ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ปาฏิหาริยข์ องการไดพ้ บกนั ความเรียงวา่ ด้วยปาฏหิ ารยิ จ์ ากแมท่ ่ีแสนงดงาม ปลู ม

2 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

แด่ ครโู สภณา บุญน�ำมา ผ้เู ป็นปาฏิหารยิ ์ทำ� ให้เราได้พบกัน :1

2 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ยนิ ดที ีพ่ บกนั (คำ� นำ� ) วนั น้ียินดีท่เี ราได้มาพบกัน วันนี้ยนิ ดที ีเ่ ราไดม้ าพบกัน ยินดียนิ ดยี นิ ดี มาเถิดมาเรามารว่ มสนุก ปลดเปลอ้ื งความทกุ ข์ให้มันสน้ิ ไป มาเถดิ มาเรามาร่วมจติ ช่วยกนั คดิ ทำ� ใหก้ ารลกู เสอื เจริญ บทเพลง “วันน้ียนิ ดี” ที่รอ้ งโดยวงลกู เสือ ถกู แมน่ �ำมาปรับ เนอื้ หาเพอ่ื รอ้ งเปน็ เพลงกลอ่ มลกู ๆ เวลานอนแทบทกุ คนื จากท่อนสดุ ทา้ ยแม่กเ็ ปลีย่ นมารอ้ งวา่ “ชว่ ยกนั คิดท�ำใหช้ ีวติ นี้เจรญิ ” จากเปน็ เพลงทรี่ อ้ งเฉพาะในงานลกู เสอื แมก่ เ็ อามา ปรบั ใหม่ใหเ้ ปน็ เพลงประจ�ำตัวทร่ี อ้ งได้ตลอดเวลา.... ยินดีท่ีพบกัน : 3

แม่ไม่ใช่คนร้องเพลงเก่งเหมือนพ่อ แต่ก็มีเพลง ประจำ� ตวั เอาไวร้ อ้ งเลน่ เวลาอยบู่ า้ นใหเ้ ราไดย้ นิ เสมอๆ และ เพลงวนั น้ียนิ ดกี เ็ ปน็ เพลงท่ีพวกเราได้ยนิ บ่อยทสี่ ุด ผมไม่ได้สนใจเนื้อหาของเพลงนี้เท่ากับท�ำนอง ข้ึนๆ ลงๆ ตามจังหวะทแ่ี มข่ บั กล่อม ผมเพง่ิ มาเขา้ ใจวา่ แมช่ อบเพลงนค้ี งเพราะแมเ่ ขา้ ใจ ปาฏหิ ารยิ ์ของการไดพ้ บกัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าชีวิตจะได้เจอกับผู้คนหรือ เหตุการณ์อะไรบ้าง ตลอดช่วงชีวิตที่มีทั้งเรื่องดีเร่ืองร้าย ทำ� ใหเ้ ปน็ สขุ และทุกข์ผ่านเข้ามาแลว้ กผ็ า่ นไป ทกุ อยา่ งเปน็ เหมอื นกบั ปาฏหิ ารยิ ์ ในฐานะของมนษุ ย์ ทมี่ ีโอกาสอยู่บนโลกนเี้ พยี งชวั่ คราว เรามีหน้าท่เี พียงสมั ผสั กับเร่ืองราวต่างๆ ด้วยลมหายใจที่เป็นสุขหรืออยู่ร่วมกับมัน ด้วยหัวใจทไ่ี ม่เปน็ ทุกข์ ผมจำ� ไดว้ า่ เจอกบั แมค่ รง้ั ลา่ สดุ ซง่ึ มตี ำ� แหนง่ เปน็ ทงั้ ย่าและยายในร่างเดียวกัน แม่ก็เอาเพลงวันนี้ยินดีท่ีตัวเอง ชอบมารอ้ งให้หลานๆ ฟังอกี คร้ัง แนน่ อนว่าหลานๆ อาจไม่ ไดส้ นใจความหมายของเพลงเหมอื นกันกบั ผมในวัยเดก็ แต่ กฟ็ งั คณุ ยา่ คณุ ยายรอ้ งดว้ ยความรสู้ กึ มคี วามสขุ และอบอนุ่ ใจ แม่ร้องเพลงนี้จากร่างกายที่เข้าสู่วัยชรา และ 4 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

แน่นอนน�้ำเสียงทเ่ี คยสดใส สั่นเครือและแหบพร่าลง แต่ความรู้สึกและแววตาขณะที่ร้องเพลงนี้ ยังไม่ เคยเปลย่ี นไป แมเ่ ลอื กมองทกุ อยา่ งดว้ ยความรสู้ กึ ทดี่ แี ละมคี วาม สุข การได้ท�ำหน้าที่การงานเป็นครูสอนหนังสือและพบเจอ ผู้คนตลอดช่วงชีวิตท่ีผ่านมาจนเข้าสู่วัยชรา ผมรู้ว่าแม่มี ความสขุ และมีความยนิ ดมี าก แม่เป็นผู้หญิงที่เกบ็ ความรูส้ กึ เก่ง ไมแ่ สดงหรอื พูด ตรงๆ เวลาทมี่ ีความสขุ หรือทกุ ขใ์ จ ถงึ แม้จะมีขอ้ จ�ำกดั ตามจารตี ท่ีถกู สัง่ สมมา แตแ่ มก่ ม็ วี ธิ ที จ่ี ะบอกใหค้ นอน่ื รดู้ ว้ ยเพลงของแมใ่ น ทกุ ๆ ครง้ั ที่เราเจอกัน วันนย้ี ินดีทเ่ี ราได้มาพบกัน วนั น้ยี นิ ดที ีเ่ ราไดม้ าพบกนั ยินดียนิ ดียนิ ดี มาเถิดมาเรามาร่วมสนกุ ปลดเปลอื้ งความทุกข์ใหม้ นั ส้นิ ไป มาเถดิ มาเรามาร่วมจิต ชว่ ยกนั คดิ ท�ำให้ชวี ติ น้เี จรญิ ยินดีที่พบกัน : 5

สารบญั (ค�ำนำ� ) ยนิ ดที ่ีพบกัน 3 ภาพถา่ ยกับแม ่ 9 ของเลน่ ทีบ่ ้านตาโพธ์ ิ 15 จักรยานคนั แรกของน้องสาว 21 “แม่ววั ” หนังสือเลม่ แรกของเรา 27 ตกุ๊ ตากบั ปืนของเลน่ 33 ไอห้ นุม่ หมัดเมา 39 ครงั้ แรกทีแ่ มห่ ายไป 45 อบุ ตั ิเหตุบนเสน้ ทางของแม ่ 53 ม้ือเทย่ี งที่อมิ่ ใจ 61 6 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

สารบญั ไข่เจยี วของแม ่ 67 มะมว่ งน�ำ้ ปลาหวานของแม่ 73 ปรากฎการณอ์ อเจา้ 79 งานถกั โครเชต์ 85 แหมม่ เกรทเพ่อื นตา่ งชาติของแม ่ 91 แม่สอนใหร้ กั การอา่ น 99 ความสุขและความทกุ ข์ 105 ดอกไม้ของแม ่ 113 บ้านของแม ่ 121 ปาฏิหารยิ ์ของการไดพ้ บกัน 131 สารบัญ : 7

8 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ภาพถ่ายกบั แม่ ผมพบภาพถ่ายท่ีไม่ได้เห็นมานานภาพหน่ึง เวลา ผ่านมา 40 กว่าปีแล้ว แต่ภาพน้ันยังเหมือนเพิ่งถ่ายขึ้นไม่ นานมานี้เอง มนั เป็นภาพของหญิงสาวอายุ 20 ปลายๆ ผวิ สีน�้ำผึ้ง ย้ิมอย่างมีความสุข ในอ้อมกอดเธอมีเด็กชายแรก เกดิ อายไุ มก่ เ่ี ดอื น ผวิ ขาวตวั กลมๆ ยมิ้ อยา่ งมคี วามสขุ อยใู่ น ออ้ มแขนท่อี บอุน่ และภาพนน้ี ับเป็นครงั้ แรกท่แี ม่กบั ลกู ชาย ไดถ้ า่ ยภาพค่กู ัน ภาพๆ หน่ึงจะเกิดข้ึนมาได้ นอกจากมีกล้อง มีฟิล์ม และมีคนถ่ายให้แล้ว สิ่งส�ำคัญที่สุดที่ท�ำให้ภาพๆ หนึง่ มคี วามหมายกค็ อื ส่งิ ทอ่ี ยู่ในภาพ โตะ๊ เครื่องแป้ง เกา้ อ้ี ผ้าม่าน หวี นาฬกิ า กระจกเงาและอกี มากมายร่วมท้งั แม่ และผม ตั้งแต่ผมจ�ำความได้ แม่เป็นผู้หญิงที่ชอบถ่ายภาพ ภาพถ่ายกับแม่ : 9

