสุนขั จิ้งจอกบาดเจบ็ ติดอยใู่ นซอกหินริมลาธารมีเหลือบฝงู ใหญ่ตอมดูดเลือดของมนั เม่นเวทนาจึงเอ่ยวา่\"ขา้ จะไล่พวกเหลือบเหล่าน้นั ใหด้ ีไหม\"สุนขั จิ้งจอกส่ายหนา้ เเลว้ วา่\"ขอบใจเพ่ือนเอ๋ย ถา้ ท่านไล่เหลือบฝงู น้ีไป ฝงู ใหม่ท่ีหิวโซก็จะมาตอมดูดเลือดขา้ อีกเเต่ฝงู น้ีมนั อิ่มเเลว้มนั กอ็ ยเู่ ฉยๆ ขา้ จึงไม่เจบ็ ปวดมากนกั \"สรุปการเรียนรู้ การพ่ึงตนเองสามารถต่อสู้กบั สิ่งแวดล้อมได้เเม่เหยยี่ วกบั ลกู เเม่เหยยี่ วเป็นทุกขใ์ จนกั ท่ีเห็นลูกนกเหยย่ี วของตนนอนป่ วยมาหลายวนั เเลว้เมื่อลูกนกมีอาการทรุดหนกั ลงทุกวนั เเม่เหยย่ี วกร็ ่าไหส้ ะอึกสะอ้ืนปานจะขาดใจลูกนกจึงเอ่ยข้ึนวา่\"อย่ามวั ร้องไห้เลยเเม่จ๋า เเม่ลองไปไหวบ้ นบานเทพยดาที่ศาลสิจ๊ะ ท่านจะไดช้ ่วยชีวิตลูกท่านจะได้ช่วยใหล้ ูกหายเจบ็ ไข\"้

เเม่เหยย่ี วฟังเเลว้ กย็ ง่ิ ร้องหนกั ข้ึนเเลว้ วา่\"เเม่ก็อยากทาเช่นน้นั จะ้ ลูก เเต่เเม่ไปขโมยอาหารที่คนนามาถวายท่านทุกๆวนั เเลว้ เทพยดาจะช่วยเราทาไมล่ะ โธ่เอย๊ ! เเม่ไม่น่าทาเช่นน้นั เลย ไม่ควรไปขโมยของท่านเลย\"สรุปการเรียนรู้ รักษาความซ่ือสัตย์สุจริตไว้ตลอดจะดีกว่า80 สุนัขจิง้ จอกในดงหนาม สุนขั จิ้งจองตวั หน่ึงชอบไปขโมยลูกไก่เเละเเม่ไก่ของชาวบา้ นมากินเป็นประจาวนั หน่ึงพวกชาวบา้ นให้พรานดกั ซุ่มรอเล่นงานสุนัขจิ้งจอก เเต่สุนัขจิ้งจอกเห็นเขา้ ก่อนจึงรีบว่ิงหนีออกจากหมู่บา้ นโดยเร็วพรานยงั คงไล่ล่าตามมาติดๆ สุนขั จิ้งจอกจึงกระโดดเขา้ ไปซ่อนตวั ในดงหนามท่ีชายป่ าหนามอนั เเหลมคมท่ิมตาสุนขั จิ้งจอกจนเจบ็ ปวดไปท้งั ตวั มนั ตดั พอ้ ดงหนามวา่\"ทาไมตอ้ งทาร้ายเราดว้ ย ในเม่ือเราไม่เคยทาร้ายเจา้ \"ดงหนามจึงตอบว่า ลูกไก่เเละเเม่ไก่ก็ไม่เคยทาร้ายสุนขั จิ้งจอกเช่นกนั เเละการที่กระโดดเขา้ มาก็ทาให้ก่ิงกา้ นของดงหนามหกั รานไปไม่นอ้ ยสรุปการเรียนรู้ ไม่ควรทาผิดต่อผ้อู ่ืน82 สุนัขเฝ้าบ้าน ชาวไร่คนหน่ึงเล้ียงเเกะเเละเเพะไวห้ ลายตวั นอกจากน้ียงั เล้ียงววั ไวไ้ ถนาตวั หน่ึงกบัสุนขั อีก ๒ - ๓ ตวั ไวเ้ ฝ้าบา้ นคร้ันในฤดูหนาวปี หน่ึงมีหิมะตกหนกั ตลอดเวลาจนชาวไร่ไม่สามารถออกจากบา้ นไดเ้ ลยเม่ือเสบียงหมดลงเขาจึงฆ่าเเกะเเละเเพะกินเป็ นอาหารเดือนต่อมากฆ็ ่าววั กินเป็นอาหารประทงั ชีวิตสุนขั เฝ้าบา้ นจึงปรึกษาหารือกนั อยา่ งร้อนใจวา่\"เเมเ้ เต่ววั ที่เล้ียงไวไ้ ถนาเขาก็ยงั ตอ้ งฆ่ากินเลย ต่อไปคงถึงคราวของเราเเน่ พวกเราจะอยตู่ ่อไปหรือจะหาทางหนีดีล่ะ\"สรุปการเรียนรู้ เมื่อเห็นภยั เกิดเเก่คนใกล้ตัว กค็ วรหาทางระวงั และควรปรึกษาหารือกัน87 หญงิ หม้ายเลยี้ งไก่ เมื่อเห็นวา่ เเม่ไก่ออกไข่วนั ละฟองทุกวนั หญิงหมา้ ยกค็ ิดวา่

