เพชรพระอุมา เล่ม 2 ไพรมหากาฬ

222 [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

223 12 เสยี งปน ราวกับประทัดตรษุ จนี จากเบอื้ งหนา สงบลงแลว เสียงปา แตก ตน ไมล ม ก็ หางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระทัง่ ในทสี่ ุดทกุ สิ่งทกุ อยา งกต็ กอยใู นความสงบเงียบเหมือนเดมิ ไม มีวแ่ี วววาโขลงชางปาจะเตลิดผา นมาทางดา นของรพนิ ทร ทุกคนหนั มามองดกู นั แลวคอ ยๆ เคล่ือนออกจากท่กี าํ บงั เขามารวมกลุม “คุณชายกบั พวกนั้นคงจะยงิ ไลแ ตกกระจายไปทางอืน่ หมดแลว ครบั ” พรานใหญพดู เบาๆ ไชยยนั ตกับดารนิ ยังอยใู นอารมณต นื่ เตนมองเหน็ ไดถนัด โดยเฉพาะ อยางย่งิ ม.ร.ว.หญิงคนสวย หลอ นไมมีไรเฟล ถือตดิ มอื อยูดวย นอกจากปนส้ันขางเอวเทา นนั้ และ เด๋ียวนห้ี ลอ นเร่ิมรสู ึกตัวในคําเตอื นของจอมพรานแลว ในกรณที เ่ี ขาพร่ําพดู ไวน กั หนาวา นอกจาก ภายในบรเิ วณท่ตี ง้ั แคมปแ ลว ทุกฝกา วไมว า จะยา งไปไหน ไมควรจะใหไ รเฟล หา งมอื หลอนนกึ วาดภาพไมถ ูกเหมอื นกนั วา ถา ชา งโขลงยกขบวนผา นมาทางดา นนห้ี ลอนจะทาํ ยงั ไง “เอ...ไปยงั ไงมายังไงกนั น?่ี ” ไชยยนั ตพดู ยมิ้ จดื ๆ ประหมา ตอเหตกุ ารณย ง่ิ เสยี กวา ตอนทถ่ี กู ววั แดงไลเสียอีก “พวกเราอาศยั ทางของมันเดนิ ไปครับ ผมเขาใจวา คณะของคณุ ชายคงจะเดนิ สวนกับ โขลงของมันอยางจงั เพราะตางฝายตางเดินเงยี บๆ และระยะทป่ี ระจันหนา กันก็คงจะใกลจ วนตวั เตม็ ที เพราะดา นมนั โคง สงู ต่ําเปนลอน ไมส ามารถจะมองเหน็ ขางหนา ไดไกล” รพนิ ทรบอกความเหน็ ตามคาดคะเน “ไมร ูวา พวกเราเปนยังไงกันบางหรอื เปลา เสยี งยงิ กนั ยังกบั จะถลม ปา” ดารินบนอยา งวติ กกงั วล หนา ของหลอ นซีด มือเทา เยน็ ไปหมด “คงไมมใี ครเปนอะไรหรอกครบั เสียงปน แสดงวา มีการยิงปะทะไวอยา งแนน หนา เหลือเกิน พวกมันคงแตกกระจายกนั ออกไปกอนทจ่ี ะบุกเขา มาถงึ ตวั ” “ผมวาเราสง สัญญาณเรียกใหพ วกนั้นรูตวั ดีกวา วา เราตามมาขา งหลังหางกนั เพยี งแคน้ี เอง เขาจะไดร อ” ไชยยนั ตวา “ก็ดีเหมือนกนั ครบั ” รพนิ ทรเหน็ ดว ย หนั มาทาง ม.ร.ว.หญิงดารนิ บอกวา “คณุ หญงิ ครับ ขอแรงนิด ยิงปน สนั้ ของคุณหญงิ สกั สามนัดยิงขึน้ ฟา เวน ระยะเปน ชว งให ไดจังหวะกันนะครับ อยายงิ ตดิ กันเกนิ ไป” หญงิ สาว ชักปน ออกจากซองดา นขา วเอง ชขู ึ้นเหนือศีรษะแลว เหนยี่ วไก เปรย้ี ง! เปรีย้ ง! เปรีย้ ง! ออกไปเปน จังหวะสามนัด เสียงของมันสะทา นกอ งไปท้ังหุบเขา ตามคําส่งั ของเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

224 เพียงอึดใจเดยี ว ก็มเี สยี งปน จากเบอื้ งหนา ดงั กังวานข้ึนสามนัดเชนกนั เปนการตอบรับ รพนิ ทรย ้มิ ออกมาเลก็ นอ ย “เอาละครับ เขารูตวั แลววา เรากําลงั ตามมา ปานนีค้ งจะหยุดรอ เรารีบไปเถอะ” ทง้ั หมดเรมิ่ เดนิ รดุ หนา ตอไปอยา งเรง รีบ เตม็ ไปดว ยความรอ นใจประมาณ 10 นาที หลงั จากนนั้ กม็ ีเสียงกูโ หวกเหวกสวนทางมา และอดึ ใจเดยี วทุกคนกเ็ ห็นเกดิ พรานพน้ื เมอื งของ รพนิ ทรถ ือปนเดินอา วตรงเขามาดวยหนา ตาต่นื ยงั ไมทนั จะถึงตวั กต็ ะโกนบอกมาวา “สวนกบั ชา งครบั ทง้ั โขลงเลย” รพนิ ทร ไชยยนั ต ดารนิ ก็ปราดตรงเขา ไปหาเกดิ โดยเรว็ ภายหลังจากการซกั ถามกไ็ ด ความตรงตามทพ่ี รานใหญเ ขา ใจไวแตแ รกไมมผี ดิ ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐาซงึ่ กําลังเดินลงมาจาก เนินลาดชนั ตอนหนึ่ง ก็ประจนั หนากับโขลงชางประมาณ 20 กวา ตัว กาํ ลงั จะเดนิ ไตเนนิ สวนขนึ้ มา ระยะทพ่ี บกนั หา งเพยี ง 50 เมตรเทา นนั้ จนั ผูเดินนาํ ขบวนไปเบอื้ งหนา ไดยงิ ข้ึนฟาเปนการไล แต โขลงของมนั ทัง้ หมดนําขบวนโดยเจา สดี อตัวมหึมากลับพยายามจะสวนบกุ ขน้ึ มาใหได ม.ร.ว. เชษฐาจึงสัง่ ใหยงิ ปะทะไว โชคดเี หลอื เกินทก่ี ารประจนั หนา เกิดขน้ึ บนหนทางท่ีฝา ยคนอยบู นทส่ี งู ชนั กวา อาํ นาจการยงิ จึงสามารถสกัดกั้นไวไ ดทนั แตถ งึ กระนั้นก็หวดุ หวดิ จวนเจยี นจะถึงตวั ทเี ดยี ว เกดิ รายงานวาเจา ตัวจา โขลงถูกระดมยงิ ลม ลง เมือ่ มันวิง่ เขา มาใกลเ กวยี นของเชษฐาเพียง ไมก ่ีวาเทานัน้ สว นลกู โขลงแตกกระจายลงปา ขา งทางเจบ็ ไปหลายตวั ขณะนข้ี บวนเกวยี นยงั คงหยดุ กนั อยูทีเ่ ดมิ เพราะไดย ินเสียงปน ยิงเรียกมาจากฝา ยของรพนิ ทร เชษฐาจงึ ใหเ กดิ รีบยอ นกลบั มารบั รพนิ ทรเ ดนิ เรง ฝเทา ขนึ้ อกี เขาฟง การบอกเลาของเกดิ และซกั ถามไปพลาง โดยไมให เสยี เวลา ตอ จากน้นั อกี ครูเ ดยี วพวกท่เี ดนิ ตามมาเบอ้ื งหลงั ก็มาถึง ขบวนเกวยี นทล่ี ว งหนามากอ น ของเชษฐา ซง่ึ ในขณะนร้ี วมขบวนกนั หยดุ รอ ตางฝา ยตางซักถามกันแซดในเหตกุ ารณทีเ่ กิดขึน้ ม.ร.ว.เชษฐายนื อยูกับพน้ื ในมือถือดับเบลิ ไรเฟล .600 ไนโตรเอกซเปรส สีหนา ของราชสกุลหนุม สอ แววตนื่ เตน เลก็ นอ ย มแี งซายยืนอยูขา งๆ บนทางลาดต่าํ ไปเล็กนอ ย ภเู ขายอมๆ ลูกหนง่ึ กองขวางอยทู น่ี นั่ มันคอื พลายสดี อตัว มหมึ านอนฟบุ อยใู นทา หมอบ เลอื ดยงั คงไหลรนิ ไมขาดสายออกมาจากแผลถูกยงิ เกอื บทงั้ ตัว แต แผลฉกรรจท ่สี ดุ คือแผลทเี่ นนิ นํ้าเตา ของกระสุนขนาด .600 จากดับเบล้ิ ไรเฟล ของเชษฐา “เปน ยงั ไง เรายงั ไมทันจะลามนั เลย มันจะขยเ้ี ราเขา ใหเ สียกอ นแลว ” เชษฐาเอย ขึน้ บนหัวเราะ ขณะที่รพนิ ทรม าหยดุ ยืนพิจารณาดูซากชางอยูใ กลๆ โดยมไี ชย ยันต ดารนิ และพวกทต่ี ามมาสมทบทีหลงั มงุ อยดู ว ย “ผมนกึ แลวตอนทไี่ ดยนิ เสียงปน ผมตามหลงั คณุ ชายมาหางไมถ งึ 2 กโิ ล ใจหายหมด” พรานใหญพ ดู เบาๆ ปาดแขนขน้ึ เช็ดเหงื่อบนใบหนา แลว ถอนในเฮอื ก โคลงศีรษะชาๆ “จันกบั เกดิ ขวญั ดเี หลือเกนิ สมแลวที่เปนลกู ศษิ ยข องคณุ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

225 เชษฐากลาวชมเชยพรานพน้ื เมืองของเขายมิ้ ๆ “ระยะมนั จวนตัวกะทันหนั เหลอื เกนิ ผมเองขณะนัน้ ตะลงึ ไปหมดเพราะไมทนั รูตวั คาด ฝนมากอน จนั กับเกดิ สงเสียงตะโกนไลมนั พอมนั วิง่ เขา ใสทั้งโขลงกย็ ังอตุ สา หย งิ ขน้ึ ฟาใหโอกาส มนั เสียอกี แตแ หม! ไมไ หวเลยนี่ ไอพ วกนกั เลงโตงากดุ พวกน้ี มนั เจตนาจะยกโขลงเขามาเหยยี บเรา จรงิ ๆ อีตอนน้เี องที่เราซัดกนั หดู บั ตบั ไหม ไมรใู ครเปน ใคร ทีแรกผมนึกวา โขลงไอแ หวง อยางคณุ วา เสยี อีก แตจนั กับเกดิ บอกวา ไมใ ช” “ผมสงสยั วา จะเปน โขลงเดยี วกันกบั ทเี่ ราไดย นิ เสยี งเมอ่ื คนื วานซืน ตอนท่ผี มกับคณุ ชาย ไปดักยิงไอกดุ อยดู ว ยกนั นนั่ แหละครบั มันจะบายหนา ออกทงุ เราบงั เอิญเดินสวนมนั พอดี ลง ประจันหนากนั ในระยะจวนตัวอยา งน้มี ันกบ็ กุ เขา ใสแนๆ ทางของมันเสียดว ย” จอมพรานพิจารณาดูรอยบาดแผลจากกระสนุ ขนาด .600 อยางสนใจอกี ครัง้ แลว เงยหนา ขนึ้ ย้ิมกบั เชษฐาพึมพาํ เบาๆ “คณุ ชายยงิ แมน เหลือเกนิ ครบั เขา เนนิ นํา้ เตา พอด”ี “ปูโธ!” ม.ร.ว.เชษฐารอ งออกมา พรอมกบั หัวเราะลัน่ “บอกตามตรง ผมนะมอื เย็นตนี เยน็ หมดแลว มารูสกึ ตวั เอาครงั้ สุดทา ยมันว่งิ เขา มาหา งไม เกนิ 10 วา แงซายเปน คนตะโกนเตือนสติผมนัน่ แหละผมจึงไดกดตูมออกไป งวงมนั เกือบจะถงึ ตวั ผมแลว ดวยซาํ้ ขณะทย่ี งิ จนกระทัง่ เดยี๋ วนผ้ี มยงั นกึ ไมอ อกเลยวา ปนกระบอกนม้ี นั ข้ึนมาอยูในมอื ของผมตัง้ แตเ มือ่ ไหร แงซายเพงิ่ จะบอกผมเม่ือตะกน้ี ี้เองวา เขาเปนคนหยงิ สง ใหผ ม นบั ตั้งแตเ ขา เห็นมันวง่ิ รเ่ี ขามา ถา ไมไดเกดิ จนั แลวกแ็ งซาย ทีแ่ ตละคนลวนสตดิ ีกนั ท้งั นัน้ ปา นน้ีขบวนของเรา ท้งั หมดก็คงแหลกไปแลว ” “เสียดายเหลอื เกิน ทีผ่ มไมมโี อกาสไดเ หน็ พิษสงของ .600 ไนโตรเอกซเปรส กระบอกนี้ ทีค่ ุณชายยิง” พรานใหญพดู ตามความรสู ึกแทจ ริง เขาไปพิจารณารอยกระสนุ อกี ครั้งอยา งสนใจเปน พิเศษ แลว หนั ไปมองดูตัวปน ทีเ่ ชษฐาถอื อยใู นมือ “ปฏิบัตกิ ารของมันเปนยังไงบา งครบั ?” “โอย! ผมบอกแลว วาผมกาํ ลังตกใจ อกสั่นขวัญแขวนไปหมด มโี อกาสยิงมนั ดว ยปน กระบอกนเี้ พยี งนดั เดยี วเทา นน้ั และกเ็ ปน การยงิ อยางเผาขนเพราะขวนตวั พอลาํ กลอ งยกมนั กต็ มู ออกไปกเ็ ห็นมันทรุดฮวบลงทันที ผมเองกย็ ังไมร ูเ หมือนกนั วาอานุภาพของมนั จะศกั ดส์ิ ิทธิส์ กั ขนาดไหน เพราะบังเอญิ เพียงนัดแรกทย่ี งิ กเ็ ขา ท่สี าํ คญั เหลอื เกนิ อยา วา แต .600 กระบอกน้ีเลย ตอ ใหไรเฟลขนาดเล็กกวา น้มี าก ลงถา เจาะเนินน้ําเตา กต็ องทรุดท้งั นน้ั และน่ีกเ็ ปนครงั้ แรกของผมทีม่ ี โอกาสใชปน กระบอกนยี้ ิงสตั ว นอกจากการซอ มยิงเปา ถาเราอยากจะเห็นอานภุ าพของมนั จรงิ ๆ ตองทดลองยงิ ในระยะหา งหนอย และเปา หมาย อยาใหถ กู จดุ สําคัญนกั เปน ตน วากลางลําตวั หรอื [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

226 สะบกั แลว กด็ ูผลวาชางมนั จะสะเทือนสักแคไ หน น่นั แหละเราถงึ ประมาณ ‘น็อก ดาวน เพาเวอร’ ของมันไดถูกตอ ง เอาไวใ หเราตามลาโขลงไอแ หวง ตามแผนเดมิ ของคุณเสยี กอ น บางทีเราจะได ทดลองอีกครงั้ ” หัวหนา คณะเดินทางบอกกบั เขาโดยเปด เผย ทง้ั สองฝายซักถามถึงพฤติการณท ่ีเกิดขน้ึ ในระหวา งชางโขลงยกขบวนเขาใสอกี ครู พอ คลายความต่นื เตนกันลงบางแลว ไชยยนั ตก ็เขาตบไหลเ ชษฐาพดู สพั ยอก “แกเดนิ ลว งหนาฉันไป ชนดิ ไมเปดโอกาสใหฉันตามทนั นะเชษฐา ฉันยงิ หมูปา แกเลน กวางเขาใหกอนแลว ฉันรบกบั หมีแกก็ควา่ํ ววั แดงตดั หนา ฉนั ไปอกี มหิ นําซํ้ายังซัดไอกดุ ไดถึงสอง นดั ทนี พี้ อฉนั ทําคะแนนเรื่องวัวแดงไดทัน แกกก็ ระโดขา มข้ึนไปลอ ชางเขา เลย เดด็ จริง!” ทั้งหมดพากนั หัวเราะอยางครกึ ครืน้ เหตุการณอ นั ตน่ื เตน ใจหายใจคว่าํ ที่ตา งเผชญิ มา กลายเปนเรือ่ งสนุกสนานออกรสชาตยิ ง่ิ “เออ วา ยังไง เรือ่ งววั แดง?” เชษฐาเพิ่งจะนกึ ข้นึ มาได เพราะไชยยันตเอยขน้ึ หนั มาถามอยา งกระตอื รือรน “ไดไหม? ตอนท่ีฉันผละแยกจากแกและรพินทรเ ดินหา งมาไดสัก 20 นาที กไ็ ดย ินเสียง ปนอยางละนดั ครัง้ แรกสองนัดตดิ ตอ กัน เวน มาอีกสัก 4 นาทีก็ไดย นิ รวั ถี่ยบิ กนั ทีเดียว ชักเอะใจ เหมือนกนั จะยอนกลับไปดแู ลว พอดเี กิดกบั จันบอกวาไมต องหว ง สนั นษิ ฐานวา คณุ รพนิ ทรก ับเส ยคงจะไดโอกาสหมายยงิ ชนดิ ถลม ลงทง้ั ฝงู เลย ฉันเลยหมดกังวล เพราะถือวา รพินทรไปดว ย ได ความวา ยงั ไงมง่ั ละ มัวแตต ืน่ เตนกันเรื่องชา งเลยลืมถามถึงดานแก” รพินทรอมย้มิ ไชยยันตก ับดารนิ มองดหู นา กันแลวหวั เราะกา กออกมางอหาย เมอ่ื นึกถงึ เหตกุ ารณฉ ุกละหุกตอนววั ไล แลวทงั้ สองกท็ าํ หนาที่บรรยายให ม.ร.ว.เชษฐาฟง อยา งละเอยี ด ไชยยนั ตหนั กน กางเกงที่ถกู วัวเจา กรรมขวดิ จนฉกี ขาด ออกไปใหเพ่อื นดใู นตอนทา ย ประกอบการเลา เชษฐาหวั เราะจนตวั งอดว ยความขบขัน สวนจอมพรานวางสีหนาเรยี บๆ เปนปกติ คณะนายจางทงั้ สองของเขาเหน็ เรอ่ื งทเ่ี ส่ยี งชวี ิตหวุดหวดิ จวนเจยี นทผี่ า นมา อนั เน่อื งมาจากความหละหลวมประมาทเปนเรอื่ งตลกขบขันไปเสยี หมด “พรานใหญข องเรากว็ งิ่ แจน เหมอื นกนั วิง่ เรว็ กวาไชยยันตเสยี อกี เสียดายท่ีพใ่ี หญไ มไ ด เหน็ ตอนนัน้ ” ม.ร.ว.หญิงดารนิ พดู พลางหวั เราะพลาง หลอ นหวั เราะจนหนาแดงก่ํา การเดนิ ทางวนั นี้คณะนายจา งของเขาสมั ผัสกับรสชาตทิ ถ่ี ึงอกถึงใจย่ิง รพนิ ทรไ มได กลา วอะไรอกี ท้ังส้ิน ใหคณะนายจางพกั ผอนสนทนากันอยางสนุกสนาน อีกครูห น่ึงกเ็ ตือนใหอ อก เดนิ ทางตอ เพราะมดื ลงทกุ ขณะแลว บรรยากาศของขบวนเกวยี นเรม่ิ อบอุนข้ึนอกี ครัง้ เมอื่ ท้ังสอง ฝา ยตามมาทนั กันและมพี รานใหญน ําขบวนตามเดมิ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

227 ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมล ืมถายภาพชางตวั นนั้ ไวห ลายภาพ กอ นที่ขบวนเกวยี นท้งั หมด จะ เดนิ แอบชดิ ขา งทาง หลีกซากของมันทนี่ อนขวางทะมนึ ราวกับภเู ขาเลากาอยูกลางดา นเลยผา นไป อากาศในหบุ เขาขมกุ ขมัวลงทกุ ขณะ มิหนาํ ซ้าํ ยงั มฝี นปรอยหยิมๆ เริ่มเย็นเยือกลงเปน ลาํ ดบั ในการเดินคร้งั น้ีคณะนายจา งของเขาทัง้ สามคนไมม ใี ครนั่งไปบนเกวยี นเลย ตา งลงมาเดนิ เคยี งคูกับเขาทงั้ สามคน และสนทนากนั ไปอยา งคร้ืนเครงตลอดทาง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ไมลมื มีไร เฟล .270 ของหลอ นถือติดมืออยูดวย หลอ นไมกลา ชะลาใจอีกแลว เพราะเหตฉุ กุ เฉนิ ทเี่ กิดข้ึน เปน บทเรียนใหเหน็ ถึงสองครง้ั ติดๆ กัน เชษฐายังคงคยุ กบั รพินทรถ ึงเรอ่ื งโขลงชา งทป่ี ระจนั หนา กนั ถามพรานใหญด ว ยความ สงสยั วา ทงั้ โขลงอันดรุ า ยของมัน เขาสงั เกตไมเหน็ มชี า งงาเลยสักตวั ลว นเปนสีดอทงั้ นนั้ ซึ่งจอม พรานก็อธบิ ายใหท ราบวา ชา งโขลงทเ่ี พน พา นอยใู นปา น้ี สว นมากลวนเปน ชา งสดี อทไ่ี มมีงาทัง้ ส้ิน ถา จะมชี า งงาอยบู า งกเ็ ปน โขลงของไอแหวง อันเปน โขลงรา ยกาจเปน พิเศษเทานั้น เพราะตามปกติ แลว ถา ปรากฏวา มีชา งงาแมแ ตเพยี งตัวเดยี วหลงอยูในโขลงใด เปน ตอ งถกู พรานพนื้ เมืองตามลา เอา งาจนไมม ีเหลอื พวกพรานพน้ื เมอื งไมก ลาท่จี ะตามพิชติ ก็แตเ ฉพาะโขลงของไอแหวง เทานั้น “พรานปาหลายคนแลว ครบั ท่พี ยายามจะตามโขลงไอแหวง แตถูกขยี้เสยี ทุกรายไปจนไม มีใครกลา” รพนิ ทรบ อก “ทาํ ไมหรือ? หรือวามอื พรานพวกนน้ั ไมถึง?” เชษฐาถามอยา งสงสัย พรานใหญห วั เราะเบาๆ “มันพูดยากครับ พวกพรานพื้นเมืองจะวามอื ไมถงึ กไ็ มได แตล ะคนเกง ๆ กนั ทั้งนั้น แตท ่ี ทาํ ไมสําเร็จและตองเสยี ทา ถกู ขยีแ้ หลกไป ผมคิดวา เปน เพราะความดุรายและฉลาดเยยี่ มของโขลงนี้ มากกวา พอพรานเขาไปยงิ มนั แทนท่ีมนั จะหนเี หมือนโขลงอน่ื ๆ มันกลบั ชว ยกนั ดาหนาเขา ใสร มุ กันเขา มาท้ังโขลงทเี ดียว โดยไมม กี ารถอย พวกพรานพืน้ เมืองสว นมากก็ใชปน แกป หรือมา ยก็ปน ร.ศ.รนุ เกา และไปกนั อยางมากก็แคส ามคน กาํ ลังคนนอยอยา งหน่ึง ปน ท่ีดอ ยอานภุ าพอีกอยา งหนงึ่ ทาํ ใหปะทะหนามันไวไ มอยู ถึงตายกันเสมอ แตถ าปน ของเราดี และรหู ลกั ปลอดภยั เพียงพอในทีจ่ ะ เขา ลามนั กไ็ มม อี ะไรตอ งวติ กนัก” “ปน แกป หรอื ปน ร.ศ.ท่ีพวกพรานปาใช มนั จะไปลมชา งไดยังไง?” ไชยยนั ตถามมาบา ง “สว นมาก พรานปา จะเขาไปยงิ ชา งในระยะประชดิ ตัวเลยครบั พูดแลว ไมนาเชอ่ื บางคน ยิงหา งเพยี งแค 10 วาเทานน้ั ทนี ถ้ี ายงิ กนั ในระยะใกลๆ แมป นจะหยอ นอานภุ าพไปบางกพ็ อจะ ไดผ ลถาเขาท่ีสาํ คัญ ผมเองถา ไมจ วนตวั กไ็ มเ คยหาญเขา ไปยงิ ชา งในระยะที่ใกลกวา 30 เมตรเลย พวกพรานพืน้ เมืองเขากลากนั มากทเี ดยี วครับ แลว ก็กระเดยี ดไปในทางเชอื่ ม่ันไสยศาสตรเ วทมนตร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

228 คาถา ถึงไดตายกันบอ ย เพราะในระยะประชิดตวั แคนน้ั ถา นัดแรกชา งไมลม พรานกเ็ ละไมม ีชนิ้ ดี ชา งมันก็เปน บางโขลงบางตัวเหมอื นกันครับท่ีจะดรุ ายเปน พิเศษ สวนมากถาถูกเจบ็ ก็มกั จะหนี อยา งโขลงท่ปี ะทะกบั คณุ ชายเม่อื ตะกีน้ ้ี แตบ างโขลงยง่ิ เจ็บ ยงิ่ บาเลอื ด มันขน้ึ อยกู บั ตัวจา โขลงเปน สาํ คัญ สาํ หรบั ไอแ หวง ไมตอ งพดู ถึง นสิ ัยของมนั ชอบรังควานอยกู อ นแลว เปนประจาํ ” “คุณเองเคยตามมนั มากอนหรือเปลา?” “ยงั ไมเคยเจอกนั จงั หนาสกั ทคี รับ มันเคยมารอ้ื แคมปผ มคร้งั หน่ึง ระหวางท่ีผมทิ้งแคม ป ออกสํารวจสตั ว ผมออกตามมันไมท นั ไอค รนั้ จะตง้ั หนาตงั้ ตาตามมนั จริงๆ ผมกต็ ดิ งานไมมีเวลา วางพอ คดิ อยกู อนเหมอื นกนั วา โอกาสเหมาะๆ ใหว างสกั นิดจะลองตามมนั ใหจ รงิ จงั ดูสกั ครงั้ ผม กะลม ไอแ หวงใหไดต วั เดียวเทา นน้ั โขลงของมนั กจ็ ะหมดฤทธิไ์ ปเอง พวกบานปา จะไดนอนตา หลับลงบา ง เพราะตลอดระยะ 2 ปที่แลวมานี่ ผมไดร บั การรอ งทุกขจ ากพวกบา นปา อยเู ปน ประจํา” ไชยยนั ตเ บปาก หันไปมองเชษฐา “แลว คณุ คดิ วา มอื ขนาดผมกบั เชษฐา พอจะตามหลงั คุณไปรบกบั โขลงไอแหวงไหว เหรอ?” พรานใหญห วั เราะ “สบายเลยครับ กําลงั ใจเปน พื้นฐานขนั้ แรก อาวธุ ดีเปน สว นประกอบท่สี อง ท้งั คุณชาย และคณุ ไชยยนั ตก ็มีอยพู รอ มแลวชนิดไมต อ งหว ง” “เอะ ! ไมเ หน็ เอย ถงึ ฉันบา งเลยน่ี หรอื วาเห็นฉนั ไมม คี วามหมาย” หญงิ สาวลอยหนา สอดข้ึนเปรยๆ “สําหรับคณุ หญงิ ไมตอ งพดู ถงึ หรอกครบั พิเศษเหนอื กวา ทุกคน” รพินทรตอบหนา ตาเฉย “คุณชายกบั คณุ ไชยยันตร วมกันเขาสองคน กย็ ังไมไ ดค ร่ึง โธ...มือขนาดลม หมีโคเดย้ี ก หรอื ควายปา แอฟริกากันมาแลว” “ดีละ” เสยี งหลอ นครางออกมาเบาๆ อยา งหมายมนั่ ปน มือ ปรายหางตาแวบไปทางพรานใหญ ยม้ิ ดุๆ “ถาโชคดไี มต องพึ่งหมอ หรอื วทิ ยาการทางแพทยบ างกแ็ ลวไป ขอใหห ลีกเล่ยี งเขม็ ฉดี ยา จากแพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ใหพ นกแ็ ลว กนั ” เชษฐากบั ไชยยันตห วั เราะ แตร พนิ ทรเพยี งยม้ิ ๆ ไมไ ดต อบอะไรทงั้ สิ้น เขาไมต อ งการตอ ลอ ตอ เถียงหรือยวั่ เยาใดๆ กับราชสกลุ สาวตอหนาพี่ชายของหลอ น เพราะรูส กึ วา มนั ไมเ ปน การ สมควร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

