นิทาน

นิทานเรื่อง สามพนี่ ้องกบั กงิ่ ไม้ [ความสามคั ค]ี ชายแก่คนหน่ึงมีลูกชาย 3 คน ลูกชายท้งั สามคนของเขาเป็นคนที่ขยนั ขนั แขง็ มาก แต่พวกเขามกั ทะเลาะเบาะแวงกนั อยเู่ ป็นประจา ผเู้ ป็นพ่อพยายามตกั เตือนใหพ้ วกเขารักสามคั คีกนั แต่แลว้ กต็ อ้ งลม้ เหลวไปทุกคร้ังผเู้ ป็นพอ่ จึงตดั สินใจจะแสดงตวั อยา่ งใหเ้ ห็นถึงผลร้ายของความ ไม่สามคั คี วนั หน่ึงเขาบอกใหล้ ูกๆ ไปหาก่ิงไมม้ าหลายๆ กิ่ง เม่ือลูกๆ นามาใหแ้ ลว้ เขาไดม้ ดั กิ่ง ไมร้ วมกนั เป็นมดั ใหญ่ แลว้ บอกใหล้ ูกชายแต่ละคนลองหกั ไมอ้ อกเป็น 2 ท่อน ทุกคนพยายาม หกั กิ่งไมจ้ นสุดแรงแต่กไ็ ม่สาเร็จ ต่อจากน้นั ผเู้ ป็นพอ่ ไดแ้ กม้ ดั กิ่งไมอ้ อก แลว้ วางก่ิงไมล้ งบน มือของลูกชายทุกคน คนละ 1 ก่ิง แลว้ บอกใหล้ ูกๆ ลองหกั ก่ิงไมด้ ู ลูกๆ ทุกคนกห็ กั ก่ิงไม้ ออกเป็นสองท่อนไดอ้ ยา่ งง่ายดาย ผเู้ ป็นพอ่ จึงพดู วา่ “น่ีแหละลูก ถา้ พวกเจา้ รู้รักสามคั คีและ ช่วยเหลือกนั พวกเจา้ จะเป็นเหมือนก่ิงไมม้ ดั น้ี ที่ศตั รูไม่อาจทาร้ายได้ แต่ถา้ พวกเจา้ แบ่งแยก ทะเลาะกนั เอง ศตั รูจะสามารถเอาชนะพวกเจา้ ไดอ้ ยา่ งง่ายดาย เหมือนกิ่งไมท้ ่ีแยกออกจากกนั เหล่าน้ีแล” หลงั จากน้นั เป็นตน้ มา ลูกชายท้งั สามคนกเ็ ขา้ ใจถึงพลงั ของความสามคั คี และใหส้ ญั ญากบั พอ่ ไปวา่ “ต่อจากน้ีไปไม่วา่ อะไรจะเกิดข้ึน พวกเรากจ็ ะรักและสามคั คีกนั ตลอดไปครับ” นิทานเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า : “สามคั คี คือ พลงั ” “รวมกนั เราอยู่ แยกหมู่เราตาย”

นิทานเรื่อง เจ้าชายกบ กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ มีเจา้ หญิงองคห์ น่ึงชอบเล่นโยนลูกบอลเพียงลาพงั ในปราสาท วนั หน่ึง เธอโยนลูกบอลข้ึนไปแต่รับพลาด ลูกบอลกระเดน็ ตกลงไปในสระน้า เจา้ หญิงเสียพระทยั มากทรงตรัสวา่ ถา้ ผใู้ ดเกบ็ ลูกบอลมาคืนไดจ้ ะตอบแทนใหด้ ว้ ยสิ่งท่ีมีค่าที่สุด เจา้ กบนอ้ ยตวั หน่ึงไดย้ นิ กเ็ ขา้ ไปอาสา “ถา้ หม่อมฉนั รับอาสาเอาลูกบอลทองข้ึนมาให้ เจา้ หญิง จะตอ้ งรับหม่อมฉนั ไวเ้ ป็นเพอ่ื นสนิท ใหน้ งั่ คู่โตะ๊ เสวย และนอนเคียงกบั เจา้ หญิงไดไ้ หม” ดว้ ย ความอยากไดล้ ูกบอลทองคืน เจา้ หญิงจึงรับปากตอบตกลงทนั ที เสร็จแลว้ เจา้ กบนอ้ ยกร็ ีบดาลง ไปในน้าสักพกั ใหญ่ กโ็ ผล่ข้ึนมา ปากคาบลูกบอลทองส่งใหเ้ จา้ หญิง เจา้ หญิงรับลูกบอลทอง แลว้ กเ็ ดินจากไป พอตกถึงเวลาเยน็ ขณะเจา้ หญิงนงั่ อยทู่ ี่โต๊ะเสวย ร่วมกบั พระราชาและพระราชินี ทนั ใดน้นั กม็ ี เสียงดงั กึกๆ มาหยดุ ท่ีหนา้ ประตู แลว้ กม็ ีเสียงเคาะท่ีประตู เรียกชื่อเจา้ หญิง แต่เจา้ หญิงทรงน่ิง เฉย เสียงที่หนา้ ประตูดงั ข้ึนอีก “เจา้ หญิงโปรดเปิ ดประตูรับหม่อมฉนั ดว้ ย” เจา้ หญิงทรงเดินไป เปิ ดประตู เห็นกบตวั ที่พบในสวน เจา้ หญิงจึงทาเฉยแลว้ ปิ ดประตู แลว้ กลบั ไปนง่ั โตะ๊ พระราชา ทรงฉงนพระทยั มาก รับส่ังถามเจา้ หญิงวา่ มีอะไรท่ีหนา้ ประตู ยงั ไม่ทนั ท่ีเจา้ หญิงจะตอบวา่ อยา่ งไร กม็ ีเสียงเคาะประตูอีก และมีเสียงพดู วา่ “โปรดเปิ ดประตูรับหม่อมฉนั ดว้ ย เจา้ หญิง สญั ญาวา่ จะรับหม่อมฉนั ไวเ้ ป็นเพื่อนสนิท หม่อมฉนั มาถึงแลว้ โปรดเปิ ดประตูรับหม่อมฉนั ดว้ ย”

พระราชาและพระราชินีไดย้ นิ ดงั น้นั กไ็ ต่ถามเร่ืองราวที่เกิดข้ึน เจา้ หญิงทรงเล่าเรื่องราวท้งั หมด ใหฟ้ ัง และกล่าววา่ “ลูกไม่คิดวา่ กบจะทิง้ สระข้ึนมาอยบู่ นบกได้ จึงไดใ้ หส้ ัญญา” พระราชาพูด วา่ “ถา้ ลูกไดส้ ัญญาไวเ้ ช่นน้นั แลว้ กต็ อ้ งทาตามสัญญา จงไปเปิ ดประตูรับกบเขา้ มา” เจา้ หญิง ทรงทาตามคาส่ัง ฝ่ ายกบเมื่อเขา้ มาในหอ้ งไดแ้ ลว้ กก็ ระโดดข้ึนนงั่ บนเกา้ อ้ี นงั่ คู่กบั เจา้ หญิง กิน อาหารในจานอยา่ งเอร็ดอร่อย เม่ือกบกินอาหารเสร็จแลว้ กพ็ ูดข้ึนวา่ “ง่วงนอนจริง คราวน้ีเจา้ หญิงจะตอ้ งพาหม่อมฉนั ข้ึนไป นอนบนเตียงดว้ ยละ” เจา้ หญิงทรงเสียพระทยั มาก ถึงกบั ร้องไหอ้ อกมาดว้ ยเสียงอนั ดงั พระราชา ไดร้ ับสั่งวา่ “ลูกไดใ้ หส้ ญั ญาไวอ้ ยา่ งน้นั จะตอ้ งทาตามสญั ญา จงพากบข้ึนไปนอนบนเตียงของ ลูกเด๋ียวน้ี” เจา้ หญิงไดพ้ ากบข้ึนไปขา้ งบน เม่ือเขา้ ไปในหอ้ ง เจา้ หญิงทาท่าจะโยนกบไปท่ีมุม หอ้ ง แต่กบร้องข้ึนวา่ “เจา้ หญิงตอ้ งทาตามสญั ญา” พดู แลว้ กบกก็ ระโดนข้ึนไปนอนบนเตียงของ เจา้ หญิง เจา้ หญิงรู้สึกรังเกียจมาก กบพดู อีกวา่ “ถา้ เจา้ หญิงไม่ยอมใหห้ ม่อมฉนั นอนบนเตียง หม่อมฉนั จะไปกราบทูลใหพ้ ระราชา ทรงทราบวา่ เจา้ หญิงไม่ทาตามสัญญา” เจา้ หญิงไดย้ นิ ดงั น้นั ทรงโกรธมาก จบั กบเหวย่ี งไปมุม หอ้ ง กบกเ็ ลยตอ้ งลงไปหงายทอ้ งนอนแผส่ องสลึง สลบแน่นิ่งอยตู่ รงน้นั ในทนั ทีทนั ใด….. เจา้ หญิงเมื่อเห็นกบนอนสลบแน่น่ิงไม่ไหวติงเขา้ ดงั น้นั กต็ กพระทยั เป็นอยา่ งมาก ทรงตรงเขา้ ไปท่ี ใกล้ ๆ แลว้ เอ้ือมพระหตั ถไ์ ปแตะตามร่างกายของมนั แลว้ ยงิ่ เจา้ หญิงไม่เห็นวา่ มนั หายใจ และ ขยบั เขยอ้ื นเขา้ ใหอ้ ยา่ งน้นั … เจา้ หญิงจึงไดส้ านึกผดิ วา่ น่ีเราคงจะทาโหดร้ายกบั มนั มากเกินไป เสียแลว้ …” ฉนั ขอโทษ…ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจ…อยา่ เพงิ่ ตายนะ…ไดโ้ ปรดลุกข้ึนมาเถิดเจา้ กบนอ้ ย เอ๋ย… “ พูดจบน้าตาอนั ใสสะอาดจากดวงพระเนตรของพระองคก์ เ็ อ่อลน้ ร่วงหล่นลงไปสัมผสั เอาเขา้ กบั ร่างของเจา้ กบ

ทนั ใดน้นั เอง กเ็ กิดส่ิงมหศั จรรย์ กบท่ีมีรูปร่างน่าเกลียดไดก้ ลายเป็นเจา้ ชายหนุ่มรูปงาม เจา้ ชาย ทรงเล่าใหเ้ จา้ หญิงฟังวา่ “หม่อมฉนั คือเจา้ ชายท่ีถูกแม่มดสาปใหก้ ลายเป็นกบ และสิ่งท่ีจะถอน คาสาปไดก้ ม็ ีแต่หยาดน้าตาอนั บริสุทธ์ิและมีเมตตาของพระองคเ์ ท่าน้นั พระเจา้ ขา้ ” มีแต่เจา้ หญิง องคเ์ ดียวเท่าน้นั ท่ีจะแกค้ าสาปได้ พระราชาและพระราชินีทรงดีพระทยั มาก ทรงทราบเรื่องท่ีเกิดข้ึน ท้งั สองพระองคท์ รงจดั พธิ ี แต่งงานใหแ้ ก่เจา้ ชายและเจา้ หญิงอยา่ งใหญ่โตมโหฬาร ในพธิ ีแต่งงานมีชาวเมืองเป็นจานวน มาก พากนั โห่ร้องแสดงความยนิ ดี ใหแ้ ก่เจา้ ชายและเจา้ หญิงดว้ ยความพึงพอใจดีใจเป็นอยา่ ง มาก

นิทานเรื่อง เจ้าหญงิ นิทรา ในงานเฉลิมฉลองการประสูติของเจา้ หญิงองคห์ น่ึง มีนางฟ้าหลายตนเสก ความงาม ปัญญา และ ความสามารถในดนตรี มอบใหเ้ ป็นของขวญั วนั ประสูติของเจา้ หญิง แต่เม่ือนางฟ้าท้งั หลายเสก ใหพ้ รเจา้ หญิงเสร็จสรรพ นางฟ้าใจร้ายผทู้ ี่โกรธแคน้ ที่ตนไม่ไดก้ ารรับเชิญกโ็ ผล่มาในงาน และ ดว้ ยความแคน้ อาฆาต นางจึงเสกคาสาปใหเ้ ป็นของขวญั ประสูติ คาสาปน้นั คือ เมื่อเจา้ หญิงเติบ ใหญ่เป็นสาว พระนางจะถูกเขม็ ป่ันดา้ ยทิ่มนิ้วและสิ้นชีพทนั