ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

แม่สอนใหร้ ักการอ่าน แม่เป็นครูท่ีแปลกครับ ไม่ใช่แปลกเพราะหน้าตาที่แตกต่าง จากครูทั่วไปหรือแปลกเพราะมีพลังอ�ำนาจใดๆ ที่เหนือกว่า ครูปกติ แต่ที่แปลกเพราะแม่เป็นครูท่ีไม่เคยส่ังสอนผมเลย ครบั อ้าว! พูดแบบน้ีอาจจะเข้าใจผิดหรือถ้าแม่มาอ่านที่ ผมเขียนผมอาจโดนสั่งสอนด้วยฝ่ามือไปท่ีก้นเล็กๆ ของผม แทน แตท่ ผ่ี มบอกวา่ ไม่ “สง่ั สอน” เพราะแมไ่ มเ่ คย “สงั่ ” เพ่อื จะ “สอน” โดยใช้อำ� นาจหรือค�ำดุดา่ ว่ากลา่ วเพอื่ “ออก คำ� สั่ง” ให้ผมตอ้ งท�ำโน้นท�ำนี่ แต่แมจ่ ะใช้วิธี “แอบสอน” และวนั หน่งึ แม่ก็แอบสอนผมให้รู้จักรกั การอ่าน ผมจ�ำได้ว่าวันน้ันมีพ่ีน้องชายหญิงคู่หน่ึงเข้ามาหา แมท่ บ่ี ้าน แม่สอนให้รักการอ่าน : 99

พ่ีสาวผู้สูงวัยกว่าแต่ก็เพ่ิงจะเข้ามาท�ำงานเป็น ขา้ ราชการอยู่ท่เี ทศบาลต�ำบลซง่ึ อยตู่ ิดกบั โรงเรียนแม่ ส่วนน้องชายเป็นคนหนุ่มสูงใหญ่ในวัยที่เพ่ิงจะเริ่ม ท�ำงานนงั่ อย่างสงบเรียบร้อยอยู่ขา้ งๆ พีส่ าว แมบ่ อกใหผ้ มยกนำ้� ไปใหแ้ ขกของแมท่ งั้ สองคนทนี่ ง่ั รออยหู่ นา้ บา้ นแลว้ บอกวา่ ใหร้ อแมก่ อ่ นเดย๋ี วแมท่ ำ� งานบา้ น เสร็จแลว้ จะออกมาคุยดว้ ย หลังจากผมหันหลังกลับเข้าบ้านแม่ก็เรียกให้ผม สังเกตมองดูพี่น้องท้ังสองคนว่าในระหว่างรออยู่หน้าบ้าน เขาท�ำอะไรกันบา้ ง ผมกแ็ อบชำ� เลอื งมองไปทห่ี อ้ งรบั แขกหนา้ บา้ นตาม ทแ่ี ม่แนะนำ� เห็นน้องชายก�ำลังก้มลงไปใต้โต๊ะรับแขกแล้วหยิบ หนงั สือขนึ้ มาหนึ่งเลม่ ยืน่ ให้พ่ีสาวท่นี ่งั ข้างๆ ส่วนตวั เองกก็ ม้ ลงไปหยบิ หนงั สอื อกี เลม่ ถอื ขน้ึ มานง่ั อา่ นกนั เงยี บๆ สองคนพี่ นอ้ ง เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแม่ก็แต่งตัวออกมานั่งคุย กับท้งั สองคนโดยใชเ้ วลาไมน่ านทั้งสองคนก็ยกมอื ไหว้ แล้ว ลากลับออกไปจากบ้าน แม่เดินเข้ามาหาผมแล้วถามว่า ผมเห็นอะไรบ้าง 100 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ตอนที่พี่ท้ังสองคนน่ังรอแม่อยู่ ผมก็ตอบไปตามท่ีเห็นคือ พวกเขาน่ังอ่านหนังสืออย่างสงบและต้ังใจ หนังสือกองโต ท่ีแม่มีไว้รับแขกถูกสองพี่น้องหยิบข้ึนมาอ่าน หลังจากอ่าน เสรจ็ ก็ถูกเกบ็ เขา้ ต�ำแหนง่ เดิม ด้วยความเรียบร้อย เหมือน ตอนเริ่มต้น แล้วก็หยิบเล่มใหม่มาอ่าน เวลาประมาณหนึ่ง ช่ัวโมงผมสังเกตเห็นว่าท้ังสองคนอ่านหนังสือไปได้คนละ ประมาณ 2-3 เล่ม แมพ่ ยกั หน้าพอใจท่ผี มเห็นในส่งิ ท่ีเกดิ ขึ้น -แลว้ แมก่ ็เลา่ ใหผ้ มฟังว่า- พี่สาวที่เพิ่งท�ำงานอยู่เทศบาลขอให้แม่ช่วยเซ็นต์ รบั รองการสมัครงานให้กับนอ้ งชายของเธอ ทจ่ี ะเขา้ ท�ำงาน ที่เทศบาลเหมือนกนั แตต่ ้องมขี ้าราชการระดับชน้ั C 7 ขน้ึ ไปช่วยเซ็นต์รับรองให้ การเซ็นต์รับรองให้ใครไม่ใช่ท�ำกัน งา่ ยๆ เพราะถา้ เปน็ คนไม่ดีจริง อาจทำ� ความเดอื ดร้อนมาสู่ คนท่รี ับรองได้ แมจ่ งึ มวี ธิ ที จ่ี ะดคู นจากพฤตกิ รรมเวลาอยตู่ ามลำ� พงั และก็ตัดสนิ พี่นอ้ งสองคนน้จี ากการอ่าน แม่บอกว่าถ้าทั้งสองคนมาน่ังรอนานๆ แล้ว หลุกหลกิ ๆ ท�ำตัวไม่เรยี บร้อยแมก่ ็อาจจะยังไมช่ ่วยเซน็ ต์ให้ แตท่ งั้ คมู่ กี ริ ยิ าทเ่ี รยี บรอ้ ยสภุ าพกน็ บั วา่ เชอื่ ถอื ไดใ้ น แม่สอนให้รักการอ่าน : 101

ระดับหน่ึง แต่ที่แม่ยอมช่วยเซ็นต์รับรองให้ด้วยความเต็มใจก็ คือ พฤติกรรมการรกั การอา่ นของทงั้ สองคน แมอ่ ธบิ ายวา่ คนทรี่ ักการอา่ นจะเป็นคนท่มี ี “สมาธิ” และเมอ่ื มสี มาธิ กจ็ ะช่วยให้คนๆ นัน้ มี “สติ” ในการด�ำเนนิ ชวี ติ คนมสี ตจิ ะพจิ ารณาวา่ อะไรควรทำ� ไมค่ วรทำ� ไดด้ กี วา่ คน ขาดสติ และเมือ่ คนเรามสี ตจิ ะท�ำอะไรกแ็ ล้วแต่ มันจะเกิด “ปญั ญา” หรือความรู้ทถ่ี กู ตอ้ ง รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี ถา้ ใครทีม่ ีนสิ ัยแบบน้ีกถ็ ือวา่ เปน็ คนที่ไวใ้ จได้ แม่จงึ ยอมเซ็นตร์ บั รองให-้ โอ้โห! ผมงอี้ ึ้งปากค้างไปเลยครบั สุดยอดจริงๆ แค่การเป็นคนที่มีนิสัยรักการอ่าน ก็ สามารถทำ� ใหต้ ัวเองเปน็ คนท่ดี ใี นสายตาคนอ่ืนได้ หลังจากน้ันผมก็ต้ังใจว่าจะเริ่มอ่านหนังสือให้มาก ข้ึน อย่างน้อยมันก็คงท�ำให้แม่สบายใจและม่ันใจได้ว่าผู้คน ในสงั คมจะรับรองลูกของแมว่ า่ เปน็ คนดีได้เหมอื นกนั ตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันน้ีสิ่งที่แม่ผู้เป็นครูที่ไม่เคยใช้อ�ำนาจ ในการสัง่ เพือ่ จะสอน แต่แอบท่จี ะสอน 102 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

