นาฏศิลป์

นาฏศิลป์ เสนอ ครู สุธิษา ราชสงค์ จัดทำโดย นายอุรวิศ พุ่มไสว ม.4/8 เลขที่ 8 นส.รุ่งฤดี รัญจวน ม.4/8 เลขที่ 19 นส.นทีทิพย์ เฉี้ยนเงิน ม.4/8 เลขที่ 21 นส.ปิยะมน ชาติกุล ม.4/8 เลขที่ 36

คำนำ รายงานฉบับนี้เป็นส่วนหนึ่งของรายวิชา ศ31101 (นาฏศิลป์) การค้นคว้า และการเขียนรายงานโดยมีจุด ประสงค์ เพื่อให้ทราบถึงความเป็นมาและความสำคัญของละครตามหัวข้อต่างๆในรายงานเล่มนี้ โดยรายงานเล่มนี้ผู้จัดทำหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีประโยชน์แก่ผู้อ่าน หากมีข้อผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ ด้วย จัดทําโดย คณะผู้จัดทำ

สารบัญ หน้า เรื่อง ก ข คำนำ 1 สารบัญ 2 วิวัฒนาการละครตะวันตก 3-4 วิวัฒนาการละครไทย การชม วิจารณ์ และการประเมินการแสดง บรรณานุกรม

นางสาวนทีทิพย์ เฉี้ยนเงิน ได้รับอิทธิพลมากจากตำนานกรีก ม.4/8 เลขที่ 21 ใช้ในการแสดง คอรัส คอมเมดี้ แทรจิดี แสดงขั้นระหว่างงานเลี้ยง ละครอินเทอร์ลูด เป็นการแสดงละครตลกสั้นๆ แสดงในวัดแสดงถึงศาสนาศีลธรรม บวงสรวงไดโอนีซุส ดีธีแรามบ์ ยุคโรมัน แพบูลาอาเทลลานา ละครศาสนา การผจญภัยของวีรบุรุษที่มีชื่อเสียง เป็นการประกวดแบบหมู่ เป็นการร่ายรำที่มีความหมายโดยใช้นักแสดงคนเดียว ละครฆราวาส ละครพื้นเมือง แพนโทมายม์ ละครตลกที่ไม่เกี่ยวกับศาสนา ละครที่ให้ความรู้สึกตลกขบขัน ยุคกรีก แบ่งเป็น 2 ยุค ละครฟาร์ส คอมเมดี้ ถือกำเนิด 700-800 ปี ละครยุคแรก แบ่งออกเป็น 4 ยุค ยุคกลาง ก่อนคริสตกาล แทรจิดี เป็นตัวเอกที่น่ายกย่อง แต่มักชะตาอาภัพ (เกี่ยวกับเทพเจ้า) วิวัฒนาการละครตะวันตก เชื่อเสรีภาพเรื่องความรัก เป็นการผสมระหว่างดนตรี+ละคร ยุคใหม่ โรแมนติก เมโลดราม่า ละครยุโรป ละครอังกฤษ สัจนิยม และ ธรรมชาตินิยม ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในอิตาลี ได้รับอิทธิพลจากอิตาลี ต่อต้านสัจนิยม รวมละครยุคกรีกและยุคโรมัน ละครประวัติศาสตร์ คอมเมดี้ แทรจิดี ตัวละคนเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา ละครอินเตอร์เมสซี (แตกต่างจากยุคที่ผ่านมา) ละครเอ็กซ์เปรสชั่นนิสม์ คอมเมดี้ + แทรจิดี ละครฝรั่งเศส การเขียนบทเน้นตามหลักความเป้นจริงตามธรรมชาติ เน้นสัจธรรมที่ลงลึกขึ้น และไม่อาจจับต้องได้ ได้รับอิทธิพลจากยุคกลาง เช่น ความหมายของชีวิต ความตาย เน้นฉากแบบ 3 มิติ เพิ่มไฟ แสง สี ละครแนวให้แง่คิด ละครสัญญลักษณนิยม ละครเพื่อสังคม ละครโอเปร่า มีเอกภาพ 3 ประการ เรื่องราว เวลา และสถานที่ มุ่งเรื่องการแสดงความรู้สึก เป็นละครที่กระตุ้นความสำนึกคิดของสังคม รวมเอาดนตรี การขับร้อง และระบำ แสดงให้เห็นถึงความจริงของตัวละคร เน้นให้ผู้ชมตระหนัก นึกคิด เข้ามาไว้ในเรื่องราวที่ผูกขึ้นเป็นละคร แต่ขัดแย้งกับความเป็นจริงของชีวิต ไม่เอนเอียง หรือไหลตามบท 1