มาก ไม่ได้ชอบเป็นคนถ่ายนะ แต่เป็นประเภทชอบถูกถ่าย นอกจากไปถ่ายตามงานต่างๆ งานบวช งานแต่ง ข้ึนบ้าน ใหม่ เทศกาลส�ำคัญๆ ต่างๆ มีทัง้ ถ่ายคู่ ถ่ายเดยี่ ว ถ่ายกล่มุ หรอื ยามไมม่ กี จิ กรรมตอ้ งไปถา่ ยภาพทอ่ี น่ื แมก่ ม็ กั จะชวนทกุ คนในบา้ น แตง่ ตวั สวยๆ หลอ่ ๆ ใหม้ าถา่ ยภาพดว้ ยกนั ในบา้ น โดยจา้ งชา่ งภาพตามรา้ นอดั ภาพในตวั อำ� เภอ มาจดั ฉากถา่ ย ภาพกนั ในบ้านกจิ กรรมนกี้ ็เกิดขึ้นบอ่ ยๆ “แม่อยากเก็บไวเ้ ป็นที่ระลึก เวลาผา่ นไปแล้วจะไดเ้ อาไวด้ ”ู แม่มกั จะบอกเหตผุ ลน้ีกบั ทกุ คนเสมอ เม่ือก่อนผมก็ไม่ได้เข้าใจอะไรกับส่ิงที่แม่ท�ำมาก ไปกวา่ ทำ� ตามคำ� สง่ั ของแม่ แตพ่ อเวลาผา่ นมากว่า 40 ปี สิ่งท่ีแม่ต้ังใจท�ำในวันนั้น มันท�ำให้ผมรู้ว่าภาพทุกภาพที่แม่ พยายามถ่ายเก็บไว้ มันมคี ่ามากแค่ไหน หลายครั้งที่ผมต้องการหาอะไร ทั้งของท่ีหาไม่เจอ แล้ว หรอื ของใหม่ๆ ที่ผมไม่สามารถหาได้ แม่มกั จะเปน็ คน เดยี วทเ่ี กบ็ เรอื่ งราวและสง่ิ ของตา่ งๆ ไว้ และกจ็ ะสามารถหา ของใหม่ๆ ที่ผมหาไม่ไดม้ าให้เสมอ ผมเคยบ่นกับแม่เรื่องเก็บของ เพราะแม่ชอบเก็บ อะไรตอ่ มอิ ะไรเล็กๆ น้อยๆ ไวเ้ ตม็ บา้ นไปหมด จนบางครง้ั 10 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

มนั ดูรกรงุ รงั ต้งั แตข่ องใชข้ องผมตงั้ แต่เดก็ ๆ เสือ้ ผ้าต้งั แต่ ผมเกดิ แมก้ ระทงั้ สายสะดอื ตอนแรกเกดิ ของผมแมก่ ย็ งั เกบ็ “แมอ่ ยากเก็บไวเ้ ปน็ ทร่ี ะลกึ โตขน้ึ ลกู จะไดเ้ อาไว้ให้ ลกู ของลกู ดู หรอื เสอ้ื ผา้ กเ็ อาไวใ้ ชต้ อ่ ได”้ นกี่ เ็ ปน็ เหตผุ ลของ แม่ที่ลำ้� อนาคตมากๆ ซ่งึ ผมกน็ ึกข�ำๆ ว่า จะเอาไวใ้ ห้ลกู ผม ทำ� ไม เม่ือถึงวันทผ่ี มมีลกู จรงิ ๆ มันกค็ งเกา่ เป่ือย ผุพงั และ ล้าสมัยไปแล้ว ลูกผมกค็ งไม่ได้ใช้หรอก หลายครั้งที่ผมพยายามคะยั้นคะยอให้แม่เอาไป บริจาคให้กับคนอ่ืนๆ แต่แม่ก็เอาแต่ของใช้ส่วนตัวของตัว เองไปบรจิ าค โดยยงั คงเกบ็ ของทเี่ ปน็ ของลกู ๆ เอาไวใ้ นบา้ น ตลอดเวลา ผมมาเข้าใจมากขึ้นก็ตอนที่แม่ต้องใช้ชีวิตอยู่คน เดียว ในวันท่ีลูกๆ จากบ้านไปมีครอบครัว สร้างชีวิตของ แตล่ ะคน มนั คงเปน็ ความสขุ ของแมท่ ไ่ี ดน้ งั่ มอง สง่ิ ของตา่ งๆ อยา่ งท่แี ม่บอกผมไวว้ ่า “แม่อยากเก็บไว้เป็นทร่ี ะลกึ เวลาผ่านไปแลว้ จะได้ เอาไว้ด”ู และเหตกุ ารณท์ ไี่ มน่ า่ จะเกดิ ขนึ้ กท็ ำ� ใหส้ งิ่ ตา่ งๆ ของ แมเ่ สียหาย วนั ทีน่ ้ำ� ทว่ มใหญป่ ี พ.ศ.2554 ขา้ วของเครอ่ื งใช้ ในบา้ น โตะ๊ ตเู้ ตยี ง เฟอร์นเิ จอร์ พังเสยี หายจากกระแสน�้ำท่ี ภาพถ่ายกับแม่ : 11

เข้ามาอย่างรวดเรว็ และยังท่วมขงั นานนบั เดอื น แม่ปล่อย ให้ทกุ อย่างพงั ทลายไปตามความปรารถนาของธรรมชาติ มีส่ิงเดียวท่ีแม่พยายามรักษาไว้ก็คือรูปภาพ ถึงแม้ จะพยายามขนาดไหน ด้วยภาวะอุทกภัยที่มาไม่ทันตั้งตัว หลายภาพก็ได้รับความเสียหายจนไม่สามารถแก้ไขกลับคืน มาได้ ผมรู้ว่าแมเ่ สยี ดายและเสยี ใจมาก แมม่ กั จะบน่ เสมอๆ ท่ไี ม่สามารถรักษาภาพหลายๆ ภาพไว้ได้ เพราะมันเปียกน้ำ� ไปหมด หลงั จากเหตกุ ารณค์ รัง้ น้ัน แมก่ ม็ ักจะดซู ึมๆ ลงไป มาก คงเพราะคดิ ถึงสง่ิ ของ และภาพถา่ ยหลายๆ ภาพ ท่ีอยู่ กับแมม่ านาน “ไมเ่ ปน็ ไรหรอกแม่ ของนอกกายทั้งน้ัน” ผมมกั จะปลอบใจแม่ด้วยประโยคธรรมดาๆ น้ีเสมอ ถงึ แม้ผมจะร้วู ่ารูปภาพเหล่านนั้ ไมใ่ ชข่ องนอกกาย สำ� หรบั แมแ่ น่ๆ มันเปน็ ชวี ติ จติ ใจและลมหายใจทีง่ ดงามของแม่ ซึง่ คนอ่ืนๆ ไมม่ ใี ครเขา้ ใจไดด้ ไี ปกว่าตวั แม่เอง .............. ในวนั น้ี วันท่ีผมมเี พียงรูปถ่ายใบแรกและใบเดยี ว ผมน่ังดรู ูปภาพทถี่ ่ายกับแมค่ รั้งแรก 12 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ในอ้อมกอดของแม่มเี ดก็ ผ้ชู ายตวั อ้วนๆ กลมๆ อายุ ไมก่ เี่ ดอื น ยม้ิ อยา่ งมคี วามสขุ ในออ้ มแขนนน้ั ในบา้ นของเรา โดยมีโต๊ะเครอ่ื งแปง้ ของแม่เป็นฉากหลัง ในภาพนั้นหญิงสาวอุ้มลูกน้อยของตัวเองอย่างมี ความสุข รอยยิ้มท่ีสดใสและอบอุ่นของแม่ยังคงอยู่กับเด็ก นอ้ ยคนนน้ั ตลอดกาลและตลอดไป ภาพถ่ายกับแม่ : 13

การตัดสนิ ใจ เลอื กบางอยา่ ง ทตี่ อ้ งการ ผลลัพทอ์ าจไม่ เปน็ อย่างท่ีเรา ต้องการเสมอไป 14 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ของเล่นทบี่ ้านตาโพธิ์ มใี ครจ�ำได้ไหมวา่ เคยจากบา้ นคร้ังแรกตอนอายุเทา่ ไหร่ หลายคนอาจจากบ้านไปตอนเข้าแคมป์กับท่ีโรงเรียน ตอนประถม ตอ้ งนอนคา้ งคนื ทอี่ น่ื ทไ่ี มใ่ ชบ่ า้ นของตวั เองเปน็ คร้งั แรก แต่ส�ำหรบั ผมการจากบา้ นครง้ั แรก อายไุ ม่นา่ เกิน 5 ขวบครับ ใช่ครับ เดก็ มากๆ แต่ก็ไม่ไดเ้ ป็นการไปนอนค้างคนื ท่ีไหน ผมไปนอนบ้านญาติฝั่งแม่ช่ือตาโพธิ์ แถวดอนเมือง ครับ ถึงแม้ จะเป็นญาติท่ีใกล้ชิดกับแม่ แต่ก็ห่างไกลด้วย ระยะทางจากจงั หวัดลพบรุ มี ากครับ เด็ก 5 ขวบมเี หตุผลอะไรถงึ เลือกอยากจะนอนค้าง คืนบ้านคนอืน่ ห่างจากออ้ มอกแม่ ห่างจากบ้านทตี่ วั เองถอื ก�ำเนดิ คำ� ตอบงา่ ยๆ คอื บ้านตาโพธิม์ ีของเลน่ ครับ เรือรบลำ� ใหญๆ่ ต้ังอยูใ่ นตูโ้ ชว์ บวกกับของเล่นของ ของเล่นท่ีบ้านตาโพธิ์ : 15