เพ่อื ให้ผมไดส้ ั่งสมและเรียนรู้ดว้ ยตวั เอง จนมันกลายเป็นนิสัยติดตัวท่ีสลัดเท่าไหร่ก็ไม่มีวัน หลดุ ตัวหนังสือทุกตัวท่ีผ่านการอ่านจึงถูกส่ังสมจากส่ิงท่ี แม่แอบสอนให้รู้จกั “รกั ในการอ่าน” นอกจากจะทำ� ใหผ้ คู้ นเชอ่ื ถอื และรบั รองในความเปน็ ลูกท่ดี ีของแมแ่ ล้ว มนั ยงั ทำ� ให้ผมพบแตค่ วามสขุ และความ เจรญิ มาจนถึงทกุ วันนี้ แม่สอนให้รักการอ่าน : 103

ความเหน่ือย มันเข้ามาแล้วก็ไป แต่การยอมแพม้ ันจะอยู่ กบั เราไปจนชว่ั ชีวิต 104 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ความสขุ และความทุกข์ ผมมีนทิ านเรื่องหน่งึ จะเลา่ ใหฟ้ ังครับ กาลครง้ั หนง่ึ นานมาแลว้ ในยคุ ทมี่ นษุ ยท์ กุ คนบนโลก อยู่ด้วยกันอยา่ งมีความสขุ ไม่มีใครพดู เพ่อื ใหค้ นอื่นเสยี ใจ ไม่มใี ครคดิ มองกนั ในแง่ร้าย ไม่มีใครคิดจะเอาเปรียบใครและไม่มีใครอยากได้ ของๆ ใคร ทกุ คนตา่ งคนตา่ งพอใจและพอเพยี งในสง่ิ ทต่ี นเอง มีอยู่ ทุกคนมีความแข็งแรงทางด้านจิตใจจนส่งผลไปถึง ร่างกายของมนษุ ย์ยุคน้นั กแ็ ขง็ แรงและสดใส ทุกคนหน้าตาดูเด็กกว่าอายุจริงโดยไม่ต้องไปท�ำศัลยกรรม ขา้ วปลาอาหารกอ็ ดุ มสมบรู ณจ์ นสามารถมเี หลอื เพอ่ื แบง่ ปนั กนั ไมม่ คี วามอดอยากและทกุ ขย์ ากใดๆ ทกุ คนมคี วามสขุ กนั มาหลายยคุ หลายสมยั ความสุขและความทุกข์ : 105

แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อปีศาจร้าย 3 ตัวต้องการจะยึด ครองโลกเปน็ ของมัน ตา่ งหาวธิ ที างกนั วา่ จะทำ� อยา่ งไรจงึ จะทำ� ใหม้ นษุ ยท์ ่ี อยู่บนโลกไมม่ คี วามสขุ เพราะขนื ปลอ่ ยใหม้ นษุ ยย์ งั คงมคี วามสขุ กนั อยอู่ ยา่ ง น้ี พวกปีศาจจะไม่สามารถครอบครองโลกใบน้ไี ด้ ปศี าจร้ายตัวแรกก็เสนอข้นึ ว่า เราจะเอาความสขุ ที่ พวกมนุษย์มีอยู่ทุกวันน้ีไปแอบไว้บนท้องฟ้าไกลจนพวกเขา ไม่สามารถเอือ้ มไปควา้ มาได้ ปีศาจอีกสองตัวเมื่อได้ฟังก็มองหน้ากันเหมือนจะ เห็นด้วยกับความคดิ นี้ แต่แล้วปศี าจอกี ตนกเ็ สนอขึน้ ว่า เราไม่ตอ้ งไปถึงท้องฟ้าให้เหน่ือยยากหรอก ข้าจะเอาความสุขของมนุษย์ไปทิ้งลงทะเลลึกท่ีอยู่ บนโลกนี่แหละ แคน่ ้พี วกมนษุ ยก์ ็ไม่สามารถไปตามหาความ สขุ กลับมาไดแ้ ลว้ ปศี าจตวั ทสี่ องหวั เราะดว้ ยความสะใจในความฉลาด ของตนเองทห่ี าวธิ ที ง่ี า่ ยกว่าปีศาจตัวแรก ปศี าจตัวท่สี ามซึ่งน่งั ฟังอยู่นานกพ็ ูดข้นึ มาวา่ 106 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

พวกท่านไม่รู้หรอกหรือว่ามนุษย์มีมันสมองท่ีใหญ่ กวา่ สตั วช์ นดิ ใดในโลก มนษุ ยส์ ามารถคดิ สรา้ งสง่ิ ประดษิ ฐอ์ นั ใดกไ็ ดเ้ พอ่ื แก้ ปญั หาตา่ งๆ ถงึ แมท้ า่ นจะเอาความสขุ ไปอยบู่ นทอ้ งฟา้ มนษุ ย์ ก็สามารถจะหาเครอ่ื งมือบินข้ึนไปบนทอ้ งฟา้ ได้ หรอื ถา้ ทา่ น จะเอาไปทิง้ ลงทะเลทลี่ ึกเพยี งใด วันหน่ึงมนุษย์กจ็ ะสามารถ หาเครื่องมือด�ำลกึ เขา้ ไปในใจกลางของท้องทะเลไดอ้ ย่างไม่ ยากเย็น แต่ข้ามีวิธีท่ีดีกว่าท้ังสองท่าน ปีศาจตัวท่ีสามเสนอ ความคดิ แลว้ เอานวิ้ ชไ้ี ปทหี่ ัวใจขา้ งซา้ ยแล้วพูดต่อว่า ข้าจะเอาความสุขของมนุษย์ทุกคนไปแอบไว้ในใจ ของพวกเขาแทน เพราะมนุษย์ต่อให้มีสมองที่วิเศษและ เกง่ กาจ จนสามารถเดินทางไปท่แี หง่ ใดกไ็ ด้ แตก่ ารเขา้ (ไป ใน)ใจของตวั เองและเข้าใจคนอน่ื ไดน้ ั้น มนุษย์ย่อมไมม่ ีทาง เข้าไปพบความสขุ ของตวั เองได้งา่ ยๆ อยา่ งแนน่ อน... นีเ่ ปน็ เพยี งนิทานที่ผมเคยได้ยนิ มานานมากแลว้ ครับ เร่ิมกลับมานึกถึงนิทานเร่ืองนี้อีกที ชีวิตก็เข้าสู่วัย กลางคนทอ่ี ยากจะเข้าใจตัวเองและคนอนื่ มากขึน้ แล้วก็รู้สึกว่าควรถึงเวลาท่ีจะออกเดินทาง เข้าไป ความสุขและความทุกข์ : 107

หาความสุขที่ปีศาจร้ายเอาไปแอบไว้ที่ใจของมนุษย์กลับมา ซะที หลังจากผ่านมาหลายปีการเดินทางเข้าไปในใจของ ตัวเองก็มีแต่อุปสรรคขวากหนาม มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะ เข้าใจตวั เองอยา่ งท่ีปศี าจตัวท่ีสามบอกไวจ้ รงิ ๆ ผมยังคงวน เวยี นหาความสขุ จากการเสพสง่ิ ตา่ งๆ จากภายนอก พยายาม หาเงินเพ่ือมาซื้อความสุขเพียงช่ัวคราว โดยไม่สามารถมี ความสขุ ทีแ่ ท้จรงิ จากภายในจิตใจของตวั เองได้ ผา่ นไปไมน่ านความทอ้ แทแ้ ละเหนด็ เหนอื่ ยจากทาง กายกเ็ ริ่มบ่นั ทอนพละก�ำลงั ที่มาจากความตง้ั ใจ ผมมองเหน็ ระยะทางที่อยู่ภายในจิตใจเร่ิมห่างไกลออกไปกว่าเดิมและ พร่าเลือนไปด้วยเมฆหมอกของความไมเ่ ขา้ ใจ...ตวั เอง “ความเหน่อื ยไม่ใช่ความทุกข์” แม่เคยสอนไว้ในวันที่ผมอยากกลับบ้านไปหาแม่เพราะรู้สึก เหน็ดเหนือ่ ยกบั การเรียนในมหาวิทยาลัย ชว่ งนน้ั ตอ้ งอา่ นหนงั สอื และทำ� รายงานจนดกึ ดน่ื บาง คืนอดหลบั อดนอนอยหู่ ลายวันจนรูส้ ึกทอ้ แท้ เบ่อื หนา่ ยและ ส้ินหวังจนอยากกลบั บา้ น 108 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