ที เม่ือนางฟ้าใจร้ายจากไปจากงาน นางฟ้าผทู้ ี่ยงั ไม่ไดใ้ หพ้ รพระนางกต็ ดั สินใจแกค้ าสาป แต่เธอมิสามารถแกไ้ ดท้ ้งั หมด ส่วนท่ีแก้ ไดค้ ือ แทนที่พระนางจะสิ้นชีพเมื่อโดนเขม็ ตา ความตายจะกลายเป็นการหลบั นอนแทน พระ นางจะตอ้ งบรรทมไปถึง 100 ปี จนกวา่ จะมีเจา้ ชายมาจุมพติ พระบิดา (กษตั ริย)์ ของพระนาง ได้ สง่ั ใหร้ าษฎรเลิกใชแ้ ละทาลายเขม็ ปั่นดา้ ยท้งั หมดในราชอาณาจกั ร และถา้ มีผขู้ ดั ขืน ผนู้ ้นั จะ ไดร้ ับการลงทณั ฑด์ ว้ ยความตาย แต่เมื่อเจา้ หญิงอายุ 15 หรือ 16 ปี พระนางกไ็ ดม้ าเจอสาวชราผู้ หน่ึง ผทู้ ี่ไม่ไดร้ ับข่าวการทาลายเขม็ ปั่นดา้ ย ดว้ ยความประหลาดตาของพระนาง พระนางจึง สนใจอยากลองปั่นดา้ ยข้ึนมาทนั ที ในท่ีสุด เจา้ หญิงกโ็ ดนเขม็ ป่ันดา้ ยทิ่มแทงนิ้วและกลายเป็น เจา้ หญิงนิทรา ตามคาสาปของนางฟ้าใจร้าย นางฟ้าใจดีท้งั หลายกไ็ ดก้ ลบั มา พวกเธอเสกใหท้ ุกคนในวงั หลบั หมดไปพร้อมกบั เจา้ หญิง (ถา้ เจา้ หญิงต่ืนเมื่อไร คนในวงั กจ็ ะตื่นเม่ือน้นั ) และพวกเธอกเ็ สกให้ ตน้ งิว้ ท่ีมีหนามมากมายข้ึนรอบๆ วงั เพ่อื ไม่ใหม้ ีใครเขา้ มาไดห้ น่ึงร้อยปี ผา่ นมา…มีเจา้ ชายผทู้ ่ี ไดย้ นิ เรื่องเล่าเก่ียวกบั เจา้ หญิงนิทราน้ี ตดั สินใจฝ่ าฟันป่ าขวากหนามเขา้ ไปหาเจา้ หญิง เม่ือ

เจา้ ชายไดเ้ ขา้ ไปในวงั ของเจา้ หญิงนิทรา เจา้ ชายจูบเจา้ หญิง ซ่ึงทาใหเ้ ธอฟ้ื นข้ึนมาทนั ที หลงั จาก น้นั ทุกคนในวงั กต็ ื่นพร้อมๆ กนั กบั เจา้ หญิง

นิทานเร่ือง เจ้าหญิงดอกไม้กบั เจ้าชายดวงตะวนั กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ …ท่ามกลางหมู่มวลดอกไมห้ ลากสี มีดอกไมด้ อกหน่ึงซ่ึงไม่เคยร่วงโรย กลีบของเธอสีขาวละมุน ที่โคนกลีบของดอกไมถ้ ูกแตม้ ดว้ ยสีที่ไม่ซ้า ชมพู ฟ้า ส้ม เหลือง เขียว อ่อน ม่วง สีของสายรุ้ง อ่อนโยนละมุนตา เธอเป็นเจา้ หญิงของมวลดอกไมท้ ้งั ปวง เม่ือเธอแยม้ บาน เหล่าดอกไมน้ อ้ ยใหญ่กพ็ ร้อมใจกนั ผลิบานเหล่าแมลง ผเี ส้ือหลากสีสวย กร็ ้อง เพลงเตน้ ระบาตามจงั หวะของสายลม เจา้ หญิงดอกไมแ้ ยม้ บานดว้ ยแสงแดดจากเจา้ ชายดวงตะวนั ดว้ ยความรู้สึกดีๆท่ีเรียกวา่ ความรัก ทุกวนั