พๆ่ี ทเี่ ป็นลูกของตาโพธิ์ แค่นี้ก็เป็นเหตุผลเพยี งพอสำ� หรับ เดก็ นอ้ ยอย่างผม ทจ่ี ะงอแงแม่ เพ่อื จะอยู่บ้านตาโพธ์ใิ ห้ได้ หลังจากท�ำธุระและเย่ียมเยียนญาติพี่น้องกัน เรียบร้อย แม่ก็ยอมจากไปโดยท้ิงให้ผมอยู่บ้านตาโพธิ์ตาม ความต้องการของเด็ก 5 ขวบ ความจริงอีกด้านต้องบอกว่า...ผมเองท่ีปล่อยให้แม่ กลบั บ้านลพบุรี โดยไม่มผี มต่างหาก ผมไมแ่ นใ่ จวา่ ตอนนนั้ แมค่ ดิ หรอื รสู้ กึ อยา่ งไร แตเ่ ทา่ ทรี่ ้สู ึกได้ ผมมองเห็นสายตาแมย่ ังคงห่วงหาอาทรลกู ชาย ที่ ปลอ่ ยใหอ้ ยหู่ า่ งกายเปน็ ครง้ั แรก ญาตพิ น่ี อ้ งทางบา้ นตาโพธิ์ ก็รับปากรับคำ� อยากใหผ้ มอยู่ โดยจะดูแลอยา่ งดี และนัน้ คง ท�ำใหแ้ มค่ ลายกังวลไดพ้ อสมควร แต่ผมเชื่อว่า สง่ิ สำ� คัญมากกวา่ นนั้ แม่คงอยากให้ ผมได้ลองทำ� อะไรอย่างทีผ่ มต้องการ คงอยากสอนบทเรียน ให้ผมได้รู้ว่าการตัดสินใจเลือกบางอย่างท่ีต้องการ ผลลัพท์ อาจไม่เป็นอยา่ งท่ีเราตอ้ งการเสมอไปกไ็ ด้ และนน้ั คงเปน็ บทเรยี นครงั้ แรกในชวี ติ ทแี่ มย่ อมให้ ผมตัดสนิ ใจเลือกชีวติ ตามทีต่ ัวเองความตอ้ งการ.... หลังจากแม่กลับไปได้ไม่นาน ตาโพธ์ิก็เอาของเล่น ตา่ งๆ มาวางกองใหผ้ มเล่น พร้อมกับขนมอร่อยๆ มากมาย 16 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

โดยยังไม่ยอมเอาเรือรบล�ำใหญ่ออกมาจากตู้โชว์... และเวลาผ่านไปไม่นาน ผมก็เร่ิมเบ่ือของเลน่ ทอ่ี ยู่ตรงหนา้ หลงั จากไม่รูว้ ่าจะเลน่ อะไรต่อดี ผมกเ็ ริ่ม คิดถงึ แม่ ขึ้นมา แล้วน�้ำตามันก็ไหล อยากกลับไปซบลงที่ตรงตักแม่ เหมือนกบั เพลงของพ่ีเสกโลโซ(สมยั นี้) ใชค่ รบั ถงึ แมจ้ ะอายแุ ค่ 5 ขวบ...แตผ่ มกจ็ ำ� ไดแ้ มน่ ยำ� ว่า ตอนนั้นคิดถึงแม่มาก อยากกลับบ้านไปหาแม่ ผมเริ่ม โยเยรอ้ งไหไ้ มห่ ยุด จนตาโพธ์ยิ อมใจอ่อน เอาเรือรบลำ� ใหญ่ อันเป็นไฮไลส�ำคัญของการตัดสินใจไม่กลับบ้านครั้งน้ี ออก มาใหเ้ ล่น... ผมจ�ำได้ว่าหลังจากได้จับเจ้าเรือรบล�ำจริงๆ ที่ออก มาจากตู้กระจกแล้ว ก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง เล่นไปร้องไห้ไป จนคุณยายภรรยาของตาโพธิ์ บอกใหต้ าพากลบั ไปสง่ ลพบรุ ี โดยดว่ น เห็นทจี ะเอาไวไ้ มไ่ ดแ้ ลว้ เหตกุ ารณ์ทั้งหมดที่ผมเลา่ ใช้เวลาหลังจากแม่จาก ไปไมก่ ีช่ ั่วโมง ถ้าเป็นสมัยน้ีคงหยิบโทรศัพท์มือถือบอกให้แม่รอ ก่อน แล้วรีบเอาผมกลับไปคนื แม่ก่อนทจี่ ะถงึ ลพบรุ ี แตส่ มัย นั้นไม่มีมือถือ ถ้าอยากสื่อสารคงต้องพ่ึงไปรษณีย์ หรือถ้า จะเอาเร็วกย็ ดั ผมใสถ่ ุงส่ง EMS แต่เผอิญวา่ ตากบั ยายคง ของเล่นท่ีบ้านตาโพธิ์ : 17

ไมส่ ามารถยัดผมใสพ่ ัสดุได้ถงึ แมจ้ ะอยากท�ำขนาดไหน ทาง เดียวที่จะเอาผมท่ีก�ำลังร้องไห้ไม่ยอมหยุดออกจากบ้านอัน สงบเงียบของตาโพธิไ์ ด้ คอื พากลบั มาส่งดว้ ยตัวเอง หลังจากตาโพธิ์เก็บข้าวของส่วนตัวเสร็จ ก็จูงมือ ผมออกจากบา้ นทันที ผมจ�ำความรสู้ กึ ของใครไม่ได้เลย ทัง้ ตา ยาย พี่ๆ ลูกของตาท่ีคงงุนงงกับเหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึน.... ผมจ�ำไดเ้ พยี งอย่างเดียวว่าคิดถึงแม่มาก อยากกลับบ้านไป หาแม่ ตาโพธิ์ต้องขาดงานในวันรุ่งข้ึน จะเดือดร้อนลำ� บาก ยังไง ตอนน้นั ผมไม่เข้าใจอะไรเลย รู้อย่างเดยี ววา่ เอาแต่ รอ้ งไหห้ าแม่ ตาโพธิ์พาผมน่ังรถไฟจากสถานีดอนเมือง ไปถึง สถานีรถไฟลพบุรี แล้วต่อรถบัสประจ�ำทางเพื่อพาผมกลับ บ้านด้วยน�้ำตานองหน้า และเช่ือว่าตาโพธ์ิก็คงอยากร้องไห้ เหมอื นกนั กว่าจะถึงบ้านของผมก็มืดค่�ำพอดี ผมหลับไปเมื่อ ไหรไ่ ม่รู้ รู้อกี ทกี ก็ ลบั มาอยูใ่ นออ้ มกอดแม่แล้ว แม่กลับมาถึงบ้านก่อนผม...ไม่กี่ช่ัวโมง ผมไม่รู้ว่า ตอนนั้นผู้ใหญ่ทุกคนพูดคุยสรรเสริญผมว่าอย่างไร แม่ต้อง ขอโทษขอโพยตาโพธ์ขนาดไหน กับความล�ำบากท่ีต้องพา ผมกลับมาส่ง ต้องเหนด็ เหน่ือยเดินทางหลายร้อยกโิ ลเมตร 18 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ตอ้ งทงิ้ บ้านทง้ิ งานตัวเอง ผมรแู้ คไ่ ดก้ ลบั มาอยบู่ า้ นกบั แมอ่ กี ครง้ั ไดห้ ลบั อยา่ ง อบอุน่ ในบ้านของตัวเอง เท่านผ้ี มกห็ ยดุ รอ้ งไห้ และหลับไป จนถึงเช้า รุ่งขึ้นไม่รู้ว่าตาโพธิ์กลับกรุงเทพไปตั้งแต่เม่ือไหร่ แต่เหตุการณ์คร้ังน้ีท�ำให้ผมได้บทเรียนส�ำคัญที่จะจดจ�ำใน ไปตลอดชีวติ ... จนวันนี้ 40 กว่าปีผ่านมา ผมกลายเป็นชายวัย กลางคน ทมี่ สี งิ่ ต่างๆ ใหผ้ มไดเ้ ลือกท�ำตามความตอ้ งการอีก มากมาย ไดท้ ำ� แล้วสำ� เร็จบ้างไม่ส�ำเรจ็ บา้ ง สขุ บ้างทุกข์บ้าง สนุกบา้ งเบือ่ บ้าง ผ่านมาก็ผ่านไป แตท่ กุ ทางเลอื กของผมก็ ยงั คงคิดถึงแมเ่ หมือนเดิม แต่สิ่งท่ีไม่เหมือนเดิมก็คือ ต่อให้ผมร้องไห้ขนาด ไหน ตอ่ ให้ต้องออ้ นวอนขอสิง่ ศักดสิ์ ิทธ์ใิ ดๆ ผมก็ไม่มโี อกาส กลบั ไปหาแม่ไดอ้ กี แล้ว.... ของเล่นท่ีบ้านตาโพธิ์ : 19