เม่อื บน่ ว่าอยากกลบั บ้าน แมก่ ส็ อนว่า “ความเหนอื่ ยมนั เขา้ มาแลว้ กไ็ ป แตก่ ารยอมแพม้ นั จะอยูก่ บั เราไปจนชวั่ ชีวติ ” อันน้ีคมสุดๆ ผมยังจ�ำค�ำที่แม่พูดและห้ามไม่ให้ผม ยอมแพ้เดด็ ขาด ไม่ยอมให้ผมกลับบา้ น “ใหอ้ ดทนผา่ นความเหนอ่ื ยไปใหไ้ ด้ แลว้ ความสขุ จะ รออยหู่ ลงั จากความเหนอ่ื ยหายไป แตถ่ า้ ลกู ยอมแพก้ บั ความ เหนอ่ื ย ลกู จะอยกู่ บั ความทกุ ข์ไปตลอดชวี ติ ” แมย่ ืนยนั หนกั แน่นให้ผมตอ้ งอดทนสู้ หลงั จากออกเดินทางเขา้ ไปในใจของตวั เอง ผมยังคงลม้ ลกุ คลุกคลานและเหน็ดเหนื่อยกับเส้นทางภายในใจไม่แพ้ ภายนอก เหมอื นสมัยท่เี รยี นหนงั สอื และท�ำงาน แต่ผมยังคงพยายามเข้า(ไปใน)ใจตัวเองอย่างไม่ ย่อทอ้ นึกถึงคำ� ที่แมส่ อนแล้วกม็ ี “กำ� ลงั ใจ” ท่ีจะเดินทาง ต่อเพือ่ จะเขา้ ไปค้นหาความสขุ ทแ่ี ทจ้ ริงให้ได้ บางครง้ั เส้นทางกพ็ ร่าเลือนบางคร้ังกส็ วา่ งสดใส แต่ผมร้วู า่ ถา้ ไม่กลวั ไมบ่ น่ และไม่ยอ่ ทอ้ วันหน่งึ ผม กจ็ ะเขา้ ไปในใจของตวั เอง และคน้ พบโลกของความสขุ ทแ่ี ท้ ความสุขและความทุกข์ : 109

จรงิ ไดอ้ ีกครั้ง โลกแหง่ ความสุขทเ่ี คยอยูใ่ นนทิ าน โลกทที่ กุ คนจะไมพ่ ดู เพอื่ ใหค้ นอน่ื เสยี ใจ โลกทท่ี กุ คน จะไมม่ องกันในแง่ร้าย ไม่มีใครคดิ จะเอาเปรียบใครและไมม่ ี ใครคิดจะท�ำร้ายท้ังร่างกายและจิตใจใคร ต่างคนต่างพอใจ และพอเพยี งในส่งิ ท่ตี นเองมอี ยู่ ทกุ คนมีความแขง็ แรงและ ความสุขทางจติ ใจมากจนสง่ ผลไปถึงรา่ งกายที่สดใส ทกุ คน หน้าตาดูเด็กกว่าอายุจริง ข้าวปลาอาหารก็อุดมสมบูรณ์จน มีเหลอื เพือ่ แบ่งปนั กนั โดยไม่มีความอดอยากทุกข์ยากใดๆ และทส่ี ำ� คญั ผมรวู้ า่ เมอ่ื ไปถงึ ผมจะเหน็ แมย่ นื ยม้ิ อา้ แขนรออยู่ในโลกท่ีเต็มไปด้วยความสุขและความเข้าใจท่ีแท้ จริงแห่งนัน้ 110 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

“No one chooses evil because it is evil; he only mistake it for happiness.” - Mary Wollstonecraft “ไมม่ ใี ครเลือกทำ� สงิ่ ไมด่ เี พราะเขาเป็นคนไม่ดี เขากระท�ำไมด่ ีเพราะเขา้ ใจวา่ ความไม่ดนี ัน้ คอื ความสุข” ความสุขและความทุกข์ : 111

แตส่ ่ิงทไ่ี ม่เคย เปลยี่ นไปของ ดอกไม้ก็คือความ งดงามที่เคยมอบ ไว้ใหโ้ ลกไดช้ ่ืนชม 112 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ดอกไม้ของแม่ เวลาทีเ่ ราชน่ื ชมความงดงามของดอกไม้ดอกหนึ่ง เรารูห้ รอื ไม่วา่ ก่อนจะมาเป็นดอกไม้ดอกนั้น เมล็ดพันธเุ์ ลก็ ๆ เมด็ เดียวไมส่ ามารถงดงามไดด้ ้วย ตวั ของมันเอง ดอกไม้กว่าจะเติบโตและเปล่ียนแปลงตัวเองจาก เมด็ พชื เลก็ ๆ จนกลายเปน็ ดอกไมส้ สี นั สดใส ยงั ต้องการสิ่งทไี่ ม่ใชด่ อกไม้มารวมกบั มนั ทง้ั อากาศทบี่ รสิ ทุ ธิ์ แสงแดดทอ่ี บอนุ่ นำ้� ทใี่ สสะอาด และดินทีอ่ ุดมไปด้วยแร่ธาตุ เมื่อมีองค์ประกอบท่ีไม่ใช่ดอกไม้มารวมกัน เมล็ด พนั ธุเ์ ล็กๆ นน้ั กจ็ ะเจริญเติบโตอย่างงดงามใหผ้ ู้คนได้ชน่ื ชม แลว้ เมอ่ื ถงึ กาละเวลาหนงึ่ ดอกไมท้ เี่ คยงดงามกถ็ งึ วนั ทจี่ ะเหย่ี วเฉาและรว่ งโรย ดอกไม้ของแม่ : 113

ส่งิ ทไี่ ม่ใชด่ อกไมก้ ็กลบั คนื ส่ธู รรมชาตอิ ีกครงั้ น�้ำท่ีเคยอยู่ในล�ำต้นก็ระเหยกลายเป็นไอไปรวมอยู่ บนทอ้ งฟ้ากบั กอ่ นเมฆ เม่อื ถงึ เวลาน้นั ลำ� ต้นก็เรมิ่ จะเห่ียวเฉาลง ล�ำต้นท่ีเคยแข็งแรงด้วยแร่ธาตุจากผืนดินก็ย่อย สลายกลบั กลายเปน็ ดินเปน็ ป๋ยุ อากาศท่ีเคยหล่อเลี้ยงก่ิงก้านใบก็คายตัวหยุด หมนุ เวียนไปตามเร่ียวแรงท่รี ่วงโรย ทุกอย่างล้วนวนเวียนเป็นอนิจจัง เพ่ือจะกลบั ไปเปน็ เมล็ดพันธุใ์ หมอ่ ีกครง้ั โดยท่ียงั ไม่มสี ิง่ ใดหายไปจากโลกใบนี้ ทุกส่ิงเพียงเปล่ียนผ่านจากส่ิงหน่ึงไปเป็นอีกสิ่ง หน่งึ เสมอ แตส่ งิ่ ทไ่ี มเ่ คยเปลย่ี นไปของดอกไมก้ ค็ อื ความงดงาม ทีเ่ คยมอบไว้ให้โลกไดช้ ่ืนชม สมยั ก่อนบ้านผมก็เตม็ ไปดว้ ยดอกไมค้ รับ ถึงแม้ท่ีบ้านจะไม่มีสวนดอกไม้ท่ีปลูกเป็นเร่ืองเป็น ราวเหมอื นบ้านท่ีมบี รเิ วณกวา้ งใหญ่ จะมีก็แค่ต้นโป๊ยเซียนในกระถางหน้าบ้านสองสาม 114 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ต้นท่อี อกดอกบา้ งเปน็ ครั้งคราว ซ่ึงถือว่าเอามาท�ำประโยชน์อะไรได้มากไปกว่า เชยชมเพียงชัว่ ยาม แต่ทบี่ อกวา่ บา้ นผมเต็มไปดว้ ยดอกไมก้ เ็ พราะ แม่คือมือหน่ึงของการจัดดอกไม้ประจ�ำงานต่างๆ ของอำ� เภอครบั ไม่ว่าจะงานบวช งานแต่ง งานข้ึนบ้านใหม่ งาน ประชุม หรืองานราชการของหน่วยงานต่างๆ ล้วนผ่านมือ แม่ เป็นผู้จัดดอกไมแ้ ทบท้งั ส้นิ ดังน้ันในวัยเด็กบ้านผมจึงเต็มไปด้วยดอกไม้สีสัน สวยงาม หอมตลบอบอวลไปท่ัวท้งั บา้ น ผมไม่รู้ว่าแม่ไปเล่าเรียนวิชาการจัดดอกไม้มาจาก ไหน จงึ มผี คู้ นไหวว้ านใหช้ ว่ ยจดั เตรยี มเรอื่ งดอกไมใ้ หเ้ สมอๆ อาจเป็นเพราะแมช่ �ำนาญในการเย็บปกั ถกั ร้อย หรือการเป็นครูท่ีท�ำหน้าท่ีจัดการงานทางด้านเวที การแสดงต่างๆ ท้ังฟ้อนร�ำไทยและงานแสดงร้องเพลงทุก รปู แบบ ผคู้ นจงึ เหมารวมใหด้ ำ� เนนิ งานทงั้ หมดในคนๆ เดยี ว ไปเลย ขนาดผมนัง่ ซือ่ บื้อเลน่ ของเล่นอยู่เฉยๆ ยังถูกขอร้องให้ช่วยร้องเพลงในขณะที่น้องสาวตัว ดอกไม้ของแม่ : 115

