วิภาพร แซ่ท้าว

นทิ านเรื่อง หนนู ากบั หนเู มอื ง

หนนู าตวั หนึ่งอาศยั อยใู่ นชนบท มนั ชอบกินผลไม้ มนั อย่อู ยา่ งมคี วามสขุ วนั หน่งึ ญาตขิ อง หนนู ามาเยย่ี มจากในเมอื ง หนนู ารวบรวมผลไมม้ ากมายไวใ้ หห้ นบู า้ นกินแตห่ นบู า้ นไม่ ชอบกินผลไม้ หนบู า้ นบอกวา่ “อาหารพวกนนี้ า่ เบ่อื เหลอื เกนิ ”“เธอเขา้ ไปในเมอื งกบั ฉนั เถอะ…ชีวติ ในเมืองสนกุ สนานกวา่ ท่นี ่ีมากนกั ”

ดงั นนั้ หนนู าจงึ ติดตามญาตขิ องมนั เขา้ ไปในเมอื ง พวกมนั เดนิ ทางมาถงึ บา้ นใหญ่หลงั หนึ่งพวกมนั มดุ ลอดใตป้ ระตหู ลงั บา้ นเขา้ ไปในบา้ นหนบู า้ นพาหนนู าเขา้ มาในหอ้ ง รบั ประทานอาหาร บนโต๊ะอาหารมีอาหารวางอยมู่ ากมายพวกมนั เรม่ิ กินอาหารเป็นการ ใหญ่ หนนู ารูส้ กึ มคี วามสขุ มนั พดู ว่า“อาหารพวกนีช้ า่ งอรอ่ ยเหลอื เกิน!”

ทนั ใดนนั้ มเี สยี งบางอยา่ งดงั แว่ว หนทู งั้ สองวิ่งไปหลบซอ่ น อยหู่ ลงั กองอาหารหนบู า้ น บอกหนนู าวา่ “อยเู่ ฉย ๆ ไวน้ ่ะ เจา้ แมวใจรา้ ยมา”หนนู ารูส้ กึ กลวั มาก แมวตวั หนึ่งเดนิ เขา้ มาในหอ้ งอาหาร มนั หนั ไปมองรอบๆหอ้ งแมวตวั นนั้ กระโดดขนึ้ ไปบนโต๊ะอาหาร

หลงั จากนนั้ เจา้ หนนู ากค็ ดิ ไดว้ า่ ชีวติ ท่ีมีความสงบสขุ เป็นส่งิ ทด่ี ีทส่ี ดุ สาหรบั มนั หนนู าพดู กบั หนบู า้ นว่า “ลากอ่ นนะ่ ญาตทิ ่รี กั ”เจา้ หนนู าเอย่ “เฮย้ ทาไมรบี กลบั นกั ละ่ ” “อมื ม”์ เจา้ หนนู าตอบ…“ขา้ ขอยอมกนิ ถ่วั ในความสงบ…ดกี ว่ากินเคก้ ในความหวาดกลวั แบบนี…้ ขา้ ขอกลบั ไปใชช้ ีวติ ท่ีทอ้ งท่งุ อยา่ งเดมิ ดีกว่า”

นทิ านเรอ่ื งสอนใหร้ ูว้ า่ “มชี ีวติ สงบสขุ ปลอดภยั …ดีกวา่ สขุ สบาย…แตต่ อ้ งหวาดหว่นั …เต็มไปดว้ ยอนั ตราย”