229 พอมืดสนทิ ขบวนเกวยี นกต็ ดั ทางแยกลงจากดา นชา งเขาสเู ชิงผาตอนหน่ึง เปนบริเวณท่ี ราบโลงเตียน พรานใหญสง่ั ใหป ลดเกวยี นและสรางแคม ปข้ึนทนี่ น่ั พรอ มทัง้ ใหล งมอื หงุ หาอาหาร “ตรงนีแ้ หละครับ ท่คี ณุ ชายอนุชาในนามของชด ประชากรมาปลดเกวยี นพกั และไดพบ กับผมเปนครั้งสดุ ทายเมือ่ ปก ลายน”้ี รพนิ ทรบุย ปากไปทีโ่ ขดหนิ กอนใหญใ ตรม เงาของตน หลุมพอ ซง่ึ ขณะนพ้ี วกลูกหาบ กาํ ลังจัดการกระโจมสาํ หรับคณะนายจา งอยู เชษฐา ดารนิ และไชยยันต พากนั นง่ิ งนั เงยี บไปในทนั ที ความสนุกสนานบันเทิงใจกลาย มาเปน ความซมึ เศรา กังวล โดยเฉพาะอยางย่ิงสําหรับดารนิ นํา้ ตาของหลอนคลอเมือ่ มองเหมอไปยัง โขดหนิ กอนนนั้ “พรานพน้ื เมอื งของพก่ี ลางทชี่ อื่ หนานอนิ เทา ท่ีคณุ รจู กั เปน คนยงั ไง?” หลอ นถามขึ้นแผว เบา นํา้ เสียงสนั่ เครอื “เปนคนอายปุ ระมาณปลาย 50 ฝม ือในการลาสตั วแ ละเดนิ ปา เยย่ี มทเี ดยี วครับ” “ฉนั หมายถึงอปุ นิสยั ใจคอ โดยเฉพาะอยางยิ่งความซ่ือสตั ยข องเขา” “ก.็ ..เทาทผี่ มเห็นมา หนานอินพอจะไวว างใจไดใ นเรอ่ื งน้ัน แกเปน คนซ่ือสัตยก ตญั ู รูคณุ มีความกลา หาญเดด็ เดี่ยว และรสู กึ วาจะจงรักภักดตี อ คุณชายอนชุ ามากทเี ดยี ว แตผมไมทราบ ประวตั วิ า หนานอินกบั คณุ ชายอนุชาไปพบปะคบหาสมาคม จนกระทง่ั เกิดความรูสกึ ซาบซง้ึ ตอ กัน ตั้งแตเมอ่ื ไหร และโดยวธิ ีใด” “เราออกเดนิ ทางตามหลงั เขาเปน เวลาถงึ หนึ่งป” ม.ร.ว.เชษฐาพมึ พําออกมาเศรา ๆ อยางปราศจากความหมาย “แตฉนั เชื่อเหลือเกินนะ” ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ ดว ยเสียงจริงจังหนกั แนน “คลา ยๆ จะมอี ะไรมาบอกใหฉ ันม่ันใจงัน้ แหละวา อนชุ ายงั มีชวี ติ อยแู ละเราจะตองตาม เขาพบ” จอมพรานอธบิ ายใหคณะนายจางของเขาทราบวา ตาํ แหนง ที่ตงั้ แคม ป เปนบรเิ วณที่ราบ สูงตอนหนง่ึ ในระหวา งสว นลาดเชิงเขาสองลกู มาบรรจบกนั ไมม ธี ารนา้ํ ไหลผา นบริเวณนอ้ี นั ผิดกบั เมอื่ คราวตัง้ แคม ปท ี่เขาโลน คงมแี ตบรเิ วณแอง หรอื อยา งทชี่ าวบานปา เรียกวา ‘พ’ุ แหงหน่งึ อยตู ่ํา กวาระดับท่ตี ้ังแคมปลงไปประมาณ 100 เมตร แอง นั้นจะมีตานาํ้ ซมึ ขงั ไวสาํ หรับพวกสตั วห รอื พวก เดินปา ไดใ ชอาศยั ดม่ื กนิ อยตู ลอดทัง้ ป มเี นอ้ื ท่กี วา งประมาณ 1 ไร ในหนา แลงอันเปน ฤดกู ันดารนา้ํ สว นที่ขงั น้ําลกึ ที่สุดจะมรี ะดับแคหวั เขา เทานั้น ทีนยี้ อมอัตคัดนํ้ากวา เขาโลน ซ่งึ มีลาํ ธารไหลผา น อยา งไรกต็ าม นํา้ ในแอง กม็ ีพอทจ่ี ะใหลกู หาบขนขึน้ มาเตรยี มสํารองใชอาบสําหรบั คณะนายจางได บา งแมจะไมสมบูรณน กั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

230 “น่ีมนั มืดสนิทเสยี แลวเลยทาํ ใหมองอะไรไมเ ห็น พรงุ น้ีเชาผมจะพาไปดูแองนา้ํ ขา งลา งนี่ ชยั ภูมมิ นั ไมเ ลวเลย ปะเหมาะไมตองไปเดนิ ทางไกล เราอาจไดย ิงกระทิงทแ่ี องนํา้ ใกลๆ แคมปข อง เรานกี่ ็ได” ไชยยนั ตสูบลมหายใจลกึ แลวกวาดสายตาไปยังความมดื ทบึ รอบดาน “รสู กึ วา บรรยากาศมันอบั ๆ ทบึ ๆ ยงั ไงพกิ ลนะ ท่ีนไ่ี มสบายเหมอื นตอนทเี่ ราพกั อยทู เี่ ขา โลนเลย” “บรรยากาศในหบุ เขาลกึ มนั เปน อยา งนี้แหละครับ เขาโลนเปนทงุ โลงจงึ สบายกวา บริเวณหุบเขาบางตอนเราจะพักกนั ไมไดเ ลยเพราะกล่ินใบไมแหง ทหี่ ลนลงทับถมกันอยตู ามพน้ื ดนิ บางชนิดน้ี ทําใหห ายใจไมสะดวกตะครนั่ ตะครออยางไรพกิ ล จติ ใจกพ็ ลอยไมปกติไปดวย โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สาํ หรับคนทีไ่ มเ คยชินมากอน ดไี มด ีพาลเปนไขไปเลย” ทกุ ส่ิงทกุ อยา งกวา จะเรยี บรอย กเ็ ปน เวลาประมาณ 2 ทมุ เศษ กอ นเวลาอาหารเลก็ นอย รพินทรก โ็ ผลเขา มาในกระโจมพัก มือถือขวดเหลา ขาว 40 ดกี รี แตบ รรจุน้าํ ทีม่ ีสแี ดงคลํา้ ขนุ ขนมา ดวยขวดหนง่ึ เขาเดนิ ตรงไปท่ีไชยยนั ตผบู ดั น้กี ําลังนอนแผห ลาอยบู นเตยี งสนามอยางหมดเร่ียว หมดแรง เพราะการเดนิ หนกั มาทั้งวัน จดั แจงเปด ขวดออกรินใส แลว เอือ้ มมือไปเขยา ปลกุ อดีตนาย พนั ตรีทหารปน ใหญ พรอมทัง้ สง ไปใหบ อกย้มิ ๆ วา “น่ีไงละครบั ยาแกเ มอื่ ยอยางทผี่ มบอกไว ทานเสยี กอ นเวลาอาหารกย็ ิ่งดีทาํ ใหเจริญ อาหาร รบั รองวาคืนนี้คณุ ไชยยนั ตห ลบั สบาย พรงุ น้ีหายเมื่อยเปน ปลดิ ท้ิง” ไชยยนั ตร บั มาดม ทําจมูกฟดุ ฟดแลว เงยหนาขนึ้ มองดูพรานใหญอยา งงงๆ เชษฐากบั ดา รนิ พากันหันมาจองอยางสงสัย “เอะ ! กลน่ิ คลา ยๆ เหลา โรงแฮะ ผสมอะไรน่ี?” รพินทรหวั เราะ พยกั หนา “ทานเสียกอ นเถิดครับ แลว ผมจะบอกให” “อืม เอาก็เอา” ไชยยนั ตครางปนหวั เราะ พยักหนาอยา งวางายแลวยกขึน้ ดม่ื รวดเดยี วหมด สหี นาเฉยๆ ไมร สู กึ อะไรเลย “เปน ยังไงครบั ?” “กด็ ีน่ี รสู ึกจะเปนเหลาโรงธรรมดีน่เี อง ผสมอะไรบา งนดิ หนอย รสฝาดๆ แตก ็ไมถึงกบั กินยากอะไรนกั ใหก นิ สักขวดก็ยงั ไหว” “ก็เหลาโรง 40 ดีกรีธรรมดานีแ่ หละครับ แตตวั ยาที่ผสมก็คือ...” พรานใหญห วั เราะอีกคร้ัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

231 “เลือดคางสดๆ ครับ พอยิงตมู กลงิ้ ลงมาจากยอดไม กเ็ ชือดคอรองเลือดใสถว ย แลว เท ผสมลงไปในเหลา เขยา ๆ ใหเ ขากัน วิธที ํางายนดิ เดียว กินเปนยาแกเมื่อยขบและบาํ รุงกําลงั ไดชะงดั นัก” ไชยยนั ตกะพริบตาปริบๆ หนาตื่น สวน ม.ร.ว.หญิงดารนิ รองลั่นมา “ย้ี! อะไรกนั นี่ ยาบาอะไรกนั เอาเลือดคา งสดๆ ผสมกบั เหลา โรง อว ก! ...ไชยยนั ตเ ธอกิน เขา ไปไดย ังไงกันนะ” ตรงกนั ขา มกบั ม.ร.ว.เชษฐาผเู ปน พช่ี าย พอไดยนิ วาเลอื ดคางผสมเหลา ก็เทบรน่ั ดีในแกว ท่ถี อื อยูทงิ้ กระโดดเขามาอยางกระหาย รอ งออกมาเรว็ ปรอื๋ “วเิ ศษจริง รพนิ ทรใหผมมัง่ ซิ บะ ! ไมย อกบอกแตแ รก” รพนิ ทรห ันไปรนิ ใหเ ชษฐา ซ่ึงยกด่มื อยา งแชมชื่นพออกพอใจ แสดงวาเคยรูสรรพคณุ ดี มากอนแลว ในขณะทน่ี อ งสาวคนสวยรองเอ็ดตะโรล่นั เตน็ ทท าํ ทา ผะอดื ผะอม เชษฐาหัวเราะหันมา บอกวา “นีแ่ หละเขาวา ไมรอู ะไร เลอื ดคา งผสมเหลาโรงเปนยาวเิ ศษนกั พเี่ คยลองมาแลว ศักดส์ิ ิทธิ์เชอื่ ถอื ไดเลย เขา ปา ทุกครงั้ ไมเคยพลาด บอกใหพ รานเขาทําใหทกุ ที มาคราวนล้ี ืมเสยี อยา ง สนิท ไมนึกวา คณุ รพินทรจะเตรยี มไวใ ห ดแี ท! ไมเ พยี งแตแ กเ มอ่ื ยเทาน้นั ยังแกห นาวเปน ปลิดทิ้ง ทเี ดียว” “ตําราของเภสัชกรคนใดไมท ราบ?” นองสาวรอ งถามมาอยางไมศ รทั ธา หอ ไหลเบป าก มีอาการเหมอื นจะอาเจียน “เถอะนา เราไมร อู ะไรกเ็ ฉยๆ เถอะ วาแตจ ะลองดมู ่ังไหมละ” พ่ชี ายพูดยิม้ ๆ พยักหนา กับพรานใหญสงแกว ไปขออีกพรอ มกับไชยยนั ต “อว ก! เอาเหอะ เชิญพใี่ หญกบั ไชยยนั ตตามสบาย ดูซ.ิ ..ดกู ินกนั เขาไปได” แลวหญิงสาวก็สะบดั หนาหนั หลงั ใหเ สีย สามชายพากนั หวั เราะ ไชยยนั ตหนั ไปทาง เชษฐา “เอ...น่ีแกกร็ จู กั ‘ยาแกเ ม่ือย’ ขนานนี้เหมอื นกนั หรอื ” “ปาดโธ ทําไมจะไมรจู กั นกั เดนิ ปาคนไหนไมรจู กั ยาวเิ ศษขนานนก้ี ็อยา มาเปน นักเดนิ ปา เลย ฉนั กนิ เปน ครัง้ แรกท่ีปาชุมพร ขนาดอยใู นเมืองยงั ตอ งสงั่ ใหเขาสง ไปใหเลย” “ออื ม ถา งน้ั ฉันกย็ งั โงอ ยมู ากซินะ วา แตค ณุ รพินทรย ิงคา งตอนไหน ไมไ ดยนิ เสียงปน สัก นัด” “ผมทําเอาไวตง้ั แตว านซนื ตอนท่ีเรายงั อยเู ขาโลนแลวละครับ ตามปกติกต็ องมีไวเปน ประจาํ เสมอ” “แปลกนะ ถา คณุ ไมบอกผมกไ็ มรวู าเลือดคาง เพราะมันไมม ีกล่นิ คาวสักนดิ ” ไชยยนั ตพ ดู อยางสนใจเขยา ขวดพิจารณา เชษฐาตอบแทนใหว า [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

232 “เลอื ดคา งไมม ีกลน่ิ คาวหรอก พูดถงึ เจาสตั วค างน่มี ปี ระโยชนไมใ ชน อ ยทีเดยี ว ดีของมนั วิเศษไมใ ชย อย ดีสดๆ นีแ่ หละ อยาทําใหแ ตก หยอนกลนื ลงไปในคอทั้งถุง ตามดวยเหลานิดหนอ ย ตามดื ตามัวก็กลายเปนตาสวา ง ดีกวายาหยอดตาเสยี อกี มันสมองสดๆ ของมนั กย็ อ ยเสียเมือ่ ไหร เฉาะกะโหลกออกมาใหด ี มะนาวบบี หอมซอยลงไป พรกิ ขี้หนู เหยาะเกลอื นดิ หนอย โอย! หอย นางรมสูไมได” “อว ก!!” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ รองดังๆ มาอกี “คุณชายนย่ี อดเยยี่ มจริงๆ” รพนิ ทรกลา วชมเชยมาปนหวั เราะ มองดูดว ยประกายเล่ือมใส “ผมนกึ ไมถ งึ กอ นเลยวา คณุ ชายจะโชกโชนชาํ นาญกบั วธิ กี ารของพวกบา นปามาแลว เปน อยา งดี อยางนหี้ มดหว งเลยครับ” “เม่อื รกั ในการท่ีจะทอ งปา เราก็ควรตอ งรูเ รอ่ื งของปา ไวท กุ อยา ง คุณอาจดผู มผดิ ไปมากก็ ได รับรองวา พวกพรานปา เขากินอะไรไดผ มก็กนิ ไดท ั้งนน้ั และเคยกนิ มาแลว อ่ึง, บ้งึ , ตะกวด, ก้งิ กา สารพัดละท่คี นจะกนิ กนั ได อยูเมืองเราอาจกินคอรว ัวซิเยร กบั คารเ วยี ร อยปู า ผมก็ลอ เหลาโรง กับเน้ือตะกวด มันแลว แตภมู ปิ ระเทศ สงิ่ แวดลอ มและความจําเปน ” รพนิ ทรลุกขึ้นยืน กม ศรี ษะใหอ ยา งยอมรับนับถอื อาหารมือ้ คํ่านั้นผา นไปดว ยความราเรงิ แจม ใสของทกุ คน รพนิ ทรอธบิ ายคราวๆ ให ทราบถงึ แผนการลา กระทงิ ในวนั รงุ ขึ้น “นอกจากกระทิงแลว มีอะไรชมุ บา งแถวน?ี้ ” เปนคาํ ถามจากไชยยนั ตต ามเคย “เสอื ดาวทเ่ี รายงั ไมเคยเห็นกนั มาเลย นับตงั้ แตเ ร่ิมออกเดนิ ทางก็พอจะไดเห็นกันบางท่ีน่ี แหละครับ ผมอยากจะเตอื นไวลวงหนาดว ยวา เวลาเดนิ พยายามมองสูงๆไวบางเพอ่ื ความปลอดภยั ...” แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดารนิ บอกวา “สําหรบั คุณหญิง ถา จะลาเกมเล็กแกเบื่อฆา เวลาในระหวา งทผ่ี มออกไปสํารวจรอย ผมก็ มพี วกไกฟา และกระทาดงซง่ึ ชุมเปนพิเศษ นกเขาเขยี วกม็ าก เดนิ ใกลๆ แคมปแคน เี้ หลือหลายแลว แตอ ยางทผ่ี มบอกไวแ ลว นน่ั แหละ ถาจะไปก็จะตอ งมคี นของผมไปเปนเพ่อื นดว ย เกดิ จัน หรือเสย คนใดคนหนึง่ ก็ได” “ดีเหมอื นกนั ” พช่ี ายวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

233 “ชกั เบื่อพวกเนอื้ สต่ี ีนเต็มทแี ลว หมปู า ตวั หนึ่ง เลยี งผานบั สบิ กวางอีกหน่ึง ววั แดงอีก สาม เลนเอาเออื มเนอื้ ไปนานทเี ดียว อยากกนิ แกงสับนกหรือมา ยกข็ าวตม นกกระทา พรงุ น้ีนอย ออกไปหนอ ยซินะ เรามนั ถนัดเร่ืองนกเร่ืองหนูไมใชเ หรอ” “เขาใจหลอกลอ ไวน นี่ ายพราน ท่พี ูดยงั ง้ีจะกดี กันฉนั ไวไ มใ หมโี อกาสไปยงิ กระทงิ ดว ย ใชไ หมละ อยา เลย ฉนั ตง้ั ใจไวแ ลว กระสนุ ทจี่ ะลั่นนดั ตอ ไปสําหรบั ฉัน ถาไมใ ชก ระทิงก็ไมย ิง คณุ เปน พรานนาํ ทางคณุ ตอ งหาใหฉันยงิ ใหไ ด มา ยง้นั ไมย อม ไกฟ า นกกระทาอะไรทว่ี า น่ันก็ดี เหมือนกนั เราจะไดเปล่ียนรสชาติอาหารเสยี บา ง แตค ณุ ใหเ ดก็ ของคณุ ไปหาเถอะ ฉนั นะ ไมไ ปแน พอฉนั ออกไปยิงนก คณุ กับพี่ใหญ ไชยยนั ตก ็ท้ิงฉันไป ปลอ ยใหฉ นั อยเู ฝา แคมปใชไ หมละ ไมเ อา หรอกฉนั จะไปดวย” เมอื่ รบั ประทานอาหารเสรจ็ เรียบรอ ย ดารินก็เอายาออกมาแจกสําหรบั กอนนอนอนั เปน กจิ วัตร แตแ ลวหลอ นก็ชะงกั เสยี ไมย อมสง ใหพช่ี าย ไชยยนั ตแ ละรพินทร กลบั รอ งเรยี กแงซายผยู ืน รบั ใชอยูใกลๆ ใหเ อาไปกนิ คนเดยี ว “เอา ! มเี ราสองคนเทานั้นท่ไี มไดก นิ ยาวเิ ศษ ‘เลือดคา งกับเหลา โรง’ เพราะฉะนนั้ เราก็ ตอ งพง่ึ ยาน่ไี ปตามเคย พวกท่ีเขากินยาวเิ ศษแลว กไ็ มตองไปแจกใหเ ขา” หลอนพูดหนาตาเฉย ชายหางตาคอ นไปทางสามชาย แงซายหัวเราะยิงฟนรับยาไปโดยดี แงซายเปนเพียงคนเดียวของลูกหาบพืน้ เมอื งท่ไี ดร บั การแจกยาทุกคนื เพราะรับใชอยูใกลชิดคณะ นายจา ง และดารินสนิทสนมพอใจเปน พิเศษ เชษฐากับไชยยันตไ ดแ ตก ะพริบตาปรบิ ๆ มองหนา กนั พูดอะไรไมออก สว นรพินทรอ มยมิ้ ทันใดนน้ั เอง กอ นท่ีใครจะพดู อะไรออกมาในวงสนทนาหลงั อาหาร ทกุ คนภายในเตน็ ท สะดงุ ขึ้นพรอ มกนั ดว ยเสยี งชนดิ หน่ึง ที่ดงั แวว เขา มาไดย นิ อยางถนดั ทามกลางความเงยี บสงดั ของ บรรยากาศอนั เปนดงทึบรอบดา น มนั เปนเสยี งแผดคาํ รามอยา งดรุ า ย ระคนไปกับความตะหนกตกใจ เสยี งของการดนิ้ รน ตอ สูอยา งชลุ มนุ ชนดิ พงไมห กั ราบ ไมม ีปญ หา...สตั วส องตัวกาํ ลงั ฟด ฟาดกันอยอู ยางถงึ เลอื ดถึง ชีวติ ตน เสียงคาํ รามชนิดนี้จะเปน อน่ื ไปไมไ ด นอกจากเสือ! ท้งั สพ่ี รวดขนึ้ ยนื แทบจะเปน เวลาเดยี วกัน โดยไมต องนดั เชษฐาและไชยยนั ตค วาปน โดย สัญชาตญาณ สว นพรานใหญย ังคงยืนขมวดคิ้วเงยี่ หูเหมอื นจะจบั เสียงใหแ น เสียงน้นั ยงั คงดัง ติดตอกนั อยโู ดยไมไ ดยตุ ลิ งโดยงา ย ชัดเจนยงิ่ กวา ครง้ั แรก เปนเสยี งทบ่ี อกถึงความเกรี้ยวกราดและ เจ็บปวด “เสือแน ฟด กบั อะไรใหแ ลวที่แอง นํา้ ใกลๆ เราน่ีเอง !” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

234 พรานใหญพ ดู โดยเรว็ พรอมกับหยิบไฟฉายผลนุ ผลนั ออกมาจากกระโจม คณะนายจา ง ของเขาทั้งสามตา งควาไฟฉายและปน วงิ่ ตามออกมาดว ย เบอ้ื งนอกอนั เปนบรเิ วณกองไฟท่พี วก ลูกหาบกอเรียงรายอยเู ปน หยอ มๆ พวกลกู หาบทุกคนพากนั ลุกข้ึนยนื หนาตาตื่นเลกิ ลัก่ มองฝาความ มืดไปทางดา นแอง นาํ้ เปนตาเดยี ว เพราะตางกไ็ ดย ินอยางถนดั ชดั เจนทว่ั ทุกคน รพนิ ทรรองส่ังใหคน เหลาน้นั สงบเปนปกติภายในบริเวณแคม ปพ ัก นอกจากพรานของเขาสามคน ซงึ่ ไดรบั คาํ ส่ังใหตาม เขาไปดว ย แลว สาวเทาออกนอกบรเิ วณแคม ป เดนิ บายหนาตามดานสตั วล งไปสูแอง น้ําอันเปน ทมี่ า ของเสียงในทนั ที เชษฐา ไชยยนั ตแ ละดารนิ กว็ ่งิ ตามหลงั มาดวยติดๆ เพยี งอดึ ใจเดียว พรานใหญเดนิ นาํ รุดไปทามกลางแสงไฟฉายขนาดแปดทอ นไมต ํา่ กวา 4-5 อัน ท่ีสาดจา ไปยงั ทมี่ าของเสยี ง ภาพท่ีปรากฏทาํ ใหทุกคนอุทานมาดวยความตน่ื เตนตกตะลงึ แทบไมเ ช่ือสายตา ทบี่ ริเวณพงไมเตย้ี ๆ ริมแอง นํา้ ตอนหนึ่ง รางของอะไรสองรางกาํ ลังฟด กนั ตดิ พนั ชุลมนุ มองเหน็ ในแสงไฟแตเพยี งสเี หลอื งสลับจุดดาํ เปนดวงพรอ ยไปทง้ั ตวั และสเี ทามืด ทง้ั สองตอ สูกนั อยอู ยางดเุ ดอื ดฟดกันกลงิ้ คลกุ คลอี ยูในพงรกใบไมขาดกระจยุ ระคนไปกับเสียงขูคํารามดรุ า ย และ เสียงหายใจหนกั ๆ ระยะหางออกไปประมาณ 50 เมตร รพินทรขยับปน แตแ ลว กเ็ สยปากกระบอกขน้ึ เสีย คงสะกดภาพเบอ้ื งหนา ไวด ว ยลําไฟ ฉายอยเู ชน นนั้ โดยไมย ิง เพยี งอดึ ใจเดยี วทามกลางการจอ งตะลึงของทกุ คน รางท้งั สองกส็ งบนงิ่ เปน ดษุ ณนี อนรวมกนั อยใู นพงไมมีการเคล่อื นไหวหรอื เสียงใดๆ อกี ทง้ั สิ้น ท้ังหมดกพ็ รูกนั เขาไป ณ บดั น้นั ภาพท่ีปรากฏชัดอยกู ับสายตา กวางหนมุ ฉกรรจต ัวหน่ึงสงู ใหญเกอื บจะเรียกไดวานอ งๆ ววั แดง...นอนตายสนทิ บนก่งิ เขาโงง แหลมของมนั คอื รา งของเจาเสอื ดาวขนาดเขอ่ื ง เสยี บตดิ แนน อยูตายคาท่ีเชน เดยี วกนั ...เปน ภาพทง่ี ดงามท่ีสุดชนดิ ท่ียากนกั ใครจะมีโอกาสไดเ ห็นมากอน!!! รพินทรหันไปมองดหู นาเชษฐา ไชยยันต ดารนิ แลวยมิ้ ถามเบาๆ วา “คณุ ชายกบั คณุ ไชยยันตเ ท่ยี วปามาหลายคร้งั เคยมโี อกาสเหน็ ภาพงามๆ อยางนมี้ ากอ น ไหมครบั ” คณะนายจางทง้ั สามของเขา ยงั คงเตม็ ไปดว ยความตื่นเตน เหลือทีจ่ ะกลา ว “โอโฮ! อะไรกันนี่ ใหต ายซิ ผมแทบจะไมเ ช่อื สายตาเลยรพินทร” เชษฐาครางออกมาพรอมกบั จุปากลั่น จอ งมองภาพนนั้ ตาไมกะพรบิ แลว กมลงสาํ รวจ อยางใกลชิด “มันเกดิ ขน้ึ ไดอ ีทา ไหนนี?่ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