เลก็ ๆ กม็ กั จะถกู บงั คบั ใหช้ ว่ ยฟอ้ นรำ� ตามงานตา่ งๆ เปน็ ประจำ� แตไ่ ม่ว่าสาเหตุของงานทีต่ อ้ งท�ำจะมาจากอะไร แมก่ ต็ ง้ั ใจและทำ� มนั อยา่ งดแี ละงดงามทสี่ ดุ จนมลี กู ศิษย์ลูกหามาขอเรียนวิชาท้ังการฟ้อนร�ำและการจัดดอกไม้ กบั แม่เป็นประจ�ำ บางคนทเ่ี คยมาเรยี นทกุ วนั นผ้ี มกลบั ไปเจอกลายเปน็ เจ้าของร้านขายดอกไม้ เปิดกิจการหาเล้ียงครอบครัวสร้าง รายไดเ้ ป็นกอบเป็นก�ำ จากความรู้ท่ไี ด้เรยี นมาจากแม่ “พ่ีได้ความรู้จากแม่มาเยอะ ช่วยแม่จัดดอกไม้มา หลายปจี นเปดิ ร้านเองกเ็ พราะแมน่ ่ีแหละคอยชว่ ยเหลือ” พ่ี สาวเพศสภาพ เลา่ ใหผ้ มฟงั ถงึ ความรทู้ ่ีได้มาประกอบอาชีพ จากชว่ งเวลาท่เี คยคลุกคลกี ับแม่ ผู้คนมากมายล้วนช่ืนชมกับผลงานและฝีมือในการ จดั ดอกไมข้ องแม่ หลายครั้งผมก็ถูกไหว้วานให้ช่วยเด็ดใบเด็ดหนาม ออกจากกา้ นเพอ่ื ให้แมป่ ักชอ่ ดอกลงไปบนดนิ วทิ ยาศาสตร์ และบอ่ ยครงั้ ทผ่ี มตอ้ งทำ� หนา้ ทร่ี อ้ ยดอกรกั เปน็ อบุ ะ เตรยี มให้แม่ประดบั ประดาข้างชิ้นงาน งานประดบั ดอกไมส้ ดของแมส่ วยงามละเอยี ดละออ สมความตง้ั ใจของเจา้ ของงานและผพู้ บเหน็ ทกุ ครง้ั 116 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ที่ถูกน�ำไปต้งั แสดงบนเวที ผมสงั เกตเหน็ วา่ เวลาทม่ี ใี ครมาชน่ื ชมดอกไมข้ องแม่ แม่จะยิ้มอย่างมีความสุขและหันมามอบรอยย้ิมให้ กับดอกไมท้ ี่สดสวยเหล่านน้ั แล้วยกมืออนั อบอุ่นสมั ผสั ดอกใบอย่างแผ่วเบา ผมไม่รู้ว่าแม่จะรู้สึกเศร้าใจขนาดไหนเม่ือถึงเวลาท่ี เลกิ งาน และดอกไม้เหลา่ นน้ั ไดห้ มดหนา้ ที่ลง.... ชวี ติ บางทกี เ็ หมอื นดอกไม้ ตอนทม่ี ชี วี ติ อยกู่ ท็ ำ� หนา้ ทใี่ หค้ วาม งดงามสดใสกับผ้คู นท่พี บเห็น ต่อเมอ่ื กาละเวลามาถึง ดอกไม้ท่ีเคยสดใสก็หมดส้ินเรี่ยวแรง และลาจากโลกน้ไี ป เหลือไวเ้ พียงภาพความทรงจำ� ท่งี ดงาม แลว้ วนั หนึง่ สง่ิ ที่ไม่ใชด่ อกไม้กก็ ลบั คืนสธู่ รรมชาติตามเดิม น้�ำที่เคยอยู่ในล�ำต้นก็ระเหยกลายเป็นไอไปรวมอยู่ บนทอ้ งฟ้ากับก้อนเมฆ เมอื่ ถงึ เวลานน้ั ลำ� ตน้ กเ็ รม่ิ จะเหยี่ วเฉาลง จากลำ� ตน้ ดอกไม้ของแม่ : 117

ท่ีเคยแข็งแรงด้วยแร่ธาตุจากผืนดินก็ย่อยสลายกลับกลาย เป็นปุ๋ย อากาศที่เคยหล่อเล้ียงก่ิงก้านใบก็คายตัวหยุด หมนุ เวยี นไปตามเร่ียวแรงทรี่ ่วงโรย ทกุ อยา่ งลว้ นวนเวยี นเปน็ อนจิ จงั เพอื่ จะกลบั ไปเปน็ เมล็ดพันธุ์ใหม่อีกคร้งั ทุกวนั น้เี วลาทีเ่ ห็นดอกไม้ ผมรูว้ า่ แม่กไ็ มไ่ ด้หายไปไหน แมเ่ พยี งกลบั ไปเปน็ องคป์ ระกอบหนง่ึ ของชอ่ ดอกไม้ ที่งดงามอย่ใู นใจเสมอ.... 118 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

“I would like to be remembered as someone who did the best she could with the talent she had.” - J.K.Rowling “ฉันอยากจะใหผ้ ู้คนจำ� ฉันไดว้ ่า ฉันได้ท�ำดที ่ีสุดแลว้ ดว้ ยพรสวรรค์ และความสามารถของฉนั ทมี่ อี ยู”่ ดอกไม้ของแม่ : 119

บา้ นท่แี ท้จรงิ คอื ความเข้าใจ ใสใ่ จ ท้งั ตวั เองและคนท่ีอยู่ ในบ้านเดยี วกัน 120 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

บ้านของแม่ ชวี ิตคนเราเกิดมามบี า้ นคนละกห่ี ลงั กนั ครบั แล้วเราฝันไว้ว่าบ้านแต่ละหลังต้องมีขนาดเท่าไหร่ ถงึ จะเหมาะกบั ตวั เอง ตอ้ งใหญโ่ ตโออ้ า่ เปน็ หลายรอ้ ยตาราง วาหรือเพียงพ้ืนที่ขนาดแค่ซุกหัวนอนก็นับเป็นบ้านที่เหมาะ กับตัวเองได้แลว้ บางคนอาจยดึ เอาใตส้ ะพานหรอื ตามซอกหลบื มมุ ตกึ กลางเมืองใหญ่เปน็ อาณาจกั รที่พักอาศยั แต่บางคนอาจมองเห็นป่าเขาล�ำเนาไพรเป็นบ้าน ยามเหน่อื ยลา้ เพื่อเอาไวพ้ ักพิง ทอ่ งทะเลกวา้ งใหญบ่ างครงั้ กก็ ลายเปน็ บา้ นใหผ้ คู้ น ลอ่ งเรือเพื่อหลบหนคี วามวนุ่ วายจากชายฝง่ั และบอ่ ยครง้ั ทช่ี ายฝง่ั กก็ ลายเปน็ อาณาจกั รทห่ี รหู รา ใหผ้ ู้คนท่โี หยหาความสบายไดม้ ายดึ ครอง บ้านของแม่ : 121