บัญญัติคำขึ้นมาใหม่จาก รำและระบำ รับวัฒนธรรมของอินเดีย มาผสมผสานกับวัฒนธรรมไทย โขน ละคร ฟ้อนรำ พม่า มอญ ขอม และละว้า เป็นของพวกไต เพี้ยนจากคำว่ามโนราห์ ศิลปะการแสดงของไทย การรับวัฒนธรรม การละเล่นสมัยน่านเจ้า นามาโนห์รา ใช้ชาวบ้านผู้ชายล้วนแสดง ระบำนกยูง ระบำหมวก นิยาย ละครนอก สมัยสุโขทัย ละครใน ใช้หญิงล้วน แสดงในพระราชวัง ระบำ (พ.ศ. ๑๗๘๑ – ๑๘๒๖) ละคร สมัยน่านเจ้า ละครชาตรี เดิมเป็นละครเร่ ต่อมาเป็นละครรำ เรียกว่าละครนอก ละครใน (พ.ศ. ๑๑๖๑ – ๑๑๙๔) ตำราฟ้อนรำ วิวัฒนาการละครไทย สมัยอยุธยา โขน ฟื้นฟูและรวบรวมสิ่งที่สูญหาย แบ่งออกเป็น 5 สมัย (พ.ศ. ๒๒๗๕ – ๒๓๐๑) อณุรุท ดาหลัง ให้มีความสมบูรณ์มากขึ้น อิเหนา รามเกียรต์ิ ยุคทองแห่งศิลปะการละคร รัชการที่ 1 อยู่ในสมัยสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่3 เปล่ียนแปลงการแต่งกาย รัชการที่ 2 ให้เป็นแบบยืนเครื่อง รัชการที่ 3 สมัยรัตนโกสินทร์ สมัยธนบุรี สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช (พ.ศ. ๒๓๒๕ - ปัจจุบัน) เกิดละครที่เป็นแบบแผน (ตั้งแต่ พ.ศ.๒๓๑๐ ขึ้นไป) ที่ใช้มาจนถึงปัจจุบัน รัชการที่ 4 สมัยรัตนโกสินทร์ ละครเขมร ละครหลวงวิชิตณรงค์ (พ.ศ. ๒๓๒๕ - ปัจจุบัน) ของหลวงพิพิธวาที ยกเลิกละครหลวง รัชการที่ 6 รัชการที่ 5 1.ตอนหนุมานเกี้ยวนางวานริน ฟ้ืนฟูละครหลวงข้ึนใหม่ รัชการที่ 9 คณะละคร 2.ตอนท้าวมาลีวราชว่าความ รัชการที่ 7 รัชการที่ 8 3.ตอนทศกัณฐ์ตั้งพิธีทรายกลด อนุญาตให้ราษฎรฝึกละครในได้ ศิลปะการแสดงละครได้มี โขน ละครดนตรี ปี่พาทย์ ละครไทยหมื่นเสนาะภูบาล 4.ตอนพระลักษณ์ถูกหอกกบิลพัท วิวัฒนาการขึ้นอีกรูปแบบหนึ่ง เจริญถึงขีดสุด หมื่นโวหารภิรมย์ 5.ตอนปล่อยม้าอุปการ กำเนิดละครดึกดำบรรพ์ ทรงพระราชทานบรรดาศักด์ิให้แก่ ปลูกฝังจิตสำนึกในการร่วมกันอนุรักษ์ ทรงรวบรวมศิลปิน บทละครที่เหลือ และละครพันทาง ศิลปินโขนท่ีมีฝีมือให้เป็นขุนนาง มาทรงพระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรต์ มีละครแนวใหม่เกิดขึ้น สืบสาน สืบทอด และพัฒนาศิลปะการแสดง ละครเพลง มีอธิบดีคนแรก ให้มีการสอนวิชาการละคร ของกรมศิลปากร ในระดับการศึกษาทุกระดับ น.ส.รุ่งฤดี รัญจวน ม.4/8 เลขที่19 หลวงวิจิตรวาทการ 2