แบบน้ีมาเน่ินนาน จนเกิดเป็นกาลคร้ังหน่ึง เจา้ หญิงหลงรักแสงแดดยามเชา้ ที่เป็นสญั ญาณทกั ทายของเจา้ ชายดวงตะวนั แต่เจา้ หญิงกร็ ู้สึก เศร้าทุกคร้ัง เมื่อถึงเวลาพลบค่าท่ีดวงตะวนั กาลงั จะลาลบั เธอไม่ชอบใหเ้ ป็นแบบน้นั …วนั หน่ึง เธอจึงขอร้องกบั เจา้ ชาย “เจา้ ชายคะ จะเป็นไปไดไ้ หม ถา้ หากฉนั จะขอใหโ้ ลกน้ีไม่มีเวลากลางคืนฉนั อยากอยกู่ บั คุณ ตลอดเวลา” เจา้ ชายดวงตะวนั ที่อบอุ่น อมยมิ้ กบั ความคิดของเจา้ หญิง แลว้ บอกกบั เธอ “เจา้ หญิงของฉนั เธอ คงรู้วา่ ฉนั คงทาอยา่ งน้นั ไม่ได้ เราเองกต็ ่างมีหนา้ ที่” เจา้ หญิงทาจมูกยน่ นิดหน่ึง “กฉ็ นั ไม่ชอบ เวลาท่ีเราตอ้ งไกลกนั ” เจา้ ชายยมิ้ เลก็ ๆ แลว้ ถามเจา้ หญิง “ยงั จาไดไ้ หมวา่ ทาไมเธอถึงรักฉนั ” เจา้ หญิงยมิ้ แววตาเป็นประกาย มนั ช่างอุ่นหวานเม่ือนึกถึงวนั น้นั เธอตอบดว้ ยเสียงสดใสวา่ “ฉนั รักคุณ เพราะคุณ คือ ดวงตะวนั ที่ส่องแสงอบอุ่น คุณ คือ แสงสดใสของเชา้ วนั ใหม่ในทุกๆวนั เพราะคุณใหค้ วามอบอุ่นกบั ทุกอยา่ งในโลกใบน้ี ไม่ใช่แค่เพยี งแค่ฉนั ”

อีกคร้ังที่เจา้ ชายอมยมิ้ แลว้ ตอบวา่ “เหมือนกบั ฉนั ที่รักเธอ เพราะเธอ คือ ดอกไมท้ ่ีร่าเริง เธอนา ความสดใสมาใหก้ บั ผนื ดิน เห็นไหม เราต่างกม็ ีหนา้ ท่ีของตนเอง” “สาหรับฉนั …ฉนั มีหนา้ ที่ ในบางคร้ังเราจึงจาเป็นตอ้ งห่างกนั บา้ งแสงของฉนั จะอบอุ่นเสมอ เมื่อเราพบกนั อยา่ งพอดีแต่หากฉนั ส่องแสงใหก้ บั พ้นื ดินท้งั วนั โดยไม่มีเวลากลางคืนแสงของฉนั กค็ งร้อนเกินไปสาหรับพ้ืนโลก…และดอกไมอ้ ยา่ งเธอกจ็ ะเห่ียวเฉาการรอคอยเวลาที่เราที่จะ กลบั มาพบกนั อีกคร้ัง…เป็นความรู้สึกท่ีหอมหวานนะเจา้ หญิง เธอคิดวา่ อยา่ งน้นั ไหม” เจา้ หญิงเอียงคอพร้อมกบั คิดตามคาพดู ของเจา้ ชาย จากน้นั เจา้ ชายส่องแสงอุ่นมาใหก้ บั ท่าทีน่า เอน็ ดูของเจา้ หญิง แลว้ พูดวา่ “ฉนั อยากใหเ้ ธอลองมองทอ้ งฟ้าในเวลากลางคืน…อยา่ คิดวา่ กลางคืนทาใหเ้ ราไกลกนั ลองมองดู ดีๆ ในความมืดมกั ทาใหเ้ รามองเห็นบางอยา่ งไดช้ ดั เจนยงิ่ ข้ึนนะ อยา่ งนอ้ ยกแ็ สงดาวที่ส่องแสง ระยบิ ระยบั อยบู่ นทอ้ งฟ้านนั่ ” “ยงั มีสิ่งสวยงามในโลกใบน้ีอีกมากมายใหเ้ ธอช่ืนชม