ครับความหมายของบ้านส�ำหรับแต่ละคนล้วนแตกต่างทั้ง ขนาดของอาณาเขตภายนอกท่ยี ึดครอง และขนาดของความตอ้ งการภายในใจท่พี อเพยี ง ผมกม็ ีบ้านครับ และบ้านของผมกก็ วา้ งใหญ่มากๆ กนิ เนอ้ื ทปี่ ระมาณหา้ รอ้ ยกวา่ ตารางกโิ ลเมตรเทา่ นน้ั (ถา้ อยากรูว้ า่ เป็นก่ตี ารางวาก็เอา 250,000 คณู เขา้ ไปครับ) ไม่ใหญ่เท่าไหร่ครับแค่ใหญ่กว่าดวงจันทร์ประมาณ 10 เท่า แต่ก็ยงั เล็กกว่าดวงอาทิตย์ตง้ั เกือบ 109 เท่า บ้านผมก�ำลังพอดีๆ เหมาะกับชีวิตมนุษย์ตัวเล็กๆ อยา่ งผมและผู้คนทผี่ มรกั ไม่ใหญ่จนร้อนไปเหมือนดวงอาทิตย์และไม่เล็กจน ไมม่ ีอากาศใหห้ ายใจเหมือนดวงจันทร์ โลกใบกลมๆ ใบนี้ไงครบั บ้านของผม แตก่ อ่ นทผ่ี มจะรู้จักรักและเข้าใจในบา้ นหลังน้ี แมผ่ ทู้ ่ีให้ผมกำ� เนิดมา กไ็ ด้ถ่ายทอดคณุ คา่ ของบา้ น ท่ีแท้จริงให้ผมได้เข้าใจความเป็นบ้าน ว่ามันมีความหมาย มากกวา่ แค่ พน้ื ฝ้าเพดาน ประตหู น้าต่าง หลังคา หอ้ งนำ้� ห้องครวั หรือท่พี กั ผอ่ นเพอ่ื หลบั นอน 122 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

แต่บ้านท่ีแท้จริง มันคือความเข้าใจท้ังของตัวเอง และคนที่อยู่ในบา้ นเดยี วกัน “เดิมสมัยที่ตากับยายยังอยู่ บ้านของแม่เป็นห้อง แถวไมย้ าวจากปากซอยจนเขา้ ไปในซอย มที ้ังชวดที่เปน็ แม่ ของยาย แลว้ ก็ลุงปา้ น้าอาอยรู่ วมกันเปน็ ครอบครัวใหญ่ หลงั จากตากับยายเสีย ญาติพน่ี ้องก็แยกย้ายไปอยู่ ต่างถ่ินต่างท่ีตามอาชีพการงาน เหลือเพียงแม่กับน้องสาว ของแม่ท่ีอาศัยอยู่บ้านเดิม ซ่ึงก็ใหญ่โตเกินดูแลรักษา จึง แบ่งซอยหอ้ งแถวหลังใหญอ่ อกไปเป็นหลายหลัง เพือ่ ให้คน อนื่ เชา่ เพราะพน้ื ทมี่ นั มากเกนิ ขนาดของครอบครวั ทเ่ี ลก็ ลง” แมเ่ ลา่ ใหฟ้ ังวา่ “ในอดตี สมยั ทแ่ี มเ่ กดิ บา้ นของแมไ่ มไ่ ดเ้ ปน็ อยา่ งใน ปัจจุบัน ถนนหนทางที่ทุกวันนี้ปูลาดด้วยยางมะตอยและ บ้านเรือนรอบข้างเต็มขยายยาวไปทั่วทั้งอ�ำเภอ เมื่อก่อนมี แต่เรอื กสวนไร่นา สมัยก่อนบ้านที่อยู่ทุกวันนี้เป็นแหล่งน�้ำของอ�ำเภอ ใตถ้ นุ บา้ นก็มีแต่บงึ นำ�้ ตายายกม็ าสรา้ งบ้านคร่อมไว้ แล้วก็ ท�ำค้าขาย ยายขายต้มเคร่ืองใน ตาเอาข้าวสารอาหารแห้ง จากต่างจังหวัดเดินทางไปขายที่กรุงเทพ แล้วเอาของจาก กรุงเทพกลับมาขายท่ีต่างจังหวัด จนสร้างฐานะข้ึนมาใน บ้านของแม่ : 123

อ�ำเภอของเรา” แม่เล่าให้ฟังถึงถ่ินกำ� เนิดท่ีถือเป็นบ้านเกิด ของแม่ เท่าท่จี �ำความได้แมป่ รับปรงุ เปล่ยี นแปลงบา้ นท่แี มอ่ ยตู่ ลอด เวลาตามโลกทเี่ ปลี่ยนไป พอมปี ระตเู หลก็ เขา้ มาแมก่ เ็ ปลยี่ นประตจู ากบานไม้ ขัดมาเปน็ ประตเู หล็ก พอมีมุ้งลวดเข้ามาแม่ก็ไม่กางมุ้งเหมือนเดิมแต่ให้ ช่างมาเติมกรอบอลูมิเนียมเข้ากับขอบหน้าต่างประตู เพื่อ ใส่มุง้ ลวดแทบท้ังบ้าน หรือใต้ถุนบ้านที่เคยเป็นแอ่งน้�ำแม่ก็ร้ือพ้ืนทั้งบ้าน แล้วถมดินเทปูนทับท้ังผืนน้�ำเพ่ือให้บ้านแข็งแรงและมั่นคง ข้นึ สมัยก่อนที่พ่อยังสูบบุหร่ีเวลาเข้าห้องน�้ำจะเข้าไป นานแลว้ แมก่ ไ็ มอ่ ยากใหล้ กู สดู กลน่ิ บหุ รต่ี อ่ จากพอ่ แมก่ ส็ รา้ ง หอ้ งนำ�้ ใหพ้ อ่ ใชค้ นเดยี วอยากจะเขา้ นานเทา่ ไหรก่ ไ็ มม่ ปี ญั หา แม่ท�ำหลายส่ิงหลายอย่างในบ้านของแม่ หมดเงิน เท่าไหร่เท่ากันขอใหด้ ีท่สี ดุ อยา่ งใจทแ่ี มต่ อ้ งการจึงพอใจ ผมเคยเตือนแม่ว่าไม่ต้องไปท�ำอะไรกับบ้านเยอะ หรอกมันเก่ามากแล้ว เอาแค่พออยู่ได้ เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อ 124 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ใหม่ แต่แมก่ ต็ อบกลับมาว่า “บา้ นของเราๆ ตอ้ งท�ำใหด้ ี เอา ไวถ้ า้ ผมมีบ้านเป็นของตวั เองวนั หน่งึ จะเข้าใจ” หลังจากวันเวลาผ่านไปจนผมและน้องสาวเรียนจบ ครอบ ครัวเล็กๆ ก็เล็กลงอีกครั้งจนตอนนี้เหลือเพียงแม่อยู่ตาม ลำ� พงั กบั บ้านท่เี ปน็ ของแม่ ทั้งผมและน้องสาวต่างแยกย้ายไปหาบ้านของตัว เองทสี่ ะดวกในการประกอบอาชีพการงาน สว่ นพอ่ กย็ า้ ยกลบั ไปอยบู่ า้ นเกดิ อนั เปน็ ถนิ่ ทใ่ี หค้ วาม สขุ ความสบายใจต้งั แตค่ รง้ั ในวยั เยาว์ สว่ นแมก่ ย็ งั คงมคี วามสขุ กบั การตกแตง่ ปรบั เปลยี่ น และต่อเติมบ้านอยูเ่ หมอื นเดมิ ผมกลับไปเยี่ยมแม่แต่ละคร้ังก็จะเห็นความเปล่ียน แปลงตลอดเวลา จากประตูเหล็กมาเป็นประตูกระจก ก้ัน หอ้ งติดแอร์ใหอ้ ย่สู บาย จากพื้นทีว่ า่ งขา้ งห้องนอนกป็ รับมา เป็นห้องน้�ำเพ่ือสะดวกในการใช้สอยยามแก่เฒ่า จากพ้ืนที่ เคยต่างระดับก็ปรับมาให้เรียบเสมอกันเพ่ือสะดวกในการ เดินผา่ น แมป่ รับปรุงเปลี่ยนแปลงบา้ นตามวนั วยั และความ เหมาะสมตลอดเวลา “ใครๆ กถ็ ามวา่ แมท่ ำ� อะไรนกั หนา บา้ นกอ็ ยคู่ นเดยี ว บ้านของแม่ : 125