เปน็ ลกู ผ้ชู าย ต้องเสียสละและ ให้เกียรติคน อืน่ ๆ โดยเฉพาะ คนทอ่ี อ่ นแอกวา่ 20 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

จกั รยานคันแรก ของนอ้ งสาว ชว่ งอายเุ ลยหลกั สม่ี าน้ี นอ้ งสาวของผมชอบปน่ั จกั ร ยานมากๆ ครับ ไม่ใช่ปั่นไปซื้อกับข้าวที่ตลาด หรือปั่นไปโรงเรียน เหมอื นสมยั ท่ีเรายังเป็นเด็ก แต่ปั่นจักรยานเอาถ้วยครับ คือแบบว่าตระเวน ตะลอนตะบีต้ ะบันขี่มนั ทกุ วนั ทุกสนาม เอาจริงเอาจังมากครับ “วันน้ีซ้อมปัน่ ไป 100 กิโลเมตร” นอ้ งสาวเลา่ ใหฟ้ งั หลงั จากทเ่ี ธอเพง่ิ ปน่ั จกั รยานเสรจ็ เหน่ือยแทนเลยครบั สุดยอดจริงๆ.... ยิ่งในช่วงที่เธอต้องคอยรับหน้าท่ีเป็นพยาบาลส่วน ตวั คอยดูแลแม่ท่ีเรมิ่ เจบ็ ปว่ ยและตอ้ งเข้าออกโรงพยาบาล บ่อยๆ กิจกรรมการปั่นจักรยานดูจะเป็นเครื่องมือท่ีจะท�ำให้ จักรยานคันแรกของน้องสาว : 21

น้องสาวผม ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าในจิตใจไปได้มาก “ตอนขี่แทบไม่ได้นึกถึงเร่ืองอะไรเลย มันเหมือน หลุดเข้าไปในอีกโลกหน่ึง” เธอมักจะบอกผมเสมอ เวลาท่ี ผมถามด้วยความห่วงใย ผมไมใ่ ชน่ กั ปน่ั หรอื มปี ระสบการณป์ น่ั จกั รยานหลาย รอ้ ยกโิ ลเมตรแบบนน้ั แตก่ พ็ อเขา้ ใจไดว้ า่ “โลก” ทเ่ี ธอหมาย ถงึ คงเปน็ โลกที่งดงามไม่ใช่น้อย โลกท่ีท�ำให้เธอต้องเสียเร่ียวแรงทางร่างกาย แต่ กลบั ไดม้ าด้วยหวั ใจทแี่ ขง็ แรงกวา่ เดิม และเปน็ โลกทเ่ี ธอพยายามเอาความแขง็ แรงของมนั มาชว่ ยให้โลกของแมแ่ ข็งแรงมากขึน้ แตห่ ลงั จากพยาบาลตวั น้อยของผม พยายามรักษา โรคของแม่มาหลายเดือน ก็ถึงเวลาท่ีแม่โบกมือลาจากโลก อันเปน็ อนิจจงั ..... หลังจากน้ันกิจกรรมการปั่นจักรยานของพยาบาล ส่วนตวั ของแม่ก็จรงิ จงั มากขน้ึ ไปอกี “วันนเ้ี ข้ากรุงเทพ จะปน่ั จากลพบุรไี ปสนามหลวง” “วนั นี้ไปเทีย่ วหัวหิน ปน่ั จกั รยานไป” “สปั ดาห์หนา้ ไปปน่ั ข้ึนดอยอินทนนท”์ 22 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

และอกี หลายๆ การป่นั ในหลายสถานที่ วันหน่ึงนักปั่นตัวน้อยโทรหาผมแล้วแจ้งข่าวว่า อยากจะลงแข่งรายการส�ำคัญรายการนึง แต่ปัญหาอยู่ที่ จกั รยานของเธอมนั ไมเ่ หมาะสำ� หรบั การแขง่ ผมรบี ถามดว้ ย ความหว่ งใยแบบเสยี งเบาๆ ในลำ� คอ “แลว้ พี่พอจะช่วยอะไรได้ไหม?” ผมถาม “ชว่ ยสนบั สนนุ จกั รยานสำ� หรบั แขง่ ใหน้ อ้ งสกั คนั นะ” เสยี งตอบกลับมาจากปลายสายแผ่วเบา พอๆ กับน้ำ� หนกั ตวั ถงั อลั ลอยตข์ องจกั รยานคนั ใหม่ แตม่ นั กเ็ ปน็ เสยี งทหี่ นกั แนน่ และมรี าคาทห่ี นกั หนาสมกบั ความตงั้ ใจของนอ้ งสาวตวั เลก็ ๆ ของผม ผมย้อนนึกถึงตอนท่ีผมยังเด็ก ตอนน้ันผมจ�ำได้ว่า หลังกลับจากโรงเรียน ในระหว่างที่ก�ำลังเดินเข้าบ้าน ผม เหลือบเห็นจักรยานคันสีแดงคันเล็ก จอดอยู่หน้าบ้าน มีพู่ หลากสีห้อยอยทู่ ี่ดา้ มจับทั้งสองข้าง ตามตัวถงั ยงั มพี ลาสตกิ ทยี่ งั ไมไ่ ดแ้ กะออกหอ่ หมุ้ ไวอ้ ยา่ งดี ผมรบี วงิ่ เขา้ ไปหาแมด่ ว้ ย ความดีใจ ม่ันใจว่าจักรยานท่ีอยู่หน้าบ้านวันนี้เป็นของผม แนน่ อน แล้วคำ� ตอบของแม่กเ็ ฉลยวา่ จักรยานคันแรกของน้องสาว : 23

“แมซ่ อื้ มาให้น้อง” ทกุ คนเคยมคี วามรสู้ กึ อจิ ฉาครง้ั แรกตอนอายเุ ทา่ ไหร่ ส�ำหรับผม นี่คือคร้ังแรกที่ผมรู้สึกว่าความอิจฉา หนา้ ตามันเป็นอย่างนน้ี ีเ่ อง มันคนั เลก็ ๆ สแี ดงๆ มพี หู่ ลากสี ห้อยอยสู่ องขา้ งของแฮนด์จบั “เป็นพ่ีต้องเสียสละให้น้อง ย่ิงน้องเป็นผู้หญิงด้วย อยา่ แย่งของนอ้ งนะ” นค่ี ือสง่ิ ที่แม่ส่ังสอนและเนน้ ย�้ำกับผม มาต้ังแต่วนั นั้น “แม่ให้ร่างกายท่ีแข็งแรงกว่าน้อง ห้ามเอาเปรียบ น้องเดด็ ขาด” “ผู้หญิงเป็นเพศท่ีอ่อนแอกว่า เป็นผู้ชายต้องเสีย สละให้ผหู้ ญงิ ก่อนเสมอ” ทั้งหมดท้ังมวลอันเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชายที่พึง กระทำ� ตอ่ เพศเดยี วกบั แม่ แมจ่ ะพดู ซำ�้ ๆ และยำ�้ เตอื นกบั ผม ตลอดเวลา “ต้องเสยี สละและใหเ้ กยี รติคนอน่ื ๆ โดยเฉพาะคน ที่ออ่ นแอกว่า อยา่ ให้คนอืน่ มาว่าแมไ่ ด้ วา่ แมไ่ มส่ ่ังสอน” น่ี เปน็ ส่ิงที่แม่ขอรอ้ งให้ผมระลึกเสมอ ก่อนที่เราจะลาจากกนั ........................................................ ผมหยบิ กระเปา๋ สตางคข์ น้ึ มาดเู งนิ สดสว่ นตวั นบั ไป 24 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