235 ไชยยนั ตรองงงๆ “มนั เปนเรือ่ งการพลาดทา ของเจาเสอื ดาว ท่ีหวิ จนหนามืดตัวนีค้ รับ เจา กวางลงมากนิ น้ํา เจาเสอื ดักซุมอยูกอ นบนกงิ่ ไม พอกวางกม กินนา้ํ มนั กโ็ จนลงมาใส แตผ า กระโจนลงมาทางดา นเขา กวาง เจา กวางเลยสะบดั เสยขึ้นรบั นานๆ ผมถงึ จะไดเ ห็นความยุตธิ รรมของกฎแหงปาอยางน้สี กั คร้งั ” “แปลวานไ่ี มใ ชเหตกุ ารณคร้งั แรกใชไหม ท่ีสตั วอ ันเคยแตจ ะตกเปน เหย่ือ เลนงานเจา สัตวทีเ่ คยแตจ ะพิชติ มนั ถงึ ตาย” ดารินถาม หลอนจองภาพมหัศจรรยที่ไมค าดฝนวา จะไดพ บเหน็ นน้ั ตาไมก ระพรบิ “ไมใ ชคร้ังแรกหรอกครับ เคยปรากฏอยบู า งเหมอื นกนั แตไมบ อ ยนกั ในชวี ติ เดนิ ปา ของ ผมกวา 15 ป เพ่ิงจะไดเ ห็นรายนเ้ี ปนรายทีส่ อง รายแรกเม่ือเกอื บสิบปมาแลว ทป่ี าอทุ ยั ธานี เสือ ลายพาดกลอนตวั หนง่ึ ตายในลกั ษณะเดยี วกบั เจา เสือดาวตวั นไี้ มมผี ิด ในขณะทก่ี ระโจนเขาตะครุบ ควายลากไมของพวกชาวบานทเ่ี ขาปลอยใหอ อกหากนิ อยชู ายดง มนั คงกระโจนเขาทางดา นหนา ของควาย จงึ ถูกควายตกั เขารบั เสยี บตดิ เขาอยางจังดน้ิ ไมห ลดุ แตม นั กฝ็ ง เขย้ี วฝงเล็บลงไปบนคอ ของควาย จนควายขาดใจตายพรอ มๆ กบั มันเหมอื นกนั บาดแผลทม่ี ันตะกยุ ขุดลงไปบนคอของ ควายเหวอะหวะเปน แผลยบั เยินนา กลัวมาก เปนการลงเขย้ี วเล็บครงั้ สดุ ทายของมนั กอ นทมี่ นั จะ ตาย สงั เกตดทู บี่ าดแผลของเจา กวางตวั นีซ้ คิ รบั มนั นา กลวั เพียงไรบาง เสอื ลายพาดกลอนกบั ควายคู นน้ั เหมอื นกบั เจา เสือดาว และกวางคนู ี้ไมมผี ดิ ” แลว พรานใหญก็หันไปสงั่ เกดิ ใหขึน้ ไปตามพวกลกู หาบจาํ นวนหนงึ่ ลงมา เพ่อื ใหช ว ยกัน หามกวางกบั เสอื ดาวขึ้นไปบนแคม ป ดารนิ รอ งส่งั เกดิ ใหเขาไปในกระโจมพักของหลอน และนํา กลองถายรปู ลงมาใหด ว ย คณะนายจา งทง้ั สามยงั คงยนื มงุ อยทู ่ีซากของสัตวป าคูกรณที ง้ั สองอยาง สนใจย่ิง “เจา กวางตัวนี้ ตอ งนับวาเปน กวางขนั้ วรี บรุ ษุ ของพวกกวางท้งั หลายทีเดยี ว” ไชยยนั ตว า พรอ มกับหวั เราะ “แตถึงอยา งไร มันกย็ ังคงเปน สตั วท ีม่ ีฐานะถกู ลาและถกู ฆาตายอยวู นั ยงั คา่ํ แมว ามนั จะ ทาํ ใหฝ า ยทีล่ ามนั ถงึ กบั ชีวติ ไปดวย ทาํ ไมนะเจาเสอื จะถกู กวางขวิดตายฝา ยเดยี ว ใหป ระวัติศาสตร ของปา จารึกไวเ สียหนอยไมไ ดเทียวร”ึ ดารินเอยมาเบาๆ เหมอื นจะรําพงึ “อยา ใหถ ึงกบั ยงั ง้นั เลย โลกมนั จะวิปริตไปหมด...” พี่ชายทวงนอ งสาวพลางย้มิ เออื้ มมอื มาลบู ทีศ่ ีรษะหญิงสาว “เอาเพยี งแคกวางขวดิ เสือตาย กอ นที่ตวั มันเองจะตาย กน็ ับวา เปน เรอ่ื งมหัศจรรย เหลือหลาย ชนดิ ทเ่ี ลา ใหใ ครฟง เขากแ็ ทบจะไมเ ชอ่ื อยแู ลว ดไู วเปนตัวอยางนะ แมกระทงั่ ในปา ใน ดง มันกย็ งั อตุ สาหมเี หตุการณม าสนับสนนุ กฎความจรงิ ในขอทว่ี า ความประมาท...คือความตาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

236 เสอื ตัวนี้เมื่อมนั มองเห็นกวางมนั ก็คงนกึ ยมิ้ กริ่มอยูในใจ แตม นั คงไมเ ฉลยี วใจแมแ ตสกั นิดเดยี ววา เหย่ืออันแสนจะโอชะและสะดวกงา ยดายท่สี ดุ จะทําพษิ เอามนั ถงึ ตายได” เกิดเดินกลบั ลงมาอกี คร้ัง พรอมกับนายเมยและพวกลกู หาบ 7-8 คน มกี ลองถา ยรูปติดมอื มาให ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตามคําสัง่ ดวย กอ นทพ่ี วกน้นั จะชวยกนั ขนลําเลยี งซากของเจาสองสตั วข น้ึ ไปบนแคมป หญิงสาวถายภาพไวห ลายภาพในลกั ษณะเดมิ ของมัน “นอ ยนก่ี แ็ กถ า ยรปู เสียจริง พว่ี ามนั จะมปี ระโยชนอะไร เมอื่ เรายงั ไมร เู ลยวาจะไดก ลบั ไป ลาง และอัดภาพพวกน้ีไดเ มอื่ ไหร” เชษฐาบน อยางไมศรทั ธา ซ่งึ นอ งสาวกต็ อบวา “กไ็ มเ หน็ จะยงุ ยากลําบาก เหลอื บากวาแรงอะไรเลยนค่ี ะพใ่ี หญ นอยต้ังใจวา จะเกบ็ ภาพ เหตกุ ารณในการเดินทางของเราไวท กุ ระยะเทาท่จี ะเกบ็ ได อยา งนอยทส่ี ดุ มันกจ็ ะไดเ ปนพยาน หลักฐาน และอนุสรณ นอยตงั้ ใจไววา นอยจะฝากฟลม เหลา น้ีกับพวกลูกหาบทจ่ี ะแยกเดนิ ทางกลบั ใหเ ขาเอาไปใหค ุณอําพลจดั การลางอัดไวด ูพลางๆ กอ น สว นพวกเราจะไดกลบั ไปดภู าพเหลา นี้ หรอื ไม ก็แลว แต” ทงั้ หมดกลบั มายังแคมป รพินทรสง่ั ใหถ ลกหนงั กวางและเสอื ดาวคนู น้ั ภายในคืนนน้ั สําหรับกวางหมกั เกลือเปน เสบียงตอไป สว นเสอื ดาวใหล อกเอาไวเ ฉพาะหนงั ม.ร.ว.เชษฐาพอเหน็ ปริมาณของเนอ้ื ตา งๆ อนั มีอยูมากมายเกนิ ความตองการกเ็ บปาก “เราจะทาํ กนั ยงั ไงดี เจา เนอ้ื พวกนม้ี นั มากมายเกินไปเสยี แลว เล้ียงทหารไดท งั้ กองพัน แลว เรายงั มแี ผนท่ีจะลากนั ตอ ไปอกี ” “คณุ ชายไมตอ งหวงหรอกครับ เรอื่ งเนื้อมากมายเหลา น้มี นั เปนประโยชนแกเราแน ถึงไม ทางตรงกท็ างออ ม เม่ือถึงหลมชาง เราจะแจกใหก ับหมบู า นกะเหร่ียงที่นน่ั พวกเขาจะพอใจกนั มาก เพราะเราก็ตองอาศัยเขาโดยการขอฝากสิง่ ของสัมภาระตา งๆ ทีเ่ ราไมสามารถจะเอาตดิ ตวั ไปได พวกลกู หาบทงั้ หมดของเรานก่ี ็เหมอื นกัน เราควรจะแบง สันปนสวนใหพวกเขาทวั่ ทกุ คน กอ นทจ่ี ะ ใหเขาเดนิ ทางกลับ ดกี วา จะไดร างวัลอยา งอนื่ เสยี อีก พวกน้ีตอ งการโปรตนี กันทกุ คนแหละครับ เพราะฉะน้นั ยง่ิ ไดมากเทา ไหรกย็ งิ่ ด”ี พรานใหญอธบิ าย นายจางของเขาพยกั หนา อยางเหน็ ดว ย “ถา งน้ั กห็ มดกงั วลไปเสยี ที ผมนะไมก ลัวอะไรหรอก กลวั ไปวา จะลา มาทิง้ เปลา ประโยชนเ สียเทา นนั้ ถา มันเปนประโยชนไ ดก็ดี วาแตเ กลอื ทีเ่ ราเตรยี มมาจะพอหรอื เปลาเทาน้นั ” “ผมใหเขาจดั เตรียมมาอยา งเหลอื เฟอทเี ดยี วครบั เพราะตงั้ ใจจะเอาไปฝากหวั หนา กะเหรย่ี งท่หี ลม ชางดวย เกลือจาํ เปน สาํ หรบั พวกนั้นยงิ่ กวาอะไร เหน็ เกลอื ราวกบั เหน็ แกว เวลาผม ผานไปท่นี ่ันทไี รผมจะตองเอาไปฝากพวกน้นั ทุกคร้งั ” “คณุ รอบคอบดเี หลือเกนิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

237 ม.ร.ว.เชษฐากลา วชมเชย มองดจู อมพรานดว ยประกายตาไววางใจรกั ใครอ ยางสนิท สนทนาอยดู ว ยอีกครูเ ดยี ว พรานใหญก ข็ อตวั และกลา วเตือนใหคณะนายจา งของเขา พักผอน ตนเองขยับจะปลีกตวั ออกไป แตเ ชษฐากบั ไชยยนั ตรอ งทวงไว บุย ปากไปทเี่ ตียงสนาม ซงึ่ ขงึ สาํ รองไวอ กี เตียงหนึง่ อยชู ิดกับเตยี งของไชยยนั ต “นอนในเตน็ ทดว ยกันเถดิ นา รพินทร ผมใหเขากางเตยี งไวเ ผอ่ื ใหคณุ แลว เคร่ืองนอน ครบ” รพนิ ทรสา ยศรี ษะชาๆ ยม้ิ ออ นโยน “ขอบคุณครบั กรุณาอยาเปน หวงเลย ผมนอนขา งนอกสะดวกกวา จะไดด ูแลอะไรงา ยเขา แตไหนแตไ รมาแลว เวลาเดินปา ผมชอบนอนกับพน้ื มากกวานอนในเตน็ ท เพราะชวยใหฟงเสยี ง สัตวไ ดงา ย” แลวพรานใหญกผ็ ลบุ หายออกไป เชษฐาหนั ไปมองดไู ชยยนั ตพรอมกบั โคลงศรี ษะชาๆ บน “รพินทรเ ปนคนสงบเสง่ียม และระมดั ระวงั ตัวทกุ ขณะทเี ดยี ว ฉันอยากจะบอกใหเขาได เขา ใจเสยี ทวี า เราไมไดถือเขาเปน ลูกจาง หรอื เราเปน นายจา งอะไรทั้งสน้ิ ” “เขาเปนคนดีเกินไป ดเี กินกวา ท่เี ราจะเชือ่ ไดแ ตแ รก” ไชยยนั ตเสรมิ แต ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ขัดโพลง มาวา “นอยวา ดีแลว ละคะพใี่ หญ ธรุ ะอะไรจะใหต าพรานไพรใจฉกาจนัน่ มาตีเสมอ เขา มานอน อยูในเตน็ ทกบั เรา เขาเปนลูกจางก็ควรจะใหสาํ นกึ ในฐานะของตนไว พใี่ หญก บั ไชยยันตขืนโอแบบ นี้ หนอ ยจะไดใ จ แคน กี้ ก็ าํ แหงพอแรงแลว ” สองชาย คนหนงึ่ เปน พ่ี อกี คนหนงึ่ เปน เพอื่ น ขมวดคว้ิ หันขวบั ไปจอ งหญงิ สาวอยา งไม พอใจ แต ม.ร.ว.คนสวยเอนตวั ลงนอน ชักผา หม ขนสตั วข ึ้นคลุมศีรษะเสยี ปลอยใหท ง้ั สองบน อะไร กันพึมพาํ อากาศหบุ เขาของ ‘โปงกระทงิ ’ หนาวเย็นยง่ิ กวาทเี่ ขาโลน มาก เงียบสงดั วงั เวงจบั ใจ เหลอื ที่จะกลา ว เบื้องนอกคงไดยนิ แตเสยี คุยกนั งมึ งาํ ของพวกลูกหาบท่ีนอนลอ มกองไฟกันอยูเ ปน หยอ มๆ เสียงควายเทียมเกวยี นสะบดั เขาและหายใจฟด ฟาดเปน ระยะ ในที่สดุ ก็คอยๆ เงียบหายไป คงไดย นิ แตเสยี งฟน ปะทุไฟ และนานๆ คร้ังสัตวปา จะรอ งแวว ตามลมมาสักครั้ง เชษฐากับไชยยนั ต หลบั สนทิ ไปแลว เพราะความออนเพลยี ในการเดินทางหนกั มาท้งั วนั แตห ญิงสาวยงั คงพลิก กระสบั กระสายนอนลมื ตาอยูคนเดยี ว หลอนลุกขนึ้ เดนิ ไปคน ควาหีบพมิ พดดี กบั แฟม เครอ่ื งเขยี นออกมา ตงั้ ใจจะเขยี นวทิ ยา นิพนธฆ า เวลาจนกวา จะงว ง แตแ ลว กน็ ั่งเทา คางเฉยไมม สี มาธิพอทจ่ี ะทํางานได นกึ ถึงเคร่ืองเลน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

238 จานเสยี งขึน้ มาได จดั แจงคน ข้ึนมาเปดฟง เบาๆ เพลงทห่ี ลอ นเลือกเปน เพลงประเภทเซรเิ นตเย็นๆ ท้ังส้นิ จบไปสองสามเพลงหลอ นก็สดุ แสนทจี่ ะขนื ทนฟงตอ ไปได บรรยากาศสิ่งแวดลอ มมนั ไมก ลมกลนื กนั เสียเลย ถูกแลว ในภาวะเชน นหี้ ลอ นไมต อ งการฟง เพลงเลย มันเปนแตเ พยี งอารมณลวงของคนท่ี กระสบั กระสา ย ไมรูจะทําอะไรเทานน้ั หลอ นบอกกับตนเองวา ไมค วรเลยที่จะหอบเอาสิง่ เหลานี้ มาใหเกะกะ...มาให ‘ตาพรานไพรใจเหย้ี ม’ คนนัน้ หวั เราะเยาะ หญงิ สาวปด เครอื่ งเลน จานเสยี ง ลุกข้นึ ยนื หักนวิ้ นาฬกิ าพรายนา้ํ ท่ีขอมือบอกเวลาเที่ยง คืนตรง หลอ นเดนิ วนไปมาอยใู นบรเิ วณกระโจม แลว แหวกประตกู ระโจมออก มองออกไปยัง แคม ปเ บ้ืองนอกอยางปราศจากความหมาย สมั ผัสกับอากาศอันเยน็ เฉียบสะทานใจจากไอของ นาํ้ คา งปา แงซายนั่งเอาผาผวยคลมุ ตัวอยหู นากองไฟทใ่ี กลเตน็ ทท ี่สดุ เงยหนา ขน้ึ มองดูหลอน แลว ยิงฟน ยิ้มไมมคี าํ พูดใดๆ ในเม่ือหลอ นไมไ ดถ ามหรือพดู ดว ยกอ นอยตู ามเคย หางออกไปเปน กองไฟ ทก่ี อไวเปน ระยะๆ สองแสงอยวู อมแวม ใตตนไมใ หญ รมิ เกวยี นท่ปี ลดไว มีไฟกองใหญสมุ อยูทนี่ ัน่ เหน็ เงาตะคุม รางๆ ของคน สามสี่คน น่งั ลอ มวงกนั อยเู หนือกองไฟ มหี มอลกู ใหญต งั้ อยูก ําลังสง ควนั ฉยุ พวกนั้นกําลังคุยกนั เบาๆ และกนิ อะไรทต่ี ม อยใู นหมอน้ัน ระยะหา งจากกระโจมท่พี ักออกไปประมาณ 30 เมตร มันเปน วงรอบนอกสดุ ของอาณาเขตแคม ป ดเู หมือนจะเปน กลุมเดียวทย่ี งั ตน่ื อยู ยกเวนเจาแงซายผูไมม วี นั หลับในเวลากลางคืน ดารินออกเดนิ ทอดนองชา ๆ ตรงไปทแ่ี งซาย “พวกลูกหาบกลมุ น้นั ทาํ อะไรกนั อยนู ะ ยงั ไมน อนอีกหรอื ” “ไมใชพ วกลกู หาบหรอกครบั นายหญิง” แงซายตอบ “...ผูกอง กบั พวกพรานของเขาสามคน” “เขาทําอะไรกนั ?” “ผมไมทราบ” หญงิ สาวยม้ิ ออกมานิดหนึ่ง ตาจับอยูทภ่ี าพเงาตะคมุ ในแสงสลัวของกองไฟนน้ั ไมเ ปลีย่ น “แงซายอยทู ีน่ แี่ หละ ไมตองตามฉันมาหรอก ฉนั จะเขาไปดหู นอย วาพวกเขาทําอะไรกนั อยู” “ครับ” แงซายรบั คาํ โดยดี แตกก็ ลา วเตอื นมาวา “ท่นี อ่ี นั ตรายยง่ิ กวาที่ ‘เขาโลน’ นายหญงิ ควรจะระวังตวั ใหมาก อยาชะลาใจเหมอื นอยาง ทีแ่ ลว ” “ไมตองหว งหรอก ฉนั จะไมก า วออกไปพน บริเวณของเราเลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

239 หลอ นกลาว แลว กเ็ ดนิ ตรงไปยังภาพทเี่ ห็น เสย เกดิ และจนั ท่ีนง่ั ลอ มวงกองไฟอยู ตา งเงยหนาขน้ึ อยา งประหลาดใจ แลว ยิ้มกลาว ทกั ทายหญงิ สาวอยา งออนนอ มกลุ กี ุจอ เวน ไวแ ตพ รานใหญคนเดยี ว ท่เี หลือบตาขึน้ มองแวบหนง่ึ แลว กก็ มหนากม ตาซดนํา้ ในถว ยอนั สง ควันฉยุ หอมกรุน ตอไปอยา งเอร็ดอรอย มหิ นาํ ซาํ้ ยงั ยนื่ สงไปใหเ กดิ พยกั หนา เปน ความหมายใหต ักเพ่ิมใหอีก ม.ร.ว.หญงิ ดาริน มาหยุดยนื กอดอกค้าํ อยู ขา งๆ เขา “สี่คนที่นั่งลอมวงโจอ ะไรอยูน่ี มคี นเปน ใบอยคู นหน่งึ นะ” หลอ นเปรยขน้ึ ลอยๆ พรานพ้นื เมืองท้ังสามพากนั หัวเราะมองไปยังพรานใหญผูเ ปน หวั หนา แลว เปลีย่ นไปจับ อยทู ร่ี า งงามที่ยนื เดน อยู “นายหญงิ ยงั ไมนอนอีกหรอื ครับ?” เกดิ เปน คนถาม “กห็ ลับไปแลว ละ แตท ี่ตนื่ ขน้ึ กเ็ พราะไอกล่ินท่ีสงควนั ฉุยอยใู นหมอนนั่ แหละ เลยเดิน ตามกล่ินมา แหม กินกันนา อรอยจริงๆ นะ อะไรนะ ?” หลอนแกลงพดู “ซุบสนั วัวแดงครบั นายหญงิ จะลองสกั ถว ยไหมครบั ?” จนั ตอบปนหัวเราะ เชญิ ชวนมา “อือม ก็เขาทีดีนี่ แตอ ยากลวั เลย ฉันไมแยงกนิ หรอก อตุ สา หม าแอบซมุ ตมกนิ กลางคืน กลวั คนอืน่ เขาจะขอกนิ บา ง” ปากหลอ นตอบจนั แตหางตาชําเลืองไปทางรพินทร พวกนนั้ พากนั หวั เราะข้ึนอีก เขาคง นง่ิ เฉย เค้ยี วตยุ ๆ อยตู ามเดมิ เหมอื นจะไมไ ดย นิ หรือเห็นอะไรนอกจากเจาสิ่งโอชะทห่ี อมกรนุ อยู ในถวยทถี่ ืออยเู ทานน้ั จนั เกดิ เสย มองดูตากนั เอง แลวตา งก็คอยๆ ทยอยหา งเลย่ี งออกไป ปลอ ยให พรานใหญนงั่ อยูคนเดยี วกับหญงิ สาวผเู ปน นายซ่ึงมายนื ค้าํ อยู หลอ นเดนิ เอือ่ ยๆ ออ มไปหยดุ ยนื อยูตรงหนาเขา “ขอโทษเถดิ เจา คะ ดฉิ ัน หมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ กาํ ลังยืนอยูที่น”่ี หลอนเนน ลากเสยี งประชด รพินทร ไพรวลั ย เงยหนา ขึน้ อกี คร้งั จากถวยซุบ พูดหนาตาเฉย “ออ โลง อกไปที ทีแรกนึกวานางไมเ สยี อกี ” “ถาฉันเปนนางไม ฉันจะไมล ะโอกาสในการหักคอมนุษยกวนประสาทอยางคุณเลย” “คอของ รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเ ปราะนกั หรอก กลวั แตว า มอื งามๆ ของนางไมจ ะเคล็ด เสียกอ นเทา นน้ั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

240 “แตไหนแตไรมาแลว นับแตพ บกันครงั้ แรกทีเดยี ว คณุ ไมส ุภาพในสายตาของฉันเลย” “ถา ง้นั ก็คงเปน เพราะเมื่อเดก็ ๆ ผมไมเ คยเรยี นธรรมจริยา” พดู พลาง เขากต็ กั ซปุ อันเดอื ดพลก่ั ๆ อยูในหมอ ใสถวยอกี “อยางนอยท่สี ดุ ครเู ขาไมสอนบา งเลยทเี ดยี วหรอื วา ควรจะปฏิบตั ิอยา งไร เม่อื ตัวเองนั่ง แลวสภุ าพสตรมี ายืนอยดู วย โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สภุ าพสตรคี นนน้ั เปนนายจา งของคณุ เสยี ดว ย” “ครูของผม อาจไมเหมือนครูของคนอนื่ กไ็ ด” “ทาํ ไม?” “เพราะครูของผมเคยสอนไวว า เมอ่ื ผมน่งั อยู แลวมีสภุ าพสตรบี ุญหนักศกั ดใ์ิ หญม ายืน พดู ค้าํ หวั อยู ไมวา จะเปนนายจา งหรือเปน อะไร ใหฉดุ สุภาพสตรผี นู น้ั ลงมานอนควํ่าตกี น อยา งแรง เสียหกที ผมอาจเปนลกู ศษิ ยท ไ่ี มเอาถานกไ็ ด จึงมกั จะละเลยคาํ สง่ั สอนของครูในขอ น้ไี ป” “บา !...คณุ เลวทรามขนาดไหนแลว ครขู องคุณยงิ่ เลวหนกั ลงไปกวา นนั้ อกี ” “แตก เ็ ปนความดขี องคณุ หญิงเหลอื เกนิ ทเ่ี ลือกเอาคนเลวทรามมาเปนพรานนาํ ทาง” “ขอใหรไู วเ สยี ดวยวา ฉนั ไมไดเ ปนคนเลือกคุณ พีช่ ายฉนั ตะหากเปน คนเลือก และฉันก็ ไดคัดคา นเขาแลว ” “ถึงวาซิ นถ่ี าคณุ หญิงเปน คนเลือกผมดวยตวั เอง ตอ ใหค าจางสกั ลา นผมกไ็ มต กลง” “ทําไม?” “ธรุ ะอะไรผมจะยอมรบั จา งมาถกู ชวนทะเลาะ จากเชา จรดค่ํา จากคํ่า...” ยกนาฬกิ าขอมอื ขนึ้ ดู “...จรดตหี นง่ึ สองยาม” “ฉนั ไมไดเ จตนาจะทะเลาะกบั คุณหรอกนะ แตคณุ เจตนากวนประสาทเหลือเกนิ ดเู อา เถอะมีอยา งหรอื พอลับหลงั พชี่ ายของฉนั คุณปฏิบัติตอ ฉนั อยางไร เหน็ ฉนั เปน เหมือนตวั อะไรตัว หนง่ึ เทานน้ั ถามจริงๆ เถอะ คุณเหน็ ฉนั เปนอะไรไปไมทราบ คณุ ไมใ หเ กยี รติฉนั เลย ไมว า จะใน ดานกริ ิยาหรือวาจา” “ผมจะเหน็ คุณหญงิ เปนอะไร กเ็ ปนเดก็ ผูหญิงทบี่ รมดอื้ เอาแตใจตวั เอง ชอบพาลหาเรอื่ ง ชนดิ ทน่ี าจะตใี หสักเผียะสองเผียะนะ ซ”ิ “บาๆ! ดูซิ น่ีอวดดมี าพดู กับฉันถึงอยางนท้ี ีเดยี วร”ึ หลอ นแผดเสียงลน่ั รพนิ ทรหัวเราะหๆึ “อยากจะพดู ใหยิง่ กวานเ้ี สียอีก แตมานกึ ขึน้ ไดว า ‘เดก็ ดอ้ื ’ คนน้นั คอื แพทยห ญิง ซํา้ ยัง เปนนกั ศกึ ษามานษุ ยวิทยาทก่ี าํ ลังจะทาํ ปรญิ ญาเอกอยรู อมรอ กเ็ ลยพูดเพยี งแคน แ้ี หละ” “ฉนั จะฟอ งพใี่ หญ คุณบังอาจกาวรา วดหู ม่ินฉันดว ยกิริยาวาจาบัดซบเชนไรบา ง คอยดู นะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