เดยี๋ วเอาหอ้ งนำ้� มาอยใู่ กลห้ อ้ งนอนเขากว็ า่ ไมม่ ใี ครทำ� กนั มนั ผดิ ฮวงจยุ้ เดย๋ี วกใ็ หป้ รบั พน้ื ใหมต่ อ้ งใชเ้ งนิ อกี เยอะเขาวา่ สนิ้ เปลอื้ ง แตจ่ รงิ ๆ แลว้ ทแ่ี มท่ ำ� เพอื่ ไมอ่ ยากใหเ้ ปน็ ภาระของใคร ทำ� ใหต้ วั เองยามแกเ่ ฒา่ เวลาเดนิ ไปเขา้ หอ้ งนำ้� หอ้ งครวั จะได้ ไม่ตอ้ งสะดดุ หกล้ม เด๋ยี วจะเดอื ดร้อนรบกวนลกู เดย๋ี วตอ้ ง เสียเวลาท�ำงานทำ� การมาดแู ลแม่เปล่าๆ” ครับน้ันคือเหตุผลของแม่ที่ต้องปรับปรุงบ้านอยู่ เสมอ สมัยเป็นเด็ก-บ้านผมแทบจะเป็นสนามเด็กเล่น ตู้ โตะ๊ เตยี ง ความตา่ งระดบั ในบา้ น ทจี่ อดรถจกั รยาน พน้ื ทราย หนา้ บ้าน บันไดไมข้ น้ึ ช้ัน 2 ทุกอย่างเหมอื นถูกออกแบบมา เพอ่ื ให้เด็กๆ ไดเ้ ล่นกนั อยใู่ นบ้านอยา่ งสนุกสนาน โตข้ึนมาหน่อย-แม่ให้คนมาก้ันห้องให้ผมและน้อง สาว เรามีห้องเป็นของตัวเอง พ้ืนด้านหน้าท่ีเปิดโล่งกลาย เป็นห้องรบั แขกเอาไว้ใหเ้ พอื่ นๆ มาเยยี่ มบา้ น พอเป็นหนุ่มเป็นสาว-แม่ท�ำบ้านให้ดูทันสมัยเท่าท่ี บ้านต่างจังหวัดหลังหน่ึงจะท�ำได้ มีสวนเล็กๆ หน้าบ้าน มี ห้องรับแขกติดแอร์ มีพ้ืนกระเบ้ืองลายสวยงามแทนพ้ืนไม้ กระดานผืนเดิม มีฝ้าเพดานอลูมิเนียมลายยุโรปแทนพื้น 126 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ไม้อดั สีเทาอันเกา่ ครับแม่ปรับเปล่ียนทุกอย่างตามความเหมาะสม และตามช่วงเวลาของชีวิต โดยไม่ไปยึดติดกับอดีตท่ีเป็น เพยี งวตั ถธุ รรม ตามสมมุตขิ องขนั ธุท์ ้ัง 5 ท่ีสร้างขึ้นโดย รปู เวทนา สัญญา สังขาร และวญิ ญาณ และเมอ่ื ถงึ วนั หนงึ่ แมก่ ส็ ามารถปลอ่ ยวางแมก้ ระทง้ั ตวั ตนเพอื่ ความเหมาะสมได้เช่นกนั “วันก่อนแม่ไปบริจาคร่างกายท่ีสภากาชาดมาแล้ว ถ้าแม่เป็นอะไรไปก็โทรให้เขามาเอาร่างแม่ไปศึกษาได้เลย” แม่ส่ังเสียและให้เบอร์ติดต่อของหน่วยงานที่แม่ไปบริจาค ร่างกายไว้ใหล้ กู ๆ เพ่อื ให้น�ำรา่ งกายแมไ่ ปศกึ ษาเปน็ อาจารย์ ใหญใ่ นวันทีแ่ มจ่ ากไป วนั น้ันแม่ยังแขง็ แรงและย้มิ หวานได้ตลอดเวลา… ถ้าร่างกายคนเราเปรียบเสมือนบ้านหลังหน่ึงต่อให้ เราดแู ลรกั ษาซอ่ มแซมและแตง่ เตมิ เพอื่ ใหด้ ดู แี ละเหมาะสม กบั ชีวติ ยงั ไง วันหน่ึงเม่ือถึงเวลามันก็ต้องเสื่อมสลายไปตามกฎ เกณฑ์แหง่ ธรรม เหมือนทุกๆ สรรพส่ิงบนโลกใบนี้ ท่ีเมื่อมีการเกิด บ้านของแม่ : 127

ขึ้นมา เมือ่ ถงึ เวลาก็ตอ้ งจากไป เปน็ ธรรมดา เป็นธรรมชาติ และในความจรงิ นนั้ ทกุ สรรพสงิ่ มนั กย็ งั คงหมนุ วนอยบู่ นโลก กลมๆ ใบน้ี ที่เราเรียกวา่ บา้ นของเรา บ้านท่ีไม่ใช่ความหมายแค่ประตู หน้าต่าง หรือ หลงั คา แตเ่ ปน็ บา้ นทไี่ มว่ า่ เราจะอยยู่ คุ สมยั ใด อยทู่ แี่ หง่ ไหน หรอื อยกู่ บั ใคร ถา้ หากเขา้ ใจความเปน็ บา้ นวา่ คอื ความอบอนุ่ ที่มอบให้กัน มันคือความเสียสละ การให้อภัยและความรัก ความหวังดีทมี่ ีใหก้ ัน บา้ นท่พี รอ้ มจะเปลย่ี นแปลงเพือ่ ความ สุขของคนท่ีตัวเองรัก ถ้าใครมีบ้านอย่างนี้ต่อให้อยู่กับผู้คน มากมายหรืออยู่เพียงเดียวดาย ชีวิตก็ยังมีบ้านที่แท้จริงอยู่ ตลอดเวลา เวลาผ่านมาเกือบสองปีที่ร่างกายของแม่ไปอยู่บ้านหลังใหม่ เพื่อให้นักศึกษาแพทย์ได้ศึกษาเล่าเรียนและใกล้ถึงก�ำหนด เวลาทแี่ ม่จะต้องหาบา้ นท่เี หมาะสมอกี ครั้ง วันหนึ่งน้องสาวผมก็ส่งรูปท่ีดินพ้ืนเรียบขนาด ประมาณเมตรคณู เมตรมาใหด้ ู เป็นพ้ืนดินเปล่าอยู่ในบรรยากาศท่ีร่มร่ืน ด้านหลัง ของท่ดี ินผนื นอ้ ยมพี มุ่ ไม้นอ้ ยใหญ่ใหร้ ่มเงางดงาม 128 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

พร้อมกับมีรูปโกศที่ประดับประดาด้วยแผ่นกระจก แว่ววาวสูงประมาณ 3 เมตรมาให้ช่วยดดู ว้ ย “พ่ีชายช่วยดูหน่อยว่าเหมาะกับแม่หรือเปล่า เค้า ว่าแม่น่าจะชอบมันสว่างสดใสเหมาะกับแม่ดี” น้องสาวผม ขอความเหน็ กับบ้านหลงั ใหมข่ องแม่ ผมหันหน้าข้ึนไปมองบนท้องฟ้า ด้วยดวงตาที่เอ่อ ลน้ ไปด้วยน�ำ้ ใส และรู้สึกว่าวนั นที้ อ้ งฟา้ ท่เี ป็นบ้านของเรา ดู สวา่ งสดใสเหมาะกับแมจ่ รงิ ๆ บ้านของแม่ : 129