นับมายังเห็นว่าขาดอีกหลายหม่ืนส�ำหรับค่าจักรยานคันใหม่ ของน้องสาว ในขณะนั้นผมได้ยินเสียงแม่กระซิบเบาๆ ข้างๆ หู ของผมว่า “ชว่ ยสนบั สนนุ จกั รยานสำ� หรบั แขง่ ใหน้ อ้ งสกั คนั นะ” จักรยานคันแรกของน้องสาว : 25

“วันหนง่ึ ลกู จะเขา้ ใจ” 26 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

“แม่วัว” หนงั สือเล่มแรกของเรา ผมจ�ำได้ว่าตอนนัน้ ผมอยู่ ป.3 บอ่ ยครงั้ บรเิ วณหนา้ โรงเรยี นจะมคี นมาวางแผงขาย หนงั สอื หนา้ ตาสสี นั สดใสเปน็ แถวยาวลอ่ ตาลอ่ ใจเดก็ ๆ ทกุ คน ให้วิง่ มามุงดกู องหนงั สอื สวยๆ เหล่านน้ั ด้วยความสนใจ ผมก็เป็นหนงึ่ ในจำ� นวนเด็กๆ เหล่านนั้ ทกุ คนมีสิทธิ เพยี งหยบิ ขึน้ มาถือ และอา่ นไดเ้ พยี งไม่ก่บี รรทัด ถา้ ใครล่วง เกินกฏโดยเปิดอ่านมากกว่านั้นจะถูกคนขายท่ีหน้าตาเลียน แบบมาจากครูฝ่ายปกครองดุ จนวางคนื แทบไมท่ นั “ถ้าอยากได้ไปขอเงินแม่มาซื้อนะ” เสียงคนขาย แนะนำ� ทางออกใหเ้ ดก็ ๆ ท่ยี ืนออกันอยู่หน้าแผง เด็กๆ หลายๆ คนที่อยู่แถวหน้า เม่ือรู้ตัวว่าไม่ สามารถรบกวนฝ่ายจัดซ้ือของตัวเองได้ ก็ต้องหันหลังกลับ แล้วเดินคอตกออกไปจากแผงหนงั สือ ปล่อยใหค้ นแถวหลงั แม่วัว หนังสือเล่มแรกของเรา : 27

ได้มโี อกาสเข้ามาสัมผสั หนังสือทดี่ า้ นหนา้ แทน แต่สำ� หรบั ผมไมเ่ ป็นเชน่ นน้ั ผมสามารถยืนดูหนังสือและเลือกหยิบจับ หรือจะ เปิดอ่านได้ตามต้องการ เพราะคนที่ย่ืนอยู่ด้านหลังของผม วันนั้นคือครูท่ไี ด้ชอื่ ว่าใจดีท่ีสุดของโรงเรียนแห่งน้ีครับ ครูคนนัน้ ก็ยังเปน็ ฝา่ ยจัดซอ้ื ส่วนตัวของผมด้วย แม่ผมเองครบั จ�ำได้ว่าวันน้ันเป็นวันเกิดของผมพอดี แม่เลยบอก ว่าจะซ้ือหนังสือให้เป็นของขวัญวันเกิดและนั้นก็คือหนังสือ เลม่ แรก (ยกเวน้ หนงั สอื เรียน) ทแี่ มซ่ ื้อใหผ้ ม มันมีชอ่ื เรอื่ งวา่ “แมว่ ัว” เปน็ หนงั สอื การต์ นู รปู ภาพ มรี ปู วาดสวยๆ ทง้ั เลม่ ตวั หนงั สอื ก็ใหญๆ่ อยดู่ ้านลา่ ง อ่านงา่ ยๆ เอาไว้ให้เด็กฝึกอา่ น ครบั ตอนนนั้ ผมเองกไ็ มน่ กึ วา่ เนอื้ หาของเรอ่ื งมนั จะทำ� ใหผ้ ม จดจ�ำต้ังแต่วันน้ันจนถึงทกุ วันนี้ ตวั ละครหลักของเร่อื งมีแค่แม่วัวกับลูกววั ครบั ฉากเริ่มต้นเป็นภาพของแม่วัวตัวหน่ึงได้คลอดลูก เล็กๆ ออกมาดูโลก ในคอกววั แหง่ นน้ั แมก่ บั ลกู กเ็ ลน่ กนั และใชช้ วี ติ อยา่ ง 28 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

อบอุน่ และสนกุ สนาน จนวันหน่ึงมีรถบรรทุกเข้ามาท่ีคอก แล้วพาแม่วัว ข้ึนรถออกไป แม่วัวน�้ำตาไหลพราก ส่วนลูกวัวตัวน้อยที่ยัง ไร้เดยี งสา ก็สงสัยว่าแมท่ �ำไมต้องรอ้ งไห้ แล้วสงสัยว่ารถยนต์คันน้ันจะพาแม่ตัวเองไปไหน กอ่ นแมจ่ ะจากไป แมว่ วั บอกกบั ลกู ววั วา่ ใหพ้ ยายามตง้ั ใจทำ� หนา้ ทขี่ องตวั เองใหด้ แี ละใชช้ วี ติ ใหม้ คี วามสขุ ทส่ี ดุ วนั หนงึ่ ลกู จะเข้าใจเองวา่ แม่จากไปไหน แต่ลูกวัวยังคงร้องไห้และไม่เข้าใจว่าแม่ของตน ท�ำไมตอ้ งจากไป หลักจากแม่วัวหายไปไม่นานลูกวัวก็เริ่มลืมความ เสยี ใจทีเ่ กดิ ขน้ึ จากลูกวัวตัวเล็กๆ เร่ิมเติบโตกลายเป็นแม่พันธุ์ท่ี แข็งแรงสมบูรณ์ สวยงามและร่าเริง แต่บางคร้ังเธอก็ยัง แอบหวงั ว่าวันหนึ่งเธอจะได้เจอกบั แมท่ ่ีจากไป ในระหว่างนั้นเธอก็ได้พบกับวัวหนุ่มก็เกิดความรัก ต่อกนั และหลงั จากน้ันกไ็ ดใ้ หก้ �ำเนิดลูกวัวของตัวเอง เธอเลี้ยงลูกด้วยความสุข อบอุ่นและสนุกสนาน เหมอื นอยา่ งทีแ่ ม่ของเธอเคยท�ำ แลว้ วนั หนง่ึ สง่ิ ทเ่ี ธอรอคอยกม็ าถงึ รถบรรทกุ คนั เดมิ แม่วัว หนังสือเล่มแรกของเรา : 29

ที่เคยพาแมไ่ ปจากเธอก็กลับมา ความรสู้ ึกหนึ่งก็ดใี จที่จะไดม้ ีโอกาสเจอแม่ แตอ่ กี ใจก็เปน็ หว่ งลูกท่ียงั เล็ก เธอค่อยๆ ถูกพาเดินข้ึนไปบนรถบรรทุกคันนั้น ใน ใจนึกว่าจะไม่จากลูกของเธอไปอย่างที่แม่เคยท�ำ เธอจะ พยายามกลบั มาหาลูกของเธอใหไ้ ด้ เธอแคอ่ ยากรวู้ า่ รถบรรทกุ คนั นเี้ อาแมข่ องเธอไปไว้ ท่ีไหน เธอบอกลูกเลก็ ๆ วา่ แมไ่ ปไม่นานแล้วจะกลบั มา แตด่ ว้ ยความเปน็ หว่ งลกู นำ�้ ตากไ็ หลรนิ ในยามทตี่ อ้ ง จากลูกเล็กของตวั เองไปจรงิ ๆ แล้วในท่ีสดุ เธอก็ได้คำ� ตอบ รถบรรทกุ พาเธอมาอาคารแหง่ หนงึ่ หลังจากน้นั เธอก็ถกู ลากจูงเข้าไปในอาคารแห่งนน้ั เธอไดก้ ลน่ิ เลอื ดและเสยี งรอ้ งโหยหวนของววั หลาย สบิ ตวั ที่มาพร้อมๆ กับเธอ เธอรแู้ ลว้ วา่ แมห่ ายไปไหน ทำ� ไมแมไ่ มไ่ ดก้ ลบั มาหา เธออีก ตอนนั้นมีเพียงความรู้สึกคิดถึงลูกท่ียังเล็กและไร้ เดียงสา เธอพยายามดน้ิ รนดว้ ยพละกำ� ลังที่มีทง้ั หมดเพ่อื ให้ 30 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