241 หลอนพดู โดยเรว็ หายใจหนกั ๆ จนอกงามสนั่ กระเพอ่ื มเปนระลอก “ก็ดเี หมอื นกนั ผมจะไดบ อกคุณชายเสียทวี า นอ งของทานไมย อมเชอื่ ฟง คาํ ส่ังผม แอบ ลงไปอาบน้ําทล่ี าํ ธาร ไมมีผาผอ นตดิ ตวั สกั ชนิ้ จนกระทงั่ ชางปา มันไล เอาซิ ผลัดกนั ฟองกไ็ ดเ อา ไหมเอย ” หญิงสาวลืมตาโพลง รองออกมาเรว็ ปรื๋อละลํา่ ละลกั “อยานะ!...ถา คณุ บอกพใี่ หญ หรือไชยยนั ต ฉนั ฆา คุณจริงๆ ดวย ไมเชื่อลองดู” “ถางัน้ เปน อันหายกนั ตางคนตางไมตองฟอ ง” แลว เขากห็ นั ไปทางถว ยอีกลกู หน่ึง ซึง่ วางอยูในเขง ใกลๆ ควา ข้นึ มาตกั สิ่งทอี่ ยูในหมอ ใส จนเต็ม พลางยนื่ สง ไปใหห ลอน “...เอาเสียสกั ถว ยซิครบั แกประสาทเสยี ดีนกั ” “เชญิ คุณกินไปคนเดียวเถอะ ฉนั ไมตอ งการหรอก” หลอ นพดู สะบดั ๆ ตาควา่ํ “อา ว! แลวกนั ไหนบอกวากลิ่นมันสงฉยุ เขาไปจนถึงกระโจมพกั ยงั ไงละ ผมนกึ วา คณุ หญงิ อยากทานเสยี อกี ถงึ ไดอ ุตสา หลุกข้ึนจากท่ีนอนเดนิ ออกมากลางดึกอยางน”้ี ดารนิ ครง่ึ ย้ิมครึ่งบึ้ง ควักบหุ รอ่ี อกมาจากกระเปาเส้ือแจก็ เกต แตหลอนควานไมพ บไลท เตอร รพินทรควาฟน ดนุ หนง่ึ จากกองไฟย่ืนสง ไปให หลอนจอ งหนา เขาตาเขียวๆ อยอู ึดใจ ก็ กระชากดนุ ฟน ดนุ นนั้ ไปจดุ ตอ กับบหุ รีแ่ ลว โยนคนื ลงไปในกองไฟพดู หวนๆ คานกบั ความจริงที่ รอู ยูกบั ใจตนเอง “ฮ!ึ ถาฉนั รวู า คุณนง่ั อยูทนี่ ี่ กจ็ ะไมเดนิ เขา มาหรอก นึกวา พวกลกู หาบเขาน่ังทาํ อะไรกัน อยู กเ็ ลยไถลมาดงู ้ันเอง” “ออ ” เขาพยกั หนา รบั รู ควกั บหุ รอ่ี อกมาบาง แตแทนทีจ่ ะจดุ ดว ยฟนในกองไฟเหมือนอยา งที่ สง ไปใหห ลอนเมื่อครนู ้ี กลบั ควกั ไลทเตอรออกมาปอ งสูบอยางดี ดารนิ มองเหน็ เขา ก็เมม ริมฝป าก “ขอบคุณเหลอื เกนิ นะทอี่ ตุ สา หส ง ดุน ฟนมาใหฉ ันตอ บหุ ร่ี ทง้ั ๆ ทคี่ ณุ ก็มีไฟแชก็ ” “ดุนฟนมนั ยาวดี ผมสง ไปใหค ณุ หญงิ ได โดยทผ่ี มไมจ าํ เปนตอ งลุกข้ึน” “ถามจริงๆ เถอะ นายพราน คณุ ไมช อบหนา ฉันมากนกั หรือ?” “เอ ผมนา จะถามคณุ หญงิ มากกวา นะครบั ” “คณุ ไมพ อใจทจ่ี ะใหฉ ันรวมเดินทางมาในครั้งน้ีดวยใชไ หม?” รพนิ ทรยกั ไหล เปาควนั บุหร่อี ยางสบายใจ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

242 “ผมไมม คี วามเหน็ อยา งใดในเร่อื งนีค้ รบั คุณหญิงดารนิ ผมเปน ลกู จาง ผมกม็ หี นา ทแ่ี ต เพียงปฏิบัตติ ามสัญญาจางอยา งเดยี ว คณุ ชายเปนนายจา งของผมโดยตรงในการเดนิ ทางคร้งั น้ี อยา วา แตค ณุ หญงิ เลย จะเปน ใครอกี สักกค่ี นกไ็ ด ถา คุณชายอนญุ าตใหไปดว ย กไ็ ปได” “แตฉนั รูว า คณุ ไมพ อใจเลย อากัปกิริยามนั สอชัด” “คนเราจะไดรับความพออกพอใจของตนเองไปเสยี ทกุ อยางไมไ ดหรอกครับ เพราะเรายงั เปนกเิ ลสชนอยู ผมเองกร็ สู กึ เสยี ใจเหมอื นกนั วา ในฐานะลูกจา ง ผมไมส ามารถจะทําตัวใหค ณะ นายจางพอใจผมไดทว่ั ทกุ คน” “ฉนั ไมไดมาตง้ั ตวั เปนอรศิ ตั รูอะไรกับคุณหรอกนะ...” เสยี งของหลอ นออนลง ฝน ยม้ิ แคน ๆ “...ถาเพียงแตว าคณุ จะมีความสภุ าพกวา นอี้ ีกสกั นิดสําหรับฉนั ปฏิบตั ิตอฉนั ใหถกู ตอ ง ในส่งิ ใดควรและไมค วร คณุ เปน คนกระดางจนกระทง่ั บางขณะหยาบคาย ฉนั ไมไ ดเปน คนถอื ยศถอื อยา ง หรือทร้ดี คณุ แบบลกู จา งอะไรหรอก แตใ นฐานะทฉี่ ันเปนผหู ญงิ คณุ จะปฏบิ ัตติ อ ฉนั ใน ลกั ษณะของสุภาพบุรษุ ทวั่ ไปสักนดิ กจ็ ะดไี มนอ ย คณุ ทาํ เหมอื นกบั วา ฉันเปนเดก็ ทไ่ี มม คี วามหมาย อยางใดทั้งสิน้ ตดิ สอยหอ ยตามมากบั คณะเดินทางนี่ดว ยเทา นั้น” “ถาง้ันผมก็ตอ งขออภยั ท่ผี มทําใหคุณหญงิ ช่นื ชมไมไ ด เทาทแ่ี ลว มา คณุ หญงิ ก็นาจะ ทราบดอี ยูแ ลววา ชีวติ ของผมมนั อยกู ับปาดง จะใหผ มเหมือนกับสภุ าพบุรษุ ในกรงุ ไดอยางไร ชีวติ ในปา...ตอ งการน้ําใสใจจรงิ อนั บริสทุ ธิค์ รับ ไมต องการมารยาหลอกลวงหรอื ปลอมแตงใดๆ ท้ังสน้ิ ผมอาจไมไดพดู กับคุณหญิงดว ยวาจาที่ออ นหวานไพเราะหู อาจไมไดล ุกข้นึ โคงคํานบั และเชญิ ให คุณหญิงนงั่ อยา งชาวสงั คมทั่วไป ทีเ่ ขาปฏบิ ตั ิตอ คณุ หญงิ แตถ า อันตรายใดๆ มนั จะมาถึงคุณหญิง แลวละ ก็ ผมยนิ ดีที่จะเผชิญหนา กับภยั อนั ตรายนั้นกอ น ไมวามันจะรายแรงสกั ขนาดไหน และจะรบั ใชค ุณหญงิ ไปจนถึงท่สี ดุ โดยไมม ีการทรยศหกั หลัง” แววตาของหลอ น ผอ นความเกร้ยี วกราดลง แตไ มค ลายหงุดหงดิ หมน่ั ไส แสงไฟทแ่ี ลบ เลยี อยใู นกอง สองจับผวิ หนาเปน สผี วิ มะปรางงามบาดอารมณ ตรงขามกับใบหนาเปน มนั เกรยี ม เขยี วคร้มึ ไปดว ยเคราของจอมพราน เขาสบตาหลอ นนิ่งโดยไมห ลบ รมิ ฝปากบางเกินกวา ทจ่ี ะเปน รมิ ฝป ากของชายผูใชช วี ติ อยอู ยางกราวกรานนั้น ยมิ้ ใหห ลอนนอยๆ หลอนเปนฝายเชดิ หนา เมินไป เสีย “ขอ นั้นฉันพอใจและขอขอบใจ แตจะอยา งไรก็ตาม คุณไมใ ชคนดงนะ คุณไดร บั การศกึ ษามาอยางดแี ลว เปน คนทีเ่ จรญิ แลว คุณควรจะปฏิบัตอิ ยางไรที่ชอบทค่ี วรใหถกู ตอ งเวน ไว แตค ุณจะเสแสรง ฉนั คิดวา คณุ นาจะเปน คนนา นิยมไดม ากกวา น”ี้ “ไมมีใครดีไดพ รอมหรอกครบั คุณหญงิ ถา ดีในดานหน่ึง ก็อาจหยอ นในดา นหน่ึง ผม กลาท่ีจะพดู ไดทเี ดยี ววา ถาตอ งการใครสักคนหนึง่ เปน พรานนาํ ทาง คณุ หญิงเลอื กผมจะไมเ ปน การ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

243 เลือกท่ีผดิ เลย แตถาคุณหญิงตองการเลขานกุ ารหรือสภุ าพบรุ ษุ เพอื่ เปนเพ่อื นคยุ ในดานงานสงั คม คนหนง่ึ แลว มาเลือกเอาผม ก็จัดวาเปนการเลอื กที่ผิดมา” หลอ นยิม้ อยางหมน่ิ ๆ รอ งเบาๆ วา “เชอะ! ไมตองมาบอกหรอก ฉันเหน็ จะไมมวี นั เลอื กคณุ ในหนาทอี่ ยา งหลังแนนอน” “ก็นน่ั นะ ซีครบั เพราะฉะนน้ั ก็ไมน าจะมปี ญหาอะไรเลย ในการทคี่ ณุ หญงิ กไ็ ดคนรบั ใช ท่ถี ูกตอ งกับภมู ิประเทศเหตกุ ารณและสง่ิ แวดลอมแลว ในปา เราตองใชเ กวยี นเทยี มควาย แตใ นเมอื ง เราตองนั่งรถเกง มันคนละอยา งกันอยแู ลว จะเอารถเกงท่ีเราเคยน่งั สบายไปตามถนนคอนกรีต มาวิ่ง ตามดานชางหรอื ดา นกระทิงไดย ังไง” “คณุ น่ีเปน คนมีวาจาเลย้ี วลดสําคัญนกั นะ” “ตรงขา มเลย ผมพดู อะไรซอ่ื ๆ ตรงๆ ทส่ี ุด และอาจเปน เพราะตรงเกนิ ไปนเ่ี อง ท่ีทาํ ให นายจา งสาวสวยของผมพอใจไมได แตผมไมแ ครห รอกในขอ น้นั ” “ใชซ ิ คณุ จะตอ งแครอะไร ในเมอ่ื คุณกร็ แู นอ ยูวา พวกเราตองพึ่งคณุ อยูเต็มท”่ี “ไมเมอ่ื ยบางหรอื ครบั ทมี่ ายนื ทะเลาะกบั ผม?” “แลวคณุ คดิ ยงั ไง? ฉันควรจะแกค วามเมื่อยดวยการหนา ดานนัง่ ลงเอง โดยไมไ ดรับการ อนญุ าตเช้อื เชญิ จากคนใจดําท่ีน่ังอยูก อ นแลวงนั้ ร?ึ ” “ไมมีมนุษยค นไหนอยากจะเชญิ ใหค นทีเ่ จตนามาทะเลาะกับตนนง่ั ลงหรอกครบั แต สาํ หรับผมอาจผดิ ไปจากคนอน่ื ๆ ก็ได เพราะฉะนน้ั ...” รพินทรผ ายมอื ท้งั สอง พรอ มกับยิม้ กวา งๆ กม ศีรษะนดิ หนงึ่ “...เชญิ คณุ หญงิ น่งั ลงเถอะครับ จะไดท ะเลาะกับผมไดถนดั หนอยไมตอ งเมื่อย ที่ขอนไม น่ันแหละครบั เหมาะทส่ี ดุ แลว เพราะมนั คอื โซฟาประจาํ ปา ไมต องซือ้ ไมตองเชา” ดารินคอนเขาอกี ครั้ง กอ นทจี่ ะทรุดตวั ลงนงั่ บนขอนไมร มิ กองไฟ นางจางสาวของพรานหนุม อังมอื ทัง้ สองผิงไอไฟเพราะความหนาวเยน็ ของอากาศปา กลางดึก แลวเอามาประคองนาบกับผิวหนา รพินทร ไพรวัลย อมยมิ้ ทัง้ สองน่งั หันหนา เขาหากนั หางสองวา โดยมีกองไฟกั้นกลาง “นอนไมหลบั อกี ตามเคย?” เขากลาวลอยๆ ตอมา นา้ํ เสยี งออ นโยนนมุ นวลลง “บางทจี ะเปน เพราะฉันไมไดก ินเลอื ดคา งผสมกบั เหลา โรง โอสถวิเศษขนานนนั้ ของคุณ กระมง้ั ” หลอนพดู เบาๆ จอมพรานหวั เราะ “เปนไงบา งครับ เหนอ่ื ยไหม ในการเดินทางระยะทส่ี องน?ี่ ” “สนกุ ด”ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

244 “คุณหญิงเคยใชชีวติ กรากกราํ อยางหนกั มากอ นแลวหรือ?” “ไมม ีใครเคยอะไรมากอ นทัง้ น้นั แหละ เวน ไวแ ตจ ะเริม่ ตน ทดลอง ฉนั รูว า ตอ ไปเราจะ ลาํ บากกนั มากทเี ดยี ว แตฉ นั ก็พรอ มท่ีจะตอสกู บั มนั ทุกอยางตามท่บี อกไวแ ลว แตแรก คุณไมต อ ง กังวลกับฉันนกั หรอก” “ผมยังไมเ คยเห็นผูหญงิ คนไหน กลาอยางคุณหญงิ มากอ นเลย” “ฉันควรจะเกดิ มาเปน ผูช าย แตธ รรมชาติบงั คับใหฉ ันตอ งเปน ผูห ญงิ นีพ่ วกคณุ ยังไม นอนกันอกี หรอื ?” หลอ นพดู กบั เขาดวยเสียงปกตลิ ง “อีกสักประเดย๋ี วก็จะนอนเหมือนกนั แหละครับ แตบ ังเอญิ หวิ กเ็ ลยชวนพวกนน้ั ลกุ ขน้ึ มา เกดิ เคย่ี วซปุ ไวต ั้งแตห วั ค่าํ แลว เพิ่งจะมาไดท ่เี อาตอนเท่ยี งคืนนีเ่ อง คุณหญงิ จะไมย อมทดลองดูบา ง หรือ ผมรับรองวาจะหาทานทภี่ ตั ตาคารใดๆ ในโลกนี้ไมไ ดเ ลย นอกจากภตั ตาคารรมิ กองไฟท่ีโปง กระทงิ ” ม.ร.ว.หญิงคนสวยยิม้ เจอื่ นๆ สูดจมูกฟดุ ฟด กับกลิ่นไอทโี่ ชยหอมหวนชวนชิม ขึน้ มาจาก หมอ อนั กําลังเค่ียวไฟอยนู นั้ รพินทรซอนยิม้ ยกถว ยที่ตกั ไวแ ตแรกสงไปใหอกี ครัง้ หลอนสบตาเขา อกี แวบหน่งึ กร็ บั ไปดม ครางเบาๆ “อือม! หอมนา กนิ ดีน”่ี เขาสง ชอ นสงั กะสีเคลือบ อนั เปนเคร่อื งมือกนิ ของพรานพน้ื เมอื งมาให ดารนิ ตักขึน้ จิบ แลวเลิกควิ้ นอยๆ เอียงหนาอยา งท่งึ ๆ จากนนั้ หลอนก็เร่มิ รับประทานอยางออกรสจนหมดถว ย รพนิ ทรขยับจะตักใหอ ีก แตห ลอนสา ยหนา ปฏิเสธ วางถว ยลงกับพนื้ “พอแลว เปน ‘ซปั เปอร’ ที่วเิ ศษเกนิ คาดทเี ดียว วา แตซ ปุ อะไรนะ?” “ซปุ หางเสือดาว!” อีกฝายหนึง่ ตอบหนา ตาเฉย หญงิ สาวรองออกมาสดุ เสียง ลมื ตาโต “หา! อะไรกนั ? วายังไงนะ นี่นะหรอื ซุปหางเสอื ดาว?” “ตวั ท่ถี ูกกวางขวิดตายเม่ือหวั คํ่าน่แี หละ!” ม.ร.ว.หญงิ ดาริน พรวดพราดลกุ ข้นึ จากขอนไมทน่ี งั่ โดยเร็ว ว่งิ ไปทโี่ คนตนไม ทาํ ทา เหมือนจะอาเจยี นออกมา แตร พนิ ทรกระโดดตามเขา ถงึ ตวั เสยี กอ น ควาตน แขนไว พูดปนหวั เราะ “เดยี๋ วครบั อยา เพง่ิ คายออก โธ! ผมลอ เลนนะ ไมใ ชห างเสือดาวหรอก สันในของววั แดง ทีเ่ รายงิ เม่ือตอนบา ยนี่ตะหาก แฮะ แฮะ ” หญิงสาวทําหนา ปน ยากที่สดุ หนั กลับมาจอ งหนา เขา จะหัวเราะก็ไมใ ชจ ะรองไหก ไ็ มเ ชงิ “จริงๆ นะ?” “โธ จริงๆ ซคิ รับ ไมเชือ่ ถามพวกนน้ั ดกู ็ได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

245 ดาริน ทําทา ผะอดื ผะอมเหมอื นจะไมแนใ จอยเู ชน นน้ั พอจอมพรานหวั เราะกา กออกมา หลอ นกเ็ หวย่ี งกําปนโครมเขามาท่ที รวงอกเขาอยา งเดอื ดดาลระคนขนั รพนิ ทรยกมือกุมหนา อก ครางอู “นแี่ นะ ! รา ยกาจนัก จะเปนซุปสนั ววั แดงหรือซุปหางเสือดาวอะไรกต็ ามแตเ ถอะ รบั รอง วาฉนั ไมอ าเจียนออกมาแลว ใหมนั รไู ปวาเสยี รคู นเจาเลหแ สนกล แหม! อยากตอ ยหนา นักเชยี ว คน ผ!ี ” รพนิ ทรกลนั้ หวั เราะ พยายามวางหนา เฉยเปน ปกติ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน บน อบุ อบิ อยูใน ลําคอ คอนเขาตาขุนตาเขียว เดินเขามาเอากระบวยตกั ลงไปในหมอซุป ควานหาเนือ้ ขนึ้ มาพจิ ารณา ดูเพอ่ื พิสูจนใ หแ นช ดั แลว หวั เราะออกมาอยา งกระเงากระงอด ซุปเนอื้ วัวจริงๆ ไมใ ชซ ุปหางเสือ อยา งทเ่ี ขาหลอกหลอนไวใหเสียเสน “เดยี๋ วเถอะ เดยี๋ วเทเสียใหหมดท้ังหมอ ไมต อ งกินกนั เทาน้ัน มาหลอกไดนี่ บา จงั อยา งน้ี ยงั ไงละ ท่บี อกวา กวนประสาทอยเู ปน ประจํา” อีกคร้ังหนึง่ ทร่ี พนิ ทรบ อกกบั ตวั เองเงยี บๆ วา ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ มคี วามงาม นา รกั เกินกวาท่คี ิดไวแ ตแ รก ยามเมอ่ื หลอนอยใู นอารมณเชนน้ี เปน อาการทีเ่ กดิ ขึ้นโดยทเี่ จา ตวั เองก็ ไมร ูสึกตวั หลอนคอนเขาอกี ครง้ั หมนุ ตวั ขยบั จะผละกลับไปยังเต็นท ทนั ใดนั้น เกดิ จนั และเสย ก็ เดนิ เขามากระซิบกระซาบอะไรกบั พรานใหญ หลอนชะงักดว ยความสงสยั เดนิ ตรงเขามาถามวา “อะไร? มอี ะไรหรอื ?” “เปด ปาครบั ” เกิดตอบ หวั เราะแฮะ ๆ ดารินขมวดคิ้ว “อะไร? เปด แถวน้ีก็มีดว ยเหรอ?” “เปดปา เปนภาษาพ้นื เมอื งของพวกน้ี เขาหมายถึงเมน นะ ครับ เกดิ บอกวาไดยนิ เสียงเมน สองสามตวั ขุดรากไมก นิ อยทู างพงดานโนน หา งจากบรเิ วณแคมปของเราออกไปนดิ หนอยเทา นั้น พวกเขาอยากจะกนิ เมน ” รพินทรบ อก “อะไรกนั เมน กนิ ไดเ หรอ?” “เนอื้ เปด ยงั ไงก็ยงั งนั้ แหละครบั ถา ไมบอกกแ็ ทบจะไมรทู ีเดียว เขาถงึ เรียกมันวา เปดปา ” “อาว! แลว ทาํ ไมถึงไมจ ัดการละ?” หลอ นหนั ไปพูดกบั พวกพรานพ้ืนเมืองของรพนิ ทรอยา งใจดี พวกนนั้ ไมต อบ ไดแ ต หัวเราะแฮะ ๆ รพนิ ทรเ ปนคนตอบแทนมาวา “ผมหา มเขาเอาไวเ องแหละครบั ไมใหยงิ เสียงปน มนั จะทาํ ใหค ณุ ชายกบั คุณไชยยันต ตกใจตน่ื ขนึ้ เสยี เปลาๆ ดไี มด จี ะเขาใจผิดนกึ วาเกดิ เหตรุ ายอะไรขึ้น” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

246 “เมน ตัวเล็กนดิ เดยี ว เอาปน ลูกกรดยงิ กไ็ ดน น่ี า” “พวกเราไมมปี น ลูกกรดกนั เลย ถาจะยิงกต็ อ งยิงดว ยลูกซอง” “ถางนั้ รอเดยี๋ วนะ ฉนั จะไปเอาลูกกรดมาให แลวจะไปดดู ว ย” ดารนิ บอกโดยเรว็ อยางกระตอื รือรน ผละออกว่ิงกลับไปท่เี ตน็ ทกอ นทรี่ พนิ ทรจ ะทกั ทวง เชน ไร อดึ ใจเดียวกว็ ง่ิ กลับมา พรอ มกับปนลกู กรดยาวกระบอกหน่งึ สงใหรพนิ ทร “เอา ! ปน เมนมันอยทู ่ไี หนละ ขอฉันไปดดู ว ยคน” จอมพรานจีปากเบาๆ โคลงศีรษะ “คุณหญิงจะใหยงิ จริงๆ นะ หรอื ครับ?” “อา ว! ก็ไหนพวกนบ้ี อกวา อยากจะไดย งั ไงละ เอาปน มาใหย งั ไมด ีอกี หรอื ” “ผมกลวั เสียงปน จะไปรบกวน คณุ ชายกบั คุณไชยยันตใ หต ื่นเสยี เปลาๆ” “เถิดนา ไมเ ปน ไรหรอก ลกู กรดดงั ไมม ากนัก ฉันอยากจะดูดว ย” “ถางนั้ คุณหญงิ เปนคนยิงดีไหมครบั ผมจะพาไป?” หลอนพยกั หนา สลดั คานเหวย่ี ง สง กระสนุ ขน้ึ ลํากลอ งของมารล ินกระบอกงามนน้ั “ตกลง ใหฉันยงิ ก็ได พาไปซิ” “ตามผมมา เดินคอ ยๆ ก็แลว กนั ไมตอ งพดู อะไรอกี ทง้ั นน้ั ” วา แลว พรานใหญกห็ ันไปพยกั หนา กบั เกิดเปน ความหมายใหพ าไป เกดิ ยม้ิ แปน นาํ ออก ไปจากบริเวณแคม ปทางดานตะวนั ตกในทันทีนนั้ สว นเสยกับจนั คงนงั่ ลงลอ มกองไฟตามเดมิ ไมไ ดต ดิ ตามไปดว ย เพราะตา งกร็ ดู ีอยวู าการไปกันมากคน เทา กับทําใหเ กดิ เสยี งเตือนใหเมน ฝงู นน้ั ไหวตวั และผละหนไี ปเสยี เปลาๆ คงปลอยใหเ กดิ รพนิ ทร และ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ไปกันเพยี งสาม คน ผานกองไฟกองสุดทายอันเปนบริเวณรอบนอกสุดของแคมป เขาสคู วามมดื มิดราวกบั เหวนรกรอบดา น เกิดผเู ดนิ อยูเบือ้ งหนา นาํ ไปดว ยฝเทาเบากริบ ตามดา นเล็กๆ สองขางทางเปนพง เสือหมอบ และสุมทุมพุมไมอนั ข้ึนรกทึบ โดยใชแสงไฟฉายทก่ี ดตํ่าอยูกบั พื้น มองเห็นเพยี งแค ระยะกาวตอ กา วท่ีจะเดนิ ไป พอแยกเลี้ยวซา ยตรงตน ยางใหญ รพนิ ทรก็กา วเขา ไปชดิ คนของเขา ซบุ ซบิ อยางรกู ันอยอู ดึ ใจดวยเสียงทีเ่ บาทสี่ ุด แลว เกิดกเ็ ดินไปอยทู างดานหลังรั้งทา ย รพินทรควา แขนนายจางสาว ดึงตวั ใหม าอยูทางดานซา ยของเขา กระซิบ “ไดยนิ ไหมครบั ทางดา นหนา ซายมอื ของเรานี่ หางอยางมากก็ไมเ กนิ 30 เมตร” หลอนถอื ปน ในทา เตรยี มพรอ ม พยายามจอ งฝา ออกไปในความมดื เงยี่ หู แลวก็ส่ันหนา กระซิบบอก “หฉู ันอาจไมด ีเทา คุณกไ็ ด เพราะไมไดย นิ เสยี งอะไรเลย นอกจากเสยี งหมาปา ทหี่ อนอยู ไกล” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

247 “เอาละ ไมไดยินก็ไมเปน ไร เตรยี มยงิ ใหท ันกแ็ ลว กนั ผมจะฉายไฟให ถา เห็นลูกตา สะทอนแสงไฟกย็ งิ ไดเลย คอยตามลาํ ไฟฉายใหด ”ี ดารินพยกั หนา แทนคําพูด รพินทรยกไฟฉายขน้ึ ในความมืดนนั้ เพอ่ื ใหห ลอ นกะระยะ หญิงสาวประทบั ปน โดยการคํานวณวา ถา เขาฉายไฟ หลอนจะตองมองเห็นศนู ยไ ดในทนั ที แลว พยกั หนา อีกคร้งั จอมพรานฉายไฟปราดขึน้ สงู ในบัดนั้น แลว ฟาดตํา่ ลงมาดวยความเรว็ พอประมาณ ทบั ทมิ เล็กๆ ประมาณ 7-8 คู กส็ ะทอนแสงไฟวูบวาบ ตอบมายงั บรเิ วณใตพงออ รมิ จอม ปลวกใหญต อนหน่ึง บางคอู ยูน่ิงกับที่ บางคกู ห็ ลบวิง่ พลา นเขาซกุ พงอยา งจาละหวนั่ พรอมกบั ทลี่ ําแสงคน พบเปา หมายเหลาน้ัน .22 จากมารล นิ โดยมือของ ม.ร.ว.หญงิ คน สวยกล็ ัน่ ขึน้ อยา งทันทีทันควัน เสยี งของมันไมดังจนเกินไปนกั พอนดั แรกลั่น หลอ นก็สลัดคาน เหวย่ี งอยา งรวดเรว็ ยงิ นดั ทส่ี อง และสามออกไปติดๆ กัน กอ นทดี่ วงทับทมิ เหลา น้ันจะซุกหายเขา ไปในพงหมด “เด็ดเลยครับ นายหญงิ โอโฮ!” เสียงเกดิ รองออกมาเบาๆ อยา งลงิ โลด แลว ก็ฉายไฟว่ิงตรงเขา ไปทีน่ นั่ โดยเรว็ หญงิ สาว ทาํ หนา ตนื่ ขยับจะวงิ่ ตามเขา ไปดว ย หลอนเองไมร ูเ ลยวาผลการยิงทัง้ สามนดั เปน อยา งไรบา ง แต รพนิ ทรค วา ขอ มอื ไว “ปลอ ยใหเกิดเขา ไปเอาดีกวา เรารออยนู ่แี หละ มันรกเกนิ ไป” “คุณวา ถกู หรือเปลา ฉนั มองไมเ ห็นมนั อยสู ักตัว” “เดย๋ี วกร็ ู แนะเกดิ หวิ้ มาโนน แลว ” เกิดเดนิ บุกพงสวบสาบกลับออกมา ยิ้มรา ห้ิวเอาเจา สตั วประเภททีม่ ขี นเปนเกราะกาํ บัง ตน โดยมดั กับเถาวลั ยม าดว ยสามตวั กองลงกับพน้ื ตรงหนา ของรพนิ ทร และหญงิ สาว “นัดละตวั เลยครบั ขมองท้ังน้นั ” ดารินย้มิ ตน่ื ๆ รอ งออกมา “อยทู ้ังสามตวั เลยเหรอ ฉันคดิ วาไมถกู สกั ตวั เสยี อีก ฟลุกจรงิ ๆ” รพินทร ไพรวลั ย ชาํ เลืองมองดูนองสาวคนสวยของนายจา งดวยความพอใจอยูเงยี บๆ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ยังคงเปนนกั ยงิ ปน มือชน้ั เยีย่ มยอดอยูตามเดมิ แตตองหมายถงึ วา หลอ น ไมตกอยใู นอารมณตนื่ เตนตกประหมา หรอื ขวัญเสยี เขาคิดวา ถาหลอ นสามารถจะใชฝม อื ในการยิง ชั้นเลศิ เชน น้ีไดในทุกสถานการณ ไมว า จะเกิดวกิ ฤตกิ ารณใดๆ ขน้ึ เขาจะเบาใจกวา นอี้ กี ไมนอ ย หลอนยงิ ปน ไดดีกวา ไชยยนั ต หรอื บางทีกอ็ าจดีกวาเขาเสียอีก สาํ หรับเปาน่ิง และในยามทมี่ สี ติ มน่ั คง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

248 “ไมใชฟลกุ หรอกครบั ฝมอื กบั สตติ ะหาก ถาคณุ หญงิ สามารถปรบั อารมณตวั เองในขณะ ยงิ สัตวใหญอนั ตรายไดเ หมอื นกับวา คณุ หญิงยิงเมนนล่ี ะก็ รพนิ ทร ไพรวัลย หรือพวกอาชพี คนไหน ก็ไมมีวนั สคู ุณหญิงได” หลอนหัวเราะออกมาอยางไมม คี วามหมาย เขาชวนหลอนกลับแคมป โดยมเี กิดหว้ิ เมน ตามหลงั มาดว ย เสยกับจนั วงิ่ ออกมารับ ทง้ั สองพอมองเหน็ เมนกด็ ีใจกนั แทบกระโดด ยง่ิ พอรูวา โดยฝมือนดั ละตวั ของ ‘นายหญงิ ’ ก็ยิ่งยนิ ดี ต่นื เตนเปน พเิ ศษ ชมกันเปาะ แลวจัดการชว ยกนั ถลกหนงั ในทนั ทนี ั้น ตลอดเวลาหลอ นน่งั ดอู ยูด ว ย ความสนใจยงั ไมย อมกลับไปนอน แมว ารพนิ ทรจะเตอื นเชน ไร “ฉนั ยงั ไมง ว งหรอก อยากจะดวู ธิ ถี ลกหนงั เมน” หลอนบอก เชษฐากบั ไชยยนั ต ยงั คงหลับสนทิ อยเู ชนนั้น เสยี งลกู กรดทัง้ สามนดั ไมท าํ ใหท ง้ั สอง รูส กึ ตัวเลย โดยเฉพาะอยางยง่ิ ตาํ แหนงทยี่ งิ เมนเปนบรเิ วณอยใู ตล ม พวกนัน้ เม่อื จดั การถลกหนงั เสร็จเรียบรอย กผ็ าแบะออกตดั ไมไผแ ผเ ปน ตับ ขงึ ยางไฟกนั เลย พอไฟเลีย นา้ํ ตก กลน่ิ เนอื้ เมนยา งกเ็ รมิ่ หอมหวนชวนชิม ดารินนั่งบนขอนไม เอาปนพาดตกั เทา คาง มองดดู ว ยอารมณส นกุ คยุ กบั พวกพรานพน้ื เมอื งของรพนิ ทรไ ปพลาง “ฉันเพ่ิงจะเคยไดกล่นิ เน้ือเมน ครง้ั นี้เปนครงั้ แรก จริงดว ยเหมอื นเปด ยางไมมีผดิ ” หลอ นหนั ไปพูดกับพรานใหญอ ยา งญาตดิ ี ลมื เรือ่ งอรเิ สยี ชว่ั ขณะ “เน้อื เมน มีมันมาก แลว ก็คอ นขางจะคาวจัด ตามปกตแิ ลว กไ็ มใ ชอ าหารดวี ิเศษอะไรนกั แตพวกข้ีเหลาอยา งเจา พวกนโ้ี ปรดปรานนกั ” รพินทรบ อกเรอื่ ยๆ มองดูเมน ทีก่ าํ ลังยางไฟอยูอยา งไมศรัทธา “ผมเอง ถา ไมอดอยากจริงๆ กไ็ มอ ยากจะกินมนั นกั และไมขอเสนอเน้อื สัตวชนดิ นข้ี ้ึน โตะ ในรายการอาหารของคณะนายจา งของผม” “อาว! ทาํ ไมละ พใี่ หญกบั ไชยยนั ตช อบกนิ ของแปลกๆ อยูเสมอ คณุ ไมค ดิ จะใหเ ขากนิ ในรายการอาหารสาํ หรบั พรงุ นบี้ างหรอื ?” ดารนิ ถามปนหวั เราะ รพนิ ทรส ั่นศรี ษะชา ๆ แลวยอ นถามวา “วา แตคณุ หญงิ จะลองทานดบู างไหมละ ครบั ” หลอนเบป าก สน่ั หนาโดยเรว็ “ถาไมรมู ากอ น ทําเปนอาหารสําเรจ็ รปู แลวมาหลอกใหกนิ ก็เปน อกี เรื่องหน่ึง แตถา ลงรู วาเปน เจา ตัวมขี นเปน หนามน่ีจา งกไ็ มเ อา เห็นตวั แลวกนิ ไมลง” “ออกจากหลม ชา งไปแลว ตอ ใหย ิง่ กวาเมน คณุ หญงิ กต็ อ งทาน ถา มา ยงน้ั ไมม โี อกาสไป ถงึ ขุนเขาพระศวิ ะแน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

249 “เม่อื ความจําเปนสุดยอดมาถงึ ขอใหคุณแนใจวา ฉันทาํ ไดท ุกอยางเชน ทค่ี ณุ หรอื พวกทาํ กันได เพราะฉะน้ันยุตใิ นการทจ่ี ะพดู ขูฉันเสียที เขาใจ? ” “ครับ เปน อนั วา เขา ใจกันเสยี ท”ี “คุณยงั ไมไ ดอธบิ ายถงึ เน้ือเมน ใหฉ นั รูร ายละเอียดเลยวา มนั เปน ยงั ไง ถงึ ไมอยากจะให พวกเรากิน” “เมน เปน สัตวท ่ีชอบขุดรากไมหรอื พวกหวั พชื ทฝ่ี งอยใู ตด ินกินโดยไมเ ลอื กครับ ธรรม- ชาติของมนั เปน เชนนนั้ รากไมห รอื หวั พชื บางชนิดเปน อนั ตรายตอ คน แตมันกนิ ไดอ ยางสบาย เพราะฉะนน้ั เปน การเสี่ยงอยเู หมอื นกัน สมมติวา ถาเรายงิ เมน มาได แลว เอาเนอื้ มันมากนิ ถา เมนตวั น้นั กินพวกพชื ทไี่ มเ ปนอนั ตรายกับคน กไ็ มเกิดอะไรขนึ้ แตถ าบังเอญิ มันกินพชื ประเภทเบอ่ื เมา เรา กินเนื้อมนั เขาไปเปน ไดเรื่อง เปน พิษขึ้นมาทนั ที พวกพรานพ้ืนเมอื งเขาไมกลัวกนั แตส ําหรบั ผมไม คอยจะกลา นัก เนื้อเสือหรอื เน้ือหมีเสียอกี ถาจะขนื กนิ กนั กย็ ังพอกนิ ไดโ ดยไมตอ งกลัวอะไร เวน ไวแ ตเ ราจะกนิ ไมล งเองเทาน้ัน เนือ้ ชางกไ็ มเลว 80 เปอรเ ซ็นตข องเนื้อเคม็ ท่ีขายกนั อยใู นตลาด กรุงเทพฯ ในสมยั กอ นน้ี ขอใหรไู วด ว ยวา เปนเนื้อชาง นํ้ามนั หมูท่ีบรรจปุ บ ขายกนั นน่ั กเ็ หมอื นกนั เจอนาํ้ มันชา งเมอ่ื ไหร ชาวกรงุ กไ็ มมีวนั รู กินกนั ไดห นาตาเฉย” ดารนิ ยกมือลบู อก ทาํ ตาโต รอ งออกมา “ตาย! จริงๆ นะเหรอ อะไรกนั เนื้อชา ง?” พรานใหญห ัวเราะ “อาว! นี่แหละเหน็ ไหม มนั เปน ความโงอ ยางมเี กยี รตยิ ง่ิ ของชาวกรุง ท่หี ารูไมว า ถกู ชาว ปาหรืออยางทเ่ี รียกกนั วา ‘คนดง’ หลอกเอาเชนไรบา ง คณุ หญิงลองถามเกิด เสย หรอื จนั ที่นัง่ อยนู กี่ ็ ไดค รบั วาปห น่งึ ๆ เขาลม ชา งเอาเนื้อทาํ เคม็ เอานํ้ามันมาเคยี่ ว แลว สง ไปขายใหแกพ อ คาหวั แหลม ในกรุงเทพฯ ปละเทาไหรบา ง แตพวกนเี้ ลกิ ...พวกพรานพน้ื เมอื ง พรานกะเหร่ียงอนื่ ๆ ก็ยังมีอีกแยะ คนกรุงกฉ็ ลาดอยา งชาวกรงุ ซคิ รับ คนดงเขาก็ฉลาดตามประสาชาวดงของเขา” “อกแตกเลย นเี่ ปน ความรูใ หมสาํ หรับฉันอกี อยา งหนงึ่ ทีเดียว” หลอนครางออกมา มสี หี นา พิกล “เนื้อเกง ทว่ี างขายอยใู นตลาดนัดสนามหลวงสมัยกอ นกเ็ หมอื นกนั ” รพินทรกลาวปนหวั เราะหึๆ ตอ มา “หรอื มฉิ ะน้นั กเ็ น้ือเกง ตามภตั ตาคารหรๆู ตา งๆ ทีค่ ุณหญงิ อาจเคยไปสงั่ มาทานแลว อะไรนะ ‘เกง ผัดเผ็ด’ ‘เกง ยาํ ’ หรือวา ‘บาบคี วิ เกง’ อะไรจาํ พวกน้ี คุณหญิงเคยหรอื เปลา ครับ” “ก.็ ..” หลอ นย้ิมกรอยๆ ตอบออ มแอม ซอกเปลอื กตามองดเู ขา “เคยบางเหมอื นกันแหละ ทําไม?” “คณุ หญงิ เอาอะไรมาพสิ ูจนว า เปน เนอ้ื เกง จริงๆ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

250 “ก็ไมร เู หมือนกัน เขาบอกวา เกง เราก็เกง ดวยนะซิ ภตั ตาคารออกใหญโ ตมชี ื่อเสียงอยาง นั้น เขาจะมาหลอกลวงเราทาํ ไม แลว เวลากนิ มันกไ็ มเ หมอื นกบั เนื้อวัว สงั เกตดูมันละเอียดกวา” “ถาคณุ หญิงทานเน้ือเกงมาจนชาํ นาญดีแลว จนสามารถจะแนใ จวา มนั เปน เนื้อเกง จริงก็ แลวไป นบั วาคร้งั นั้นเปน ครัง้ ท่ีโชคดที ส่ี ุด ผมนะ ไมกลวั อะไรหรอก กลวั จะไปเจออีเกง ของ เทศบาลนครกรุงเทพเขาไปเทานน้ั ” หลอ นย่ิงงงจดั “เกง เทศบางนครกรงุ เทพอะไรกัน?” “อา ว อีเกงประเภทท่ีรอง ‘เอง ’ แทนทีจ่ ะรอ ง ‘เปก ’ นะซิครบั เกง ท่ีกนิ เศษอาหาร เหา หอนวง่ิ อยตู ามถนนในกรงุ เทพ ตามลานวัดแทนที่จะเลม็ ใบหญาไมอ ยตู ามปา ดงพงไพร” ม.ร.ว.หญิงดารนิ คดิ อดึ ใจเดียวก็หวั เราะคกิ แลวปนหนา บง้ึ โดยเรว็ เอากอ นหนิ เลก็ ๆ ขวา งมายังจอมพราน รองเบาๆ “บา มอี ยางเหรอ เขาจะเอาเนอ้ื หมามาใหค นกิน พดู ใหอ าเจยี นอยไู ด” “คณุ หญิงเคยมโี อกาสไปพสิ ูจนหลงั ครวั ของภตั ตาคารเหลาน้นั หรือครบั ทุกครัง้ ทผ่ี มเขา ไปในกรุงเทพ ถาผมเกดิ นึกอยากจะกินเนือ้ สนุ ขั ซ่ึงความจรงิ ผมกช็ อบกินอยแู ลวเหมอื นกัน ผม จะตอ งไปยงั รา นอาหารทีเ่ ขาเขียนไววามเี นอื้ กวาง หรอื เนอื้ เกง สําหรับประกอบอาหาร แลวผมกส็ ง่ั ตามเมนูมา นนั่ แปลวา ผมไดก ินเนื้อสนุ ขั สมใจทุกที บงั เอญิ รา นไหนทผ่ี มเขาไปสัง่ แลวเกดิ เอาเนอ้ื เกงเนอ้ื กวางใหผ มจริงๆ กต็ องนบั วาผมถูกหลอกลวงอยา งจงั ทเี ดยี ว แลว กด็ เู หมอื นแทบจะไมเ คย ถูกหลอกอยา งวาน้ันซกั ท”ี หญิงสาวรอ ง “บา ” ออกมาอกี คําเดียว กส็ ะบดั กน ลกุ ขน้ึ ผละเดินกลับเขาไปในกระโจม โดยเร็ว ปลอ ยใหร พนิ ทรย ืนหวั เราะกึกๆ มองตามหลงั ไปจนลับตา “นายหญงิ นองสาวของนายผูชายสวยมากนะครับ ยังกะนางฟา ” จันพูดขน้ึ เบาๆ เมอ่ื รางของหญงิ สาวลับตาไปแลว “ฮือม. ..” พรานใหญครางตาํ่ ๆ ยกมือขน้ึ ลบู คางอนั เขยี วครม้ึ ไปดว ยเครา ตาสีเหล็กมปี ระกายเครยี ด ลง “แตจ ะมปี ระโยชนอ ะไรเลา เมื่อความสวยอันน้ี จะมาเปนภาระหนกั ใหกบั เราในอนาคต ท่ยี งั ทายอะไรไมถกู ขุนเขาพระศิวะ...คงจะไมใ หความปราณกี ับความสวยอันนา ถนอมนี้หรอก” “แตนายหญิงกเ็ ปน คนกลาผดิ ผูหญิง แลว กย็ งิ ปนแมน เหลอื เกิน” เสยวา “แตก ห็ นีความจรงิ ไปไมพน นัน่ ก็คือ เปน ‘ผหู ญงิ ’ รพนิ ทรพ ดู ขรมึ ๆ สงั่ ความพรานของเขาอีกสองสามคําก็แยกไปนอน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

251 ตีสองกวาเล็กนอย จอมพรานสะดงุ ต่นื เพราะเสยี งสะบดั เขาและหายใจฟดฟาดของควาย เทียมเกวยี น ทีผ่ ูกไวเ ปน วงลอมรอบบรเิ วณแคม ป เขาขยบั ตวั ลุกน่งั เงย่ี หสู ดบั ฟง พวกลกู หาบ หลบั ใหลกันหมดสิ้นภายใตโปงผาคลมุ ไฟทกุ กองเริม่ จะมอดแดง ยกเวนแตไ ฟกองใหญห นา กระโจมพกั ของคณะนายจา งท่ียงั ปะทุเปน เปลวอยวู อมแวม ในความมดื สลัวนัน้ เขากวาดสายตาอนั เฉยี บไวไปรอบดาน ตะเกยี งรวั้ ที่แขวนอยบู น ปลายไม สองแสงใหมองเหน็ บรเิ วณหนา เต็นทไดรางๆ ไกลออกไป นอกจากเสยี งลมพัดก่งิ ไมไ หว เสียงตกุ แกดงทร่ี องอยเู ปนระยะแลว นอกนัน้ เปนความเงยี บ พรานคูใจของเขาทัง้ สามหลับเปน ตาย เพราะเหลา ขาวกบั เน้อื เมนยางท่สี วาปามกนั เขา ไปอยางตะกละเมือ่ ตอนเทีย่ งคืน ทข่ี อนไมห นา กระโจมนายจา ง ไมมีรางของแงซาย ทกี่ องไฟใหญใ กลกระโจมก็ไมม ี และ ไมมแี มแตเ งาของหนมุ ชาวดงพเนจรผูลึกลบั ภายในอาณาบรเิ วณเขตของแคม ปเ ลย จากสายตาท่ี กวาดคน หาของจอมพราน แงซายอันตรธานไปไหนเสยี แลว ... สัญชาตญาณของเสือพราน อันเปน คณุ ลกั ษณะของนายตํารวจตระเวนชายแดนประการ หนงึ่ สญั ชาตญาณของจอมพรานผเู จนตอชวี ิตปา ดงพงไพรอีกประการหน่ึง เตอื นสังหรณเขาใน ฉับพลนั ทนั ใดน้นั วา ไดเ กดิ สง่ิ ผดิ วิกลขน้ึ เสยี แลว กล่นิ ไอของภยนั ตรายมันโชยมาแตะจมูกเขาอยู รําไร แมจ ะไมสามารถบอกไดแนช ดั วามันคอื อะไรกนั แน รพนิ ทรควา .375 ขึ้นมา ขยับลกู เล่ือนสาํ รวจดกู ระสุนในรังเพลงิ อกี มือหนงึ่ หยิบไฟฉาย คอ ยๆ ลุกขนึ้ อยางแผว เบา สายตาเฉียบไวกราดไปทว่ั นบั จํานวนลกู หาบทนี่ อนกันอยเู ปนหยอ มๆ และพรานของเขาทุกคนอยูครบจํานวนเรียบรอยดี ขาดหายแตแงซายเพียงคนเดยี วเทานัน้ แลวก็ เคลอ่ื นดวยฝเทาเบากริบตรงเขาไปทีก่ ระโจมพักนายจาง คอยๆ แหวกกระโจมเขาไป ทามกลางแสงตะเกยี งเจา พายุ ท่จี ุดสวางไวตลอดทัง้ คืน คณะนายจางของเขาท้งั สามคน คงนอนอยูบนเตียงสนามภายใตมุง คลุมเปน ปกติดี ทุกคนหลับสนทิ แตไ มมีเงาของแงซายในนน้ั เขาถอยออกมาชา ๆ อีกครง้ั หนั หนาออกไปยงั ราวปาใหญ คว้ิ ขมวดครุนคดิ และทนั ใดก็ ไดยนิ เสยี งควายทางดา นตะวนั ตกของบรเิ วณแคมป สะบดั เขาทาํ เสยี งฟด ฟาดอกี ครัง้ จากแสงจางๆ ของกองไฟท่ีรบิ หร่อี ยูนน้ั มองเห็นมนั แหงนเบงิ่ และเตน เหยาะไปมาอยา งกระสบั กระสาย พยายาม จะดงึ เชือกรอ ยจมกู ท่ีผูกลามติดไวก ับตน มะคาจนตึง มอี าการเหมือนจะกระชากใหข าด อกี สองตัวที่ ผกู หา งกันออกไปประมาณ 20 เมตร กม็ อี าการคลา ยๆ กนั ลกั ษณะท่เี หน็ อยนู ้ี พรานใหญอ ยา งเขาบอกไดในทนั ทวี า นนั่ คือการยางกรายเขามาใกล ของเจา ปา ถาไมลายพาดกลอน กเ็ จา ดาวอยา งไมม ีปญ หา ลมดกึ โชยรวิ้ มาวบู หน่ึง กลิน่ สาบของมนั ย่งิ ฟอ งชัด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

252 แต. ..แงซายไปไหน เขายองตรงไปทีต่ น มะคา ตนน้นั อยางชา ๆ หเู งย่ี สดบั จบั เสียงทกุ เสยี งทีจ่ ะเกดิ ขนึ้ อยา ง พเิ คราะห ไฟฉาย และไรเฟล พรอ มอยูในมอื มาหยุดอยทู ่หี ินกอ นหนง่ึ ณ บัดนี้ มนั เปนความเงียบอยางประหลาด จกั จ่นั เรไรและตุกแกทจี่ ะตองรองอยูเปน ประจํา พากันหยุดนงิ่ ราวกบั นดั กันไว ปา ทั้งปาไมม ีเสยี งอะไรเลยชว่ั ขณะหนึง่ แมแ ตลมพดั ใบไม ไหว กลน่ิ สางๆ นน้ั ก็เลือนหายไป อาการดิน้ รนกระสบั กระสายของควายกด็ ูจะสงบลง นอกจากจะ แหงนเบ่ิงยืนเฉยจองตาออกไปยังความมดื ของดงทึบเบื้องหนา รพนิ ทรเ คล่อื นตวั เองอยางแผว เบาทีส่ ุด ออ มไปทางไมใหญท่ลี มอยู แลวยกไฟฉายขน้ึ แต แลว กอนทเ่ี ขาจะกดสวิตชปลอยลําแสงใหพ ุงจาออกไปนน่ั เอง เสียงกระซบิ ก็ดงั มาจากเบื้องหลัง “อยา เพงิ่ ฉายไฟครบั ผูก อง” “แก แงซาย” “ครบั ผม” “แกมาทาํ อะไรอยูท่ีน่ี?” เขาจอ งหนาแงซาย ในความมืดนั้น มองเหน็ แตฟน ขาว หนุม ชาวดงนกั พเนจรทรดุ คุกเขา อยเู บอ้ื งหลงั เขาในระยะประชดิ ตัว “ผมมาอยทู ่ีนก่ี อนผูกองจะตื่นสักครใู หญแ ลว เสอื ไมน อยกวาสองตวั เดนิ เวยี นรอบ แคม ปข องเราอยสู ักครงึ่ ช่วั โมงทแ่ี ลว ผมไมแ นใ จวา มนั เพยี งแตจะแอบเขา มาดู หรือวา ตองการ ควายเรา” “ทําไมแกไมปลกุ ฉนั ทําไมแกไมป ลุกพวกเราสกั คนหน่ึง?” “ผมไมแ นใ จวา ปลุกคนอ่ืน จะเปน การดหี รือเปลา แตสําหรับผกู อง ผมเช่ือแนว าไมต อง ปลุก เสยี งควายต่ืนสะบดั เชอื กดงั มาก เจาควายทผี่ กู องคดั มาพวกน้มี นั สทู ุกตวั กอนจะถงึ คนมันตอ ง ผา นควายพวกนก้ี อ น” “แลวทแ่ี กยอ งมาซุม อยูแถวน้ี แกจะใหม นั ขบสมองแกแทนควายรึ หรอื แกคดิ วา แกจะยงิ มนั ได?” แงซายสายหนา ชาๆ ในความมดื ไมเหน็ สหี นาและแววตาของกนั และกนั “ไมมเี สือตัวไหนทําอะไรผมได ตราบเทา ทีผ่ มรตู ัวและตื่นอยู และทผ่ี มมาอยูทน่ี ก่ี ย็ ังไม คดิ ทจี่ ะยิงมัน มันเหน็ ผมและผมก็เหน็ มนั แลว กอนทีผ่ กู องจะมาทน่ี ี่ มนั ถอยหลบออกไปทางพงทาง ขวามอื โนน เร่ืองเสือไมสาํ คญั หรอกครับ ผูกอง อะไรสกั อยา งหน่งึ มันนา คิดกวา นัน้ และทาํ ใหผ ม มาซุม อยทู ่ีน”่ี “อะไร?” “ผูกองไดก ล่นิ อะไรหรือเปลา ไดย นิ เสียงอะไรไหม นอกจากไอลายทห่ี ลบไปแลว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

253 รพนิ ทรฉงนยงิ่ ข้นึ เขาสะกดลมหายใจนงิ่ แลว คอ ยๆ สดู กล่นิ อยางระมดั ระวงั ประสาทหู เปดพรอม ลมดึกโชยมาจางๆ และบดั น้ันเอง ดวงตาของเขากส็ วางโพลง เขาใจในความหมายของแง ซายทันที พรอมดว ยหัวใจอันเตนแรง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

