นกแก้วในโพรงกระรอก full

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ … มีนกแก้วตัวหนึ่ง อาศัยอยู่บรเิ วณป่าท่ีอุดม สมบูรณ์ไปด้วยอาหารมากมาย มันบินวนไปวนมาแถวน้ันเป็นประจา มีพวก สัตว์เล็กสัตว์ใหญ่มากมายอาศัยอยู่ร่วมกัน ไม่นานก็มีพายุพัดเอาเศษไม้เศษ หญ้ามากองไว้มากมาย เจ้ากระรอกได้เก็บเศษไม้ ไว้ท่ีโพรงของมันเพ่อื ไว้เป็นที่ พกั อาศัยยามฝนตกหนัก ไมท่ ันข้ามวนั ฝนกไ็ ดต้ กลงมาอย่างหนกั พวกสัตวเ์ ลก็ สตั ว์ใหญ่ต่างพากันหาที่ หลบฝน เจา้ นกแก้ว ตวั ดีก็รบี บินเขา้ ไปหลบทีโ่ พรงของกระรอกทันที

ไมน่ านกระรอกก็มาถึงโพรงของมนั และมนั ไดช้ กั ชวนสัตว์อนื่ ๆ ใหเ้ ขา้ มาหลบ ฝนได้ เพราะโพรงกระรอกมันเปน็ โพรงท่ีใหญ่ สามารถอาศยั ได้หลายตวั ไม่ ทันสิ้นเสยี ง เจ้านกแกว้ ก็รอ้ งข้ึนว่า “พวกเจา้ บังอาจมากนะ ที่เขา้ มาในโพรง บ้านของขา้ ข้าไมย่ อมให้พวกเจา้ มาอาศยั อยดู่ ้วยหรอก เพราะข้าไม่ชอบอยู่ ร่วมกับคนอน่ื มาก ๆ ขา้ จะไมย่ อมแบง่ อาหารให้พวกเจา้ ด้วย ถ้าฝนหยุดตก แลว้ พวกเจา้ รบี ออกไปใหพ้ น้ นะ” กระรอกเอ่ยขนึ้ ทันที ” โพรงนเ้ี ปน็ บา้ นของขา้ ขา้ อตุ สาหาเศษไมเ้ ศษหญ้า มาเกบ็ ไวเ้ พ่ือรับลมหนาว เจา้ นกแก้วตวั ดีเจา้ ยงั มาพดู ดอี กี วา่ เป็นบา้ นเจ้า พวกทา่ นทงั้ หลาย อย่าไปใสใ่ จกับนกแกว้ ตัวน้เี ลย รีบเขา้ มาหลบฝนก่อน ดีกวา่ เดี๋ยวจะไม่สบายไดน้ ะ อาหารทข่ี ้าหามาไดก้ ม็ ีอยู่ ขา้ จะแบง่ ให้พวก ทา่ น อาจจะไมม่ ากพอสาหรับพวกทา่ นแต่กพ็ ออุ่นทอ้ งแก้หิวได้ไปวนั หน่ึง นะ”

นกแก้วไมย่ อมออกจากโพรงกระรอกแถมยังพูดจาไมเ่ พราะอีก กระรอกทนต่อ พฤตกิ รรมของนกแกว้ ไมไ่ หว “เจา้ นกแกว้ เจ้าน้ีบังอาจมากนะ เจ้ารหู้ รือไม่ วา่ ท่ี ๆ เจ้าอาศัยอยเู่ ป็นบ้านของขา้ ถา้ ข้าไลเ่ จ้าออกบ้างจะเป็นอย่างไร” นกแกว้ ทาเป็นไม่สนใจ ดงั นน้ั เจ้านกแก้วจงึ เอยขึ้นวา่ “ถึงขา้ จะไม่ไดเ้ ป็นคน หาอาหารมาเก็บไว้ และไม่ได้หาเศษไม้เศษหญา้ มากองไว้ ข้าก็จะไมย่ อม ให้พวกเจา้ เขา้ มาอาศยั อยู่ ที่น่เี ด็ดขาดเพราะข้าเป็นคนเขา้ แรกท่บี ินเข้า

มา กอ่ นทุกอยา่ งทอี่ ยทู่ ี่นี่ กต็ อ้ งตกเป็นของขา้ ทุกอยา่ ง ถึงอาหารที่เจา้ เกบ็ มาขา้ จะกินไมไ่ ด้ ข้ากจ็ ะ ไม่ยอมใหพ้ วกเจา้ ได้กินเชน่ กัน” พวกสตั ว์ตา่ งพากันเดนิ ออกจากโพรงทนั ที เพราะขนื อยู่ต่อก็คงไมม่ อี ะไรดีขึ้น พวกสตั ว์รสู้ ึกไมพ่ อใจ เจา้ นกแกว้ ทพี่ ูดจาไม่รจู้ ักคิดว่าส่งิ ใดควรและสิง่ ใดไม่ควร ทั้งๆทร่ี ู้ดีวา่ ตัวเองไปยึดครองทข่ี องผู้อ่นื นทิ านอสี ปเร่ืองนสี้ อนใหร้ ู้ว่า : “อยา่ เป็นคนเหน็ แก่ได้ โดยทตี่ วั เองไม่ได้ ลงแรงสรา้ งหรอื สะสมไว้ เพียงเพ่ือตอ้ งการ เอาชนะผู้อื่น และสง่ิ ที่แยง่ ชงิ มากลับไม่ไดใ้ ช้ประโยชน์แตอ่ ยา่ งใด “