สิ่งทป่ี าฏิหาริย์ มอบใหค้ อื “ความงดงามของชวี ติ ” 130 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ปาฏิหารยิ ์ ของการไดพ้ บกัน เมอ่ื 4600 ล้านปีก่อน หลงั จากดวงอาทติ ยอ์ นั เปน็ ดาวฤกษแ์ ผก่ ระจายวตั ถุ ธาตตุ า่ งๆ ออกสูห่ ว้ งระบบสรุ ิยะ วตั ถธุ าตเุ หลา่ นน้ั ตา่ งกก็ ระจดั กระจายออกไปทว่ั พนื้ อวกาศอนั เวงิ วา้ ง และหลังจากนั้นก็มีการรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน ขนาดใหญ่บา้ งเล็กบ้างหมนุ วนรอบดาวฤกษ์ผใู้ ห้ก�ำเนิด แต่แล้ววันหน่ึงก็เกิดมีดาวหางขนาดเล็กที่บรรจุ ของเหลวทเี่ รยี กว่า “น้�ำ” โคจรว่ิงเขา้ มาชนกบั กลุม่ ก๊าชก้อนกลมๆ ซ่งึ ถือเป็น ดาวเคราะห์ต้งั อยูล่ �ำดบั ทสี่ ามจากดวงอาทิตย์ท่ีเรา ทำ� ใหก้ ่อกำ� เนิด “โลก” ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน : 131

การพบเจอกันระหว่างดาวเคราะห์ดวงที่สามกับ ดาวหางทีม่ ีน้�ำเป็นองค์ประกอบ ได้ก่อก�ำเนิดสะเก็ดดาวดวงเล็กๆ ท่ีแสนสวยงาม อีกดวง ที่ชื่อว่า “ดวงจนั ทร์” ซงึ่ ดาวดวงเลก็ ๆ ดวงนชี้ ว่ ยทำ� ใหพ้ วกเรามแี รงดงึ ดดู ทีพ่ อดีกับการมชี ีวิต ส่วนดาวเคราะห์ลำ� ดับทสี่ ามหรอื โลกของเรา หลังจากการชนกันและปล่อยให้พ้ืนผิวเย็นตัวลง ดว้ ยของเหลวทเ่ี รยี กว่านำ้� พื้นผิวของดวงดาวก็เร่ิมสร้างสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ระดับ โมเลกุลข้นึ โมเลกุลเล็กๆ เหล่าน้ันก็ช่วยกันสร้างองค์ประกอบ ของการมีชีวิตที่ส�ำคัญซึ่งชว่ ยใหเ้ รามีลมหายใจ สงิ่ ทโ่ี มเลกุลเล็กๆ น้ันสรา้ งข้นึ มาก็คอื “อากาศ” จากการพบกนั ขององคป์ ระกอบตา่ งๆ โดยไมไ่ ดต้ ง้ั ใจ ปาฏิหารยิ ์ของส่ิงมีชีวติ ตา่ งๆ ก็ได้ถอื กำ� เนดิ ขน้ึ แลว้ สายตาของชายหนุ่มยับคงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้าที่มืด สนิท หน้าตาที่เขม็งเกลียวไปกับบรรยากาศรอบข้าง ช่วย ปลุกกระตุ้นร่างกายท่ีเหน่ือยล้าจากการท�ำงานสอนหนังสือ 132 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

มาตลอดท้ังวันใหต้ ่นื ตวั ข้นึ มาอีกครัง้ ในเวลาปกติชายหนุ่มคือข้าราชการครูประจ�ำ โรงเรยี นประถมของอ�ำเภอ ต่อเมื่อเสร็จจากการสอนทุกเย็นเขาก็มารับหน้าท่ี ดแู ลฟารม์ เลี้ยงไก่ โดยต้องขับรถไปตามอำ� เภอต่างๆ เพื่อติดต่อส่งไก่ สดตามพ้ืนท่ีใกลเ้ คียงเป็นประจ�ำทุกวนั แต่วันนสี้ ภาพอากาศไม่เหมือนปกติ แรงพายุจากภายนอกหอบเอาท้ังสายฝนและ สายลมสาดซดั โหมกระหนำ�่ เขา้ ใสร่ ถจป๊ี สเี ขยี วแกท่ ว่ี ง่ิ มาดว้ ย ความเร็ว โดยไม่มีทที ่าว่าจะหยดุ หย่อน เขาพยายามรบี ขบั รถเพอ่ื กลบั เขา้ ฟารม์ ไกใ่ หท้ นั เวลา ตามก�ำหนดเหมือนเช่นปกติ แต่สายน้�ำจากฟ้าฝน เม่ือแผ่ กระจายอยู่บนท้องถนนท่ีราบเรียบและเปียกล่ืนยิ่งลดระยะ หา่ งระหวา่ งความเปน็ และความตายใหแ้ คบลงจนเหลอื เพยี ง แค่เส้นด้าย ทันใดน้ันเสียงเบรครถก็ดังสนน่ั ขณะท่ีชายหนุ่มพยายามบังคับรถเพ่ือให้พ้นจากสิ่ง กดี ขวางดา้ นหน้าทีป่ รากฏขึ้นมาโดยไม่ทันตัง้ ตวั รถจีป๊ คกู่ ายหมุนควา้ งออกนอกเสน้ ทาง ขณะท่ีชาย ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน : 133

หนุ่มพยายามควบคุมไม่ให้เหตุการณ์ต้องก้าวข้ามเส้นด้าย บางๆ ระหวา่ งความเป็นไปถงึ ความตาย รถยนต์ของเขาก�ำลังพุ่งเข้าหาต้นไม้ใหญ่ข้างทาง และด้วยความพยายามจนสุดความสามารถเขารีบหุบห่อ รา่ งกายใหม้ ดิ ชดิ กบั ลำ� ตวั แขนและฝา่ มอื ซา้ ยขวายกขน้ึ เพอ่ื ปดิ ปกคลมุ ไวร้ อบศรีษะ เสียงกระแทกของตัวรถเข้ากับต้นไม้ใหญ่ดังก้อง สะท้านสะเทือนผืนนาข้าวบริเวณนั้น ไม่นานสายน้�ำสีแดง ฉานจากเลอื ดของชายหนมุ่ กไ็ หลปะปนกบั สายนำ�้ ฝน กระจาย ไปท่ัวทงั้ ตวั รถและท่งุ นาขา้ ว ชายหน่มุ ค่อยๆ หลับตาลง เขานกึ ถงึ พอ่ กบั แมท่ รี่ ออยทู่ างบา้ น เขาไมม่ เี รยี่ วแรง พอจะตะโกนขอความชว่ ยเหลือ ร่างกายเหมือนโดนมดี กรดี ไปทวั่ ร่าง ก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง เสียง รถยนต์คันหน่ึงก็มาจอดอยู่ริมถนนพร้อมกับเสียงคนในรถท่ี ตะโกนแจ้งขา่ วขอความช่วยเหลือ เวลานั้นเขาร้วู ่า “ปาฏิหาริย”์ ได้มาเจอเขาแลว้ ................................................................. 134 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

ในขณะทหี่ ญิงสาวเสรจ็ จากการสอนประจ�ำวัน เพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นครูประจ�ำโรงเรียนเดียวกันก็ ออกปากชวนเธอให้ไปเยี่ยมญาติท่ีบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถ คว�ำ่ ทีโ่ รงพยาบาลประจำ� อ�ำเภอของเธอ ครง้ั แรกเธอปฎเิ สธความปรารถนาของเพ่ือนรนุ่ พ่ที ่ี อยากจะแนะนำ� ใหเ้ ธอได้ร้จู กั กับญาติรุ่นน้อง เธอไมร่ วู้ า่ คนทบ่ี าดเจบ็ คอื ใคร ชอ่ื อะไร หนา้ ตาแบบ ไหน และการที่เธอได้รับการศึกษาจากโรงเรียนสตรีประจ�ำ จังหวัดมาตงั้ แตว่ ยั เยาว์ ท�ำให้การพบเจอเพ่อื นต่างเพศโดย ไม่มกี จิ ธุระการงานอันใดนับเปน็ พฤตกิ รรมทด่ี ไู มเ่ หมาะสม แตห่ ลงั จากนน้ั เพอื่ นรนุ่ พก่ี ม็ กั จะเขา้ มาเลา่ เรอื่ งของ ชายหนมุ่ ญาตริ นุ่ นอ้ งใหฟ้ งั เสมอๆ วา่ เปน็ คนทไ่ี วใ้ จไดม้ ฐี านะ อาชพี ทม่ี นั่ คง เกบ็ เงนิ เกบ็ ทอง ขยนั ขนั แขง็ และรกั ครอบครวั ที่ส�ำคัญก็เป็นข้าราชการครูเหมือนกับเธอเพียงแต่ ประจำ� อย่อู ีกโรงเรียนหน่งึ เท่านนั้ หลงั จากถกู คะย้นั คะยอและชกั ชวนอยู่หลายครั้ง วนั หนงึ่ เพ่อื นครูทัง้ ชายหญงิ ท่ีโรงเรยี นเดียวกบั เธอ กน็ ัดหมายกนั เพอื่ ไปเยย่ี มญาตขิ องเพอื่ นร่นุ พท่ี ีโ่ รงพยาบาล และดว้ ยการถูกชกั ชวนจากคนหมู่มาก คร้ังนีเ้ ธอจึง ไมอ่ าจปฎเิ สธได้ ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน : 135

เธอไมร่ หู้ รอกวา่ การตัดสนิ ใจไปโรงพยาบาลคร้ังน้นั จะท�ำให้เกิด “ปาฏหิ ารยิ ์” อีกมากมายตามมา หลงั จากทชี่ ายหนมุ่ ผบู้ าดเจบ็ จากฟา้ ฝนสดั สาดและ หญงิ สาวผู้ดำ� เนินชวี ติ ตามฟ้าดนิ ลขิ ติ ไดพ้ บเจอกัน ความเหมาะสมทางสงั คมและหนา้ ทก่ี ารงานกน็ ำ� พา ใหท้ ง้ั คไู่ ดม้ โี อกาสผกู รอ้ ยความสมั พนั ธไ์ ปตามจงั หวะกา้ วของ หัวใจ หลังจากนั้น “ปาฏิหาริย์” ก็ท�ำหน้าท่ีให้ท้ังคู่ได้ แต่งงานกัน มลี กู ชายหนง่ึ คน มลี กู สาวหนง่ึ คน และมชี วี ติ อยรู่ ว่ ม กันมาอีกหลายปี ................ ถา้ ปาฏิหารยิ ์ทำ� ใหผ้ ูค้ นบนโลกกลมๆ ใบน้ีพบเจอกนั ได้ ในอีกด้านหน่ึงมันก็ท�ำให้ผู้คนท่ีผูกพัน พลัดพราก และลาจากไดเ้ ช่นกนั สิ่งสำ� คญั ไมใ่ ช่การพบเจอหรือพลัดพราก แต่ส่ิงทปี่ าฏิหาริย์มอบใหค้ อื “ความงดงามของชีวิต” ท่ีมใี หเ้ ราไดส้ ัมผสั ท้ังสองดา้ น 136 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

เหมือน “ความงดงาม” ของดอกไมท้ มี่ ีวันเบ่งบาน และวนั เหยี่ วเฉา เหมอื น “ความงดงาม” ของภเู ขาทด่ี เู ปลยี่ ว เหงาแตก่ ลบั ยงิ่ ใหญ่ เหมอื น “ความงดงาม” ของสายนำ้� ทใ่ี สเยน็ ชน่ื ใจแต่ บางคราวก็หนาวเหน็บจับใจ เหมือน “ความงดงาม” ของทุ่งหญา้ กวา้ งไกลท่ชี มุ่ ฉ�ำ่ ช่ืนใจแต่รูส้ ึกหา่ งไกลเหลอื เกนิ ในอกี ชีวติ หน่งึ .....ที่ “ปาฏหิ ารยิ ์” ให้มาพบกัน เหมอื นทช่ี ายหนมุ่ และหญงิ สาวไดอ้ ยรู่ ว่ มกนั และวนั หนงึ่ กต็ ้องลาจากกัน เหมือนแม่และลูกที่ผูกพันแต่ต้องจากกันเมื่อเติบ ใหญ่ เหมอื นความอบอนุ่ จากอกของแมท่ เ่ี ปน็ รกั แทถ้ งึ แม้ ตวั ห่างไกล เหมือนช่วงชีวิตท่ีต้องเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัยของ กฎแห่งธรรม ..................... ถา้ ชายหนมุ่ ไมเ่ กดิ อบุ ตั เิ หตขุ นึ้ ในวนั นนั้ ถา้ หญงิ สาว ตดั สนิ ใจไม่ไปโรงพยาบาลในวันน้ัน ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน : 137

ครอบครวั น้อยๆ และอกี หลายๆ ครอบครวั ของลกู ๆ หลานๆ กไ็ ม่มวี นั เกิดขนึ้ เพราะท้งั หมดคือ “ปาฏหิ าริยอ์ นั งดงามทท่ี �ำใหเ้ ราไดพ้ บกนั ” เพราะดาวหางดวงน้อยน�ำองค์ประกอบของน�้ำมา ชนกบั ผวิ โลก เพราะดวงจันทร์มีขนาดพอดีกับแรงดึงดูดของโลก ทำ� ให้เกิดสิง่ มีชีวติ ทัง้ บนบกและในนำ้� เพราะกอ่ เกดิ โมเลกลุ ของพชื ใตน้ ำ้� ทำ� ใหม้ อี ากาศให้ สตั วบ์ กและนำ้� ได้สูดลมหายใจ และเพราะดวงอาทิตย์ ใหโ้ ลกอยใู่ นระยะไมใ่ กลจ้ นรอ้ นไป และไม่ห่างไกลจนหนาวเกนิ ...... 138 : ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน

....ขอบคุณปาฏหิ ารยิ ท์ ที่ �ำใหเ้ ราไดเ้ จอกัน ปาฎิหาริย์ของการได้พบกัน : 139

ปาฎหิ าริยข์ อง ครโู สภณา บญุ น�ำมา ช่ือเดมิ ครั้งยังเด็ก ด.ญ.โสภณ ภู่พวง(หน)ู เกิด(ชาตะ) 15 ตลุ าคม 2488 แก(่ ชรา) หลงั จากเกษยี ณอายุราชการ เจ็บ(พยาธ)ิ วันท่นี ำ�้ หนักเกนิ มาตรฐาน ตาย(มรณะ) 29 กนั ยายน 2559 บดิ ามารดาผู้ใหก้ �ำเนิด บิดาของครู นายเกตุ ภู่พวง มารดาของคร ู นางมา ภู่พวง มพี น่ี อ้ งรวม 3 คน พช่ี ายของคร ู นายเสถียร ภ่พู วง น้องสาวของคร ู น.ส.สายมณี ภู่พวง(นา้ ติม๋ ) ชีวติ สมรส คชู่ ีวิตของครู นายปญั ญา บุญน�ำมา ให้ก�ำเนดิ บุตรธิดา 2 คน บตุ รชายคนโต ด.ช.กฤตยา บญุ นำ� มา(ปลู ม) บตุ รสาวคนเล็ก ด.ญ.อาพชิ ญา บญุ นำ� มา(ชมฟา้ ) มหี ลานๆ ท่นี ่ารัก 2 คน หลานสาวคนโต น้องเพลงนำ�้ หลายชายคนเลก็ นอ้ งเยย่ี มเมฆ



ความเรียงที่เล่าเรื่องราวอัน งดงามระหว่างแม่กับลูกชาย ผา่ นชว่ งเวลาตง้ั แตค่ รงั้ วยั เยาว์ จนวนั หนง่ึ ทแี่ มต่ อ้ งจากไป เรอ่ื ง ราวตา่ งๆ มากมายในชีวติ หาก สังเกตลึกลงไปและสัมผัสโลก ด้วยหัวใจท่ีเต็มเปี่ยมไปด้วย ความสขุ เราจะพบวา่ มนั เปน็ ดงั่ ปาฏิหารยิ ์ทง่ี ดงามเสมอ....