254 13 มนั เปนกล่นิ อบั ๆ ของโคลนตม หรือใบไมเ นา ทห่ี มกั หมมอยูตามปลกั ราวกบั วา จะมีใคร ขุดคยุ เลนอยูใกลๆ กลน่ิ นัน้ โชยตามลมมากระทบจมูกอยางชดั เจนในบางขณะ และก็จางหายไปใน บางขณะเมื่อลมน่งิ มเี สียงกงิ่ ไมไหว อันไมใชเ ปน ลกั ษณะของธรรมชาติ เสยี งน้าํ ในหนองท่อี ยูตา่ํ ลง ไปสนั่ ไหวกระฉอกนอยๆ ยนื ยันใหทราบชัดวา ท่มี าของกล่ินและเสยี งอันเบาแสนเบานัน้ คงจะเปน บริเวณรมิ หนองน่ันเอง บดั น้ี แงซายกม ตะแคงหนา ลงไปเอาหูแนบกับแผน ดนิ อดึ ใจใหญก็คอ ยๆ เงยข้ึน “อาจเปนโขลงเดยี วกันกับทปี่ ะทะกับนายใหญ และพวกแกที่กลางดานเมอ่ื ใกลค ่ํา” รพนิ ทรพดู แผว ตํา่ แงซายยิ้มกรา นๆ สัน่ ศรี ษะกระซบิ ตอบมาวา “ผมแนใ จวา ไมใ ชค รบั โขลงนน้ั ปานนเ้ี ตลดิ ไปไกลแลว ผกู องเองผมก็เชือ่ วา คงไมค ิดวา เปน โขลงนั้น” จอมพรานอ้งึ ไป ถกู แลว เจา หนุมแงซายดเู หมือนจะอานใจลว งรทู ันความคิดเขาไปหมด ทกุ อยา ง รพนิ ทร ไพรวลั ย ในขณะนกี้ ําลงั เผชิญอยกู บั ปญ หาสะกิดใจลกึ ลบั อันเต็มไปดว ยสังหรณ ราย จากเสยี งและกล่นิ ทจี่ บั ไดด ว ยสัญชาตญาณพรานของเขาในขณะนี้บอกชดั ไดว า มีชา งโขลง หนึง่ เขา มาปว นเปย นเลยี บเคียงอยูท่บี ริเวณหนองน้าํ มันกาํ ลงั ชมุ นุมกันอยูท่นี น่ั ในลักษณะนา คดิ พิกล เพราะมันไมไดม าอยางหากินหรอื วามาเลน น้าํ ในหนองตามธรรมดา แตทวา เปน การยอ งเขา มา อยา งเงยี บกริบ ชนิดท่ีจะเรยี กไดวามเี จตนาทีเดยี ว และเม่อื พวกมนั สอเจตนาที่ยอ งเงยี บเขามา อะไรเลา ทเ่ี ปนเจตนาในขนั้ ตอ ไปของมนั ? และถาการแผว พานเขามาของมันบงชดั ถงึ เจตนาซ่ึงไมใ ชเ ปน การหากนิ โดยลกั ษณะปกติ ของมันแลว มนั ก็ยอมผดิ ไปจากธรรมชาตวิ ิสยั ของชา งปา ท่ัวๆ ไป ทเี่ ขาเคยรูเคยเหน็ ในอาณาจักรพง ไพรแหง น้ี ทกุ ฝกาวยางทกุ การเคลื่อนไหวของมันเต็มไปดวยการระมดั ระวงั เพอ่ื จะไมท ําใหบ ังเกดิ เสยี งเทาท่คี วามฉลาดอยา งสตั วข องมันจะอํานวยใหไ ด ไมม เี สียงการหกั ไมก นิ ไมมีเสียงการ เคลื่อนไหวอนั เปน นิสัยโดยปกติสามญั และภายหลงั จากเฝาสดับตรับฟง กไ็ มม ีวแ่ี วววา พวกมันจะเดนิ ผา นเลยไป นอกจากการ รวมกลมุ กันอยอู ยา งสงบ “แลว แกคิดวายังไง?” “เมอ่ื ปเ ศษลว งมาแลว ผมรบั จา งฝรั่งสองคนท่มี าพรอมกบั นกั ลา สัตวชาวกรุงอกี 3 คน พา เทย่ี วอยใู นปา แถบหวยเสอื รอ ง คืนหนงึ่ ผมตืน่ ขึน้ ดว ยลักษณะผดิ ปกตเิ หมือนเชน ทีเ่ ราพบอยใู น ขณะนไ้ี มมีผดิ ชา งโขลงหนงึ่ เอาโคลนพอกตวั มันเสียเพือ่ ดบั กลนิ่ สาบ แลว กย็ กโขลงเงยี บขนึ้ มาที่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

255 ปางพักของพวกเรา ผมปลกุ นายฝรง่ั กบั นายคนไทย และเตอื นใหรวู ามนั จะเกิดอะไรขน้ึ พวกนน้ั หา วา ผมฝนไป ตอ จากน้นั ไมถ งึ 10 นาที ปางพักของเราแหลกละเอยี ดยอ ยยบั ไมม ชี น้ิ ดี นายฝร่ังสอง คนกบั นายคนไทยอกี หน่ึงคน เละเทะไปท้งั ตัวจนจําไมไ ด กระโจมท่พี ักเครอ่ื งใชท กุ ชิน้ ภายใน บรเิ วณปางไมเหลืออยูใ นรูปเดมิ เลยสักส่ิงเดียว ผมหนเี อาตัวรอดไปไดเ พราะบงั เอญิ มปี า ไผอยูใ กล นายคนไทยทเี่ หลืออยอู ีกสองคนและลกู หาบอีก 4 กพ็ ลอยรอดไปไดเ พราะปาไผเดยี วกัน ผกู องคดิ วาไอตวั ไหนครับทเ่ี ปนจา โขลงน้นั ...ผมสาบานไดว า ผมเห็นมันกับตาในขณะนน้ั กอ นท่กี ระโจม พักของนายจา งจะถลมลง ไอต วั นนั้ เกือบเทาภเู ขา งาขา งหนง่ึ เร่ยี ดนิ อกี ขา งหนงึ่ พน ปากออกมาศอก เดยี ว หูขา งขวาของมันแหวง ไปครงึ่ หน่งึ ! มันเปน ชา งตวั เดยี วเทานัน้ ทีม่ ีสมองพอสาํ หรับการ วางแผน กอ นที่จะเขาทําลายคนท่ีมันถือวา เปนศตั รสู าํ คญั เรายังไมทนั จะไปพบมันที่ ‘ปา หวาย’ แต มันกลบั เปนฝา ยมาเยย่ี มเราเสียกอ นแลว ท่ี ‘โปง กระทงิ ’ นี”่ คําพูดของแงซาย ชว ยใหพรานใหญตัดสนิ ใจโดยเดด็ ขาดไดใ นบัดนนั้ เอื้อมมอื ไปตบ ไหลหนุมชาวดงรา งยักษ พดู โดยเรว็ “ถา งน้ั ความเขา ใจของฉนั กับแกตรงกนั เรว็ เขาเถอะแงซาย ปลุกพวกเราทกุ คนใหต น่ื ขึ้น เดีย๋ วน้ี สาํ หรับพวกลกู หาบ ยังไมต องบอกใหรวู า เกดิ อะไรขน้ึ แกไปปลกุ เกิด เสย จนั ขนึ้ กอน ฉนั จะเขา ไปทพี่ กั ของพวกเจานาย” แงซายผละแยกจากเขาอยา งรวดเร็ว ตรงไปปลกุ พวกพรานทัง้ สามของรพินทร ในขณะท่ี พรานใหญตรงเขาไปในกระโจม คนแรกท่ีเขาปลกุ ขึน้ กค็ อื เชษฐา เปน การปลกุ โดยพยายามไมใ หม ี อะไรเปนที่ตนื่ เตน ตระหนกตกใจ แตถ ึงเชนนน้ั ม.ร.ว.เชษฐากไ็ มว ายประหลาดใจและเฉลยี วคดิ ในทนั ที เมอ่ื ลมื ตาข้นึ เห็นรพินทรเปนคนปลกุ เรยี กเขา ราชสกลุ หนมุ พรวดขึ้นจากเตียงโดยเรว็ “รพินทร เกิดอะไรขึน้ รึ?” เขาถามโดยเรว็ สลดั ความงวั เงียออกไปในทันที “ไมม ีเร่อื งรายแรงอะไรนกั หรอก เพยี งแตว า ‘ไอแ หวง’ ทีเ่ ราพูดถงึ มันอยตู อนหัวคาํ่ น่ี แอบยกโขลงมาชมุ นุมกนั อยทู ่ีหนองนา้ํ ขางลา ง ผมไมแนใจวามันจะบกุ เขามาท่แี คมปข องเราหรอื เปลา” เชษฐาไมต ะลงึ ไมมวั ซากถามอะไรใหเ ปนที่เสียเวลาอยเู ลยแมแ ตว ินาทีเดยี ว เขาเผน ไปท่ี ราวปนควา .600 ไนโตรเอกซเปรสข้นึ มาหักลาํ สาํ รวจดกู ระสนุ ในลาํ กลองทบี่ รรจไุ วเตรยี มพรอ ม แลว เพอ่ื ความแนใจอีกคร้ัง แลวก็ตรงเขา ไปปลุกไชยยนั ตก บั ดารินอกี ตอ หน่งึ อยางรวดเรว็ เพยี งไมก ี่อดึ ใจตอมา ทง้ั ไชยยันตแ ละดารนิ ก็ตืน่ ขน้ึ รับรเู หตุการณท่ีเกดิ ขึ้นครา วๆ แมจ ะ เตม็ ไปดว ยความต่ืนเตน แตท ุกคนไมมใี ครเสยี ขวัญเลย ไชยยนั ตก ระโดดเขา ฉวย .470 ดบั เบิลไร เฟล ในขณะท่ี ม.ร.ว.หญงิ ดารินกระชาก .458 แอฟรกิ ันแม็กนั่ม กระบอกซ่ึงในเวลาไมเ กดิ เหตุ ฉุกเฉนิ วิกฤติการณข ้นึ หลอนก็ไมแนใจเหมอื นกันวา จะกลา เหน่ยี วไกมนั หรือไม เพราะอํานาจแรง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

256 สะทอนถอยหลงั ท่ีเกนิ กาํ ลังของผูหญงิ ทวาในยามแววชอ่ื ‘ไอแหวง ’ เชนนี้ หญิงสาวดูเหมอื นจะลืม อํานาจสะทอ นถอยหลังของมนั อยางสนทิ ทุกคนไมม ใี ครตกประหมาเงอะงะเสยี เวลาอยูเ ลย มนั คลา ยกบั จะเปน การฝกทดลองความ พรอมเพรียงฉบั ไวเพ่ือตอ นรับเหตุฉกุ เฉนิ ทรี่ พินทรเ ห็นเปน ครั้งแรกจากคณะนายจา งของเขา พรานใหญควา ตะเกยี งเจาพายุที่จดุ สวา งไปท่ีเสากลางเต็นทต ดิ มอื ออกมาดวย สวนเชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ ชวยกนั หอบไรเฟลชน้ั ฉกรรจท่ีมีสาํ รองอยอู ีก 4 กระบอก วิง่ ตามออกมา ท้งั สาม ยอ มมสี ติดีพอทจ่ี ะรูไดว า บรรดาพวกลกู หาบและพรานพนื้ เมืองของรพนิ ทรม ีอาวธุ ประจาํ มอื เพยี ง แคปนลูกซองเดยี่ ว บรรจุครงั้ ละนดั เทา นน้ั ซึ่งในการประจนั หนา กบั โขลงชางรายเชนนี้ มันแทบจะ ไมม ีความหมายอะไรเลย และในภาวะจําเปนแขง กับความเปนความตายจากภัยชางโขลงเชน น้ี ปน ขนาดหนกั ทกุ กระบอก ควรจะถกู แจกจา ยใหไ ปอยูใ นมอื ของพวกนน้ั ไมใ ชใหก ระบอกไหนถกู วาง สงบนง่ิ อยใู นราวของมนั เฉยๆ เมือ่ กาวออกมาพนเต็นท ตลอดท้ังแคม ปห รือปางพัก ทกุ คนก็ตน่ื ข้ึนพรอ มแลวโดยการ ปลกุ ของแงซาย พวกลกู หาบยงั คงงงงวยไมท ราบสาเหตวุ า ไดเกดิ อะไรขน้ึ ไดแ ตห นา ตน่ื เลก่ิ ล่กั แต พรานทั้งสามของรพินทรร ูเ รือ่ งแลว ทั้งเกดิ เสย และจนั พากันว่งิ พรเู ขา มา เชษฐากับไชยยันตก ส็ ง ไรเฟล ท่หี อบอยูแ จกจา ยไปใหคนละกระบอก พวกนน้ั รบั ไปอยางเขา ใจอะไรดีอยแู ลว ชนดิ ทไี่ ม ตองพูดกนั ใหเ สยี เวลา กระบอกสุดทายคือ .375 ซึ่ง ม.ร.ว.หญิงดารนิ สง ไปใหก บั แงซายแทนขนาด .44-40 โบราณของเขา “จะเอายงั ไงกนั ?” ไชยยนั ตถามขึ้นโดยเรว็ รพินทรว างแผนไวพ รอ มสรรพแลว เพราะฉะน้ันจงึ บอกโดยไมตองเสยี เวลาคิด “แงซาย จนั และเสย นําทกุ คนข้นึ ไปหลบเขา ประจําท่ตี ามโขดหนิ บนไหลเ ขาโนน ไม ตองดบั ไฟ ถาเห็นมันบกุ เขามากย็ ิงปะทะไว พวกเราอยูบนทีส่ ูงชันและกาํ บงั ดี พวกมนั คงไมมที างท่ี จะบกุ เขา ถงึ ตวั ไดห รอก” แลว พรานใหญกห็ ันมาทางเชษฐา “ผมกับเกดิ เพยี งสองคน จะยองลงไปดพู วกมันทหี่ วยขา งลา งน่ี บางทถี า มนั รูวา พวกเรา ไหวทนั อาจถอยไปกอนก็ได แตถ า มันบกุ เขา มาจนถึงแคม ปก็ไมจ าํ เปน ตองลังเลนะครบั ยงิ เลย แลว ไมตองเปนหว งผมกบั เกดิ ดวย” “ตกลง” ทกุ คนผละออกจากบรเิ วณแคมปโ ดยการนาํ ของแงซาย จนั และเสย ไตข น้ึ ไปบนไหลเ ขา อนั สงู ชัน ซ่ึงเปรยี บเหมือนผนังกําแพงดา นหน่ึงของที่ตง้ั แคมป และแยกยายประจาํ ที่ สามารถมอง ลงมาเห็นบรเิ วณทพี่ กั ไดอยางถนดั โดยอาศัยกองไฟทก่ี อ ไวในระยะไมเ กนิ 40 เมตร เชษฐากบั ดา รนิ ซุม ประจําอยูที่โขดหินใหญลูกเดยี วกนั แตค นละดาน โดยมแี งซายเฝา อยูใกลๆ สว นไชยยนั ต [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

257 แสดงออกโดยสัญชาตญาณนายทหารของเขา จัดกําลังพวกลกู หาบประจํากนั อยูในทซี่ ่งึ สามารถจะ ใหผลในการยงิ ไดมากทสี่ ดุ เปน ชดุ ๆ ไป และตัวเขาเองกค็ อยควบคมุ สั่งการอยูท างดา นพวกลูกหาบ น้นั รพินทรยนื กระสบั กระสาย มองดูทกุ คนไตขน้ึ ไปอยบู นท่ีซึง่ ใหความปลอดภัยไดเพียง พอตามทเี่ ขาสง่ั แลว กว็ างตะเกยี งเจา พายุไวกลางบริเวณแคม ป เพ่ือใหพ วกขางบนมองเห็นบรเิ วณ ไดถนดั ขึ้นอกี แลวหนั มาพยักหนา กับเกดิ ชวนกนั เดินตามดา นเล็กๆ บายหนา ยอ งกริบลงไปยัง หนองน้าํ ลมเร่ิมพดั ใบไมก ระดกิ อีกครงั้ กลนิ่ โคลนขาดๆ หายๆ ไป แสดงวากระแสลมพดั ทวน กลับไปกลบั มา ไมม ที ศิ ทางทแี่ นนอน พรานใหญเตม็ ไปดว ยความหนกั ใจ โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เขา กาํ ลังจะเดินเขา ไปหา ‘ไอแ หวง’ ผูซึง่ มันก็คงกําลังสดับตรบั ฟงการเคลือ่ นไหวของฝา ยเขาอยู เชน กัน ท้งั สองเดนิ คลํากันไปในความมดื ดวยความชํานาญ โดยอาศัยหนทางตามดานนนั้ ไฟฉาย เพยี งแตถ ือเตรยี มพรอมอยใู นมอื เทาน้ัน “บางทลี มก็พดั จากมนั มาทางเรา บางทกี ็พดั จากเราไปหามัน” เกิดกระซบิ กับเขาเบาทีส่ ุด “ความจริงทต่ี ง้ั ปางพกั ของเรา อยเู หนอื ทางลมของสัตวทุกชนดิ ท่จี ะมาท่หี นองนั่น มันได กลนิ่ พวกเราอยูกอนแลว แทนทจี่ ะผละหลบไปมนั กลบั มาซมุ น่งิ อยทู นี่ ัน่ เพราะฉะนัน้ มนั จะเปน โขลงอืน่ ไปไมได นอกจากโขลงไอแหวง ” รพินทรก ระซบิ ตอบ “นายคิดยงั ไงครบั ทําไมมันถงึ แอบมารวมโขลงกันอยทู หี่ นอง ทัง้ ๆ ท่ีมันกไ็ ดก ลนิ่ รอู ยู แลว วาพวกเราตัง้ ปางอยทู ีน่ ี่ มันจะกลา บกุ ขนึ้ ไปเชยี วหรอื ” “หลายครง้ั มาแลว ไอแ หวงใชว ิธกี ารแบบเดยี วกันน้ี มนั ยองเงยี บเขา มาดูลาดเลาใกล แคมป แลว ก็จโู จมเขาใสในเวลาที่คนในแคมปเ ผลอไมท ันจะระวงั ตวั คนื น้ีก็อาจเหมอื นกัน” “กแ็ ลวทาํ ไมมนั ถึงไมบ กุ ขนึ้ มาเสยี ใหรแู ลว รูเร่อื ง มารวมพวกแอบนิ่งอยูท ําไม?” “ไอแหวง ไมโงนักหรอก มายงัน้ ก็คงไมอ ยมู าจนถึงบัดนี้ มนั อาจสงบรอดูใหแนใ จวา พวกเราไมทนั รสู ึกตัวแนๆ เสยี กอน มันอาจรแู ลวดว ยซ้ําไปวาพวกเรามากนั มากคนแลว ถามันรวู า เราไหวทนั มนั อาจหลบไปกอ นกไ็ ด” พรานใหญแ ยกทางจากดานทีเ่ ดินยอ งมา ปน ขน้ึ ไปบนตลิง่ อนั สงู ชนั ซ่ึงเปนบรเิ วณฝง สงู ตอนหนึ่งของหนองนาํ้ แลว ใชไฟฉายกดแสงลงตาํ่ คอยๆ คลานไปตามพ้ืนอันเกลื่อนไปดว ยใบไม แหง เหนอื ศรี ษะคือเครือเถาวัลยท ่พี นั เกย่ี วกนั อยูเปน ซมุ ทึบราวกบั อโุ มงค เกดิ เลอื้ ยตัวเองราวกบั งู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

258 มาเคยี งขางเขา แชมชาระมดั ระวงั ทกุ การเคลื่อนไหว ตรงไปยงั ริมตล่งิ ดา นทต่ี ดั ชันลงสูบ รเิ วณ หนองนา้ํ อกี ประมาณ 30 กา วกอนทจี่ ะถึงรมิ ตลงิ่ นนั้ ทั้งสองก็ไดยินเสยี งเทา มหมึ าหลายคเู คลอ่ื น ไหวในบรเิ วณหนองนํ้า เสยี งพ้ืนเหลวบางตอนถลม ลงเพราะถูกเหยียบ และปา ใหญเ บอื้ งหนา ฝง ตรง ขา มไหวยวบยาบ “มันรูตัวเสยี แลว วา เรากําลงั ยอ งใกลเขามา” รพนิ ทรกระซบิ กับพรานของเขา “กาํ ลงั เบนผละแลว ครับนาย ฉลาดรา ยกาจทีเดียวไอแ หวงน่ี ซัดตามหลังไปดไี หมครบั มนั จะไดร รู สเสยี บา ง” เกดิ คาํ ราม ปะทบั ปนพรอมกับฉายไฟไปยงั ปา ตรงขา มกับหนอง ทไี่ ดยนิ เสยี งเคลื่อน ขบวนอยู แตรพนิ ทรตะปบศรี ษะพรานพน้ื เมืองของเขาไวเ สียกอน “อยาเพง่ิ ! เราฉายไฟพรอ มกนั ถาเหน็ จาโขลงตัวการกย็ ิงทันทีเลย ตอ งยิงใหอ ยดู ว ย! แต ถา ไมเหน็ มนั เห็นแตต วั อนื่ ยิงข้ึนฟา ไลม นั ไปกอ น ไมมปี ระโยชนอะไรทจี่ ะยิงตัวอ่ืนถา ไมใ ชไ อ แหวง เพราะถา เรายิงพวกมนั เจ็บหรือตายในคนื นี้ เช่ือวาคงไมตอ งนอนกนั ทัง้ คนื มนั คงยกโขลง กลบั มาจอ งกวนเราจนรุง เชา ทีเดียว” เกิดพยกั หนารบั ในความมดื เสียงชา งทชี่ มุ นมุ กนั อยูรมิ หนองเบ้ืองลาง เคลอ่ื นขบวนเรยี งแถวผละขึ้นปา ฝง ตรงขามอยา งใจเย็นเปน การเดินไปอยา งเงียบๆ ไมมอี ะไรกระโตกกระตากทัง้ สน้ิ รพนิ ทรก ับเกดิ พุงไฟฉายปราดออกไป ณ บดั นั้น จากลาํ อันสวางจา ของไฟฉายขนาดแปดทอ นสองกระบอก ภเู ขาหลายลกู กาํ ลังเคลอ่ื น ดมุ ๆ จากบรเิ วณท่ีลมุ ริมหนอง ตดั ข้ึนดา นของฝง ตรงขามอยา งเปนระเบียบเรยี บรอ ย แตแลว อนั เนอ่ื งมาจากแสงไฟทีฉ่ ายตามหลังมาอยา งจูโ จมน่นั เอง พวกมันก็อลหมา นหันรีหันขวาง โบกหูชงู วง พรอมกับแผดเสยี งรอ งขนึ้ สน่ันปา แตกฮือออก ไมม ไี อแ หวง เสนาธกิ าร หรอื อีกนัยหนึ่งแมท ัพของเจาชา งเกเรโขลงนน้ั ปรากฏใหเหน็ อยู ในลาํ กราดคน หาของไฟฉาย รพนิ ทรก ับเกดิ เสยปากกระบอกปนไรเฟล ขน้ึ ไมไ ดหมายจับไปทีต่ วั ใด หากแตใ หว ิถกี ระสนุ เลยผานหวั พวกมันไปเสีย แลวกล็ น่ั สนัน่ ปา ออกไปคนละนัด พริบตานั้นเอง ปาฝง ตรงขา มกแ็ ตกสะเทอื นสะทานไปหมดดว ยเสยี งว่งิ กระเจงิ ของชาง ทั้งโขลง ไมไ รห กั ลม ราวกบั ถูกพายสุ ลาตนั ระคนไปกบั เสยี งแปรแ ปรน อ้ือองึ ประหนง่ึ แผนดนิ จะ ถลมทลาย เสยี งครนื ๆ ไปเบื้องหนา ทา มกลางความเงียบสงัดของราตรี เสียงรอ งดวยความตน่ื ตนใจ และเสียงปา หกั ดังหางออกไปอยางรวดเรว็ จนในทส่ี ดุ ก็จางหายไปกลายเปน ความสงบตามเดมิ บรเิ วณปา ฝง ตรงขา มมองเห็นจากแสงไฟฉายหักลเู ปน ทาง ราวกบั ใครเอาแทรกเตอรมาไถ “มันนาจะซัดใหก องอยูสักสองสามตวั นถ่ี า นายไมห ามไวผมเอาแน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

259 เกิดสบถออกมาอยางเดอื ดดาลใจ ทัง้ สองพากนั เดินกลบั มายงั บริเวณแคมป ซึง่ เปนเวลาเดยี วกับที่คนทงั้ หมดถอยลงมา ชมุ นมุ กันอยูเบือ้ งลางตามเดิม เพราะไดย นิ เสียงชางฝงู นั้นแตกหนไี ปแลว เชษฐา ดาริน และไชย ยนั ตกรากเขามารมุ ลอ มรพินทรใ นทันทีทเ่ี ขาโผลไ ปถงึ และภายหลงั จากการบอกเลาของพรานใหญ ทุกคนถอนหายใจออกมาอยา งโลงอกพรอ มกนั “ใหตายซ!ิ ผมนกึ วาคนื นี้พวกเราไดท าํ ศึกใหญกับไอแ หวง กันแนแ ลว ตอนทไี่ ดย ินเสยี ง ปนจากคณุ กบั เกิดสองนดั กค็ ดิ วา มันคงจะบกุ ตะลยุ เขา มา โชคดเี หลอื เกินที่มนั เปน ฝา ยเปด หน”ี เชษฐาวา “ครับ โชคดที ั้งฝายเราและมนั ทีไ่ มมีการปะทะเกดิ ขึน้ ” รพนิ ทรหวั เราะเบาๆ “ทําไมคุณไมย งิ ใหม ันตายลงบาง จะไดส าสมกบั ทม่ี ันเจตนารายกับเรา” ไชยยนั ตถ ามอยา งเดือดดาล ไอแหวงจอมเกเร เขายังตน่ื เตนไมห าย “ไมมีประโยชนหรอกครบั ทจี่ ะยงิ ตัวอน่ื ๆ ในโขลงของมัน ยกเวน แตเ ราจะมโี อกาสลม จา โขลงตวั การสาํ คัญลงได ถา เรายงิ พวกมันตายหรือเจบ็ ลงเมอ่ื กนี้ ้ี ก็เทา กับวาเราสรา งความแคน ความพยาบาทใหมันจอ งเปนศตั รูกบั เรารา ยกาจข้นึ ไปอกี ดไี มดคี ืนนี้มันหาทางกวนเราท้ังคืนโดยไม ตอ งนอน ผมเลยใชวิธไี ลม นั ไปกอน แลวอกี อยางหน่ึง เรามแี ผนท่จี ะพกั อยูที่น่ีอกี สองสามคืน ถา ชางมาตายอยใู กลๆ แคมปเขา สักตวั เราเหน็ จะตองเดือดรอ นยายแคมปเ พราะทนกล่นิ ไมไ หว” “เรายังไมทนั จะลามนั เลย มนั จะลาเราเขา ใหเสียกอ นแลว เมื่อหัวค่ํานเี้ รายงั พดู ถึงมันกนั อยูเ ลย ไมใ ชหรือ?” ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา “ผมเคยบอกใหทราบลว งหนาแลว น่คี รับวา ไอแหวง มันรา ยกาจขนาดไหน สําหรบั เหตุการณคืนน้ี พิสจู นไดว ามนั เปนฝายมาพบเรากอนทีเ่ ราจะไปพบมนั ” “คณุ มแี ผนยงั ไงเก่ยี วกบั ไอช า งเกเรโขลงนี้ สําหรบั เดีย๋ วนี้?” เชษฐาหนั มาขอความเหน็ รพนิ ทรยมิ้ ดว ยอาการเปน ปกตเิ ยอื กเยน็ เหมอื นเดิม “ก็ยังไมจาํ เปนจะตองวางแผนอะไรใหผ ดิ ไปจากเดิมของเราหรอกครบั คืนนเ้ี ปนการ แอบเขา มาหมายจะชิมลางทดลองพวกเรา พอเรารตู ัวมนั กเ็ ปดหนไี ปเสียกอ น ผมเชอ่ื วา มันคงยังไม กลา จะยอนกลบั มารงั ควานอะไรอกี ในระยะนี้ เราก็ควรจะทาํ เปน ไมร ไู มช เ้ี สยี ปลอยมันไปกอน เพยี งอยา ประมาทเทาน้ัน เสร็จจากการลา กระทงิ กบั เสอื ตามที่คุณชายตอ งการแลว ทนี เ้ี ราคอยหนั ไป จดั การกบั มนั พรงุ นผี้ มจะตรวจรอยดวู ามนั มาจากไหน และบายหนา ไปไหน” “นับวาเปน บญุ เหลือเกนิ นะ ทค่ี ุณกบั แงซายรสู ึกตวั เสยี กอน มายงัน้ แคมปน ้ที ัง้ แคม ปคง จะแหลกละเอยี ดไปแลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