ในช่วงเวลาที่เราต่างกต็ อ้ งทาหนา้ ที่ของ ตวั เอง ช่องวา่ งระหวา่ งเรา คือ สิ่งที่จะช่วยทาใหเ้ ราเรียนรู้หวั ใจเราเองไดม้ ากข้ึน และเจา้ หญิง เธอรู้ใช่ไหมวา่ ไม่วา่ ฉนั จะทาหนา้ ท่ีอยทู่ ี่ไหน ฉนั กจ็ ะกลบั มาหาเธอเสมอ เพราะฉนั คือดวง ตะวนั ” คราวน้ีเจา้ หญิงเขา้ ใจแลว้ เธอจึงยมิ้ กวา้ งใหก้ บั เจา้ ชาย เจา้ ชายยมิ้ ตอบพร้อมกบั ใหเ้ จา้ หญิงเอียงหูมา เจา้ ชายกระซิบเบาๆ วา่ “ฉนั จะบอกความลบั หน่ึงให้ ส่ิงท่ีเธออาจไม่เคยรู้แมใ้ นเวลากลางคืนท่ีเธอคิดวา่ เราห่างไกลกนั เธอรู้ไหมวา่ ฉนั ไม่เคยไปไหน…เพราะฉนั ฝากความห่วงใยไวก้ บั ดาวดวงหน่ึงดาวดวงที่ไม่ได้

กระพริบดว้ ยแสงของดวงจนั ทร์ แต่ส่องสวา่ งจากจากแสงจากหวั ใจของฉนั เม่ือถึงเวลากลางคืน ฉนั อยากใหเ้ ธอมองดูบนทอ้ งฟ้าแลว้ เธอจะรู้ไดด้ ว้ ยหวั ใจของเธอเองวา่ ดาวดวงไหนบนทอ้ งฟ้า คือ ดวงดาวของเธอ” คาตอบของเจา้ ชายน่ารักจนเจา้ หญิงหวั ใจพองโต เธอพยกั หนา้ และยมิ้ ใหก้ บั เจา้ ชาย

นิทานอสี ป เร่ือง สุนัขจิง้ จอกจอมตะกละ กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ….มีสุนขั จิง้ จอกตวั หน่ึงซ่ึงกาลงั หิวมาก มนั เห็นขนมปังและชิ้นเน้ือท่ี คนเล้ียงแกะทิง้ ไวใ้ นโพรงตน้ โอค๊ มนั จึงยอ่ งเขา้ ไปในโพรง และกินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อยจน อิ่มหนาสาราญ เมื่อมนั กินเสร็จและอิ่มมากเตม็ พุง จนมนั ไม่สามารถออกไปจากโพรงได้ มนั เร่ิมร้องครวญคราง เพราะน้าหนกั ตวั ท่ีเพ่มิ ข้ึนเจา้ สุนขั จิ้งจอกอีกตวั หน่ึงซ่ึงเดินผา่ นมาและไดย้ นิ เสียงร้องครวญ ครางของมนั เลยเขา้ ไปดูใกลๆ้ และสอบถามถึงสาเหตุท่ีมนั ร้องครวญคราง เม่ือเจา้ หมาจิง้ จอกตวั ที่เดินผา่ นมาไดร้ ู้ถึงสาเหตุของส่ิงท่ีเกิดข้ึน มนั จึงพูดต่อเจา้ หมาจิง้ จอกตวั ที่ ติดอยใู่ นโพรงตน้ โอค๊ วา่ “เจา้ คงตอ้ งอยตู่ รงน้นั แหล่ะเพอื่ นเอ๋ย จนกระทงั่ ร่างกายเจา้ จะกลบั คืนสู่ สภาพปกติเหมือนตอนท่ีเจา้ คลานเขา้ ไป แลว้ เจา้ จึงจะคลานออกมาไดโ้ ดยง่าย” ข้อคดิ ทไ่ี ด้จากเร่ือง: 1. ความละโมบโลภมาก ยอ่ มนาทุกขม์ าให้ 2. จงรู้จกั อดทนอดกล้นั แลว้ เราผา่ นพน้ ปัญหาไปได้