หลักการชมการแสดงนาฏศิลป์และละคร หลักการวิจารณ์ การแสดงนาฏศิ ลป์และละคร หลักในการชมละคร หลักการวิจารณ์การแสดงนาฏศิลป์ 1.รู้จักประเภทของการแสดงนั้น การบรรยาย 2.ให้รู้เนื้อเรื่องที่นำมาใช้ในการแสดงประเภท • เป็นกํารพูด หรือเขียนถึงกํารรับรู้สิ่งที่เห็นและรู้สึกของการแสดง 3.ให้รู้จักเนื้อเรื่องที่นำมาแสดงนั้นในบางตอน • บรรยําย หรือแจกแจงส่วนประกอบต่ํางๆ 4.ให้รู้จักดูลักษณะของการแต่งกาย • การวิเคราะห์องค์ประกอบตา่งๆในผลงานการแสดงนาฏศิลป์ไทย 5.ให้รู้จักว่าดูความสามารถในการแสดงตามบทบาท • รูปแบบของนาฏศิลป์ไทยศคกษาให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ทั้งนาฏศิลป์แบบมาตรฐาน 6.ให้รู้จักดูลีลาท่าทางการร่ายรำของตัวแสดง และนาฏศลิป์พืน้บ้าน 7.ให้ดูการถ่ายทอดความรู้สึก การแสดงอารมณ์ต่างๆ • ความงดงามของการร่ายรำและองค์ประกอบอื่นๆ 8.ให้รู้จักลักษณะของการจัดฉากประกอบในการแสดง การชม วิจารณ์ และการประเมินการแสดง หลักการวิจารณ์ การแสดงนาฏศิ ลป์และละคร นส.ปิยะมน ชาติกุล ม.4/8 เลขที่36 หลักการวิจารณ์การแสดงละคร โครงเรื่อง การวิจารณ์โครงเรื่อง มีข้อที่ควรพิจารณา 3 แบ่งออกเป็น ๓ ตอน คือ • เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในละครชัดเจน หรือไม่ • ตอนต้น เป็นการปูพื้นให้ผู้ชมทราบ เกี่ยวกับวัน เวลาสถานที่ • เหตุการณ์ที่จะนำไปสู่จุดวิกฤตเข้มข้น เพียงพอหรือไม่ เร้าอารมณ์ผู้ชมได้มาก น้อย กระทำของตัวละคร แค่ไหน • ตอนกลาง มีการสร้างอุปสรรค ความขัดแย้ง ทำให้ตัวละครเอก • การจบของเรื่องเหมาะสมหรือไม่ คิด ละครเรื่องนี้น่าสนใจชวนติดตามตลอด เรื่อง เกิด ปัญหาจนถึงจุดวิกฤต ดำเนินต่อไป จนถึงขั้นแตกหัก หรือไม่ สิ่งใดที่ทำให้เรื่องมีความน่าสนใจมาก ที่สุด เช่น โครงเรื่อง ตัวละครหรือ • ตอนอวสาน เรื่องค่อยๆ คลี่คลาย ปัญหาในตอนปลายของเรื่อง บทบาทของตัวละคร เป็นต้น

นาย อุรวิศ พุ่มไสว ม.4/8 เลขที่ 8 การชม วิจารณ์ และการประเมินการแสดง คุณสมบัติของผู้วิจารณ์ 4. มีความเที่ยงธรรม แบ่งออกเป็น 4 คุณสมบัติหลักๆ การเป็นผู้วิจารณ์ที่ดีต้องตั้งตัวเป็นกลางไม่ชมเพราะเป็นเพื่อน หรือเพราะมีแนวคิดเหมือนกันหรือกลุ่มเดียวกัน ต้องตัดอคติ 1. ต้องมีความรอบรู้ ออกไปเอาเหตุผลและหลักการมาเป็นที่ตั้ง ต้องมีความรู้ ความเข้าใจในเรื่องที่จะวิจารณ์เป็นอย่างดี ผู้วิจารณ์จึงควรตระหนักในเรื่องจริยธรรม โดยอริสโตเติล (Aristotle) แต่ไม่ใช่การที่เอาละครโทรทัศน์ไปเปรียบกับละครเวที แล้ววิจารณ์ว่าผู้แสดงละครเวทีแสดงเกินจริง ผู้วิจารณ์ควรทำความเข้าใจให้ดีถึงหลักการวิจารณ์งาน ได้กล่าวถึงคุณธรรมทั้งหมด 4 ประการ เพื่อที่ทุกคนได้พึงปฏิบัติต่อกัน ประเภทต่างๆ จะทำใหับทวิจารณ์น่าเชื่อถือ ความรอบคอบ (Prudence) 2. ต้องติดตามความเคลื่อนไหวของวงการที่จะวิจารณ์ ความรู้จักประมาณ (Temperance) ความกล้าหาญ (Courage) ทำให้เป็นผู้มีความรู้รอบ มีมุมมองกว้างมากขึ้น เกิดความ ความยุติธรรม (Justice) เข้าใจและเห็นใจ 3. ต้องมีญาณทัศน์ คือ ความคิดเฉียบแหลม หยั่งรู้ถึงแก่นเรื่องไม่พิจารณา แต่เพียง ผิวเผิน และด่วนสรุปเอาง่าย ๆ ฝึกได้โดยการสังเกต การลองตั้งคำถาม ตั้งสมมติฐาน 4 และหาคำตอขด้วยความตั้งใจ

แหล่งอ้างอิง https://sites.google.com/site/lakhrtawantk/ http://www.jjw.ac.th/testart/page2.html https://sites.google.com/site/sittipanareerat422/bth-thi-4-kar- chm-wicarn-laea-pramein-khunphaph-kar-saedng/hlak-kar-wicarn- kar-saedng-natsilp-laea-lakhr https://sites.google.com/site/sudaratsopradid 5