260 เชษฐากลาว หนั ไปมองดไู หลเขาสงู ชัน อันเปรยี บเหมือนกาํ แพงดานหนึง่ ของบริเวณ ที่ตั้งแคมป พลางเหลือบกลบั มาจบั อยูที่ใบหนา พรานใหญ ยิ้มออกมา “ผมเพ่ิงจะมาจบั เคล็ดในการตง้ั แคมปข องคณุ ไดคืนนี้เองรพนิ ทร เหน็ ตงั้ แตตอนทค่ี ุณตั้ง แคมปเราท่เี ขาโลน แลว แตตอนน้ันไมม อี ะไรเฉลยี วใจคิด คณุ ชอบต้งั แคมปใ นตาํ แหนงทส่ี ูงชัน และมกั จะชิดกบั เชงิ ผาเสมอ ท่ีแทก ็เตรยี มไวสําหรับตั้งรบั กองทัพชา งนเ่ี อง จริงซนิ ะ ในเวลาเกิดเหตุ ฉกุ เฉนิ ชา งมันยกโขลงบกุ เรายังพอมีท่กี าํ บงั ตง้ั ม่นั ยงิ ปะทะไวได เพราะมนั ไมม ีทางจะไตผ าข้ึนมา เลนงานเราไดถ นดั ดกี วาทจ่ี ะอยูในท่รี าบโลง” “การตัง้ แคม ป ตองคาํ นงึ ถงึ ความปลอดภยั เปน หลกั ใหญ และสิง่ ทเ่ี ราควรคํานึงทสี่ ดุ กค็ ือ ชาง ถา มันยกโขลงบุกเขามาเหยยี บ ถงึ อยางไรเรากย็ ิงไมท ันแน ยกเวน แตจะมีที่กาํ บังดีพอ มนั จะ เหยยี บแคมปแ หลกไปก็ชางมนั แตชวี ติ ของคนในแคมป ตอ งมีทางปลอดภัยไวก อน” “อีกอยางหนึง่ ท่เี ราควรจะรูไวเ ปนบทเรยี นสาํ หรับคืนน”้ี ไชยยนั ตพ ดู ขน้ึ บา งดวยเสียงขรมึ ๆ “ปนของเรา ไมค วรจะใหมนั วางเฉยๆ อยใู นเตน็ ท พวกเราสามคนจะใชปน เหลา นไี้ ดใ น วนิ าทีฉุกเฉนิ ทีส่ ุด กค็ นละกระบอกเทานนั้ ควรจะจา ยใหพรานของคณุ รพนิ ทรทกุ คน และแงซาย อีกคนหนึ่งถอื ประจาํ ไวก บั มอื เพอื่ เตรียมรับกบั สถานการณทีม่ นั อาจเกดิ ขน้ึ โดยท่ีเราไมร ตู วั ลวงหนา พวกนม้ี แี ตป นลูกซองเทาน้นั เขาไมม ที างจะชว ยอะไรเราไดเลย ถา เกดิ เหตกุ ารณอ ยา งเชน ท่เี กิดขึ้นเมื่อตะก”้ี “ถูกของไชยยนั ตคะ พใี่ หญ นอ ยเหน็ ดว ย เราควรจา ยไรเฟล ใหแ กส ่หี าคนนีไ้ วเ ปน ปน ประจํามอื เลย ดีกวามาคอยสงใหเปนครง้ั ๆ ไป เพราะพวกนี้มหี นา ที่คุมกันแคมปแ ละพวกเราทกุ คน อยูแ ลว มายงน้ั เกดิ อะไรขนึ้ จะไมท นั การ” เชษฐาหนั ไปมองดูตารพินทร...เหมือนจะขอความเห็นพรานใหญกมศรี ษะรับ “กเ็ ปนความคดิ ทีด่ คี รับ แตก ็ไมควรจะเกนิ จํานวน 5 กระบอกคอื พรานของผมสี่คน แง ซายอกี คนหนง่ึ สําหรบั พวกลกู หาบผมเหน็ วาไมจ ําเปน เพราะปน จะเปนปนไดก ต็ อ เมอ่ื ตกอยใู นมือ ของผูท่รี ูจักและใชมันเปนเทา น้นั ” “ตกลง ถาง้ันผมกม็ อบหนา ทใ่ี นการจายปนใหก บั คณุ กแ็ ลว กนั ตามแตค ณุ จะพจิ ารณา ผม กค็ าํ นึงถงึ อยูในขอ นเี้ หมือนกัน จงึ ขนมาอยางเหลอื เฟอพอท่ีจะจา ยประจาํ มือไดอ ยางทวั่ ถงึ ทีเดยี ว” “เอาละครบั กลับเขาไปนอนเสียเถอะ ผมรับรองวา จะไมเ กดิ อะไรขึ้นอีกสาํ หรบั คืนนี้ ขอใหหลบั สบาย” คณะนายจา งของเขา พากันเดินกลบั เขา ไปในกระโจมพกั พรานใหญเดินตามไปสง จนถงึ เตน็ ท หิว้ ตะเกียงเจา พายเุ ขา ไปแขวนไวใ หตามเดิม แลว ยอ นกลบั ออกมาบอกใหพวกลูกหาบทย่ี งั คง นั่งพูดคุยกันอยดู ว ยความตน่ื เตน ตกใจหลับนอนเสีย นอกจากพวกที่ถกู จัดไวเ ปน เวรผลัดเปลย่ี นสุม ไฟ แลวกเ็ ดนิ ตรงมาที่แงซายผูนัง่ มวนใบยาสบู อยรู มิ กองไฟหนา เตน็ ท [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

261 “อยาคิดวา ฉันจะเปน ผวู เิ ศษ จมกู หู หรอื ตา เปน ทพิ ยไ ปเสยี หมด” รพินทรพ ดู หาวๆ “ต้งั แตน เ้ี ปน ตน ไป ถา แกไดกล่ินไดเ หน็ หรอื ไดย นิ อะไรทมี่ ันผิดปกตใิ นขณะท่ีฉนั ยงั หลบั แกจงปลกุ ฉนั ไมใชร อใหฉ นั ตน่ื ข้ึนเอง” “ครับ ผกู อง” หนุมชาวดงผลู กึ ลับตอบเสยี งตา่ํ ลกึ ยิ้มอยา งท่ีรพนิ ทรไมชอบ พรานใหญย นื จองอยูครูก็ ผละไป เชา ของวนั รุงขนึ้ ภายหลงั เวลาอาหารท่ีผา นไปเรยี บรอยแลว รพินทรช วนคณะนายจา ง ของเขาออกไปสํารวจรอยรอบๆ บริเวณแคมป ในละแวกใกลเคยี งและที่หนองนํา้ รอยของชาง โขลงทีล่ งมาชุมนุมกนั อยูที่รมิ หนอง และพากนั แตกหนปี า ราบไปเพราะตกใจเสียงปนท่ีเขากับเกดิ ยิงไลป รากฏอยใู หเ หน็ ชดั มันมาจากทางดา นตะวนั ตกเฉยี งใตอันเปนทงุ โลงอยใู นระหวางกําแพง ลอมของเขาใหญส ่ดี า น และเตลดิ บายหนา ไปทางดานเหนอื ซ่งึ รพนิ ทรอธิบายใหคณะนายจางทราบ ตามคาดคะเนวา คงจะขน้ึ ปาหวายอันเปนถนิ่ ของมนั “ถาจะตามกันจริงๆ ก็ยังไหว แต ‘ไอแ หวง ’ ยงั ไมใ ชเ ปา หมายสาํ คญั ของเราในขณะน”้ี พรานใหญว า ทอดสายตามองไปยังมานเถาวลั ยซ ุม ไมท ่ีถกู แหกเปนทางลูยับไป อันเกดิ จากการเคล่ือนขบวนหนอี ยา งไมม ีระเบยี บของมัน “คุณแนใ จไดอ ยางไรวา ชางโขลงน้จี ะเปนโขลงไอแ หวง?” ไชยยนั ตส งสยั “สัญชาตญาณเคยชินบางอยา งท่ผี มก็อธิบายไมถกู ครบั แตส าํ หรับหลกั ฐานท่พี อจะ พิสูจนไ ดบางกเ็ หน็ จะเปนกองมลู ทีพ่ วกมนั ถายทง้ิ ไวเ หลานี้” รพินทรต อบ พยักหนา ไปยงั กองมลู สดๆ ทีพ่ วกมนั ถายไวเกลื่อน แลว หวั เราะเบาๆ ยอน ถามมาวา “คณุ ไชยยันตล องสังเกตดซู ิครับ มีอะไรผดิ ปกตไิ ปจากขี้ชา งธรรมดาทวั่ ๆ ไปที่เราเคย เหน็ มาบา ง นบั ตั้งแตเ ราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางพบเห็นมา” อดตี นายพนั ตรีทหารปนใหญขมวดคิ้ว พจิ ารณาดูขี้ชางเหลานัน้ อยางถถี่ วน แลวเงยหนา ดรู พินทร “เอ...ผมก็ไมแนใจวาผมจะคน พบอะไรผิดสงั เกตอยา งทค่ี ุณวา หรอื เปลานะ แตถ าจะให เดากค็ ือ...” ไชยยนั ตยกมอื ลูบคาง หันกลบั ไปพิจารณาอกี คร้งั “รสู ึกวาขีข้ องพวกมนั โขลงน้ี จะมสี ีดําคลา้ํ ผิดไปจากขี้ชา งอื่นๆ ที่เคยเหน็ ” จอมพรานกมศรี ษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

262 “ถูกแลวครับ อาณาเขตปา นบั ตง้ั แตหนองนาํ้ แหง ไปจนกระทงั่ หลม ชา ง มชี า งปา อยหู ลาย โขลง แตม โี ขลงเดียวเทา น้ันทีข่ ขี้ องมันสดี ําผดิ ไปจากโขลงอนื่ ๆ” “เอะ! เปน เพราะอะไร?” เชษฐาถามโดยเรว็ อยา งฉงน “ขอนผ้ี มจนปญ ญาจริงๆ ครับ ไมท ราบเหมือนกนั วา มันเปน เพราะอะไร แตอยากจะ สันนษิ ฐานวาบางทีอาจเปนเพราะโขลงของมนั ชอบกินใบไมและพืชบางชนิด อันทาํ ใหขีก้ ลายเปน สีดาํ โดยพวกชา งโขลงอื่นๆ ไมชอบกนิ กไ็ ด เชอ่ื วาคงจะเปนเร่ืองอาหารมากกวาอยางอื่น แตถาจะ ไปถามชาวปา หรือพรานพน้ื เมอื ง เขากบ็ อกวา ชา งทมี่ ีขส้ี ดี าํ จะดุรา ยมอี ภินหิ ารเปน พิเศษ” “ฉันเชอื่ อยางทคี่ ณุ วามากกวา เพราะมนั เปนเหตุผลในทางชีววทิ ยาท่ีมีน้ําหนกั กวา อยา ง หลงั ” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เสรมิ มาเบาๆ นอกจากรอยอนั สับสนของโขลง ‘ไอแหวง ’ แลว รอบๆ หนองนา้ํ เปน เทือกไปดว ยรอย สรรพสัตวทล่ี งมากินนาํ้ ทงั้ รอยเกา และรอยใหม นับตงั้ แตหมูปา ขึน้ มาจนกระทง่ั กระทิงยํา่ ทับกนั เปรอะไปหมด ซ่งึ เชษฐาและไชยยันตก ็ยอมรบั วา ผานมาหลายปา แลว ยังไมเคยเหน็ รอยทไี่ หนชกุ ชมุ มากมายเทา กบั ท่ีเหน็ อยูในขณะนี้ “ยงั กะปา สงวนซาฟารี” เชษฐาพมึ พําออกมาอยางต่ืนเตนพอใจ “ฮอื ม ถงึ วาซิ ถาไมช ุมจริงๆ เมอื่ คืนนีเ้ ราคงไมมโี อกาสเห็นไอด าวฟาดกับกวางจนถึงตาย ไปดวยกนั ท้ังคู” ไชยยนั ตร บั รองอีกคนหนึ่ง “ไมเ ฉพาะเสอื ดาวกับกวางคนู น้ั หรอกครบั ” พรานใหญบ อก หัวเราะเบาๆ “เมอ่ื คนื กอนชา งจะเขา ไอลายสามสต่ี วั ก็เดินเลียบแคม ปของเราในระยะใกลท เี ดยี ว แต อาหารสําหรับพวกมนั แถวนส้ี มบรู ณม ากกวาทม่ี นั จะกลา เส่ยี งเขา เลน งานควาย หรือวา พวกเราคน ใดคนหน่งึ จงึ เพียงแตเตรๆ เขามาดูเลนตามประสาสันดานสอดรสู อดเหน็ ของมนั อยา งท่ีคุณชายเคย วาเทา นนั้ ” “เราเหน็ จะตอ งระวังตวั กันมากขนึ้ กวา ทแี่ ลว มา หรอื ยงั ไง?” “ไมป ระมาทไวแ หละดีครับ” “รอยกระทงิ ทหี่ นองน่เี ต็มไปหมดอยางนี้ เราพอมที างจะดักยิงเอาแถวนีไ้ มไดห รอื ” ไชยยนั ตเ ปรย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

263 “ก็อาจไดเหมอื นกันครบั แตผ มเกรงวาจะตองใชเวลาเฝา กันนาน เรามาตัง้ แคมปอยูเหนอื หนองน้ํานหี่ า งขึน้ ไปไมเทาไหร สัตวใหญอยางกระทิงมกั จะไมย อมเขา งา ยๆ ถา พวกเกง,กวาง,หมู ปา,หรอื แมแ ตเ สอื กย็ ังมีทางงา ยกวา ” หลงั จากนําสาํ รวจบรเิ วณโดยรอบ เปน การใหค ณะนายจางไดศกึ ษาเขา ใจภูมปิ ระเทศตงั้ แคม ปแ ลว รพนิ ทรกช็ วนกลบั มายงั ที่พกั อกี ครั้ง เพอื่ อธิบายแผนการนาํ ลากระทงิ ของเขา “เราจะเรม่ิ ตน กันยงั ไง?” เชษฐาเอย ขน้ึ ในขณะที่ตางนงั่ ด่มื กาแฟกนั อยูใตรม ไมใ หญห นาเตน็ ท รพินทรเงียบไปครู มองดูหนานายจา งของเขาทลี ะคนแลวย้ิมเจ่อื นๆ พูดขน้ึ อยา งระมัด ระวังวา “คงจะทราบดกี ันอยแู ลวนะครบั วา เกมทเี่ สย่ี งกบั ชวี ิตทสี่ ุดอกี เกมหนง่ึ กค็ อื การลา กระทงิ และวิธที ย่ี ิงเสีย่ งมากทีส่ ุดกค็ อื การเดินแกะรอยยงิ ” “แตการเดนิ แกะรอยยงิ เปนศิลปช้นั ทสี่ งู ทสี่ ุด ในเกมลา สตั วซ ึ่งผมเองกน็ ิยมอย”ู เชษฐาวา “เหน่อื ยมาก เส่ยี งอนั ตรายมาก แลว กอ็ าจเสียเวลาอยา งมากอีกดว ย ทง้ั สามอยางนี้มันอาจ เปน อปุ สรรคและคา นกับเจตนาเดิมของเราท่ีมงุ ในการเดนิ ทางมาในครง้ั น้ี เม่ืออยากจะลากระทิง ผม จึงอยากจะแนะนาํ ในวธิ ที ี่สะดวกสบายกวา น้ี” “แปลวา คุณจะใหพ วกเรานั่งหางตามเคย” ไชยยนั ตสรปุ “เอาอยางน้ีดไี หมครบั ” จอมพรานพดู ชาๆ “สาํ หรับวนั นผี้ มจะนําแกะรอยดูสกั วนั หนง่ึ กอน ชนดิ พอหอมปากหอมคอ เปนการพา เทย่ี วเดนิ ยงิ ในบรเิ วณปา แถบน้ี ถา โชคดี เราก็อาจมีโอกาสใหเ หน็ ตัวหรือไดยิงกนั เลย แตถา วนั นีไ้ ม พบ หรอื มที า วา จะยดื เยือ้ ชนิดท่ตี อ งตามกันขา มคนื ขา มวันเรากเ็ ลิกเสยี พรุงนี้กใ็ ชว ธิ นี ง่ั หางซ่ึง รบั รองวาตองไดยงิ แน ไมตอ งมาเสยี เวลาแกะรอยใหเหนอ่ื ยเปลา มิหนําซาํ้ ยังเส่ียงโดยใชเ หตุ ถาคดิ อยากจะไดร ับความต่นื เตน จากการเสย่ี งสุดยอดกไ็ มตองกลวั วาจะผิดหวงั เอาไวใ หเราตามโขลง ‘ไอแ หวง’ กันเถิดครับเปน ไดพ บแน เพราะเราจะตอ งเดินเขาไปยิงมนั อนั ตรายเสยี ยิ่งกวาการเดนิ ตามรอยกระทงิ หลายเทา นกั ” เชษฐาและไชยยนั ตหันไปปรึกษากันเบาๆ ครูเดียวก็หนั มาทางพรานใหญ “ตกลงดเี หมือนกัน ลองเดินยืดเสนยืดสายกนั ดูสกั วัน ผดิ นักกน็ งั่ หางเสยี ถูกของคุณแลว ถา จะคิดเดนิ ยงิ กนั จริงๆ มนั กอ็ าจตองเสยี เวลาและเหนอ่ื ยกนั นานโดยใชเ หตุ เรามานไี่ มใ ชเจตนาจะ มาลาสตั วเ ปนเปา หมายใหญ การลาสัตวเปนแตเพยี งผลพลอยไดใ นระหวา งทางของเราเทา นนั้ ไม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

264 จําเปน จะตองจรงิ จังกบั มนั นกั ผมเองก็เคยแกะรอยกระทงิ มาแลวอยา งคณุ วานัน่ แหละ ตามกนั เปน อาทิตยท เี ดยี ว ขา มเขาขา มทุงนบั ไมถวน พอพบตัวเขาจริงๆ ก็หมดแรงแทบจะยกปน ไมไ หว ถาจะ ยงิ กระทิงกนั ใหไ ดจ ริงๆ ในครัง้ น้ี และตอ งใหลงแรงกนั ถึงอยา งน้ี ผมกไ็ มเ อาเหมอื นกนั เปลอื ง เวลา” เชษฐาเปนคนพูด “ถา งั้นกเ็ ตรียมตวั ไดครับ ผมจะนําไปตอนส่โี มงเชา น่ี” รพินทรล กุ ข้นึ ยนื เรยี กจนั เขา มาส่งั ใหจดั เตรียมเสบยี ง สาํ หรบั ระหวา งทางทจี่ ะออก ตระเวน และหันไปบอกคณะนายจางวา เขาจะออกไปสาํ รวจปาสักครู ควาปนขนึ้ ขยับจะผละไป ไชยยนั ตกร็ อ งบอกมาปนหวั เราะวา “เลือดคา งผสมเหลา โรงทใี่ หผมกนิ เม่อื คนื นี้ วเิ ศษจรงิ ๆ ดว ย ผมไมรสู ึกเมอ่ื ยหรอื เพลยี เลย ทัง้ ๆ ทีเ่ มอ่ื วานนี้เดินเสยี เกือบตาย” รพนิ ทรยิม้ ไมต อบวา กระไร แตหนั มาทาง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ถามหนา ตาเฉยวา “คณุ หญงิ เหน็ หนองนํา้ ทเ่ี ราเดนิ ลงไปดูกนั เมือ่ ครูนี้ โดยละเอียดแลวไมใ ชห รอื ครบั ” “เห็นแลว ทําไม?” “ผมคดิ วา...งา มนั ไมน า จะลงไปอาบเลย หรอื ยังไงครบั ?” หญงิ สาวเพงิ่ จะรตู ัววา เขาหมายถึงอะไร คอนควบั หนา แดง กระชากเสยี งหวนๆ “ฉันรูแลว ละยะ ไมจาํ เปน จะตอ งบอกหรอก” “ออ ! แลว วนั นี้คณุ หญงิ กค็ งจะไปแกะรอยกระทงิ ดว ย?” “ออ แนนอน” “จะเคยหรือไมเ คยมากอ นกต็ ามครับ สําหรับวันน้ีปนประจํามือของคณุ หญงิ อยางตาํ่ ที่สุด ตองขนาด .375 ถาแบกหรือยงิ ปนขนาดนไี้ มไ หวก็ไมต อ งไป” “จะไมเ ปน การบงั คับมากไปหนอยเรอ!” ดารินรองออกมาอยางฉุนเฉยี วตาลุกวาว แต รพินทร ไพรวัลย ไมสนใจกับอาการเดือด ดาลไมพ อใจของหลอน ผละเดินจากไปพรอมกบั เสย ปลอยให ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตาขุนเขยี ว ตามหลังไป หลอ นหันไปบน อยางโกรธแคน กับสองชาย ซึ่งเปน พแ่ี ละเพอ่ื น “ไดย นิ ไหมคะ พี่ใหญ ไชยยนั ต ไดย ินตาพรานน่นั พดู กบั นอ ยไหม นต่ี อ หนาตอ ตาพใ่ี หญ ทเี ดยี วนะ วาจาสามหาวกระดาง ย่ัวยวนโทสะอยตู ลอดเวลา เจบ็ ใจเหลือเกนิ เกลี๊ยด เกลยี ด คนผี อะไรยังงก้ี ไ็ มร ”ู “เขาก็เตือนนอ ยดวยความหวงั ดถี ูกตองแลวนี่นะ ถา นอ ยจะไปเดนิ แกะรอยกระทิงดว ย อยา งต่ําท่ีสดุ นอ ยก็จะตองใชป น ขนาด .375 เพื่อความปลอดภัยของตวั นอ ยเอง และพวกเราทกุ คน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

265 ปน ขนาดเบากวานั้น ไมมีทางจะยงิ กระทิงอยู ถาไมถูกทสี่ ําคัญจรงิ ๆ ย่ิงกวานนั้ เทากบั เปน การยใุ ห มันรเี่ ขาเลน งานในเวลาถกู เจบ็ ” พช่ี ายกลา วแกพ รอ มกบั หัวเราะเบาๆ อยางอารมณด ี “ขอ นน้ั นอยรดู อี ยหู รอกคะ พใี่ หญ แลว กต็ ้ังใจอยแู ลววา จะใชป น ขนาดนัน้ ไอก ารเตอื น กนั นะ เปนการดีอยหู รอก แตพ ใี่ หญไ มฟ ง คําเขาพูดในตอนทายหรอกหรอื คะ เขาบอกวา ถานอ ยแบก หรอื ยิงปน ขนาดนไี้ มไหวกไ็ มต องไป พดู แบบน้ียวนหาเรอ่ื งนคี่ ะ มิหนาํ ซ้ําทาํ วางอาํ นาจ” “รพนิ ทรกระเซาเลนหรอกนะ เธอเตรยี มตวั จะหาเร่ืองเขาอยูกอนแลว ก็เลยตคี วามหมาย ไปอีกอยางหนึง่ ตอใหเ ธอมอื เปลา ไมถือปนเลยสักกระบอกเดยี ว ถา เธอตองการจะไปดวยจริงๆ รพินทรก ็ตองเอาเธอไปอยูวนั ยังคํ่า อยามวั แตค อยคิดหาเรื่องอยเู ลยนา” ไชยยนั ตหนั มาดุเบาๆ พรอ มกบั จปุ าก หญิงสาวตาปะหลบั ปะเหลอื ก ขวา งถว ยพลาสตกิ สาํ หรับกินกาแฟกระเดน็ ไปอยางหงดุ หงิด “ฮ!ึ ชาตกิ อ นน้ีคงจะเคยเปน ศัตรคู แู คนกนั มา ชาตินี้ถึงมาพบกันเขา อกี จนได ฝากไวกอน เถอะ ไมถ ึงทบี า งก็แลว ไป” หลอ นบน อาฆาตอยูใ นลําคอ พรานใหญห ายไปประมาณชวั่ โมงเศษ ปลอยพวกนายจา งไวสาํ หรับการจัดเตรยี มตวั แลว เขากโ็ ผลกลบั มา ขณะน้นั ทง้ั สามเตรยี มตวั พรอมแลว กําลงั ตรวจปนประจํามืออยูท โ่ี ตะ สนามหนา เตน็ ท เชษฐากบั ไชยยันตต า งถือวนิ เชสเตอร .458 แอฟรกิ ันแมก็ นั่มคนละกระบอก สวนราช สกุลสาวคนสวยหวั ร้นั มี .375 ฮอลแลนด แอนด ฮอลแลนดแ บบศนู ยเ ปดกระบอกงานกะทดั รัด วาง พาดอยบู นตกั นั่งสูบบหุ รีห่ นาบอกบุญไมร ับอยู พอมองเห็นเขาโผลกลับมาก็ทําเปน ยกปน ตรวจดู เปดสลกั ลอ็ กถอดลูกเล่อื นออกแลว ยกขนึ้ ทําเปน สองดเู กลียวในลาํ กลอ ง ปากกระบอกปนหนั ไป ทางรพนิ ทร และใบหนา ของพรานใหญป รากฏอยูในรลู ํากลองปนพอดี ราวกับวา หลอ นจะใชลาํ กลองของปน กระบอกนนั้ แทนกลองสองทางไกล พี่ชายหันมาเห็นเขา ก็รองดมุ าเสยี งตา่ํ ๆ “นอย! แลวกนั ทําไมเอาปน สองไปทางรพนิ ทรอ ยางนน้ั !” ดารินย้ิมเครยี ดๆ “เปลา หรอกคะ นอยจะสองดเู กลียวในลํากลอ ง พ่ใี หญไ มเ ห็นหรอื คะ นอยถอดลกู เลื่อน ออกแลว ” “สอ งดเู กลียวลาํ กลอง ก็ทาํ ไมจะตอ งสองไปทางคนอยา งนัน้ ดว ย นาเกลยี ดจรงิ !” “สอ งไปทางอน่ื มนั ไมเห็นเกลียวนคี่ ะ แตส องไปทีห่ นาของนายคนนน้ั แสงสะทอ นเขา ลํากลองมองเหน็ เกลยี วถนดั ดีพิลกึ แหม! แงซายลางลาํ กลองไดส ะอาดหมดจรดดีจรงิ เปนมันปลาบ ทเี ดียว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