พ้นจากพันธนาการทีม่ ดั ตัวเองไว้ แตย่ ิ่งดิ้นรนเท่าไหรก่ ไ็ มเ่ ป็นผล เธอเริม่ เหนื่อยอ่อน และหมดแรงที่จะขัดขนื คิดถึงแต่ค�ำสัญญาท่ีให้ไว้กับลูกก่อนจากมา...แม่จะ รีบกลบั มาหา... หนา้ สดุ ทา้ ยของหนงั สอื เลม่ นก้ี ค็ อื ภาพวาดสสี นั สวยงามของ หน้าแมว่ ัวทมี่ ีน้�ำตานองหน้าดว้ ยความคิดถึงลูก ครบั ทง้ั หมดคอื หนงั สอื เลม่ แรกในชวี ติ ของผมกบั แม่ ที่เรานง่ั อ่านด้วยกนั ตงั้ แต่ผมยงั เด็ก อ่านแลว้ อา่ นอกี หลายครง้ั และทุกๆ ครั้งก็คือน้�ำตาของแม่กับผมท่ีคลอเบ้า พรอ้ มๆ กัน ผมจ�ำได้ว่าขอให้แม่สัญญา ว่าจะไม่เป็นเหมือนแม่ วัวตัวนี้ อยา่ ทิง้ ผมไปไหน แต่แม่ก็บอกผมทุกๆ คร้ังท่ีเราได้อ่านหนังสือเล่มน้ี ด้วยกันว่า “วนั หน่ึงลกู จะเข้าใจ” แม่วัว หนังสือเล่มแรกของเรา : 31

ชวี ติ ต้องเรยี นรู้ ทจ่ี ะ “ปรบั ตวั ” 32 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ตกุ๊ ตากับปนื ของเล่น วนั ที่โตใหญ่ ถ้ามีคนถามผมว่าสง่ิ ของทตี่ อ้ งการมากที่สุดคอื อะไร ผมกค็ งตอบแบบไมต่ อ้ งคดิ อะไรมากวา่ กค็ อื ปจั จยั 4 ไง ครบั ทอ่ี ยอู่ าศยั เครอื่ งนมุ่ หม่ ยารกั ษาโรคและอาหาร หรอื ถา้ เพม่ิ ขนึ้ มาหนอ่ ยกอ็ ยากมรี ถใหม่ มมี อื ถอื ใหม่ มคี อมพวิ เตอร์ ใหม่ มีโน้นนีน่ ้ันอกี เยอะแยะครบั แต่ถ้าย้อนกลับไปถามผมเมื่อหลายสิบปีที่แล้วตอน ทีย่ ังเป็นเด็กตวั เล็กๆ ผมคงตอบสิง่ เดียวเทา่ นนั้ “ของเลน่ ” คือส่งิ ท่ตี ้องการมากท่สี ดุ ในชีวิตชว่ งนน้ั ครับ เอาอะไรมาแลกก็ยอมครับ ให้กินผัก ท�ำการบ้าน ให้เสร็จ ถูบ้านกวาดบ้าน ไปหาหมอฉีดยา หรือจะให้หยุด รอ้ งไห้ อะไรก็ไดค้ รบั ถา้ แลกมาด้วยการได้ “ของเลน่ ” เป็น สิ่งตอบแทน และสิ่งท่ีได้เรียนรู้ต่อจากน้ันก็คือ ถ้าวันหน่ึงไม่ได้ ของเลน่ อยา่ งที่ตัวเองต้องการล่ะ จะทำ� ยงั ไง? ตุ๊กตากับปืนของเล่น : 33

บางคนอาจจะร้องไห้ไม่ยอมหยุด หนักหน่อยก็ชัก ด้ินชักงอ ร้องกรี๊ดๆ จะเอาให้ได้ แตส่ �ำหรับผมจ�ำได้วา่ ผมมี ทางออกท่ไี มค่ อ่ ยจะเหมือนคนอนื่ ครับ ครง้ั หน่งึ แม่เกดิ ใจดอี ะไรข้ึนมากไ็ ม่รู้ บอกกบั ผมและน้องสาวว่า แม่ฝากเพ่ือนบ้านท่ีจะเดินทางไปภาคใต้ให้ช่วยซื้อ ต๊กุ ตาใสถ่ ่านกับปนื กลไฟฟ้ามาฝากผมกับนอ้ ง หลังจากขา่ วดถี ูกบอกเล่าให้รบั รู้ ผมกน็ ับวันนับคนื รอใหเ้ พอ่ื นบา้ นของเรากลบั มาให้ เร็วทส่ี ดุ ผมเฝา้ ฝนั ถงึ ปนื กลไฟฟา้ ทจ่ี ะไดเ้ อาไปอวดเพอ่ื นๆ ท่ี ชอบหวงไมย่ อมให้ผมไดข้ องเลน่ ของพวกเขา แน่นอนวา่ วนั เวลาแห่งการรอคอย ชา่ งผา่ นไปนาน แสนนานกวา่ วนั เวลาจริง แลว้ วนั หนงึ่ เพอื่ นบา้ นของเรากเ็ ดนิ ทางกลบั มาครบั สงิ่ ทผ่ี มเหน็ สง่ิ แรกกค็ อื กลอ่ งตกุ๊ ตาใสถ่ า่ นกลอ่ งใหญ่ ภายในมตี กุ๊ ตาของเดก็ ผหู้ ญงิ หนา้ ตานา่ รกั ในปากมี จุกนมอันเลก็ ๆ ปิดอยูท่ ี่กลางปาก แมร่ บี เรยี กใหน้ อ้ งสาวผมรบั ไปถอื ไว้ ในขณะทเี่ พอื่ น 34 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

บ้านกช็ ว่ ยแกะกลอ่ งนำ� ตกุ๊ ตาออกมาใสถ่ า่ น พอนอ้ งสาวผมดึงจกุ นมออกมาจากปาก ตุ๊กตากส็ ่ง เสยี งรอ้ งไหอ้ อกมาจากลำ� ตวั นา่ ต่ืนตาตื่นใจมากส�ำหรบั เดก็ อยา่ งเราในตอนนั้น ผมยงั คงยนื มองดว้ ยความตน่ื เตน้ และสงสยั วา่ มนั สง่ เสยี งร้องออกมาไดย้ ังไงนะ??? แมย่ งั คงน่งั คยุ กบั เพอื่ นบา้ นอยทู่ โี่ ตะ๊ แกะของฝาก ท้งั ขนม อาหารแห้งและถุงเส้อื ผา้ มากมาย ...ยังไม่ถึงคิวผม เด๋ียวรอให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันก่อน ของส�ำคัญของเจง๋ ๆ ต้องมาทีหลงั ผมยังคงยืนชะเง้อมองหาปืนกลไฟฟ้าท่ียังคงซ่อน อยจู่ ดุ ไหนสักจดุ ตรงทผี่ ใู้ หญ่คุยกัน ...เพ่ือนบ้านกลับไปแล้ว แม่เดินถือของฝากจาก เพ่ือนบา้ นเข้ามา และคงกำ� ลังหาค�ำพดู เพ่อื อธบิ ายวา่ ทำ� ไม ไม่เรียกผมเข้าไปเอา ของเลน่ ทแี่ มฝ่ ากซื้อ “นา้ เขาลมื ซอื้ มาลกู เขาบอกวา่ ไมม่ มี อื จะถอื มาแลว้ กลอ่ งปนื กลไฟฟา้ มนั ใหญม่ ากกวา่ ตกุ๊ ตาของนอ้ ง เขาจงึ ตอ้ ง เลือกเอาอย่างใดอยา่ งหนึ่ง ไมเ่ ป็นไรนะเลน่ กบั น้องกไ็ ด”้ แมแ่ นะนำ� ทางออกใหผ้ มเลน่ ตกุ๊ ตาไฟฟา้ แทนปนื กล แค่จินตนาการว่าจะถือตุ๊กตาไปโชว์เพ่ือนในซอยท่ี ตุ๊กตากับปืนของเล่น : 35

ก�ำลงั เล่นปืนไมห้ นงั ยางกนั กแ็ ทบอยากจะร้องไห้แล้ว แตด่ ว้ ยความเปน็ ลกู คนโต และเป็นพ่ีชาย ผมไมม่ ี พฤตกิ รรมอะไรทีท่ ำ� ใหแ้ มต่ ้องไมส่ บายใจ ไมง่ งแง ไมร่ อ้ งไห้ ไมโ่ วยวาย ทสี่ ำ� คญั แมก่ บ็ อกแลว้ วา่ “ใหเ้ ล่นกับนอ้ งได”้ ใช่ผมยังเล่นกบั น้องได้ ยังไงมันก็คือของเล่นเหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นของ เด็กผหู้ ญิงกเ็ ถอะ และอีกใจนึงผมก็ยังอยากรู้ว่าตุ๊กตาอมจุกนมตัวน้ี มนั ส่งเสยี งรอ้ งออกมาได้ยังไง ...หลังจากวันน้ัน เวลาที่น้องสาวผมเล่นตุ๊กตาตัวนี้ เสร็จ ผมจะแอบเอาไขควงแกะด้านหลังตุ๊กตาเพ่ือเปิดดูว่า เสยี งมันออกมาจากตรงไหน ชว่ งแรกๆ ทต่ี กุ๊ ตายงั เปน็ เพอ่ื นสนทิ ของนอ้ งสาว ผม แค่ตั้งข้อสังเกตและพยายามหาที่มาของเสียงที่อยู่ในตุ๊กตา ตวั น้นั ชว่ งแรกผมกล็ องแกะถา่ นใสถ่ า่ นธรรมดาไมก่ ลา้ เอา ไขควงแกะน๊อต ทลี่ อ็ คกล่องใสถ่ ่านดา้ นใน แตพ่ อเวลาผา่ นไปไมน่ าน นอ้ งผมกเ็ รมิ่ หา่ งๆ มอื จาก ตุ๊กตา ไมไ่ ดเ้ ป็นเพื่อนสนิทสนมกนั เหมือนเดิม 36 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ผมก็เริ่มลงมือผ่าตัด เร่ิมจากแกะสายไฟตามจุด ตา่ งๆ แกะนอ็ ตทลี่ ะตวั จนตกุ๊ ตาแสนสวยของน้องสาวเหลือ แตโ่ ครงพลาสติกเปล่าๆ “ของเลน่ ” ยงั ไงมนั กค็ อื ของเลน่ ถา้ ถามวา่ อยากได้ ของอะไร เด็กทกุ คนกจ็ ะบอกว่า อยากได้ของเลน่ ยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้ของเล่น และของเล่นมาก มายทผ่ี า่ นเข้ามาในชวี ติ ผม ครง้ั นึงผมกเ็ คยเล่นตุ๊กตา ถา้ วันนั้นผมได้รับปนื กลไฟฟา้ เป็นของฝาก ผมกค็ ง ไม่มีเร่ืองราวเก่ียวกับของเล่นชิ้นไหนท่ีท�ำให้ผมจดจ�ำและ ประทบั ใจมาได้จนถงึ ทุกวนั นี้ ...เยน็ วนั น้นั เสียงร้องไห้ของน้องสาวหลังจากกลับมาบ้านและ เหน็ ตกุ๊ ตาของเธอเหลือแตโ่ ครงพลาสตกิ น่าเกลียดๆ เสยี งร้องไหข้ องนอ้ งสาววันนัน้ มนั ดงั มาแทนเสียง ร้องของตุ๊กตาที่เหลือแต่โครงพลาสติก...แต่ท�ำไมผมได้ยิน เหมือนเปน็ เสียงเดยี วกัน ตุ๊กตากับปืนของเล่น : 37

ตอ้ งเอาชนะ ปญั หาและความ หลงผิด แลว้ เอามาเปน็ คณุ ประโยชน์ให้ได้ 38 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ไอ้หน่มุ หมัดเมา กบั เสยี งหวั เราะของแม่ ตอนเด็กๆ ที่บ้านของผมชอบชวนกันไปดหู นงั ครบั ไมใ่ ชห่ นงั กลางแปลงตามงานวัดนะครับ แบบนน้ั แม่ผมไม่ชอบไปดู แมม่ กั จะใหเ้ หตผุ ลวา่ เปน็ ครไู มอ่ ยากใหล้ กู ศษิ ยเ์ หน็ วา่ ออกไปเทีย่ วดูหนังดกึ ๆ ดน่ื ๆ แบบน้นั มนั ไม่ดี แม่จะระวังและรักษาภาพพจน์ท้ังความเป็นกุลสตรี และความเป็นครูเสมอ ดังนั้นหนังกลางแปลงจึงเป็นเร่ือง ส�ำหรบั ผมกบั พอ่ ท่ีมักจะแอบออกไปดกู นั บอ่ ยๆ ถา้ จะไปทงั้ ครอบครวั ตอ้ งเปน็ ในโรงหนงั เทา่ นนั้ ครบั และครงั้ น้ีเรากม็ ีโอกาสได้ไปดหู นังดว้ ยกันอกี ครง้ั โรงหนงั กไ็ มไ่ กลจากบา้ นผมเทา่ ไหร่ สมยั ก่อนโรงหนงั ดๆี ตามต่างจังหวัดโดยเฉพาะตัว อำ� เภอมแี ตพ่ ดั ลม ไมม่ แี อรค์ รบั คา่ ตว๋ั เขา้ ชมผใู้ หญ่ 10 บาท ไอ้หนุ่มหมัดเมากับเสียงหัวเราะ : 39

เดก็ 5 บาท บางคร้ังในราคานอ้ี าจมีสองเรอ่ื งควบ คอื ฉาย สองเรอื่ งในรอบเดียวราคาเดยี วเลย ทกุ วันนี้ผมวา่ โรงหนงั ตามห้างดังๆ น่าจะลองวิธีนี้ก็ ไม่ผิดนะครับ เพราะเท่าที่ดูบางเร่ืองท่ีเข้าฉายปัจจุบันชอบ บ่นกันว่าขาดทุนไม่มีคนดู ก็เอาเร่ืองท่ีไม่ได้อยู่ในกระแสมา ฉายมันควบกันไปเลย อย่างน้อยคนที่ซื้อต๋ัวแบบสองเรื่อง ควบกม็ คี นดแู นน่ อน ดกี วา่ ปลอ่ ยให้โรงท้งั โรงวา่ งเปลา่ หรอื มีแค่ไม่ก่คี นเข้าไปดู เหมอื นทีโ่ บราณวา่ ไวค้ รบั กำ� ขด้ี ีกว่ากำ� ตด ท�ำหนงั มาแล้วได้เงินน้อยหน่อยดกี วา่ ไมไ่ ด้เลย เอาละซิ นอกเรือ่ งไปยงุ่ กบั เจ้าของโรงหนงั ทำ� ไม มาเขา้ เรอื่ งของเรา คนดหู นังดีกวา่ เยน็ นน้ั ครอบครวั เราไปดหู นงั จนี กำ� ลงั ภายในกนั ครบั พระเอกของเร่ืองเป็นหนุ่มนักบู๊ที่ก�ำลังเริ่มจะมีชื่อ เสียง เขามีชือ่ ว่า เฉินหลง ครับ และหนังจนี เรื่องนีม้ ชี ่อื วา่ “ไอ้หนุม่ มนั เมา” ชายหนมุ่ ผไู้ มม่ วี ทิ ยายทุ ธและดจู ะมชี วี ติ เปน็ เพยี งผู้ ด้อยโอกาสในสงั คม กลบั กลายเปน็ จอมยทุ ธทส่ี ามารถเอาชนะทงั้ ยทุ ธภพ ไดด้ ว้ ยความพยายามและคุณธรรม โดยเลือกปรับเอาสุราอันเป็นของให้โทษส�ำหรับคน 40 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ท่ัวไปใหก้ ลายเปน็ ประโยชนใ์ นเวลาทีจ่ �ำเปน็ ผมไม่รู้ว่าสาเหตุที่แม่เลือกชวนพวกเราไปดูเร่ืองนี้ แมค่ ิดอะไร คงไม่ใช่แค่ความสนุก หรือแอบเป็นแฟนคลับของ เฉินหลงเปน็ แน่ เพราะแมเ่ ปน็ คนทไ่ี มช่ อบเครอ่ื งดมื่ หรอื ของมนึ เมา ทุกชนิด และมักจะสอนผมเสมอให้หลีกเลี่ยงส่ิงที่เรียกว่า อบายมขุ ทกุ รปู แบบ ทง้ั โดยฐานะความเปน็ ครแู ละฐานะความ เปน็ แม่ ผมเข้าใจในส่ิงทีแ่ ม่พยายามห้ามปราม แต่ครงั้ นไ้ี มเ่ หมือนเดิม ผมจ�ำได้ว่าแม่สนุกสนานกับการไปชมภาพยนตร์ เรื่องน้ีมาก จนกระทั่งกลับมาบ้านแล้วแม่ยังน่ังหัวเราะท้อง คัดท้องแข็ง ในขณะท่ีผมท�ำท่าไอ้หนุ่มมัดเมาเซไปเซมา ภายในบา้ น เลยี นแบบ เฉนิ หลง พระเอกของเรื่อง ให้แมด่ ู วันน้ันผมรู้แต่ว่าท�ำอะไรแล้วแม่มีความสุขผมก็ท�ำ มันทงั้ นน้ั แหละครับ เวลาผ่านไป 40 กว่าป.ี .. ไอ้หนุ่มหมัดเมากับเสียงหัวเราะ : 41