\"เราใหข้ า้ ววนั ละหน่ึงกามือ เเม่ไก่ก็ออกไข่หน่ึงฟอง ถา้ เราให้ขา้ วเเม่ไก่สองกามือ เเม่ไก่ก็คงจะออกไข่วนั ละสองฟองเป็นเเน่\"เม่ือคานวณดงั น้นั เเลว้ หญิงหมา้ ยกเ็ พมิ่ อาหารใหเ้ เม่ไก่อีกเท่าหน่ึงเเม่ไก่ไดก้ ินอาหารมากข้ึนกอ็ ว้ นจนมีเน้ือมาก เเต่กลบั ไม่ออกไข่เลยเเมเ้ เต่ฟองเดียวสรุปการเรียนรู้ อย่าหวังประโยชน์จากปริมาณอย่างเดยี ว92 หมาป่ าไร้เหตุผล เม่ือหมาป่ าเห็นลูกเเกะเดินลงมาในลาธาร หมาป่ าก็ดีใจที่ตนจะไดม้ ีเหตุผลมาอา้ งในการจบั ลูกเเกะมากินเป็นอาหารหมาป่ าจึงร้องด่าลูกเเกะวา่\"เจา้ ลูกเเกะนอ้ ยเจา้ มากวนน้าจนขนุ่ ท้งั ๆ ท่ีขา้ กาลงั กินอยเู่ จา้ บงั อาจนกั ขา้ ตอ้ งกินเจา้ เป็นการลงโทษ\"ลูกเเกะนอ้ ยจึงเอ่ยอยา่ งสุภาพวา่\"ขา้ อยใู่ ตน้ ้า ท่านอยเู่ หนือน้า ขา้ จะทาน้าตรงน้นั ข่นุ ไดอ้ ยา่ งไร\"เม่ือเห็นลูกเเกะมีเหตผุ ลมาเเยง้ หมาป่ าจึงวา่\"เเต่เมื่อปี ที่เเลว้ เจา้ ด่าขา้ ลบั หลงั \"\"ปี ที่เเลว้ ขา้ ยงั ไม่เกิดเลยนะท่าน\" ลูกเเกะตอบอยา่ งงงๆ เเต่ในที่สุดหมาป่ ากต็ รงเขา้ ตะครุบลูกเเกะมาฉีกกินจนได้สรุปการเรียนรู้ คนพาลกบั คนชั่วมกั ไม่มเี หตผุ ลใดๆ ในการทาช่ัว

นิทานประกอบสาระการเรียนรู้เร่ือง การสหกรณ์ การรวมกล่มุ9 คนตดั ไม้กบั เทพารักษ์ คนตดั ไมน้ งั่ ร้องไห้อยรู่ ิมลาธารเพราะทาขวานตกลงไป เทพารักษส์ งสารจึงลงไปงมเอาขวานทองคามาให้ คนตดั ไมเ้ ป็ นคนซ่ือจึงตอบว่าขวานทองน้นั ไม่ใช่ของตน คร้ันเทพารักษง์ มเอาขวานเงินมาให้เขาก็ไม่รับ เทพารักษจ์ ึงงมเอาขวานเหลก็ ธรรมดาๆ มาให้ คนตดั ไมจ้ ึงดีใจบอกวา่ เป็ นขวานของตน เทพารักษ์ช่ืนชมในความซื่อตรงของคนตดั ไมจ้ ึงมอบขวานทองเเละขวานเงินให้เป็ นของขวญั คนตดั ไมด้ ีใจกลบั บา้ นไปเล่าใหเ้ พื่อนฟังเพื่อนคนน้นั เป็ นคนโลภจึงรีบเขา้ ป่ าไปตดั ไมเ้ เลว้ เเกลง้ ทาขวานตกลงไปในลาธารเพื่อใหเ้ ทพารักษม์ าช่วยบา้ ง เม่ือเทพารักษ์ปรากฏกายมาช่วยงมเอาขวานทองคามาให้ ชายโลภก็รีบตอบรับว่าน่ันคือขวานของเขาเทพารักษก์ ริ้วที่ชายผนู้ ้นั พูดเทจ็ เพราะโลภมากจึงไม่ยอมให้ขวานทองคาเเก่เขา ปล่อยใหเ้ ขานงั่ ร้องไห้เลียดายขวานเหลก็ ตามลาพงัสรุปการเรียนรู้ ความซื่อย่อมนาความเจริญให้ได้ดีกว่าความโลภ การอยู่รวมกันต้องมีความซ่ือสัตย์จึงจะนาสู่ความสาเร็จ10 คนตดั ไม้กบั สุนัขจงิ้ จอก คนตดั ไมพ้ าสุนขั จิ้งจอกเขา้ ไปซ่อนที่ขา้ งกระท่อม เมื่อถูกขอความช่วยเหลือพวกล่าสตั วจ์ ูงหมาล่าเน้ือมาถึงกถ็ ามคนตดั ไมว้ า่ เห็นสุนขั จิ้งจอกหรือไม่\"ไม่เห็นเลยเพอ่ื นเอ๋ย\"คนตดั ไมป้ ฏิเสธเเต่กช็ ้ีนิ้วไปทางขา้ งกระท่อมพวกล่าสตั วไ์ ม่เขา้ ใจสญั ญาณบอกใบน้ ้นั จึงพากนั กลบั ไปสุนขั จิ้งจอกรออยอู่ ีกสกั ครู่กอ็ อกมาจากที่ซ่อนเเลว้ วงิ่ ผา่ นหนา้ คนตดั ไมไ้ ป คนตดั ไมจ้ ึงร้องข้ึนวา่\"ขา้ ช่วยชีวิตเจา้ ไว้ เจา้ ไม่ขอบคุณเขา้ เลยหรือ\"\"ลิ้นของเจา้ ไม่ตรงเหมือนนิ้วของเจา้ เลยนะจะให ้้ขอบใจไดอ้ ยา่ งไร\"สุนขั จิ้งจอกกล่าวเเลว้ กว็ ิ่งเขา้ ป่ าไปสรุปการเรียนรู้ ความน่าเช่ือถือเกิดได้ความซื่อสัตย์ต่อกนั

15 ค้างคาวเลือกพวก คา้ งคาวน้นั ถือวา่ ตนกม็ ีปี กเหมือนนกเเละกม็ ีหูเหมือนสตั วอ์ ่ืนทวั่ ๆ ไปดงั น้นั เมื่อนกยกพวกไปต่อสู่กบั สตั วอ์ ่ืนๆ คา้ งคาวกข็ อตวั ไม่เขา้ ขา้ งฝ่ายใดโดยทาตวั เป็นกลางเเต่เม่ือพวกของนกมีท่าทีวา่ จะชนะ คา้ งคาวกป็ ระกาศตวั ไปเขา้ กบั ฝ่ ายนกต่อมาพวกนกจะพลาดท่าเสียทีเเก่สตั วอ์ ่ืนๆ คา้ งคาวกผ็ ละจากนกไปเขา้ พวกกบั สตั วอ์ ื่นๆต่อมานกต่อสูจ้ นใกลจ้ ะไดช้ ยั คา้ งคาวกก็ ลบั มาอยขู่ า้ งฝ่ายพวกนกอีกเมื่อนกกบั สัตวอ์ ื่นๆ ทาสัญญาสงบศึกเเละเป็นมิตรต่อกนั ท้งั สองต่างกข็ บั ไล่คา้ งคาวไม่ยอมให้เขา้ พวกดว้ ย คา้ งคาวอบั อายจึงไปซ่อนตวั อยใู่ นถ้าจะออกจากถ้าไปหาอาหารในตอนกลางคืนเท่าน้นัสรุปการเรียนรู้ การไม่เอารัดเอาเปรียบ ความจริงใจต่อกนั ย่อมสร้างความยง่ั ยืนในการอย่รู ่วมกัน55 ลาเจ้าอุบาย ลาตวั หน่ึงบรรทุกเกลือเตม็ หลงั มาจากริมทะเลระหว่างทางกลบั บา้ นตอ้ งขา้ มลาธารบงั เอิญลาล่ืนลม้ ลงเกลือละลายไปในน้าเสียมาก เมื่อเดินทางต่อไปมนั จึงรู้สึกวา่ เบาหลงั สบายนกัคร้ังต่อไปเม่ือเจา้ นายไปซ้ือเกลือท่ีริมทะเลอีก ลาก็เเกลง้ ล่ืนลม้ ในลาธารอีกเพื่อจะไดไ้ ม่ตอ้ งเเบกเกลือหนกั ๆ กลบั บา้ นเจา้ นายของลารู้ทนั อุบายน้นั จึงไดพ้ าลาไปซ้ือฟองน้าในคราวต่อไปเเมจ้ ะรู้สึกว่าไม่หนักนัก เเต่ลาก็ยงั เเกลง้ ลม้ ในลาธารเหมือนเดิมอีก คราวน้ีน้าจึงซึมเขา้ ไปเต็มเน้ือฟองน้าจนชุ่มโชก ลาจึงตอ้ งบรรทุกของท่ีมีน้าหนกั เพ่มิ กวา่ เดิมอีกหลายเท่าสรุปการเรียนรู้ ต้องปฏิบัติหน้าที่ด้วยความขยนั ซ่ือสัตย