266 รพินทรเ ดนิ เขา มาถึง ปากกระบอกของเอฟเอนกระบอกนน้ั คงสองตามใบหนา ของเขาทุก ระยะ จนกระทง่ั ขณะท่ีเขาหยดุ ยนื อยู มนั หา งจากใบหนาเขาเพียงศอกเดยี ว “เปน ไงครับ หนาผมเหมือนกระทงิ มากไหม?” จอมพรานถามยม้ิ ๆ “เหมอื นเลยี งผามากกวา ” หลอ นตอบหนาตาเฉย ลดปน สอดลูกเลือ่ นกลับเขา ท่แี ลว ยัดลกู ซิลเวอรท ิป นํา้ หนกั 300 เกรน บรรจเุ ขา ซองกระสนุ ทลี ะนัดชา ๆ ตายังคงมองสบตาเขาอยเู ชนน้ัน พอกระสนุ เต็มซองในตวั ปนกก็ ระแทกลกู เลื่อนโดยแรง สงกระสนุ นดั หนึ่งขน้ึ ประจําลํากลอ งเสยี งดงั กรว ม พรานใหญกลืน นาํ้ ลายลงคอฝด ๆ ดารินลุกขึ้นยนื กลา วตอมา “ความจรงิ .375 มันก็เปน ปน ขนาดกลางเทานัน้ ยังไมจดั เขาข้นั ขนาดใหญอ ะไรนกั ใน บรรดาปนลา สัตวข องโลก แตน นั่ แหละ ฉันกย็ งั ไมแนใจวาฉนั จะแบกหรือวา ยงิ มันไดไหวไหม ไหน! คุณลองไปยืนคาบบหุ รีอ่ ยทู โี่ คนตนมะคา โนน หนอ ยซิ ถา ฉนั เดด็ บุหร่ีคณุ ไมขาด ฉนั กจ็ ะยอม เฝาแคม ปอยทู น่ี ่ี หรอื จะใหก ลบั กรุงเทพฯ โดยไมต ิดตามไปกบั การเดนิ ทางในครง้ั นก้ี ย็ อม หรือยิ่ง ไปกวานน้ั เราวางเดิมพนั กนั สักจาํ นวนเทา ไหรก ็ไมอ นั้ ” “ถาบหุ รไ่ี มข าด แตคอรพินทรขาดไปแทนละครับ” “ฉันยอมรบั โทษตามกฎหมาย ในฐานฆา คนตายโดยเจตนา และยินดีทจี่ ะจา ยเงนิ คา ทาํ ขวัญใหแ กผูร บั มรดกของคุณ ตามแตจ ะถกู เรยี กรอง” “วา ! นอยน่ีเปน ยังไงนะ...” ไชยยนั ตรองมา หนายยู ่อี ยา งราํ คาญใจ “พับผา ซิ! นี่ถา เปนผูชายตอ ผชู ายดวยกนั ละก็ ฉันจะใหว างมวยกับรพินทรเ สียใหเ ขด็ จะ เปนกรรมการใหเอง” ดารินหวั เราะกระดา งๆ ยกั ไหล “ถึงวา ซิ ถงึ เปน ผูหญงิ อยา งน้ีกย็ งั อยากจะทาตอ ยดว ยเลย กลัวแตว า ถาทาออกไปแลวจะ ไมส ูเทา น้ัน” รพนิ ทรพ นมมอื ไหวห ลอนทว มศรี ษะ “ผมกลัวคุณหญงิ แลว ครบั ” หลอ นตวัดหางตาผานหนาเขาอยา งนา กลวั แลวยกปน ขน้ึ ประทับเลง็ ไปยังตน มะคา ตน นน้ั รพนิ ทรหมนุ ตวั อยา งรวดเรว็ เบยี่ งมายนื อยทู างดา นหลังของหลอน ทกุ คนพากนั มองไปยงั ทศิ ทางทีห่ ญงิ สาวเลง็ เห็นงูเขยี วตวั หนงึ่ พันอยกู ับก่ิงแหงเลก็ ๆ กําลงั หอ ยหวั ลงมา ระยะมนั หา ง ออกไปประมาณ 30 เมตร พวกพรานพ้ืนเมอื งและลกู หาบทง้ั หลายพากนั คอยจอ งมองเปน ตาเดยี ว “ใครจะวางเดมิ พนั เทา ไหรส าํ หรับงเู ขยี วตัวนน้ั ” ดารนิ พดู ขนึ้ ลอยๆ ลดปน จากการประทบั จรงิ จังลง แตต ายงั จับนงิ่ อยูที่เปาหมาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

267 “อวดดจี รงิ นอ ย .375 แม็กนัม่ นา ไมใชลกู กรด” ไชยยนั ตข ดั คออยางไมศ รทั ธา หลอนยม้ิ ขนุ ๆ “เหอะนา .375 นแี่ หละ วา มาเลยถาอยากพนนั ” “ตอ ใหสบิ หนง่ึ กแ็ ลวกนั ถา ถกู จา ยใหห มน่ื หน่งึ ถา ผดิ เอาแคพ นั เดยี วเทาน้นั จะจา ยกันที่ กรงุ เทพ ถา ไดก ลบั ไปอกี คร้ัง” “ตกลง! พ่ใี หญล ะคะ?” “เงื่อนไขอยา งเดียวกับไชยยนั ต แตเพม่ิ ใหเ ปน ยส่ี ิบหนึง่ ” พ่ชี ายบอกมา หลอนเมมปากพยกั หนา “เอา! ทีน้คี ณุ ละนายพราน คุณจะเอาเทา ไหรไมต อ งตอ ใหฉันอยา งพใ่ี หญกบั ไชยยันต หรอก เลนเสมอกันเลย” รพนิ ทรหัวเราะเบาๆ “ผมไมม ีเงนิ จะเลน พนนั กบั คุณหญิงหรอกครับ แลวจะตองพนนั ไปทําไม ในเมอื่ ผม ศรัทธาเชอ่ื ม่นั ในฝม อื ยงิ ปน ของคุณหญงิ อยา งเต็มที่อยแู ลว ” “ไมต องมาพดู ด!ี รายการนตี้ องพนนั กนั ฉันจะยงิ ปนขนาดที่ฉันไมเคยชนิ มากอ น แลว ฉนั ก็ไมแ นใจเหมือนกนั วาฉนั จะควบคุมวถิ ีกระสุน ตลอดจนแรงสะทอ นถอยหลังของมนั ไวไ ดแค ไหน พอเหนย่ี วไกฉนั อาจถกู มนั ถีบหงายหลงั ไหลเ คลด็ สะบักแพลง หรือถกู มนั ตบเอาคางหักไปก็ ได แตฉนั กจ็ ะยิงละ และเปาหมาย ก็คอื หวั งเู ขยี วน้ัน ไอค รั้นจะยงิ ทดลองดเู ฉยๆ มนั กใ็ ชท่ี มันตองมี การพนนั ขนั ตอ กนั บาง ตลอดเวลาฉันถูกดหู มน่ิ ดแู คลนนกั รวมท้ังถกู ขม ขนู านาประการ โดยเฉพาะ อยางย่งิ จากคณุ คุณไมก ลาพนนั กบั ฉนั ร”ึ “โธ ผมไปดูหม่นิ ดูแคลนหรือวา ขมขูอ ะไรคุณหญงิ กนั ครับ” รพนิ ทรบอกเสยี งออยๆ หวั เราะขนั ๆ อยเู ชน เดมิ “นัน่ แหละ จะอยา งไรก็ตาม ฉนั ตอ งการใหค ณุ พนนั กับฉนั ในการยงิ ปนขนาดน”้ี “ผมกบ็ อกแลว วาผมไมมสี มบตั พิ ัสถานหรือวา ทรัพยส นิ อะไรจะพนนั กับคุณหญิง” “ไมตอ งเอาทรัพยสินอะไรกไ็ ด เรามาพนนั กนั โดยเง่อื นไขอยา งน้เี อาไหมละ ” “อยา งไหนครบั ?” “ถา ผิด แปลวา ฉนั แพฉ นั จายเงินพเิ ศษใหค ุณหา พนั บาท แลวยอมอยูเ ฝา แคมปโดยไมต าม ไปดวย แตฉนั ยิงถูก ไมเ อาอะไรมากหรอก คุณไมตองใชล กู หาบคนไหนใหทาํ หนาทตี่ กั นํ้าขึน้ มาให ฉนั อาบที่แคมปนี่ แตค ุณเองนน่ั แหละเปน คนไปหว้ิ น้าํ มาใหฉ นั อาบทุกเชา เยน็ จนกวา เราจะยา ย แคม ปจ ากทน่ี ่ี ตกลงไหม?” รพินทรอมย้มิ “โธ คณุ หญิงครบั ถาคุณหญิงตอ งการจะอาบนา้ํ โดยฝม อื หิว้ หรอื หาบของผม ผมกย็ นิ ดจี ะ รบั ใชคณุ หญิงอยา งเตม็ ใจทเี ดียวครับ ขอเพยี งใหส่งั มาเทา นั้น ไมจําเปนเลยทีจ่ ะตองพนัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

268 ดารนิ หวั เราะหึๆ อยูใ นลาํ คอ “แปลวาคุณไมยอมพนนั ดวย?” “ถา ผมจะพนนั ผมก็ขอพนนั ทางฝายคณุ หญิงครบั คือเอาถกู ไมใ ชเอาผดิ เรามาเขา หนุ กนั ดีกวา ผมถือหางคณุ หญงิ เต็มที่ อยางนอ ยเราก็มคี พู นนั แลวถงึ สองคือคุณชายกับคุณไชยยนั ต ถา คุณหญงิ ยงิ ถูก เราไดสามหม่นื มาแบง กนั คนละหมน่ื หา แตถ า คณุ หญงิ ยิงผิด คณุ หญงิ เสยี เพียงสอง พันบาท ผมชว ยออกใหย ่ีสบิ บาท อยา งนด้ี ีไหมครบั ” เชษฐา ไชยยนั ตหวั เราะครนื ดารินคอ นขวบั อกี ครง้ั ปน หนาบ้ึง แตกอ็ ดหวั เราะออกมา ไมไ ดเ ชน กันในคาํ พูดของเขา ดูหลอ นจะคลายความแคนเคอื งลงบา ง บน ออกมาเบาๆ วา “บา !” แลว กต็ วัดปน ขึน้ ประทับบา อีกครง้ั โดยไมพดู อะไรอกี หลอนเลง็ เพียงคร่งึ เดียวของชว งระยะอดึ ใจ จากน้นั .375 เอฟเอน กระบอกงามในมอื ก็ แผดกกึ กองสะทา นไปทั้งบริเวณแคมป ภาพที่ทกุ คนเหน็ งเู ขียวตวั นั้นหวั ขาดกระเดน็ ไปในพรบิ ตา มนั แกวง ตลบคลายตวั เอง จากท่ีพนั กิง่ ไมไวส องสามรอบโดยแรงเหวี่ยง แลวกร็ ว งลงมาเหมือนเสน เชอื ก ทา มกลางสายตาท่ี จองตะลงึ ของทุกคน แรงสะทอนถอยหลงั ของไรเฟล กระบอกนน้ั เพยี งแตผลักให ม.ร.ว.หญงิ คนสวยผงะ สะเทือนไปบางเทานั้น...ไมถ งึ กับเซหรอื เสยี การทรงตวั เสยี งพึมพาํ แซดดงั มาจากพรานพน้ื เมอื ง และเหลา ลูกหาบทัง้ หลาย ตา งพากันมองดูหญิงสาวอยางงุนงนระคนเลื่อมใส เชษฐาหวั เราะเบาๆ ไชยยนั ตรอง “วา!” ออกมาดงั ล่ันเพราะแพพ นนั สวนรพนิ ทรคงอมยมิ้ อยูเชน เดิม บอกมาวา “อยา ลืมนะครบั แบง กนั คนละหมน่ื หา ” “ธรุ ะอะไรฉันจะไปใหคณุ ฉันไมไ ดย อมรบั คุณเปน หุนสว นดว ยน”ี่ ดารินหันไปตวาดแวด พลางหัวเราะอยา งถอนฉวิ แลวหนั ไปทางพชี่ ายกับเพอ่ื นหนุม บอกวา “นอ ยไมเ อาเงนิ ของพใ่ี หญ กบั ไชยยนั ตห รอกคะ เจตนาจะพนนั กบั พรานของเรา โดยเฉพาะ แตก น็ กรเู หลือเกนิ ไมยอมพนนั ดวย นา เสยี ดาย” “มอื ดีจังนอย เปน อันวายอมแพร าบ สาํ คญั อยูแ ตว า ถาเจอะกระทิงหรือสตั วอันตรายอนื่ ๆ กข็ อใหย งิ ไดอยางยิงงูเขยี ว นก่ี แ็ ลว กัน” ไชยยนั ตยอมชหู วั แมมอื ให และกลาวชมเชยจากใจจรงิ เปน ครงั้ แรก เขาทราบดอี ยแู ลววา เพอื่ นสาวเปน นกั ยิงปน ที่ทาํ แตม ช้นั เลิศ แตเ ขาไมเช่อื วา หลอ นจะยงั คงรักษาแตม นนั้ ไวได เมือ่ หนั มาจับปน ทมี่ ีขนาดใหญ ซง่ึ มแี รงสะทอ นถอยหลังหนกั หนว งเกนิ กําลังตานทางของผูหญงิ โดยราย เฉล่ียทวั่ ไป และกไ็ มเ คยเหน็ ดารินยงิ ปน ขนาดนมี้ ากอน สวนเชษฐารูนิสยั ของนองสาวลึกลงไปกวา นน้ั ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

269 ทายไดถูกวา เพราะแรงทฐิ มิ านะในการทจี่ ะเอาชนะรพนิ ทรใหไดน ั่นเอง ทาํ ใหด ารนิ ยงิ ปน กระบอกนน้ั ได และอยใู นชนั้ เยย่ี ม ซึ่งมนั กไ็ มน าจะยากเยน็ อะไรนกั สําหรบั คนทค่ี ุนเคยชาํ นาญ เปนทนุ เดิมอยกู อนแลว อยางหลอน เมือ่ ทุกสง่ิ ทกุ อยางพรอม รพินทรก็เริ่มตน ออกนาํ ทาง เขามอบหนา ทใี่ หเกิดกบั เสย อยู ควบคมุ แคม ป คงใหจ นั และแงซายเทานน้ั ทีจ่ ะตดิ ตามไปดวย โดยใหเ หตผุ ลวา การไปกันมากคน สาํ หรบั การแกะรอยยอ มเปลาประโยชน และทีเ่ อาจนั กบั แงซายไปดว ยน้ัน ก็มิใชวา จะไปชนิด รวมกลมุ กนั ทงั้ หมดหกคนเชน น้ีโดยตลอด แตจ ะแยกกนั ออกเปนสองพวก พวกละสามคน เมอ่ื การ ติดตามรอยกระช้นั ชดิ เขา ไป คณะนายจางของเขาสามคนก็จะตองถูกแบง ออกไปดว ย เพราะฉะน้ัน จันก็ดี หรือแงซายกด็ ยี อ มจะทําหนาที่ในการนําทาง หรืออีกนยั หนึง่ พรานคุม กันใหแ กฝา ยทแี่ ยกไป จากเขา สว นใครจะแบง พวกไปอยกู บั ใครนั้น คอ ยหารือกนั ทีหลงั ทศิ ทางการเดนิ ไมไดว กลงมาสหู นองนํา้ แตตดั ดานทางตะวนั ออก ครูเดยี วก็ลงสลู าํ หวย แหง เดินไปตามลาํ หว ยอนั คดเคี้ยว ซึ่งเบือ้ งบนเปน ปา ทึบปกคลุมไปดว ยเถาวัลย ราวกบั อุโมงค รพนิ ทรกระซบิ เตอื นคณะนายจางของเขาใหระวงั ดา นบนไว พอเลยบริเวณอนั รกทบึ ก็ไตขึน้ ฝง ขวา ผานไปในระหวางปาสักและยางสูท ่ีลาดตาํ่ ซ่งึ อับชื้น แสงตะวนั สอ งสอดใบไมล งมองเหน็ เพยี งรางๆ เงยี บสงดั วังเวงปราศจากเสียงใดๆ ทงั้ สนิ้ เวลาผานไปประมาณครง่ึ ชั่วโมงใหหลังไมม ีอะไรแผว พานมาใหเ ห็นเลยแมแ ตนกสกั ตวั รพินทรเ ดนิ นาํ อยูเบ้ืองหนา หนบี ไรเฟล ไวใ นซอกแขน ปากกระบอกกดตาํ่ ดไู มจริงจังหรอื มีทา ที เตรยี มพรอมอะไรนกั อนั เปนลกั ษณะธรรมดาโดยทวั่ ๆ ไป แตน น่ั ยอ มแนใจไดว าถาหากเกดิ เหตุ ฉุกเฉนิ ใดๆ ขึน้ เขายอ มสามารถจะสัน่ กระสุนเขาสเู ปา หมายไดใ นทกุ พรบิ ตา และสั่งไดท ีเดียว คน อ่นื ๆ กถ็ ือปน อยูใ นลกั ษณะพรอ มไมป ระมาท มีเพียงแต ม.ร.ว.หญิงดาริน คนเดยี วเทา นน้ั ที่สะพาย ปน อยกู ับไหล มองซา ยมองขวาอยางเพลนิ ใจเหมือนจะมาเดนิ ชมดงเสยี มากกวาทจี่ ะคดิ แกะรอย หลอนเดนิ อยตู รงกลาง ขนาบโดยไชยยันตแ ละจนั มแี งซายคมุ อยูทายขบวนเชน เคย สว นเชษฐา เดนิ เคียงคูไปกบั รพินทรติดๆ พรานใหญมาหยุดยืนเหลยี วซา ยแลขวาเหมอื นจะคาํ นวณอะไรอยูครู ก็บา ยหนาขึน้ สูด า น เหนือ หนทางชนั เหมือนจะเลียบไปตามไหลเขา ตัดลาํ หว ยแลง แคบๆ อีกตอนหนงึ่ แลว กผ็ านมาถึง หนองน้ําเลก็ ๆ ในระหวา งโขดหนิ กลมุ ใหญ ตรงเขา ไปสํารวจดรู อยยาํ่ เปรอะอยรู มิ หนอง ซบุ ซิบพูด กับจนั เบาๆ พอเชษฐา ไชยยนั ต และดารินเดนิ เขา ไปสมทบ กเ็ งยหนา ขน้ึ โคลงหวั ชาๆ กระซบิ เบาๆ “รอยเกา ท้งั นนั้ ครบั มีแตห มูโทนลงมาเกลอื กปลกั เพิง่ จะผละไปเมื่อหยกๆ นเี่ อง กอ นเรา มาถึงไมก่อี ึดใจ” พรอมกับพดู เขาบุยปากไปยงั แองน้าํ ทีย่ ังเปน รอยขุนคลั่ก และชี้ไปทโี่ คนตน ลานใกลๆ แอง นํา้ มีรอยเชด็ โคลนสดๆ เปอ นอยู มีขนบางเสน ของมันรวงตดิ อยกู บั รอยเชด็ นนั้ ดว ย ตําแหนง ที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

270 เจาหมูโทนตวั นั้น เอาสขี า งของมันขัดสกี บั ตน ลานไวสงู ในระดับตะโพกของคนรางสงู อยางเชษฐา บอกขนาดของตัวมันใหท ราบชัดวา อยางนอยๆ ระดับสันหลงั ของหมตู วั นน้ั ก็คงจะขนาดเอวทเี ดียว รอยลับเขยี้ วกป็ รากฏอยูท ่รี ากไทรไมห า งออกไปนกั ยงั ใหมอยู สงั เกตจากเปลือกไมที่ฉกี ขาดเปน รอยสด ท้ังหมดหยุดพกั สบู บุหรแ่ี ละหารอื กนั เบาๆ อยทู นี่ นั่ พอบุหรห่ี มดตวั ก็ออกเดนิ จับ เสนทางของดา นเกา ผานไปในระหวางพงหนามและปา ผาก ขา มโตรกลึกมงุ ขน้ึ สสู ันเขาเต้ียๆ ลูก หน่งึ เปน เวลาอีกรว มชั่วโมงเต็มๆ ทีเ่ ดนิ อยูบ นสันเขา ไมป รากฏวารองรอยใดๆ พอแกก าร ตดิ ตามไดเ ลย นอกจากเสือลายตลบั ตัวหนงึ่ กระโจนผา นหนา ไป ในขณะที่ไตข ้นึ เนนิ ตอนหนึง่ และ ทกุ คนตอ งคลานลอดซมุ แคบจํากัด อนั มอี ยทู างเดยี วทผี่ า นไปได โดยมงี เู หลอื มขนาดโคนขาพนั อยู บนก่ิงไมเ หนอื ศรี ษะ แลบลิ้นอยูป ลาบๆ แตก ไ็ มมีปฏิกิรยิ าท่จี ะจูโ จมลงมาเลน งานเชน ไร ในขณะท่ี ทงั้ หมดคอ ยๆ ลอดไปทีละคน ขณะนนั้ เปน เวลาเทย่ี งตรง อากาศเรมิ่ ระออุ บอาว ตางหยดุ กันอกี คร้งั บนเชงิ เขาใหญ เพ่ือ กนิ อาหารกลางวนั ทีเ่ ตรยี มมา “เงียบเชียบดเี หลือเกินนะ” ไชยยนั ตเอย ขนึ้ เบาๆ ขณะทก่ี ราดสายตาไปยงั ดงทึบรอบดา น “ไมเจอะรอยใหมเ ลย” เชษฐาวา “ประเดี๋ยวเราจะขึ้นเขาอกี ลูกหน่ึงครับ แลว ขา มไปทางทุงแฝกฝง โนน ถา ยังไมม วี แ่ี วว อะไรอีกสําหรบั วันนก้ี ็เหน็ จะหมดหวัง ผมแปลกใจอยูเหมอื นกนั อยา งนอยท่ีสุดเราควรจะพบรอย มันบาง นแ่ี สดงวา ตลอดระยะสองสามวันทีแ่ ลว มามันไมไ ดแ ผว พานอยูในแถบนี้เลย แตอ ยาเพิ่งทอ ใจครับ สัตวทีเ่ ราตอ งการจะลา สวนมากมักจะโผลออกมาใหเ ราเหน็ ในขณะท่เี ราหมดหวงั แลว เสมอ บางทกี ใ็ นเท่ียวขากลบั ” ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมไ ดเ อย คําใดท้งั สนิ้ ในขณะทนี่ ่งั พกั ใบหนาของหลอนแดงกา่ํ เหงือ่ ออกชมุ โชกเสื้อและรัดเนื้อเขา ไป จนกระทั่งเหน็ สวนชูชนั ของทรวงอก ทพ่ี งุ ตระหงา นออกมาได ชัด วนั นเี้ ปน วนั แรกทหี่ ลอ นเดินมากทส่ี ุดนับแตออกเดนิ ทางมา พรานใหญชาํ เลอื งมองดูดวยหางตา พลางซอ นยิ้ม เขารูวา หลอนกาํ ลงั เหนือ่ ยและออนแรงเตม็ ที เวน ไวแ ตจะไมก ลาปรปิ ากพดู ออกมา เทา น้ัน “ชา งมันเถอะ” เชษฐาพดู หันไปมองดูนอ งสาวอยา งเปนหว ง “นกึ เสียวา เรามาเดนิ เทยี่ วก็แลว กัน การแกะรอยมนั เปนเรื่องตอ งทรมาทรกรรมและตอ ง อดทนกนั มาก นกั ลาสัตวทกุ คนยอมรูดี อีกอยา งหน่งึ เรากม็ ากนั มากคน มีนอยมาดว ยอกี คนหนงึ่ อยางน้ี เราคงจะทาํ ไมไดถนดั นกั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

271 นอ งสาวหนั ไปมองดูพี่ชายอยา งไมยอมลดทิฐิเชอื่ มน่ั ในตนเอง อนั เปน นสิ ัยประจําตน “พใี่ หญไมต อ งมากงั วลกบั นอ ยหรอกคะ นอ ยบอกแลว ยงั ไงวา พวกเราทาํ อะไร นอ ยก็ทํา อยางนั้นไดท กุ อยา ง คลานกค็ ลานกัน! เม่อื กน้ี ีก้ ็คลานกนั มาแลว นอ ยยงั ไมไ ดบนอะไรสกั นิด” “เกง มาก ท่ีไมร องอุทธรณอะไรออกมาเลย แตพ วกเราสงสารเธอ” ไชยยนั ตวา ดารนิ หันไปตวาดแวด “ไมตอ งมาสงสารฉนั ถึงไหนก็ถงึ กัน ทาํ ไมถงึ ชอบดูถูกนักนะ” “จะๆๆๆ กลัวแลว กบ็ อกอยนู ยี่ งั ไงวา เกง ทายาด ไมไ ดด ูถกู สักหนอย” ท้ังหมดออกเดนิ ทางอีกครั้ง ยดึ ดานเกา สายใหญมุง ขนึ้ สูเขาอกี ลูกหน่ึงซึง่ สูงกวาลูกแรก เสยี งชะนโี หยอยบู นปลายไมเ หนือศรี ษะลิบๆ นกยูงก็เริ่มแวว มาใหไ ดยินเสยี ง และบนิ เร่ยี อยตู าม ยอดยาง บนตน หลมุ พอใหญท อี่ ยใู นระดบั ต่ําลงไปยงั หบุ เบอื้ งลา ง เงาดาํ ๆ ของหมคี วายสองตัวไต งุม งา มอยูบนดา นสงู แตร ะยะหา งออกไปมาก ทัศนยี ภาพของปาในตอนนง้ี ามนา ดกู วาตอนท่ผี าน มาแลว ครนั้ แลว ในทนั ทนี ัน้ เอง รพนิ ทรซ ึ่งเดินนําอยูเ บื้องหนา ก็หยดุ ชะงกั กกึ ทกุ คนพลอยหยุด ตามไปดวย “อะไร?” เชษฐากระซิบถามเบาท่ีสดุ ปนในมอื พรอม พรานใหญก ราดสายตาไปตามกิ่งไมส ูงเบอ้ื งหนา อยางระมัดระวัง แลวชี้ใหดูไปทงี่ าม ของตน ตะแบกตนหนึ่งทางดา นซายมอื ทกุ คนมองตามก็เหน็ ซากของเกงตวั หนึง่ เหลอื อยคู ร่ึงตวั ถูก ขดั คางหอ ยอยใู นระหวา งงา มซ่ึงมีพงกาฝากงอกอยูเ ต็มนนั้ แมลงวนั ตอมหึ่งเปน ซากทีก่ ําลงั ขึ้นอดื กล่ินเหม็นโชยตลบเมอ่ื ลมพัด “ทายถกู ไหมครับ ทาํ ไมเกงตวั นั้นถึงไดข ้นึ ไปหอยรอ งแรง อยูบนนนั้ ” เขาหันมาถามเชษฐา และไชยยันต “เหน็ จะเปนไอด ําละ ซิ มา ยก็ไอด าว” เชษฐาพึมพาํ “ครับ เขาละ” “ผมเพง่ิ จะเคยเหน็ ซากของเหยอื่ ทเ่ี สอื ดํา หรือเสอื ดาวลากข้นึ ไปกนิ บนตนไมค รง้ั นเี้ ปน คร้ังแรก นี่ไอเสือชนดิ นี้มนั ไมกนิ ซากอยกู บั พนื้ หรอกหรือ” ไชยยนั ตถ ามเบาๆ จองภาพนนั้ อยา งสนใจระคนตน่ื ๆ “ก็ไมแ นเ สมอไปครับ ถาเปน สัตวเลก็ พอที่มนั จะลากขนึ้ ไปบนตนไมไ ด มันกจ็ ะลากขึ้น ไป แตถาใหญหนอยเกนิ กาํ ลงั ของมัน มันกจ็ ะลากไปซุกไวตามซอกหินหรอื ในถ้าํ ลับๆ เปนการ แอบซอนเอาไวกิน ระวงั หนอ ยนะครับ พยายามมองสงู ไวบาง แถบนถ้ี ่นิ ของมนั ทีเดยี ว ตวั มันเลก็ ก็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])