ถา้ “ไอห้ นมุ่ ” ในวนั นน้ั กลายมาเปน็ ชายวยั กลางคน อย่างผมในวันน้ี ถ้า “หมัด” คือมือสองมือท่ีกลายมาเป็นตัวแทน ของการต่อสู้เพื่อชีวิตที่เจริญขึ้น เพื่อคนท่ีตนเองรักมี ความสขุ และถ้า “เมา” คืออาการของคนท่ีอยู่ท่ามกลาง อบายมขุ สง่ิ ทใี่ หพ้ ษิ ภัยในชีวติ และปญั หาอปุ สรรคตา่ งๆ แต่สามารถเอาชนะปญั หาและความหลงผิด แล้วหาข้อที่เป็นคุณประโยชน์ ของส่ิงต่างๆ ที่อยู่ รอบตัว เพ่อื น�ำมาปรบั ใชแ้ ลว้ พัฒนาตนเองให้เจรญิ รงุ่ เรอื ง และแขง็ แกร่งขึ้นได้ ในวันน้ีแมค่ งจะดใี จและภมู ใิ จท่ีพาผมไปดู “ไอห้ น่มุ มนั เมา” เสยี งหัวเราะของแม่จนน้�ำหนู ำ้� ตาไหล ในขณะทีผ่ ม ท�ำท่าไอ้หนุ่มหมัดเมา ยังเป็นความทรงจ�ำท่ีงดงามของผม จนถึงทุกวันน้ี เพราะผมรู้ว่าท�ำอะไรแล้วแม่มีความสุขผมก็ท�ำมัน ทั้งน้ันแหละครบั 42 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

“Give a man a fish, he will eat for a day. Teach a man to fish, he will eat for a lifetime” - Chinese Proverb “ใหป้ ลาตัวหนงึ่ แกเ่ ขา เขาจะกนิ ไดเ้ พยี งวันเดียว สอนวธิ หี าปลาแก่เขา เขาจะมีกินตลอดชีพ” ไอ้หนุ่มหมัดเมากับเสียงหัวเราะ : 43

ถ้าวันหน่ึง คณุ ตน่ื ขน้ึ มา แลว้ สมั ผสั ไดว้ ่า มีใครบางคน หายไปจากชีวิต คณุ จะท�ำอยา่ งไร? 44 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ครง้ั แรกท่แี มห่ ายไป ถ้าวันหน่ึงคุณตื่นขึ้นมาแล้วสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนหายไป จากชวี ิต คุณจะท�ำอย่างไร? แม่ผมเคยหายไปจากชวี ิตตอนผม 7 ขวบครบั จ�ำได้ว่าตอนนั้นตกใจมาก ต่นื ข้นึ มาแม่ไม่อยูบ่ ้าน ชว่ งเวลานนั้ ทกุ คนรกู้ นั ดวี า่ ผมกบั แมเ่ หมอื นเปน็ เงา ของกนั และกนั เหน็ แมต่ ้องเหน็ ผม เห็นผมต้องเห็นแม่ ผมเรียนโรงเรียนเดยี วกนั กับทแี่ ม่สอน ตอนเชา้ เดนิ ไปโรงเรยี นดว้ ยกนั ตอนเที่ยงกนิ ขา้ วพรอ้ มกัน ตอนเย็นเดินกลับบา้ นด้วยกัน วนั หยุดเสารอ์ าทิตย์ก็ตวั ตดิ กันตลอดๆ ชีวิตของแม่กับลูกด�ำเนินไปอย่างนี้ทุกวัน เป็นดั่ง เหมือนเงา คร้ังแรกท่ีแม่หายไป : 45

และเชา้ วนั หนง่ึ ความรสู้ กึ ทวี่ า่ เราเปน็ “เงา” ของกนั และกันก็มี “ห หีบ” เขา้ มาแทรก เงาของผมจงึ กลายเป็นความ “เหงา” ถงึ แมว้ ่าจะมีคนอื่นๆ อยใู่ นบา้ น แตบ่ า้ นในเวลานด้ี ู เงยี บผดิ ไปจากเดมิ ผมขนึ้ ไปดบู นบา้ น หอ้ งนอน หอ้ งนำ�้ หอ้ ง ครัว จริงๆ ก็ไมต่ อ้ งดูอะไรมาก ยนื อยู่เฉยๆ กลอกตาไปซ้าย ทขี วาที ก็เห็นทง้ั บา้ นเล็กๆ ของเราแล้ว “แม่หายไปไหน?” ผมร้องตระโกนถามคนในบ้าน แตก่ ไ็ มม่ ีใครสนใจว่าผมจะทำ� อะไร ผมเรมิ่ รอ้ งไหห้ าแม่ จนพอ่ เดินมาบอกว่า วันนีแ้ มม่ ี งานต้องไปทำ� ทหี่ นา้ อำ� เภอ ถึงแม้จะเปน็ วนั หยดุ เสาร์อาทติ ย์ ถ้าแมจ่ ะไปไหนก็ ต้องเอาผมไปดว้ ยเสมอ ไมว่ า่ จะงานบวช งานแตง่ ขนึ้ บา้ นใหม่ หรอื งานอะไร ก็ตาม ทีต่ ้องไปท�ำแมจ่ ะใหผ้ มตามไปทกุ ที่ แต่คร้ังน้ที ำ� ไมแม่ไมพ่ าผมไปด้วย......... เวลานัน้ นำ้� ตาจากเงาท่หี ายไป ส่งเสียงสะอึกสะอ้นื อย่ใู นอกท่ีมีแต่ความเหงาเข้ามาแทนที่ ไมม่ ใี ครสนใจความรสู้ กึ เดก็ นอ้ ยอยา่ งผมมากไปกวา่ 46 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

เปิดทีวใี ห้ดู เพอื่ หวงั เบ่ยี งเบนความสนใจในยามที่ร้องไหห้ าแม่ ถึงแม้จะได้ผลในรูปธรรม แต่ไม่ได้ผลในความรู้สึก ตาผมมองดูทีวี แตใ่ จกำ� ลังคดิ ว่าจะออกไปตามหาแม่ บ้านของผมอยูห่ า่ งจากหน้าอำ� เภอไม่ไกล ถา้ เดินออกไปไม่กอ่ี ึดใจก็น่าจะถึง ในวยั นนั้ ผมยงั ไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใิ หข้ า้ มถนนเอง และ ยงั ไมเ่ คยออกจากบา้ นโดยลำ� พงั แตน่ จี่ ะเปน็ ครงั้ แรกทผ่ี มจะ ต้องออกไปเผชิญโลกภายนอก...คนเดยี ว พ่อยังคงท�ำธุระส่วนตัวในบ้านมุมใดมุมหน่ึง ผม ค่อยๆ ใส่ร้องเท้าอย่างแผ่วเบา ค่อยๆ ย่องออกจากประตู หนา้ บา้ นที่เปิดอยแู่ ล้ว เหมือนจะให้โอกาสผมไดต้ ามหาเงาทห่ี ายไป ....... ผมหนั รหี นั ขวางอยอู่ กี ฝง่ั ของถนน รถราในวนั นดี้ จู ะ รวดเร็วและเรง่ แรงกว่าทุกวันที่ผมเคยข้ามกบั แม่ ผมพยายามจะรอจงั หวะใหร้ ถคนั นผี้ า่ นไป แตร่ ถคนั ใหมก่ ป็ รากฎตวั แทรกเขา้ มา คนั แลว้ คนั เลา่ ผมยงั ไมส่ ามารถ หาโอกาสขา้ มถนนไปยังอีกฝ่ังได้ แลว้ ในทสี่ ดุ ผมกส็ ามารถผา่ นดา่ นสำ� คญั ปราการแรก ครั้งแรกท่ีแม่หายไป : 47

ทผ่ี มตอ้ งเอาชนะใหไ้ ด้ เพื่อตามหาเงาของผมใหเ้ จอ ด้วยความเร็วของฝเี ท้าแบบหลับหูหลบั ตา กพ็ ารา่ ง เลก็ ๆ ของผมมายืนอยู่อีกฝงั่ ของถนนไดส้ �ำเร็จ ผมปล่อยลมหายใจออกจากอกดว้ ยความโล่งใจ ด่านต่อไปท่ีจะต้องเผชิญก็คือการเดินลัดเลอะไป ตามฟตุ บาท ขา้ มถนนหนา้ ซอยแคบๆ หนา้ ปา้ ยโรงเรยี น ซง่ึ ไมน่ า่ จะยากอะไร แลว้ กเ็ ดนิ เขา้ ไปในสนามฟตุ บอลทเี่ ชอ่ื มระหวา่ งหนา้ โรงเรียนกับหน้าอำ� เภอ ผมก็จะถึงจุดหมายแล้ว ผมทำ� ตามแผนท่วี างไวท้ นั ที ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ยังไม่มีใครสนใจและ สังเกตเห็นผม ผมยังคงท�ำตามแผน เดินตามทางที่วางไว้ ผา่ นร้านรวงข้างฟตุ บาท ขา้ มปากซอยเลก็ ๆ เดนิ ตามคนู ำ้� ท้ิง ข้างทาง ผา่ นหัวมมุ บา้ นไม้เกา่ ๆ แล้วในทีส่ ุด สนามฟุตบอลท่ีค้ันกลางระหว่างโรงเรียนและ ทวี่ า่ การอ�ำเภอก็ปรากฎตอ่ หนา้ ผม วันนี้ผู้คนมากมายแต่งกายด้วยเส้ือผ้าหลากหลายสีสันมา 48 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน